Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα σκέψεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα σκέψεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 13 Μαΐου 2017

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΜΑΪΟΥ- από τη φαντασία του βερν στην πραγματικότητα του 21ου αιώνα

πίσω από το φυσικά προφανές, διεισδύουμε σε ανεξήγητα παραφυσικά μυστήρια της ιστορίας


χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis 

Οι Ιάπωνες επιστήμονες της JAMSTEC ετοιμάζονται για πρώτη φορά στα χρονικά της ανθρωπότητας να διεισδύσουν στον μανδύα, το δεύτερο από τα τρία στρώματα απ' τα οποία αποτελείται ο πλανήτης μας. Έχουν ήδη επιλέξει τις επικρατέστερες τοποθεσίες για να τρυπήσουν, κι απ' ότι φαίνεται η ιστορία θα γράψει πως κάποια περιοχή ανάμεσα σε Χαβάη, Κόστα Ρίκα και Μεξικό θα είναι εκείνη που θα αποτελέσει τη δίοδο του ανθρώπινου είδους προς το εσωτερικό του πλανήτη που το φιλοξενεί. Φυσικά, δεν πρόκειται για μία ενέργεια με χαρακτήρα εμπειρικού επιτεύγματος αλλά για μία καθαρά επιστημονική έρευνα που αποσκοπεί κυρίως στη μελέτη φαινομένων σχετικών με τους σεισμούς και τα ηφαίστεια.

Κι αν δεν έχει γίνει ήδη ο συνειρμός στο μυαλό σας με το έργο του Ιουλίου Βερν "Ταξίδι στο κέντρο της γης" (του 1864 παρακαλώ!), που μαζί με τα "20.000 λεύγες κάτω απ' τη θάλασσα" και "Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες" αποτελούν τα πιο γνωστά του έργα, θα έρθω τώρα εδώ να σας επισημάνω το ζήτημα, μαζί με κάποιες... αξιοπερίεργες διαπιστώσεις:

"Όλα αρχίζουν όταν ο καθηγητής της ορυκτολογίας Όττο Λίντενμπροκ, ανοίγοντας ένα παμπάλαιο χειρόγραφο βιβλίο, βρίσκει ένα κωδικοποιημένο σημείωμα του περίφημου αλχημιστή Άρνε Σακνούσεμ στο οποίο έγραφε ότι κατόρθωσε να φτάσει στο κέντρο της γης. Ο καθηγητής πείθει τον ανιψιό και βοηθό του, τον Άξελ, να επαναλάβουν τον άθλο του Σακνούσεμ. Θα τους συνοδεύσει ένας Ισλανδός οδηγός, ο Χανς, λιγομίλητος και εξαιρετικά ψύχραιμος μπροστά στα εμπόδια που θα συναντήσουν.
Οι τρεις τους θα κατέβουν μέσα από κρατήρες ηφαιστείων, θα συναντήσουν υπόγειους ποταμούς και θάλασσες, αλλά και προϊστορικά τέρατα που δεν είχε αντικρύσει ποτέ ανθρώπινο μάτι. Θα διανύσουν χιλιάδες χιλιόμετρα μέσα σε γαλαρίες από βασάλτη, θα περάσουν μια τρομερή καταιγίδα και θα ζήσουν την έκρηξη ενός ηφαιστείου εγκλωβισμένοι μέσα στον κρατήρα του. Θα ξαναντικρίσουν όμως τελικά το φως του ήλιου; Και με ποιον τρόπο;"


Ο Ιούλιος Βερν, πατέρας της "επιστημονικής φαντασίας" κατά πολλούς λάτρεις του είδους, υπήρξε πολυγραφότατος, ενώ σήμερα είναι ο δεύτερος συγγραφέας με τις πιο πολλές μεταφράσεις παγκοσμίως, καθώς το έργο του δεν έπαψε ποτέ να γοητεύει. Πολλές φορές χαρακτηρίστηκε ως "μεγάλος οραματιστής" ή "προφήτης", καθώς πράγματι φέρνει σε αμηχανία τον σύγχρονο αναγνώστη με τα γραφόμενά του. Περιγράφει διαστημικά ταξίδια, αεροπλάνα, ελικόπτερα, ακόμη και αερόστατα που κινούνται με υδρογόνο, σε μία εποχή που όλα αυτά φάνταζαν αδιανόητα. Ακόμη και στο παράδειγμα που αναφέρθηκε πιο πάνω συσχετίζει το μανδύα με την ηφαιστειακή δραστηριότητα όπως ακριβώς και η επιστήμονες αφήνοντάς μας άφωνους, ενώ χαρακτηριστική είναι και η περίπτωση των έργων "Από τη Γη στη Σελήνη" και "Γύρω απ' τη Σελήνη".

Σ' αυτή τη διλογία ο Βερν περιγράφει την απογείωση και την έξοδο απ' την ανθρώπινη ατμόσφαιρα μέσω κανονιού ενός βλήματος στο οποίο επέβαιναν άνθρωποι και το οποίο, αντί να προσεδαφιστεί όπως προβλεπόταν, μπήκε σε τροχιά γύρω απ' τη Σελήνη και εν τέλει επέστρεψε στον πλανήτη μας με μία θεαματική πτώση στη θάλασσα και το πλήρωμα σώο και αβλαβές. Εντυπωσιάζουν όχι μόνο οι τεχνολογικές περιγραφές και η προηγμένη λογική του Βερν, αλλά και η ομοιότητα με την ιστορία του "Απόλλων 13"!

Eίναι σίγουρα εντυπωσιακό όλο αυτό το μυστήριο γύρω απ' τις "προβλέψεις" του Βερν. Ένα κομμάτι μας θέλει να αφεθεί και να πιστέψει πως αυτός ο άνθρωπος δεν διέθετε απλά δυνατή λογική, διαίσθηση και τύχη, αλλά είχε και τα μέσα στους επιστημονικούς και πολιτικούς κύκλους της εποχής ώστε να ξέρει τι δοκιμάζεται σε πειραματικό στάδιο ή τι υπάρχει στα χαρτιά. Δεν θα ήταν διόλου απίθανο κάτι τέτοιο, καθώς και ο ίδιος ήταν άνθρωπος του πνεύματος, ωστόσο δεν έχουμε τέτοιες μαρτυρίες οπότε δεν παύει να παραμένει αυτή η θεωρία μία εικασία. Εμείς, ως αναγνώστες και ενεργοί πολίτες, οφείλουμε να συνεχίσουμε να μαγευόμαστε και να βυθιζόμαστε στο μυστήριο του έργου του Βερν, αλλά και να έχουμε διαρκώς τις κεραίες μας ανοιχτές για τέτοιες... επαληθευμένες "προφητείες". Όσο κι αν αντιστέκεται ο ορθολογισμός μας, πρέπει να θρέψουμε λίγο και τη φαντασία μας.

   +Kωνσταντίνα Πορφυρού 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τετάρτη 10 Μαΐου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ "η ζωή ξεκινάει στο...

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis
... τέλος της ζώνης άνεσης σου." Ή και συνηθέστερα, όπως συναντάται, "life starts, at the end of your comfort zone."

Είναι εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιείς πως τα αστεία τελείωσαν και έχει έρθει η στιγμή να αντιμετωπίσεις τον κόσμο που βρίσκεται εκεί έξω μόνος σου. Είναι εκείνη η στιγμή που πρέπει να ζυγίσεις καταστάσεις και να πάρεις αποφάσεις ζωτικής σημασίας για εσένα. Είναι ακόμα εκείνη η στιγμή που πρέπει να λάβεις τα μέτρα σου έτσι ώστε να καταφέρεις να επιβιώσεις και να φροντίσεις για την εξασφάλιση του μέλλοντος σου. Είναι επίσης εκείνη η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι πως πρέπει να προσέξεις τον εαυτό σου, διότι δεν θα to κάνει κανένας για εσένα. Είναι τέλος εκείνη η στιγμή που πρέπει να σταθείς μόνος σου στα πόδια σου και να επιδιώξεις να μεριμνήσεις για το σήμερα, το αύριο, το μεθαύριο και ούτω καθεξής.


Όταν πάψει να υπάρχει πια το χαρτζιλίκι των γονιών να σε περιμένει κάθε μέρα στο γραφείο δίπλα στο κρεβάτι σου, όταν πέφτει στα χέρια σου ο πρώτος λογαριασμός και πρέπει να τον πληρώσεις, όταν δεν υπάρχει πια έτοιμο ένα πιάτο φαγητό έτοιμο για εσένα, όταν καλείσαι να κοιτάξεις τον μεγαλύτερο φόβο σου στα μάτια και πρέπει να το ξεπεράσεις μοναχός σου, τότε είναι που συνειδητοποιείς ότι έχει έρθει η στιγμή που πρέπει να... μεγαλώσεις. Στα θετικά της όλης υπόθεσης είναι το γεγονός ότι μέχρι να έρθει αυτή η ώρα, η ίδια η ζωή μας έχει προετοιμάσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο για αυτό που θα κληθούμε να κάνουμε αναπόφευκτα. Η πρώτη μέρα στο σχολείο, η πρωτόγνωρη αίσθηση της ερωτικής απογοήτευσης, η στιγμή που κάποιοι λαμβάνουν το χαρτί της κατάταξης τους στο στρατό, η ώρα που αντιλαμβάνεσαι πως πρέπει να επιλέξεις αντικείμενο κατάρτισης αλλά και εξειδίκευσης. Στα αρνητικά, η πραγματικότητα που μας περιμένει. η οποία δεν πλησιάζει καν στα όσα έχουμε... περάσει.

Πάρτε βαθιά ανάσα, διότι τα πράγματα δεν είναι όσο τρομακτικά και αποθαρρυντικά όπως περιγράφονται παραπάνω. Είναι ίσως χειρότερα, είναι ίσως και καλύτερα. Το ζητούμενο δεν είναι η άμεση και έγκαιρη αυτονόμηση του καθενός μας, είναι ίσως όμως η ορθή και ομαλή πορεία προς αυτήν. Και μπορεί στην πλειοψηφία των περιπτώσεων να μην είμαστε εξ' ολοκλήρου εμείς υπεύθυνοι για αυτήν, είμαστε όμως κάτι παραπάνω από αρμόδιοι έτσι ώστε να εξασφαλίσουμε να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας και να ορίσουμε το πως θα πορευτούμε, εξασφαλίζοντας παράλληλα έστω και στο ελάχιστο, το ίδιο και για τους άλλους.

 

Εκεί που σταματάει η ζώνης άνεσης μας άλλωστε, ενδεχομένως να ξεκινάει η ζώνη άνεσης κάποιου άλλου.

Εις το επανιδείν...  +Vaggelis Episkopou

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τρίτη 2 Μαΐου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ έγκλημα και χρόνος

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis
Σήμερα δεν θα καταλήξουμε σε αξιωματικές διατυπώσεις, ούτε θα καταλήξουμε (πιθανότατα) σε κάποιο δογματικό συμπέρασμα. Ο προβληματισμός σήμερα βλέπετε είναι μεγάλος, και με ιδιαίτερες προεκτάσεις. Φτάνει λοιπόν ξημερώματα Παρασκευής στ' αυτιά μας η είδηση για τη μικρή Στέλλα, της οποίας τη δολοφονία ομολόγησε ο ίδιος της ο πατέρας. Τις επόμενες ώρες οι νέες πληροφορίες ήταν καταιγιστικές: οι παραδοχές των αστυνομικών για το πόσο κυνικός ήταν ο πατέρας, στον οποίο εν τέλει απαγγέλθηκαν κατηγορίες για ανθρωποκτονία και περιύβριση νεκρού, κατά την ομολογία του και η μεθοδική και ψύχραιμη αντίδρασή του μετά το έγκλημα έκαναν όλη την Ελλάδα να ανατριχιάσει.

 Στον παροξυσμό λοιπόν των ημερών, άκουσα (θεωρώ και αρκετοί άλλοι) πολλές φορές στο δρόμο ή σε συζήσεις το κλασικό: "πώς έχουμε γίνει έτσι", με τη φράση να δηλώνει τη θεωρητική κατάντια των ημερών μας, με την άρση κάθε ηθικού φραγμού και την αχαλίνωτη εξάπλωση ειδεχθών εγκλημάτων, όπως το παρόν. Δεν μπορώ να σας κρύψω ότι με έβαλε σε σκέψεις. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε κάτι τέτοιο, όταν μόλις τις τελευταίες δεκαετίες, με τη θεαματική πρόοδο και τα μέσα που μας χάρισε η τεχνολογία, έχουμε τη δυνατότητα συνοπτικής παρακολούθησης του τι συμβαίνει στον κόσμο; Δεν είναι πολύ πιθανό να διαπράττουμε λογικό σφάλμα εδώ; Κάλλιστα θα μπορούσαν όλα αυτά τα ανατριχιαστικά συμβάντα να συμβαίνουν διαχρονικά σε κάθε μήκος και πλάτος της γης κι εμείς απλά να μην τα γνωρίζουμε/γνωρίζαμε!

Επιπλέον, δύσκολα θα μπορούσε κανείς να θέσει χρονικά όρια στη διαταραχή του ανθρώπινου μυαλού (η οποία και αποτελεί κατ' εξοχήν τη βάση των ακραίων εγκλημάτων). Ακόμη και αν υπάρχουν (που υπάρχουν!) παράγοντες στην κοινωνία του σήμερα που επιδεινώνουν τέτοιες καταστάσεις ή συντελούν, για να είμαστε ακριβέστεροι, στην ευκολότερη μετάβαση από το "δυνάμει" στο "ενεργεία", αυτό δεν αναιρεί άλλους, διαφορετικούς αλλά αντίστοιχους παράγοντες που υπήρχαν στις εποχές που μνημονεύονται ως "οι παλιές, καλές". Μιλάμε για εποχές με περισσότερο ρατσισμό, άπειρες κοινωνικές ανισότητες και σαφώς λιγότερες ελευθερίες... Κάπου λοιπόν το όλο επιχείρημα χωλαίνει. 

Παρ' όλο που πρόκειται, όπως είπαμε και πιο πάνω, για ένα πολύ μεγάλο κοινωνιολογικό θέμα, τείνω λογικά να πιστέψω πως δεν είναι τόσο μεγάλες οι αλλαγές όσο παρουσιάζονται ανάμεσα στο εξιδανικευμένο "χθες" και το ενοχοποιημένο "σήμερα", σχετικά τουλάχιστον με το ζήτημα που πραγματευόμαστε. Η τεχνολογία με την live παγκόσμια ενημέρωση, η μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα των αρχών στην εξιχνίαση και η συσσωρευμένη οργή μας για την καθημερινότητα της ζωής της εποχής μας αποτελούν πιθανότατα τους παράγοντες που συναπαρτίζουν την κοινωνική αυτή παραίσθησή μας.

+Κωνσταντίνα Πορφυρού

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Δευτέρα 3 Απριλίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ~ δώστε μου χρόνο να σκεφτώ (part 1)

 you've got to take this moment στο +yannidakis

Οι άντρες του '50 έπαιρναν μεγάλες αποφάσεις. Φόρτωναν τα υπάρχοντά τους σε καρό, μεγάλες βαλίτσες. Αν αγαπούσαν ένα κορίτσι, το έπαιρναν μαζί τους στην ''Αστόρια'' και έκαναν κάμποσα πανέξυπνα παιδιά, που τα έφερνε ο ''Θεός'' και δεν ήταν διόλου απίθανο να γίνουν περίτρανοι γερουσιαστές. Ώσπου να πραγματοποιηθούν όλα αυτά, οι φτωχοί μετανάστες δεν πήγαιναν σε ψαροταβέρνες.

Οι αναποφάσιστοι άνθρωποι, προέκυψαν τη στιγμή που απέκτησαν λεφτά για να τρώνε καραβιδόψιχα.

Αν δεν αποφασίζεις, έχεις χάσει κάποιο πολύ σημαντικό κριτήριο.

