Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

yannidakis τρίτης - ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΩΝ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΩΝ

Καληνωρίσματα. Το αεροδρόμιο είναι μια μικρή κοινωνία πολιτών. Δεν έχει σημασία η φυλή, η ηλικία, οι πολιτικές πεποιθήσεις ή η μόρφωση. Στον χώρο αυτό θα εντοπίσει κανείς πολίτες του κόσμου στην αποθέωση της παγκοσμιοποίησης.

Από μικρός βρίσκομαι στα αεροδρόμια. Η χάρη μου έχει αντικρύσει αυτό imageστο Ελληνικό, στα Σπάτα, στο Ηράκλειο, τη Θεσσαλονίκη, την Καβάλα μα και στις Νέα Υόρκη, New Jersey, Φρανκφούρτη, Λονδίνο, Παρίσι, Κοπεγχάγη. Άλλα πιο μεγάλα ή πιο πολυτελή από τα υπόλοιπα, όμως στην φιλοσοφία η διαφορά είναι μηδαμινή και το συμπέρασμα ένα: Κάθε αεροδρόμιο είναι μια μικρή κοινωνία προσωρινών κατοίκων που αν όλα πάνε καλά, κανείς δεν πρόκειται να κοιμηθεί εκεί το βράδυ. Και η ιστορία συνεχίζεται. Κάθε ταξιδευτής κουβαλά μαζί του μια μικρή ιστορία. Παρατηρώντας κανείς σε μια αίθουσα αναμονής θα διαπιστώσει το ζευγάρι που χωρίζει και… δάκρυα να τρέχουν, όμως λίγο πιο πέρα ένα μια οικογένεια σμίγει ξανά και το δάκρυ είναι χαράς. Έχουν ήδη φύγει οι βιαστικοί με τον χαρτοφύλακα γιατί το ταξίδι γι’ αυτούς είναι ένας τρόπος να τελειώσει μια ακόμα επαγγελματική εκκρεμότητα. Ένας νεαρός κρατά στις αποσκευές του έναν σάκο παραλλαγής, βέβαια, πήρε άδεια από τον στρατό και λίγο πιο κάτω μια οικογένεια μουσουλμάνων σκυθρωποί κρύβουν το πρόσωπό τους γιατί το κράτος τους απελαύνει. Πίσω στην πατρίδα. Πατρίδα έγραψα; Μα βέβαια από δω θα περάσει ο ανυπόμονος νέος που ξεκίνησε για σπουδές στο εξωτερικό. Η εμπειρία μου λέει πως ίσως να μην επιστρέψει ποτέ. Επιστρέφει όμως ο μεσήλικας με την οικογένεια του που δικαιούται επιτέλους ολιγοήμερες διακοπές στην πατρίδα. Να γνωρίσουν τα παιδιά του που μεγάλωσε ο μπαμπάς!

Οι ιστορίες αυτές δεν έχουν τέλος. Αραγμένος σε μια γωνιά διακρίνω το πρόσωπο του καθενός, τα ρούχα του, τις αποσκευές του, τον τρόπο που περπατά και πλάθω μιαν ολόκληρη ιστορία για το μέρος που αφήνει πίσω του και αυτό στο οποίο θα φτάσει σε λίγες ώρες. Ξέρετε, ποτέ δεν (με) ενδιαφέρει η τρέχουσα στιγμή. Πάντοτε φαντάζομαι το παρελθόν και το μέλλον, λίγο πριν μπει στο αεροδρόμιο και αμέσως μετά που θα βγει.

Τι κάνει αυτό ένα αεροδρόμιο; Μα, έναν χώρο ουδέτερο, διάφανο, που δεν ανήκει σε κάποια χώρα. Ναι, όταν είμαι στο αεροδρόμιο της Αθήνας δεν αισθάνομαι πως βρίσκομαι στην Ελλάδα. Είμαι εκεί, ακριβώς πάνω στην συνοριακή γραμμή με προορισμό το…

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΣΑΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ :[

4 σχόλια:

  1. Είναι ακριβώς όπως τα γράφεις. Μπορείς να δεις τους πάντες, να ακούσεις τα πάντα και να αισθανθείς επίσης τα πάντα.
    Πολύ όμορφο το κείμενο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. :[ Bio-μπαξές
    σε ευχαριστω και με την ευκαιρια να αφιερωσω το κειμενο στον αδερφο μου που μετα απο δυο μερες εγκλωβισμενος στο αεροδρομιο θα ερθει αυριο για γιορτες μαζι μας, οπως επισης και σε μια καλη μου φιλη που μετα απο 2 μερες εγκλωβισμου, θα ταξιδεψει για γιορτες κανοντας 6 δρομολογια ως τον προορισμο της :[

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Για πολλα χρονια και μονο η λεξη αεροδρομιο μου προκαλουσε θλιψη.Επι 9 χρονια αποχαιρετουσα τον αδελφο μου που σπουδαζε αμερικη.Δεν θυμομουν ποτε τις ομορφες στιγμες που ερχοταν τα καλοκαιρια και τη λαχταρα μας που τον περιμεναμε γιατι οι στιγμες του αποχαιρετισμου ηταν πολυ πιο δυνατες και εντονες.
    Ευτυχως αυτα ολα αλλαξαν με την εγκατασταση του μονιμα στην πατριδα μας, και καθε φορα που ειμαι σε αεροδρομιο σκεφτομαι το προορισμο μου και τη χαρα του ταξιδιου μου.Προσπαθω βεβαια οταν βλεπω ατομα αγκαλιασμενα να χαιρετιουνται να τραβω το βλεμμα μου γιατι με μελαγχολει,επειδη το βιωσα αυτο.
    Αποψε με αυτη σου την καταχωρηση ...ειμαι εκει ,πανω στη συνοριακη γραμμη με προορισμο την αιγυπτο...ενα ταξιδι που δεν εχω κανει και το θελω πολυ σε πρωτη ευκαιρια...
    Καλο βραδακι καλα ταξιδια κυριολεκτικα μα και μεταφορικα με τη σκεψη μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. :[ Ελενα
    ειναι δυσκολο να αναφερω τη δικη μου προσωπικη σχεση με τα αεροδρομια, καθως εχω παρομοια βιωματα με εσενα. Αδερφια να φευγουν για Αγγλια, Αμερικη, αλλοι να επιστρεφουν και να ξαναφευγουν, αλλοι, οχι.
    Ο ιδιος να αποχωριζομαι αγαπημενα μου προσωπα οταν εφευγα, αλλα και να ανταμωνω αλλα.
    Η ιστορια μου ειναι τεραστια και αφορα πολλες-πολλες χωρες.
    Σημερα, εχουμε συμφωνησει κανεις να μην ενθουσιαζει κανεναν. Τα δακρυα αλλωστε τελειωσαν.
    Να εισαι καλα :[

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Προβληματίστηκες; σχολίασε το