κυματίζοντας σκέψεις - περί εθνικής αλληλεγγύης

περί εθνικής αλληλεγγύης

Μια διαχρονική παράκληση του Οδυσσέα Ελύτη:


Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
και μυρσίνη συ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη
λησμονάτε τη χώρα μου...


Ίσως ο νομπελίστας ποιητής μας είχε κάτι άλλο στο μυαλό του όταν έγραψε αυτούς τους στοίχους μα ακόμα και σήμερα αντηχούν αληθινοί και επίκαιροι. Μέσα στο χάος της οικονομικής αβεβαιότητας που μαστίζει τη χώρα μας ψάχνουμε απεγνωσμένα να βρούμε μια δίκαιη λύση στα σοβαρά προβλήματα. Ψάχνουμε ακόμα τους υπαίτιους αυτής της διαφθοράς να τους αναθέσουμε τον απολογισμό των ευθυνών. Η αλήθεια είναι πικρή και όσο και να μη θέλουμε να το παραδεχτούμε, μέσα μας ξέρουμε πως όλοι μας λίγο πολύ είμαστε υπεύθυνοι. 


Το Πάσχα του 1985 ο τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Χρήστος Σαρτζετάκης δήλωσε μεταξύ άλλων “...εμείς οι Έλληνες είμεθα <<Έθνος Ανάδελφον>>... “ αναφερόμενος στη μοναδικότητα του Έλληνα μέσα στην υφήλιο, κάτι που γνωρίζουμε πολύ καλά αλλά προτιμούμε να το ξεχνάμε. Κατηγορούμε την παγκοσμιοποίηση αλλά είμαστε από τους λίγους λαούς που την έχουμε αποδεχτεί και συνεχίζουμε να την εξυψώνουμε σαν κρυφό ιδανικό. Ταυτόχρονα απεχθανόμαστε τον εθνικισμό σα να είναι χολέρα και κατακρίνουμε αυτούς που τολμάνε να τον υποστηρίξουν. Και αναφέροντας τη λέξη δεν εννοώ “θρησκευτικό εθνικισμό” ή οποιαδήποτε άλλη μορφή με την οποία έχει χαρακτηριστεί αλλά περισσότερο μια εθνική αλληλεγγύη, μια αόρατη δύναμη που μπορεί να μας ενώσει σαν Έλληνες. Μια εθνική περηφάνια σαν αυτή που νιώθουμε όταν νικάει η εθνική ομάδα ή σαν αυτή που νιώσαμε με τους Ολυμπιακούς του 2004. Που είναι λοιπόν η εθνική μας αλληλεγγύη; 


Μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 ένας τρελός και ανεξήγητος “εθνικισμός” σάρωσε όλη την Αμερική. Την Αμερική; Ποια είναι η Αμερική; Ποια είναι η εθνική της ταυτότητα; Για ‘μένα ΔΕΝ υπάρχει, σε μια χώρα που συγκροτείται από εκατοντάδες διαφορετικές εθνότητες ανθρώπων. Κι όμως να που ξαφνικά μέσα σε μια νύχτα η Αμερική είτε μας άρεσε είτε όχι έγινε μια καθολική και ομοιόμορφη ύπαρξη ενωμένη για ένα μοναδικό σκοπό. Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε τις πολιτικές συνέπειες που επακολούθησαν απλά εστιάζουμε στο γεγονός πως τα 300 εκατομμύρια Αμερικανών μίλησαν με μια φωνή! Να που τώρα η Ελλάδα ζει τη δικιά της 11η του Σεπτέμβρη και είναι ακόμα μεγαλύτερη από τις 3000 χιλιάδες ζωές που χάθηκαν στην Αμερική γιατί αφορά τον αφανισμό ενός ολόκληρου έθνους! Ο διχασμός και οι αψιμαχίες δεν θα σώσουν το ορφανό μοναχοπαίδι της υφηλίου που αφήνεται έρμαιο και πάλι στις αποφάσεις των μεγάλων δυνάμεων και των χοντρών συμφερόντων. Και για να δανειστώ και πάλι τις συμβολικές λέξεις του Ελύτη, ναι, ένα είναι το χελιδόνι και η Άνοιξη πολύ ακριβή! Τα παραδείγματα των προγόνων που θυσίασαν τόσα πολλά για μια ελεύθερη Ελλάδα ας μην είναι βουβά κύμβαλα εθνικών εορτών μα βιώματα που μας αγγίζουν και μας εμπνέουν. Για να γυρίσει ο ήλιος της δικαιοσύνης θέλει δουλειά πολύ από όλους. Η καλοπέραση δεν πρέπει να είναι υπέρ άνω του μέλλοντος των παιδιών μας. Τώρα λοιπόν, περισσότερο από άλλοτε εθνική αλληλεγγύη, όλοι μαζί στα κουπιά για να νικήσουμε τους νέους Μαραθώνες και Σαλαμίνες χωρίς δόρατα και γιαταγάνια αλλά με τη δύναμη της Ελληνικής ευφυίας, του Ελληνικού πνεύματος και την κρυφή φλόγα που δεν έχει σβήσει για πάνω από 6000 χρόνια!


Μπορείτε να με χλευάσετε ως αθεράπευτο ρομαντικό αλλά είμαι σίγουρος πως δεν μπορείτε να με διαψεύσετε (_)

---

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας