ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ στην μέθη της εξουσίας με αφορμή τον καρλομάγνο

"Εγώ είμαι ποιητής ιστορικός", Κ.Π. Καβάφης

Προσωπικότητες περιλουσμένες με αίγλη. Επικές μάχες που μυθοποιήθηκαν με τα χρόνια. Φημισμένοι στρατηγοί που ανυψώθηκαν σε σύμβολα εθνών. Όλα αυτά λίγο ή πολύ, τα ξέρουμε. Μα είναι τέτοια η φύση της ιστορίας, που το άγνωστο είναι πάντα πολύ πιο γοητευτικό απ' το γνώριμο (αν θεωρηθεί ότι μπορεί να υπάρξει η έννοια της "γνώσης" στην ιστορία). Κι αν το κοινό διψά κι αγωνιά για τα παρασκήνια του θεάτρου και του κινηματογράφου, το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό συμβαίνει γιατί δεν έχει δοθεί αρκετή προβολή στα παρασκήνια της ιστορίας...

Καρλομάγνος (742-814). Μέγας κατακτητής, εκστράτευσε σε Ιταλία, Ισπανία, μονιμοποίησε τη

φραγκική κυριαρχία στις περιοχές της ανατολικά του Ρήνου Γερμανίας, έκαμψε την αντίσταση των Σαξόνων και κατόρθωσε να ενοποιήσει όλα αυτά τα τμήματα της κυριαρχίας του σε μία αυτοκρατορία που έμεινε στην ιστορία ως "Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους". Χάρη στη δράση του έχουμε νέα πρότυπα διακυβέρνησης, στη δυτική Ευρώπη εμφανίζεται για πρώτη φορά μία διακρατική υπερδύναμη μετά τη διάλυση της δυτικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας το 476 μ.Χ. (η ανατολική συνεχίζει ακέραιη και γιγαντώνει τη δύναμή της, μετατρεπόμενη σταδιακά σ' αυτό που σήμερα ονομάζουμε "Βυζάντιο"). Οι αιώνες του Καρλομάγνου σημαδεύτηκαν επίσης απ' αυτό που ονομάζουμε "Καρολίγγεια Αναγέννηση", την ξαφνική δηλαδή τόνωση της δημιουργικής παραγωγής (κυρίως μέσα στην αυλή), αλλά και της μέριμνας για τη μόρφωση του κλήρου.

Μία λαμπρή προσωπικότητα της εποχής, πρωτοπόρος, δυναμικός. Μα, απ' την άλλη, όπως μας πληροφορεί ο βιογράφος του Εϊνάρδος, μέθυσος, χωρίς κανένα μέτρο στο φαγητό, με πολυάριθμα τέκνα από συζύγους και παλλακίδες, πλήρως παραδομένος στις υλικές απολαύσεις, αντιμετώπιζε με αλαζονεία την ίδια τη ζωή. Δε δίσταζε να αψηφά τις εντολές των γιατρών του σχετικά με τις καταχρήσεις του και να επιμένει να συνεχίζει σε παρόμοιους ρυθμούς. Τόσο ήταν το υπερεγώ του, που δε δίστασε, το 782, μέσα σε μία μέρα, να εκτελέσει 4.500 Σάξονες ως απάντηση στις διαρκείς αποκηρύξεις της εξουσίας του απ' αυτούς.

Είμαι όμως σίγουρη πως δε σας ξαφνιάζει αυτό, καθώς σχεδόν κάθε μεγάλος άνδρας στοιχειώνεται απ' τα σκοτεινά σημεία της προσωπικότητάς του. Τι είναι αυτό που οδηγεί τις μεγάλες προσωπικότητες στην αλαζονεία και τις ακραίες συνήθειες; Η αίσθηση της απόλυτης και αδιαμφισβήτητης κυριαρχίας, το υπερδιογκωμένο "εγώ" (το οποίο στην προκειμένη βρίσκεται στη νιοστή καθώς φρόντιζαν να το θρέφουν αυλές και βασιλοκόλακες) ή η μοναξιά της εξουσίας; Μήπως πρόκειται για μία ψυχολογική ανάγκη ορισμένων φαινομενικά ακλόνητων και άφθαρτων ανδρών να υποκύψουν στην "ανθρωπινότητα" της ύπαρξής τους;

Υ.Γ: στην ενότητα ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ μπορείτε να βρείτε το e-mail της γράφουσας και να επικοινωνήσετε μαζί της για πηγές/βιβλιογραφία/γόνιμο ιστορικό διάλογο. +Κωνσταντίνα Πορφυρού

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