Από τις σοβαρές αποφάσεις της ζωής πρέπει να εξαιρείς τις αγορές. Οι αγορές, δίνουν την ψευδαίσθηση της ωριμότητας.

Είναι παυσίπονο για όλα, για την κρίση ηλικίας. Λες: ''Μεγάλωσα μάλλον, γιατί βρήκα επιτέλους το οροφοδιαμέρισμα των ονείρων μου!''

Φαντάζεσαι τον εαυτό σου με ένα πορτοκαλί κεραμίδι πάνω από το κεφάλι, που θα σε γεμίσει με μπόλικη σιγουριά και την υποχρέωση να είσαι συνεπής στο ισόβιο δάνειο. Για να μην ψυχοπλακωθείς, δίνεις στον εαυτό σου διάφορες εναλλακτικές: ''Το πουλάω άμα θέλω. Το νοικιάζω μωρέ...''

Στα υπόλοιπα ενδεχομένως να εξακολουθείς να είσαι κουλουβάχατα. Η τύχη σπανίως ευνοεί τους αναποφάσιστους...

Σ' τη φέρνει κανονικά όπως τη φέρνει στους ''αμετανόητους'' εργένηδες. Πάνω στο άνθος της ηλικίας τους, τους κάθεται στο σβέρκο η πιο αποφασισμένη γκόμενα με την πιο αποφασισμένη εγκυμοσύνη.

Πας στο γάμο και σκέφτεσαι ευχή για να τους φτιάξεις τη διάθεση: ''Πήρες το καλύτερο κορίτσι, ΒΡΕ!'' +Nastazia A

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τρίτη 21 Μαρτίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ γίνεται μια εταιρεία αυτοκινήτων να διδάσκει πολιτισμό;

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis
Το concept του Nissan X-Trail 4dogs χτυπά αδυσώπητα την ευαίσθητη χορδή κάθε ιδιοκτήτη σκύλου και μας κάνει όλους να το λατρεύουμε. Ακόμη κι εμάς που ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να το αποκτήσουμε. Ακόμη κι εμάς που δεν έχουμε ιδέα σε γενικές γραμμές από αυτοκίνητα.  Ιδιαίτερα εμάς όμως που έχουμε σκυλάκια, τα λατρεύουμε και ξέρουμε ότι το ταξίδι με αυτοκίνητο μαζί τους δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Κι αυτό γιατί, αν πραγματοποιηθεί η κυκλοφορία του, θα δώσει την ευκαιρία στους κατόχους του να απολαύσουν μία πραγματικά φοβερή εμπειρία: από τον ειδικά διαμορφωμένο χώρο στο πίσω μέρος με κρεβατάκι και μπολ φαγητού/ νερού για το τετράποδο μέλος της οικογένειας μέχρι την ύπαρξη πτυσσόμενων μηχανημάτων για πλύσιμο και στέγνωμα, πρόκειται για την μετουσίωση των προσευχών όλων των ιδιοκτητών... αλλά και όλων των σκύλων! 
Δεν θα επιμείνω όμως στα τεχνικά χαρακτηριστικά γιατί θέλω η εστίαση να πέσει αλλού, και συγκεκριμένα στο πόσο μεγάλη σημασία έχει αυτή η κίνηση ως δείγμα πολιτισμού και κουλτούρας. Θα δανειστώ εδώ μια φράση του Γκάντι που συνοψίζει απόλυτα αυτό που έχω στο μυαλό μου: "Ο πολιτισμός ενός έθνους διακρίνεται από τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι συμπεριφέρονται στα ζώα". Και ακριβώς έτσι έχουν τα πράγματα. Δεν μπορούμε να διατεινόμαστε ότι είμαστε μία προοδευτική κοινωνία, ότι έχουμε φιλοζωικά αισθήματα κ.τ.λ., αν δεν επιβραβεύουμε και δεν διατυμπανίζουμε τέτοιου είδους δράσεις, ώστε να αποτελέσουν μελλοντικά και παράδειγμα προς μίμηση. Να ακολουθήσουν κι άλλες εταιρείες αυτοκινήτων, εταιρείες κατασκευής επίπλων και ειδών σπιτιού καθώς και άλλων ειδών που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με τη βελτίωση της ζωής των κατοικίδιων μας και της σχέσης μας μαζί τους.


Όλα αυτά βέβαια όταν δεν αναφερόμαστε στο δικό μας γεωγραφικό μήκος και πλάτος. Εδώ καλώς ή κακώς, οι προτεραιότητες όσον αφορά τα ζώα και τη συμπεριφορά μας απέναντι σ' αυτά είναι διαφορετικές. Πρέπει να μάθουμε πρώτα να μην ζευγαρώνουμε το σκυλί μας όπου να' ναι - όπως να' ναι να σπέρνει παντού μελλοντικά αδέσποτα, να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας σχετικά με την υγεία, την κοινωνικοποίηση και τη βόλτα του, να σεβόμαστε τον εαυτό και τους συμπολίτες μας μαζεύοντας τα περιττώματά του στη βόλτα, να τιμωρήσουμε με τον πλέον παραδειγματικό και σκληρό τρόπο τους διεστραμμένους που βάζουν φόλες, να μάθουμε να καταγγέλλουμε περιστατικά βίας ή παραμέλησης σε ζώα... Κι αφού τελειώσουμε μ' αυτά, θα εξετάσουμε αν είμαστε έτοιμοι και στα πιο εκλεπτυσμένα. Σκληρό, αλλά ρεαλιστικό.

Χρήσιμα σχετικά links: πώς πρέπει να αντιδράσετε αν γίνετε μάρτυρες κακοποίησης ή θανάτωσης ζώου, να ζευγαρώσω τον σκύλο μου; , υποχρεώσεις ιδιοκτήτη κατοικιδίου, φιλοζωικές ομάδες












 +Κωνσταντίνα Πορφυρού

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τρίτη 14 Μαρτίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ η γερασμένη ελλάδα και τα 450.000 "μυαλά" που άφησε να την εγκαταλείψουν...

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis
Την καρδιά περιβόλι μας έκαναν τα αποτελέσματα ημερίδας του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου, καθώς σύμφωνα με τα στοιχεία του, από το 2008 ως το 2016 περίπου 450.000 Έλληνες μάζεψαν βαλίτσες και αναζήτησαν μία καλύτερη τύχη μακριά από τη μαμά πατρίδα. Πικρή λεπτομέρεια: η συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν κάτω των 45 ετών. Αν αναλογιστούμε δε και τη μάστιγα της υπογεννητικότητας (στην οποία πριν κάποιους μήνες στεφθήκαμε και πρωταθλητές!), η οποία με την κρίση θέριεψε, καταλήγουμε σε κάποια πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα.

Το πρώτο απ' αυτά, είναι ότι γερνάμε. Δε θέλω να παρεξηγηθώ, τρέφω άφθονο σεβασμό προς το γήρας τόσο για την προσφορά του στη χώρα, όσο και για την αυτούσια αξία του ως φάση της απόλυτης σοφίας και συνειδητοποίησης του ανθρώπου. Όμως ένας γερασμένος πληθυσμός δεν γεννά στο άκουσμα και τις απόλυτες ελπίδες για το μέλλον, έτσι δεν είναι; Για να μην θέσουμε και τα ζητήματα συντάξεων, ασφάλισης κ.τ.λ.

Το δεύτερο συμπέρασμα, είναι ότι χάνουμε, αν θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε έτσι, τον "αφρό" του πληθυσμού, αυτόν που μπορεί να θέσει τις βάσεις για να ένα καλύτερο αύριο στις περισσότερες χώρες (όχι όμως και στην Ελλάδα, η χώρα μας είναι μια ειδική περίπτωση!). Φεύγουν οι νέοι επιστήμονες, οι φοιτητές, οι νέοι επιχειρηματίες, οι άνθρωποι που έχουν όρεξη να δουλέψουν και να απολαύσουν τους καρπούς του κόπου τους.

Ως άτομο δε που θέλει να συνεχίσει στο εξωτερικό και που έχει φίλους και συγγενείς διάσπαρτους στην Ευρώπη, μπορώ να σας βεβαιώσω πως δεν είναι μια απόφαση που μπορεί να πάρει κανείς ελαφρά τη καρδία. Όμως, όταν έχεις να αντιμετωπίσεις τη σκληρή πραγματικότητα του να είσαι για παράδειγμα πτυχιούχος, με τις περγαμηνές σου, τα σεμινάριά σου, τις γλώσσες σου κ.τ.λ., και καταλήγεις είτε άνεργος, είτε σε μία δουλειά που δεν δικαιώνει τον αγώνα σου; Τι κάνεις; Εγκαταλείπεις το όνειρο; Πολύ φοβάμαι πως κάτι τέτοιο θα ήταν άδικο και παράλογο.

Η Ελλάδα δεν μπορεί προς το παρόν να κρατήσει εδώ όλες αυτές τις κοινωνικές ομάδες που ανέφερα παραπάνω. Δεν μπορεί να δημιουργήσει ευνοϊκές συνθήκες για να ανθίσουν μέσα στο ζοφερό της περιβάλλον. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί μόνο με τη λύση των ζωτικών της προβλημάτων, την έξοδο από την κρίση και την εκ θεμελίων αναδιοργάνωση. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να καταθέσει όλες της τις δυνάμεις σ' αυτόν το σκοπό και να καμαρώνει όσα παιδιά της καταξιώνονται (και καταξιώνουν μαζί και το τόσο ατιμασμένο τα τελευταία χρόνια όνομά της) στο εξωτερικό. +Κωνσταντίνα Πορφυρού

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τετάρτη 8 Μαρτίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ εσύ, πώς αξιοποιείς τον ελέυθερο χρόνο σου; (αν έχεις)

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis
Τις προάλλες, σε μια συζήτηση που είχα με κάτι γνωστούς, καθίσαμε και σκεφτήκαμε το πως οι άνθρωποι καταναλώνουν το χρόνο τους, καθώς και πόσο από αυτόν αφιερώνουν στον εαυτό τους αποκλειστικά. Δίχως αμφιβολία, ο καταμερισμός αυτός διαφέρει αναλόγως την ηλικία στην οποία αναφερόμαστε, αφού οι ανάγκες, οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις αλλάζουν ανά τις εκάστοτε φάσεις της ζωής του ατόμου, όμως 2-3... ασχολίες, παραμένουν για όλους λίγο-πολύ κοινές. Ποιος είναι όμως ο "καθαρός" χρόνος που μας απομένει για να αφιερώσουμε στον εαυτό μας; Σίγουρα πολύ λιγότερος από όσο νομίζουμε ότι διαθέτουμε.

Αρχικά, αξίζει να αναφέρουμε ότι ο μέσος άνθρωπος αφιερώνει το 1/3 της ζωής του στον ύπνο και την ξεκούραση (!). Ω ναι. Το γνωστό οκτάωρο που πρέπει να αφιερώνουμε στην αγκαλιά του Μορφέα, μας στερεί το 33% της ζωής μας. Έπειτα είναι η δουλειά και η εργασία η οποία κάνει κάποιος (τυχερός) η οποία μας τρώει περίπου 8 με 9 ώρες καθημερινά. Από εκεί και πέρα, ένας μέσος ενήλικας ξοδεύει περίπου στην μιάμιση με δύο ώρες ημερησίως για τις μετακινήσεις του, είτε αυτό έχει να κάνει με την διαδρομή προς και από την δουλειά, είτε με το πήγαινε-έλα σε άλλους προορισμούς (και τις ενδιάμεσες καθυστερήσεις που προκύπτουν). Τέλος, γύρω στην 1 με 2 ώρες κάθε μέρα καταναλώνονται στις υπόλοιπες βιολογικές ανάγκες οι οποίες πρέπει να καλυφθούν. Άρα, τι μένει;

Με γρήγορους υπολογισμούς (8+8,5+1,5+1,5) ο χρόνος που υπολείπεται για να ασχοληθούμε και λιγάκι με τον εαυτό μας ανέρχεται στις 3 με 4 ώρες! Δεν ακούγεται και πολύ θετικό-ενθαρρυντικό αυτό ε; Μην απελπίζεστε όμως και πρωτίστως, μην βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα! Ενώ στο πρώτο άκουσμα αυτού του χρονικού περιθωρίου θα έπρεπε να πανικοβληθούμε, αξίζει να συνυπολογίσουμε και παράγοντες όπως τα Σαββατοκύριακα (με τις εξαιρέσεις τους φυσικά), τις αργίες, γιορτές και όλες τις μη εργάσιμες μέρες, καθώς επίσης και όλες εκείνες τις (σπάνιες) φορές που τυχαίνει να μην έχουμε κάποια ιδιαίτερη υποχρέωση.

Ας επιστρέψουμε όμως στο (ημι)πολύτιμο και πολυπόθητο 4ωρο που έχουμε συνήθως. Τι μπορούμε να κάνουμε για να το αξιοποιήσουμε πλήρως; Μα να θέσουμε προτεραιότητες φυσικά, όπως και να κάνουμε ένα πρόγραμμα. Οι εν λόγω προτεραιότητες και προσωπικές ανάγκες σίγουρα ποικίλουν ανά περίπτωση ατόμου, όπως και η σημασία που έχουν για τον καθένα. Μην υποτιμάτε όμως την αξία του "απλά κάθομαι σπίτι στο καναπέ μου και κάνω ταβανοθεραπεία" και μην υπερεκτιμάται την ανάγκη για να ικανοποιήσετε τις κοινωνικές ανάγκες τις οποίες πρέπει (όλες) να καλύψετε σε ένα Σάββατο για μια έξοδο "grande" ή έναν κυριακάτικο μεσημεριανό καφέ. Μάθετε να ζυγίζετε και να αξιολογείτε το πως πρέπει/θέλετε να αξιοποιείτε τον χρόνο σας... σωστά, με σκοπό να τον εκμεταλεύεστε στο μέγιστο.

Αν υπάρχει κάτι που αξίζει να προσπαθήσουμε να κατακτήσουμε, αυτό είναι το συναίσθημα πως δεν χάνουμε τον χρόνο μας. Αν υπάρχει κάτι που πρέπει να ψάξουμε να βρούμε, αυτό είναι ο τρόπος.   



Εις το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τρίτη 7 Μαρτίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ το φλέγον ζήτημα της... καύσης

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis
Οι μέρες που μας πέρασαν κάθε άλλο παρά αδιάφορες μπορούν να χαρακτηριστούν, καθώς κύλησαν ανάμεσα σε δυστυχήματα που κόβουν την ανάσα και μανιακούς κυνηγούς ταξιτζήδων. Στο πολυποίκιλο κολλάζ όμως της δραματικής επικαιρότητας ξεχωρίζει κατ’ εμέ και δίνει τροφή για άφθονο προβληματισμό μία σκηνή που εξελίχθηκε μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο για γερά στομάχια, και κυρίως για γερά μυαλά (θα εξηγηθώ παρακάτω). Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Άννα Βαγενά, έχοντας πρόσφατη την εμπειρία της απώλειας του συζύγου της Λουκιανού Κηλαηδόνη και της μετάβασης στη Βουλγαρία για αποτέφρωση, καταθέτει ερώτηση για τη δημιουργία αποτεφρωτηρίων στην Ελλάδα. Δυστυχώς, τα media στην πλειοψηφία τους επέμειναν στη συγκίνηση της κι όχι στην ουσία του ζητήματος.

