προβληματισμός πέμπτης - ΟΛΑ(NDE) ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Καληνωρίσματα. Εδώ και μερικές ημέρες όλη η διεθνής κοινότητα έχει να λέει για δύο ανατρεπτικά και ιστορικά αποτελέσματα εκλογών. Το ένα είναι ασφαλώς αυτό στην Ελλάδα με τον προβληματισμό να κυριαρχεί αφενός για την είσοδο της ακροδεξιάς στην Βουλή και αφετέρου για την αδυναμία σύνθεσης κυβέρνησης από τις εκλεγμένες δυνάμεις. Την ημέρα όμως που εκτυλισσόταν το πολιτικό θρίλερ στην Ελλάδα, στην Γαλλία η ιστορία άλλαζε σελίδα.

Ο François Hollande διαδεχόταν τον Sarkozy στην προεδρία της χώρας και ανέτρεπε το κατεστημένο στον ευρωπαϊκό χάρτη, ζήτημα με το οποίο θα ασχοληθώ στον σημερινό προβληματισμό καθώς δεν είμαι γνώστης των εσωτερικών ζητημάτων της Γαλλίας για να ερμηνεύσω την απόφαση των γάλλων ψηφοφόρων. Ο σοσιαλιστής Hollande έχει ήδη εκφράσει την αντίθεση του στον τρόπο που ο γαλλογερμανικός άξονας δραστηριοποιούνταν. Όλοι γνωρίζουμε πως Γαλλία και Γερμανία έκαναν κουμάντο σε ολόκληρη την Κοινότητα καθορίζοντας πολιτικές λιτότητας, επιβάλλοντας επίπονα μέτρια, καταρτίζοντας μνημόνια (…) και παίρνοντας αποφάσεις που αφορούν το μέλλον όλων των κρατών-μελών.

Ο Hollande είναι προφανές πως θα θέλει να διατηρήσει αυτήν την πρωτοκαθεδρία για τη χώρα του, όμως η δική του η νοοτροπία είναι περισσότερο φιλολαϊκή, ίσως και λόγω του ότι όλο αυτό το διάστημα βρισκόταν μακριά από την εξουσία και κοντά στον λαό, ίσως επειδή είναι προφανές πως ο λαός της Ευρώπης μαστίζεται από μία κρίση πολύ πιο βάναυση απ’ ότι αντέχει κι έτσι αποτελεί προτεραιότητά του να επαναδιαπραγματευθεί, να επανακαθορίσει στόχους και να χαράξει νέους δρόμους επίλυσης της κρίσης για την εν καιρώ πρόοδο της Ευρώπης. Κάτι τέτοιο προαπαιτεί την έγκριση και συμφωνία με την γερμανίδα καγκελάριο η οποία εμμένει φυσικά στις απόψεις της και γιατί όχι, αφού δείχνουν να βολεύουν την χώρα της;

Ο νέος γάλλος ηγέτης δεν εκφράζει απλώς τους συμπολίτες του που τον εμπιστεύτηκαν, μεταφέρει ένα πανευρωπαϊκό ρεύμα που απαιτεί να βρεθεί μία λύση λιγότερο επίπονη και περισσότερο φιλολαϊκή. Οι δεσμεύσεις του αυτό ακριβώς δείχνουν προκαλώντας πονοκέφαλο στην γερμανική ηγεσία. Τελικά, είναι ήρωας ο Hollande; Ίσως πρέπει να συγκρατηθούμε. Και ο Obama ανέβηκε στον Λευκό Οίκο σαν “μεσσίας” της πολιτικής, αποδείχθηκε όμως πως η κρίση ήταν δυνατότερή του, ας κρατάμε μικρό καλάθι λοιπόν.

Μπορούμε σίγουρα να κρατήσουμε όμως το ρεύμα που μεταφέρει. Ας μην ξεχνάμε πως ο Berlusconi, ο Παπανδρέου και ο Sarkozy βρίσκονται ήδη στο περιθώριο της επικαιρότητας και στην “μπούκα” του λαού που κάποτε εκπροσωπούσαν και το μόνο σίγουρο είναι πως έπεται συνέχεια αφού οι λαοί ενώνονται πιο αποτελεσματικά απ’ ότι οι πολιτικοί.

Ας μην κάνουμε όμως ανόητες συγκρίσεις. Ο Hollande δεν είναι Τσίπρας και ο Τσίπρας δεν είναι Hollande. Ο ένας έχει πλούσια πολιτική ιστορία και εμπειρία και ανέλαβε ξεκάθαρη λαϊκή εντολή με πλειοψηφία και όχι μια σημαντική άνοδο εξαιτίας των αγανακτισμένων πολιτών όπως ο δεύτερος. Η Ελλάδα αλλάζει, αλλά εξακολουθεί να μαστίζεται από αβεβαιότητα, ύφεση και προσφάτως πολιτική αστάθεια. Μπορεί όμως να ελπίζει στον Hollande. Στο ρεύμα που μεταφέρει και στην Ευρώπη που φιλοδοξεί να μετασχηματίσει, γιατί κοντά στον βασιλικό, ποτίζεται κι η γλάστρα!

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΑΦΟΥ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΕΤΕ ΤΟΝ ΝΕΟ ΓΑΛΛΟ ΠΡΟΕΔΡΟ :[