κυματίζοντας σκέψεις - ο θάνατος επιστροφή δεν έχει

ο θάνατος επιστροφή δεν έχει

Πικρό φαρμάκι μάρανε την έρημη καρδιά
μαζεύτηκε σαν μαύρο σύννεφο κι έπνιξε τ’ αστέρια.
Μια άνοιξη που ζούσε κάποτε εκεί έχει τώρα πεθάνει
κι η σκοτεινιά είναι βαριά ασήκωτη σα το σταυρό Του.


Ποιος ακούει και ποιος νοιάζεται;


Το μαραμένο το ζουμπούλι, νερό δε το συνεφέρει
ο θάνατος επιστροφή δεν έχει.
Το βασιλικό που πότιζα κάποτε και είχα σα κορόνα
τώρα νιώθω αδύναμος να αναστήσω. 
Ο θάνατος επιστροφή δεν έχει.


Ποιος καταλαβαίνει και ποιος να ξέρει;


Άπονος άνεμος ξεριζώνει κίτρινα φύλλα
κι αυτά χαμένα αιωρούνται μακριά από τη μάνα το κλαδί
κι έπειτα το τέλος είναι κοντά, το άδοξο το τέλος
το πέσιμο στη γης το τέλος της ζωής
ο θάνατος επιστροφή δεν έχει.


Ποιος ελπίζει και ποιος χαίρεται;


Η άνοιξη φέρνει τα πουλιά και τ’ άνθη
κρύβει μέσα της την ελπίδα που δε σκότωσε ο χειμώνας
μέσα στις βαριές παγωμένες νύχτες.
Τα χαμένα όνειρα δεν είναι κορμοί δέντρων 
να κρύψουν την ελπίδα
ο θάνατος επιστροφή δεν έχει.


Χτίσε καρδιά μου το ψηλό σου τείχος και θάψε μέσα του
αυτό που σε πληγώνει.
Πέτρα με πέτρα κλείσου μέσα του να μην ακούς 
και να μην βλέπεις το θάνατο.
Το θάνατο που είναι μέσα σου κι επιστροφή δεν έχει(_)

---

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας