ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ η γερασμένη ελλάδα και τα 450.000 "μυαλά" που άφησε να την εγκαταλείψουν...

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis

Την καρδιά περιβόλι μας έκαναν τα αποτελέσματα ημερίδας του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου, καθώς σύμφωνα με τα στοιχεία του, από το 2008 ως το 2016 περίπου 450.000 Έλληνες μάζεψαν βαλίτσες και αναζήτησαν μία καλύτερη τύχη μακριά από τη μαμά πατρίδα. Πικρή λεπτομέρεια: η συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν κάτω των 45 ετών. Αν αναλογιστούμε δε και τη μάστιγα της υπογεννητικότητας (στην οποία πριν κάποιους μήνες στεφθήκαμε και πρωταθλητές!), η οποία με την κρίση θέριεψε, καταλήγουμε σε κάποια πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα.

Το πρώτο απ' αυτά, είναι ότι γερνάμε. Δε θέλω να παρεξηγηθώ, τρέφω άφθονο σεβασμό προς το γήρας τόσο για την προσφορά του στη χώρα, όσο και για την αυτούσια αξία του ως φάση της απόλυτης σοφίας και συνειδητοποίησης του ανθρώπου. Όμως ένας γερασμένος πληθυσμός δεν γεννά στο άκουσμα και τις απόλυτες ελπίδες για το μέλλον, έτσι δεν είναι; Για να μην θέσουμε και τα ζητήματα συντάξεων, ασφάλισης κ.τ.λ.

Το δεύτερο συμπέρασμα, είναι ότι χάνουμε, αν θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε έτσι, τον "αφρό" του πληθυσμού, αυτόν που μπορεί να θέσει τις βάσεις για να ένα καλύτερο αύριο στις περισσότερες χώρες (όχι όμως και στην Ελλάδα, η χώρα μας είναι μια ειδική περίπτωση!). Φεύγουν οι νέοι επιστήμονες, οι φοιτητές, οι νέοι επιχειρηματίες, οι άνθρωποι που έχουν όρεξη να δουλέψουν και να απολαύσουν τους καρπούς του κόπου τους.

Ως άτομο δε που θέλει να συνεχίσει στο εξωτερικό και που έχει φίλους και συγγενείς διάσπαρτους στην Ευρώπη, μπορώ να σας βεβαιώσω πως δεν είναι μια απόφαση που μπορεί να πάρει κανείς ελαφρά τη καρδία. Όμως, όταν έχεις να αντιμετωπίσεις τη σκληρή πραγματικότητα του να είσαι για παράδειγμα πτυχιούχος, με τις περγαμηνές σου, τα σεμινάριά σου, τις γλώσσες σου κ.τ.λ., και καταλήγεις είτε άνεργος, είτε σε μία δουλειά που δεν δικαιώνει τον αγώνα σου; Τι κάνεις; Εγκαταλείπεις το όνειρο; Πολύ φοβάμαι πως κάτι τέτοιο θα ήταν άδικο και παράλογο.

Η Ελλάδα δεν μπορεί προς το παρόν να κρατήσει εδώ όλες αυτές τις κοινωνικές ομάδες που ανέφερα παραπάνω. Δεν μπορεί να δημιουργήσει ευνοϊκές συνθήκες για να ανθίσουν μέσα στο ζοφερό της περιβάλλον. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί μόνο με τη λύση των ζωτικών της προβλημάτων, την έξοδο από την κρίση και την εκ θεμελίων αναδιοργάνωση. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να καταθέσει όλες της τις δυνάμεις σ' αυτόν το σκοπό και να καμαρώνει όσα παιδιά της καταξιώνονται (και καταξιώνουν μαζί και το τόσο ατιμασμένο τα τελευταία χρόνια όνομά της) στο εξωτερικό. +Κωνσταντίνα Πορφυρού

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ εσύ, πώς αξιοποιείς τον ελέυθερο χρόνο σου; (αν έχεις)

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Τις προάλλες, σε μια συζήτηση που είχα με κάτι γνωστούς, καθίσαμε και σκεφτήκαμε το πως οι άνθρωποι καταναλώνουν το χρόνο τους, καθώς και πόσο από αυτόν αφιερώνουν στον εαυτό τους αποκλειστικά. Δίχως αμφιβολία, ο καταμερισμός αυτός διαφέρει αναλόγως την ηλικία στην οποία αναφερόμαστε, αφού οι ανάγκες, οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις αλλάζουν ανά τις εκάστοτε φάσεις της ζωής του ατόμου, όμως 2-3... ασχολίες, παραμένουν για όλους λίγο-πολύ κοινές. Ποιος είναι όμως ο "καθαρός" χρόνος που μας απομένει για να αφιερώσουμε στον εαυτό μας; Σίγουρα πολύ λιγότερος από όσο νομίζουμε ότι διαθέτουμε.

Αρχικά, αξίζει να αναφέρουμε ότι ο μέσος άνθρωπος αφιερώνει το 1/3 της ζωής του στον ύπνο και την ξεκούραση (!). Ω ναι. Το γνωστό οκτάωρο που πρέπει να αφιερώνουμε στην αγκαλιά του Μορφέα, μας στερεί το 33% της ζωής μας. Έπειτα είναι η δουλειά και η εργασία η οποία κάνει κάποιος (τυχερός) η οποία μας τρώει περίπου 8 με 9 ώρες καθημερινά. Από εκεί και πέρα, ένας μέσος ενήλικας ξοδεύει περίπου στην μιάμιση με δύο ώρες ημερησίως για τις μετακινήσεις του, είτε αυτό έχει να κάνει με την διαδρομή προς και από την δουλειά, είτε με το πήγαινε-έλα σε άλλους προορισμούς (και τις ενδιάμεσες καθυστερήσεις που προκύπτουν). Τέλος, γύρω στην 1 με 2 ώρες κάθε μέρα καταναλώνονται στις υπόλοιπες βιολογικές ανάγκες οι οποίες πρέπει να καλυφθούν. Άρα, τι μένει;

Με γρήγορους υπολογισμούς (8+8,5+1,5+1,5) ο χρόνος που υπολείπεται για να ασχοληθούμε και λιγάκι με τον εαυτό μας ανέρχεται στις 3 με 4 ώρες! Δεν ακούγεται και πολύ θετικό-ενθαρρυντικό αυτό ε; Μην απελπίζεστε όμως και πρωτίστως, μην βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα! Ενώ στο πρώτο άκουσμα αυτού του χρονικού περιθωρίου θα έπρεπε να πανικοβληθούμε, αξίζει να συνυπολογίσουμε και παράγοντες όπως τα Σαββατοκύριακα (με τις εξαιρέσεις τους φυσικά), τις αργίες, γιορτές και όλες τις μη εργάσιμες μέρες, καθώς επίσης και όλες εκείνες τις (σπάνιες) φορές που τυχαίνει να μην έχουμε κάποια ιδιαίτερη υποχρέωση.

Ας επιστρέψουμε όμως στο (ημι)πολύτιμο και πολυπόθητο 4ωρο που έχουμε συνήθως. Τι μπορούμε να κάνουμε για να το αξιοποιήσουμε πλήρως; Μα να θέσουμε προτεραιότητες φυσικά, όπως και να κάνουμε ένα πρόγραμμα. Οι εν λόγω προτεραιότητες και προσωπικές ανάγκες σίγουρα ποικίλουν ανά περίπτωση ατόμου, όπως και η σημασία που έχουν για τον καθένα. Μην υποτιμάτε όμως την αξία του "απλά κάθομαι σπίτι στο καναπέ μου και κάνω ταβανοθεραπεία" και μην υπερεκτιμάται την ανάγκη για να ικανοποιήσετε τις κοινωνικές ανάγκες τις οποίες πρέπει (όλες) να καλύψετε σε ένα Σάββατο για μια έξοδο "grande" ή έναν κυριακάτικο μεσημεριανό καφέ. Μάθετε να ζυγίζετε και να αξιολογείτε το πως πρέπει/θέλετε να αξιοποιείτε τον χρόνο σας... σωστά, με σκοπό να τον εκμεταλεύεστε στο μέγιστο.

Αν υπάρχει κάτι που αξίζει να προσπαθήσουμε να κατακτήσουμε, αυτό είναι το συναίσθημα πως δεν χάνουμε τον χρόνο μας. Αν υπάρχει κάτι που πρέπει να ψάξουμε να βρούμε, αυτό είναι ο τρόπος.   

Εις το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ το φλέγον ζήτημα της... καύσης

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis

Οι μέρες που μας πέρασαν κάθε άλλο παρά αδιάφορες μπορούν να χαρακτηριστούν, καθώς κύλησαν ανάμεσα σε δυστυχήματα που κόβουν την ανάσα και μανιακούς κυνηγούς ταξιτζήδων. Στο πολυποίκιλο κολλάζ όμως της δραματικής επικαιρότητας ξεχωρίζει κατ’ εμέ και δίνει τροφή για άφθονο προβληματισμό μία σκηνή που εξελίχθηκε μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο για γερά στομάχια, και κυρίως για γερά μυαλά (θα εξηγηθώ παρακάτω). Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Άννα Βαγενά, έχοντας πρόσφατη την εμπειρία της απώλειας του συζύγου της Λουκιανού Κηλαηδόνη και της μετάβασης στη Βουλγαρία για αποτέφρωση, καταθέτει ερώτηση για τη δημιουργία αποτεφρωτηρίων στην Ελλάδα. Δυστυχώς, τα media στην πλειοψηφία τους επέμειναν στη συγκίνηση της κι όχι στην ουσία του ζητήματος.

 Η επιχείρηση “θάνατος” στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά επικερδής. Από το κύκλωμα (ναι, χωρίς εισαγωγικά) των μαρμαράδων-κεράδων-ανθοπωλών κ.τ.λ., από τους δήμους και τα χρήματα που τους χαρίζουν τα νεκροταφεία, από τους παπάδες και τα “χαρτζιλικάκια” τους, απ’ όπου και να το πιάσεις αυτό το ζήτημα έχει χρήμα. Κι αυτός είναι ο πρώτος και κύριος λόγος που τόσα χρόνια ως Ελλάδα έχουμε μείνει και σ’ αυτό το ζήτημα πίσω από τον ήλιο (είναι θλιβερό πλέον!). Διότι ναι, το να δίνεις στους πολίτες σου την επιλογή να ταφούν ή να καούν, είναι πολιτισμός και πρόοδος. Είναι σεβασμός σ’ εκείνους που δεν θέλουν να βιώσουν όλες τις ψυχοφθόρες διαδικασίες της ταφής, της εκταφής, των τελετουργιών κ.τ.λ. Δεν χρειάζεται θεωρώ να επεκταθώ, αντιλαμβανόμαστε όλοι. Είναι σεβασμός επίσης στους ανθρώπους των νεκρών, οι οποίοι αναγκάζονται πολλές φορές να ταξιδεύουν στη Βουλγαρία με σκοπό την αποτέφρωση, όπως η κυρία Βαγενά, μέσα στο πένθος και τη θλίψη τους.

Όσον αφορά το θρησκευτικό σκέλος της επίμονης άρνησης προς τα αποτεφρωτήρια, για το οποίο να τονίσω ότι πιστεύω πως περιορίζεται σε ορισμένα μικρότερα και γηραιότερα πληθυσμιακά τμήματα (ή έτσι θέλω να ελπίζω), θα τολμήσω να αναφερθώ σε σκοταδισμό. Όταν δίνεται το δικαίωμα της επιλογής, νόμιμα και δημοκρατικά, κάθε ένσταση αναιρείται. Ο καθένας επιλέγει ελεύθερα ό,τι θέλει για τη ζωή και το θάνατό του. Επιλέγει αυτό που θεωρεί σωστό και αξιοπρεπές. Τέλος συζήτησης.

Αν λάβουμε υπόψιν τα προηγούμενα δείγματα γραφής αυτής της κυβέρνησης, σίγουρα δεν μπορούμε να βασιστούμε στα λεγόμενα του Υπουργού Εσωτερικών Πάνου Σκουρλέτη για νομοθετική ρύθμιση που θα επιτρέπει τη δημιουργία ιδιωτικών αποτεφρωτηρίων. Μπορούμε ωστόσο να το κρατήσουμε στο νου μας και να διατηρούμε το θέμα στη δημόσια συζήτηση, μέχρι να κατακτήσουμε επιτέλους τα αυτονόητα. +Κωνσταντίνα Πορφυρού

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΜΑΡΤΙΟΥ ~ δημήτρης λιαντίνης: ο δάσκαλος, το μυστήριο της εξαφάνισης του και τα ερωτηματικά γύρω απ' το θάνατό του

πίσω από το φυσικά προφανές, διεισδύουμε σε ανεξήγητα παραφυσικά μυστήρια της ιστορίας

χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis 

Ο Δημήτρης Λιαντίνης αποτέλεσε έναν από τους μεγαλύτερους γνώστες και λάτρεις του αυθεντικού αρχαίου πνεύματος, έναν ανυπότακτο νου και μία ιδιαίτερη προσωπικότητα της οποίας δεν σας κρύβω ότι είμαι μεγάλη θαυμάστρια. Είτε συμφωνεί κανείς, είτε διαφωνεί με ορισμένες απ' τις απόψεις του δεν μπορεί να μην του αναγνωρίσει την παρρησία, τη γοητευτική γλώσσα και την καθαρότητα της σκέψης του. Παρ' όλο που το ευρύ κοινό τον γνωρίζει κυρίως λόγω της μυστηριώδους εξαφάνισής του, ελπίζω σήμερα να εμπνεύσω κάποιους ώστε να ασχοληθούν και με το έργο του. Ας εξετάσουμε όμως αρχικά τις συνθήκες της εξαφάνισής του, αλλά και τις θεωρίες συνωμοσίας (;) που αναφέρουν πως είναι ακόμη ζωντανός!  

Με σπουδές σε Ελλάδα και Γερμανία αποτελούσε έναν από τους πιο αγαπητούς καθηγητές του Παιδαγωγικού τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ήταν η 1η Ιουνίου του 1998 η μέρα που ο καθηγητής Δημήτρης Λιαντίνης έφτασε στη Σπάρτη με το αυτοκίνητό του κι από εκεί με ταξί στον Ταΰγετο. Ήταν εκείνη η μέρα της εξαφάνισής του, η οποία απασχόλησε έντονα τον τύπο και τα μέσα της εποχής. Πως μπόρεσε αυτός ο άνθρωπος να απαρνηθεί έτσι τη ζωή; Είναι είναι ερώτημα αρχικά λογικό, σε μία δεύτερη ανάγνωση όμως ρηχό και επιφανειακό. Βαθύτερη κατανόηση στην κοσμοθεωρία του Λιαντίνη και στους λόγους που τον οδήγησαν σε μία τέτοια απόφαση προσφέρει η τελευταία του επιστολή στην κόρη του Διοτίμα: 

"Διοτίμα μου,

Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Τώρα που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης.

Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο γαλάζιο διαμάντι.

Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.

Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι’ αυτό το έγκλημα με σκοτώνει.

Να φροντίσεις να κλείσεις με τα χέρια σου τα μάτια της γιαγιάς Πολυτίμης, όταν πεθάνει. Αγάπησα πολλούς ανθρώπους. Αλλά περισσότερο τρεις. Το φίλο μου Αντώνη Δανασσή, τον αδερφοποιτό μου Δημήτρη Τρομπουκη, και τον Παναγιώταρο το συγγενή μου, γιο και πατέρα του Ηρακλή.

Κάποια στοιχεία από το αρχείο μου το κρατά ως ιδιοκτησία ο Ηλίας Αναγνώστου.

Να αγαπάς τη μανούλα ως την τελευταία της ώρα. Υπήρξε ένας υπέροχος άνθρωπος για μένα, για σένα, και για τους άλλους. Όμως γεννήθηκε με μοίρα. Γιατί της ορίστηκε το σπάνιο, να λάβει σύντροφο στη ζωή της όχι απλά έναν άντρα, αλλά τον ποταμό και τον άνεμο. Το γράμμα του αποχαιρετισμού που της έγραψα το παίρνω μαζί μου.

Σας αφήνω εσένα, τη μανούλα και το Διγενή*, το σπίτι μου δηλαδή, που του στάθηκα στύλος και στέμμα, Γκέμμα πες, σε υψηλούς βαθμούς ποιότητας και τάξης. Στην μεγαλύτερη δυνατή αρνητική εντροπία. Να σώζετε αυτή τη σωφροσύνη και αυτή την τιμή. Θα δοκιμάσω να πορευτώ τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα. Αν όμως δεν αντέξω να υψωθώ στην ανδρεία που αξιώνει αυτός ο τρόπος, και ευρεθεί ο νεκρός μου σε τόπο όχι ασφαλή, να φροντίσεις με τη μανούλα και το Διγενή*, να τον κάψετε σε ένα αποτεφρωτήριο της Ευρώπης.

Έζησα έρημος και ισχυρός.
Λιαντίνης

Τη μέρα που θα πέσω έδωσα εντολή
να στεφανωθούν οι μορφές**
Σολωμού στη Ζάκυνθο κ’ Λυκούργου
στη Σπάρτη. " 

Φως στο ζήτημα δεν έπεσε παρά μόνο επτά ολόκληρα χρόνια αργότερα, όταν η σορός του βρέθηκε στην κορυφή του Προφήτη Ηλία στον Ταύγετο, σε υψόμετρο λίγο λιγότερο από 2,5 χιλιάδες μέτρα.  Ο ιατροδικαστής πιστοποίησε την ταυτότητά του. Κι ενώ το θέμα έπρεπε να είχε λήξει εκεί, για κάποιο λόγο αναζωπυρώθηκε! Πολλές θεωρίες θέλουν τον καθηγητή ακόμη ζωντανό, είτε ως ηγέτη μυστικής οργάνωσης σωτηρίας του ελληνισμού (;!;!;!), είτε ως αυλητή στους Δελφούς, είτε, πιο πρόσφατα, ως εργάτη των ανασκαφών της Αμφίπολης! Μάλιστα οι θεωρίες αυτές έχουν και πολλούς φανατικούς υποστηρικτές. Είναι λοιπόν δυνατό ή πιθανό να ζει όντως ο Λιαντίνης; Θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε σε τόσο μεγάλη πλάνη;

Η επιστήμη έχει απαντήσει στα ερωτήματα αυτά με το πόρισμα του ιατροδικαστή, το οποίο μάλιστα έχει κυκλοφορήσει και στο διαδίκτυο. Οι φήμες αυτές είναι βέβαια μέχρι ένα βαθμό δικαιολογημένες, καθώς συνηθίζεται να ακολουθούν όλες τις μεγάλες προσωπικότητες, όλες τις μορφές που ενέπνευσαν, καθόρισαν και επηρέασαν. Μια τέτοια μορφή ήταν κι ο Δημήτρης Λιαντίνης. Οι άνθρωποι τείνουν -ίσως ενστικτωδώς-, να θέλουν να πιστέψουν πως αυτοί οι σημαντικοί άνθρωποι δεν πρόκειται να σβήσουν ποτέ. Όμως αυτό δεν θα γίνει ακολουθώντας ατεκμηρίωτες θεωρίες, αλλά μελετώντας το έργο τους. +Kωνσταντίνα Πορφυρού 

«Διοτίμα μου, Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Τώρα που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης. Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο γαλάζιο διαμάντι. Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού. Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι’ αυτό το έγκλημα με σκοτώνει…. Έζησα έρημος και ισχυρός. Λιαντίνης Τη μέρα που θα πέσω έδωσα εντολή να στεφανωθούν οι μορφές** Σολωμού στη Ζάκυνθο κ’ Λυκούργου στη Σπάρτη.»...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-exafanisi-tou-kathigiti-liantini-to-1998-fevgo-aftothelita-afanizome-orthios-stivaros-ke-perifanos-vrethike-nekros-epta-chronia-argotera-ston-taigeto-iche-krifti-se-mia-kilotita-tou/

«Διοτίμα μου, Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Τώρα που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης. Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο γαλάζιο διαμάντι. Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού. Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι’ αυτό το έγκλημα με σκοτώνει…. Έζησα έρημος και ισχυρός. Λιαντίνης Τη μέρα που θα πέσω έδωσα εντολή να στεφανωθούν οι μορφές** Σολωμού στη Ζάκυνθο κ’ Λυκούργου στη Σπάρτη.»...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-exafanisi-tou-kathigiti-liantini-to-1998-fevgo-aftothelita-afanizome-orthios-stivaros-ke-perifanos-vrethike-nekros-epta-chronia-argotera-ston-taigeto-iche-krifti-se-mia-kilotita-tou/+Kωνσταντίνα Πορφυρού 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ συμβουλές για... συμβουλές.

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Σε διάφορες στιγμές στην ζωή μας, αντιμετωπίζουμε προβλήματα και... προβληματισμούς -φυσικά- που προέρχονται από ένα ή περισσότερα ζητήματα τα οποία μας απασχολούν είτε σε χρόνια βάση, είτε την δεδομένη στιγμή, προσπαθώντας παράλληλα να δώσουμε και τις αντίστοιχες λύσεις. Όταν τώρα βρεθούμε (ή θεωρήσουμε ότι βρεθήκαμε) στο δικό μας προσωπικό αδιέξοδο, αρχίζουμε να αναζητάμε "σωτηρία" μέσα από κατευθυντήριες γραμμές που θα μας δώσουν άλλα άτομα του κοντινού ή μη περιβάλλοντος μας, ή αλλιώς πρόσωπα που ανήκουν ή όχι σε μια ακτίνα του κοινωνικού μας κύκλου. Με λίγα λόγια, ζητάμε την... "πολύτιμη" συμβουλή κάποιου.


Το άτομο το οποίο θα απευθυνθεί ο καθένας μας διαφέρει ανάλογα την περίσταση καθώς και την φύση του προβλήματος που μας απασχολεί, ενώ σημαντικό ρόλο στην επιλογή του παίζουν και τα κριτήρια τα οποία έχει θέσει το "απασχολούμενο" πρόσωπο όσον αφορά τον τρόπο αντιμετώπισης του. Σε γενικές γραμμές, όμως, ξέρουμε σε ποιον πρέπει να απευθυνθούμε και ποιος είναι πιο πιθανό να μας δώσει απαντήσεις σύμφωνα με το θέμα του προβληματισμού μας. Οικογενειακά, προσωπικά, ή επαγγελματικά, για το κάθε ένα από αυτά υπάρχουν ένας ή περισσότεροι άνθρωποι στους οποίους στρεφόμαστε διότι ξέρουμε (ή τουλάχιστον έχουμε την διαίσθηση και το έχει αποδείξει και η ιστορία ίσως) ότι γνωρίζουν πως πρέπει να διαχειριστούμε την κατάσταση στην οποία έχουμε βρεθεί.

Τι γίνεται όμως και εκείνες τις φορές που γνωρίζουμε ή υποψιαζόμαστε πως χρειαζόμαστε την συμβουλή ενός... "τρίτου"; Τι γίνεται όταν θα προτιμούσαμε να είχαμε δυνατότητα να μιλήσουμε σε κάποιον ο οποίος δεν θα έχει την παραμικρή ιδέα ή άποψη για το άτομο μας και θα μπορεί να είναι πλήρως αντικειμενικός; Τι γίνεται όταν χρειαζόμαστε μια "ωμή" συμβουλή και αξιολόγηση της κατάστασης χωρίς κανένα ίχνος κριτικής ή λέξεων στις όποιες δεν υποβόσκει η παραμικρή ιδέα υποκειμενικότητας στο βαθμό που είναι εφικτό; Εδώ τα πράγματα περιπλέκονται. Ενώ πολλοί θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ότι ίσως "θα ήταν μια καλή στιγμή να επισκεφτούμε κάποιον ψυχολόγο/ψυχαναλυτή" (!), προσωπικά, πιστεύω ότι θα πρέπει να εξεταστούν τρία πράγματα πριν παρθεί μια -οποιαδήποτε- απόφαση.

Σε πρώτη φάση, θα πρέπει να "ερευνήσουμε" τον εαυτό μας. Σε δεύτερη, θα πρέπει να εξετάσουμε το γιατί απορρίπτουμε όλους όσους έχουμε "πρόχειρους", τους οποίους έχουμε εμπιστευτεί στο παρελθόν. Σε τρίτη και πιο σημαντική όμως, θα ήταν συνετό να εξετάσουμε και το γεγονός να έχουμε ήδη την απάντηση μπροστά μας και, απλώς, να εθελοτυφλούμε. Αν την έχουμε, "έχει καλώς", αν δεν την έχουμε, "έχει...".

Εις το επανιδείν...     +Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ πόση τεχνολογία αντέχει ακόμα αυτός ο κόσμος;

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Ε, λοιπόν να μου το θυμηθείτε. Σε κάποια χρόνια από τώρα (ελπίζω αρκετά ακόμα) δεν θα χρειάζεται να βγούμε από το σπίτι μας για να κάνουμε το οτιδήποτε. Για την ακρίβεια, πιστεύω ακράδαντα ότι δεν θα χρειάζεται να κουνηθούμε από την καρέκλα ή το κρεβάτι μας προκειμένου να πραγματοποιήσουμε την κάθε ενέργεια ή μετακίνηση. Μοναδική απαραίτητη προϋπόθεση για την εκπλήρωση της οποιαδήποτε επιθυμίας μας θα είναι η πρόσβαση σε κάποιου είδους διαδικτυακή επικοινωνία.

Με μια πρόχειρη ματιά σε ένα μελλοντικό κόσμο τον οποίο έχω πλάσει με την φαντασία μου (στηριζόμενος στην μέχρι τώρα εξέλιξη του σημερινού), μπορώ να πω ότι τα καθημερινά δρώμενα θα γίνονται ως εξής: Η οποιαδήποτε αγοραπωλησία θα γίνεται από το σπίτι μας (καλα αυτό ήδη είναι εφικτό -σχεδόν για τα πάντα- και μέχρι ένα σημείο), στην δουλειά θα εμφανιζόμαστε με κάποιου είδους ολόγραμμα και δεν θα απαιτείται η κανονική παρουσία μας εκεί (αν δεν έχουμε κλωνοποιησεί τον εαυτό μας φυσικά), ενώ ακόμα και η κοινωνική μας ζωή -σε οποιοδήποτε επίπεδο- θα μπορεί να καλύπτεται από τα μέσα εικονικής πραγματικότητας με βαθμό εξέλιξης ο οποίος θα επιτρέπει στο χρήστη να πλάσσει ένα άτομο της αρεσκείας του (το οποίο θα φαίνεται πιο πραγματικό και από το... πραγματικό). Οι αποστάσεις και οι ταξιδιωτικοί χρόνοι θα έχουν εκμηδενιστεί αφού θα έχει ανακαλυφθεί ο διακτινισμός και η τηλεμεταφορά, οι ανθρώπινες σχέσεις θα έχουν, σχεδόν, εξαλειφθεί/εξαφανιστεί, ενώ, παράλληλα, τα πάντα θα μοιάζουν πιο προκαθορισμένα και πιο προγραμματισμένα από ποτέ.

Στην θετική πλευρά των πραγμάτων, θα μπορούμε να δούμε την ύπαρξη φαρμάκων και μεθόδων ίασης για οποιαδήποτε ασθένεια -αν δεν έχει προηγηθεί ολοκληρωτική εξάλειψη τους βέβαια-, επανεμφάνιση της άγριας ζωής στα αρχικά της επίπεδα, μέσα από την επαναφορά της περιβαλλοντικής σταθερότητας, και, φυσικά, μετοίκηση και διαβίωση σε άλλους πλανήτες. Στην αρνητική τώρα, ενδέχεται να βιώσουμε την δημιουργία ακόμη πιο τρομακτικών όπλων μαζικής/ολικής καταστροφής, σύνθεση νέων ιών με απώτερο σκοπό τα οικονομικά οφέλη μέσα από την μελλοντική αναζήτηση θεραπείας, και, αλίμονο, έναν τελέιως διαφορετικά διαμορφωμένο κόσμο αφού ο τωρινός θα έχει ίσως καταστραφεί και αναδημιουργηθεί μέσα από μια σειρά... τραγικών συμβάντων. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το τρίπτυχο που όλοι γνωρίζουμε ως "παρελθόν-παρόν-μέλλον", στο οποίο βασίζεται και όλη η έννοια του όρου... ιστορίας, θα αντιπροσωπέυται από ένα μονάχα "χρονικό όρο", αφού το "ταξίδι στο χρόνο" θα είναι πλέον γεγονός και κάτι σχετικά... συνηθισμένο. 

Όλα τα παραπάνω, απλά πιθανά/απίθανα σενάρια -επιστημονικής φαντασίας θα έλεγε κανείς- και δημιουργήματα ενός απλού νου, όσον αφορά το μέλλον αυτού του κόσμου υπό το πρίσμα της τεχνολογίας. Το ερώτημα μου όμως σήμερα, δεν αφορά το πόσο εφικτά είναι όλα αυτά κατά την γνώμη σας. Ο σημερινός προβληματισμός, όπως προδίδει και ο τίτλος αυτού του άρθρου, έχει να κάνει με τον αν υπάρχει όριο σε αυτό που ονομάζεται τεχνολογία και αν θα μπορέσει να υπάρχει ποτέ. Και μιας και το συζητάμε και το σχολιάζουμε και αυτό.  

Πρέπει να υπάρχει ή να υπάρξει ποτέ όριο;

Εις το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ μετά το... "ναυάγιο", πρέπει να κολυμπήσεις...

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Κάθε λίγο και λιγάκι, συνήθως έπειτα από κάποιο "δυσάρεστο" περιστατικό το οποίο αναταράσσει τις ισορροπίες της μέχρι τώρα ζωής μας, ακολουθεί μια περίοδος κάθαρσης -ένα διάστημα εξυγίανσης και επαναφοράς θα έλεγε κανείς- το οποίο μεσολαβεί μέχρι την στιγμή που οι προαναφερθείσες ισορροπίες θα επανέλθουν και θα ξαναβρούμε τους ρυθμούς μας στον βαθμό που είναι εφικτό. Η διάρκεια αυτού του μεταβατικού διαστήματος ποικίλει και διαφέρει ανάλογα την περίπτωση και το άτομο που αφορά, όμως, στο 99% των περιπτώσεων τουλάχιστον, είναι μια αναπόφευκτη διαδικασία. Τι μπορεί να προκαλέσει την αρχή μιας τέτοιας περιόδου; Γεγονότα όπως ένας τσακωμός, ένας θάνατος ή ένας χωρισμός είναι αναμφίβολα στο top10 της λίστας στην οποία αναφερόμαστε χωρίς να χρειάζεται περαιτέρω αιτιολόγηση για την παρουσία τους εκεί.

Το άτομο το οποίο διανύει αυτήν την περίοδο τώρα, καλείται να διαχειριστεί και να επεξεργαστεί τις συνέπειες του γεγονότος που προηγήθηκε να... μαζέψει τα κομμάτια του, να επουλώσει τις πληγές του, αλλά και να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις του έτσι ώστε να προχωρήσει. Στόχος δεν είναι (απαραίτητα) να ξαναβρεί τον παλιό του εαυτό και να επανέλθει στο "στάδιο" που ήταν, αλλά να φιλτράρει την πληροφορία που έχει αυτή την στιγμή στα χέρια του, να την μετατρέψει σε εμπειρία και εν τέλει να την απορροφήσει, χρησιμοποιώντας την για εξελιχθεί σε κάτι καινούργιο και... "καλύτερο". Η διαδικασία αυτή είναι σίγουρα επίπονη (αρκετά ορισμένες φορές) όμως παράλληλα και αναγκαία, τόσο σε ψυχικό, όσο και πνευματικό επίπεδο. Είναι ένα τεστ μέσα από το οποίο ο κάθε ένας εξεταζόμενος βγαίνει δυνατότερος, ικανότερος και πιο ώριμος.

Αν, κλείνοντας, θα έπρεπε να δώσω μια συμβουλή αυτή θα ήταν "να μην προσπαθήσετε να αποφύγετε ή να προσπεράσετε το συγκεκριμένο στάδιο, παρά να το περάσετε και να βιώσετε εξολοκλήρου και φυσιολογικά". Είναι ένα από τα αναγκαία κακά αυτής της ζωής, όπως θα έλεγε... κανείς. Και πιστέψτε με. Αυτός ο "κανείς" δεν το λέει τυχαία.

Εις το επανιδείν...  +Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ νέος μήνας για... νέα πράγματα;

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Καλημέρα/καλησπέρα και καλό μήνα!

Μιας και σήμερα τυχαίνει ο προβληματισμός Τετάρτης να πέφτει πρωτομηνιά και καθώς και το ίδιο το 2017 είναι ακόμα πολύ φρέσκο, θα ήθελα να γεμίσουμε το μυαλό μας με σκέψεις και συλλογισμούς σχετικά με καινούργια ξεκινήματα και εγχειρήματα.

Σε γενικές γραμμές, κάθε φορά που πλησιάζει το τέλος του Δεκέμβρη ή του Αυγούστου, αρκετός κόσμος τείνει να δημιουργεί πλάνα και να σχεδιάζει προγραμματισμούς για την επικείμενη χρονιά ή την καινούργια σεζόν. Αγορές, επενδύσεις, επιχειρηματικές κινήσεις και αποφάσεις (από το να ξεκινήσουμε γυμναστήριο, μέχρι να βάψουμε τα μαλλιά μας μπλε) όλα... παίζουν και όλα στριφογυρίζουν στο μυαλό μας μαζί με μπόλικο ενθουσιασμό και μια κουταλιά (σούπας) ανυπομονησία. Φίλοι, γνωστοί και συγγενείς οι οποίοι τυχαίνει να ακούσουν τις σκέψεις μας, όπως και τις επιθυμίες μας, άλλοτε μας ενθαρρύνουν και μας επαινούν για τις αποφάσεις μας και άλλοτε μας κριτικάρουν και μας εμπαίζουν, αμφισβητώντας την υλοποίηση τους. Και είναι όμως οι ίδιοι φίλοι, γνωστοί και συγγενείς τα ίδια άτομα που γίνονται μάρτυρες της... λησμονιάς η οποία απορροφά και αποσυνθέτει αυτές τις ιδέες, οι οποίες παραμένουν... ιδέες.

Βδομάδα με την βδομάδα, μέρα με την μέρα,

ώρα με την ώρα, στόχοι τους οποίους με τόση ανυπομονησία θέσαμε ξεθωριάζουν και αρχίζουν να φαντάζουν περισσότερο σαν ελαφρά "άγχη" που μας ακολουθούν, παρά σαν στόχους στην "to do" λίστα μας. Έπειτα λοιπόν από το εύλογο -ή μη- χρονικό διάστημα του ενός μήνα που έχει ήδη περάσει από το νέο έτος, έρχομαι και ρωτάω το εξής: Πόσο κοντά είστε στην εκπλήρωση αυτών των οποίων προγραμματίσατε για το '17; Ανεξάρτητα με την απάντηση, αρχικά, μην αγχωθείτε. Πρωτίστως, αναρωτηθείτε αν έχετε βάλει "μπρος" για να φτάσετε εκεί. Έπειτα, θα ήθελα να ανατρέξετε στις σκονισμένες ή μη σελίδες του παρελθόντος σας και να αναζητήστε ημερομηνίες όπως η 31/12/1999 ή την στιγμή την οποία κάνατε σκέψεις 31 μέρες πριν, ακριβώς. Πότε ήταν τελευταία φορά που σχεδιάσατε και εν τέλει κάνατε κάτι καινούργιο και φρέσκο; Μήπως έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε; 

Δεν ξέρω αν είναι η πολυσυζητημένη ρουτίνα αυτό που κατατρώει ή μας κάνει να απομακρυνόμαστε από αυτά και δεν ξέρω αν είναι η πολυσυζητημένη ρουτίνα αυτό που χρησιμοποιούμε και συνέχεια ως δικαιολογία. Αυτό που ξέρω στα σίγουρα όμως, είναι ότι δεν είναι απαραίτητη μια 1η Φλεβάρη ή η οποιαδήποτε "1η Φλεβάρη" έτσι ώστε να κινητοποιηθεί ο καθένας μας.

Είναι, απλά, μια αφορμή.

Εις το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ εσύ. πως διαχειρίζεσαι τους... τσακωμούς;

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Είτε μιλάμε για τα επαγγελματικά είτε για τις προσωπικές σχέσεις, έρχεται κάποτε για όλους η στιγμή που πρέπει να έρθουν σε αντιπαράθεση με κάποιον άλλον έτσι ώστε να διαφωνήσουν, να έρθουν σε αντιγνωμία και ενδεχομένως να... τσακωθούν. Είναι εκείνες οι φορές όπου μία κουβέντα σε έντονους τόνους και ένας καβγάς παρουσιάζεται ως κάτι αναπόφευκτο, ενώ ταυτόχρονα οι ίδιοι καλούμαστε να εξομαλύνουμε μία κατάσταση για το "καλό" και των δύο πλευρών, όμως, πρωτίστως, για το καλό το δικό μας. Ας πούμε ότι η κατάσταση πολύ πριν από έναν τσακωμό, όταν όλα είναι "εφήμερα" είναι το βήμα "0".

Οι συγκυρίες οι οποίες οδηγούν ένα η περισσότερα άτομα σε αυτού του είδους τις καταστάσεις ποικίλουν και διαφέρουν ανά περίπτωση, ενώ σαφώς επηρεάζονται και άμεσα ή έμμεσα από τις εκάστοτε συνθήκες και τις σχετικές παραμέτρους. Το αποτέλεσμα παρόλα αυτά, το ίδιο λίγο-πολύ. Πληγωμένες καρδιές, απογοητευμένοι φίλοι, ψυχραμένοι συνεργάτες και μαζί με όλα αυτά χεράκι-χεράκι και μια βεβαρημένη ατμόσφαιρα που πατάει play-back σε ότι έγινε. Σήμερα όμως ας μην ασχοληθούμε με το τι οδηγεί σε ένα καβγά, καθώς και στα μέτρα που μπορούμε να πάρουμε για να τον αποφύγουμε. Αφενός η αποφυγή του οποιοδήποτε καβγά είναι πολλές φορές ουτοπική, αφετέρου η δημιουργία ενός είναι υπό... νορμάλ συνθήκες υγιές και αναπόφευκτο. Απόψε, ας προβληματιστούμε με το αποτέλεσμα (προτού αναζητήσουμε -μόνοι μας- την λύση).

Ας κάνουμε λοιπόν ένα fast-forward και ας φτάσουμε στο "μετά". Μια σχετική σύγχυση και ένας... προβληματισμός είναι από τα πιο συνήθη συναισθήματα που μπορεί να μας διακατέχουν. Πρώτο βήμα για να διαχειριστούμε την παρούσα κατάσταση, θα ήταν να βάλουμε σε τάξη την σκέψη μας. Καθένας μας οφείλει να δώσει χρόνο στον εαυτό του έτσι ώστε να μπορέσει εσωτερικά να συνειδητοποιήσει τι έγινε. Δεύτερο, και εξίσου σημαντικό -ίσως και πιο σημαντικό από το πρώτο-, είναι να μην υπέρ-αναλύσουμε το συμβάν στιγμή προς στιγμή, παρά μονάχα να κάνουμε έναν γενικό απολογισμό. Τρίτον, θα πρέπει να αναρωτηθούμε πως αισθανόμαστε τώρα, έπειτα από ότι συνέβη, να ρωτήσουμε τον εαυτό μας αν είμαστε "καλύτερα" ή "χειρότερα" και να απαντήσουμε σε αυτό ειλικρινά. Το καλύτερα ίσως και να μας δίνει αυτόματα κατευθυντήριες γραμμές για το πως να κινηθούμε. Το χειρότερα τώρα, μάλλον διευρύνει περαιτέρω τον προβληματισμό μας.

Εάν και εφόσον δεν είμαστε ικανοποιημένοι εκ του αποτελέσματος (οι τόνοι ίσως ανέβηκαν κατά το γεγονός, ο διάλογος "ξέφυγε" κλπ) καλό θα ήταν αναρωτηθούμε το γιατί. Είναι επειδή εν τέλει καταλάβαμε ότι είμαστε οι "ηττημένοι" του καβγά ή μήπως επειδή κατά την διάρκεια αυτού συνειδητοποιήσαμε ότι δεν είχαμε σκεφτεί και την "αντίπαλη" πλευρά; Ανεξαρτήτως συμπεράσματος οφείλουμε να επανεξετάσουμε την υπόθεση. Να ξανά-τονίσω, όχι υπέρ-αναλύοντας το τι έγινε, αλλά επαναπροσεγγίζοντας το/α άτομο/α που εμπλέκονται σε αυτό. Και αυτό είναι και το τέταρτο και πιο δύσκολο βήμα. Πραγματικά, δεν νομίζω ότι υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα σε αυτές τις καταστάσεις από το "λάξευμα" ενός πληγωμένου εγωισμού και το... "δάμασμα" των συναισθημάτων που αναδύονται κάθε φορά που επανέρχονται στη μνήμη μας σκηνές και εικόνες από το ότι συνέβη.

Αυτή την στιγμή που γράφεται αυτό κείμενο ενδέχεται να βρίσκεστε στο λίγο πριν, στο λίγο μετά ή και στο "κατά την διάρκεια" σε κάτι από τα παραπάνω. Να δώσω μια τελευταία συμβουλή; Κάποιες φορές είναι πολύ πιο εύκολο να φτάσεις στο βήμα "0" από το βήμα "4", παρά να προσπαθήσεις να επιστρέψεις σε αυτό βεβιασμένα και εξαναγκαστικά από το βήμα "1", ή, ακόμα χειρότερα, προσπαθώντας πάση θυσία να παραμείνεις σε αυτό υποχρεωτικά.

Εις το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ ένα pit stop την ημέρα...

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis

Οι φίλοι του μηχανοκίνητου αθλητισμού αντιλήφθηκαν σίγουρα το -κυριολεκτικό τουλάχιστον- σκέλος του τίτλου. Για τους υπόλοιπους, pit stop είναι η στάση για ανεφοδιασμό και έλεγχο που πραγματοποιείται κατά τη διάρκεια ενός τέτοιου αγώνα. Εντάξει, παραδέχομαι ότι η αναλογία που θα ακολουθήσει δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά ας δείξουμε καλή διάθεση κι ας μείνουμε στο νόημα: εσείς πόσο συχνά χαρίζετε στον εαυτό σας ένα pit stop;

Η αλήθεια είναι πως ο σύγχρονος άνθρωπος είναι μια αγωνιστική μηχανή. Κυνηγά διαρκώς το χρόνο και την κορυφή. Και σ΄ αυτήν την επίπονη προσπάθεια, δεν είναι λίγες οι στιγμές που χάνει το χαμόγελο και το ανθρώπινο πρόσωπό του... Αν η σκέψη ενός χαρούμενου διαλείμματος από τον καταιγισμό υποχρεώσεων φαντάζει στα μάτια σας πολυτέλεια, τότε σίγουρα το χρειάζεστε πιο πολύ από ποτέ! Ξέρετε, αυτό δεν είναι αναγκαστικά μία εβδομάδα σε κάποια μεγαλούπολη του εξωτερικού, ούτε ένα βράδυ ξεφαντώματος στο οποίο θα χαλάσετε όλο σας το μηνιάτικο. Από ένα σ/κ στο εξοχικό το δικό σας ή των φίλων σας, μέχρι μια καλή ταινία, μια όμορφη βόλτα, ένα αγαπημένο quote κ.ο.κ, μπορείτε να βρείτε πολλά αγκυροβόλια που θα σας φτιάξουν τη διάθεση και θα τα αφιερώσετε στον εαυτό και την ψυχική γαλήνη σας. Το όλο νόημα, είναι το χαμόγελο σε μία μουντή μέρα, μία θετική σκέψη, μία σταδιακή αλλαγή στάσης ζωής. Δεν χρειάζεται τίποτα δραματικό. Γίνετε απλά η αλλαγή που θέλετε να δείτε στον κόσμο...

Ένα από τα θετικά vibe της ημέρας, και η έμπνευσή μου για τον σημερινό προβληματισμό, είναι το ακόλουθο ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ:

"Να γελάσεις απ’ τα βάθη των χρυσών σου ματιών
είμαστε μες στο δικό μας κόσμο

Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα

Κι αυτό που θέλω να σου πω
το πιο όμορφο απ’ όλα,
δε στο `χω πει ακόμα..."

 +Κωνσταντίνα Πορφυρού

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ οδηγός vs επιβάτη σε λεωφορείο του ΟΑΣΘ + bonus αρχέγονα ερωτήματα της ανθρώπινης φύσης

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis

Κεφάλαιο 1: Το συμβάν

Κι ενώ η Θεσσαλονίκη βρισκόταν στην κατάψυξη που λέτε, με αρκετό χιόνι, αρκετό κρύο και αρκετό κόσμο που χρειαζόταν να ανταπεξέλθει σ' αυτήν την καθημερινότητα κάνοντας υπομονή, διαδραματίστηκε η εξής σκηνή απείρου κάλλους:

Την εικόνα κατέγραψε η δημοσιογράφος της εφημερίδας «Μακεδονία», Σοφία Χριστοφορίδου.

Μετάφραση: Οδηγός αρνήθηκε να ανοίξει σε επιβάτη μέσα στο πολικό σκηνικό και εκείνος αντέδρασε βάζοντας εαυτόν μπροστά στο λεωφορείο. Δεν άργησε να δημιουργηθεί κομφούζιο, να μαζευτεί κόσμος, να γίνουν καταγγελίες, να εμπλακεί η εταιρεία security που συνεργάζεται ο ΟΑΣΘ και να καταλήξουμε σε αυτό το "αριστούργημα":

 Για την ιστορία, το λεωφορείο έφυγε μετά από αρκετή καθυστέρηση ΧΩΡΙΣ τον επιβάτη!

Κεφάλαιο 2: Τα κοινωνικά αντανακλαστικά

Το ζήτημα δεν άργησε να "ταξιδέψει" και να γίνει ευρύτερα γνωστό, ξεσηκώνοντας όπως είναι λογικό αντιδράσεις στον κυβερνοχώρο. Πέρα από την εκάστοτε προσωπική άποψη για το θέμα, ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει να παρακολουθήσει στα social και σχόλια των αντίστοιχων άρθρων κανείς το πόσο εύκολα δημιουργούνται "στρατόπεδα" και πόσο χαιρόμαστε να τσακωνόμαστε και να επιβάλλουμε τη θέση μας ο ένας στον άλλον! Είναι άραγε ν' απορεί κανείς με το συμβάν αυτό καθαυτό; Αφού ολοφάνερα είμαστε όλοι ως κοινωνία στα πρόθυρα να κατασπαράξουμε ο ένας τον άλλο... Μην αφήνοντας μάλιστα και τις μετριοπαθείς και λογικές φωνές να πρυτανεύσουν.

Κεφάλαιο 3: Ο προβληματισμός

Ο προβληματισμός εδώ περιστρέφεται γύρω από  το δίπολο γραπτού και άγραφου νόμου, ηθικής και δικαιοσύνης, που έχει απασχολήσει τον άνθρωπο σχεδόν από τις πρώτες συγκροτημένες κοινωνίες, αφού όλες αυτές αποτελούν αρχές απαραίτητες για την ομαλή κοινωνική συμβίωση. Ο κανονισμός είναι σαφής και επιβάλλει στάσεις μόνο στα προκαθορισμένα σημεία, η ανθρωπιά όμως δεν σου επιτρέπει ν' αφήσεις έναν συνάνθρωπό σου έξω στο κρύο, να περιμένει το επόμενο λεωφορείο (το οποίο μέχρι να έρθει πιθανότατα να έχει καλοκαιριάσει και να μην υπάρχουν τέτοια προβλήματα!).

 Τι κάνεις λοιπόν; 

Παραβαίνεις τον κανόνα, που έχει θεσπιστεί με σκοπό ακριβώς τον συντονισμό τέτοιων καταστάσεων και παίζει ρόλο συνεκτικό σε κάθε ανθρώπινη κοινωνία ή καταπατάς το ανθρώπινο ηθικό αίσθημα που σου λέει να βοηθήσεις τον συνάνθρωπο;

Είσαι πρόθυμος να υποστείς τις κυρώσεις αφενός ή να αντιμετωπίσεις τις εσωτερικές και εξωτερικές φωνές τύψεων αφετέρου;

Εν τέλει, είσαι πάνω απ' όλα πολίτης ή άνθρωπος; Τι πρέπει να είσαι για να λειτουργήσει καλύτερα όλο αυτό το σύνολο το οποίο όλοι μας συναποτελούμε;

Επίλογος

Δεν μπορώ να ξέρω αν ο οδηγός εκείνος του ΟΑΣΘ συλλογίστηκε όλα τα παραπάνω και κατέληξε στην απόφαση που κατέληξε ή αν δεν του πέρασαν καν από το μυαλό και λειτούργησε βάσει βολής και ασφάλειας. Μπορώ όμως να ξέρω πως μας έδωσε αρκετή τροφή για σκέψη και προβληματισμό, και τη δυνατότητα να κάνουμε ένα καλό φινάλε στο σημερινό κείμενο:

Εσείς; Τι θα κάνατε στη θέση του;
 +Κωνσταντίνα Πορφυρού

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ μήπως... έχασες "κάτι από εσένα" τώρα τελευταία;

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Πρόσφατα, όντας ακόμα μια φορά θύμα του διαδικτυακού φαινομένου "WWILF" (what was I looking for?) -αυτό που ξεκινάς να ψάχνεις για το αν έχει π.χ. πολλές θερμίδες το φαγητό που θες να φας σήμερα, και καταλήγεις να διαβάζεις για εξωγήινες αφίξεις τα τελευταία 10 χρόνια- βρέθηκε μπροστά μου ένα κείμενο με "πράγματα που οφείλεις να κάνεις έπειτα από μια δύσκολη περίοδο στην ζωή σου". Η περίοδος αυτή μπορεί να αφορά έναν χωρισμό, κάποιο πρόβλημα υγείας, μια επαγγελματική αστάθεια κ.ο.κ. Ανάμεσα στα 10-15 "πρέπει" που ανέφερε ο συγγραφέας του άρθρου, λοιπόν, υπήρχε και το "βρες πάλι το κομμάτι εκείνο το εαυτού σου, που έχασες αυτό το διάστημα".


Έχοντας στο πρόσφατο ιστορικό μου μια από τις προαναφερθείσες "καταστάσεις", έκατσα και προβληματίστηκα, σκεπτόμενος αν θα μπορούσε να ισχύει η παραπάνω φράση στην δική μου περίπτωση, καθώς και αν όντως υπάρχει κάτι το οποίο έχει χαθεί και έχει εκλείψει από εμένα, από τον πρόσφατο παρελθοντικό εαυτό, μου μέχρι τον σημερινό. Και ναι! Να που χωρίς πολύ κόπο και χρόνο κατάφερα να εντοπίσω 2-3 στοιχεία και χαρακτηριστικά που πλέον δεν αποτελούσαν μέρος του... είναι μου. Σίγουρα, καθώς μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε αλλάζουμε και, όπως είναι φυσικό, διαμορφώνουμε ένα νέο... "πρόσωπο". Προσοχή όμως. Δεν αναφέρομαι σε όλα εκείνα τα στοιχεία τα οποία ως φυσική εξέλιξη αλλάζουν ή χάνονται από εμάς. Όχι. Μιλάω για όλα εκείνα τα οποία είναι/ήταν αναπόσπαστα κομμάτια μας με τα οποία συμπορευόμασταν όλη μας την ζωή και καθορίζουν εμάς και το ποιοι είμαστε.

Σημαντικός παράγοντας στην συνειδητοποίηση μου αυτή, στάθηκε μια φωτογραφία που είδα η οποία ήταν τραβηγμένη πριν από περίπου 5 μήνες. Ξέρετε κάτι; Βλέποντας με σε αυτήν την εικόνα, μπορούσα να διακρίνω μια ικανοποίηση και μια "ευμάρεια" (αν θέλετε), την οποία δεν μπορούσα να εντοπίσω πλέον. Ένα συναίσθημα πληρότητας και καλής διάθεσης, που την στιγμή που διάβαζα το άρθρο με τα "πρέπει", αδυνατούσα να αισθανθώ. Δεν μου αρέσει να υποκρίνομαι. Αντιλαμβάνομαι ότι περνώντας από μια δύσκολη φάση, χρειάζεσαι χρόνο μέχρι να επανέλθεις στην αρχική, ή ενδεχομένως σε μια καλύτερη κατάσταση, όμως, παρόλα αυτά, δεν μου άρεσε καθόλου που έβλεπα έναν "προηγούμενο" εγώ μου να είναι "καλύτερο" από το τωρινό. Ας πούμε ότι δεν το έχω συνηθίσει.

