εκ-παιδεύovτας το αύριο ~ ακούγοντας τα παιδιά μας

μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα

Χριστός Ανέστη.

Όλοι μας γνωρίζουμε πόσο δύσκολη είναι η εποχή που διανύουμε όχι μόνο οικονομικά αλλά και επικοινωνιακά. Προτιμούμε να μιλάμε στο τηλέφωνο παρά να πάμε μια βόλτα να συναντήσουμε έναν φίλο μας και να πούμε από κοντά κοιτώντας τον στα μάτια τα νέα μας. Ξέρετε αυτή η στάση ζωής με προβληματίζει πολύ διότι σκέφτομαι πόσο λάθος μηνύματα μπορεί να περνάμε στα παιδιά μας, όχι μόνο για την συμπεριφορά τους μελλοντικά σε παρέες αλλά και σε σχέση με εμάς, τους γονείς τους. Με προβλημάτισε πολύ όταν σε μια επαρχιακή κοινωνία όπως αυτή της πόλης του Ρεθύμνου βρέθηκαν πολλά κακοποιημένα παιδιά τα οποία δεν είχαν μιλήσει στους γονείς τους για ότι τους συνέβαινε. Εκεί διερωτήθηκα γιατί ενώ κανονικά θα έπρεπε οι γονείς να γνωρίζουν την καθημερινότητα των παιδιών τους, να ξέρουν τους φίλους τους, τι λένε, τι τους λένε, αυτά τα παιδιά κρατούσαν μυστικό ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα που αντιμετώπιζαν.

Πραγματικά με προβληματίζει πολύ αν θα καταφέρω να κάνω το παιδί μου να μου μιλάει για τα προβλήματα του αλλά και για την καθημερινότητα του. Σκέφτομαι μήπως δεν έχουμε πια τον τρόπο οι γονείς να κάνουμε τα παιδιά μας να μας μιλούν ή μήπως τελικά δεν έχουμε τον χρόνο. Μπορεί να είναι και θέμα προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε στη δουλειά, οι υποχρεώσεις στο σπίτι όταν γυρίζουμε από τη δουλειά κτλ.. Όμως είμαστε και γονείς και οφείλουμε να καλλιεργήσουμε σωστά τον χαρακτήρα των παιδιών μας, να ακούσουμε τα προβλήματα τους, τις ερωτήσεις τους, να παίξουμε μαζί τους. Και όχι να τα πιέζουμε συνεχώς για το αν διάβασαν, αν πήραν καλύτερο βαθμό από τον ξάδερφό τους κάνοντάς τους συγκρίσεις και ερωτήσεις που αντί να μας ανοίγονται να τα απομακρύνουμε περισσότερο από κοντά μας. 

Ας τα ρωτάμε όταν γυρνάνε από το σχολείο όχι πώς πήγε το μάθημα αλλά πώς ήταν η μέρα τους στο σχολείο. Ας αρχίσουμε να τους μιλάμε λέγοντας τους πως ήταν η δική μας μέρα, πόσες δυσκολίες αντιμετωπίσαμε και πόσες ευχάριστες εκπλήξεις είχαμε. Ας αρχίσουμε να τους μιλάμε όταν σταματήσει το διάβασμα, ουσιαστικά όταν χαλαρώνουν, για να είναι πιο ήρεμα και πιο εύκολο για εμάς να τα προσεγγίσουμε. Ας ζητήσουμε από το πιο μικρό παιδάκι να μας κάνει ζωγραφιές για να δούμε μέσα από εκείνες τη διάθεση του. Πολλοί παιδοψυχολόγοι λένε ότι τα χρώματα που χρησιμοποιεί ένα παιδί όταν ζωγραφίζει εξωτερικεύει τον εσωτερικό του κόσμο. Ας του πούμε ένα δικό μας πρόβλημα και ας του ζητήσουμε κάποιες λύσεις που εκείνο σκέφτεται να μας δώσει διότι έτσι του δείχνουμε ότι το υπολογίζουμε και ότι δεν είμαστε εδώ για να το ανακρίνουμε αλλά για να συζητάμε μαζί του, ουσιαστικά το ενθαρρύνουμε να μας μιλήσει. Αν κάνει ένα λάθος ας μη του πούμε "είδες εγώ στα έλεγα αλλά εσύ δεν με ακούς" αλλά τώρα έμαθες μέσα από τα λάθη σου, και εγώ ως μεγαλύτερη που είμαι έχω περισσότερη εμπειρία, αφού εγώ έχω κάνει τα ίδια λάθη είμαι εδώ για να σε προστατεύσω για να μην πληγωθείς κτλ.. Ας του πούμε ότι μας αρέσει να ακούμε τα ευχάριστα νέα του, τις επιτυχίες του αλλά πάντα θα έχουμε μια ανοιχτή αγκαλιά για να κουρνιάσει όταν θα θέλει να κλάψει γιατί πληγώθηκε από κάτι ή από κάποιον, όταν νέα του δε θα είναι ευχάριστα αλλά δυσάρεστα κτλ.. Ας του δείξουμε ότι είναι το παιδί μας, το αγαπάμε και ότι αυτό δεν αλλάζει ό,τι και αν συμβεί.

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας