you've got to take this moment στο +yannidakis
Έχει τύχει να δείτε κάποιον στην τηλεόραση και να έχετε το ένστικτο πως αυτό τον άνθρωπο τον ξέρετε καλά;
Εμένα αυτό μου συνέβη πριν 1,5 χρόνο. Έτυχε να δω έναν άνδρα νεαρής ηλικίας στην τηλεόραση. Ήταν καλεσμένος σε εκπομπή, και μου έκανε εντύπωση το πόσο χαριτωμένος ήταν μέσα σε όλο το άγχος που τον διακατείχε. Ήταν τόσο επικοινωνιακός. Είχε πολύ ζεστή χροιά και ο λόγος τους ήταν σταθερός και στρωτός.
Όσο περνούσε η ώρα και τον έβλεπα ένιωθα τσιμπήματα στο στομάχι μου. Ούτε μικρή δεν το πάθαινα αυτό με ηθοποιούς στο σινεμά.
Όταν τελείωσε η εκπομπή τον είχα όλη την υπόλοιπη ημέρα στο μυαλό μου. Προσπαθούσα να φέρω στο μυαλό μου την ωραία και μεστή φωνή του. Την πιο χαρακτηριστική φωνή στον κόσμο. Η ματιά του είχε μια σπίθα αισιοδοξίας και λαχτάρας και αυτό με συνεπήρε ακόμα περισσότερο. Χωρίς να το καταλάβω, ο άνδρας αυτός έγινε μέρος της καθημερινότητάς μου. Έφερνα τη μορφή του στο μυαλό μου και χαμογελούσα. Αυτό συνέβαινε για περίπου πέντε μήνες.
Ενώ η ζωή μου κυλούσε φυσιολογικά, κάπου στις αρχές του προηγούμενου Νοεμβρίου, είχα κλείσει ραντεβού στο κέντρο της Αθήνας με δύο φίλες μου για φαγητό. Βρισκόμουν στο σταθμό των Κάτω Πατησιών και περίμενα να έρθει το τρένο μου. Τότε συνέβη το αναπάντεχο. Ό,τι πιο περίεργο μου έχει συμβεί ποτέ!!
Ένας κύριος που βρισκόταν πίσω μου πλησίασε στο αυτί μου και με ρώτησε ευγενικά αν γνώριζα τι ώρα ήταν...
Ένιωσα να με λούζει ένα κρύος ιδρώτας... Με διαπέρασε ένα ρίγος γιατί κάτι μου θύμιζε... Γυρνάω απότομα και ήταν ΑΥΤΟΣ! Άρχισα να τρέμω.
Ψέλλισα πως δεν ήξερα τι ώρα ήταν κοιτώντας τον αποσβολωμένη. Μου λέει: ''Μα βλέπω ότι φοράτε ρολόι, γι' αυτό ρώτησα εσάς''. Κοιτάω το χέρι μου. Όντως φορούσα. Τα πόδια μου είχαν κοπεί. Ήθελα να ανοίξει η Γη να με καταπιεί και ταυτόχρονα ήθελα να τον βομβαρδίσω με χίλιες ερωτήσεις. ''Σας παρακαλώ θα μου πείτε; Γιατί έχω κάνει λάθος ρύθμιση στην ώρα του τηλεφώνου μου...''
''Φυσικά'', του είπα. ''Είναι 22:22''.
''Τρελαίνομαι για τους διπλούς αριθμούς'', απάντησε. ''Σημαδιακό, χρωστάω κέρασμα'' είπε και χαμογέλασε.
Ακύρωσα το ραντεβού με τις φίλες μου. Δε θυμάμαι καν τι δικαιολογία βρήκα να πω. Συστηθήκαμε μέσα στο τρένο και πήγαμε για ποτό.
