Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2016

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ οι ανήμπορες επιχειρήσεις που οφείλουμε να στηρίξουμε

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Την ίδια ώρα που γράφω αυτό το κείμενο ή εσείς το διαβάζετε, η αγορά πεθαίνει. Στην Αθήνα, στο Ηράκλειο και σε κάθε αστικό κέντρο τα ανοίκιαστα καταστήματα είναι αμέτρητα, τα νοικιασμένα χρωστάνε νοίκια ή έχουν ανεξόφλητους λογαριασμούς και εκείνα που τελικά επιβιώνουν είναι δυστυχώς η συντριπτική μειοψηφία.

Λίγο-πολύ, είμαστε όλοι καταναλωτές, ο καθένας με τα δικά του πολύ προσωπικά κριτήρια. Λάθος ή σωστά, ο καθένας είναι ελεύθερος να κινηθεί σε μια... ελεύθερη αγορά που κατακλύζεται από τον ανταγωνισμό. Και σίγουρα οι συνθήκες θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσες αν επέτρεπαν στον επιχειρηματία να επιχειρήσει. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει σήμερα. Από την πρώτη μέρα του επόμενου έτους θα καλείται να πληρώνει το 29% στην εφορία και το 27% για την ασφάλιση του, χωρίς κανείς να εξετάζει τι υπηρεσίες του προσφέρει αυτή η ασφάλιση... Τα έξοδα θα αυξηθούν κι άλλο και οι πωλήσεις αναμένεται να μειωθούν με βάση το σύνολο των αλλαγών που θα πλήξουν τους καταναλωτές, οπότε τα κουκιά είναι μετρημένα. Ο ανταγωνισμός υπάρχει αλλά δεν έχει πολλά περιθώρια να αναπτυχθεί στην Ελλάδα. Οι επιχειρηματίες πωλούν, αλλά δεν έχουν την δυνατότητα να εφαρμόσουν τεχνικές της αγοράς (όπως το marketing).

Οι καταναλωτές είναι όντως ελεύθεροι, όμως και οι δικές τους δυνατότητες ενδεχομένως δεν τους επιτρέπουν να αγοράζουν πλέον ελεύθερα. Κάποιοι ίσως αγόραζαν συγκεκριμένη ετικέτα, κάποιοι συγκεκριμένες ποιότητες/υλικά και πάει λέγοντας. Σήμερα, είναι όλοι αναγκασμένοι να φιλτράρουν τις ανάγκες τους με τόσο πολλά κριτήρια που στο τέλος ικανοποιούν την ανάγκη τους χωρίς καν να το ευχαριστιούνται.

Με αυτά τα δεδομένα, οι επιχειρηματίες κάνουν ότι μπορούν. Πραγματικά υπερβάλλουν εαυτό για να καταφέρουν να βρουν μέρες με θετικό πρόσημο. Ανάμεσα σε αυτές τις προσπάθειες είναι οι εκπτώσεις και μετά τις εκπτώσεις είναι οι προσφορές και μετά τις προσφορές ήταν η περιβόητη Black Friday και μετά η Χριστουγεννιάτικη αγορά που νομίζω πως φέτος "στολίστηκε" πιο γρήγορα από ποτέ στην Ελλάδα. Και πάει λέγοντας φυσικά...

Πολλοί (κι εγώ μέσα) έσπευσαν να κατηγορήσουν τους επιχειρηματίες για αυτές τις κινήσεις. Πολλοί φώναζαν ότι πέσαμε στο επίπεδο της Αμερικής και της αντιγραφής σε ότι βρούμε από το εξωτερικό. Κανείς όμως δεν μας ανάγκασε να κατέβουμε στα μαγαζιά εκείνες τις μέρες ή περιόδους. Κανείς δεν μας έβαλε στο τέλος μιας ουράς δεκάδων μέτρων, ώρες πριν ανοίξει καν το κατάστημα. Πουθενά δεν γράφει ότι τα δώρα Χριστουγέννων των αγαπημένων μας, πρέπει να τα αγοράσουμε τις παραμονές. Τα βιβλιοπωλεία, τα καταστήματα παιχνιδιών και τα μαγαζιά με ρούχα, λειτουργούν όλο τον χρόνο. Και οι καταστηματάρχες δίνουν τον δικό τους αγώνα για να δουν θετικά πρόσημα το βράδυ που κλείνουν τα "Ζ" τους. Γι' αυτό κάθε Black Friday ή προσφορά επειδή γιορτάζουμε την επέτειο του Ευρωπαϊκού της Εθνικής στην Πορτογαλία(!) δεν πρέπει να καταδικάζεται. Είναι η απεγνωσμένη προσπάθεια των εμπόρων να πληρώσουν αυτά τα νοίκια, να εξοφλήσουν τα δικά τους χρέη και να ζήσουν με αξιοπρέπεια τις δικές τους οικογένειες. Κι αν βρίσκουν ιδιαίτερους τρόπους για να το καταφέρνουν, τότε μπράβο τους!

Γι' αυτό και αυτή είναι η έκκληση μου για τα φετινά Χριστούγεννα προς όλους εσάς (και ίσως και η μόνη μου χριστουγεννιάτικη νύξη στο yannidakis): Στηρίξτε την αγορά. Όσο μπορείτε. Μην πάτε κατ' ευθείαν στα πολυκαταστήματα ή στις ηλεκτρονικές αγορές. Μπείτε στα τοπικά μαγαζιά και κοιτάξτε τι έχουν να σας προσφέρουν. Ανακυκλώστε τα χρήματα σας δίνοντας τα στην τοπική αγορά. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2016

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ ένας αόριστος ορισμός

χαιρετώ τα science nerds του +yannidakis
Εδώ και αρκετό καιρό έχει αρχίσει να με ενοχλεί η φράση «δεν είναι φυσιολογικό». Και όσο περισσότερο το σκέφτομαι και προσπαθώ να το αναλύσω, τόσο περισσότερο με προβληματίζει, γιατί στην πραγματικότητα δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι είναι φυσιολογικό και τι όχι.
φυσιολογικό-διαφορετικό-αόριστο

Καταρχάς να πω πως, κατά τη γνώμη μου, η έννοια του "φυσιολογικού" δεν υφίσταται, πολύ απλά γιατί έχουμε μάθει να αποκαλούμε "φυσιολογικό" οτιδήποτε θεωρείται συνηθισμένο για τους πολλούς. Διαπαιδαγωγούμαστε στο τί είναι «φυσιολογικό» ή όχι, και αποδοκιμάζουμε ή καταδικάζουμε την οποιαδήποτε απόκλιση από αυτό, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουμε ιδέα περί τίνος πρόκειται. Οπότε, ζούμε και μεγαλώνουμε σε μία κοινωνία όπου είναι πολύ σημαντικό να είμαστε «φυσιολογικοί». Κάτω από μία τέτοιου είδους πίεση, δεν είναι περίεργο να θέλει κάποιος να είναι οπωσδήποτε «φυσιολογικός» και να τρέμει στην ιδέα να στιγματισθεί και να απομονωθεί ποικιλοτρόπως από μια κοινωνία που αποδοκιμάζει έως και απορρίπτει οτιδήποτε το διαφορετικό.

Γιατί όμως το να είσαι ή να έχεις κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους, σε κάνει αυτόματα να μην είσαι και φυσιολογικός; Όλα αυτά είναι υποκειμενικές εκτιμήσεις ατόμων που θέλουν να πιστεύουν ότι σκέφτονται αντικειμενικά. Γιατί, όπως ήδη ανέφερα, δεν μπορούμε να ορίσουμε το φυσιολογικό. Είναι κάτι αόριστο και ασαφές, άσχετα αν ο καθένας έχει και μία δική του ερμηνεία (που στην τελική δεν μας ενδιαφέρει κιόλας). Εξάλλου, η έννοια του «φυσιολογικού» έχει τόσες φορές αλλάξει διαχρονικά και στους διάφορους πολιτισμούς που είναι παρακινδυνευμένο να κρίνουμε τους άλλους με βάση την όποια «διαφορετικότητά» τους -κυρίως όταν αυτή δεν βλάπτει κανέναν- είτε αφορά στο χρώμα, στην εθνικότητα, ή στις διαφόρων ειδών προτιμήσεις τους.

Το έχω ξαναπεί και το ξαναλέω: ας είμαστε (όσο μπορούμε) ανοιχτόμυαλοι. Το να βάζουμε ταμπέλες στους ανθρώπους, απλά και μόνο επειδή δεν ταιριάζουν με τα δικά μας πρότυπα ή με τον τρόπο που μεγαλώσαμε, είναι από όλες τις απόψεις λάθος, και κάνει εμάς τους ίδιους να φαινόμαστε...μη φυσιολογικοί.+el. gk. 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ (δια)σώζοντας τον πολιτισμό του αύριο, σήμερα

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Δεν είναι ντροπή να λέμε πως είμαστε πίσω σε πολλά πράγματα, όπως η οικονομία, η ανάπτυξη, η τεχνολογία, η καινοτομία και η έρευνα. Είναι όμως ντροπή να λέμε ότι είμαστε πίσω σε θέματα πολιτισμού. Είναι η τελευταία καραμέλα που ακόμα έχουμε στο στόμα μας για να αισθανόμαστε ανώτεροι απ' τους άλλους, όμως μάλλον που κι αυτή έχει πια λιώσει...

Απλά πράγματα θα μπορούσαν να εκτινάξουν το αίσθημα και τις δράσεις πολιτισμού στην Ελλάδα και σε κάθε χώρα της Δύσης. Στην Ιταλία για παράδειγμα, η κυβέρνηση αποφάσισε να κάνει δώρο σε κάθε νέο μόλις ενηλικιώνεται, 500€ για να τον καλωσορίσει στην ενήλικη ζωή!

Η Ιταλική κυβέρνηση ρισκάρει. Δεν διανύει περίοδο ευημερίας για να μπορεί να σκορπάει 500ευρα από δω κι από κει, όμως εδώ υπάρχει ένα μυστικό, που πρέπει να εξυμνήσουμε και στο όποιο πρέπει να υποκλιθούμε. "Οι 18άρηδες δικαιούχοι θα πρέπει να ξοδέψουν τα χρήματα σε πολύ συγκεκριμένα πράγματα και ειδικότερα: σε βιβλία, σε εισιτήρια για συναυλίες, θέατρα, κινηματογράφο, μουσεία, για ταξίδια σε εθνικά πάρκα και για άλλες, αυστηρά όμως πολιτιστικές δραστηριότητες". Το μυστικό αυτό, αγαπητοί αναγνώστες, ξεχειλίζει από καινοτομία, ξεχειλίζει από πολιτισμό.

Σήμερα, στην Ελλάδα οι νέοι λιώνουν στις καφετέριες, ενώ απουσιάζουν χαρακτηριστικά από θέατρα, γήπεδα, συναυλίες ποιοτικής μουσικής ή εκθέσεις τέχνης. Τα ποσοστά της αγανάκτησης πολλαπλασιάζονται όταν πια μιλάμε για νέους που βρίσκονται εκτός Αττικής.

Κι όμως κατά αυτήν την διαβολική και ειρωνική σύμπτωση, θέατρα, γήπεδα, αίθουσες τέχνης και άλλα σημεία πολιτιστικού ενδιαφέροντος, πασχίζουν σε θέματα επισκεψιμότητας -ειδικά τους χειμερινούς μήνες που δεν έχουμε τουρίστες- δείχνοντας ότι ο κόσμος όχι μόνο δεν έχει λεφτά, αλλά ακόμα κι αν είχε, η τέχνη δεν θα ήταν η προτεραιότητά του για να τα... επενδύσει. Και να πεις ότι η επισκεψιμότητα είναι ικανοποιητική από τις μεγαλύτερες ηλικίες, θα μου ήταν αρκετό(;) για να δεχτώ ότι οι φορείς εφησυχάζουν με το επίπεδο πολιτιστικής συναναστροφής.

Αλλά... δεν είναι έτσι. Κι αν δεν κάνεις τον νέο να αγαπήσει την τέχνη, τότε η τέχνη θα πεθάνει στο μέλλον. Το άμεσο μέλλον. Οπότε γιατί είναι τόσο δύσκολο να συνδυαστούν αυτά τα δύο προβλήματα ώστε να αλληλοεξουδετερωθούν; Σκεφτείτε κάρτες ελευθέρας που θα είχαν στην κατοχή τους νέοι για να μπορούν να επισκέπτονται χώρους και εκδηλώσεις τέχνης και οι οποίες θα έληγαν με την πάροδο κάποιων ετών, κατά το διάστημα στο οποίο ο νέος θα έπρεπε να την χρησιμοποιεί ανά συγκεκριμένα τακτικά διαστήματα ώστε να παραμείνει ενεργοποιημένη, που θα εξασφαλίζει ότι ο νέος διατηρεί μία ενεργή σχέση με την τέχνη.

Και είδατε, δεν μιλάω καν για μετρητά (όπως στο παράδειγμα της Ιταλίας) γιατί ξέρω πως θα περιέγραφα μια ουτοπία για τα ελληνικά δεδομένα, όμως από πότε τα κενά καθίσματα αποφέρουν περισσότερο κέρδος απ' ότι τα γεμάτα χωρίς πληρωμένο εισιτήριο; +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ βγάζοντας την μάσκα από πάνω σου

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Ένας τρόπος για να χαρακτηρίσεις κάποιον, είναι μέσα από τις επαφές του. Από τους ανθρώπους που γνωρίζει, τις κοινωνικές συναναστροφές του και τους δεσμούς που συνάπτει. Αυτό είναι καλό διότι εύκολα κάποιος μπορεί να βγάλει συμπέρασμα κρίνοντας όχι μόνο τον ίδιο, αλλά και τις συναναστροφές του και την ίδια ώρα κακό, αφού κάθε σχέση μπορεί να παρεξηγηθεί, δηλαδή να υπερτιμηθεί ή να υποβαθμιστεί.

Και μιλώντας για σχέσεις προφανώς είναι επικίνδυνο να κάνω μία κατηγοριοποίηση εδώ, όμως επιτρέψτε μου να αναφέρω πως μία σωστή σχέση πρέπει να δοκιμαστεί στον χρόνο και στις πράξεις, στις δυσκολίες και στα διλήμματα. Το ξέρω από προσωπική φιλοσοφία και εμπειρία.

Και ενώ είμαι κάθετος σε αυτό, υπάρχουν ορισμένες σχέσεις που έχουν κάτι μαγικό. Είναι σχεδόν ανεξήγητες. Είναι με ανθρώπους που δεν είχες φανταστεί ότι θα γνωρίσεις ή θα συσχετιστείς ή ακόμα είναι με ανθρώπους που φαινομενικά δεν πρέπει να συσχετιστείς για διάφορους λόγους.

Θυμάμαι να λέω σε κάποιον πριν καιρό πως είμαι κατά συνθήκη ψεύτης και υποκριτής. Ενώ ήμουν απόλυτα ειλικρινής(!) εκείνη τη στιγμή ο συνομιλητής μου δεν το εκτίμησε καθόλου. Δεν πρόσεξε ότι είπα "κατά συνθήκη" και άκουσε μόνο το "ψεύτης" και "υποκριτής". Όμως είναι κάποιοι από εμάς που έχουν τον άχαρο ρόλο να δωρίζουν ψεύτικα χαμόγελα και ψεύτικο ενθουσιασμό στους άλλους. Δεν το κάνουν για να τους βλάψουν. Το αντίθετο μάλιστα, το κάνουν για να τους ωφελήσουν, να τους διασκεδάσουν ή επειδή όλα ή τίποτα από αυτά είναι η δουλειά τους στο τέλος της ημέρας.

Αυτοί οι άνθρωποι παραμένουν άνθρωποι. Κάποια στιγμή έχουν ανάγκη να βγάλουν την μάσκα τους. Και όταν το κάνουν συνήθως δεν υπάρχει κανείς. Ποιος θέλει αλήθεια να δει κάτι τόσο φθαρμένο και πληγωμένο όταν έχουν συνηθίσει να είναι τόσο... όμορφο;

Συμβαίνει όμως καμιά φορά -πολύ σπάνια, μπορεί και ποτέ- δύο άνθρωποι, ακόμα και άγνωστοι μεταξύ τους, να βγάλουν την μάσκα τους την ίδια στιγμή! Και τότε τι γίνεται;
Ας το κάνουμε εικόνα:
Κοιτούν παράλληλα μεταξύ τους κάπου στο βάθος. Τα βλέμματα δεν συναντιούνται και οι λέξεις είναι κενές, σπάνιες και ψιθυριστές.

Είναι αρκετή αυτή η σπάνια διαδικασία να ταυτίσει τους δύο αυτούς ανθρώπους; Δεν ξέρω. Ίσως. Ίσως να μην αισθάνονται και οι δυο το ίδιο ή ίσως να είναι κακός ο συγχρονισμός. Όμως η μαγεία του να βγάζουν συγχρόνως τη μάσκα τους δύο άνθρωποι, είναι ανατριχιαστικά ερεθιστική.

Τι γίνεται μετά; Αλήθεια το λέω, δεν ξέρω. Δεν θέλω να προβώ σε εικασίες γιατί είναι μάλλον επικίνδυνο. Προτιμώ να απαντήσεις εσύ, όμως πρώτα θα μου επιτρέψεις να σημειώσω πως δύο άνθρωποι (σαν αυτούς) που μένουν χωρίς τη μάσκα τους είναι πολύ-πολύ σπάνιο φαινόμενο και είναι κρίμα να μείνει και μη εκμεταλλεύσιμο... +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2016

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ αγάλμα έπεσε θύμα selfie!

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis
Η ρήση του Αϊνστάιν σχετικά με το σύμπαν και την ανθρώπινη βλακεία ("Μόνο δύο πράγματα είναι άπειρα: το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, και ως προς το σύμπαν διατηρώ κάποιες αμφιβολίες...") μπορεί να μοιάζει πλέον τετριμμένη, αλλά, για να είμαι ειλικρινής, με εκφράζει σε τέτοιο βαθμό για τον σημερινό προβληματισμό, που θα καταχραστώ την υπομονή σας και θα ξεκινήσω μ' αυτήν το κείμενό μου. Διότι όταν βρίσκεσαι αμέριμνος στο διαδίκτυο και πέφτεις ξαφνικά πάνω στην είδηση: "Τουρίστας καταστρέφει άγαλμα του 18ου αιώνα στην προσπάθειά του να βγάλει σέλφι", μία σύγχυση την παίρνεις όσο να πεις. Σκέφτεσαι "δεν μπορεί, θα μας κάνουν πλάκα". Το ανοίγεις. Βλέπεις ότι δεν σου κάνουν πλάκα. Googlάρεις (σε άπταιστα ελληνικά). Διαπιστώνεις ότι έχει ξαναγίνει. Βλέπετε λοιπόν πως καταλήγουμε κυκλικά στην ρήση του Αϊνστάιν με την οποία ξεκίνησα;

Το πρόβλημα σε όλη αυτήν την κατάσταση έχει δύο επίπεδα. Το πρώτο, είναι ο άνθρωπος σήμερα και ο κόσμος του. Το δεύτερο είναι η θέση της τέχνης στον κόσμο αυτό.

Σε μία εποχή που οι selfies είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας εκατομμυρίων ανθρώπων, ως βασικό υλικό της παρουσίας τους στα social media, είναι λογικό το να βλέπεις ανθρώπους να αυτοφωτογραφίζονται εδώ κι εκεί, με φόντο τοπία, μνημεία κτλ. Προφανώς και ο τουρίστας φίλος μας σκέφθηκε να βγάλει μία φωτογραφία με το άγαλμα με σκοπό να την ανεβάσει, να κάνει τους φίλους και τους ακολούθους στα δίκτυα να τον προσέξουν και να του δωρίσουν απλόχερα το like τους για να ανέβουν τα στατιστικά του. Μέχρι εκεί όμως είμαστε καλά. Τι γίνεται όταν παίρνει το θάρρος να ακουμπήσει το έκθεμα, να το πλησιάσει τόσο πολύ γνωρίζοντας το ρίσκο και αγνοώντας τη λογική, θεωρώντας ότι ο παραπάνω σκοπός αξίζει το διακύβευμα; Ο φόβος μου ότι έχουμε χάσει τη μπάλα με όλα αυτά επανέρχεται ισχυρότερος κάθε φορά... 

Πέρα από τη λογική όμως, απ' την κατάσταση αυτή απειλείται και η τέχνη. Αφήνοντας στην άκρη το προφανές, τις φθορές των έργων δηλαδή και τα συναφή, ας αναλογιστούμε πόσοι άνθρωποι επισκέπτονται μνημεία, πολιτιστικούς χώρους, παραστάσεις, εκθέσεις κτλ μόνο και μόνο για το "καλό check in"/ την "καλή φωτό", που θα επιτρέψει στο άτομο να χτίσει την εικόνα του θέλει, χωρίς φυσικά να λαμβάνει κανένα καλλιτεχνικό ερέθισμα... Για το βάθος της τέχνης, λίγοι θα ενδιαφερθούν. Και συνήθως δεν θα το βροντοφωνάξουν.

Ίσως κάποιοι να νομίζετε ότι πήρα πολύ σοβαρά το όλο ζήτημα. Κι ίσως να έχετε δίκιο. Όμως πίστεψα ότι είναι καλό να ακουστεί και μία τέτοια άποψη.

+Κωνσταντίνα Πορφυρού

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ~ αναζητώντας την κληρονομιά ενός ανθρώπου

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Κανονικά το σημερινό κείμενο θα έπρεπε να αρχίσει με ατάκες του είδους: "τι είναι η ζωή; τι είναι ο άνθρωπος" αλλά επειδή στο yannidakis δεν συνηθίζουμε αυτές τις κανονικότητες θα ήθελα να σας μιλήσω για μια προσωπική εμπειρία.

Μόλις χθες, βρέθηκα στο σημείο που έπρεπε να χαιρετίσω έναν άνθρωπο που "έφυγε". Ήταν ένας άνθρωπος μιας προχωρημένης ηλικίας, ιδιαίτερα αγαπητός, ενεργός και αποτελεσματικός. Χαρακτηρισμοί τυπικοί, που όμως θα εξηγήσω αργότερα στο κείμενο.

Στην διαδικασία αυτή, κλήθηκα να σκεφτώ τι άφησε αυτός ο άνθρωπος πίσω του. Να κάνω έναν απολογισμό εκ μέρους του, όπως ίσως θα έπρεπε όλοι να κάνουμε για τον εαυτό μας όσο είμαστε εν ζωή.

Μην με ρωτήσετε για τα περιουσιακά του. Ούτε ξέρω, ούτε είδα να απασχολεί κανέναν από τα κοντινά του μέλη. Η περιουσία του ήταν αδιάφορη σε όλους, όχι όμως και η κληρονομιά του...

Όταν τελείωσε η τελετή, έστρεψα το βλέμμα μου στους ανθρώπους γύρω μου, στην οικογένειά του. Αντίκρισα τα παιδιά του και τα εγγόνια του. Αντίκρισα αγαπημένους ανθρώπους που είναι δεμένοι, που ξεπερνούν μαζί τις δυσκολίες τους, που αγωνίζονται μαζί στην καθημερινότητα τους και στο τέλος της ημέρας γελάνε. Ω, ναι! Δεν ξέρεις από γέλιο αν δεν έχεις κάνει παρέα με αυτήν την οικογένεια!

Κανείς από την οικογένεια δεν έχει γίνει γιατρός, επιστήμονας ή ερευνητής. Κανείς τους δεν έχει καταθέσεις στην τράπεζα ή βλέψεις για πολιτική ή καλλιτεχνική σταδιοδρομία. Είναι άνθρωποι σαν αυτούς που προσπερνάς αδιάφορα στον δρόμο, με την διαφορά ότι αυτοί έχουν μέσα τους ένα μυστικό που οι περισσότεροι δεν έχουν: έχουν οικογενειακό δέσιμο, καλοσύνη και διάθεση για χαμόγελο. Στην δουλειά, στην παρέα, στην οικογένεια.

Και όχι. Αυτά τα υπέροχα χαρίσματα δεν είναι τυχαία ή έμφυτα. Τουλάχιστον όχι σε αυτήν την περίπτωση. Προέρχονται όλα από αυτόν τον άνθρωπο. Γιατί είχα την τιμή να τον γνωρίσω και να αναγνωρίσω όλες αυτές τις αξίες και τον υπέροχο και ευγενικό τρόπο με τον οποίο τις μεταλαμπάδευσε στην οικογένειά του.

Και όταν όλα τελειώσαν, έμειναν αυτοί οι άνθρωποι. Το γέλιο τους, η καλοσύνη τους και η συνέχεια τους. Και τότε έστρεψα πάλι το βλέμμα μου πάλι πίσω στο σημείο της τελευταίας του κατοικίας και σχεδόν χαμογέλασα: Αναγνώρισα τον πλούτο του και την σπουδαία κληρονομιά του. Και τον ευχαριστώ γι' αυτό. Όλοι θα έπρεπε να τον ευχαριστούμε... +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ σιγά μην επενδύσω στην ελλάδα

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Αυτή η σελίδα δεν αποτελεί μέρος ενός ταξιδιωτικού οδηγού και ο σημερινός προβληματισμός δεν πρέπει να φτάσει στα χέρια κανενός ξένου -ξέρεις- από αυτούς τους πλούσιους που ξυπνάνε μια μέρα και λένε εκ του ασφαλούς: "χμ... πως να βγάλουμε μερικά λεφτά ακόμα; Α, το βρήκα! Ας επενδύσουμε κάπου με μέτριο ρίσκο". Οπότε μείναμε μεταξύ μας, ας δούμε τι έχω να πω.

Κάποτε ήταν πολύ εύκολο να επενδύσεις στην Ελλάδα. Ήθελες λίγα λεφτά και απλά λίγο να κοροϊδέψεις τους ξενομανείς χαζούς έλληνες. Κάπως έτσι φτιάχτηκαν όχι μόνο μερικά σπίτια και ξενοδοχεία που συζητάμε σήμερα, αλλά ολόκληρες βάσεις, πανεπιστήμια, στρατιωτικές βάσεις και τεράστια σε χρηστικότητα έργα από τα οποία κάποια ακόμα βρίσκονται σε λειτουργία.

Σήμερα, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το ενδιαφέρον υπάρχει και αφορά σε ξενοδοχειακές μονάδες, θεματικά πάρκα, κομμάτια γης για πολυτελείς εξοχικές κατοικίες, αλλά και για τα προς πώληση, αεροδρόμια, λιμάνια, τρένα και άλλα μεγάλα έργα που αφορούν τα πλαίσια αποκρατικοποιήσεων (και με τα οποία έχω γράψει παλαιότερα πως είμαι απόλυτα σύμφωνος). Θα πρέπει λίγο να παραθέσω πως ανάμεσα σε αυτές τις γνωστές επενδυτικές προσπάθειες ή για να είμαι πιο σωστός, το επενδυτικό ενδιαφέρον, συγκαταλέγεται μία τιτανοτεράστια επένδυση ενός σεΐχη πολύ κοντά στο ναυάγιο των Κυθήρων. Ο τύπος θα έκανε "παπάδες" στο σημείο και θα έφερνε ολόκληρη την υφήλιο εκεί για διακοπές. Μία επίσης μεγάλη επένδυση αφορά στο "Ελληνικό" το οποίο ακόμα δεν έχω καταλάβει αν τελικά πουλήθηκε ή όχι στην τεράστια επενδυτική εταιρεία από την Κίνα.
προσεχώς "Ελληνικό"

Και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις, καθώς και σε αμέτρητες ακόμα μικρότερες, οι έλληνες ή ξένοι επενδυτές έχασαν ή απέσυραν το επενδυτικό ενδιαφέρον τους, αφού βρέθηκαν σε οικονομικό, νομικό και κοινωνικό αδιέξοδο.

  1. Οικονομικό διότι ξαφνικά μαθαίνουν πως η πεινασμένη Ελλάδα που θα έπρεπε να τραβάει σαν το σφουγγάρι τις επενδύσεις, τους περιμένει για να τους φορολογήσει με 29% σε κάθε τους επιχειρηματική δραστηριότητα, ενώ η γη που θα δεσμεύσουν θα έχει έναν επιπλέον φόρο που ακούσει στα διακριτικά, ΕΝΦΙΑ. Όλα αυτά χωρίς να γράφουμε για κάθε οικονομική δυσκολία που ακούσει στο όνομα της στελέχωσης (ασφάλειες κλπ.)
  2. Νομικό, διότι -ε- μιλάμε για την Ελλάδα ρε φίλε! Η γραφειοκρατία αποτελεί ακόμα εκπληκτικό χαρακτηριστικό μας, την ίδια ώρα που κάθε καινούρια δραστηριότητα πρέπει να περάσει εκτός από την έγκριση κρατικών φορέων και από ένα σωρό άλλους. Καινούρια μόδα είναι οι μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που θέτουν όρια, βάζουν σημαίες στο όνομα της προστασίας του καταναλωτή και ένα σωρό αρλούμπες. Και φυσικά, η αρχαιολογία! Το τέρας της ιστορίας μας, υψώνεται κάθε φορά που κάποιο έργο έχει μία πέτρα από την ιστορική μας κληρονομιά και αυτό δεν θα ήταν κακό αν αυτές τις... πέτρες τις εκμεταλλευόμασταν. Όμως λίγο ότι δεν έχουμε λεφτά, λίγο ότι δεν έχουμε βούληση, οι "πέτρες" παραμένουν στην θέση τους και όλα μένουν, τα ίδια αφού το όποιο θέμα της όποιας επένδυσης, κολλάει τελικά, εκεί!
  3. Κοινωνικό ακόμα, διότι ξέρετε ο μέσος οπισθοδρομικός έλληνας δεν μπορεί να δεχτεί εύκολα την αλλαγή. Και στην γερασμένη Ελλάδα του σήμερα, είμαστε γεμάτοι από δαύτους. Αυτός ο μέσος έλληνας έχει σταματήσει τα τελευταία χρόνια, ένα σωρό επενδύσεις. Στο Λασίθι της Κρήτης, πολλοί επενδυτές (και μάλιστα αρκετοί έλληνες εξ αυτών) έχουν εκφράσει το ενδιαφέρον τους να επενδύσουν σε μονάδες παραγωγής ενέργειας (ηλιακής και αιολικής) όμως τοπικές οργανώσεις και απλοί πολίτες επαναστάτησαν επειδή ο τόπος θα είχε υποστεί φθορά περιβαλλοντολογική, λες και κατά τα άλλα, σεβόμαστε τόσο πολύ τον τόπο μας, που αποτελούμε παράδειγμα περιβαλλοντολογικής ευαισθησίας με νούμερα-ντροπή στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Καλός ή κακός, οι πολίτες έχουν την δύναμη να σταματήσουν μια επένδυση σαν αυτή, ακόμα κι αν φέρνει θέσεις εργασίες και άλλα χαρακτηριστικά ανάπτυξης στην περιοχή. Άλλωστε εμείς οι έλληνες είμαστε πολύ περήφανοι για να κάνουμε εκπτώσεις στον ιδανικό πολιτισμό που εφαρμόζουμε σήμερα, ε;
Η Ελλάδα λεφτά δεν έχει. Πρέπει να βρει από αλλού. Ο πιο προφανής τρόπος για να το κάνει αυτό
είναι μέσω του τουρισμού, όπου πουλώντας ήλιο και θάλασσα βλέπει πολύχρωμα χαρτονομίσματα να μπαίνουν στο ταμείο. Ένας άλλος τρόπος θα ήταν μέσω των εξαγωγών, όμως γνωρίζοντας τα μεγέθη της ελληνικής παραγωγής, καλό είναι να μην επεκταθώ για να μην εκτεθώ και σαν αρθρογράφος... Οπότε τι μένει; Οι επενδύσεις! Οι επιχειρηματικές ιδέες κάποιων που για πολύ μελετημένους λόγους, θέλουν να εκπονήσουν στην χώρα μας. Παράλληλα, οι αγορές ακινήτων, διαφόρων θεματικών εκτάσεων ή ακόμα και ξερονήσιων που αντί να λιγουρεύονται οι τούρκοι, θα μπορούσαμε να τους κόψουμε τον βήχα φτιάχνοντας διάφορες μονάδες εκμετάλλευσης.

Ας δικαιολογήσω τον τίτλο μου τώρα. Εσύ, ένας υποθετικά πλούσιος τύπος με διάθεση να γίνεις ακόμα πλουσιότερος, θα επένδυες στην Ελλάδα λαμβάνοντας υπόψη σου όλα τα παραπάνω; +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2016

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ για να μην ξεχάσετε σήμερα να χαμογελάσετε...

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis
Σήμερα, τουλάχιστον για τους Αθηναίους, είναι μία δύσκολη μέρα. Στάση εργασίας των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς σε ώρες αιχμής, όταν όλοι θέλουμε να πάμε στις δουλειές και τις σχολές μας, το κέντρο της πόλης κλειστό, 5.000 αστυνομικοί στους δρόμους, οι μετακινήσεις καθίστανται αδύνατες, τα νεύρα τσαταλιάζουν. Αλλά και εκτός Αθηνών, σίγουρα σήμερα, μέσα στις έγνοιες και τα άγχη σας, θα βαρεθείτε να ακούτε για τον Ομπάμα, το γιατί ήρθε, πού θα μείνει, τι τον τάισε ο Τσίπρας κτλ. Αν λοιπόν είναι για εσάς μία από τις μέρες που απλά θέλετε να τελειώσουν, που οι άνθρωποι γύρω σας φαίνονται πιο ενοχλητικοί από ποτέ, αλλά και αν αυτές οι μέρες έχουν πληθύνει επικίνδυνα τελευταία, ο σημερινός προβληματισμός σας αφιερώνεται εξαιρετικά.

Όταν διάβασα αυτό το άρθρο στη LIFO, αρχικά είχα πει ότι θα αντισταθώ. Αλλά από τη στιγμή που με έκανε να χαμογελάσω και να προβληματιστώ, προφανώς δεν τα κατάφερα, και να' μαι τώρα εδώ να σας εκθέτω τις σκέψεις μου. 

κοινωνία, εσωστρέφεια, μοναξιά
Αν διαβάζοντας λοιπόν την παραπάνω ιστορία, θεωρήσατε ότι το ζευγάρι ήταν απλά τυχερό που συνάντησε καλούς ανθρώπους, κάνετε λάθος. Υποσυνείδητα, με τη σκέψη σας αυτή είναι σαν να παραδέχεστε ότι η πλειοψηφία ανήκει στη μεριά της αδιαφορίας και του παρτακισμού και ότι οι άνθρωποι που έχουν παραμείνει συμπονετικοί και ευγενικοί είναι μία μικρή μερίδα. Μήπως είστε, δίχως να το γνωρίζετε, αρνητικά προκατειλημμένοι;

Το ζευγάρι αυτό απλά είχε το θάρρος (ή βρέθηκε από τις συνθήκες στη θέση αυτή αν θέλετε) να ζητήσει βοήθεια, να αλληλεπιδράσει. Κι είχε έπειτα και την καλοπροαίρετη διάθεση να ευχαριστήσει αυτούς τους ανθρώπους ιδιωτικά και δημόσια. Τόσο απλά, τόσο φυσικά, περνώντας κι ένα πολύ όμορφο μήνυμα για τους ανθρώπους: ναι ξέρετε, υπάρχουν ακόμη, δεν έχουν χαθεί. Αποτελούν μία πλειοψηφία παράδοξα περιφρονημένη, ίσως γιατί πλέον φοβόμαστε να ανοιχτούμε και να γνωριστούμε, ίσως γιατί η κοινωνική ταυτότητα του καιρού μας είναι μελαγχολική, σκοτεινή και μοναχική. Η αλληλουχία είναι λογική και απλή: εσωστρέφεια-φόβος για ό,τι έρχεται απ' έξω- απόρριψή του. Θα 'πρεπε να είναι όμως έτσι; Όχι. 

Την επόμενη φορά λοιπόν. Την επόμενη φορά που κάποιος θα σας αφήσει να περάσετε μπροστά στα ταμεία του σουπερμάρκετ. Που θα σας δώσει το εισιτήριό του στα μέσα. Που θα σας βοηθήσει να βρείτε έναν δρόμο. Εκείνη τη φορά ανταποδώστε με ένα θερμό χαμόγελο, όχι τυπικό κι από υποχρέωση. Ένα χαμόγελο- σιωπηλή προτροπή να συνεχίσει ο άνθρωπος που έχετε απέναντί σας έτσι. Κι όταν έρθει η σειρά σας, κάντε κι εσείς το ίδιο. Μικρές πράξεις, ζεστά λόγια και χαμόγελα που φτιάχνουν διαθέσεις και ημέρες.

Χαμογελάστε. Υπάρχει ακόμη ελπίδα.

Είμαι σίγουρη ότι κάποιοι από εσάς νομίζετε ότι διαβάζετε ανεδαφικούς ρομαντισμούς χωρίς αντίκρυσμα. Ακόμη κι ένα άτομο όμως να κατάφερα έστω και λίγο να προβληματίσω, να κάμψω, να βοηθήσω να αμφισβητήσει το στερεότυπο της απανθρωπιάς που επικρατεί, έχω πετύχει το σκοπό μου για σήμερα.

Αγαπητοί μου, Η γυναίκα μου κι εγώ επισκεφτήκαμε την Ελλάδα για 15 μέρες. Περάσαμε υπέροχα και απολαύσαμε τη φιλοξενία των Ελλήνων, το θαυμάσιο φαγητό και την φανταστική φυσική ομορφιά των νησιών. Το ταξίδι ήταν εντυπωσιακό και δεν είχαμε κανένα πρόβλημα, μέχρι που έφτασε η τελευταία ημέρα... Όταν το ταξί έφτασε για να μας πάει στο Αεροδρόμιο της Αθήνας (από εκεί θα επιστρέφαμε σπίτι, στη Νέα Υόρκη) κάτι κακό συνέβη. Τότε δεν το ξέραμε, αλλά είχαμε αφήσει το σακίδιο με τα αεροπορικά εισιτήρια, τα διαβατήρια κι άλλα σημαντικά έγγραφα μπροστά απ' την είσοδο του ξενοδοχείου. Όταν φτάσαμε στο Αεροδρόμιο και διαπιστώσαμε ότι δεν είχαμε το σακίδιο, πέσαμε να πεθάνουμε. Νομίσαμε ότι μας έκλεψαν κι ότι θα έπρεπε να πάμε στην Αμερικανική Πρεσβεία για να βγάλουμε προσωρινά διαβατήρια. Ο ταξιτζής μας, Κώστας Ντινιακός, τηλεφώνησε αμέσως στο ξενοδοχείο εκ μέρους μας και τους ζήτησε να κοιτάξουν παντού για το σακίδιο. Είπαν πως δεν το βρήκαν πουθενά. Η γυναίκα μου έβαλε τα κλάματα κι εγώ άρχισα να ανησυχώ, μιας και τα φάρμακα μάς είχαν τελειώσει και το να μείνουμε στην Ελλάδα χωρίς τη φαρμακευτική μας αγωγή θα ήταν επικίνδυνο. Παρότι μας είχαν τελειώσει τα ευρώ και δεν μπορούσαμε να τον πληρώσουμε, ο Κώστας μας έδωσε την κάρτα του και οδήγησε μόνος του τη διαδρομή μισής ώρας πίσω στο ξενοδοχείο για να ψάξει το σακίδιο ο ίδιος. Πήραμε ένα άλλο ταξί, κι ο οδηγός λεγόταν Τέρης Δρακάκης. Μιλούσε άψογα Αγγλικά και καθησύχασε την γυναίκα μου που έκλαιγε με λυγμούς που θα έκανε ό,τι περνούσε απ' το χέρι του για να μας βοηθήσει. Του εξήγησα πως δεν είχαμε λεφτά αλλά αυτός μου είπε πως αυτό δεν έπρεπε να μας ανησυχεί καθόλου, και έβαλε μπρος για να μας πάει στην Πρεσβεία. Μας εξήγησε ευγενέστατος ότι η Ελλάδα είναι μια καλή χώρα και ότι ήταν βέβαιο ότι θα μας έβρισκαν και θα μας έδιναν τα φάρμακα μας αν χρειαζόταν, κι ότι θα μιλούσε ο ίδιος εκ μέρους μας στην Πρεσβεία αλλά και όπου αλλού χρειαζόταν. Νιώθαμε σα να μας είχαν σώσει – και όντως μας είχαν. Και τότε, τα πράγματα έγιναν ακόμα καλύτερα! Ο Κώστας, ο πρώτος ταξιτζής, τηλεφώνησε να πει ότι βρήκε το σακίδιο κι είπε στον Τέρη να στρίψει και να μας πάει κατευθείαν ξανά στο Αεροδρόμιο. Ο Τέρης πήρε κατευθείαν τη Swiss Air και τους είπε πως μας έφερνε για την πτήση. Του είπαν ότι είχε μόλις έξι λεπτά για να μας πάει εκεί. Ήταν πολύ δύσκολο όπως είπε, αλλά θα προσπαθούσε, και παρακάλεσε τους ανθρώπους της αεροπορικής να κρατήσουν το αεροπλάνο μέχρι να φτάσουμε... (Φωτ.: Menelaos Myrillas / SOOC) (Φωτ.: Menelaos Myrillas / SOOC) Ο Κώστας και ο Τέρης έφτασαν στο αεροδρόμιο σχεδόν ταυτόχρονα! Ο Κώστας μας έδωσε το σακίδιο και μας είπε να τρέξουμε στο γκισέ. «Αφήστε τις αποσκευές σας, θα σας τις φέρω εγώ» είπε και ήταν μια πολύ καλή συμβουλή. Δεν μπορούσαμε να χάσουμε ούτε δευτερόλεπτο, κι έτσι τρέξαμε προς την πύλη για να πάρουμε το αεροπλάνο! Αυτοί οι δυο άντρες φέρθηκαν σαν ήρωες. Μας έκαναν να νιώσουμε σα να ήμασταν οι πιο σημαντικοί άνθρωποι στον κόσμο, παρότι μας είχαν τελειώσει τα λεφτά! Αν είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα των Ελλήνων, τότε η Ελλάδα είναι σε καλά χέρια και θα ξεπεράσει όλα τα προβλήματα που τώρα αντιμετωπίζει. Τους ευχαριστούμε και τους δύο ειλικρινά, και ευχαριστούμε και την Ελλάδα που έχει τέτοιους εξαίρετους ανθρώπους. Πηγή: www.lifo.gr
Αγαπητοί μου, Η γυναίκα μου κι εγώ επισκεφτήκαμε την Ελλάδα για 15 μέρες. Περάσαμε υπέροχα και απολαύσαμε τη φιλοξενία των Ελλήνων, το θαυμάσιο φαγητό και την φανταστική φυσική ομορφιά των νησιών. Το ταξίδι ήταν εντυπωσιακό και δεν είχαμε κανένα πρόβλημα, μέχρι που έφτασε η τελευταία ημέρα... Όταν το ταξί έφτασε για να μας πάει στο Αεροδρόμιο της Αθήνας (από εκεί θα επιστρέφαμε σπίτι, στη Νέα Υόρκη) κάτι κακό συνέβη. Τότε δεν το ξέραμε, αλλά είχαμε αφήσει το σακίδιο με τα αεροπορικά εισιτήρια, τα διαβατήρια κι άλλα σημαντικά έγγραφα μπροστά απ' την είσοδο του ξενοδοχείου. Όταν φτάσαμε στο Αεροδρόμιο και διαπιστώσαμε ότι δεν είχαμε το σακίδιο, πέσαμε να πεθάνουμε. Νομίσαμε ότι μας έκλεψαν κι ότι θα έπρεπε να πάμε στην Αμερικανική Πρεσβεία για να βγάλουμε προσωρινά διαβατήρια. Ο ταξιτζής μας, Κώστας Ντινιακός, τηλεφώνησε αμέσως στο ξενοδοχείο εκ μέρους μας και τους ζήτησε να κοιτάξουν παντού για το σακίδιο. Είπαν πως δεν το βρήκαν πουθενά. Η γυναίκα μου έβαλε τα κλάματα κι εγώ άρχισα να ανησυχώ, μιας και τα φάρμακα μάς είχαν τελειώσει και το να μείνουμε στην Ελλάδα χωρίς τη φαρμακευτική μας αγωγή θα ήταν επικίνδυνο. Παρότι μας είχαν τελειώσει τα ευρώ και δεν μπορούσαμε να τον πληρώσουμε, ο Κώστας μας έδωσε την κάρτα του και οδήγησε μόνος του τη διαδρομή μισής ώρας πίσω στο ξενοδοχείο για να ψάξει το σακίδιο ο ίδιος. Πήραμε ένα άλλο ταξί, κι ο οδηγός λεγόταν Τέρης Δρακάκης. Μιλούσε άψογα Αγγλικά και καθησύχασε την γυναίκα μου που έκλαιγε με λυγμούς που θα έκανε ό,τι περνούσε απ' το χέρι του για να μας βοηθήσει. Του εξήγησα πως δεν είχαμε λεφτά αλλά αυτός μου είπε πως αυτό δεν έπρεπε να μας ανησυχεί καθόλου, και έβαλε μπρος για να μας πάει στην Πρεσβεία. Μας εξήγησε ευγενέστατος ότι η Ελλάδα είναι μια καλή χώρα και ότι ήταν βέβαιο ότι θα μας έβρισκαν και θα μας έδιναν τα φάρμακα μας αν χρειαζόταν, κι ότι θα μιλούσε ο ίδιος εκ μέρους μας στην Πρεσβεία αλλά και όπου αλλού χρειαζόταν. Νιώθαμε σα να μας είχαν σώσει – και όντως μας είχαν. Και τότε, τα πράγματα έγιναν ακόμα καλύτερα! Ο Κώστας, ο πρώτος ταξιτζής, τηλεφώνησε να πει ότι βρήκε το σακίδιο κι είπε στον Τέρη να στρίψει και να μας πάει κατευθείαν ξανά στο Αεροδρόμιο. Ο Τέρης πήρε κατευθείαν τη Swiss Air και τους είπε πως μας έφερνε για την πτήση. Του είπαν ότι είχε μόλις έξι λεπτά για να μας πάει εκεί. Ήταν πολύ δύσκολο όπως είπε, αλλά θα προσπαθούσε, και παρακάλεσε τους ανθρώπους της αεροπορικής να κρατήσουν το αεροπλάνο μέχρι να φτάσουμε... (Φωτ.: Menelaos Myrillas / SOOC) (Φωτ.: Menelaos Myrillas / SOOC) Ο Κώστας και ο Τέρης έφτασαν στο αεροδρόμιο σχεδόν ταυτόχρονα! Ο Κώστας μας έδωσε το σακίδιο και μας είπε να τρέξουμε στο γκισέ. «Αφήστε τις αποσκευές σας, θα σας τις φέρω εγώ» είπε και ήταν μια πολύ καλή συμβουλή. Δεν μπορούσαμε να χάσουμε ούτε δευτερόλεπτο, κι έτσι τρέξαμε προς την πύλη για να πάρουμε το αεροπλάνο! Αυτοί οι δυο άντρες φέρθηκαν σαν ήρωες. Μας έκαναν να νιώσουμε σα να ήμασταν οι πιο σημαντικοί άνθρωποι στον κόσμο, παρότι μας είχαν τελειώσει τα λεφτά! Αν είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα των Ελλήνων, τότε η Ελλάδα είναι σε καλά χέρια και θα ξεπεράσει όλα τα προβλήματα που τώρα αντιμετωπίζει. Τους ευχαριστούμε και τους δύο ειλικρινά, και ευχαριστούμε και την Ελλάδα που έχει τέτοιους εξαίρετους ανθρώπους. Πηγή: www.lifo.gr
 +Κωνσταντίνα Πορφυρού

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ~ πεθερικά της συμφοράς

 you've got to take this moment στο +yannidakis
Αν εσύ που διαβάζεις αυτό το κείμενο δεν έχεις γνωρίσει τη δική σου πεθερά, είσαι τυχερή. Η Ελληνίδα πεθερά είναι άτιμη γυνή. Αν είσαι η "νύφη" μπορεί να σε αποκαλέσει κοντή, χοντρή, λίγο ασχημούλα, αμόρφωτη, μεγάλη ηλικιακά και πάντα θα πετάξει σποντούλα για κάποια πρώην του καλού σου.

Μου έχει τύχει σπαστική πεθερά. Δεν την πάλευα. Είχε για όλα άποψη: για το αν πρέπει να κουρευτώ, για το τι δώρα πρέπει να κάνω σε διάφορες περιστάσεις, ανεξαρτήτως που δεν είχα τότε αρκετά χρήματα για ακριβά δώρα. Επίσης, μου έλεγε να βοηθάω το γιο της με το σούπερ μάρκετ που παρεμπιπτόντως δε συγκατοικούσαμε.

Θυμάμαι κάποια στιγμή είχε προκύψει ένα πρόβλημα υγείας στο γιο της και φυσικά στάθηκα στο πλάι του τότε συντρόφου μου. Μου είπε ένα τυπικό ευχαριστώ - δεν μπορώ να ακούω ευχαριστώ για αυτονόητα πράγματα. Κάποια στιγμή είχαμε μείνει μόνες και μου αράδιαζε ιστορίες για διάφορες πρώην του γιου της. Και έλεγε... "Η τάδε έτσι, η τάδε είναι η αδυναμία μου... Ο γιος μου μπλέκει παντα με ψηλές. Μάλλον αναζητά το μητρικό πρότυπο", (δικό της συμπέρασμα φυσικά).

Βέβαια όταν συναντιόμασταν μου έλεγε πόσο της είχα λείψει και συνέχιζε να είναι μονίμως τσαντισμένη και καταθλιπτική, και γι' αυτό δεν έκανα πολλές ερωτήσεις.

Η γλυκιά μου με πρόσεχε πάντως. Όποτε πήγαινε στο σπίτι που έμενε ο γιος της του έκανε καμιά δουλειά για το θεαθήναι και παραπονιόταν που έβρισκε τρίχες μου στο πάτωμα. "Μαδάει πολύ η Αναστασία, έλεος!", και πήγε και μου αγόρασε σαμπουάν για την τριχόπτωση το οποίο εννοείται πως δε χρησιμοποίησα ποτέ!

Άλλη περίπτωση πεθεράς είναι εκείνη που πλένει στο στερνοπούλι της, στον πρωτότοκο και μονάκριβο γιο της ακόμα τα ρουχαλάκια του. Που δεν του έχει μάθει ούτε αυγό να τηγανίζει για να μην κουράζεται ο πασάς της. Η μανουλίτσα αυτή δεν μπορεί να καταλάβει ότι το παιδάκι της έγινε ολόκληρος άντρας και πλέον δεν θα είναι μόνο μάνα αλλά και πεθερά, και το ψάχνει σε ξένα τηλέφωνα, που τάχα βρήκε στις πληροφορίες τον αριθμό... Ψάχνει το γιόκα της. Λες να τράκαρε; Λες να έμπλεξε με ουσίες; Στην καλύτερη, σκέφτεται, πως το πουλάκι της μέθυσε και ξερνοβολάει όπου βρει. WRONG! Απλώς το μικρό αγόρι μαθαίνει πως να γίνεται άντρας. Ήμαρτον! Καμία διακριτικότητα αυτές οι πεθερές στις γυναικείες ζωές μας! +Nastazia A

Υ.Γ.:
Κορίτσια θα της πατάξουμε!

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2016

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ άντρες και γυναίκες δεν θα κάνουν ποτέ sex γιατί...

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Είναι γεγονός πως εδώ και χρόνια στην ζωή ενός σημερινού ενήλικα της Δύσης, έχει εξανεμισθεί αυτό το "άντρες εναντίον γυναικών". Λίγο οι δράσεις υπέρ της ισότητας, λίγο η εξίσωση με πολλούς τρόπους, των δύο φύλλων. Τελικά, αν είμαστε ίδιοι, γιατί είμαστε τόσο διαφορετικοί;

Αφορμή για το σημερινό κείμενο, στάθηκε η συζήτηση μιας παρέας τριών αντρών από τους οποίους οι δύο ήταν παντρεμένοι.
Ο ένας λέει: "Α, εγώ δεν αντέχω άλλο με τη γυναίκα μου. Σεξ, μία φορά το μήνα κι αυτό μετά από πολύ προσπάθεια".
- "Εγώ είμαι σε πολύ καλύτερη θέση μιας και εμείς με τη γυναίκα μου, το κάνουμε μία φορά την εβδομάδα" δήλωνε κατενθουσιασμένος ο δεύτερος.
Ο τρίτος παρατηρούσε απορημένος την συζήτηση και διστακτικά στην αρχή ρώτησε αν οι δύο πρώτοι μιλούσαν σοβαρά ή ειρωνικά. Όταν κατάλαβε πως οι συνομιλητές του κυριολεκτούσαν έδειξε αιφνιδιασμένος και έτοιμος να μοιραστεί τις δικές του εμπειρίες.

Αρχικά προσπάθησε να κατανοήσει τι είναι αυτό που κάνει τους φίλους του να μην συνευρίσκονται με τις γυναίκες τους. Στην ροή της συζήτησης βγήκαν αρκετά εμπόδια όπως η κούραση, η φθορά, η έλλειψη ενδιαφέροντος, η πίεση της καθημερινότητας κ.α. Τελικά, θα μπορούσε να πει κανείς πως ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα. Είναι όμως έτσι;

Πριν καταλήξουν όλες οι υποθέσεις σε αυτό το δημοφιλές και εύκολο συμπέρασμα θέλησαν να αναλύσουν και την (ερωτική) ζωή του ελεύθερου της παρέας. Ο οικονομικά ανεξάρτητος, με φυσιολογική κοινωνική ζωή και λογικό μέσο όρο εξόδων και κοινωνικών συναναστροφών, όπως και προηγούμενων σχέσεων, νέος, δεν διαφέρει σε πολλά απ' τους φίλους του με την διαφορά πως εκείνος απλά δεν έφτασε κάποια σχέση του έως τα σκαλιά της εκκλησίας.

Ο ίδιος ανέφερε πως οι γυναίκες σήμερα είναι πιο "κλειστές" από ποτέ. Δεν βγαίνουν πολύ κι αν το κάνουν επικεντρώνονται πλήρως στην παρέα τους αρνούμενες να δεχτούν ένα κέρασμα ή λίγο φλερτ από κάποιον που ενδεχομένως θα τις προσεγγίσει σε ένα μπαρ, για παράδειγμα.
Όλοι γνωρίζουμε πως οι γυναίκες είναι εγκεφαλικά όντα, όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχουν σεξουαλικές ανάγκες και ορμές. Στην ροή της συζήτησης η παρέα συμφώνησε πως ενδεχομένως οι γυναίκες να μην έχουν τις ίδιες σεξουαλικές ανάγκες με έναν άντρα. Εγώ διάβασα σε μελέτες πως οι γυναίκες σήμερα αυνανίζονται σε αρκετά μεγαλύτερα ποσοστά απ' ότι στο παρελθόν, όμως και πάλι σε μικρότερο αριθμό απ' ότι οι άντρες. Μάλιστα η διαφορά (βλ. εικόνα) αντρών-γυναικών είναι αχανής σε σημείο προβληματισμού:

Είναι οι γυναίκες τελικά ανέραστες;

Προτείνω να το κάνουμε κάπως ανάποδα. Ας μιλήσουμε για τον άντρα. Ο άντρας άλλαξε μέσα στα χρόνια. Από εκείνον τον βρωμιάρη εργάτη που γυρνούσε σπίτι και ήθελε φαΐ και παντόφλες, έδερνε και έκανε έρωτα στη γυναίκα του όποτε αυτός ήθελε, πέρασαν πολλά χρόνια και αρκετές διακυμάνσεις για να καταλήξουμε στον άντρα που ασχολείται με την κοινωνική του ζωή όπως και με την εξωτερική του εμφάνιση. Το ξύρισμα είναι κομμάτι της περιποίησης της εμφάνισής του άντρα και όχι απλά της υγιεινής του. Το κούρεμα έγινε χτένισμα και τα ρούχα (του άντρα) απέκτησαν ολόκληρη επιστήμη! Ο άντρας πάει γυμναστήριο, φοράει ακόμα και κρέμες και κοιτάζεται στον καθρέφτη περισσότερο από ποτέ. Συμμετέχει στις δουλειές του σπιτιού, ψωνίζει, αλλάζει πάνες, σέβεται ισότιμα το εισόδημα της γυναίκας και την συνεισφορά της στο σπίτι, θεωρεί αυτονόητο ότι θέλει τον προσωπικό της χρόνο για τις δικές της φίλες και δραστηριότητες και συνουσιάζεται περιμένοντας μέχρι να φτάσει σε οργασμό και η σύντροφός του.

Όμως η γυναίκα δεν έμεινε ευχαριστημένη ούτε με αυτόν τον άντρα!

Η νέα τάση, θέλει τον άντρα... lumbersexual ή σε μια πιο ελεύθερη ελληνική μετάφραση, ξυλοκόπο. Αντιγράφω επί λέξη: "Είναι ο άντρας που μοιάζει σαν να βγήκε κατευθείαν από τα δάση. Εχει καλοφτιαγμένη γενειάδα, παντού τατουάζ, πίνει ουίσκι και η αρρενωπότητά του ξεχειλίζει. Πρόκειται για ένα μοντέλο που οι γυναίκες δείχνουν να προτιμούν και εύχονται να μείνει για πάντα." Διαβάστε όμως και παρακάτω: "Αυτό που χαροποιεί τις γυναίκες είναι ότι ο lumbersexual δεν είναι brutal, άξεστος και βίαιος. Συμπεριφέρεται σαν πραγματικός τζέντλεμαν, αγαπάει την οικογένειά του, έχει αδυναμία στα παιδιά του, μπορεί να αλλάξει ακόμη και πάνες. Επίσης, ξέρει να συμπεριφέρεται με τρόπους και χειρίζεται τις γυναίκες σαν βασίλισσες." Και μην σπεύσετε να ειρωνευτείτε ή να αμφισβητήσετε. Αυτός ο άντρας υπάρχει. Θα τον βρείτε σε κάθε πόλη της Ελλάδας και εκτός αυτής. Και το συγκλονιστικότερο όλων είναι πως πλέον οι τάσεις και οι... καταβολές κυκλοφορούν τόσο γρήγορα λόγω τεχνολογίας, που ξαφνικά βλέπεις καρό πουκάμισα, γενειάδες και τατουάζ λες και έπεσε "ξυλοκοπική επιδημία" απ' την οποία προσβλήθηκαν ένα κάρο (κάρο και καρό, το 'πιασες;) άντρες!

Οπότε τώρα, θα ήθελα να επιστρέψουμε λίγο στην γυναίκα και πάλι. Η γυναίκα ξύπνησε μια μέρα ή μάλλον κοιμήθηκε μια νύχτα και ονειρεύτηκε τον άντρα. Τον φαντασιώθηκε και πλάθοντας σε αυτήν την φαντασία έναν... ξυλοκόπο, έφτασε σε οργασμό! Και κάπως έτσι, λύνεται το παγκόσμιο ανθρωπολογικό μυστήριο της γυναίκας που αρνείται πεισματικά να κάνει σεξ είτε ως παντρεμένη είτε ως ελεύθερη την ίδια ώρα που αυνανίζεται με μηδενικές τιμές τουλάχιστον στα μάτια ενός άντρα.

Και επειδή αυτός ο προβληματισμός κάπου πρέπει να καταλήξει, παραθέτω ένα δικό μου κοινωνικό πείραμα που έκανα μπροστά σε άλλα άτομα. Μια πολύ εντυπωσιακή (στα όρια της πρόκλησης) κοπέλα κατέβαινε μέρα-μεσημέρι το πεζοδρόμιο ακριβώς μπροστά μας, οπότε με περισσό θάρρος την σταμάτησα λέγοντας της:
"Συγγνώμη, θέλω να σε ρωτήσω κάτι". Εκείνη σταμάτησε. "Είσαι πολύ εντυπωσιακή κοπέλα και επειδή γράφω ένα σχετικό άρθρο σε ένα blog, θέλω απλά να σε ρωτήσω αν περιποιήσε τον εαυτό σου έτσι για κάποιο άτομο συγκεκριμένα ή όχι. Μόνο αυτό".
Εκείνη σάστισε για λίγο, χαμογέλασε με κλειστό στόμα και μου είπε κοιτώντας με στα μάτια: "Όχι. Το κάνω για να αρέσω στον εαυτό μου" είπε, χαμογέλασε πιο ελεύθερα και συνέχισε. Βρείτε τώρα εσείς έναν... ξυλοκόπο και κάντε του την ίδια ερώτηση. Ο άντρας δεν θα παραδεχτεί ποτέ ότι ακολουθεί μία τάση, το πιο πιθανό είναι να σου πει ότι τα γένια τα είχε από παλιά, το ίδιο και για το τατουάζ κ.ο.κ.

Και ποιο είναι τελικά το συμπέρασμα; Οι φαντασιώσεις του άντρα διαμορφώνουν την εμφάνιση της γυναίκας ακριβώς το ίδιο με τις φαντασιώσεις της γυναίκας που διαμορφώνουν την εμφάνιση του άντρα. Υποσυνείδητα όμως, γιατί τελικά ο καθένας το κάνει για τον εαυτό και καταλήγει να πορεύεται ο καθένας παράλληλα μόνος του αφήνοντας το σεξ για κάποια άλλη στιγμή ή εποχή. Είναι όπως με τα κοινωνικά δίκτυα που μας έφεραν τόσο κοντά μεταξύ μας κι όμως την ίδια στιγμή είμαστε όλοι τόσο απομακρυσμένοι... +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2016

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ όταν μιλάει το σώμα

χαιρετώ τα science nerds του +yannidakis
Τελευταία όλο και περισσότεροι άνθρωποι καταλήγουν στο γιατρό εξαιτίας κάποιου προβλήματος που αντιμετωπίζουν στην υγεία τους, και ενώ οι εξετάσεις βγαίνουν «καθαρές», το πρόβλημα παραμένει. Δυστυχώς, τα προβλήματα υγείας δεν οφείλονται μόνο σε παθολογικούς παράγοντες, οφείλονται και σε συναισθηματικούς. Είναι τα λεγόμενα ψυχοσωματικά προβλήματα.

Το σώμα μας επηρεάζεται από το τι νιώθουμε και σκεφτόμαστε, και όταν δεν μιλάει το στόμα... μιλάει το σώμα. Η πίεση στη δουλειά, ένας ενοχλητικός συνάδελφος, ένας χωρισμός, η σεξουαλική καταπίεση, η απώλεια κάποιου συγγενή, κλπ, μπορούν να μας επηρεάσουν με τρόπους που ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε. Όταν, λοιπόν, τα συναισθήματά μας είναι αρνητικά, επηρεάζουν όλη τη χημεία του σώματός μας, με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση της υγείας μας.

σώμα, ψυχή, αλλλεπίδραση
«Τα ψυχοσωματικά αποτελούν ένα μέσο έκφρασης των καταπιεσμένων δυσάρεστων συναισθημάτων και των ψυχολογικών συγκρούσεων/αδιεξόδων του ατόμου, μέσα από το σώμα», εξηγεί η ψυχολόγος Β. Μαργέτη. Σαν συνέπεια, το άτομο νιώθει μεγάλη καταπίεση, άγχος και στην προσπάθειά του να καταπολεμήσει τα συναισθήματα του, τα καταπνίγει, τα «ξεχνάει», ή πείθει τον εαυτό του πως τα έχει ξεπεράσει. Τότε, το σωματικό σύμπτωμα χτυπάει σαν ξεχασμένο ξυπνητήρι, προκειμένου να μας αφυπνίσει. Όσο και να καταπιέσουμε τα συναισθήματά μας, είναι μαθηματικά βέβαιο πως αυτά θα βρουν την έξοδο κινδύνου, όσο επώδυνη και αν είναι αυτή για τον οργανισμό μας.

Γιατί όμως το σώμα μας προσπαθεί να μας θυμίσει πράγματα που θέλουμε να ξεχάσουμε; Τι γίνεται στην περίπτωση που μεταξύ σώματος και ψυχής υπάρχουν άλυτες υποθέσεις, και το σώμα δεν μας αφήσει να ξεχάσουμε ποτέ; Είμαστε καταδικασμένοι να περάσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας ως νοσούντες;

Συμπέρασμα: ίσως είναι καιρός να αρχίσουμε να μιλάμε.+el. gk. 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ ο ηττημένος ανταγωνιστής του σήμερα μας, πρέπει να είναι ο εαυτός του χθες μας

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis
Και όχι με την κακή έννοια, πάντα.

"Τι σημαίνει αυτό;" θα μου πείτε και δικαίως θα απορείτε. Αυτό, λοιπόν, θα πει πως κάθε μέρα που ξημερώνει, το μοναδικό μέτρο σύγκρισης που θα πρέπει να έχει κάποιος είναι μονάχα ο ίδιος του ο εαυτός, όπως αυτός ήταν χθες ή προχθές ή την προηγούμενη εβδομάδα κοκ.

Για τους... "ανταγωνιστικούς" αλλά και για όλους αυτούς οι οποίοι διαρκώς παρατηρούν το πως είναι ο περίγυρος τους και αναλόγως δρουν, ο σημερινός προβληματισμός είτε θα φανεί όπως μια ανάσα ανακούφισης και δροσιάς που ξεκουράζει τον νου, είτε ως ένα ακόμα μέτρο σύγκρισης το οποίο θα αγωνιούν να ξεπεράσουν. Για εκείνους που αντιμετωπίζουν την καθημερινότητα τους, αλλά και την ζωή εν γένει, ως μια επαναλαμβανόμενη πραγματικότητα επιτυχίας/αποτυχίας, ίσως φανεί σαν λόγος κινητοποίησης και αναθεώρησης των δεδομένων, καθώς και αιτία θέσης νέων στόχων. Για όλους τους υπόλοιπους, όμως, που έχουν ενστερνισθεί αυτό το "μότο", το κείμενο αυτό θα τους βρει να γνέφουν καταφατικά το κεφάλι και να αναφωνούν εσωτερικά ή εξωτερικά ένα "μμμ ίσως....".

Μην ξεγελιέστε όμως. Το εύλογο "άγχος" το οποίο αναδύεται και μας καταλαμβάνει ακολουθώντας αυτόν τον προσωπικό οδηγό που εμείς δημιουργούμε καθ' όλη την διάρκεια ύπαρξη μας, κάθε άλλο παρά μη παραγωγικό είναι. Δεν υπάρχει πιο υγιής στρατηγική προσωπικής εξέλιξης από το να θέτεις ορισμένα standards συγκριτικά με το πώς ήσουν στο πρόσφατο παρελθόν σου και αντίστοιχες κατευθυντήριες γραμμές προερχόμενες από (ίσως) από εσένα, με σκοπό να στοχεύεις να τα ξεπεράσεις ή τουλάχιστον να τα ικανοποιήσεις. Δεν υπάρχει πιο ικανοποιητικό συναίσθημα από το να παρατηρείς εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου να βελτιώνεται και να εξελίσσεται μέσα από την αυτο-καθοδήγηση, όπως επίσης και μέσα από την αυτο-οριοθέτηση του πήχη της βιωματικής πορείας σου. Αν αυτό σας παραπέμπει σε μια συνεχή αυθυποβολή εξετάσεων, δεν πέφτετε έξω. Αν, επίσης, αυτό σας παραπέμπει σε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο δοκιμασιών, δεν κάνετε λάθος. Και, τέλος, αν αυτό σας παραπέμπει σε έναν ατέρμονο κύκλο προσπαθειών, εξακολουθείτε να έχετε αντιληφθεί την φιλοσοφία του αποψινού τίτλου.

 Έτσι ακριβώς δεν είναι και η ζωή άλλωστε;

ΥΓ: Το σημαντικό μάλλον, όπως και το ουσιώδες, είναι να κοιτάς πίσω σου και να παρατηρείς ότι σου έλλειπε κάτι, που τώρα όμως το έχεις αποκτήσει-κερδίσει. Ποτέ το αντίθετο.

Εις το επανιδείν...+Vaggelis Episkopou

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2016

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ αυτοί είμαστε...

χαιρετώ τα science nerds του +yannidakis
Η Ελλάδα είναι μια χώρα που ανά τους αιώνες έχει περάσει πολλά και δυστυχώς θα περάσει ακόμα περισσότερα. Αυτό που κυρίως περιμένεις από τη χώρα αυτή είναι να έχει κάποιες... ευαισθησίες, ιδίως όσον αφορά την προσφυγιά, που αποτελεί ένα τεράστιο κομμάτι της ελληνικής ιστορίας. Γιατί και οι Έλληνες υπήρξαν πρόσφυγες, και μάλιστα αρκετές φορές.

Με την όποια λογική, λοιπόν, διαθέτω, μου ήταν εξαρχής δύσκολο να κατανοήσω την αντίδραση των ανθρώπων και συγκεκριμένα πολλών Ελλήνων γονέων, όταν έγινε γνωστό πως πολλά ελληνικά σχολεία επρόκειτο να δεχθούν στις τάξεις τους προσφυγόπουλα. Οι γονείς έγιναν έξαλλοι! Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα απαγόρευσαν οι ίδιοι την είσοδο των παιδιών στα σχολεία αλυσοδένοντας την πόρτα, ή απαγόρευσαν στα παιδιά τους να πάνε στο σχολείο ως ένδειξη διαμαρτυρίας.

Δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω... Καταρχήν να πούμε πως εφόσον φαίνεται ότι σαν λαός δεν διαθέτουμε καμία παιδεία και ζούμε γενικώς πίσω από τον ήλιο, δεν είμαστε πρακτικά σε θέση να διδάξουμε τίποτα ουσιαστικό σε αυτά τα παιδιά. Και πάλι όμως, ποιος έχει το δικαίωμα να στερήσει από τα προσφυγόπουλα το δικαίωμα -έστω- της ανεπαρκούς μόρφωσης που προσφέρουν τα σχολεία της χώρας μας;
Οι δικαιολογίες που χρησιμοποιούν είναι οι προφανείς... Τα προσφυγόπουλα είναι βρώμικα, δεν είναι εμβολιασμένα, έχουν ψείρες, κλπ, κλπ... Και ρωτάω: πόσα ελληνόπουλα απέκτησαν μέσα στα σχολεία ηπατίτιδα Α; Πόσα ελληνόπουλα έχουν ψείρες; Πόσα ελληνόπουλα από αμέλεια των γονέων τους δεν εμβολιάζονται; Ας πούμε τα πράγματα όπως είναι. Είμαστε μια χώρα κωλορατσιστών με βλάχικη νοοτροπία που δεν χωνεύουν ούτε τον ίσκιο τους! +el. gk. 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2016

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ γιατί το συριακό δεν πρέπει να είναι τόσο σοβαρό στην ελλάδα;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Θα ξεκινήσω όπως θα κλείσω σήμερα. Δηλαδή θα σημειώσω πως εδώ στην Ελλάδα και ειδικά στο yannidakis έχουμε δώσει μεγαλύτερη σημασία στο Συριακό απ' ότι το μερίδιο των προβλημάτων μας εδώ, δικαιολογεί. Και πριν με επικρίνετε (εμένα που σε κάθε πόλεμο η σελίδα σταματάει την ροή της για να καλύπτει το... πολιτικό ρεπορτάζ) αφήστε με να σας το αποδείξω.

Η προηγούμενη εβδομάδα στιγματίστηκε από δύο πολύ ενδιαφέροντα γεγονότα, άξια να μας προβληματίσουν, πάντα σχετικά με το Συριακό.

Από τη μια, είχαμε τους πρόσφυγες που κόλλησαν στην Ελλάδα και η Ελλάδα παρέμεινε κολλημένη, όχι πάντως εξαιτίας των προσφύγων... Την περασμένη εβδομάδα, τα παιδιά τους ξεκίνησαν να πηγαίνουν στα σχολεία μας, αφού τα δικά μας κολλεγιόπαιδα σχόλασαν και πρόκειται να διδαχτούν βασικές έννοιες του Δυτικού Πολιτισμού, των Αγγλικών και Ελληνικών και άλλα πράγματα που θα τους δώσουν ορισμένες βάσεις πολιτισμού...

Κι ενώ τα παιδάκια προσήλθαν στις αίθουσες με ένα πρόγραμμα επιδοτούμενο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τον ΟΗΕ, με τις σχολικές τους τσάντες, τα αναλώσιμα υλικά και τα ημερομίσθια των άνεργων Ελλήνων εκπαιδευτικών, κάποιοι αντέδρασαν για έναν σωρό λόγους και ακόμα προσπαθώ να καταλάβω γιατί; Είναι λογικό να θέλουμε όλοι αυτοί οι άνθρωποι να γυρίσουν στην πατρίδα τους αφού ο πόλεμος τελειώσει κι αν τελικά μείνουν εδώ, να καταμεριστούν ισότιμα στα κράτη της Ευρώπης και του κόσμου.

Όσο όμως βρίσκονται εδώ, θέλουμε αλήθεια να έχουμε τα παιδιά τους φυλακισμένα; Αν χίλια από αυτά, εκατό... έστω δέκα, τελικά μείνουν μόνιμα στην Ελλάδα στα πλαίσια αυτής της "μοιρασιάς" θέλουμε να παιδιά με θυμό για την χώρα που τα είχε εγκλωβισμένα; Θέλουμε να παρουσιαστούμε σαν μία εχθρική χώρα προς αυτά; Θέλουμε να βγουν ελεύθερα στην κοινωνία εκπαιδευμένα με τα δικά τους ήθη και νοοτροπία; Αυτή της βίας και της ωμότητας; Εγώ λέω, όχι! Από την στιγμή που η σχολική συμμετοχή των παιδιών αυτών δεν επιβαρύνει την ελληνική οικονομία που τόσο υστερεί στην Παιδεία, γιατί να δολοφονήσουμε πνευματικά και νοητικά αυτά τα παιδιά. Γιατί να τα μετατρέψουμε σε αυριανούς τζιχαντιστές απλά και μόνο με την αδιαφορία μας;

Σίγουρα όμως αυτό, δεν θα έπρεπε να είναι η είδηση της ημέρας. Όχι σε μια Ελλάδα που έχουμε πολύ πιο σοβαρά πράγματα για να ανησυχήσουμε. Θα έπρεπε να είναι το θέμα της ημέρας στην Συρία... Καθώς μπορεί σε περιοχές κοντά στη Δαμασκό να υπάρχει ειρήνη και ασφάλεια, να χρηματοδοτούνται ακόμα και καμπάνιες τουριστικής προβολής, ωστόσο λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα ο πόλεμος είναι πιο θανατηφόρος από ποτέ τις τελευταίες μέρες. Δείτε λίγο αυτό:
Τι μας λέει αυτό; Οι ίδιοι οι Σύριοι δεν ενδιαφέρονται για κανέναν πόλεμο, δεν ενδιαφέρονται για τους άμαχους συμπατριώτες τους, δεν αντιδρούν καν που ο Ασάντ δεν τους αφήνει να περάσουν προς αυτό το κομμάτι της χώρας για να προστατευτούν μέχρι να τελειώσουν οι εχθροπραξίες. Γιατί συμβαίνει αυτό; Μα η απάντηση είναι απλή. Στην Συρία η ζωή είναι φτηνή. Η βία γνωστή. Ο κόσμος είναι εξοικειωμένος με τον πόλεμο. Τίποτα από αυτά δεν σοκάρει τον μέσο Σύριο πολίτη. Την ώρα που εμείς ενδεχομένως δακρύζουμε και ίσως μεθαύριο βάλουμε το χέρι στην τσέπη για να συνδράμουμε σε αποστολές αλληλεγγύης, εκείνοι ξοδεύουν σε πάρτι στην πόλη!

Κι ενώ αν αυτό γινόταν στην Δύση θα ήταν κατακριτέο, σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι, δεν πρέπει να είναι, ακριβώς εξαιτίας της νοοτροπίας των εκεί λαών. Στην ελεύθερη Συρία λοιπόν ο πόλεμος δεν είναι κατ' ανάγκη το πρώτο θέμα. Άρα... γιατί να είναι στην Ελλάδα; Μήπως δίνουμε μεγαλύτερη βαρύτητα απ' ότι θα έπρεπε; +Yanni Spiridakis

///σας το είχα πως θα κλείσω όπως άρχισα...///

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2016

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ~ η δεύτερη κοινωνία των social media

 you've got to take this moment στο +yannidakis
Είμαι σόσιαλ-μιντιακή. Και πώς αλλιώς να γίνει όταν είσαι δημοσιογράφος και καθημερινά επικοινωνείς με συναδέλφους και μέσα από αυτά παρακολουθείς τις εξελίξεις της πραγματικής κοινωνίας.
Τονίζω τον όρο πραγματική γιατί πολλοί είναι εκείνοι που νομίζουν ότι με ένα Facebook και ένα Twitter έχουν όλη τη δύναμη της Γης. Εννοείται πως αυτό δεν ισχύει και αναρωτιέμαι ποιος είναι ο πραγματικός λόγος που πίσω από τα κοινωνικά δίκτυα κάποιοι νιώθουν παντοδύναμοι και στην καθημερινότητά τους είναι διστακτικοί μέχρι και καλημέρα να πουν.
Τα έχουμε παρεξηγήσει τελείως τα πράγματα. Με τα κοινωνικά δίκτυα έχουμε το πλεονέκτημα ότι απευθυνόμαστε σε ευρύ κοινό. Έως εδώ καλά. Όταν πίσω από την οθόνη ενός υπολογιστή, τάμπλετ ή ενός κινητού τραμπουκίζουμε και γινόμαστε χυδαίοι είμαστε τουλάχιστον "λίγοι". Απορώ τι εμποδίζει ορισμένους να ξεδιπλώσουν το υβριστικό τους ταλέντο live.

Άλλη απορία που μου έχει δημιουργηθεί είναι γιατί τα κοινωνικά δίκτυα έχουν αντικαταστήσει τα προξενιά. Το τι γκομενιλίκια παίζονται online δε λέγεται. Και δώσ' του τα κoπλίμεντα και να σου τα ερεθιστικά λόγια της νύχτας τα αίματα ανάβουν. Εγώ δε λέω. Ανθρώπινο είναι το φλερτ και η έξαψη, αλλά δεν είναι καλύτερη η ζωντανή προσέγγιση; Να μπορέσεις να μυρίσεις τον άλλο, να βλέπεις τις εκφράσεις του προσώπου του - και μιλάω για γνωριμίες μεταξύ αγνώστων σε νυχτερινά μαγαζιά κλπ.
Το δε φοβερό είναι οι παντρεμένες γυναίκες οι οποίες δεν έχουν αφήσει τεκνό για τεκνό στο facebook. Σου λέει η 40+, με τα παιδιά και το σύζυγο που σκυλοβαριέται, σιγά δεν είναι αμαρτία να προσεγγίσω διαδικτυακά κάποιον που μου αρέσει. Δεν είναι αμαρτία. Ε ναι "μανδάμ" μόνο η συνουσίαση θεωρείται αμαρτία (λέμε τώρα).

Πότε θα αντιληφθούμε ότι τα σόσιαλ είναι εργαλείο δουλειάς κυρίως και αναψυχής με ορισμένα όρια. Δεν ξέρω αν θεωρείτε τις απόψεις μου συντηρητικές απλά η γελοιότητα κάποιων καταστάσεων με ξεπερνά σαν προσωπικότητα. Κλείνοντας, να υπογραμμίσω ότι δε μου αρέσει η επιφάνεια και η νοοτροπία των κοινωνικών δικτύων στηρίζεται στο "φαίνεσθαι". +Nastazia A 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2016

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ βία και σεξ πιστοποιούν την ανθρώπινη υποκρισία

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Πρόσφατα ο διάσημος σκηνοθέτης Paul Verhoeven δήλωσε πως: "Η καταστροφή (βία) και η αναδημιουργία (σεξ) είναι νομίζω οι κυρίαρχες δυνάμεις στον κόσμο" κάτι που με έβαλε σε σκέψεις αναφορικά με την υποκρισία του κόσμου (και) σήμερα.

Μπορούμε εύκολα να ανακαλέσουμε εικόνες κατά τις οποίες μία σκηνή βίας γίνεται αντικείμενο ιδιαίτερης προσοχής. Σε κάποια ταινία, σε κάποιο τηλεοπτικό ρεπορτάζ ή πολύ περισσότερο όταν εκτυλίσσεται μπροστά μας. Και κατά έναν ανώμαλα περίεργο τρόπο το ίδιο συμβαίνει σε κάθε ευκαιρία που γινόμαστε μάρτυρες μια ερωτικής στιγμής στην οποία δεν είμαστε εμείς πρωταγωνιστές. Και πάλι, θυμηθείτε μια ερωτική σκηνή σε κάποια κινηματογραφική ταινία ή ένα πραγματικό ειδύλλιο που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια σας.

Αντιδράσεις; Σοκαριστικές φυσικά. Όλοι θα μιλήσουν για το βίωμά τους, χωρίς να διευκρινίζουν αν συμφωνούν ή όχι μ' αυτό, χωρίς να ξεκαθαρίσουν αν υποσυνείδητα απόλαυσαν αυτό που αντίκρισαν. Γιατί αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς θα πρέπει να παραδεχτούμε πως η βία και το σεξ, μας ερεθίζει. Ερεθίζει τις αισθήσεις και εξιτάρει το πνεύμα.

Και αυτό δεν είναι κακό. Είναι μάλιστα, φυσικό. Το κακό είναι ότι δεν το παραδεχόμαστε με την ίδια φυσικότητα που υποστηρίζουμε την ομάδα μας ή το αγαπημένο μας συγκρότημα. Το κακό είναι πως σε μια εποχή όπου βία και σεξ κυκλοφορούν ελεύθερα γύρω μας, εμείς επιμένουμε να τα θεωρούμε ταμπού καταφέρνοντας απλά να πιστοποιήσουμε το μέγεθος της υποκρισίας μας. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2016

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ λίγα λόγια για τις δεύτερες "ευκαιρίες"...

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis
Λένε οι του... εξωτερικού: "Fool me once, shame on you. Fool me twice, shame on me..." το οποίο λίγο-πολύ ελληνιστί μεταφράζεται σε: "Ντροπή σου αν με κοροϊδέψεις μια φορά, ντροπή μου αν με κοροϊδέψεις δύο...".

Και ενώ το συγκεκριμένο "απόφθεγμα" είναι στο νόημα, την σημασία και σε αυτό που θέλει να περάσει σχετικά ορθό, αν κανείς πάει στο λίγο πριν, καθώς και στο λίγο μετά, της χρονικής στιγμής που ειπώνεται μια τέτοιου είδους φράση, δίχως έκπληξη θα αντιληφθεί ότι οι παράγοντες και οι παράμετροι που θα συνυπολογιστούν παρέα με αυτήν, θα επηρεάσουν αρκετά την "αμφιλεγόμενη σοφία" που φέρει. Ας μην γελιόμαστε. Το "ρητό" αυτό αναφέρεται σε περιπτώσεις όπου δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες σε κάποιον ή κάτι, όταν κάνουμε τα γνωστά "πισωγυρίσματα", αλλά και στο κατά πόσο η κρίση μας (στην οποία οφείλονται και τα δύο προηγούμενα) είναι σωστή, εν τέλει. Παράλληλα, αφήνει και να εννοηθεί (ή το λέει και κατάμουτρα -μεταξύ μας-) ότι είμαστε οι μόνοι υπαίτιοι αν την "πατήσουμε" και την δεύτερη φορά.

Όμως, αναφέραμε κάποιους παράγοντες-παραμέτρους πιο πάνω. Τι συμβαίνει με αυτούς; Αυτοί/ες λοιπόν, έχουν να κάνουν με τις "δεύτερες ευκαιρίες" και για το αν πρέπει να τις δίνουμε. Αξίζει να τις δίνουμε ακόμα και με τον φόβο ότι θα πάνε χαμένες; Είναι θεμιτό να προσφέρονται ή είναι απαραίτητο να διεκδικούνται; Αξίζει μια ενδεχόμενη δεύτερη απογοήτευση την πιθανότητα να πιάσουν τόπο

Προσωπικά, πιστεύω ότι οι δεύτερες ευκαιρίες πρέπει να κερδίζονται ή να έχουν ήδη κερδηθεί. Πρέπει να αποδειχθεί ότι αξίζουν ή να έχει φανεί ήδη η αξία τους. Βάζοντας στην άκρη, στον βαθμό που είναι εφικτό την, μάλλον θολωμένη για την στιγμή, κρίση μας, ο καθένας μας μέσα του "ξέρει" τι είναι αυτό στο οποίο αξίζει να (ξανά)ποντάρει και τι είναι αυτό που θα πρέπει απλώς να προσπεράσει.

Οι προβληματισμοί, βέβαια, ξεκινάνε όταν συμπεριλάβουμε και αυτήν την θολωμένη κρίση που βάλαμε στην άκρη λίγο πιο πριν...

ΥΓ: Και για να μην το ξεχάσω, αν βρεθούμε εμείς στην απέναντι όχθη και μας χαριστεί μια δεύτερη ευκαιρία, ας μην την χαραμίσουμε. Είτε σκεφτόμαστε να εκμεταλλευτούμε, είτε να την απορρίψουμε. Ίσως κάποιος άλλος την αξίζει περισσότερο...
Εις το επανιδείν...+Vaggelis Episkopou

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »