ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ΙΟΥΛΙΟΥ ~ συνταγογραφούμενα παιχνίδια

παρουσίαση νέων τεχνολογιών & η χρηστικότητα & συμβολή τους στην καθημερινότητα

Μια από τις πιο επιτυχημένες εφαρμογές σε κινητά και ταμπλέτες, είναι τα διάφορα παιχνίδια που υπόσχονται να "εκπαιδεύσουν" το μυαλό μας και να αυξήσουν την νοητική μας ικανότητα. Παραδείγματα τέτοιων παιχνιδιών είναι το Lumosity, BrainHQ, Peak, Elevate και άλλα. Συνήθως, τα παιχνίδια αυτά, βασίζονται σε δραστηριότητες οι οποίες επαναλαμβάνονται με ολοένα αυξανόμενο βαθμό δυσκολίας.

Οι μέχρι τώρα έρευνες, όμως, δεν έχουν καταφέρει να βρουν κάποιον συνδετικό κρίκο μεταξύ των παιχνιδιών αυτών και της αύξησης της νοητικής μας ικανότητας. Το 2014 μάλιστα, ένα γκρουπ διακεκριμένων επιστημόνων υπέγραψε μια ανοιχτή επιστολή στην οποία κατέκρινε όλες αυτές τις εφαρμογές. Το 2016, μια από τις πιο γνωστές εφαρμογές, το Lumosity, κλήθηκε να πληρώσει ένα υπέρογκο πρόστιμο (περίπου 2 εκατομμύρια δολάρια) για ανυπόστατους ισχυρισμούς γύρω από τις ιατρικές και θεραπευτικές ιδιότητες της εφαρμογής.

Υπάρχουν, όμως, ερευνητικά ινστιτούτα που έχουν βαλθεί να αποδείξουν ότι τέτοιου είδους εφαρμογές μπορούν να έχουν θεραπευτικές ιδιότητες και το εργαστήριο Neuroscape του πανεπιστημίου της Καλιφόρνια είναι από τους πρωτεργάτες του "κινήματος" αυτού.

Ο Adam Gazzaley ηγείται του εργαστηρίου αυτού και τα τελευταία 12 χρόνια, ο ίδιος και η ομάδα του έχουν ξοδέψει αμέτρητες ώρες αναπτύσσοντας εφαρμογές (παιχνίδια) οι οποίες μπορούν να βοηθήσουν άτομα με συγκεκριμένες παθήσεις (υπέρ-κινητικότητα, αυτισμό, κατάθλιψη, νόσο Αλτσχάιμερ, κλπ.). Το Neuroscape ασχολείται κυρίως με την έρευνα γύρω από την συγκέντρωση και την ικανότητα του ανθρώπινου μυαλού να μείνει συγκεντρωμένο σε μια δραστηριότητα. Ασθένειες οι οποίες επηρεάζουν αυτό το κομμάτι του εγκεφάλου μας δεν έχουν θεραπεία η οποία να μπορεί να επιφέρει αποτελέσματα, χωρίς σημαντικές παρενέργειες.

Ο Gazzaley και η ομάδα του πιστεύουν ότι αν η θεραπεία προσαρμοστεί στις ιδιαιτερότητες του ασθενούς και μετατραπεί σε μια προσωπική και καθηλωτική εμπειρία, η οποία συνδυάζει φυσικές και νοητικές δραστηριότητες, τότε θα έχει πολύ πιο θετικά αποτελέσματα. Τα παιχνίδια που έχουν αναπτύξει κάνουν ακριβώς αυτό.

Όλα τα παιχνίδια που έχουν δημιουργήσει κάνουν χρήση συμβατικών τεχνολογιών, όπως Apple iPads, Oculus Rifts για αναπαραγωγή εικονικών περιβάλλοντων, Samsung VR για αναπαραγωγή φορητών τρισδιάστατων και καθηλωτικών περιβάλλοντων, κλπ.