Ήταν όντως αυτός που είχα δει στην τηλεόραση. Δεν ξέρω αν συνωμοτεί το σύμπαν τελικά ή εάν κάποια πράγματα είναι καθαρά θέμα timing. Ακόμα δεν μπορώ να δώσω λογική εξήγηση για το πως συνέβησαν όλα αυτά. Ίσως η τύχη να ευνοεί αυτούς που θέλουν κάτι πολύ. Αυτή ήταν η μεγαλύτερή μου τύχη μέχρι σήμερα... Nastazia A
Εμένα αυτό μου συνέβη πριν 1,5 χρόνο. Έτυχε να δω έναν άνδρα νεαρής ηλικίας στην τηλεόραση. Ήταν καλεσμένος σε εκπομπή, και μου έκανε εντύπωση το πόσο χαριτωμένος ήταν μέσα σε όλο το άγχος που τον διακατείχε. Ήταν τόσο επικοινωνιακός. Είχε πολύ ζεστή χροιά και ο λόγος τους ήταν σταθερός και στρωτός.
Όσο περνούσε η ώρα και τον έβλεπα ένιωθα τσιμπήματα στο στομάχι μου. Ούτε μικρή δεν το πάθαινα αυτό με ηθοποιούς στο σινεμά.
Όταν τελείωσε η εκπομπή τον είχα όλη την υπόλοιπη ημέρα στο μυαλό μου. Προσπαθούσα να φέρω στο μυαλό μου την ωραία και μεστή φωνή του. Την πιο χαρακτηριστική φωνή στον κόσμο. Η ματιά του είχε μια σπίθα αισιοδοξίας και λαχτάρας και αυτό με συνεπήρε ακόμα περισσότερο. Χωρίς να το καταλάβω, ο άνδρας αυτός έγινε μέρος της καθημερινότητάς μου. Έφερνα τη μορφή του στο μυαλό μου και χαμογελούσα. Αυτό συνέβαινε για περίπου πέντε μήνες.
Ενώ η ζωή μου κυλούσε φυσιολογικά, κάπου στις αρχές του προηγούμενου Νοεμβρίου, είχα κλείσει ραντεβού στο κέντρο της Αθήνας με δύο φίλες μου για φαγητό. Βρισκόμουν στο σταθμό των Κάτω Πατησιών και περίμενα να έρθει το τρένο μου. Τότε συνέβη το αναπάντεχο. Ό,τι πιο περίεργο μου έχει συμβεί ποτέ!!
Ένας κύριος που βρισκόταν πίσω μου πλησίασε στο αυτί μου και με ρώτησε ευγενικά αν γνώριζα τι ώρα ήταν...
Ένιωσα να με λούζει ένα κρύος ιδρώτας... Με διαπέρασε ένα ρίγος γιατί κάτι μου θύμιζε... Γυρνάω απότομα και ήταν ΑΥΤΟΣ! Άρχισα να τρέμω.
Ψέλλισα πως δεν ήξερα τι ώρα ήταν κοιτώντας τον αποσβολωμένη. Μου λέει: ''Μα βλέπω ότι φοράτε ρολόι, γι' αυτό ρώτησα εσάς''. Κοιτάω το χέρι μου. Όντως φορούσα. Τα πόδια μου είχαν κοπεί. Ήθελα να ανοίξει η Γη να με καταπιεί και ταυτόχρονα ήθελα να τον βομβαρδίσω με χίλιες ερωτήσεις. ''Σας παρακαλώ θα μου πείτε; Γιατί έχω κάνει λάθος ρύθμιση στην ώρα του τηλεφώνου μου...''
''Φυσικά'', του είπα. ''Είναι 22:22''.
''Τρελαίνομαι για τους διπλούς αριθμούς'', απάντησε. ''Σημαδιακό, χρωστάω κέρασμα'' είπε και χαμογέλασε.
Ακύρωσα το ραντεβού με τις φίλες μου. Δε θυμάμαι καν τι δικαιολογία βρήκα να πω. Συστηθήκαμε μέσα στο τρένο και πήγαμε για ποτό.
Ήταν όντως αυτός που είχα δει στην τηλεόραση. Δεν ξέρω αν συνωμοτεί το σύμπαν τελικά ή εάν κάποια πράγματα είναι καθαρά θέμα timing. Ακόμα δεν μπορώ να δώσω λογική εξήγηση για το πως συνέβησαν όλα αυτά. Ίσως η τύχη να ευνοεί αυτούς που θέλουν κάτι πολύ. Αυτή ήταν η μεγαλύτερή μου τύχη μέχρι σήμερα... Nastazia A
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