Ψάξτε καλά να δείτε τι είναι αυτό που σας έχει (εκ)λείψει περισσότερο μετά ένα... δύσκολο και ιδιαίτερο διάστημα το οποίο διανύσατε. Προσπαθήστε να ξεχωρίσετε τι είναι αυτό στο οποίο γίνατε καλύτεροι και βελτιωθήκατε, αποκτήσατε και εξελιχτήκατε ως ανθρώπινες οντότητες, όμως, προπάντων, εντοπίστε όλα εκείνα (ελπίζω να είναι λίγα) τα οποία "χάσατε" χωρίς να το καταλάβετε ή να το θέλετε. Για εμένα, αυτός είναι ο κύριος στόχος των επόμενων ημερών. Για εσάς;

Εις το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ η ανατομία μίας μουδιασμένης εκκίνησης

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis

Το πρώτο κείμενο της χρονιάς δεν θα μπορούσε παρά να είναι ένα μικρό παραλήρημα, το ξέρετε καλά. Και το ξέρω κι εγώ. Αφού λοιπόν σας ευχηθώ από καρδιάς καλή χρονιά, ευτυχισμένο το 2017, υγεία (πάνω απ' όλα) και χαρά, θέλω να σας αναφέρω ότι φέτος, περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, είδα στα μάτια των ανθρώπων που συναναστράφηκα την επιφυλακτικότητα για τη χρονιά που έρχεται. Δεν με διαπέρασε η χαρά και η αισιοδοξία, δεν ένιωσα τον κόσμο έτοιμο να παλέψει με τον νέο κύκλο που ανοίγει.

Αντιλαμβάνομαι πολύ καλά πως οι δυσκολίες είναι αντικειμενικά πάρα πολλές, και πως το 2017 είχε επιφορτιστεί με ένα αρνητικό πρόσημο πολύ πριν περάσει το χρονικό κατώφλι των ζωών μας. Επίσης μπορώ να καταλάβω και πως η κούραση είναι μεγάλη, καθώς πέρα από την επικρατούσα κατάσταση, κοινωνική και πολιτική, ο καθένας έχει να αντιμετωπίσει και τα δικά του προσωπικά ζητήματα. Είναι όμως όλη αυτή η μελαγχολία υγιής; Είναι πράγματι αυτή η στάση ζωής που θέλουμε να υιοθετήσουμε; Η εσωστρέφεια και η διαρκής άμυνα, μπορούν να ξορκίσουν τα όποια αρνητικά και να λειτουργήσουν ως ασπίδα προστασίας;

Δυστυχώς ή ευτυχώς, η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι "όχι". Παρουσιάζουμε ως κοινωνία συμπτώματα παραίτησης και αδράνειας, και αφηνόμαστε σ' αυτά χωρίς καν να μας απασχολεί το ζήτημα. Αν θέλουμε να αλλάξουμε πράγματα όμως (και αυτό ισχύει και σε επίπεδο προσωπικών υποθέσεων) θα πρέπει να γίνουμε πιο δραστήριοι, να αποφύγουμε τη μεμψιμοιρία και πάνω απ' όλα την αυτολύπηση, η οποία δεν λειτουργεί μόνο καταστροφικά σε επίπεδο ψυχολογίας, αλλά ταυτόχρονα συμβάλλει σε μία προσέγγισή μας για τα πράγματα απαθή και αποστασιοποιημένη. Επιπλέον, μία ανασκόπηση των πεπραγμένων και των συμβάντων (στην προκειμένη περίπτωση του 2016, αφού εξετάζουμε το ζήτημα με αφορμή την αλλαγή του χρόνου) είναι πάντα χρήσιμη ποικιλοτρόπως.

Ας καλωσορίσουμε λοιπόν με αισιοδοξία το νέο έτος. Οι προκλήσεις και οι δυσκολίες θα πρέπει να θεωρούνται δεδομένες. Δεδομένη όμως θα πρέπει να θεωρείται και η μαχητική μας διάθεση. +Κωνσταντίνα Πορφυρού

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ αντίο 2016 - καλώς ήρθες 2017

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Δεν απομένουν παρά μόνο λίγες μέρες μέχρι τον ερχομό του νέου έτους και ακόμα και τώρα το 2016 συνεχίζει να μας εκπλήσσει με τα απρόοπτα που συμβαίνουν στον κόσμο. Αεροπλάνα που πέφτουν, μεγάλοι αστέρες που συνεχίζουν να "φεύγουν αναπάντεχα" (τι κακό και αυτό φέτος) και ποιος ξέρει τι άλλο θα γίνει αυτές τις 4 μέρες που απομένουν. Απρόοπτα ε; Ίσως και να είναι λίγο άτοπη αυτή η λέξη πλέον, μιας και δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι που δεν θα έπρεπε να περιμένουμε. Λέτε να υπάρχει...; Ας ελπίσουμε πως όχι...

Το τέλος μιας χρονιάς, λοιπόν, σηματοδοτεί πολλά πράγματα. Πέρα από το κλείσιμο μιας δύσκολης για πολλούς περιόδου και την αρχή μιας καινούργιας, το πέρας ενός δωδεκαμήνου περικλείει και μια σειρά γεγονότων και περιστατικών τα οποία σφυρηλάτησαν και λάξευσαν την ζωή μας διαμορφώνοντας την εκ νέου. Σε άλλους με τρόπο... χοντροκομμένο και τραχύ, σε άλλους πάλι με μια λεπτεπίλεπτη διαδικασία που είχε σαν αποτέλεσμα την εξυγίανση διαφόρων πληγών του παρελθόντος, αλλά και την δημιουργία νέων προοπτικών για το μέλλον. Ευελπιστώ να ανήκετε στην δεύτερη κατηγορία, ή και στην πρώτη αν αυτό επιθυμείτε βέβαια...

Και μετά, έχουμε το 2017 να μας περιμένει όλο εκπλήξεις, προκλήσεις και νέα περιστατικά για να γεμίσουν το πρόγραμμα μας. Ξέρετε... έτσι για να μην βαριόμαστε βρε παιδί μου. Νέα "μέτρα", καινούργιες "μεταρυθμίσεις" και όλα τα σχετικά, με τα παλιά να μας ακολουθούν, φυσικά, και όλα όσα σέρνουμε πίσω μας να έχουν γαντζωθεί στην πλάτη μας, αρνούμενα επίμονα και επιδεικτικά να υποχωρήσουν. Όπως και να έχει η κατάσταση όμως, το συμπέρασμα είναι για ακόμη μια φορά το ίδιο. Ανασκουμπωνόμαστε, μαζεύουμε τις δυνάμεις μας και προετοιμαζόμαστε για τον σωρό δοκιμασιών που μας προετοιμάζει η συνέχεια. Δεν ξεχνάμε αυτά που αποκομίσαμε, όμως, και σαν όπλο τα χρησιμοποιούμε για να υπερνικήσουμε τους αντιπάλους μας.

Και κάτι τελευταίο: Πολλές φορές, δεν είναι κακό να ανατρέχουμε στο πίσω που άφησε το 2016 (όσο κακό και να ήταν αυτό) και να εξετάζουμε τι πήγε στραβά με φόβο μήπως αναβιώσουμε/αναστήσουμε κάποιον παλιό δαίμονα του παρελθόντος. Αντίθετα, ίσως έτσι καταφέρουμε να ξορκίσουμε ένα νέο που είναι πιθανό να φανερωθεί στο διάβα μας, πριν καν εμφανιστεί.

Καλή χρονιά σε όλους!

Εις το επανιδείν...  +Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »