Καληνωρίσματα. Ποτέ δεν παραδέχτηκα τον Αντώνη Σαμαρά, αντίθετα πάντοτε αμφισβητούσα τις πολιτικές του γνώσεις. Σήμερα όμως είναι εκλεγμένος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και αύριο είναι πολύ πιθανό να είναι πρωθυπουργός.
Τι θα λέγατε όμως να ξεκινήσω λέγοντας πως συμπαραστέκομαι στον Αντώνη Σαμαρά για το βαρύ φορτίο που σηκώνει εδώ και μερικές μέρες; Ας δούμε λίγο τι εννοώ; Ο Σαμαράς ως γνήσιος καρεκλοκένταυρος, έτριβε όλον αυτόν τον καιρό τα χέρια του από την λαϊκή κατακραυγή της κυβέρνησης Παπανδρέου. Η μέρα των εκλογών πλησίαζε κι εκείνος φάνταζε ως απόλυτος κυρίαρχος. Μέχρι που ξαφνικά η ανάγκη να διαλυθεί η κυβέρνηση Παπανδρέου έγινε όχι μόνο απαίτηση του λαού, αλλά και των ίδιων των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Ο αρχικός ενθουσιασμός του Σαμαρά που έβλεπε τις εκλογές να φτάνουν πιο γρήγορα απ’ ότι ονειρευόταν, έγινε συνεχόμενο άγχος όταν οι ευρωπαίοι χριστιανοδημοκράτες δεξιοί συνάδελφοι του, τον απείλησαν πολιτικά αν δεν συμμετείχε στην κυβέρνηση συνεργασίας. Ο Σαμαράς, δεν ήθελε, όμως δεν είχε άλλη επιλογή.
Οι βουλευτές του όμως δεν δέχτηκαν την ίδια απειλή, δεν έχουν τις ίδιες 
υποχρεώσεις κι έτσι ως ελεύθεροι να εκφράζονται βάση κομματικών ιδεών και πεποιθήσεων, έπρεπε να επιλέξουν ανάμεσα σε δύο δρόμους. Είτε την κομματική γραμμή που χάραξε ο πρόεδρος με άνωθεν εντολές, στηρίζοντας την νέα κυβέρνηση ή μάλλον (για να γίνω πιο γλαφυρός) συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ, είτε με πραγματικά ελεύθερη βούληση που θέλει τη Νέα Δημοκρατία ένα περήφανο (;) και αδούλωτο (;) κόμμα. Σε αυτήν την περίπτωση κάποιοι τάχθηκαν εναντίον της κυβέρνησης συνεργασίας, όπως ο κύριος Καμμένος που ως άλλος φανατικός νεοδημοκράτης δεν κοιτάει τίποτα πέρα από το κόμμα του ακόμα και κόντρα στη σωτηρία της χώρας του.
υποχρεώσεις κι έτσι ως ελεύθεροι να εκφράζονται βάση κομματικών ιδεών και πεποιθήσεων, έπρεπε να επιλέξουν ανάμεσα σε δύο δρόμους. Είτε την κομματική γραμμή που χάραξε ο πρόεδρος με άνωθεν εντολές, στηρίζοντας την νέα κυβέρνηση ή μάλλον (για να γίνω πιο γλαφυρός) συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ, είτε με πραγματικά ελεύθερη βούληση που θέλει τη Νέα Δημοκρατία ένα περήφανο (;) και αδούλωτο (;) κόμμα. Σε αυτήν την περίπτωση κάποιοι τάχθηκαν εναντίον της κυβέρνησης συνεργασίας, όπως ο κύριος Καμμένος που ως άλλος φανατικός νεοδημοκράτης δεν κοιτάει τίποτα πέρα από το κόμμα του ακόμα και κόντρα στη σωτηρία της χώρας του.
Το πρόβλημα με τον Καμμένο όμως, είναι ότι εξέφρασε μια μερίδα βουλευτών του κόμματος που καταπίεσαν την άποψη παρά το ότι διαφωνούν με τον Σαμαρά στις επιλογές του. Η υποταγή του Σαμαρά στις πιέσεις κυβέρνησης συνεργασίας, του έφερε ένα τεράστιο εσωκομματικό πλήγμα, αυτό της έλλειψης του ελέγχου και σεβασμού “των αποδυτηρίων” από τους βουλευτές του. Ακόμα και ο Κώστας Χατζής, ένα από τα πιο ανερχόμενα στελέχη του κόμματος, “άδειασε” στην κυριολεξία τον Σαμαρά απογυμνώνοντάς τον μέσα από μια επιστολή του.
Τώρα, ο Σαμαράς από απόλυτος κυρίαρχος της πολιτικής σκηνής της χώρας, έγινε ένα ακόμα πιόνι αυτής και τώρα λίγο πριν τις εκλογές (όταν αυτές γίνουν) δεν αρκεί να εμπνεύσει τους ψηφοφόρους του, πρέπει πρώτα να πείσει τους βουλευτές του ότι μπορεί να είναι ένας ικανός ηγέτης για να αναλάβει τη χώρα σε αυτήν την δύσκολη περίοδο. Εκτός κι αν οι τελευταίες εξελίξεις τον ζημίωσαν ανεπανόρθωτα.
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΡΟΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΧΩΡΑ :[
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το