 Η επιχείρηση “θάνατος” στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά επικερδής. Από το κύκλωμα (ναι, χωρίς εισαγωγικά) των μαρμαράδων-κεράδων-ανθοπωλών κ.τ.λ., από τους δήμους και τα χρήματα που τους χαρίζουν τα νεκροταφεία, από τους παπάδες και τα “χαρτζιλικάκια” τους, απ’ όπου και να το πιάσεις αυτό το ζήτημα έχει χρήμα. Κι αυτός είναι ο πρώτος και κύριος λόγος που τόσα χρόνια ως Ελλάδα έχουμε μείνει και σ’ αυτό το ζήτημα πίσω από τον ήλιο (είναι θλιβερό πλέον!). Διότι ναι, το να δίνεις στους πολίτες σου την επιλογή να ταφούν ή να καούν, είναι πολιτισμός και πρόοδος. Είναι σεβασμός σ’ εκείνους που δεν θέλουν να βιώσουν όλες τις ψυχοφθόρες διαδικασίες της ταφής, της εκταφής, των τελετουργιών κ.τ.λ. Δεν χρειάζεται θεωρώ να επεκταθώ, αντιλαμβανόμαστε όλοι. Είναι σεβασμός επίσης στους ανθρώπους των νεκρών, οι οποίοι αναγκάζονται πολλές φορές να ταξιδεύουν στη Βουλγαρία με σκοπό την αποτέφρωση, όπως η κυρία Βαγενά, μέσα στο πένθος και τη θλίψη τους.

Όσον αφορά το θρησκευτικό σκέλος της επίμονης άρνησης προς τα αποτεφρωτήρια, για το οποίο να τονίσω ότι πιστεύω πως περιορίζεται σε ορισμένα μικρότερα και γηραιότερα πληθυσμιακά τμήματα (ή έτσι θέλω να ελπίζω), θα τολμήσω να αναφερθώ σε σκοταδισμό. Όταν δίνεται το δικαίωμα της επιλογής, νόμιμα και δημοκρατικά, κάθε ένσταση αναιρείται. Ο καθένας επιλέγει ελεύθερα ό,τι θέλει για τη ζωή και το θάνατό του. Επιλέγει αυτό που θεωρεί σωστό και αξιοπρεπές. Τέλος συζήτησης.

Αν λάβουμε υπόψιν τα προηγούμενα δείγματα γραφής αυτής της κυβέρνησης, σίγουρα δεν μπορούμε να βασιστούμε στα λεγόμενα του Υπουργού Εσωτερικών Πάνου Σκουρλέτη για νομοθετική ρύθμιση που θα επιτρέπει τη δημιουργία ιδιωτικών αποτεφρωτηρίων. Μπορούμε ωστόσο να το κρατήσουμε στο νου μας και να διατηρούμε το θέμα στη δημόσια συζήτηση, μέχρι να κατακτήσουμε επιτέλους τα αυτονόητα. +Κωνσταντίνα Πορφυρού

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Σάββατο 4 Μαρτίου 2017

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΜΑΡΤΙΟΥ ~ δημήτρης λιαντίνης: ο δάσκαλος, το μυστήριο της εξαφάνισης του και τα ερωτηματικά γύρω απ' το θάνατό του

πίσω από το φυσικά προφανές, διεισδύουμε σε ανεξήγητα παραφυσικά μυστήρια της ιστορίας


χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis 
Ο Δημήτρης Λιαντίνης αποτέλεσε έναν από τους μεγαλύτερους γνώστες και λάτρεις του αυθεντικού αρχαίου πνεύματος, έναν ανυπότακτο νου και μία ιδιαίτερη προσωπικότητα της οποίας δεν σας κρύβω ότι είμαι μεγάλη θαυμάστρια. Είτε συμφωνεί κανείς, είτε διαφωνεί με ορισμένες απ' τις απόψεις του δεν μπορεί να μην του αναγνωρίσει την παρρησία, τη γοητευτική γλώσσα και την καθαρότητα της σκέψης του. Παρ' όλο που το ευρύ κοινό τον γνωρίζει κυρίως λόγω της μυστηριώδους εξαφάνισής του, ελπίζω σήμερα να εμπνεύσω κάποιους ώστε να ασχοληθούν και με το έργο του. Ας εξετάσουμε όμως αρχικά τις συνθήκες της εξαφάνισής του, αλλά και τις θεωρίες συνωμοσίας (;) που αναφέρουν πως είναι ακόμη ζωντανός!  

Με σπουδές σε Ελλάδα και Γερμανία αποτελούσε έναν από τους πιο αγαπητούς καθηγητές του Παιδαγωγικού τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ήταν η 1η Ιουνίου του 1998 η μέρα που ο καθηγητής Δημήτρης Λιαντίνης έφτασε στη Σπάρτη με το αυτοκίνητό του κι από εκεί με ταξί στον Ταΰγετο. Ήταν εκείνη η μέρα της εξαφάνισής του, η οποία απασχόλησε έντονα τον τύπο και τα μέσα της εποχής. Πως μπόρεσε αυτός ο άνθρωπος να απαρνηθεί έτσι τη ζωή; Είναι είναι ερώτημα αρχικά λογικό, σε μία δεύτερη ανάγνωση όμως ρηχό και επιφανειακό. Βαθύτερη κατανόηση στην κοσμοθεωρία του Λιαντίνη και στους λόγους που τον οδήγησαν σε μία τέτοια απόφαση προσφέρει η τελευταία του επιστολή στην κόρη του Διοτίμα: 

"Διοτίμα μου,


Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Τώρα που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης.
Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο γαλάζιο διαμάντι.
Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.
Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι’ αυτό το έγκλημα με σκοτώνει.
Να φροντίσεις να κλείσεις με τα χέρια σου τα μάτια της γιαγιάς Πολυτίμης, όταν πεθάνει. Αγάπησα πολλούς ανθρώπους. Αλλά περισσότερο τρεις. Το φίλο μου Αντώνη Δανασσή, τον αδερφοποιτό μου Δημήτρη Τρομπουκη, και τον Παναγιώταρο το συγγενή μου, γιο και πατέρα του Ηρακλή.
Κάποια στοιχεία από το αρχείο μου το κρατά ως ιδιοκτησία ο Ηλίας Αναγνώστου.
Να αγαπάς τη μανούλα ως την τελευταία της ώρα. Υπήρξε ένας υπέροχος άνθρωπος για μένα, για σένα, και για τους άλλους. Όμως γεννήθηκε με μοίρα. Γιατί της ορίστηκε το σπάνιο, να λάβει σύντροφο στη ζωή της όχι απλά έναν άντρα, αλλά τον ποταμό και τον άνεμο. Το γράμμα του αποχαιρετισμού που της έγραψα το παίρνω μαζί μου.
Σας αφήνω εσένα, τη μανούλα και το Διγενή*, το σπίτι μου δηλαδή, που του στάθηκα στύλος και στέμμα, Γκέμμα πες, σε υψηλούς βαθμούς ποιότητας και τάξης. Στην μεγαλύτερη δυνατή αρνητική εντροπία. Να σώζετε αυτή τη σωφροσύνη και αυτή την τιμή. Θα δοκιμάσω να πορευτώ τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα. Αν όμως δεν αντέξω να υψωθώ στην ανδρεία που αξιώνει αυτός ο τρόπος, και ευρεθεί ο νεκρός μου σε τόπο όχι ασφαλή, να φροντίσεις με τη μανούλα και το Διγενή*, να τον κάψετε σε ένα αποτεφρωτήριο της Ευρώπης.
Έζησα έρημος και ισχυρός.
Λιαντίνης
Τη μέρα που θα πέσω έδωσα εντολή
να στεφανωθούν οι μορφές**
Σολωμού στη Ζάκυνθο κ’ Λυκούργου
στη Σπάρτη. " 

Φως στο ζήτημα δεν έπεσε παρά μόνο επτά ολόκληρα χρόνια αργότερα, όταν η σορός του βρέθηκε στην κορυφή του Προφήτη Ηλία στον Ταύγετο, σε υψόμετρο λίγο λιγότερο από 2,5 χιλιάδες μέτρα.  Ο ιατροδικαστής πιστοποίησε την ταυτότητά του. Κι ενώ το θέμα έπρεπε να είχε λήξει εκεί, για κάποιο λόγο αναζωπυρώθηκε! Πολλές θεωρίες θέλουν τον καθηγητή ακόμη ζωντανό, είτε ως ηγέτη μυστικής οργάνωσης σωτηρίας του ελληνισμού (;!;!;!), είτε ως αυλητή στους Δελφούς, είτε, πιο πρόσφατα, ως εργάτη των ανασκαφών της Αμφίπολης! Μάλιστα οι θεωρίες αυτές έχουν και πολλούς φανατικούς υποστηρικτές. Είναι λοιπόν δυνατό ή πιθανό να ζει όντως ο Λιαντίνης; Θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε σε τόσο μεγάλη πλάνη;



Η επιστήμη έχει απαντήσει στα ερωτήματα αυτά με το πόρισμα του ιατροδικαστή, το οποίο μάλιστα έχει κυκλοφορήσει και στο διαδίκτυο. Οι φήμες αυτές είναι βέβαια μέχρι ένα βαθμό δικαιολογημένες, καθώς συνηθίζεται να ακολουθούν όλες τις μεγάλες προσωπικότητες, όλες τις μορφές που ενέπνευσαν, καθόρισαν και επηρέασαν. Μια τέτοια μορφή ήταν κι ο Δημήτρης Λιαντίνης. Οι άνθρωποι τείνουν -ίσως ενστικτωδώς-, να θέλουν να πιστέψουν πως αυτοί οι σημαντικοί άνθρωποι δεν πρόκειται να σβήσουν ποτέ. Όμως αυτό δεν θα γίνει ακολουθώντας ατεκμηρίωτες θεωρίες, αλλά μελετώντας το έργο τους. +Kωνσταντίνα Πορφυρού 
«Διοτίμα μου, Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Τώρα που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης. Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο γαλάζιο διαμάντι. Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού. Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι’ αυτό το έγκλημα με σκοτώνει…. Έζησα έρημος και ισχυρός. Λιαντίνης Τη μέρα που θα πέσω έδωσα εντολή να στεφανωθούν οι μορφές** Σολωμού στη Ζάκυνθο κ’ Λυκούργου στη Σπάρτη.»...

«Διοτίμα μου, Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Τώρα που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης. Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο γαλάζιο διαμάντι. Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού. Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι’ αυτό το έγκλημα με σκοτώνει…. Έζησα έρημος και ισχυρός. Λιαντίνης Τη μέρα που θα πέσω έδωσα εντολή να στεφανωθούν οι μορφές** Σολωμού στη Ζάκυνθο κ’ Λυκούργου στη Σπάρτη.»...


σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τετάρτη 1 Μαρτίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ συμβουλές για... συμβουλές.

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis
Σε διάφορες στιγμές στην ζωή μας, αντιμετωπίζουμε προβλήματα και... προβληματισμούς -φυσικά- που προέρχονται από ένα ή περισσότερα ζητήματα τα οποία μας απασχολούν είτε σε χρόνια βάση, είτε την δεδομένη στιγμή, προσπαθώντας παράλληλα να δώσουμε και τις αντίστοιχες λύσεις. Όταν τώρα βρεθούμε (ή θεωρήσουμε ότι βρεθήκαμε) στο δικό μας προσωπικό αδιέξοδο, αρχίζουμε να αναζητάμε "σωτηρία" μέσα από κατευθυντήριες γραμμές που θα μας δώσουν άλλα άτομα του κοντινού ή μη περιβάλλοντος μας, ή αλλιώς πρόσωπα που ανήκουν ή όχι σε μια ακτίνα του κοινωνικού μας κύκλου. Με λίγα λόγια, ζητάμε την... "πολύτιμη" συμβουλή κάποιου.


Το άτομο το οποίο θα απευθυνθεί ο καθένας μας διαφέρει ανάλογα την περίσταση καθώς και την φύση του προβλήματος που μας απασχολεί, ενώ σημαντικό ρόλο στην επιλογή του παίζουν και τα κριτήρια τα οποία έχει θέσει το "απασχολούμενο" πρόσωπο όσον αφορά τον τρόπο αντιμετώπισης του. Σε γενικές γραμμές, όμως, ξέρουμε σε ποιον πρέπει να απευθυνθούμε και ποιος είναι πιο πιθανό να μας δώσει απαντήσεις σύμφωνα με το θέμα του προβληματισμού μας. Οικογενειακά, προσωπικά, ή επαγγελματικά, για το κάθε ένα από αυτά υπάρχουν ένας ή περισσότεροι άνθρωποι στους οποίους στρεφόμαστε διότι ξέρουμε (ή τουλάχιστον έχουμε την διαίσθηση και το έχει αποδείξει και η ιστορία ίσως) ότι γνωρίζουν πως πρέπει να διαχειριστούμε την κατάσταση στην οποία έχουμε βρεθεί.

Τι γίνεται όμως και εκείνες τις φορές που γνωρίζουμε ή υποψιαζόμαστε πως χρειαζόμαστε την συμβουλή ενός... "τρίτου"; Τι γίνεται όταν θα προτιμούσαμε να είχαμε δυνατότητα να μιλήσουμε σε κάποιον ο οποίος δεν θα έχει την παραμικρή ιδέα ή άποψη για το άτομο μας και θα μπορεί να είναι πλήρως αντικειμενικός; Τι γίνεται όταν χρειαζόμαστε μια "ωμή" συμβουλή και αξιολόγηση της κατάστασης χωρίς κανένα ίχνος κριτικής ή λέξεων στις όποιες δεν υποβόσκει η παραμικρή ιδέα υποκειμενικότητας στο βαθμό που είναι εφικτό; Εδώ τα πράγματα περιπλέκονται. Ενώ πολλοί θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ότι ίσως "θα ήταν μια καλή στιγμή να επισκεφτούμε κάποιον ψυχολόγο/ψυχαναλυτή" (!), προσωπικά, πιστεύω ότι θα πρέπει να εξεταστούν τρία πράγματα πριν παρθεί μια -οποιαδήποτε- απόφαση.

Σε πρώτη φάση, θα πρέπει να "ερευνήσουμε" τον εαυτό μας. Σε δεύτερη, θα πρέπει να εξετάσουμε το γιατί απορρίπτουμε όλους όσους έχουμε "πρόχειρους", τους οποίους έχουμε εμπιστευτεί στο παρελθόν. Σε τρίτη και πιο σημαντική όμως, θα ήταν συνετό να εξετάσουμε και το γεγονός να έχουμε ήδη την απάντηση μπροστά μας και, απλώς, να εθελοτυφλούμε. Αν την έχουμε, "έχει καλώς", αν δεν την έχουμε, "έχει...".

Εις το επανιδείν...     +Vaggelis Episkopou

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ πόση τεχνολογία αντέχει ακόμα αυτός ο κόσμος;

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis
Ε, λοιπόν να μου το θυμηθείτε. Σε κάποια χρόνια από τώρα (ελπίζω αρκετά ακόμα) δεν θα χρειάζεται να βγούμε από το σπίτι μας για να κάνουμε το οτιδήποτε. Για την ακρίβεια, πιστεύω ακράδαντα ότι δεν θα χρειάζεται να κουνηθούμε από την καρέκλα ή το κρεβάτι μας προκειμένου να πραγματοποιήσουμε την κάθε ενέργεια ή μετακίνηση. Μοναδική απαραίτητη προϋπόθεση για την εκπλήρωση της οποιαδήποτε επιθυμίας μας θα είναι η πρόσβαση σε κάποιου είδους διαδικτυακή επικοινωνία.

Με μια πρόχειρη ματιά σε ένα μελλοντικό κόσμο τον οποίο έχω πλάσει με την φαντασία μου (στηριζόμενος στην μέχρι τώρα εξέλιξη του σημερινού), μπορώ να πω ότι τα καθημερινά δρώμενα θα γίνονται ως εξής: Η οποιαδήποτε αγοραπωλησία θα γίνεται από το σπίτι μας (καλα αυτό ήδη είναι εφικτό -σχεδόν για τα πάντα- και μέχρι ένα σημείο), στην δουλειά θα εμφανιζόμαστε με κάποιου είδους ολόγραμμα και δεν θα απαιτείται η κανονική παρουσία μας εκεί (αν δεν έχουμε κλωνοποιησεί τον εαυτό μας φυσικά), ενώ ακόμα και η κοινωνική μας ζωή -σε οποιοδήποτε επίπεδο- θα μπορεί να καλύπτεται από τα μέσα εικονικής πραγματικότητας με βαθμό εξέλιξης ο οποίος θα επιτρέπει στο χρήστη να πλάσσει ένα άτομο της αρεσκείας του (το οποίο θα φαίνεται πιο πραγματικό και από το... πραγματικό). Οι αποστάσεις και οι ταξιδιωτικοί χρόνοι θα έχουν εκμηδενιστεί αφού θα έχει ανακαλυφθεί ο διακτινισμός και η τηλεμεταφορά, οι ανθρώπινες σχέσεις θα έχουν, σχεδόν, εξαλειφθεί/εξαφανιστεί, ενώ, παράλληλα, τα πάντα θα μοιάζουν πιο προκαθορισμένα και πιο προγραμματισμένα από ποτέ.

Στην θετική πλευρά των πραγμάτων, θα μπορούμε να δούμε την ύπαρξη φαρμάκων και μεθόδων ίασης για οποιαδήποτε ασθένεια -αν δεν έχει προηγηθεί ολοκληρωτική εξάλειψη τους βέβαια-, επανεμφάνιση της άγριας ζωής στα αρχικά της επίπεδα, μέσα από την επαναφορά της περιβαλλοντικής σταθερότητας, και, φυσικά, μετοίκηση και διαβίωση σε άλλους πλανήτες. Στην αρνητική τώρα, ενδέχεται να βιώσουμε την δημιουργία ακόμη πιο τρομακτικών όπλων μαζικής/ολικής καταστροφής, σύνθεση νέων ιών με απώτερο σκοπό τα οικονομικά οφέλη μέσα από την μελλοντική αναζήτηση θεραπείας, και, αλίμονο, έναν τελέιως διαφορετικά διαμορφωμένο κόσμο αφού ο τωρινός θα έχει ίσως καταστραφεί και αναδημιουργηθεί μέσα από μια σειρά... τραγικών συμβάντων. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το τρίπτυχο που όλοι γνωρίζουμε ως "παρελθόν-παρόν-μέλλον", στο οποίο βασίζεται και όλη η έννοια του όρου... ιστορίας, θα αντιπροσωπέυται από ένα μονάχα "χρονικό όρο", αφού το "ταξίδι στο χρόνο" θα είναι πλέον γεγονός και κάτι σχετικά... συνηθισμένο. 

Όλα τα παραπάνω, απλά πιθανά/απίθανα σενάρια -επιστημονικής φαντασίας θα έλεγε κανείς- και δημιουργήματα ενός απλού νου, όσον αφορά το μέλλον αυτού του κόσμου υπό το πρίσμα της τεχνολογίας. Το ερώτημα μου όμως σήμερα, δεν αφορά το πόσο εφικτά είναι όλα αυτά κατά την γνώμη σας. Ο σημερινός προβληματισμός, όπως προδίδει και ο τίτλος αυτού του άρθρου, έχει να κάνει με τον αν υπάρχει όριο σε αυτό που ονομάζεται τεχνολογία και αν θα μπορέσει να υπάρχει ποτέ. Και μιας και το συζητάμε και το σχολιάζουμε και αυτό.  
Πρέπει να υπάρχει ή να υπάρξει ποτέ όριο;

Εις το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ μετά το... "ναυάγιο", πρέπει να κολυμπήσεις...

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis
Κάθε λίγο και λιγάκι, συνήθως έπειτα από κάποιο "δυσάρεστο" περιστατικό το οποίο αναταράσσει τις ισορροπίες της μέχρι τώρα ζωής μας, ακολουθεί μια περίοδος κάθαρσης -ένα διάστημα εξυγίανσης και επαναφοράς θα έλεγε κανείς- το οποίο μεσολαβεί μέχρι την στιγμή που οι προαναφερθείσες ισορροπίες θα επανέλθουν και θα ξαναβρούμε τους ρυθμούς μας στον βαθμό που είναι εφικτό. Η διάρκεια αυτού του μεταβατικού διαστήματος ποικίλει και διαφέρει ανάλογα την περίπτωση και το άτομο που αφορά, όμως, στο 99% των περιπτώσεων τουλάχιστον, είναι μια αναπόφευκτη διαδικασία. Τι μπορεί να προκαλέσει την αρχή μιας τέτοιας περιόδου; Γεγονότα όπως ένας τσακωμός, ένας θάνατος ή ένας χωρισμός είναι αναμφίβολα στο top10 της λίστας στην οποία αναφερόμαστε χωρίς να χρειάζεται περαιτέρω αιτιολόγηση για την παρουσία τους εκεί.

Το άτομο το οποίο διανύει αυτήν την περίοδο τώρα, καλείται να διαχειριστεί και να επεξεργαστεί τις συνέπειες του γεγονότος που προηγήθηκε να... μαζέψει τα κομμάτια του, να επουλώσει τις πληγές του, αλλά και να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις του έτσι ώστε να προχωρήσει. Στόχος δεν είναι (απαραίτητα) να ξαναβρεί τον παλιό του εαυτό και να επανέλθει στο "στάδιο" που ήταν, αλλά να φιλτράρει την πληροφορία που έχει αυτή την στιγμή στα χέρια του, να την μετατρέψει σε εμπειρία και εν τέλει να την απορροφήσει, χρησιμοποιώντας την για εξελιχθεί σε κάτι καινούργιο και... "καλύτερο". Η διαδικασία αυτή είναι σίγουρα επίπονη (αρκετά ορισμένες φορές) όμως παράλληλα και αναγκαία, τόσο σε ψυχικό, όσο και πνευματικό επίπεδο. Είναι ένα τεστ μέσα από το οποίο ο κάθε ένας εξεταζόμενος βγαίνει δυνατότερος, ικανότερος και πιο ώριμος.
Αν, κλείνοντας, θα έπρεπε να δώσω μια συμβουλή αυτή θα ήταν "να μην προσπαθήσετε να αποφύγετε ή να προσπεράσετε το συγκεκριμένο στάδιο, παρά να το περάσετε και να βιώσετε εξολοκλήρου και φυσιολογικά". Είναι ένα από τα αναγκαία κακά αυτής της ζωής, όπως θα έλεγε... κανείς. Και πιστέψτε με. Αυτός ο "κανείς" δεν το λέει τυχαία.

Εις το επανιδείν...  +Vaggelis Episkopou

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ νέος μήνας για... νέα πράγματα;

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis
Καλημέρα/καλησπέρα και καλό μήνα!

Μιας και σήμερα τυχαίνει ο προβληματισμός Τετάρτης να πέφτει πρωτομηνιά και καθώς και το ίδιο το 2017 είναι ακόμα πολύ φρέσκο, θα ήθελα να γεμίσουμε το μυαλό μας με σκέψεις και συλλογισμούς σχετικά με καινούργια ξεκινήματα και εγχειρήματα.

Σε γενικές γραμμές, κάθε φορά που πλησιάζει το τέλος του Δεκέμβρη ή του Αυγούστου, αρκετός κόσμος τείνει να δημιουργεί πλάνα και να σχεδιάζει προγραμματισμούς για την επικείμενη χρονιά ή την καινούργια σεζόν. Αγορές, επενδύσεις, επιχειρηματικές κινήσεις και αποφάσεις (από το να ξεκινήσουμε γυμναστήριο, μέχρι να βάψουμε τα μαλλιά μας μπλε) όλα... παίζουν και όλα στριφογυρίζουν στο μυαλό μας μαζί με μπόλικο ενθουσιασμό και μια κουταλιά (σούπας) ανυπομονησία. Φίλοι, γνωστοί και συγγενείς οι οποίοι τυχαίνει να ακούσουν τις σκέψεις μας, όπως και τις επιθυμίες μας, άλλοτε μας ενθαρρύνουν και μας επαινούν για τις αποφάσεις μας και άλλοτε μας κριτικάρουν και μας εμπαίζουν, αμφισβητώντας την υλοποίηση τους. Και είναι όμως οι ίδιοι φίλοι, γνωστοί και συγγενείς τα ίδια άτομα που γίνονται μάρτυρες της... λησμονιάς η οποία απορροφά και αποσυνθέτει αυτές τις ιδέες, οι οποίες παραμένουν... ιδέες.

Βδομάδα με την βδομάδα, μέρα με την μέρα,
ώρα με την ώρα, στόχοι τους οποίους με τόση ανυπομονησία θέσαμε ξεθωριάζουν και αρχίζουν να φαντάζουν περισσότερο σαν ελαφρά "άγχη" που μας ακολουθούν, παρά σαν στόχους στην "to do" λίστα μας. Έπειτα λοιπόν από το εύλογο -ή μη- χρονικό διάστημα του ενός μήνα που έχει ήδη περάσει από το νέο έτος, έρχομαι και ρωτάω το εξής: Πόσο κοντά είστε στην εκπλήρωση αυτών των οποίων προγραμματίσατε για το '17; Ανεξάρτητα με την απάντηση, αρχικά, μην αγχωθείτε. Πρωτίστως, αναρωτηθείτε αν έχετε βάλει "μπρος" για να φτάσετε εκεί. Έπειτα, θα ήθελα να ανατρέξετε στις σκονισμένες ή μη σελίδες του παρελθόντος σας και να αναζητήστε ημερομηνίες όπως η 31/12/1999 ή την στιγμή την οποία κάνατε σκέψεις 31 μέρες πριν, ακριβώς. Πότε ήταν τελευταία φορά που σχεδιάσατε και εν τέλει κάνατε κάτι καινούργιο και φρέσκο; Μήπως έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε; 

Δεν ξέρω αν είναι η πολυσυζητημένη ρουτίνα αυτό που κατατρώει ή μας κάνει να απομακρυνόμαστε από αυτά και δεν ξέρω αν είναι η πολυσυζητημένη ρουτίνα αυτό που χρησιμοποιούμε και συνέχεια ως δικαιολογία. Αυτό που ξέρω στα σίγουρα όμως, είναι ότι δεν είναι απαραίτητη μια 1η Φλεβάρη ή η οποιαδήποτε "1η Φλεβάρη" έτσι ώστε να κινητοποιηθεί ο καθένας μας.

Είναι, απλά, μια αφορμή.

Εις το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ εσύ. πως διαχειρίζεσαι τους... τσακωμούς;

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis
Είτε μιλάμε για τα επαγγελματικά είτε για τις προσωπικές σχέσεις, έρχεται κάποτε για όλους η στιγμή που πρέπει να έρθουν σε αντιπαράθεση με κάποιον άλλον έτσι ώστε να διαφωνήσουν, να έρθουν σε αντιγνωμία και ενδεχομένως να... τσακωθούν. Είναι εκείνες οι φορές όπου μία κουβέντα σε έντονους τόνους και ένας καβγάς παρουσιάζεται ως κάτι αναπόφευκτο, ενώ ταυτόχρονα οι ίδιοι καλούμαστε να εξομαλύνουμε μία κατάσταση για το "καλό" και των δύο πλευρών, όμως, πρωτίστως, για το καλό το δικό μας. Ας πούμε ότι η κατάσταση πολύ πριν από έναν τσακωμό, όταν όλα είναι "εφήμερα" είναι το βήμα "0".

Οι συγκυρίες οι οποίες οδηγούν ένα η περισσότερα άτομα σε αυτού του είδους τις καταστάσεις ποικίλουν και διαφέρουν ανά περίπτωση, ενώ σαφώς επηρεάζονται και άμεσα ή έμμεσα από τις εκάστοτε συνθήκες και τις σχετικές παραμέτρους. Το αποτέλεσμα παρόλα αυτά, το ίδιο λίγο-πολύ. Πληγωμένες καρδιές, απογοητευμένοι φίλοι, ψυχραμένοι συνεργάτες και μαζί με όλα αυτά χεράκι-χεράκι και μια βεβαρημένη ατμόσφαιρα που πατάει play-back σε ότι έγινε. Σήμερα όμως ας μην ασχοληθούμε με το τι οδηγεί σε ένα καβγά, καθώς και στα μέτρα που μπορούμε να πάρουμε για να τον αποφύγουμε. Αφενός η αποφυγή του οποιοδήποτε καβγά είναι πολλές φορές ουτοπική, αφετέρου η δημιουργία ενός είναι υπό... νορμάλ συνθήκες υγιές και αναπόφευκτο. Απόψε, ας προβληματιστούμε με το αποτέλεσμα (προτού αναζητήσουμε -μόνοι μας- την λύση).

Ας κάνουμε λοιπόν ένα fast-forward και ας φτάσουμε στο "μετά". Μια σχετική σύγχυση και ένας... προβληματισμός είναι από τα πιο συνήθη συναισθήματα που μπορεί να μας διακατέχουν. Πρώτο βήμα για να διαχειριστούμε την παρούσα κατάσταση, θα ήταν να βάλουμε σε τάξη την σκέψη μας. Καθένας μας οφείλει να δώσει χρόνο στον εαυτό του έτσι ώστε να μπορέσει εσωτερικά να συνειδητοποιήσει τι έγινε. Δεύτερο, και εξίσου σημαντικό -ίσως και πιο σημαντικό από το πρώτο-, είναι να μην υπέρ-αναλύσουμε το συμβάν στιγμή προς στιγμή, παρά μονάχα να κάνουμε έναν γενικό απολογισμό. Τρίτον, θα πρέπει να αναρωτηθούμε πως αισθανόμαστε τώρα, έπειτα από ότι συνέβη, να ρωτήσουμε τον εαυτό μας αν είμαστε "καλύτερα" ή "χειρότερα" και να απαντήσουμε σε αυτό ειλικρινά. Το καλύτερα ίσως και να μας δίνει αυτόματα κατευθυντήριες γραμμές για το πως να κινηθούμε. Το χειρότερα τώρα, μάλλον διευρύνει περαιτέρω τον προβληματισμό μας.

Εάν και εφόσον δεν είμαστε ικανοποιημένοι εκ του αποτελέσματος (οι τόνοι ίσως ανέβηκαν κατά το γεγονός, ο διάλογος "ξέφυγε" κλπ) καλό θα ήταν αναρωτηθούμε το γιατί. Είναι επειδή εν τέλει καταλάβαμε ότι είμαστε οι "ηττημένοι" του καβγά ή μήπως επειδή κατά την διάρκεια αυτού συνειδητοποιήσαμε ότι δεν είχαμε σκεφτεί και την "αντίπαλη" πλευρά; Ανεξαρτήτως συμπεράσματος οφείλουμε να επανεξετάσουμε την υπόθεση. Να ξανά-τονίσω, όχι υπέρ-αναλύοντας το τι έγινε, αλλά επαναπροσεγγίζοντας το/α άτομο/α που εμπλέκονται σε αυτό. Και αυτό είναι και το τέταρτο και πιο δύσκολο βήμα. Πραγματικά, δεν νομίζω ότι υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα σε αυτές τις καταστάσεις από το "λάξευμα" ενός πληγωμένου εγωισμού και το... "δάμασμα" των συναισθημάτων που αναδύονται κάθε φορά που επανέρχονται στη μνήμη μας σκηνές και εικόνες από το ότι συνέβη.

Αυτή την στιγμή που γράφεται αυτό κείμενο ενδέχεται να βρίσκεστε στο λίγο πριν, στο λίγο μετά ή και στο "κατά την διάρκεια" σε κάτι από τα παραπάνω. Να δώσω μια τελευταία συμβουλή; Κάποιες φορές είναι πολύ πιο εύκολο να φτάσεις στο βήμα "0" από το βήμα "4", παρά να προσπαθήσεις να επιστρέψεις σε αυτό βεβιασμένα και εξαναγκαστικά από το βήμα "1", ή, ακόμα χειρότερα, προσπαθώντας πάση θυσία να παραμείνεις σε αυτό υποχρεωτικά.

Εις το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »