Καληνωρίσματα. Κάπου, σε κάποιο σαλόνι κάποιου διαμερίσματος, μετά το δελτίο ειδήσεων των οκτώ, κάποιο παιδί (δεν μπορεί) θα έχει στρέψει με απορία το βλέμμα του προς τους γονείς του και θα ρώτησε γιατί στις παρέες καταδικάζουν τους χρυσαυγίτες όταν στις δημοσκοπήσεις και στις εκρήξεις οργής και απογοήτευσης τους, τους επευφημούν. Δυστυχώς ο πιτσιρικάς δεν γνωρίζει ακόμα την διάρθρωση της κοινωνίας μας, δεν έμαθε ακόμα την ιδιοσυγκρασία του έλληνα και προπαντός τον ψυχισμό των γονέων του.
Βλέπετε οι χρυσαυγίτες τις προάλλες μπήκαν σε ένα θέατρο το οποίο φιλοξενούσε παράσταση προσβλητική προς τα Θεία και άρχισαν να προκαλούν επεισόδια διακόπτοντας την παράσταση και προκαλώντας με την γενικότερη στάση τους. Λίγες μέρες νωρίτερα, είχαν επιτεθεί σε πάγκους σε κάποια λαϊκή αγορά, στους οποίους εργάζονταν παράνομα αλλοδαποί. Στην αρχή της δράσης τους στα πρότυπα του Superman, είχαν στηθεί σε κεντρικά σημεία της Αθήνας και καταδίωκαν μέχρις εσχάτων αλλοδαπούς.
Έπραξαν καλώς ή όχι; Δεν είναι επί του θέματος. Αυτό που αφορά τον σημερινό προβληματισμό είναι πως η 
πολιτική της Χρυσής Αυγής κατάφερε να ταυτιστεί με τον ψυχισμό του μέσου έλληνα, και κατάφερε να εκφράσει τις κρυφές επιθυμίες του μέσου πολίτη. Εκείνου που όταν μιλάει με φίλους του στην καφετέρια υπεραμύνεται του δικαιώματος των αλλοδαπών να δρουν στην χώρα και να απολαμβάνουν τα όποια δικαιώματα τους σαν άνθρωποι, ενώ λίγο αργότερα όταν ακούν για τα νέα μέτρα της κυβέρνησης ή όταν διαπιστώνουν πως δεν μπορούν να πληρώσουν το ρεύμα τους, τα βάζουν με αυτούς τους “άπλυτους μελαμψούς βρωμιάρηδες” που ζουν εις βάρος της χώρας. Η εξωτερίκευση αυτών των κρυφών ενστίκτων, των κρυφών επιθυμιών αποτελούν πάγια τακτική της Χρυσής Αυγής και μπορεί λίγοι να το παραδέχονται, αλλά στο πρόσφατο δημοψήφισμα την επέλεξαν και μάλιστα την έφεραν τρίτο κόμμα με 15%.
Αυτός ο μέσος πολίτης, στο καφενείο (“δεν ήταν πέναλτι αυτό”), στην πλατεία που παίζει το παιδί του (“πότε βγάλατε τα βοηθητικά ροδάκια;”), στην ουρά κάποιας δημόσιας υπηρεσίας (“δε θα έπρεπε να λειτουργεί κι άλλο ταμείο;”), συμβαίνει να ανταλλάζει κουβέντες με αλλοδαπούς σε εγκάρδιο κλίμα και συμφωνώντας στις γενικότητες για τις οποίες συνομιλούν, όμως βαθιά μέσα του βρίσκει το εξιλαστήριο θύμα για τα δεινά της καθημερινότητάς του.
Η παρουσία της Χρυσής Αυγής στη Βουλή δεν άλλαξε τις προτεραιότητες ή πολιτικές του κόμματος, του οποίου τα στελέχη δεν είναι οι κλασικοί χάρτινοι πολιτικοί της Βουλής και των τηλεοπτικών παραθύρων. Είναι άνθρωποι που βγαίνουν στους δρόμους και δεν διστάζουν να μπουν σε μπελάδες με τον νόμο προκειμένου να εφαρμόσουν την πολιτική τους. Είμαι ο τελευταίος που θα συμφωνήσει με την τακτική τους, όμως δεν είμαι τυφλός για να μην παραδεχτώ πως ο τρόπος αυτός προσελκύει τον κόσμο που ψάχνει κάποιον στην καθημερινότητά του και όχι στην προεκλογική περίοδο. Μπορεί η κυβέρνηση να δίνει μάχες στις Βρυξέλλες και το Μόναχο, όμως τι κάνουν οι βουλευτές της; Τι κάνουν οι Αριστεροί βουλευτές που πέρα από συγκεντρώσεις με ομιλίες, πορείες και επεισόδια δεν φαίνονται πουθενά;
Αν έφτιαχνα ένα κόμμα σήμερα, ανεξάρτητα από το ποια πολιτική θα ακολουθούσε (που σε καμία περίπτωση δε θα ήταν των άκρων), θα επέλεγα να έχει την αμεσότητα της Χρυσής Αυγής και αυτό είναι μία (πικρή) αλήθεια :[
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το