Οι
Αμερικανικές εκλογές ολοκληρώθηκαν τα ξημερώματα της Τετάρτης με μία ιστορική ανατροπή η οποία μας δίνει την αφορμή να φτιάξουμε εδώ σήμερα έναν ενδιαφέρον προβληματισμό, καθώς είμαι σίγουρος πως ήδη πρέπει να έχετε μπουχτήσει από αναλύσεις επί αναλύσεων για την εκλογή αυτή και τις συνέπειές της.
Όλοι συμφωνούν πως
φέτος είδαμε τους χειρότερους υποψήφιους στην ιστορία των αμερικάνικών εκλογών. Από τη μια ο
Donald Trump ο οποίος αποτελεί έναν από τους πλουσιότερους επιχειρηματίες στις ΗΠΑ με δικά του ξενοδοχεία, εκπομπές, εμφανίσεις σε τηλεοπτικές σειρές, ταινίες και διαφημίσεις, ακόμα και δικό του ουρανοξύστη στο κέντρο της Νέας Υόρκης! Ο τύπος έχει παντρευτεί τρεις γυναίκες με την τελευταία πάντως να είναι πιθανό να βρίσκεται
γυμνή σε κάποιο παλιό συρτάρι στο οποίο ακόμα κρατάς τα παλιά σου Playboy. Ο Trump είναι ο πρώτος πρόεδρος που έθεσε υποψηφιότητα για την δόξα και μόνο. Δεν είναι πολιτικός. Δεν έχει καν λέγειν. Είναι απλά ένας τύπος με φοβερή ματαιοδοξία που ήταν αρκετά έξυπνος να εργαστεί σκληρά τις μέρες που στην Αμερική ο συνδυασμός εργατικότητας και εξυπνάδας ήταν κυριολεκτικά χρυσός!
Από την άλλη η
Hillary Clinton. Το πρόσωπο με τα χίλια πρόσωπα. Από την άσημη ξανθούλα στο πλάι του κάποτε πλανητάρχη Bill, στην αδικημένη μεγαλόψυχη σύζυγο που συγχώρεσε τον άντρα της λίγο μετά το κέρατο με μία χαζογκόμενα. Ύστερα το φιλανθρωπικό έργο των Clinton, η προσωπική της πολιτική σταδιοδρομία και τελικά η υποψηφιότητα από μια γυναίκα που έχει ένα βιογραφικό που δικαιολογεί την θέση της στον... τελικό, την ίδια ώρα που τα σκάνδαλα (και ίσως τα προβλήματα υγείας) άρχισαν να την καθηλώνουν.
Αρκετά όμως είπαμε για τους δύο πρωταγωνιστές, γιατί θέλω να σας αποδείξω πως τελικά κάθε άλλο παρά τέτοιοι είναι. Βλέπετε, πιστεύω ακράδαντα πια πως
ο κόσμος είναι τόσο απογοητευμένος με το πολιτικό σκηνικό που είτε αντιδρά ψηφίζοντας την χείριστη επιλογή, είτε απλά είναι πλέον τόσο ηλίθιος που φτάνει στο σημείο του ορισμού της ηλιθιότητας που λέει ακριβώς, πως ο ηλίθιος είναι ανίκητος! Από την άλλη, στην περίπτωση της Αμερικής υπάρχει και το άλλο: Ο κόσμος να χρησιμοποιεί την ηλιθιότητα του, αγνοώντας το δικαίωμα/υποχρέωση της ψήφου του για να πάει για βρούβες. Και που 'στε; Μιλάμε για την μισή Αμερική, έτσι; Από κει και ύστερα ένα λανθασμένο εκλογικό σύστημα που επιτρέπει σε εκείνον που παίρνει λιγότερες ψήφους να έχει περισσότερους εκλέκτορες (τι στο διάολο)!
Ας μιλήσουμε όμως με παγκόσμια παραδείγματα.
- Στην Ελλάδα, οι πολίτες ψήφισαν τον Αλέξη Τσίπρα, αγνοώντας πως εκτός από την δική του πολιτική απειρία, είχε δίπλα του ένα μάτσο αστελέχωτους, ανειδίκευτους και απροσάρμοστους συνεργάτες με τους οποίους μετέπειτα έφτιαξε το τερατούργημα της δικής του κυβέρνησης με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα.
- Στην Αγγλία, η περιφέρεια ψήφισε το περίφημο Brexit το οποίο προέβλεπε ανεξαρτησία, αλλά κάποιος ξέχασε να αναφέρει για την εργασιακή αβεβαιότητα, την πτώση των επενδύσεων. Την ίδια ώρα ο πληθωρισμός ανεβαίνει και η λίρα πέφτει, ενώ η ανεργία δεν έχει αλλάξει και γενικά η κυβέρνηση δεν έχει παρουσιάσει κανένα νέο πλάνο για την μετάβαση που ολοένα και μετατίθεται για μετά. Πλέον, πολλοί το έχουν μετανοιώσει και κάποιοι από αυτούς ψάχνουν νομικά παραθυράκια για να ανατρέψουν την απόφαση αυτή...
- Και να που και στην Αμερική, ο κόσμος χωρίς ίχνος πολιτικής κρίσης επέλεξε έναν άνθρωπο με ακραίες απόψεις που προεκλογικά θέλησε να τα βάλει με τους μετανάστες, τους αλλόθρησκους και τους πολίτες με άλλο χρώμα δέρματος ή ακόμα και φύλο από το δικό του! Κι όμως, έπιασε! Μπορεί η Ιστορία να γράψει ότι ήταν μια λάθος απόφαση, αλλά σίγουρα και τότε θα είναι αργά.
Είναι λίγο τρομακτικό το ότι το επίπεδο πολιτικής κατανόησης και ερμηνείας των πραγμάτων από τον λαό είναι ανάλογο με την πτώση του ίδιου του επιπέδου των πολιτικών που υπάρχουν αυτή την στιγμή ανά τον κόσμο. Είναι επίσης ανησυχητικό, πως αυτή
η πολιτική ημιμάθεια προκύπτει ακριβώς την εποχή που η είδηση, η εικόνα, η σφαιρικότητα μιας πληροφορίας μπορεί να ταξιδέψει εύκολα στον καθένα από εμάς. Τα δεδομένα λοιπόν υπάρχουν και η μεταποίηση τους σε πληροφορία υφίσταται, όμως λείπει η σκέψη και ο προβληματισμός.
Αυτό που για δέκα και πλέον χρόνια στηρίζω στο yannidakis λέγοντας πως δεν αρκεί η πληροφορία αν δεν ξέρεις πως να την εκμεταλλευτείς.
Βαθιά μέσα μου πιστεύω πως ο Trump θα μάθει να είναι πρόεδρος γιατί πολύ απλά ένας πρόεδρος (της Αμερικής) δεν βρίσκει μπροστά του ένα ποδήλατο και αρχίζει να το καβαλάει στην αλάνα ματώνοντας τα γόνατα ώσπου να μάθει. Έχει δίπλα του ένα επιτελείο και πολύ παραπάνω, ένα κογκρέσο το οποίο αργά ή γρήγορα θα του δείξει κατά πόσο μπορεί να ελιχθεί, να φτιάξει ή να χαλάσει σχέσεις και να χαράξει νέες πολιτικές.
Κάπως έτσι θα γίνει κι αυτός μέρος του Συστήματος το οποίο μέχρι προχθές κατηγορούσε στοχοποιώντας την αντίπαλό του και όλα θα συνεχίσουν το ίδιο κακά για όλους εμάς, με τα Μνημόνια, τους πολέμους, τις τρομοκρατικές ενέργειες και όλα όσα συνθέτουν την κανονικότητά μας!
+Yanni Spiridakis 