Η πραγματική πρόκληση που αντιμετωπίζουν, όμως, δεν είναι η ανάπτυξη των παιχνιδιών αυτών, αλλά, η διαδικασία ελέγχουν και πιστοποίησης τους. Προκειμένου να μπορέσουν να κατατάξουν τα παιχνίδια αυτά στην κατηγορία των φαρμάκων, πρέπει να περάσουν τους ιδιαίτερα απαιτητικούς ελέγχους του Αμερικανικού Οργανισμού Φαρμάκων και να πάρουν την πολυπόθητη έγκριση. Εδώ, έρχεται να βοηθήσει η Akili! Η Akili είναι μια τεχνολογική εταιρία με έδρα την Βοστόνη, η οποία συνεργάζεται πολύ στενά με το εργαστήριο Neuroscape και έχει σαν μοναδικό σκοπό της να βοηθήσει στην πιστοποίηση των παιχνιδιών της ομάδας του Gazzaley.

Η Akili έχει αναλάβει να ολοκληρώσει όλες τις κλινικές δοκιμές που απαιτούνται και να καταγράψει και επεξεργαστεί όλα τα δεδομένα προκειμένου να πάρει την σφραγίδα έγκρισης του Οργανισμού Φαρμάκων των Η.Π.Α. Σύμφωνα με τον συν-ιδρυτή και Διευθύνοντα Σύμβουλο της εταιρίας, Matt Omernick, η διαδικασία είναι μακροχρόνια, επίπονη και απαιτεί τη συλλογή μεγάλου αριθμού δεδομένων και αποδείξεων. Παρόλα αυτά, ο ίδιος και η Akili έχουν καταφέρει να περάσουν στην τρίτη φάση κλινικών δοκιμών και ελπίζουν ότι θα είναι σε θέση να καταθέσουν τα απαραίτητα δικαιολογητικά στις αρχές του 2018!

Το Neuroscape και η Akili δεν είναι τα μόνα παραδείγματα εργαστηρίων που προσπαθούν να κάνουν κάτι τέτοιο. Η Ubisoft, γνωστή σε όλους μας από τα βιντεοπαιχνίδια Tom Clancy, Assassin's Creed, The Prince of Persia, κλπ., σε συνεργασία με την εταιρία Amblyo Tech, έχει αρχίσει την ανάπτυξη δυο παιχνιδιών που έχουν ως σκοπό να βοηθήσουν ασθενείς που πάσχουν από αμβλυωπία. Η αμβλυωπία επηρεάζει την όραση στο ένα από τα δυο μάτια και προσβάλλει παιδιά και ενήλικες. Μάλιστα, αν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα, μπορεί να προκαλέσει ολική απώλεια όρασης. Δυστυχώς, οι μέχρι τώρα θεραπείες παίρνουν χρόνο και δημιουργούν προβλήματα κοινωνικής ένταξης μιας και απαιτούν την τοποθέτηση καλύμματος στο ένα από τα δυο μάτια.

Τα υπό-ανάπτυξη παιχνίδια, τα οποία έχουν χαρακτηριστεί ως πρωτοπόρα και καινοτόμα, ονομάζονται Dig Rush και Monster Burner, στοχεύουν κυρίως τις παιδικές ηλικίες και κάνουν χρήση μιας τεχνολογίας που έχει αποδειχθεί ότι μπορεί να βοηθήσει ασθενείς που πάσχουν από την συγκεκριμένη πάθηση. Οι Ubisoft και Amblyo Tech έχουν ήδη κάνει αίτηση (από τον Μάρτιο) στον Αμερικανικό Οργανισμό Φαρμάκων προκειμένου να πάρουν έγκριση και περιμένουν τα αποτελέσματα, με ιδιαίτερη ανυπομονησία. Είναι σχεδόν δεδομένο, άλλωστε, ότι μια επιτυχής αίτηση θα ανοίξει τον δρόμο για την μελέτη και ανάπτυξη πολλών παιχνιδιών με ιατρικές προεκτάσεις και θα δημιουργήσει μια νέα αγορά στην φαρμακευτική βιομηχανία, αυτή των "ψηφιακών φαρμάκων"!

Σε κάθε περίπτωση, είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό το πώς έχουν πλέον "θολώσει" οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ της βιομηχανίας παιχνιδιών και της ιατρικής βιομηχανίας. Είναι ενθαρρυντικό να παρακολουθούμε τις προσπάθειες των επιστημόνων να πάρουν κάτι, το οποίο υπόσχεται ώρες διασκέδασης και ξενοιασιάς και να το μετατρέπουν σε ένα «φάρμακο» το οποίο μπορεί να θεραπεύσει ασθενείς που, μέχρι τώρα, δεν είχαν να ελπίζουν σε βελτίωση της ζωής τους. Ο Matt Omernick, μάλιστα, πριν βοηθήσει στην ίδρυση της Akili, ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής στην Lucas Arts games, μια από τις μεγαλύτερες εταιρίες ανάπτυξης βιντεοπαιχνιδιών στον κόσμο (όλα τα παιχνίδια Star Wars είναι δημιουργία της Lucas Arts Games)! Αυτό θα πει επαγγελματικός προσανατολισμός..! +Vassilis Anastasiadis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ άνθρωποι μιας άλλης διάστασης ανάμεσά μας

Καληνωρίσματα από το +yannidakis 

Μου είναι δύσκολο να ξεκινήσω το σημερινό θέμα. Φοβάμαι μήπως άθελα μου προσβάλλω ενώ έχω αντίθετη πρόθεση. Όμως αποφάσισα σήμερα να γράψω για μια κατηγορία ανθρώπων που τους βλέπουμε καθημερινά ανάμεσα μας, ίσως είμαστε κι εμείς οι ίδιοι. Είναι –πως να το πω- οι άνθρωποι της “μιας ταχύτητας πίσω”, εκείνοι που αργούν να αντιληφθούν τι τους λες, που απαντούν για κάτι άσχετο, που περπατούν στον δρόμο αργά κοιτώντας το άπειρο.

Βλέπω τέτοια παιδιά να περπατούν γυρνώντας –για παράδειγμα- από το σχολείο. Περπατούν μόνα τους χωρίς νεύρο, χωρίς την φρεσκάδα της ηλικίας τους και ομολογώ πως τα λυπάμαι. Γιατί να είναι έτσι; Τι συμβαίνει πίσω στο σπίτι τους; Πως οι γονείς τους τα ανέθρεψαν; Είναι άραγε θύματα ενδοοικογενειακής βίας ή απλά μεγάλωσαν χωρίς να τους ενθαρρυνθεί η αυτοπεποίθηση; Αν συζητήσεις μαζί τους βλέπεις πως γνωρίζουν από ταινίες, ξέρουν από ποδόσφαιρο, όμως βρίσκονται λίγο πιο πίσω, τουλάχιστον σε ότι αφορά την κατανόηση των πραγμάτων. Έτσι, μια διαδικασία σε κάτι ίσως είναι ένα αληθινό επίτευγμα για αυτά τα παιδιά στο να τα καταλάβουν. Τα παιδιά σήμερα τα απασχολούν τα νέα gadgets, το trendy ντύσιμο, οι έρωτες και οι σχέσεις με φίλους, όμως εδώ έρωτες και άλλα παρόμοια δεν υπάρχουν και εμείς ίσως να το θεωρούμε δεδομένο, όμως… πως να αισθάνονται αυτά τα παιδιά; Να ζηλεύουν μια… κανονική ζωή ή να αισθάνονται τόσο αποκομμένοι που να έχουν παγιωμένη την άποψη πως όλα αυτά δεν τους αφορούν;

Κι όταν αυτά τα παιδιά μεγαλώσουν, συχνάζουν συνήθως στα συνοικιακά καφενεία. Εκεί που “λαμβάνουν την τιμή” να κάτσουν σε κάποιο τραπέζι παρέας που συνήθως θα κεράσει αυτούς τους αργόστροφους τύπους. Οι υπόλοιποι έχουν μια ζωή να τους περιμένει έξω από αυτά τα καφενεία. Μια οικογένεια, παιδιά, δουλειά, υποχρεώσεις. Εκείνοι όμως δεν έχουν τίποτα από όλα αυτά. Μένουν με τους γονείς τους οι οποίοι πλέον είναι υπερήλικες και οι όποιοι ενδεχομένως να έχουν περάσει το δικό τους δράμα με πολλές θυσίες για να μεγαλώσουν αυτού του είδους τα παιδιά. Και πάλι το ίδιο ερώτημα: Αισθάνονται ζήλεια απέναντι στους άλλους; Μήπως όταν τελειώνουν τα χαμόγελα και η παρέα, κλαίνε στο δρόμο προς το σπίτι; Ξέρετε αυτοί οι τύποι δεν παίζουν τάβλι ή χαρτιά με τους υπόλοιπους. Ο ρόλος τους είναι να κοιτούν τους άλλους στην διπλανή καρέκλα και να είναι σε ετοιμότητα για όταν θα θέλει τσιγάρα κάποιος από την παρέα, ώστε να πάνε στο πλησιέστερο ψιλικατζίδικο. Το ίδιο κι όταν ο καφετζής χρειάζεται βοήθεια και πάει λέγοντας. Ξέρετε κάτι όμως; Αν ο καφετζής πρέπει να λείψει για λίγο, είναι τα μόνο άτομα στα οποία θα εμπιστευτεί το μαγαζί για λίγο. Μπορεί να μην ξέρει να φτιάχνει καφέδες ή να σερβίρει μπύρες, όμως είναι ο μοναδικός που ξέρει πως μπορεί να εμπιστευτεί.

Αν έχετε τέτοιους γνωστούς, κάντε τους ένα δώρο. Κάτι πολύ φτηνό αλλά ιδιαίτερο. Ένα καπέλο, ψεύτικα γυαλιά ηλίου ή για τους μεγάλους, ένα κομπολόι, ένα πουκάμισο. Κάτι δηλαδή που χρησιμοποιούν οι υπόλοιποι της ηλικίας τους. Βοηθήστε αυτούς τους ανθρώπους να νοιώθουν πως συμμετέχουν, να νοιώθουν ισότιμα μέλη της παρέας και να είστε σίγουροι πως για εκείνους θα είστε ότι πιο σημαντικό στη ζωή! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ "άλλα λέω και άλλα κάνω, πως να σου το πω..."

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω αναρωτηθεί, το πόσο πιο εύκολα και καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν ο κόσμος "έκανε", αντί να "λέει". "Έπραττε", αντί να "δηλώνει". "Ποιούσε", αντί να "υπόσχεται". "Ενεργούσε", αντί να "ισχυρίζεται". Γενικά, αν από τα λόγια, περνούσε στις πράξεις, αλλά και τα έργα. Σίγουρα, στους περισσότερους, η φιγούρα η οποία θα τους ερχόταν στον νου θα ήταν εκείνη ενός πολιτικού, ο οποίος μετά το πέρας της προεκλογικής του εκστρατείας, καθώς επίσης και της ενδεχόμενης πολιτικής του νίκης, θα έκανε τα μισά (στην καλύτερη περίπτωση) από αυτά που θα είχε υποσχεθεί. Και δίχως άδικο, μεταξύ μας. Ο σημερινός προβληματισμός όμως δεν απευθύνεται σε αυτό το προφανές παράδειγμα ενός πολιτικού, αλλά σε κάτι αρκετά πιο κοντινό σε εμάς. Σε τι αναφέρομαι; Σε εμάς τους ίδιους φυσικά.


Μην μου πείτε ότι δεν το κάνετε. Θα λέτε ψέμματα και το ξέρετε. Ας πάρουμε ένα πολύ απλό και καθημερινό παράδειγμα, χωρίς όμως να περιοριστούμε σε αυτό. Πόσες είναι οι φορές που είπατε σε κάποιον γνωστό σας "θα τα πούμε" και δεν τον πήρατε ούτε ένα τηλέφωνο; Σίγουρα δεν είναι μια και δύο. Και καλά τώρα θα μου πείτε ότι αυτή η φράση είναι τελείως τυπική και όλοι την λέμε, όμως, την ίδια στιγμή, "κακό πράγμα η συνήθεια" θα υποστήριζε κάποιος. Ας μην μείνουμε όμως αυτό, και ας περάσουμε και λίγο στην έννοια της αλληλεγγύης και της συνεισφοράς. Βλέπουμε που και που διαφημίσεις στην τηλεόραση ή στο διαδίκτυο, περί καταστάσεως τριτοκοσμικών χωρών, πείνας, φτώχειας και αρρώστιας. Λυπούμαστε και σκεφτόμαστε πόσο στεναχωριόμαστε για την κατάσταση αυτή, βαριαναστενάζοντας, σκεπτόμενοι το πόσο θα θέλαμε να βοηθήσουμε αυτόν τον κόσμο αν ήταν κοντά μας. Βγαίνουμε από το σπίτι και συναντάμε μεμονωμένα τέτοια περιστατικά μπροστά μας, ανθρώπους που μένουν στον δρόμο τρώγοντας από τα σκουπίδια, και ουδεμία κίνηση κάνουμε για να τους βοηθήσουμε. Συγκεκριμένα, μπορεί να μην αισθανθούμε καν τα ίδια με εκείνα που νιώσαμε όταν είδαμε εκείνη την διαφήμιση στην τηλεόραση!

Γιατί αυτό; Τι είναι εκείνο το οποίο μας κάνει να αδρανούμε σε ότι "κατά τα άλλα" μας "απασχολεί" και μας προβληματίζει; Είναι οι δικές μας σκοτούρες που τελικά δεν μας αφήνουν να ενεργήσουμε και μας αφοπλίζουν ολοκληρωτικά; (την πλειοψηφία τουλάχιστον). Είναι απλή υποκρισία και "δηθενισμός" αυτό που μας διακρίνει; Ειλικρινά δεν ξέρω. Το χειρότερο όμως είναι το εξής: Ακόμα και εγώ που γράφω αυτό το κείμενο και δείχνω να θέλω να "ταρακουνήσω" τους αναγνώστες, αλλά ακόμα και οι ίδιοι οι αναγνώστες που ενδεχομένως να συμφωνούν και να γνέφουν καταφατικά το κεφάλι διαβάζοντας αυτό το κείμενο, πάλι, αμφότεροι, τα ίδια θα κάνουμε.

Μας προκαλώ λοιπόν όλους, να με βγάλετε ψεύτη.

Εις το επανιδείν...+Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ οι γυναίκες δεν υπάρχουν πια(;)

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Έχει περάσει την δεκαετία τώρα, αλλά ακόμα θυμάμαι να ακούω το περιβόητο “οι άντρες δεν υπάρχουν πια”. Αρχικά ίσως αναρωτιόμουν τι σημαίνει, αργότερα ίσως κατάλαβα, στη συνέχεια ίσως απέκτησα άποψη επ’ αυτού, σήμερα όμως είμαι σίγουρα σε θέση να το προσεγγίσω με βάση την δική μου άποψή.

Κι αν οι άντρες περνάνε… κρίση ταυτότητας με άλλους να αφήνουν γένια ιερέα προκειμένου να αποδείξουν την αρρενωπότητα τους κι άλλους να συναγωνίζονται τις γυναίκες στο πλήθος καλλυντικών που κρύβουν στο ντουλάπι τους, οι γυναίκες… οι γυναίκες πως μετεξελίχτηκαν σε όλη αυτήν την πορεία;

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά τις βλέπουμε ανεξάρτητες, περιποιημένες, ντυμένες τόσο όμορφα όσο και… λιγότερο, προσεγμένες στην κοινωνική τους ζωή, στις παρέες, στις εξόδους, στις δραστηριότητες, ακόμα και στην εργασία που τελικά κάνουν και ο σκοπός πάντα πετυχαίνει αφού οι άντρες πάντα μένουν να τις κοιτάζουν σαν αποχαυνωμένοι μεθυσμένοι από τα αρώματα, το κόκκινο του κραγιόν και το πολύ δέρμα που επιμελώς αποκαλύπτεται πίσω από ωραία δαντέλα ή προκλητική εμφάνιση.

Όμως πάντα φτάνει η στιγμή που κάποιος πρέπει να μιλήσει με κάποιον. Και εκεί το κάστρο γκρεμίζεται. Μάλλον όχι το κάστρο, ολόκληρη η πόλη-κράτος! Γιατί η σημερινή γυναίκα έχει μεν πτυχίο από κάποιο εκπαιδευτικό ίδρυμα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, όμως το απέκτησε ακριβώς όπως και τον καλό βαθμό στο Λύκειο: παπαγαλίζοντας!

Και επειδή οι σπουδές δεν κάνουν τον άνθρωπο, ας αναρωτηθούμε πως τα τηλεοπτικά reality και πως το κανάλι “Ε” πιο συγκεκριμένα αποκτούν τηλεθεατές αρκετά φανατικούς για να υπάρχουν. Πως οι εκπομπές μαγειρικές κατέκλυσαν την ελληνική τηλεόραση και γιατί οι τούρκικες σειρές κατάφεραν να μονοπωλήσουν προσωρινά την φτωχή ελληνική τηλεόραση.

Και επειδή κάθε ερέθισμα διαμορφώνει χαρακτήρα, φτάνουμε στην σημερινή -νεαρά κυρίως- γυναίκα του σήμερα. Εκείνη με το αχανές βλέμμα προς το υπερπέραν, εκείνη που το πολύ βάψιμο ή το πολύ θέατρο, δεν σε αφήνουν να διαπιστώσεις αν όντως μιλάς με άνθρωπο ή με ρομπότ. Κάθε συζήτηση κρίνεται από χαμηλό ενδιαφέρον, χαμηλή ποιότητα και χαμηλή ένδειξη ικανότητας συμμετοχής σε αυτήν. Νομίζουν ότι έχουν άποψη για όλα, ενώ την ίδια στιγμή δεν έχουν ιδέα για το τι συμβαίνει γύρω τους. Κι αν κατά τύχη ξέρουν, η ενημέρωσή τους είναι από αμφιβόλου εγκυρότητας σελίδες στο facebook. Κι έτσι να είναι, το ενδιαφέρον τους περιορίζεται στον τίτλο και την εισαγωγή του άρθρου/είδησης.

Δεν υπάρχει περίπτωση να μην θαυμάσεις μια γυναίκα που με 35 βαθμούς καλοκαιρία, καταφέρνει να περάσει από δίπλα σου με μαλλιά κομμωτηρίου, μακιγιάζ διαγωνιζόμενης σε καλλιστεία και ενδυμασία που πιο πολύ “καίει” παρά δροσίζει και όλα αυτά την ίδια στιγμή που όλο το πακέτο στηρίζεται σε κάποιον λόφο από τακούνια που κάνουν τις ισορροπίες κυριολεκτικά επικίνδυνες (για εκείνη).

Όμως ως εκεί. Μου φτάνει αυτό. Το βαρέθηκα. Δε με ενδιαφέρει. Με κούρασε να βλέπω κάστρα στην άμμο. Ας πούμε ότι έχασα την εμπιστοσύνη μου σε παραμύθια με πριγκίπισσες που μένουν μέσα σε αυτά. Ας πούμε πως… δεν υπάρχουν γυναίκες πια, έτσι για να μιλάμε την ίδια γλώσσα! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ~ όταν χάνεις μια παρτίδα βλέπεις τους ύπουλους συμπαίκτες

 you've got to take this moment στο +yannidakis

Θα ήθελα η ανατροφή μου να ήταν τέτοια ώστε να ήμουν λιγάκι αναίσθητη. Να ακούω για ασήμαντα προβλήματα και να κλείνω αυτομάτως τα αυτιά μου. Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, ενδεχομένως να μη φταίει τόσο η ανατροφή, όσο το γεγονός πως σκέφτομαι τους άλλους και θέλω να είναι πραγματικά καλά.

Περίπου μια δεκαετία, είχε να μου συμβεί κάποιο ισχυρό σοκ και είχα ξεχάσει πως οι άνθρωποι κλείνουν μάτια και αυτιά ακόμα και σε ανθρώπους που υποτίθεται πως αγαπούν. Πάντα έλεγα: «Αυτά συμβαίνουν σε άλλους».

Πρόσφατα, μου συνέβη ένα τροχαίο ατύχημα. Αν και είδα το Χάρο με τα μάτια μου ούσα συνοδηγός, τα τραύματα είναι πραγματικά ανεπαίσθητα μπροστά σε όσα θα μπορούσα να είχα πάθει εάν δε φόραγα ζώνη. Η αλήθεια είναι πως ταλαιπωρούμαι. Δυσκολεύομαι να περπατήσω γιατί χτύπησα στα πόδια. Ο γιατρός μου έδωσε σαν συμβουλή να αποφεύγω τις πολλές μετακινήσεις και να επιδιώκω να κολυμπάω για να κυκλοφορεί καλά το αίμα. Μου είπε πως σε ένα μήνα μάλλον θα έχω επανέλθει.

Παρότι είναι καλοκαίρι μου είναι δύσκολο ακόμα και σανδάλια να φορέσω διότι με «κόβουν». Και πες: ''Έλα βρε Αναστασία σημασία έχει που είσαι γερή και απέφυγες τα χειρότερα''. Και όντως έτσι είναι. Απορώ όμως πώς γίνεται να μαθαίνεις πως ένας δικός σου άνθρωπος «στούκαρε» και να μη σηκώνεις το ρημάδι το τηλέφωνο να δεις αν πονάει ή αν χρειάζεται βοήθεια από τη στιγμή που μένει μόνος...; Ξαφνικά, σε βλέπουν τυχαία μπροστά τους και παίρνουν αυτό το δήθεν ύφος του ενδιαφέροντος και λένε: «Τι έπαθες βρε παιδί μου... Άγιο είχες».

Όχι, δεν είχα άγιο! Φόραγα τη ζώνη μου γιατί παρά τα 22 μου χρόνια έχω το μυαλό μου στη θέση του. Γιατί τόσο θεατράκι «φίλε» αφού σε ενδιαφέρει μόνο η ζωούλα σου; Χίλιες φορές η αδιαφορία παρά το ετεροχρονισμένο δήθεν ενδιαφέρον σου που δε μου προσφέρει καν ψυχολογική στήριξη μετά το ισχυρό σοκ που έπαθα.

Ευτυχώς έχω και ανθρώπους που δε φέρθηκαν έτσι και έδειξαν απόλυτο σεβασμό απέναντί μου. Όλοι θα ζούσαμε ευτυχέστεροι αν φαινόμασταν ανθρώπινοι και συνεπείς σε αυτούς που θεωρούμαι φίλους μας. Φταίει η μοντέρνα κουλτούρα μας; Φταίνε οι γρήγοροι ρυθμοί της πόλης; Φταίνε τα κόμπλεξ που κουβαλάμε;

Δε θα γίνω ψυχολόγος κανενός και δεν πρόκειται να χάσω το χαμόγελό μου και το χιούμορ μου. Λυπάμαι για όσους είναι ανεπαρκείς. Μια ζωή θα είναι βυθισμένοι στην κατάθλιψή τους και την ανεπάρκειά τους σαν οντότητες, εκτός κι αν πάρουν την απόφαση να βελτιωθούν! Οι καλοί άνθρωποι αξίζουν καλοσύνη και αγάπη. Τίποτα άλλο. Οι υπόλοιποι απλά μπαίνουν στον πάγο.

Υ.Γ.: Είχα πραγματικά την ανάγκη να βγάλω από μέσα μου το θυμό που έχω!! Nastazia A

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΩΘΗΣΕΙΣ ~ νέες και νέοι ή εσείς ή αυτοί

κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας

από: ΘΑΝΟΣ ΕΥΗ koukfamily

Γράφει ο Ηλίας Ευαγγελόπουλος

Στο διδακτικό παραμύθι “Ο λύκος και τα επτά κατσικάκια” η μαμά κατσίκα πριν φύγει για να πάει στο δάσος και να φέρει τροφή, συμβούλευσε τα παιδιά της λέγοντάς τα: «παιδάκια μου εγώ θα βγω στο δάσος για αυτό εσείς θα πρέπει να προσέχετε. Ειδικά να φυλαχτείτε  από τον λύκο (εγχώριους πολιτικούς) γιατί αν μπει μέσα στο σπίτι, θα σας φάει όλα όπως είσαστε με τη μία. Έχετε τον νου σας γιατί ο κακούργος μπορεί και μεταμφιέζεται και αλλάζει όσες μορφές θέλει.  Ότι και να κάνει όμως, πάντοτε η φωνή του παραμένει βραχνή και τα πόδια του είναι μαύρα».

Είναι λυπηρή η σημερινή απραξία των ελλήνων γονέων για το μέλλον των παιδιών τους.
Η μόνη έγνοια τους, να τα ταΐσουν έτοιμα φαγητά, να τα φορτώσουν με ένα σωρό υποχρεώσεις και μετά τίποτα! Σε τι κόσμο τα φέρνουν; Είναι έτοιμα να τον αντιμετωπίσουν; Μήπως τα κάνουν θρεφτάρια για να χορτάσουν οι λύκοι;

Βέβαια, στη συνέχεια του παραμυθιού ο λύκος κορόιδεψε τα κατσικάκια, του άνοιξαν την πόρτα και τα έφαγε. Ταιριάζει με τη δική μας ιστορία με τους προβατόσχημους εγχώριους πολιτικούς (λύκους) που συνεχώς εξαπατούν και κοροϊδεύουν τον ελληνικό λαό.

Τρώνε και εξολοθρεύουν οι λύκοι σήμερα, την νεολαία μας. Ανεργία, ναρκωτικά, ποτό, χαλαρά ήθη. Και τι κάνουν οι γονείς; Απαθέστατοι! Μου κάνει εντύπωση που το κυρίαρχο οικογενειακό ζήτημα σε πολλές οικογένειες είναι σε ποια χώρα του εξωτερικού θα πάνε να εργαστούν και να ζήσουν τα παιδιά τους όταν μεγαλώσουν! Αντί να αγωνιστούν οι γονείς για την σωτηρία και το φτιάξιμο της πατρίδας μας για να έχουν τα παιδιά τους πατρίδα και να ζήσουν σ’ αυτή τα προετοιμάζουν για μετανάστες!

Ας δούμε όμως τη συνέχεια του παραμυθιού. Η μαμά κατσίκα βρήκε τον λύκο έκοψε με το ψαλίδι την κοιλιά του και έσωσε τα κατσικάκια της. Δεν έμεινε όμως εκεί. Φρόντισε και για το κακό τέλος του λύκου (απονομή δικαιοσύνης) γεμίζοντάς την κοιλιά του με πέτρες που είχε ως αποτέλεσμα τον πνιγμό του στο ποτάμι. Βέβαια οι σημερινοί Έλληνες γονείς δεν είναι σαν την μαμά κατσίκα.

Νέοι και νέες είστε μόνοι σας. Το μέλλον σας εξαρτάται μόνο από εσάς. Ή θα νικήσετε εσείς ή θα νικήσει το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο που κυβερνά τη χώρα μας. Δεν υπάρχει χώρος και για τους δύο. Αυτοί αυτό το γνωρίζουν. Εσείς;

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΕΙΚΟΝΙΚΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ~ κοιτώντας στα έγκατα της γης

μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις. Πόσες απ' αυτές φτιάχνουν έναν προβληματισμό;

Όταν είσαι στην Γη, κοιτάς ψηλά, εκεί στο άγνωστο. Αναρωτήθηκες ποτέ τι βρίσκεται εκεί εκεί από κάτω από τα πόδια σου και πόσο χαμηλά είναι αυτό; +Yanni Spiridakis 

 Διαβάστε περισσότερα.. »