Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis
Σήμερα, τουλάχιστον για τους Αθηναίους, είναι μία δύσκολη μέρα. Στάση εργασίας των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς σε ώρες αιχμής, όταν όλοι θέλουμε να πάμε στις δουλειές και τις σχολές μας, το κέντρο της πόλης κλειστό, 5.000 αστυνομικοί στους δρόμους, οι μετακινήσεις καθίστανται αδύνατες, τα νεύρα τσαταλιάζουν. Αλλά και εκτός Αθηνών, σίγουρα σήμερα, μέσα στις έγνοιες και τα άγχη σας, θα βαρεθείτε να ακούτε για τον Ομπάμα, το γιατί ήρθε, πού θα μείνει, τι τον τάισε ο Τσίπρας κτλ. Αν λοιπόν είναι για εσάς μία από τις μέρες που απλά θέλετε να τελειώσουν, που οι άνθρωποι γύρω σας φαίνονται πιο ενοχλητικοί από ποτέ, αλλά και αν αυτές οι μέρες έχουν πληθύνει επικίνδυνα τελευταία, ο σημερινός προβληματισμός σας αφιερώνεται εξαιρετικά.
Όταν διάβασα αυτό το άρθρο στη LIFO, αρχικά είχα πει ότι θα αντισταθώ. Αλλά από τη στιγμή που με έκανε να χαμογελάσω και να προβληματιστώ, προφανώς δεν τα κατάφερα, και να' μαι τώρα εδώ να σας εκθέτω τις σκέψεις μου.
Αν διαβάζοντας λοιπόν την παραπάνω ιστορία, θεωρήσατε ότι το ζευγάρι ήταν απλά τυχερό που συνάντησε καλούς ανθρώπους, κάνετε λάθος. Υποσυνείδητα, με τη σκέψη σας αυτή είναι σαν να παραδέχεστε ότι η πλειοψηφία ανήκει στη μεριά της αδιαφορίας και του παρτακισμού και ότι οι άνθρωποι που έχουν παραμείνει συμπονετικοί και ευγενικοί είναι μία μικρή μερίδα. Μήπως είστε, δίχως να το γνωρίζετε, αρνητικά προκατειλημμένοι;
Το ζευγάρι αυτό απλά είχε το θάρρος (ή βρέθηκε από τις συνθήκες στη θέση αυτή αν θέλετε) να ζητήσει βοήθεια, να αλληλεπιδράσει. Κι είχε έπειτα και την καλοπροαίρετη διάθεση να ευχαριστήσει αυτούς τους ανθρώπους ιδιωτικά και δημόσια. Τόσο απλά, τόσο φυσικά, περνώντας κι ένα πολύ όμορφο μήνυμα για τους ανθρώπους: ναι ξέρετε, υπάρχουν ακόμη, δεν έχουν χαθεί. Αποτελούν μία πλειοψηφία παράδοξα περιφρονημένη, ίσως γιατί πλέον φοβόμαστε να ανοιχτούμε και να γνωριστούμε, ίσως γιατί η κοινωνική ταυτότητα του καιρού μας είναι μελαγχολική, σκοτεινή και μοναχική. Η αλληλουχία είναι λογική και απλή: εσωστρέφεια-φόβος για ό,τι έρχεται απ' έξω- απόρριψή του. Θα 'πρεπε να είναι όμως έτσι; Όχι.
Την επόμενη φορά λοιπόν. Την επόμενη φορά που κάποιος θα σας αφήσει να περάσετε μπροστά στα ταμεία του σουπερμάρκετ. Που θα σας δώσει το εισιτήριό του στα μέσα. Που θα σας βοηθήσει να βρείτε έναν δρόμο. Εκείνη τη φορά ανταποδώστε με ένα θερμό χαμόγελο, όχι τυπικό κι από υποχρέωση. Ένα χαμόγελο- σιωπηλή προτροπή να συνεχίσει ο άνθρωπος που έχετε απέναντί σας έτσι. Κι όταν έρθει η σειρά σας, κάντε κι εσείς το ίδιο. Μικρές πράξεις, ζεστά λόγια και χαμόγελα που φτιάχνουν διαθέσεις και ημέρες.
Χαμογελάστε. Υπάρχει ακόμη ελπίδα.
Είμαι σίγουρη ότι κάποιοι από εσάς νομίζετε ότι διαβάζετε ανεδαφικούς ρομαντισμούς χωρίς αντίκρυσμα. Ακόμη κι ένα άτομο όμως να κατάφερα έστω και λίγο να προβληματίσω, να κάμψω, να βοηθήσω να αμφισβητήσει το στερεότυπο της απανθρωπιάς που επικρατεί, έχω πετύχει το σκοπό μου για σήμερα.
Όταν διάβασα αυτό το άρθρο στη LIFO, αρχικά είχα πει ότι θα αντισταθώ. Αλλά από τη στιγμή που με έκανε να χαμογελάσω και να προβληματιστώ, προφανώς δεν τα κατάφερα, και να' μαι τώρα εδώ να σας εκθέτω τις σκέψεις μου.
Το ζευγάρι αυτό απλά είχε το θάρρος (ή βρέθηκε από τις συνθήκες στη θέση αυτή αν θέλετε) να ζητήσει βοήθεια, να αλληλεπιδράσει. Κι είχε έπειτα και την καλοπροαίρετη διάθεση να ευχαριστήσει αυτούς τους ανθρώπους ιδιωτικά και δημόσια. Τόσο απλά, τόσο φυσικά, περνώντας κι ένα πολύ όμορφο μήνυμα για τους ανθρώπους: ναι ξέρετε, υπάρχουν ακόμη, δεν έχουν χαθεί. Αποτελούν μία πλειοψηφία παράδοξα περιφρονημένη, ίσως γιατί πλέον φοβόμαστε να ανοιχτούμε και να γνωριστούμε, ίσως γιατί η κοινωνική ταυτότητα του καιρού μας είναι μελαγχολική, σκοτεινή και μοναχική. Η αλληλουχία είναι λογική και απλή: εσωστρέφεια-φόβος για ό,τι έρχεται απ' έξω- απόρριψή του. Θα 'πρεπε να είναι όμως έτσι; Όχι.
Την επόμενη φορά λοιπόν. Την επόμενη φορά που κάποιος θα σας αφήσει να περάσετε μπροστά στα ταμεία του σουπερμάρκετ. Που θα σας δώσει το εισιτήριό του στα μέσα. Που θα σας βοηθήσει να βρείτε έναν δρόμο. Εκείνη τη φορά ανταποδώστε με ένα θερμό χαμόγελο, όχι τυπικό κι από υποχρέωση. Ένα χαμόγελο- σιωπηλή προτροπή να συνεχίσει ο άνθρωπος που έχετε απέναντί σας έτσι. Κι όταν έρθει η σειρά σας, κάντε κι εσείς το ίδιο. Μικρές πράξεις, ζεστά λόγια και χαμόγελα που φτιάχνουν διαθέσεις και ημέρες.
Χαμογελάστε. Υπάρχει ακόμη ελπίδα.
Είμαι σίγουρη ότι κάποιοι από εσάς νομίζετε ότι διαβάζετε ανεδαφικούς ρομαντισμούς χωρίς αντίκρυσμα. Ακόμη κι ένα άτομο όμως να κατάφερα έστω και λίγο να προβληματίσω, να κάμψω, να βοηθήσω να αμφισβητήσει το στερεότυπο της απανθρωπιάς που επικρατεί, έχω πετύχει το σκοπό μου για σήμερα.
Αγαπητοί μου,
Η γυναίκα μου κι εγώ επισκεφτήκαμε την Ελλάδα για 15 μέρες. Περάσαμε
υπέροχα και απολαύσαμε τη φιλοξενία των Ελλήνων, το θαυμάσιο φαγητό και
την φανταστική φυσική ομορφιά των νησιών. Το ταξίδι ήταν εντυπωσιακό και
δεν είχαμε κανένα πρόβλημα, μέχρι που έφτασε η τελευταία ημέρα...
Όταν το ταξί έφτασε για να μας πάει στο Αεροδρόμιο της Αθήνας (από εκεί
θα επιστρέφαμε σπίτι, στη Νέα Υόρκη) κάτι κακό συνέβη. Τότε δεν το
ξέραμε, αλλά είχαμε αφήσει το σακίδιο με τα αεροπορικά εισιτήρια, τα
διαβατήρια κι άλλα σημαντικά έγγραφα μπροστά απ' την είσοδο του
ξενοδοχείου. Όταν φτάσαμε στο Αεροδρόμιο και διαπιστώσαμε ότι δεν είχαμε
το σακίδιο, πέσαμε να πεθάνουμε. Νομίσαμε ότι μας έκλεψαν κι ότι θα
έπρεπε να πάμε στην Αμερικανική Πρεσβεία για να βγάλουμε προσωρινά
διαβατήρια.
Ο ταξιτζής μας, Κώστας Ντινιακός, τηλεφώνησε αμέσως στο ξενοδοχείο εκ
μέρους μας και τους ζήτησε να κοιτάξουν παντού για το σακίδιο. Είπαν πως
δεν το βρήκαν πουθενά. Η γυναίκα μου έβαλε τα κλάματα κι εγώ άρχισα να
ανησυχώ, μιας και τα φάρμακα μάς είχαν τελειώσει και το να μείνουμε στην
Ελλάδα χωρίς τη φαρμακευτική μας αγωγή θα ήταν επικίνδυνο.
Παρότι μας είχαν τελειώσει τα ευρώ και δεν μπορούσαμε να τον πληρώσουμε,
ο Κώστας μας έδωσε την κάρτα του και οδήγησε μόνος του τη διαδρομή
μισής ώρας πίσω στο ξενοδοχείο για να ψάξει το σακίδιο ο ίδιος. Πήραμε
ένα άλλο ταξί, κι ο οδηγός λεγόταν Τέρης Δρακάκης. Μιλούσε άψογα Αγγλικά
και καθησύχασε την γυναίκα μου που έκλαιγε με λυγμούς που θα έκανε ό,τι
περνούσε απ' το χέρι του για να μας βοηθήσει. Του εξήγησα πως δεν
είχαμε λεφτά αλλά αυτός μου είπε πως αυτό δεν έπρεπε να μας ανησυχεί
καθόλου, και έβαλε μπρος για να μας πάει στην Πρεσβεία. Μας εξήγησε
ευγενέστατος ότι η Ελλάδα είναι μια καλή χώρα και ότι ήταν βέβαιο ότι θα
μας έβρισκαν και θα μας έδιναν τα φάρμακα μας αν χρειαζόταν, κι ότι θα
μιλούσε ο ίδιος εκ μέρους μας στην Πρεσβεία αλλά και όπου αλλού
χρειαζόταν. Νιώθαμε σα να μας είχαν σώσει – και όντως μας είχαν.
Και τότε, τα πράγματα έγιναν ακόμα καλύτερα! Ο Κώστας, ο πρώτος
ταξιτζής, τηλεφώνησε να πει ότι βρήκε το σακίδιο κι είπε στον Τέρη να
στρίψει και να μας πάει κατευθείαν ξανά στο Αεροδρόμιο. Ο Τέρης πήρε
κατευθείαν τη Swiss Air και τους είπε πως μας έφερνε για την πτήση. Του
είπαν ότι είχε μόλις έξι λεπτά για να μας πάει εκεί. Ήταν πολύ δύσκολο
όπως είπε, αλλά θα προσπαθούσε, και παρακάλεσε τους ανθρώπους της
αεροπορικής να κρατήσουν το αεροπλάνο μέχρι να φτάσουμε...
(Φωτ.: Menelaos Myrillas / SOOC)
(Φωτ.: Menelaos Myrillas / SOOC)
Ο Κώστας και ο Τέρης έφτασαν στο αεροδρόμιο σχεδόν ταυτόχρονα! Ο Κώστας
μας έδωσε το σακίδιο και μας είπε να τρέξουμε στο γκισέ. «Αφήστε τις
αποσκευές σας, θα σας τις φέρω εγώ» είπε και ήταν μια πολύ καλή
συμβουλή. Δεν μπορούσαμε να χάσουμε ούτε δευτερόλεπτο, κι έτσι τρέξαμε
προς την πύλη για να πάρουμε το αεροπλάνο!
Αυτοί οι δυο άντρες φέρθηκαν σαν ήρωες. Μας έκαναν να νιώσουμε σα να
ήμασταν οι πιο σημαντικοί άνθρωποι στον κόσμο, παρότι μας είχαν
τελειώσει τα λεφτά! Αν είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα των Ελλήνων, τότε η
Ελλάδα είναι σε καλά χέρια και θα ξεπεράσει όλα τα προβλήματα που τώρα
αντιμετωπίζει.
Τους ευχαριστούμε και τους δύο ειλικρινά, και ευχαριστούμε και την
Ελλάδα που έχει τέτοιους εξαίρετους ανθρώπους. Πηγή: www.lifo.gr
Αγαπητοί μου,
Η γυναίκα μου κι εγώ επισκεφτήκαμε την Ελλάδα για 15 μέρες. Περάσαμε
υπέροχα και απολαύσαμε τη φιλοξενία των Ελλήνων, το θαυμάσιο φαγητό και
την φανταστική φυσική ομορφιά των νησιών. Το ταξίδι ήταν εντυπωσιακό και
δεν είχαμε κανένα πρόβλημα, μέχρι που έφτασε η τελευταία ημέρα...
Όταν το ταξί έφτασε για να μας πάει στο Αεροδρόμιο της Αθήνας (από εκεί
θα επιστρέφαμε σπίτι, στη Νέα Υόρκη) κάτι κακό συνέβη. Τότε δεν το
ξέραμε, αλλά είχαμε αφήσει το σακίδιο με τα αεροπορικά εισιτήρια, τα
διαβατήρια κι άλλα σημαντικά έγγραφα μπροστά απ' την είσοδο του
ξενοδοχείου. Όταν φτάσαμε στο Αεροδρόμιο και διαπιστώσαμε ότι δεν είχαμε
το σακίδιο, πέσαμε να πεθάνουμε. Νομίσαμε ότι μας έκλεψαν κι ότι θα
έπρεπε να πάμε στην Αμερικανική Πρεσβεία για να βγάλουμε προσωρινά
διαβατήρια.
Ο ταξιτζής μας, Κώστας Ντινιακός, τηλεφώνησε αμέσως στο ξενοδοχείο εκ
μέρους μας και τους ζήτησε να κοιτάξουν παντού για το σακίδιο. Είπαν πως
δεν το βρήκαν πουθενά. Η γυναίκα μου έβαλε τα κλάματα κι εγώ άρχισα να
ανησυχώ, μιας και τα φάρμακα μάς είχαν τελειώσει και το να μείνουμε στην
Ελλάδα χωρίς τη φαρμακευτική μας αγωγή θα ήταν επικίνδυνο.
Παρότι μας είχαν τελειώσει τα ευρώ και δεν μπορούσαμε να τον πληρώσουμε,
ο Κώστας μας έδωσε την κάρτα του και οδήγησε μόνος του τη διαδρομή
μισής ώρας πίσω στο ξενοδοχείο για να ψάξει το σακίδιο ο ίδιος. Πήραμε
ένα άλλο ταξί, κι ο οδηγός λεγόταν Τέρης Δρακάκης. Μιλούσε άψογα Αγγλικά
και καθησύχασε την γυναίκα μου που έκλαιγε με λυγμούς που θα έκανε ό,τι
περνούσε απ' το χέρι του για να μας βοηθήσει. Του εξήγησα πως δεν
είχαμε λεφτά αλλά αυτός μου είπε πως αυτό δεν έπρεπε να μας ανησυχεί
καθόλου, και έβαλε μπρος για να μας πάει στην Πρεσβεία. Μας εξήγησε
ευγενέστατος ότι η Ελλάδα είναι μια καλή χώρα και ότι ήταν βέβαιο ότι θα
μας έβρισκαν και θα μας έδιναν τα φάρμακα μας αν χρειαζόταν, κι ότι θα
μιλούσε ο ίδιος εκ μέρους μας στην Πρεσβεία αλλά και όπου αλλού
χρειαζόταν. Νιώθαμε σα να μας είχαν σώσει – και όντως μας είχαν.
Και τότε, τα πράγματα έγιναν ακόμα καλύτερα! Ο Κώστας, ο πρώτος
ταξιτζής, τηλεφώνησε να πει ότι βρήκε το σακίδιο κι είπε στον Τέρη να
στρίψει και να μας πάει κατευθείαν ξανά στο Αεροδρόμιο. Ο Τέρης πήρε
κατευθείαν τη Swiss Air και τους είπε πως μας έφερνε για την πτήση. Του
είπαν ότι είχε μόλις έξι λεπτά για να μας πάει εκεί. Ήταν πολύ δύσκολο
όπως είπε, αλλά θα προσπαθούσε, και παρακάλεσε τους ανθρώπους της
αεροπορικής να κρατήσουν το αεροπλάνο μέχρι να φτάσουμε...
(Φωτ.: Menelaos Myrillas / SOOC)
(Φωτ.: Menelaos Myrillas / SOOC)
Ο Κώστας και ο Τέρης έφτασαν στο αεροδρόμιο σχεδόν ταυτόχρονα! Ο Κώστας
μας έδωσε το σακίδιο και μας είπε να τρέξουμε στο γκισέ. «Αφήστε τις
αποσκευές σας, θα σας τις φέρω εγώ» είπε και ήταν μια πολύ καλή
συμβουλή. Δεν μπορούσαμε να χάσουμε ούτε δευτερόλεπτο, κι έτσι τρέξαμε
προς την πύλη για να πάρουμε το αεροπλάνο!
Αυτοί οι δυο άντρες φέρθηκαν σαν ήρωες. Μας έκαναν να νιώσουμε σα να
ήμασταν οι πιο σημαντικοί άνθρωποι στον κόσμο, παρότι μας είχαν
τελειώσει τα λεφτά! Αν είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα των Ελλήνων, τότε η
Ελλάδα είναι σε καλά χέρια και θα ξεπεράσει όλα τα προβλήματα που τώρα
αντιμετωπίζει.
Τους ευχαριστούμε και τους δύο ειλικρινά, και ευχαριστούμε και την
Ελλάδα που έχει τέτοιους εξαίρετους ανθρώπους. Πηγή: www.lifo.gr
+Κωνσταντίνα Πορφυρού
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
