σκωτσέζικοι λόφοι
*ήχος*εικόνα*
Ταξιδεύω με τα φτερά της φαντασίας σε μια παραμυθένια χώρα βυθισμένη για πάντα στα χρόνια του μεσαίωνα. Με τα μάτια του αετού κοιτάζω τώρα χαμηλά και χάνομαι στο λευκό μιας ατέλειωτης ομίχλης που απλώνεται χαώδης γύρω μου. Με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου που τρυπούν σαν αιχμηρά βέλη το άσπρο πέπλο που άφησε η κρύα νύχτα να αιωρείται, αρχίζω να διακρίνω τα γήινα σχήματα του τοπίου. Ένα καταπράσινο δάπεδο χλόης καλύπτει τις καμπύλες του δροσερού εδάφους σαν απαλή βαμβακερή κουβέρτα. Μπρούντζινοι βράχοι σκίζουν την πράσινη φύση πάνω από φιδίσια ρυάκια όπου κρυστάλλινο γαργαριστό νερό κατηφορίζει αργόσχολα και χάνεται στο τέλος του ορίζοντα. Ατέλειωτα λοφάκια ξεπηδούν διάσπαρτα προς όλες τις κατευθύνσεις σαν τις καμπούρες γιγαντιαίων καμήλων που βόσκουν βουτηγμένες μέσα στον σμαραγδένιο ωκεανό.
Πατώ τώρα με γυμνά πόδια πάνω σ’ αυτή τη γη και νιώθω το χάδι των τριφυλλιών στις πατούσες μου και το φίλημα της υγρής πρωινής δροσιάς ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών μου. Καθαρός κρύος αέρας γεμίζει τα πνευμόνια μου και η μυρωδιά κομμένου γρασιδιού αναμειγνύεται με τη γλυκιά ευωδία που αναβλύζει από αιωνόβια έλατα. Στην άλλη πλευρά ενός λόφου ένα χαμηλό σπίτι με φαρδιά οροφή και μαυρισμένη καμινάδα ξεχωρίζει ανάμεσα σε ξύλινους φράχτες που διασχίζουν ατελείωτα την πράσινη χλόη. Σγουρομάλλικα άσπρα πρόβατα σκορπισμένα σα νυφάδες χιονιού μασουλάνε ανέμελα, βυθισμένα σε μια γλυκιά ευδαιμονία. Σκορπισμένα σαν σκουροπράσινα μπαλώματα σε πλαγιές διακρίνονται πανύψηλα έλατα με τα καρφιτσόφυλλά τους να στάζουν το πρωινό αγιάζι. Όλα μοιάζουν ειρηνικά και ήρεμα και με ένα βαθύ μπλε ουρανό στολισμένο με αρεά λευκά σύννεφα, δένει ο πίνακας ζωγραφικής μπροστά στα μάτια μου.
Στο βάθος μιας ασημένιας λίμνης ένα πετρόχτιστο μονοπάτι πάνω σε πέτρινο γεφύρι οδηγεί σ’ ένα επιβλητικό κάστρο που δεσπόζει σχεδόν στο μέσω του νερού, σαν προϊστορικό τέρας. Το κάστρο στέκει πάνω σ’ ένα μικρό βραχώδες νησάκι με δυο μοναχικά δέντρα να ξετρυπώνουν από τα βράχια του. Πανύψηλοι τοίχοι φτιαγμένοι από σκούρα γκρίζα πέτρα υψώνονται και πλαισιώνουν το κτίριο που στις γωνιές του τέσσερις κυλινδρικοί πύργοι καταλήγουν σε οδοντωτές πολεμίστρες. Κάθε πύργος έχει ένα μοναδικό παράθυρο στην κορυφή του, σκοτεινό λες και κρύβει τα μυστικά του κόσμου. Μοναχικό το κάστρο, αφιλόξενο, παγωμένο σαν ατσάλι πληγώνει την ομορφιά και την ευαισθησία της φύσης αλλά ταυτόχρονα δίνει ένα ξεχωριστό χαρακτήρα και μια παράξενη γραφικότητα. Φαντάζομαι πως αν διασχίσω την τεράστια ξύλινη πόρτα του, τα φαντάσματα του παρελθόντος θα ξεχυθούν να με καλωσορίσουν στη σκοτεινή αγκαλιά τους.
Όμως συνεχίζω να περπατώ και να θαυμάζω αυτό το κομμάτι γης πάνω στον πολύχρωμο κόσμο μας και να πλανιέμαι ανάμεσα στους πράσινους λόφους που τώρα Σκωτσέζικες πίπιζες αντηχούν και πλέκουν μια μαγεμένη μελωδία αλλιώτικη και μαγική(_)
Ταξιδεύω με τα φτερά της φαντασίας σε μια παραμυθένια χώρα βυθισμένη για πάντα στα χρόνια του μεσαίωνα. Με τα μάτια του αετού κοιτάζω τώρα χαμηλά και χάνομαι στο λευκό μιας ατέλειωτης ομίχλης που απλώνεται χαώδης γύρω μου. Με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου που τρυπούν σαν αιχμηρά βέλη το άσπρο πέπλο που άφησε η κρύα νύχτα να αιωρείται, αρχίζω να διακρίνω τα γήινα σχήματα του τοπίου. Ένα καταπράσινο δάπεδο χλόης καλύπτει τις καμπύλες του δροσερού εδάφους σαν απαλή βαμβακερή κουβέρτα. Μπρούντζινοι βράχοι σκίζουν την πράσινη φύση πάνω από φιδίσια ρυάκια όπου κρυστάλλινο γαργαριστό νερό κατηφορίζει αργόσχολα και χάνεται στο τέλος του ορίζοντα. Ατέλειωτα λοφάκια ξεπηδούν διάσπαρτα προς όλες τις κατευθύνσεις σαν τις καμπούρες γιγαντιαίων καμήλων που βόσκουν βουτηγμένες μέσα στον σμαραγδένιο ωκεανό.
Πατώ τώρα με γυμνά πόδια πάνω σ’ αυτή τη γη και νιώθω το χάδι των τριφυλλιών στις πατούσες μου και το φίλημα της υγρής πρωινής δροσιάς ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών μου. Καθαρός κρύος αέρας γεμίζει τα πνευμόνια μου και η μυρωδιά κομμένου γρασιδιού αναμειγνύεται με τη γλυκιά ευωδία που αναβλύζει από αιωνόβια έλατα. Στην άλλη πλευρά ενός λόφου ένα χαμηλό σπίτι με φαρδιά οροφή και μαυρισμένη καμινάδα ξεχωρίζει ανάμεσα σε ξύλινους φράχτες που διασχίζουν ατελείωτα την πράσινη χλόη. Σγουρομάλλικα άσπρα πρόβατα σκορπισμένα σα νυφάδες χιονιού μασουλάνε ανέμελα, βυθισμένα σε μια γλυκιά ευδαιμονία. Σκορπισμένα σαν σκουροπράσινα μπαλώματα σε πλαγιές διακρίνονται πανύψηλα έλατα με τα καρφιτσόφυλλά τους να στάζουν το πρωινό αγιάζι. Όλα μοιάζουν ειρηνικά και ήρεμα και με ένα βαθύ μπλε ουρανό στολισμένο με αρεά λευκά σύννεφα, δένει ο πίνακας ζωγραφικής μπροστά στα μάτια μου.
Στο βάθος μιας ασημένιας λίμνης ένα πετρόχτιστο μονοπάτι πάνω σε πέτρινο γεφύρι οδηγεί σ’ ένα επιβλητικό κάστρο που δεσπόζει σχεδόν στο μέσω του νερού, σαν προϊστορικό τέρας. Το κάστρο στέκει πάνω σ’ ένα μικρό βραχώδες νησάκι με δυο μοναχικά δέντρα να ξετρυπώνουν από τα βράχια του. Πανύψηλοι τοίχοι φτιαγμένοι από σκούρα γκρίζα πέτρα υψώνονται και πλαισιώνουν το κτίριο που στις γωνιές του τέσσερις κυλινδρικοί πύργοι καταλήγουν σε οδοντωτές πολεμίστρες. Κάθε πύργος έχει ένα μοναδικό παράθυρο στην κορυφή του, σκοτεινό λες και κρύβει τα μυστικά του κόσμου. Μοναχικό το κάστρο, αφιλόξενο, παγωμένο σαν ατσάλι πληγώνει την ομορφιά και την ευαισθησία της φύσης αλλά ταυτόχρονα δίνει ένα ξεχωριστό χαρακτήρα και μια παράξενη γραφικότητα. Φαντάζομαι πως αν διασχίσω την τεράστια ξύλινη πόρτα του, τα φαντάσματα του παρελθόντος θα ξεχυθούν να με καλωσορίσουν στη σκοτεινή αγκαλιά τους.
Όμως συνεχίζω να περπατώ και να θαυμάζω αυτό το κομμάτι γης πάνω στον πολύχρωμο κόσμο μας και να πλανιέμαι ανάμεσα στους πράσινους λόφους που τώρα Σκωτσέζικες πίπιζες αντηχούν και πλέκουν μια μαγεμένη μελωδία αλλιώτικη και μαγική(_)
 |
| μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας |
έχω κι εγώ ακριβώς αυτήν την εικόνα στο μυαλό μου ακούγοντας παραδοσιακή ιρλανδική μουσική & ειλικρινά δεν ξέρω πως θα μπορούσε να αποτυπωθεί σε λέξεις καλύτερα αυτή η εικόνα που ήταν σαν να διάβαζες τη σκέψη μου μετατρέποντας την σε κείμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν μπορούσα να βραβεύσω τη σελίδα μου, θα σου έδινα όχι απλά το βραβείο της ημέρας αλλά του μήνα :[
Λέξεις που ζωγραφίζουν....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχεις τελικα την δυναμη να μας μεταφερεις,με υψηλες ταχυτητες,εκει οπου εσυ θελεις...γραφοντας...
ΑπάντησηΔιαγραφήτο διαβαζα κ αισθανομουν οτι ημουν εκει,μεσα στο καστρο κ επινα,ευχαριστημενη απ'αυτο που εβλεπα, ενα ποτηρι κοκκινο κρασι ....κ αυτη η μουσικη μου χαιδευει ακομα τ'αυτια,σαν ενα αερακι απ'αυτα της ανοιξης!!!!
ΜΠΡΑΒΟ!!!!