τα 40 χρόνια μιας οικογένειας που (θα) ανήκω

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.

Είναι ωραίο να ανήκεις. Να ανήκεις σε μια ομάδα ή πολύ περισσότερο σε μία οικογένεια. Είναι ακόμα πιο δελεαστικό όταν με την οικογένεια αυτή, δεν μοιράζεσαι το ίδιο επώνυμο ή ίδιους δεσμούς αίματος ή περιουσιακά στοιχεία.

Και τέτοιες ομάδες υπάρχουν. Τέτοιες οικογένειες υπάρχουν. Συχνά, είναι ομάδες που λειτουργούν σαν οικογένεια και επιτρέψτε μου τον συνειρμό που κάνω, αλλά σε κάθε πετυχημένη ιστορία αθλητικής ομάδας, στα παρασκήνια πάντα διαβάζαμε συνεντεύξεις των μελών της που ανέφεραν πως λειτουργούσαν σαν μία οικογένεια.

Όμως τα παραδείγματα μιας ομάδας που λειτουργεί σαν οικογένεια, δεν περιορίζονται στον αθλητισμό. Συμβαίνει μία τέτοια συγκυριακή ιδιότητα να εμφανιστεί σε έναν οργανισμό, όπως μία επιχείρηση. Τι γίνεται τότε; Πόσο επιτυχημένη είναι ή... αναμένεται να είναι η συνταγή της;

Η αλήθεια είναι πως εδώ και μερικούς μήνες ανήκω σε μία τέτοια οικογένεια. Δεν είμαι ισότιμο μέλος ακόμα και πώς θα μπορούσα να ισχυριστώ κάτι τέτοιο όταν μία ιστορία 40 ετών περιέχει πολύ ιδρώτα, πολύ προσπάθεια, μεγάλες μάχες για επιβίωση και ένα σωρό ρίσκα που μετουσιώθηκαν σε πετυχημένες ιστορίες που όταν τις διηγείται κανείς αντιλαμβάνεται τι σημαίνει άνθρωπος με όραμα, οργάνωση, ικανότητες και θέληση, την ίδια ώρα που εγώ δεν είμαι παρά ένα από τα πιο πρόσφατα επεισόδια της. Ακόμα κι έτσι όμως, είμαι μέλος της.

Και τι σημαίνει να ανήκεις σε μία τέτοια οικογένεια; Να βρίσκεται το όνομα σου αναρτημένο στον πίνακα προσωπικού μίας επιχείρησης; Όχι. Προφανώς, όχι. Οικογένεια σημαίνει, να λαμβάνεις αφοσίωση, προσοχή και εμπιστοσύνη σε όλα όσα ως εκείνη την στιγμή δείχνεις ότι μπορείς να προσφέρεις, να προτείνεις και να δοκιμάσεις. Όταν με το καλημέρα, βλέπεις τους ανθρώπους που έχτισαν σε δεκαετίες, να εμπιστεύονται έναν άνθρωπο που μόλις γνώρισαν και όχι παρασυρμένοι από κάποιον επιπόλαιο ενθουσιασμό, αλλά βασιζόμενοι στην εμπειρία, το ένστικτο και τα δείγματα γραφής που βλέπουν.

Όταν ανήκεις σε μία τέτοια οικογένεια, που συγκυριακά πέρασες 4 ώρες ακούγοντας ιστορίες 40 ετών, έχεις δύο επιλογές: Η μία είναι να χαλαρώσεις. Να σκεφτείς πως "εδώ είμαστε" και να απολαύσεις τα προνόμια που αυτές οι συνθήκες θα σου προσφέρουν από εδώ και στο εξής σε έναν άψογο (εργασιακό) χώρο περιμένοντας τις 30 του κάθε μήνα.

Η άλλη επιλογή, είναι να αισθανθείς περηφάνια. Να φουσκώσεις με παραγωγικό άγχος γιατί "εδώ" μπορείς να προσφέρεις ολοένα και περισσότερο. Επειδή η προοπτική σου μπορεί να 'κουμπώσει" στην προοπτική της νέας σου οικογένειας. Να επενδύσεις και τον χρόνο και τα χρόνια σου εκεί που μπορείς να ταυτίσεις τις προσδοκίες σου με τις σελίδες μιας ιστορίες που θα συνεχίσει ένα βιβλίο 40 ετών. Μπορείς ίσως, να χαθείς σε ένα μέλλον χωρίς όρια για το πόσο ψηλά μπορείς οραματιστείς ότι με την συμβολή σου μπορεί να φτάσεις την νέα σου οικογένεια.

Κανονικά, κάπου εδώ το κείμενο θα έπρεπε να κλείσει με ένα πολιτικό κλισέ του τύπου "δεν μου αρέσουν τα λόγια αλλά οι πράξεις", στην περίπτωση μου όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Μου αρέσει και να λέω μεγάλα λόγια και να τα πραγματοποιώ. Μου αρέσει να εκτίθεμαι γιατί δεν φοβάμαι πως θα αποτύχω. Δεν κρατάω καβάντζες αποτυχίας, γιατί δεν περνάει καθόλου από το μυαλό μου (αυτή). Εδώ και μερικά χρόνια αισθάνομαι σαν ένα τρένο που προχωράει και όποιος θέλει ανεβαίνει ακολουθώντας την διαδρομή, αλλά εδώ απ' ότι φαίνεται, το τρένο μου έχει βρει και τις ράγες του, για το δρομολόγιο των 9:00-17:00... Yanni Spiridakis

Υ.Γ.

Μετά από 3 ποτήρια κρασί και 5-6 ρακές, μάλλον που κέρδισα το στοίχημα

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

μια αντίστροφη μέτρηση που με τρομάζει

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.

Μεγάλωσα πιστεύοντας ότι το πρόβλημα με τις ηλικίες είναι καθαρά γυναικείο. Πολύ αργότερα διαπίστωσα πως είναι μάστιγα και των αντρών και τελικά πως όσο η ηλικία αυξάνεται απασχολεί ολοένα και περισσότερο. Άλλοι βγάζουν αυτό το ψυχικό σύμπλεγμα με ξινά αστεία για το σώμα και τις αντοχές τους, άλλοι παλιμπαιδίζοντας για να νιώσουν καλύτερα με τον εαυτό τους και άλλοι ίσως το κρύβουν καλά μέσα τους.

Εγώ, από τότε που θυμάμαι, προσπαθούσα να μεγαλώσω. Προσπαθούσα να φανώ πιο ικανός, πιο ώριμος, πιο έτοιμος. Συχνά μπορούσα και να το αποδείξω. Αυτή η αντίστροφη φιλοσοφία μου έμεινε έως και σήμερα όπου ουδέποτε δεν έκρυψα την ηλικία μου, παρά μάλλον την στρογγυλοποιώ προς τα πάνω!

Εδώ και λίγο καιρό όμως υπάρχει ένα -τετριμμένο- "καμπανάκι" που χτυπάει ολοένα και παραπάνω. Δεν ξέρω αν κατ' ανάγκη συνδέεται με την ηλικία μου, ίσως με βοηθήσετε εσείς στο να το αποσαφηνίσω αυτό στην συνέχεια τούτου του προβληματισμού.

Βλέπετε, αν καυχιόμουν για κάτι ως παιδί, ήταν επειδή μετά την πολύ μικρή ηλικία, σταμάτησα να κλαίω. Σταμάτησα να δακρύζω. Μηδέν, nada, zero. Τι στεναχώριες, τι αποχωρισμοί(*), τι κηδείες, τι σοβαρές αρρώστιες στην οικογένεια. Τα μάτια μου δεν είχαν καμία επικοινωνία με την ψυχή μου και σιγά-σιγά θεωρώ πως σαν άνθρωπος μετά από διάφορες δοκιμασίες, άλλαξα και τα μάτια κέρδισαν την ψυχή. Κόντρα σε ένα-δυο ανθρώπους που επιμένουν πως είμαι ευαίσθητος και εύθραυστος, εγώ ουδέποτε αισθάνθηκα λύπη και στεναχώρια(*).

Το τελευταίο διάστημα όμως, έχω αρχίσει να δέχομαι επίθεση από "κάτι" που ούτε όνομα έχει, ούτε μπορώ να το ερμηνεύσω. Δεν νιώθω τα αισθήματα μου πιο ευαίσθητα, ούτε την ψυχή μου πιο μαλακή, όμως υπάρχουν κάτι στιγμές που τις ονομάζω "τσακ" στις οποίες η τρίχα σηκώνεται και τα μάτια μου μουσκεύουν.

Τι; Πώς είπα; Τι είναι πάλι αυτό το περίεργο πράγμα που μου συμβαίνει; Χωρίς λόγο και με χαζές αφορμές, εκεί που κάθομαι αγέρωχος στον θρόνο του εγωισμού μου, τα δάκρυα έρχονται σαν μια καταιγίδα που σου επιτίθεται στιγμιαία, αστραπιαία και έτσι απότομα, πάλι σιωπά.

The Microscopic Structures of Dried Human Tears
smithsonianmag.com

Μίλησα για κάποιες αφορμές και είναι αστείες αλήθεια. Φωτογραφικές αναμνήσεις (στα ελληνικά το flashback) από παιδικά ή εφηβικά χρόνια που αν το καλοσκεφτώ με αφήνουν γενικά αδιάφορο, τραγούδια που έχουν έναν στίχο ή ένα σόλο κιθάρας που κάνει αυτό το "κλικ", μια σκέψη που με φέρνει λίγα χρόνια μπροστά και μπορεί να αφορά εμένα, τα παιδιά μου ή άλλα αγαπημένα πρόσωπα, ένα πέρασμα με το αμάξι από κάποιο σημείο που για μένα έχει συμβολική αξία, ακόμα και η στιγμή που μπαίνω στο αμάξι έχοντας γυρίσει τα παιδιά μου στο σπίτι τους, λίγο πριν γυρίσω την μίζα για να ξεκινήσω, κάτι που έχω κάνει εκατοντάδες φορές πιο πριν. Ίσως ακόμα κι ένα παραμύθι που έτυχε να πέσει στα χέρια μου ή μια αγκαλιά και ένα χάδι που θυμάμαι πως δέχτηκα λίγο καιρό πριν.

Αν τα παραπάνω σας φαίνονται ασυναρτησίες, έχετε απόλυτο δίκιο. Και αν νομίζετε ότι θα σπαταλούσα τον χρόνο σας αν αυτό συνέβη μια-δυο φορές, πιστέψτε με, γελιέστε. Αυτό το κακό ξετέλεμα τείνει να γίνει συνήθεια. Συνήθεια που με φοβίζει. Είναι κάτι σαν την ακράτεια του γέρου. Την πρώτη φορά, είναι σίγουρος ότι έτυχε. Ακόμα και τις δέκα επόμενες, ίσως ήταν η κακιά στιγμή. Από την επόμενη όμως έχει χρέος στα επόμενα ψώνια του, μαζί με το γάλα, τις πατάτες και το χαρτί υγείας, να προσθέσει στην λίστα του και πάνες ακράτειας για του ηλικιωμένους. Ας μην το πει πουθενά, πρέπει να το κάνει.

Έτσι νιώθω κι εγώ. Αυτά τα νεόφερτα δάκρυα είναι δάκρυα ακράτειας και εγώ δεν μπορώ να τα ελέγξω τελευταία. Ευτυχώς εγώ σε σχέση με τον ηλικιωμένο του παραδείγματος, δεν λερώνω τα βρακιά μου, την γλιτώνω με λίγο κοκκινισμένα μάτια, όμως τον αντιλαμβάνεστε τον συνειρμό.

Αν είναι σημεία ένδειξης της ηλικίας μου, τότε όχι απλά φοβάμαι, αλλά τρομοκρατούμαι κιόλας. Και όχι λόγω κάποιου εγωιστικού τετριμμένου του τύπου "κλαίνε μωρέ οι άντρες"; Όχι-όχι. Απλά να, η σκιαγράφηση του χαρακτήρα μου τείνει να αποδομηθεί και αυτό από μόνο του με τρομάζει, γιατί δεν μπορώ να το ελέγξω. Και γενικά ότι δεν μπορώ να ελέγξω, με τρομάζει. Και κάπως έτσι έρχεται η αντίστροφη μέτρηση κάποιου πράγματος. Yanni Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

διήγημα ~ η κατάρα των τερματικών σταθμών

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.

Το παρακάτω διήγημα είναι η συμμετοχή μου στο διαγωνισμό διηγήματος 2021 που διοργανώνει το ianos.gr

Η πόρτα του αυτοκινήτου έκλεισε κι εκείνος κρατώντας την χειραποσκευή του, ήταν και πάλι εκεί, έξω από την αίθουσα αναχωρήσεων. Έντεκα χρόνια μετά, στο σημείο που όλα αρχίζουν, όλοι αλλάζουν σελίδα ή... κάποια ολοκληρώνονται.

Μια τελευταία αγκαλιά, αυτήν που δίνεις σφίγγοντας δυνατά την πλάτη του άλλου ελπίζοντας το σημάδι να μείνει εκεί για τα επόμενα έντεκα χρόνια που ίσως χρειαστούν για να τον ξαναδείς. Λίγα δάκρυα που κυλούν λερώνοντας το πέτο του πουκαμίσου, ευχόμενος να αφήσει έναν λεκέ που θα θυμίζει και αυτόν τον αποχωρισμό. Και ύστερα βήματα. Ανάποδα βήματα γιατί μέχρι το σημείο ελέγχου των διαβατηρίων δεν θέλεις να χάσεις από τα μάτια σου ούτε ένα δευτερόλεπτο.

Και τώρα, το σημείο που είσαι μόνος. Από την έξοδο μέχρι το αεροπλάνο. Μία γκρίζα ζώνη με το εισιτήριο ανά χείρας μέσα στην οποία δεν είσαι πολίτης καμίας χώρας, δεν ανήκεις σε καμία φυλή, καμία πατρίδα, καμία οικογένεια. Εκεί που είσαι ξένος μεταξύ αγνώστων και το μόνο που σου θυμίζει την όποια υπόσταση σου, είναι οι αναμνήσεις. Αυτές πέρασαν από μπροστά του στα τελευταία βήματα πριν την επιβίβαση.

"Καλώς ήρθατε", ακούστηκε η ευγενική αεροσυνοδός στην είσοδο του αεροσκάφους κι εκείνος της χαμογέλασε τεντώνοντας τα χείλη με υπερπροσπάθεια. Έσκυψε και προχώρησε ως την θέση του, χαρίζοντας ένα δεύτερο τυπικό χαμόγελο στην κοπέλα που έτυχε να ταξιδεύει δίπλα του. 

Λίγο αφού έβαλε την ζώνη, έμεινε σκυφτός και βυθισμένος στις σκέψεις του αρχίζοντας ξανά να αναλύει την κατάρα των τερματικών σταθμών της ζωής του. Τα χέρια του ήταν φανερά ιδρωμένα και το πρόσωπο του κόκκινο από τα έως τώρα δάκρυα που πρόχειρα είχε σκουπίσει νωρίτερα.

"Πρώτη σας φορά σε αεροπλάνο"; ακούστηκε μια διακριτική φωνή από την κοπέλα δίπλα. Τι ειρωνεία! Ποιος θα του έλεγε πως μετά από εικοσιπέντε χρόνια ταξιδιών θα λάμβανε ποτέ μια τέτοια ερώτηση. Δεν ήθελε όμως να δείξει αγένεια κι έτσι αποκρίθηκε με έναν τόνο ελαφρώς υψηλότερο του ψιθύρου που ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να προφέρει:

"Κάθε ταξίδι είναι πάντα πρώτο και τελευταίο. Όσο ίδιος κι αν είναι ο σκοπός, υπάρχουν πάντα παράγοντες που το διαφοροποιούν από τα προηγούμενα" ολοκλήρωσε ανακουφισμένος.

"Δεν έχετε άδικο. Παράγοντες όπως τον συνεπιβάτη σου στην διπλανή θέση κάθε φορά" ανταπάντησε η κοπέλα, ενώ εκείνος της χαμογέλασε τυπικά γυρνώντας ελαφρώς το κεφάλι προς τα εκείνη για να μην δείξει αποστροφή θέλοντας όμως να δείξει ότι ήθελε η κουβέντα να ολοκληρωθεί εδώ.

Λίγο μετά την απογείωση, ήταν η κοπέλα αυτή τη φορά φανερά σφιγμένη. "Δεν θα ξεπεράσω ποτέ τον φόβο μου για τις απογειώσεις. Εσείς; Έχετε παρόμοια φοβία"; Ήταν η τελευταία του ευκαιρία για να αφεθεί στην νέα του παρέα ή να χαθεί για πάντα στην αιώνια προσωπική του κατάρα των τερματικών σταθμών.

Yanni Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

το πεδίο εφαρμογής της δημιουργικότητας μου

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.

Πρόκειται για την πρώτη μου δημοσίευση από τότε που το yannidakis έγινε η βιογραφική μου σελίδα, αυτό όμως δεν σημαίνει πως οι δημοσιεύσεις μου εδώ θα χάσουν την ταυτότητα των προβληματισμών.

Έτσι, συνδυάζοντας τα δύο αυτά στοιχεία -του προβληματισμού και της προσωπικής μου ταυτότητας- θα κάνω μια σύντομη αναδρομή πριν επιστρέψω στο παρόν. Τότε που το όνειρο μου ήταν να γίνω δημοσιογράφος και να γράφω επιμένοντας ωστόσο να μην διαβάζω! Ένα από τα πρώτα μου αντικρουόμενα στοιχεία στον χαρακτήρα μου. Ήταν ακριβώς τότε που οι δασκάλες μου και αργότερα οι καθηγήτριες μου επέμεναν να εκμηδενίζουν τις εκθέσεις και την εν γένη γραφή μου. Ήταν τότε που έπρεπε να παρατήσω το όνειρο της γραφής γιατί αυτό μου επέβαλαν. Και το πέτυχαν!

Ασχολήθηκα με κάτι διαφορετικό, σπούδασα κάτι διαφορετικό, όμως εκεί έγινε κάτι επίσης αντικρουόμενο. Αναπτύχθηκε το στοιχείο της φαντασίας και της δημιουργικότητας μου. Μερικές σελίδες βιβλίων και κάποιες πανεπιστημιακές εργασίες, μου έδειχναν πώς δεν γεννήθηκα για να γίνω δημοσιογράφος ή συγγραφέας. Η γραφή μου δεν ήταν συγγραφική. Δεν ήμουν ο επόμενος Καζαντζάκης και King. Η γραφή μου ήταν δημιουργική.

Στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου στο κεφάλαιο κε' και στους στίχους 14-30, ο Ιησούς προσπάθησε να εξηγήσει στους αγράμματους ακροατές του πως οι άνθρωποι έχουν χαρίσματα, λέγοντάς τους την παραβολή των "ταλάντων". Το θέμα είναι τι κάνει ο καθένας με αυτά. Και αν εκείνα τα χρόνια οι δυνατότητες, οι ευκαιρίες και οι προοπτικές ήταν πολύ συγκεκριμένες, σήμερα τα πάντα είναι ευκολότερα και περισσότερα!

πηγή εικόνας: lindau-nobel.org

Υπάρχουν λαμπρά παραδείγματα ανθρώπων που βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία να αναδείξουν το δικό τους... τάλαντο. Υπάρχουν όμως και αμέτρητες άγνωστες περιπτώσεις εκεί έξω ανθρώπων που έζησαν, πέθαναν και ποτέ δεν μάθαμε αν πέρα από εργάτες, ντελιβεράδες, δημόσιοι υπάλληλοι ή νοικοκυρές θα μπορούσαν να κάνουν κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον έχουν χάρισμα στο να κάνουν κάτι άλλο πολύ καλύτερα. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να τιμωρηθούν όπως υπαγορεύει η παραβολή; Ίσως αυτό θα το κρίνει καλύτερα Εκείνος που σκέφτηκε και την ιστορία, γιατί εσείς κι εγώ γνωρίζουμε ότι συχνά, αυτή η γαμημένη ευκαιρία δεν δίνεται ποτέ ή παρουσιάζεται σε ακατάλληλη στιγμή.

Σήμερα, τέσσερις δεκαετίες μετά από την δική μου πρώτη ανάσα, αισθάνομαι πιο δημιουργικός από ποτέ. Αποζητώ ηρεμία και στιγμές συγκέντρωσης για να εκφράσω αυτήν την δημιουργικότητα. Όταν ξαπλώνω τις νύχτες αισθάνομαι κατάκοπος από τις σκέψεις που συνεχώς κατακλύζονται από νέες στερώντας μου τον χρόνο της ξεκούρασης και της ξεγνοιασιάς. Καθημερινά βομβαρδίζω το πεδίο της παραγωγικότητας μου με νέες ιδέες που άλλοτε προσπαθώ να μεταδώσω κι άλλοτε να μετουσιώσω σε ένα είδος ρεαλιστικής εφαρμογής. Αυτό που παράλληλα αναζητώ είναι το πεδίο εφαρμογής τους.

Το πρόβλημα είναι πώς όταν ξεκίνησα να ξεδιπλώνω αυτήν την ικανότητα τα χρήματα δεν ήταν το παν. Τα αμέτρητα άρθρα και δημοσιεύσεις μου σε εφημερίδες και ιστοσελίδες ήταν απλά μια αθώα έκφραση. Σήμερα, όμως αυτοπεριορίζομαι γιατί εκ των πραγμάτων αυτές οι σκέψεις, αυτή η δημιουργικότητα πρέπει να συνδέεται κάθε φορά με μια οικονομική ανταμοιβή. Σήμερα, κανείς δεν θα σου πει μπράβο για μια ωραία ιδέα. Σήμερα δεν αρκεί καν αυτό. Κάθε ιδέα, κάθε δημιουργία πρέπει να κοστολογείται. Δεν είμαι -βλέπετε- καλλιτέχνης. Ένας μεσοαστός είμαι που βιοπορίζομαι από αυτές τις σκέψεις και μια-δυο ακόμα αρχές. Το 2008 τον ακούσαμε να λέει “If you're good at something, never do it for free”.

Αναπολώ -σαν γραφικός μεσήλικας- την εποχή που είχα τον χρόνο να δημιουργώ τζάμπα. Που είχα το περιθώριο να φτιάξω λάθη και να σκεφτώ ατοπίες. Σήμερα, εγκλωβισμένος στα δικά μου δεδομένα αναζητώ ακόμα το πεδίο εφαρμογής της δημιουργικότητας μου. Yanni Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

δώστε αύξηση στον εργαζόμενο χωρίς έξοδα

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Υπάρχει ένας πολύ συγκεκριμένος λόγος που ο καθένας από εμάς πάει κάθε μέρα στην δουλειά και περνάει σε αυτόν τον χώρο τις πιο παραγωγικές ώρες της ημέρας του. Το χρήμα. Πίσω απ' αυτό βέβαια κρύβονται πολλά ακόμα, όπως η κοινωνικότητα, η αναγνώριση, η προσπάθεια, η συνεργασία, η ομαδικότητα, η δημιουργικότητα, η καινοτομία και πολλές ακόμα έννοιες που ο ένας τους πόλος είναι πάντοτε η ικανοποίηση του καλώς νοούμενου "εγώ" του ανθρώπου και ο άλλος πόλος... το χρήμα.

Λίγο-πολύ, εργαζόμενοι είμαστε όλοι. Απλά η συντριπτική πλειοψηφία εργάζεται σε/για κάποιον και μια μικρή μειοψηφία είναι οι ιδιοκτήτες οι οποίοι εργάζονται έχοντας παράλληλα άλλους να εργάζονται για εκείνους. Αυτοί οι δεύτεροι βέβαια έχουν και τον άχαρο ρόλο του εργοδότη. Του τύπου δηλαδή που εργοδοτεί και πληρώνει την πλειοψηφία που λέγαμε.

Το περιβάλλον και οι εργασιακές συνθήκες αποτελούν ένα βασικό πυλώνα της εργασιακής ζωής ενός εργαζομένου και αυτό έρχεται πολύ ψηλά στην πυραμίδα των αναγκών ενός εργαζομένου στην κορυφή της οποίας βρίσκεται φυσικά ο μισθός.

Ο μισθός ωστόσο ετυμολογικά δεν ανταποκρίνεται εξ ορισμού στα χρήματα. Αφορά την ανταπόδοση για την εργασία που προσφέρει ο καθένας. Και όταν αυτή είναι τόσο αποδοτική, συνήθως στο πέρασμα του χρόνου αυτό φέρνει στο τραπέζι και την συζήτηση για αύξηση. Αύξηση του μισθού. Όταν αυτή έρχεται, ο εργαζόμενος είναι ευχαριστημένος. Όταν αυτή δεν έρχεται, ο εργαζόμενος είναι δυσαρεστημένος.

Πόσοι από εσάς όμως εξετάσατε το ενδεχόμενο να ανταμείψετε τον εργαζόμενο σας με κάτι επιπλέον που δεν μετριέται σε χαρτονομίσματα; Πόσοι σκεφτήκατε να πληρώσετε σε κάτι άυλο και μη μετρήσιμο;

πηγή εικόνας:
encrypted-tbn0.gstatic.com

Κι όμως, υπάρχουν πολλές μορφές αναγνώρισης της απόδοσης του εργαζομένου. Είναι, το κάλεσμα σε ένα meeting μέσα στο οποίο θα ακούσετε την γνώμη του για την πρόοδο της εταιρείας. Είναι ο σεβασμός στην επιλογή του σε ένα ζήτημα που πρέπει να αποφασιστεί. Είναι η ανάθεση αρμοδιοτήτων στα χρονικά όρια που του επιτρέπουν να την εκτελέσει συμβάλλοντας στην αυτοπεποίθηση και καθιέρωση του. Είναι η γνωριμία του με άλλα στελέχη ή μεγάλους πελάτες ή προμηθευτές. Είναι ένας τίτλος που θα δοθεί για να αναδείξει την συνεισφορά του στο πόσο. Προϊστάμενος ή υπεύθυνος ή συντονιστής κλπ.

Ένας καλός ηγέτης γνωρίζει πως να ανταμείψει τον υπάλληλο του. Γνωρίζει πως να τον αναβαθμίσει ψυχολογικά και εργασιακά χωρίς να το κάνει μισθολογικά.

Όμως θα κάνουμε μια παύση εδώ για να ισορροπήσουμε την έννοια του κειμένου αυτού. Βλέπετε, ναι μεν υπάρχουν πολλές εναλλακτικές προτάσεις για την αναβάθμιση του υπαλλήλου στην εταιρεία, όταν όμως αυτές παγιώνονται, όταν ο σωστός και αποδοτικός εργαζόμενος ανταμείβεται συνεχώς με λόγια και αέρινους τίτλους, χωρίς ποτέ να μην υπάρχει σαν προοπτική μία οικονομική αύξηση του μισθού, τότε περνάμε στο άλλο άκρο. Σε εκείνο ενός εργοδότη διπλωμάτη που συνεχώς κερδίζει χρόνο με τεχνάσματα και ουσιαστικά απλά εκμεταλλεύεται τον εργαζόμενο του.

Κατά συνέπεια -και επειδή η σχέση εργαζόμενου και εργοδότη έχει ανεξάντλητα κεφάλαια μελέτης- είναι υπέροχα ενδιαφέρον το πως μπορεί κανείς να αναβαθμίσει τον υπάλληλο του κερδίζοντας ο ίδιος σε παραγωγικότητα και κάνοντας τον ίδιο πιο ευτυχισμένο, πιο κινητοποιημένο και κάπου ενδιάμεσα και λίγο περισσότερο οικονομικά αναβαθμισμένο! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

η εξέλιξη του ψέματος που έγινε αλήθεια

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Θα σας εξομολογηθώ μια αμαρτία μου. Μικρός έλεγα συχνά ψέματα. Ήταν τόσο ευχάριστο να μπορώ να ξεφεύγω από καταστάσεις που θα με έφερναν σε δύσκολη θέση που η συνήθεια αυτή εξελίχθηκε με έναν λίγο περισσότερο τεχνικό τρόπο στην συνέχεια.

Με λίγη μελέτη και περισσότερη εσωτερική ανάλυση, διαπίστωσα πως το ψέμα είναι... κακό! 

"Όποιος λέει ψέματα πέφτει μες τα αίματα κι όποιος λέει αλήθεια έχει του Χριστού βοήθεια" μου μάθαινε η μάνα μου από μικρό και σιγά-σιγά αντιλήφθηκα πως η... επιστήμη του ψέματος είχε πολλές πτυχές με πρώτη και καλύτερη, την κοινώς ομολογούμενη, εκείνη των λευκών ψεμάτων.

Ως "λευκό ψέμα" νοείται κάποιο μικρό ψέμα που λέει κανείς για να προστατεύσει κάποιον για τον οποίο νοιάζεται. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουμε λίγο-πολύ όλοι. Εκείνοι που χρησιμοποιήσαμε τέτοια ψέματα σε έναν ασθενή αγαπημένο μας πρόσωπο για να μην τον αγχώσουμε περαιτέρω ή σε ένα παιδί για να μην το φοβίσουμε άσκοπα.

πηγή εικόνας: media.npr.org

Στο πέρασμα του χρόνου όμως, διαπίστωσα πως λευκά ή μη λευκά τα ψέματα, εξακολουθούσαν να είναι -πώς να το πω- κακά! Δεν έχει σημασία συχνά η πρόθεση σου εφόσον την προσεγγίζεις με έναν λάθος τρόπο. Και το χειρότερο; Στα ψέματα πρέπει πάντα να θυμάσαι τι είπες! Άσχημο, ειδικά για εμένα που έχω την τάση να μην θυμάμαι πράγματα (εξού και γιατί τόσο οργανωμένος με σημειώσεις κλπ.). Το γεγονός αυτό ήταν ένα άλλο πλήγμα για μένα. Γιατί να πρέπει να θυμάμαι κάτι που δεν συνέβη όταν μου είναι ήδη δύσκολο συχνά να θυμάμαι το αληθινό γεγονός καθαυτό;

Και κάπως έτσι έφτασα στο επόμενο στάδιο της απόκρυψης στοιχείων. Βλέπετε, αν κάτι απλά το αποκρύψεις, ε... δεν είναι ψέματα. Είναι απλά η απόκρυψη της αλήθειας, σωστά; Αυτό το εργαλείο ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο στην ζωή μου, γιατί συχνά προστάτευσα αγαπημένα μου πρόσωπα από μια πονεμένη ίσως αλήθεια και την ίδια στιγμή δεν είχα ψευδομαρτυρήσει. Όμως να που ακόμα κι αν δεν λες ψέματα, ακόμα κι αν απλά αποκρύπτεις την αλήθεια ή μέρος αυτής, θα πρέπει και πάλι να θυμάσαι τι τελικά φανέρωσες και τι απέκρυψες. Σωστά; Συνεπώς η δική μου προσωπική δυσκολία να εκφραστώ τοιουτοτρόπως ήταν και πάλι άκαρπη.

Μετά όμως. Αχ! Μετά ήρθε το Marketing. Ήρθαν διάφορες τεχνικές ωραιοποίησης της αλήθειας στην ζωή μου. Οι σπουδές μου εκεί, καθώς και τα μετέπειτα σεμινάρια που παρακολούθησα, μου δίδαξαν πως τα ψέματα και οι αποκρύψεις δεν οδηγούν πουθενά. Είναι μια αληθινή εξαπάτηση και εγώ ουδέποτε δεν ήμουν τέτοιος άνθρωπος, οπότε σίγουρα δεν θα με χαρακτήριζαν τα παραπάνω.

Η ωραιοποίηση της αλήθειας όμως; "The taste for the theatrical" όπως είπε ένας μεγάλος δάσκαλος το 2008; Αυτό ακουγόταν σαν μια ιδιαίτερα ελκυστική λύση για εμένα στο πρόσφατο παρελθόν και παρόν μου. Βλέπετε, λένε για τους ειδικούς στο marketing πως είναι ψεύτες. Λένε ψέματα για να διαφημίσουν ένα προϊόν ή μια υπηρεσία, όμως αυτό δεν ισχύει. Είναι όπως όταν συντάσεις ένα βιογραφικό. Εκεί που πολλοί πέφτουν στο ατόπημα να γράψουν ψέματα, όμως όλοι ξέρουμε πως στο βιογραφικό ποτέ δεν πρέπει να γράφουμε ψέματα, πρέπει απλά να ωραιοποιούμε την αλήθεια μας! Στην ουσία οι επαγγελματίες του τομέα αυτού, απλά δουλεύουν στα δυνατά σημεία μιας εταιρείας ή ενός προϊόντος για να φανούν ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα και ωραιοποιούν τις όποιες αδυναμίες των. Που είναι το ψέμα;

Κατά συνέπεια, οι τεχνικές του marketing, αυτή η δεδουλευμένη κατάρτιση στην θεατρική προσέγγιση, έφεραν πιο αληθή, ντόμπρα και χειροπιαστά αποτελέσματα. Πλέον είμαι περήφανος γιατί ποτέ δεν λέω ψέματα. Δεν έχω την ανάγκη. Τα χρόνια, οι παραστάσεις και οι εμπειρίες μου με έφεραν στο σημείο να αντιμετωπίζω την ζωή όπως είναι και ουδέποτε να πέφτω θύμα μιας εξωτερικής έδρας ελέγχου όπου θα φοβάμαι να πω την αλήθεια μου στα αγαπημένα μου πρόσωπα, τους συγγενείς μου ή στον εργοδότη μου. Πλέον δεν χρειάζεται να θυμάμαι τι είπα και σε ποιον. Μου αρκεί να λέω αυτό που σκέφτομαι και όλη μου την αλήθεια. Ο τρόπος που θα το κάνω αυτό βέβαια, θα είναι πάντα το μικρό μου μυστικό! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ο υποκειμενικά γρήγορος χρόνος και οι ρόλοι γονιού-παιδιού που αντιστρέφονται

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Δεν έχει ακόμα ξημερώσει. Είναι κάπου μετά τις τέσσερις το πρωί και αναρωτιέμαι ποιες είναι οι απολαύσεις της ζωής. Σκέφτομαι τον έρωτα, το σεξ, την επαγγελματική αναγνώριση και επιτυχία κι ύστερα την αγκαλιά, μια ζεστή αγκαλιά γεμάτη αγάπη. Σκέφτομαι το αγαπημένο μου φαγητό και ένα dry Martini με ελιά ή ένα σπαρταριστό όλο ξεγνοιασιά γέλιο.

Σηκώνω το κεφάλι και κοιτάζω δύο μικρά παιδιά. Αφημένα ως είναι στο ίδιο κρεβάτι έχει η μία γείρει πάνω στην άλλη. Τα μαλλιά, τα πόδια και τα απαλά τους χεράκια είναι μπερδεμένα μεταξύ τους, δείγμα του άστατου ύπνου και της ευλυγισίας τους.

Κι εγώ, αγχωμένος ως συνήθως, κάνω μία παύση. Παίρνω δυο-τρεις αργές αναπνοές και σαστίζω κοιτώντας τις. Αυτό είναι! Ο χρόνος περνάει τόσο υποκειμενικά γρήγορα. Κοιτάζω αυτά τα απαλά προσωπάκια που λίγες ώρες πριν γελούσαν με την καρδιά τους και ανυπομονούσαν να τελειώσω ότι έκανα ίσα για μια αγκαλιά ή λίγες στιγμές μαζί τους. Κοιτάζω προσεκτικά τα μικρά δαχτυλάκια και το καλοσχηματισμένο τους προσωπάκι και ρουφάω την στιγμή χαϊδεύοντας τα ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουν.

Είναι αργά και έξω έχει κρύο. Εγώ φροντίζω να είναι στα ζεστά και συλλογίζομαι το πόσο σύντομα θα είναι δύο ενήλικοι απόγονοι με δικές τους εκκρεμότητες και άγχη. Πόσο εύκολα θα αντιστραφούν οι ρόλοι και ξαφνικά εγώ θα ζητιανεύω για μια αγκαλιά τους, ένα χάδι τους και λίγο από τον χρόνο τους. Τότε που εγώ δεν θα είμαι πια ένα ελκυστικό πρόσωπο για εκείνα. Θα αισθάνομαι άραγε γεμάτος από όσα έζησα μαζί τους στην παιδική τους ηλικία; Θα είναι τόσες οι αναμνήσεις, οι εμπειρίες και οι φωτογραφίες που να αποτελούν επαρκεί εφόδια για όταν εγώ θα ζητάω στιγμές που εκείνες δεν θα μπορούν να μου προσφέρουν;

Κάπως έτσι αναστατώθηκαν και ανακατεύτηκαν οι σκέψεις μου. Περιπλέχτηκαν οι προτεραιότητες μου περί απολαύσεων και ξαφνικά το Martini με το αγαπημένο μου αναμμένο πούρο έδειχνε τόσο ασήμαντο που η αγωνία μου έπληξε τα κουρασμένα μου μάτια λόγω του ξενυχτιού. Έβγαλα τα γυαλιά μου, έχωσα το σώμα μου ανάμεσα στα δικά τους, πήρα αγκαλιά τα λούτρινα κουκλάκια τους και άρχισα να τα χαϊδεύω. Ίσως όχι παραπάνω από είκοσι δευτερόλεπτα, αφού μετά αποκοιμήθηκα όσο ήταν ακόμα νύχτα στον ορίζοντα και τα μόνα φώτα που υπήρχαν ακόμα ήταν εκείνα του Χριστουγεννιάτικου δέντρου που δεν ξεστολίσαμε ακόμα.. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

πονάω ανάλογα με το πώς ζω

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Έχω την εντύπωση πως κάποιος κάποτε είπε πως η ζωή είναι μαθηματικά, όμως ακόμα κι αν δεν το είπε αυτός, το λέω εγώ σήμερα. Αλλά θα φτάσουμε κι εκεί στην συνέχεια.

Βλέπετε, όταν ήμουν μικρός άκουγα και ξανα-ακουγά πως η καρδιά πονάει και ποτέ δεν καταλάβαινα αν όλοι μιλούσαν για μια τόσο συχνή πάθηση του ιατρικού κλάδου ή για μια υπερβολή της μεταφοράς του λόγου. Καμπόσα φεγγάρια πιο πέρα, ένιωσα την δική μου καρδιά να πονάει, αλλά ήμουν μικρός, δεν θα παραδεχόμουν ποτέ πως κείνα τα συναισθήματα ήταν πόνος της καρδιάς. Κάποια ήταν αποχαιρετισμοί, κάποια οικογενειακές απογοητεύσεις και δεν συμμαζεύεται.

Ήρθε η εποχή που τα ενήλικα όχι-όχι, πάμε ξανά:

Ήρθε η εποχή που τα ώριμα μάτια μου, άρχισαν να βλέπουν τα πάντα υπό την διάθλαση του ενήλικου ματιού. Τα πάντα γύρω μου είχαν πόνο με μερικά παράσιτα χαράς και επιτυχίας. Όχι ποτέ δεν ήμουν απαισιόδοξος σαν ενήλικας, απλά ήταν μια ωμή πραγματικότητα.

Αν είχα την αντικειμενική διάθεση να δω την ζωή μου ρεαλιστικά, τότε έβλεπα πως παρά τις δυσκολίες μου, ο πόνος ήταν παντού ολόγυρα. Άνθρωποι χωρίς δουλειά, παιδιά χωρίς γονείς, οικογενειάρχες χωρίς τα απαραίτητα. Τι δυστυχία Θεέ μου!

Κι όμως μέσα μου, ένα φτερωτό νοητό τερατάκι μου φώναζε πως έπρεπε να πονέσω. Έπρεπε να ανήκω κι εγώ σε εκείνους που νιώθουν τον πόνο μπας κι έτσι ζήσω. Το έκανα, δηλαδή... το δοκίμασα και ένιωσα να ζω. Να ταυτίζομαι με τραγούδια, με ανθρώπους, να νιώθω πιο... γήινος. 

Σήμερα, έχοντας μια πιο ολοκληρωμένη άποψη για το πως είναι να είσαι ζωντανός, μπορώ να πω πως μέσα από τις απολαύσεις που είχα την ευκαιρία να βιώσω, τα ταξίδια μου, τις επιτυχίες μου και παράλληλα τους αποχωρισμούς μου, τα δάκρυα της απόστασης, το σφίξιμο των δοντιών της αποτυχίας, το γύρισμα του στομαχιού της αδικίας, είναι αλήθεια πως η ζωή καμώνεται από όλες αυτές τις ακραίες συναισθηματικές και βιωματικές εμπειρίες.

πηγή εικόνας: https://s3.amazonaws.com/

Βλέποντας έναν πατέρα ήδη άρρωστο να νικάει μια πανδημία και να επιστρέφει στην ζωή εκμεταλλευόμενος τις 20% πιθανότητες που του έδωσαν οι γιατροί και έναν άλλο που είχε τόσο κόσμο και πόρους στην διάθεση του, να τα παραμερίζει όλα και να απομονώνεται για να περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του αυτομαστιγώνοντας τον εαυτό του, αντιλαμβάνομαι πως συχνά οι άνθρωποι δεν οδηγούνται από τις απολαύσεις ή τις προσδοκίες, αλλά από το κίνητρο.

Και τελικά, πείθομαι πως (και) η ζωή είναι μαθηματικά, γιατί στο τέλος ή προς το τέλος αυτής της διαδρομής, εκείνοι που έζησαν μόνο επιτυχία, πλούτη, χαρές και απολαύσεις δεν θα έχουν ζήσει. Γιατί η ζωή είναι σαν τον ελληνικό καφέ, στηρίζεται στο κατακάθι. εκεί που όταν τον πιεις μερικοί πηχτοί κόκκοι του, μπερδεύονται στον λαιμό και σε πνίγουν με μια γλυκιά πικρή γεύση. Αυτό το κατακάθι που δεν φαίνεται, που όμως είναι ο ίδιος ο καφές που νωρίτερα κατανάλωσες. Αυτή είναι η ζωή. Και όσο κατακάθι έχεις φάει στην μούρη, τόσο πιο πολύ έζησες. Απλά αναλογικά μαθηματικά δηλαδή. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ η ελλάδα οργανώνει την Μεσόγειο

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Αυτήν την εβδομάδα το σημαντικότερο ζήτημα που μας απασχόλησε (δεν βαρεθήκατε τα περί πανδημίας;) ήταν η συμφωνία της Ελλάδας και της Αιγύπτου.

Κάτι που έπρεπε να έχει γίνει εδώ και χρόνια επιτέλους συνέβη. Δυο πολιτικοί αρχηγοί έκατσαν σε ένα τραπέζι και χώρισαν χωρικά ύδατα με τρόπο που εξυπηρετεί και συμφέρει και τους δύο. Είναι τόσο απλά τα πράγματα.

Βασικά... όχι, δεν είναι. Ποτέ δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα στην Μεσόγειο, τουλάχιστον όχι όσο η τουρκία βρίσκεται ακριβώς εκεί! Οπότε ήταν βέβαιο πως τα πράγματα θα γίνουν πολύπλοκα μετά την ανακοίνωση. Οι τούρκοι δεν μπορούν να δεχτούν πως υπάρχει πολιτική και διπλωματία. Αυτό ήταν ανέκαθεν πρόβλημα τους από καταβολής του -ας πούμε- έθνους τους.

Η Ελλάδα όμως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κάνει βήματα προς την σωστή κατεύθυνση και θα αναφέρω το παράδειγμα της Ιταλίας. Την οριογραμμή ανάμεσα σε Ιταλία και Ελλάδα που επίσης άργησε, αλλά έγινε και τότε υπήρχαν σφοδρές αντιδράσεις από Αλβανία και -μαντέψτε- από τουρκία! Και αφού η Ελλάδα νοικοκύρεψε την από Δυσμάς εκκρεμότητα της, έφτασε στο σήμερα και στην συμφωνία αυτής της εβδομάδας που βέβαια πρέπει να επικυρωθεί από τα Κοινοβούλια των δυο χωρών για να τεθεί προς ισχύ και να γνωστοποιηθεί.

Επιτρέψτε μου να σημειώσω και τις συμφωνίες των τελευταίων ετών της Ελλάδας με το Ισραήλ. Ενέργεια, αγωγοί και άλλα ζητήματα που "καίνε" Ελλάδα και Ευρώπη δείχνουν να παίρνουν τον δρόμο της επίλυσης και αυτό δείχνει πως η αδύναμη και προβληματική Ελλάδα, κινείται μεθοδικά στην σκακιέρα της πολιτικής, χωρίς προκλήσεις και επιδείξεις δύναμης, σε αντίθεση με τους γείτονες μας εκείθεν. 

Υπάρχει και η άλλη άποψη. Ότι η Ελλάδα ξύνει πληγές και ως εκ τούτου οι κινήσεις αυτές δυναμιτίζουν το κλίμα, γεγονός που μπορεί να προκαλέσει δυσάρεστες ενέργειες της τουρκίας που έτσι κι αλλιώς πρώτα δρα και μετά σκέφτεται. Ίσως. Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτή η επιλογή δεν είναι και η σωστή όμως. Και ξέρετε και κάτι άλλο; Η εκ νέου υποβάθμιση της τουρκικής λύρας μετά την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, δείχνει πως ο τσαμπουκάς δεν μετράει στην πολιτική...

Ένα μπράβο λοιπόν στην Ελλάδα της οργάνωσης της Μεσογείου κόντρα σε λυσσασμένα θηρία που γαβγίζουν αλλά δύσκολα θα δαγκώσουν. Μια οργανωμένη Μεσόγειος, ένα οργανωμένο Αιγαίο, μια οργανωμένη Ευρώπη, Μέση Ανατολή, είναι το κλειδί για παγκόσμια ειρήνη και πρόοδο. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ το πρόβλημα της διαχείρισης του χρόνου

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Μία μέρα, μία ελεύθερη ή εργάσιμη ημέρα, που ξεκινάει κάπου εκεί που το υποκειμενικό ξεκίνημα ορίζεται από τις δικές μας προσωπικές συνήθειες και τελειώνει όταν τέλος πάντων αποφασίσουμε εμείς ή ο Μορφέας.

Το που και πως μας βρίσκει ένα ξημέρωμα ή που και πως καταλήγουμε στο τέλος της ημέρας μας, είναι ένα ολόκληρο διαφορετικό θέμα που ευχαρίστως θα μας προβληματίσει εν καιρώ, όμως για την ώρα, ας μείνουμε εκεί, στο ενδιάμεσο, εκεί που καθοριζόμαστε καθημερινά σαν άνθρωποι, σαν πολίτες ετούτης της κοινωνίας.

Πώς άραγε γεμίζει ο καθένας αυτές τις ώρες της ωφέλιμης ημέρας; Ένα στερεότυπο που ανάθεμα κι αν ακολουθεί κανένας, λέει πως το μοντέλο των 8 ωρών ύπνου, 8 ωρών διαδκέδασης και 8 ωρών εργασίας, είναι αρκετό και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις όρισε και την σύγχρονη κοινωνία της Δύσης. Όμως ξέρετε κάτι; ακόμα κι αν κάποιος εργάζεται για 8 ώρες, εγώ έχω πολλές απορίες που ακυρώνουν αυτό το στερεότυπο της διαχείρισης του χρόνου. Λόγου χάρη, η διαδρομή από και προς την εργασία, σε ποιο οχτάωρο ανήκει; Το πλύσιμο των πιάτων, το μαγείρεμα, το μπάνιο και το ξύρισμα, σε ποιο ωράριο ανήκουν;

Πολλές φορές σκέφτομαι πόσο λάθος είναι να μετράμε την μέρα μας σε εικοσιτετράωρα. Πόσο θα βόλευε να ήταν κάθε μέρα ενιαία και απλά να είχε διαλείμματα ύπνου. Προφανώς η ουτοπική μου φαντασίωση δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί ποτέ, καθώς θα ακύρωνε κάθε ημερολόγιο και προγραμματισμό, όμως αυτό δεν αλλάζει διόλου το συμπέρασμα μου. 

Γιατί αναρωτιέμαι: Πώς είναι δυνατό να μην φτάνει ποτέ ο χρόνος για κάτι; Γιατί να μην έχω λίγο χρόνο περισσεύματος και όχι να ζητιανεύω από τον αυστηρό εαυτό μου για λίγο έλεος; Για λίγο ακόμα ύπνο ή λίγο χρόνο για να αδειάσω κάθε μου σκέψη παίζοντας, πηγαίνοντας στην θάλασσα ή παρακολουθώντας μία χαζή ταινία;

Η διαχείριση του χρόνου του καθενός είναι μια καθαρά προσωπική υπόθεση που ίσως μπορεί να επηρεαστεί από τρίτους, όμως τι σημασία έχει; Αυτό δεν σημαίνει διαχείριση: Να έχεις την δύναμη να περιορίσεις τις απώλειες από τους εξωγενείς παράγοντες και να επιτύχεις το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

surplus

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ πώς μία πανδημία έδειξε το πράσινο πρόσωπό της

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Κατά τη διάρκεια της καραντίνας λόγω του κορονοϊού, μειώθηκαν -λέει- μεταβλητές σε ρύπους πόλεων, διοξειδίου του άνθρακα, οι αστικοί θόρυβοι, τα τροχαία ατυχήματα και πολλά ακόμα.

Δεν θέλει ιδιαίτερες επιστημονικές γνώσεις για να συμφωνήσει κανείς με τις μετρήσεις αυτές να βρει την αιτία και την δικαιολογία, αν μου επιτρέπεται. Δεν υπάρχει τίποτα που να προκαλεί προβληματισμό έως εδώ, αφού καλώς ή κακώς η κοινωνία χτίστηκε βασιζόμενοι σε πόρους που εξαντλούν, φθείρουν και τελικά καταστρέφουν το περιβάλλον. Δεν πρέπει να δείχνουμε υποκριτές λέγοντας ότι λυπόμαστε όταν ουσιαστικά έχουμε ανάγκη στην καθημερινότητα μας την καταπάτηση αυτή. 

Αυτό το οποίο είναι δουλειά μας είναι να βρίσκουμε τρόπους να μειώνουμε την προσβολή του περιβάλλοντος από τεχνητά αίτια και κατόπιν να τους εφαρμόζουμε. Εδώ αξίζει να προβληματιστεί κανείς, όταν τεράστιες επενδύσεις γίνονται στον κλάδο των αυτοματισμών και της ταχύτερης λειτουργικότητας, όταν η προστασία του περιβάλλοντος αποτελεί ένα ζήτημα που κερδίζει μικρή προσοχή και ακόμα μικρότερες χρηματοδοτήσεις.

Ξέρετε, αυτό που απέδειξε η περίοδος που είχαμε κλειστεί σπίτια μας είναι πως τελικά η κανονικότητα του ανθρώπου είναι σχετική, πως κατά βάθος είμαστε ευπροσάρμοστο είδος ζωής και ως εκ τούτου θα μπορούσαμε εύκολα να παιδευτούμε πάνω σε εφαρμογές που θα έδιναν λύσεις παρά θα δημιουργούσαν αδιέξοδα. Είναι σαφές πως ο μέσος άνθρωπος έχει την βούληση και την θεωρητική επιθυμία, όμως του λείπει η εκπαίδευση. Του λείπουν τα μέσα. Και ίσως αυτό να είναι ένα αύριο ενδιαφέρον που θα δεν θα έχει βοήθεια από κανέναν lockdown για να επιτύχει μείωση σε ρύπους και τροχαία. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ το κίνητρο

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Αν κάποιος μου έλεγε πως μπορεί κανείς να πράξει κάτι χωρίς να έχει το κίνητρο γι' αυτό θα τον θεωρούσα ψέματα. Ακόμα και οι φιλανθρωπίες, ο εθελοντισμός ή οποιαδήποτε πράξη δεν έχει φαινομενικό κέρδος, έχει -πρέπει να έχει- κίνητρο.

Οι άνθρωποι ωθούνται από αυτό. Προσπαθούν περισσότερο, γίνονται πιο αποτελεσματικοί, πιο ουσιαστικοί. Οδηγούνται από αυτό. Και όλο αυτό δεν έχει τίποτα το δυσάρεστο. Είναι ωραίο να έχεις έναν λόγο, έναν σκοπό, κάποιον στόχο, για να προσπαθείς. 

Ο σημερινός προβληματισμός θα εξετάσει την μακάβρια στιγμή που χάνεις το κίνητρο σου. Ω, Θεέ μου, δυσκολεύομαι να συνεχίσω να γράφω σκεφτόμενος ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που δεν έχουν λόγο για να συνεχίζουν. Άνθρωποι που ξεκίνησαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όμως στην πορεία έχασαν αυτό που τους κινητοποιούσε.

Όπως για παράδειγμα, τον άνθρωπο τους. Ένας αρμονικός σύντροφος προσφέρει στον άλλο την ώθηση να γίνεται καλύτερος άνθρωπος! Να διορθώνει τα λάθη του. Να προσπαθεί περισσότερο, να παίρνει τις σωστές αποφάσεις, να έχει -για όνομα Του Θεού- την δύναμη να συνεχίζει να ζει! Να ζει ωραία και απολαυστικά. Αν ξαφνικά αυτός χαθεί, τι συμβαίνει σε αυτά τα κίνητρα που χάνονται; Σε τι αποτελέσματα οδηγούνται;

Έχετε δει άνθρωπο που δεν θέλει να συνεχίσει να ζει ούτε μισή μέρα; Που ξαφνικά όλα μοιάζουν ανούσια, που όλες οι εσωτερικές υποσχέσεις για υγεία, καλύτερες συνήθειες στην ζωή και περισσότερο χρώμα στην ζωή, μαυρίζουν, ακυρώνονται και αυτοεξουδετερώνονται;

Κι ύστερα είναι τα όνειρα. Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει ζωή δίχως όνειρα και στόχους. Κι αν το Σάββατο ονειρεύεσαι και την Κυριακή κάθε όνειρο, φαντασίωση και επιδίωξή σου γκρεμίζεται σαν χάρτινος πύργος; Σύμφωνα με τα λεγόμενα μου, σταματάς να ζεις. Δίνεις ένα τέλος σε μια ενδιαφέρουσα ζωή και ξεκινάς εκείνη την συμβατική που "πρέπει".

Αν νιώθεις ότι το κίνητρο σου τελείωσε και πως δεν αντέχεις ούτε μισή μέρα ζωής. Αν αυτή τη φορά αισθάνεσαι ότι έχεις τελειώσει από όλα, τότε συνήθισε το. Εκτίμησε την εμπειρία που είχες να ζήσεις ως ένας μη κανονικός άνθρωπος, ένας μη μέτριος άνθρωπος. Ένας μοναδικός άνθρωπος που πάει, πέρασε. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

herakleion

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΟΓΡΑΦΙΑ ~ η σύνοδος που (δεν) θα νικήσει την ζημία του κορονοϊού

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Ανέκαθεν οι ηγέτες αυτού του κόσμου συνεδρίαζαν για να αποφασίσουν τον μέλλον το δικό σου και το δικό μου. Θα θυμάστε περιπτώσεις ιστορικών συνεδριάσεων σε Ευρωπαϊκό επίπεδο όπου αποφασίστηκε η διεύρυνση της Ευρωζώνης με νέα μέλη ή εκείνες τις μαραθώνιες συνεδριάσεις με πρωταγωνίστρια την Ελλάδα με πιο -ίσως- μακάβρια εκείνη όπου το αχτύπητο δίδυμο Τσίπρας-Βαρουφάκης τα έκαναν μούσκεμα κερδίζοντας ξενύχτια, χτυποκάρδια και ένα μνημόνιο παραπάνω.

Σήμερα, η παγκόσμια οικονομία δοκιμάζεται εκ νέου. Προφανώς οι ζημιές είναι τόσο μεγάλες που το κουτσουρεμένο άνοιγμα του τουρισμού είναι απλά ένα μπάλωμα στην γιγάντια τρύπα της ευρωπαϊκής οικονομίας. Στις Ηνωμένες Πολιτείες που η διαχείριση είναι κεντρική για καθεμιά από τις πενήντα πολιτείες της, τα πράγματα είναι πιο... ομοιόμορφα αν μου επιτρέπεται τον όρο.

Στην Ευρώπη ανέκαθεν υπήρχε η ανώμαλη συμφωνία της μερικής ομόνοιας. Από την Κοινή Αγροτική Πολιτική την δεκαετία του εβδομήντα, στο κοινό νόμισμα της νέας χιλιετίας. Όμως πολύ συχνά -ιδιαίτερα σε τέτοιες κρίσεις- αυτά που μας χωρίζουν μοιάζουν περισσότερα από εκείνα που μας ενώνουν σαν Ευρωπαίοι πολίτες.

Αυτές τις μέρες έχουμε μια πολύ σημαντική Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες με κύριο θέμα το Ταμείο Ανάκαμψης που αυτό το διάστημα έγινε φύλλο και φτερό από τα φτωχότερα κράτη για να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της κρίσης του κορονοϊού. Μην γελιέστε, στην Ευρώπη οι Βόρειοι (πλούσιοι) γίνονται ακόμα πλουσιότεροι δανείζοντας με επιτόκιο στους Νότιους (φτωχούς). Είναι τόσο γραφικό όσο ακούγεται. Το Ταμείο Ανάκαμψης όμως, δεν είναι δάνειο. Είναι ένα καλά οργανωμένο και προσεγμένο εργαλείο αποδέσμευσης ενός τεράστιου ευρωπαϊκού κουμπαρά. Ένας κουμπαράς που άδειασε και οι πλούσιοι ακόμα και αν δεν τους ανήκουν τα λεφτά του (κουμπαρά) κάνουν αυτές τις μέρες την επανάσταση τους θιγμένοι από τις ανάγκες των φτωχών. 

Μάταια ο Charles Michel προσπαθεί να κατευνάσει τα πνεύματα και να βρει συμβιβαστικές λύσεις να καθησυχαστούν οι Βόρειοι που ουσιαστικά αποτελούνται από τις: Αυστρία, Δανία, Γερμανία, Ολλανδία και Σουηδία. Μάταια τους έταξε μεγαλύτερο ποσό επιστροφής στις τσέπες τους έως και εκατό εκατομμύρια ευρώ. Μάταια πρότεινε να μειωθεί το ποσό του Ταμείου Ανάκαμψης αυξάνοντας το διαθέσιμο ποσό για όσες χώρες έχουν ανάγκη για να παίρνουν και το κατιτίς τους σε τόκους.

Ξέρετε κάτι; Προσπαθώ να μπω στην θέση τους. Να σκεφτώ ότι δεν είναι οι "κακοί" και να δεχτώ ότι προσπαθούν να ικανοποιήσουν τους κρατικούς προϋπολογισμούς τους και την ευημερία του τόπου τους και καλά κάνουν. Το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου δεν εντοπίζεται στους πλούσιους Βόρειους αλλά στο ότι πενήντα χρόνια μετά η Ευρώπη δεν έχει καταφέρει να ενώσει όλα τα κράτη-μέλη της υπό μία ενιαία πολιτική σε όλα. 

Αυτή η θαυμάσια διαφορετική Ευρώπη, των ανεπτυγμένων, των κουλτουριάρηδων, του τουρισμού, της βιομηχανίας, της γεωργίας, της καινοτομίας, ακόμα χωρίζεται σε χώρες, μπλοκ, γεωγραφικούς προσδιορισμούς και τοπικά συμφέροντα. Αντ' αυτών, σκεφτείτε μια πραγματικά ενωμένη Ευρώπη έναντι άλλων ενωμένων κρατών, όπως.... οι Η.Π.Α. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

κατιτοίς

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ το τέλος που δεν αξίζει

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Έχω ζήσει πολλούς χαιρετισμούς. Σε τούτη εδώ τη σελίδα είχα την ευκαιρία να αναφέρω διάφορες μορφές τους, τις συνέπειες, τα συναισθήματα και άλλα τους στοιχεία. Ο χαιρετισμός όμως δεν είναι απαραίτητα το τέλος. Υπάρχουν χαιρετισμοί μιας μικρής ή μεγάλης απόστασης, σαν ένας κύκλος που περιμένεις ότι θα επιστρέψει στην αρχική του κατάσταση. 

Το τέλος είναι μια άλλη περίπτωση. Όταν κάτι τελειώνει πολύ συχνά δεν προλαβαίνεις να το χαιρετίσεις όπως πρέπει. Αυτή η μεγαλοπρεπής τελετή που έχεις ετοιμάσει στο μυαλό σου για εκείνη τη μέρα, συχνά μένει στην φαντασία και αν έχεις αγοράσει και υλικά πράγματα για να την πραγματοποιήσεις, αυτά μένουν στην γωνία μιας ντουλάπας απλά για να σου θυμίζουν την αφέλεια και την μικρότητά σου.

Αν ο αποχαιρετισμός είναι μία οδυνηρή πληγή, τότε το τέλος είναι κάτι χειρότερο. Είναι σα να σταματάει η καρδιά και η ροή του αίματος σου και να μην ξέρεις γιατί και πώς. Έχω ζήσει μερικές από αυτές τις καταστάσεις που στην ταμπέλα των αναμνήσεων μου οδηγήθηκαν σε τέλος. Κάποτε (μου) τελείωσε ένας Θέμης που ποτέ δεν πρόλαβα να αποχαιρετίσω όπως θα ήθελα αν μου δινόταν η ευκαιρία. Εξάλλου σκέφτομαι γονείς και συντρόφους που σε μια στιγμή χάνουν το τέκνο ή το στήριγμα τους, από μια στραβοτιμονιά, μία κακιά στιγμή στον δρόμο. Ίσως νωρίτερα να είχαν μαλώσει ή απλά να μην είχαν όρεξη να πουν κάτι. Αυτό που δεν είπαν ή έκαναν, θα ήταν και το τελευταίο κι έτσι το τέλος ήρθε χωρίς αποχαιρετισμό.

Κάπως έτσι ολοκληρώνονται και οι αγάπες που δεν άξιζαν να φτάσουν σε ένα τέλος. Ήταν εκεί, δυνατές, ονειρεμένες, πολύπλοκες, πλήρεις, όμως εκεί που όλα είναι τόσο ήρεμα και βατά. Εκεί που έχεις ετοιμάσει με κάθε λεπτομέρεια την πανηγυρική επιτυχία, ξαφνικά μία παρεξήγηση, μία λάθος εντύπωση, μία αδικία δίνουν ένα τέλος που δεν αξίζει. Και αν η καρδιά δείχνει μαραμένη τότε ψάχνεις το κλειδί για να ξεκλειδώσεις το κλουβί. Να ανοίξεις το πορτάκι και να απελευθερώσεις ότι ήταν φυλακισμένο τόσο καιρό. Χωρίς ερωτήσεις και αναλύσεις. Ότι πονάει εξαιτίας σου, ασ' το να φύγει. Χαμένοι είστε και οι δύο.

Καμιά φορά ένα τέλος δεν ορίζεται όπως του αξίζει. Κάποιος κάνει κάτι λάθος και επηρεάζονται όλοι. Γιατί ένα τέλος, είναι ολέθριο. Είναι τσουνάμι -όχι στην καρδιά, ακόμα και αυτή ελέγχεται- αλλά στην ζωή. Στην καθημερινότητα, στα αμέτρητα σχέδια και στους χαζούς ενθουσιασμούς που όταν αχρηστεύονται δεν χωράνε σε κανέναν κάδο ανακύκλωσης, παρά μόνο στον γαμημένο κάδο που καταλήγει στην χωματερή. 

Μην μου ζητήσετε να γράψω και για την αρχή. Κάθε αρχή έχει ένα τέλος, οπότε πείτε ότι σας έκανα χάρη και έφτασα στην ολοκλήρωση του κύκλου ζωής!  +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ η Αγία Σοφία γίνεται επιτέλους τζαμί

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Ο Ιερός ναός της Του Θεού Σοφίας, η Αγία Σοφία που αποτελεί ένα κτίριο στην Κωνσταντινούπολη είναι σήμερα ένα μουσείο. Ένα αξιοθέατο για όσους επισκέπτονται την Πόλη αυτή. Για όλους τους Έλληνες, για όλους τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, έχει μια ιδιαίτερη βαρύτητα και έναν ιδιαίτερο συμβολισμό. Χωρίς αμφιβολία είναι το σύμβολο της Ορθοδοξίας στην Πόλη που είναι η πρωτεύουσα της Ορθόδοξη Εκκλησίας.

Και ενώ αυτό είναι γνωστό, δύσκολα μπορεί κανείς να το νιώσει στο πετσί του αν δεν την επισκεφτεί. Έτσι κι εγώ πολλά ήξερα και ένιωθα στην θεωρία μέχρι που έζησα την εμπειρία να ψάλλω το "Υπερμάχω" στον τόπο που το έγραψαν. Πατώντας για πρώτη φορά μέσα στο ναό, τα συναισθήματα με κατέκλυσαν και ήταν πολλά και διαφορετικά. Αυτό που επικρατούσε ήταν το δέος. Ω, τι δέος αισθάνθηκα όταν βρέθηκα εκεί στην μέση κοιτώντας ψηλά τον Παντοκράτορα! Ποια ήταν αυτή η απίστευτη αίσθηση όταν ανέβηκα από το κυκλικό δρομάκι προς τον γυναικωνίτη όταν έμαθα ότι από εκεί ανέβαινε ο Αυτοκράτορας με το άλογό του για να παρακολουθήσει την Λειτουργία. Και τι οργή. Πόση οργή ένιωσα όταν είδα τις εργασίες αποκατάστασης των ψηφιδωτών από τον σοβά που είχαν τοποθετήσει οι βάρβαροι κατακτητές που ακούνε στο όνομα τούρκοι. Δίπλα μου τουρίστες με φωτογραφικές μηχανές κι εγώ από ανοησία να ψάχνω μανουάλι για να ανάψω κερί κάνοντας τον σταυρό μου.

Η Αγία Σοφία όμως δεν είναι μουσείο. Δεν χτίστηκε για να είναι ένα έκθεμα, ένα λάφυρο με είσοδο για να επιφέρει κέρδη. Χτίστηκε για να αποτελεί τόπο λατρείας πιστών. Χριστιανών πιστών. Οπότε αυτή η μέση λύση στην άκρη της τουρκικής επικράτειας δεν ήταν -τόσα χρόνια- παρά μια εύθραυστη συμφωνία ειρήνης. Ο ναός μέσα του -μιλώντας μεταφορικά- έβραζε και όλο αυτό το διάστημα απλά μετρούσε αντίστροφα. 

Και σήμερα από τα πιο επίσημα τουρκικά χείλη, ακούστηκε πως πάρθηκε η απόφαση της μετατροπής της Αγίας Σοφίας σε τζαμί. Επιτέλους! Παρά τις παρεκκλίσεις από την Διεθνή Κοινότητα, τις προειδοποιήσεις από Ορθόδοξα κράτη, ο Ερντογάν έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα, δηλαδή πέταξε στα σκουπίδια την διπλωματία και φανέρωσε τα αληθινά του βάρβαρα ένστικτα ως γνήσιος τούρκος και στην αποθέωση της ειλικρίνειας του, αγνόησε τους πάντες πραγματοποιώντας το εφηβικό του όνειρο και κάνοντας την Αγία Σοφία και πάλι τζαμί όπως πριν μερικές εκατοντάδες χρόνια οι βάρβαροι συμπατριώτες του.

Δεν ξέρω αν θα επαληθευτούν οι προφητείες και όταν η Αγία Σοφία γίνει τζαμί θα ξεκινήσει ο πόλεμος από τον οποίο ο ναός θα περάσει και πάλι στα χέρια των ελλήνων, ξέρω όμως πως αυτή η αναταραχή έπρεπε να γίνει. Ήταν καιρός. Και ο χρονισμός δεν είναι τυχαίος. Σε έξι μήνες η Ελλάδα θα ξεκινήσει τους ετήσιους εορτασμούς για τα 200 χρόνια από την επανάσταση εναντίων των βάρβαρων κατακτητών, οπότε η πολιτική ηγεσία της τουρκίας φροντίζει να ξύσει με οινόπνευμα μία πληγή που ποτέ δεν έκλεισε για τον ελληνισμό.

Κατά την γνώμη μου, όσοι εξοργίστηκαν με την απόφαση του Ερντογάν, είναι υποκριτές. Λυπάμαι που σας το λέω. Σημαίνει πως έως τώρα ήσασταν ευχαριστημένοι, πως είχατε συμβιβαστεί με το καθεστώς του ναού ως μουσείου, πως απ' το τίποτα καλό είναι και το λίγο. Στις 24 Ιουλίου για μένα, σε εκείνη την πρώτη μέρα που θα τελεστεί η πρώτη θρησκευτική λατρεία των Μουσουλμάνων μέσα στην Αγία Σοφία, θα ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση. Δεν ξέρω αντιστροφή μέτρηση για ποιο πράγμα, όμως το φιτίλι θα έχει ανάψει και κάπου εκεί κρυμμένο στις κατακόμβες του ναού θα είναι ένα τεράστιο ξύλινο κουτί με εκρηκτικά έτοιμο να ανατινάξει την επανάσταση που από μόνος του ο Ναός θα ξεκινήσει... +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

I fight

 Διαβάστε περισσότερα.. »