KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ~ κατάθλιψη

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

κατάθλιψη

Το πλήθος των απογοητεύσεων βαραίνει τους ώμους, τσακίζει τα γόνατα και λυγίζει τη θέληση για συνέχεια. Μέσα στον βαθύ και σκοτεινό λαβύρινθο των σκέψεων ο νους βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση χωρίς ποτέ να φτάνει κάποιον πάτο. Κοιτάζει ψηλά το φως του ατέλειωτου πηγαδιού που χάνεται κι όλο στενεύει το αρχικό στόμιο ως που να βρεθεί μέσα στο απόλυτο παγερό σκοτάδι. Κι όλο πέφτει, άλλοτε με ιλιγγιώδης ταχύτητα κι άλλοτε αργά, μεθοδικά, βασανιστικά χωρίς σκοπό και μ’ οδηγό την απόγνωση. Άλλοτε πάλι μια παροδική αφύπνιση κάνει τα πνευμόνια να σπαρταρούν για καθαρό αέρα, το σώμα τινάζεται και με μεγάλη δυσκολία ανασηκώνεται μέσα από τον ασφυκτικό βυθό του ωκεανού. Και παίρνοντας τη μεγάλη αναπνοή  στην επιφάνεια η ζωή επανέρχεται και το αίμα τρέχει ζεστό και πάλι μέσα στις φλέβες του.

Ήταν πρωί, ο ήλιος χάιδευε τα πράσινα φύλλα των δέντρων και τα λουλούδια βάραιναν τις άκρες των κλωνιών τους. Μέλισσες πετάριζαν παιχνιδιάρικα απ’ ανθό σ’ ανθό και τα πουλιά κελαηδούσαν ευτυχισμένα στον χλιαρό καλοκαιριάτικο αέρα. Στα πόδια του όλη η γη ήταν σε κίνηση, γεμάτη ζωή, γεμάτη σκοπό, αδιάφορη για το απλανές του βλέμμα. Κοίταξε γύρω του με περιέργεια, έτριψε τα μάτια του και πάσχισε να συνειδητοποιήσει πως ήταν εκεί ώρες ολόκληρες μα για πρώτη φορά τώρα έβλεπε το τοπίο γύρω του. Είχαν περάσει μήνες από τότε που η ζωή του άλλαξε ριζικά και όλα είχαν χαθεί στη ζωή του. Οι κόποι και οι θυσίες πολλαπλών χρόνων είχαν πέσει σαν χάρτινοι πύργοι στο φύσημα ενός ανέμου κι ο άνθρωπος που θεώρησε κομμάτι του εαυτού του, τον είχε τώρα αφήσει μισό, ένα ράκος  στη μέση της ερήμου, χωρίς νερό, χωρίς στοργή, χωρίς ένα χέρι να πιαστεί. Η ελπίδα είχε ξενιτευτεί στην άλλη άκρη της γης και μόνο καημός, πίκρα και αναπάντητα ερωτηματικά πλαισίωναν πια την ανούσια ύπαρξή του. Ο μόνος που δεν μπορούσε πια να τον τρομάξει ήταν ο θάνατος, αυτός που για πρώτη φορά ήταν ευπρόσδεκτος και ίσως με κάποια πικρή χαρά θα παραδινόταν κάτω από το μαύρο άλογό του με το κεφάλι σκυφτό για να το θερίσει σαν το στάχυ του αγρού. Είχε πια συνηθίσει τους πόνους στο σώμα του παρά την απραξία του κι η καρέκλα είχε γίνει ένα με το κορμί του. Ένα αγριοκούνελο πήδηξε επιφυλακτικά μπροστά του και για μια στιγμή τον κοίταξε ακίνητο με τα μεγάλα μαύρα του μάτια και τα μυτερά αυτιά του τεντωμένα ψηλά πάνω απ’ το κεφάλι του. Ένα χαμόγελο έσκασε στα ξερά του χείλη κι η συγκίνηση που τον κατέλαβε από την όψη του αθώου πλάσματος έκανε και πάλι τα δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια του. Το ζώο πήδηξε βιαστικά παραπέρα κι άρχισε να μασουλάει το χορτάρι, μα αυτός έμεινε με το βλέμμα καρφωμένο στο σημείο εκείνο. Σκέψεις διαπέρασαν το μυαλό του σα σφαίρες και μια μονομαχία άρχισε να εκτυλίσσεται στα πλατιά αλώνια του μυαλού του. Τι όμορφη που ήταν η ζωή… Τι δύσκολη που είναι η ζωή…

Κλεισμένος μήνες μέσα στη φυλακή του νου του, είχε ξεκόψει κάθε επαφή με φίλους και γνωστούς, το σκοτάδι και η απομόνωση ήταν τώρα οι μοναδικοί του φίλοι. Κι εκείνη, που τον κοιτούσε και του μιλούσε σαν φάντασμα που γύριζε κάθε μέρα για να το στοιχειώνει και να τον τυραννάει. Κι έπειτα σιωπή, και το επόμενο βήμα του θα τον ρίξει και πάλι στο άπατο πηγάδι…(_)

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