ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: 13 Αυγούστου 2009
ΤΙΤΛΟΣ: ΕΙΚΟΝΟΛΑΤΡΕΣ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΟΙ
Εδώ και καιρό στο σπίτι μου έχω ψηφιακές κορνίζες στις οποίες έχω βάλει όλες τις φωτογραφίες που έχω σε ψηφιακή μορφή. Δεν είμαι ο τύπος που κάθεται να κοιτάει με τις ώρες παλιές φωτογραφίες, άλλα όταν συμβαίνει αυτό έχει μια νοσταλγική μαγεία, δε νομίζεται;
Βέβαια αν επισκεφθείτε ένα παλιό σπιτικό θα δείτε τις νοικοκυρές να φυλάσσουν τις φωτογραφίες τους σαν κόρες οφθαλμού! Είναι συναισθηματικά δεμένοι και οι φωτογραφίες τους αγγίζουν τα όρια της λατρείας.
Κάτι τέτοιο δεν ήταν και το αντικείμενο της διαμάχης μεταξύ των εικονομάχων και των εικονολατρών; Αυτό δεν είναι το παράδειγμα του προβληματισμού για το ποια είναι τα όρια σεβασμού και αγάπης μιας εικόνας;
Τι είναι μια εικόνα; Είναι ένα αντικείμενο το οποίο απεικονίζει ένα πρόσωπο (μεταξύ άλλων). Φίλο, συγγενή, άγιο, τον ίδιο το Χριστό. Και ύστερα... ποια η χρηστικότητα του αντικειμένου αυτού;
Προφανώς το να δεις σε μια εικόνα ένα πρόσωπο, βοηθά πιο εύκολα στο να σκεφτείς παραστάσεις απ’ αυτό. Αυτό δεν είναι και το νόημα της προσευχής; Κοιτάζοντας τους αγίους μας στις εικόνες τους, συγκεντρωνόμαστε στην προσευχή. Όταν προσκυνάμε την εικόνα, δεν λατρεύουμε το ξύλο, το γυαλί ή τη ζωγραφιά, αλλά το πρόσωπο που σχηματίζεται.
Δεν αμφισβητώ περιπτώσεις εικόνων μέσω των οποίων άγιοι της εκκλησίας μας έχουν επιτελέσει θαύματα ή έχουν αφήσει σημάδια, όπως δεν αμφισβητώ την κορνίζα που φυλάει για χρόνια η γιαγιά επειδή την έχει συνδέσει με τον ξενιτεμένο γιο της, προσδίδοντάς μια αντίστοιχη αγάπη ακόμα και στο ίδιο το αντικείμενο.
Θα ήταν ανόητο να επιλέξουμε μεταξύ εικονολατρών και εικονομάχων, διότι το σημερινό επίπεδο της κοινωνίας έχει κάνει διακριτή τη διαφορά και ως εκ τούτου οι ακραίες συμπεριφορές αυτομάτως περιθωριοποιούνται.
Την ίδια ώρα όμως είμαστε μάρτυρες παρόμοιων σχετικών γεγονότων και οφείλουμε να δείχνουμε το σεβασμό και την εκτίμηση που αρμόζει σε μια εικόνα μέχρι το βαθμό που της αναλογεί.
|
|
 |
| μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας |
Καθώς η προσευχή απευθύνεται σε υπαρκτό πρόσωπο, έχει λόγο να γίνεται. Αν δεν υπάρχει κανείς εκεί από πίσω, αν για κάποιο λόγο που δεν γνωρίζουμε αυτός που του απευθυνόμασται είναι πλέον νεκρός, τότε οπωσδήποτε βοηθάει εμάς που τουλάχιστον υπάρχουμε, να μην τρελαθούμε τελείως και να έχουμε τουλάχιστον την αίσθηση πως αν μη τι άλλο, το καθήκον μας εμείς το τελέσαμε. Από κει κι ύστερα, αν υπάρχει όπως λέμε οτι πιστεύουμε ή αν δεν υπάρχει, αυτό είναι μια άλλη δουλειά που ούτε να ανιχνεύσουμε μπορούμε (μην τρελαθούμε κι' όλας), ούτε καν γνώμη να εκφέρουμε δικαιούμασται, μιας κι έτσι τα βρήκαμε, έτσι τα κρατάμε και αμαρτία δεν έχουμε οφού τα κάνανε και οι προηγούμενοι από εμάς. Ή εμείς είμασται σοφότεροι εκείνων;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχώρεσέ με φίλε μου για το λογίδριο, μα βρες μου έναν άνδρα της πίστης που στηρίζει τον εικονολογισμό σε παλιότερες εποχές, όταν ακριβώς αυτά τα ίδια έλεγαν για το άγαλμα του Δία, της Αθηνάς, της Αρτέμιδας, ή και για τις εικόνες τους όπως αλλιώς λέγονταν τα αγάλματα τότε.
Ποιά η διαφορά σε εκείνα τα είδωλα (που είδωλο σημαίνει ακριβώς πως δεν είναι το αληθινό μα μια καλλιτεχνική απόδωση που του μοιάζει) με την αγιογραφία; Μήπως πως εκείνα δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα ενώ τα δικά μας είναι ζωντανά και μας ακούνε; Αλλά αυτό δεν ισχυρίζονταιν κι εκείνοι; Ποιά είναι η θέση άραγε του Θεού σε τέτοιες αμφίβολες και αμφίγνωμες λογικές;
:[ Αχιλλέας
ΑπάντησηΔιαγραφήη γνώμη Του Θεού θα παραμείνει άγνωστη για τους ανθρώπους που απλά θα πρέπει να τα βρουν μεταξύ τους.
Η εικόνα πάντα θα έχει νόημα όσο αφορά το εικονιζόμενο πρόσωπο. Μια επίσκεψη σε κάποια κατανυκτική καθολική εκκλησία, θα μας πείσει πως και το αγαλματένιο είδωλο εκπέμπει τον ίδιο σεβασμό με την δική μας εικόνα :[
Καλέ μου φίλε Γιάννη, μιλάς σωστά και καταλαβαίνω την οπτική γωνία υπό την οποίαν εννοείς αυτά που λες. Θα σου δώσω μια δική μου οπτική πολύ συνοπτικά. Λέμε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται. Τι εννοώ: Όταν κάποτε το κατεστημένο ήταν η ειδωλολατρική ζωή, ο Αβραάμ βγήκε από αυτό και αν και άτεκνος, έγινε πατριάρχης πολλών λαών, μεταξύ των οποίων και οι Εβραίοι και οι Άραβες, το οποίον θεωρείται μεγάλη ευλογία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν η Αίγυπτος ήταν το κατεστημένο, σηκώθηκε ο Μωυσής και οδήγησε ολόκληρο λαό από την σκλαβιά στην γη του Ισραήλ.
Όταν αργότερα ο Μωσαϊκός νόμος ήταν το κατεστημένο, ο Χριστός σηκώθηκε και έβγαλε τους πιστούς του από την υποχρεωτική τέλεση ολόκληρου του Μωσαϊκού νόμου στην δια της Χάριτος Σωτηρία. Σήμερα, στους τελευταίους κατα τα φαινόμενα καιρούς, δεν πρέπει να υψωθούν λίγες έστω φωνές που να ζητάνε να πάψει η Εκκλησιαστική Αποστασία και πως αν η Εκκλησία δεν επιστρέφει πεισματικά, τότε τι λόγοι συντρέχουν να είναι γεμάτη;
(Ελπίζω να μην δίνω την εικόνα πως επιτίθεμαι στο πρόσωπό σου, υπό άλλη οπτική γωνία είναι)
: )
:[ Αχιλλέας
ΑπάντησηΔιαγραφήγια να σου φύγει το "άγχος" σε κανένα σχόλιο που είναι αντίθετο στις απόψεις μου δεν αισθάνομαι ότι δέχομαι επίθεση.
Η σελίδα αφορά κοινωνικούς προβληματισμούς και οι αντιθέσεις είναι βασικό συστατικό επιτυχίας (της). Η συμμετοχή σου είναι εύστοχη και ποιοτική.
Σε ευχαριστώ :[
Για να σου πω την αλήθεια με ξε-άγχωσες και σ' ευχαριστώ γι αυτό : )))
ΑπάντησηΔιαγραφή