καταχώρηση τσι μέρας - ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗΣ

σημερινή προσθήκη στην λίστα των βραβεύσεων τσι μέρας
από SIC TRANSIT MUNDI GLORIA

Η Τσιγγουνιά Είναι Μαγκιά!
Πού θα πάτε διακοπές φέτος;
Στην Αντίπαρο.
Α....  Ωραία επιλογή, ήσυχη.
Μην το λες, ή κατάσταση δεν είναι όπως τότε που είχες πάει.  Το νησί έχει βελτιωθεί....
Η συζήτηση μεταξύ τυριού και αχλαδιού με διαδικτυακή φίλη, εκεί στις ώρες του χασίματος, περιμένοντας κάτι να συμβεί, ή τέλος πάντων να έρθει η ώρα να πας στο σπίτι.
Ναι, που λες, η κατάσταση έχει φτιάξει.
Δηλαδή;
Έχει οργανωμένες παραλίες, μπαράκια και τέτοια.
Ειλικρινά, πάσχιζα να αντιληφθώ πως στα μάτια ενός περιηγητή, το να πηγαίνει στην Αντίπαρο και να του ζητούν χρήματα για να ξαπλώσει στην παραλία, ενώ παραδίπλα ημίγυμνες εικοσιπεντάχρονες θα δέχονται γύρους σφηνάκια λικνιζόμενες προς τέρψη αξύριστων ελληναράδων, είναι δείγμα προόδου και "βελτίωσης".  Άλλοι καιροί άλλα Ήθη.
Όταν η δική μου γενιά ενηλικιωνόταν, στις παραλίες πήγαινες με την εξάρτυση σου.  Αν ήθελες σκιά, έπαιρνες ομπρέλα, αν ήθελες νερό το κουβαλούσες από το σπίτι, αν επιθυμούσες να ξαπλώσεις, μετέφερες ψάθα -όχι πετσέτα- ψάθα.  Αν πιθανολογούσες πως θα πεινούσες κατά τη διάρκεια του μπάνιου σου, έφτιαχνες και κανένα ψωμοτύρι και το'ριχνες στην τσάντα.  Εξάλλου στην επιστροφή, σίγουρα θα σταματούσες για παγωτάκι.
Οι διακοπές στα ελληνικά νησιά είχαν κι αυτές έναν αποπνέοντα πρωτογωνισμό.  Νοικιασμένο παπί, μετά ποδαρόδρομο από τον χωματόδρομο μέχρι το κύμα, εσύ, η παρέα σου και ο Θεός.  Την πρώτη φορά θυμάμαι που κατέβηκα στη Σαντορίνη στα τέλη της δεκαετίας του '70 δεν υπήρχε ούτε ο Αθηνιός.  Μας πήραν οι λεμβούχοι και ανεβήκαμε με τα μουλάρια.
Στις μέρες μας, η ενζενύ, κόρη επιχειρηματία και απόφοιτος ιδιωτικού κολλεγίου, απαιτεί να της φέρνουν τον καφέ της στην ακροθαλασσιά.  Τι κι αν κουβαλάει μια τσάντα θαλάσσης, μεγαλύτερη από το σάκο που πήρα για όλο το Σαββατοκύριακο, ο capuccino freddo και η baguette με γαλοπούλα οφείλουν να σερβιριστούν στην ξαπλώστρα με το εμφιαλωμένο μέσα στην σαμπανιέρα.
Αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν ούτε στην promenade des Anglais στην Νίκαια.  Εκεί, τα παραθαλάσσια εστιατόρια και καφέ κρατούν κομμάτια της παραλίας για τους πελάτες τους, όμως η υπόλοιπη παραλία είναι ελεύθερη για όλους και όλοι, μα ΟΛΟΙ κουβαλούν μαζί τους ό,τι χρειάζεται, προκειμένου η διαμονή τους παρά θιν αλός να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο ευχάριστη.
Στην Ελλάδα των 1.5 εκατομμυρίων ανέργων, ο σημερινός νέος, θεωρεί γυφτιά τις αξίες που έδωσαν στους γονείς του τη δυνατότητα να τον μεγαλώσουν:  Την οικονομία, την αποταμίευση και την προνοητικότητα.  Οι σημερινοί 60άρηδες επένδυσαν πριν 30 χρόνια σε "παραθαλάσσια οικόπεδα" που στη συνέχεια έγιναν εξοχικά, προκειμένου να μη χρειάζεται σήμερα να τους πιάνει τον κώλο ο κάθε γαμοξενοδόχος.  Μαγείρευαν το φαγητό τους με υλικά που προμηθεύονταν σε μπακάλικα, κι αυτά τα υλίκά ήταν τα υλικά του τόπου των.  Δεν περίμεναν τον ντελιβερά να τους φέρει ρόκα παρμεζάνα και μπιφτέκι ολαντέζ.  Αν έπαιρναν τα γράμματα πήγαιναν και σπούδαζαν για να προκόψουν.  Αν πάλι όχι, μάθαιναν μια τέχνη.  Δεν κοπροσκύλευαν από εξεταστική σε εξεταστική για να καταλήξουν στο τέλος απόφοιτοι τμήματος λογιστικής του ΤΕΙ Κοζάνης.
Οι σημερινοί 60άρηδες δεν ντρεπόντουσαν να μπουν στο λεωφορείο σαν τις σημερινές δεσποινίδες των 900€ μικτών που πληρώνουν καθημερινά 15€ ταξί γιατί τα λεωφορεία "έχουν μέσα Πακιστανούς".  Οι σημερινοί 60άρηδες καβαλούσαν τη βέσπα, έπαιρναν από το σπίτι το "βασανάκι" και ροβόλαγαν κατά την παραλία, με ό,τι είχε μέσα η τσέπη τους.  Δεν τράβαγαν δυο μισθούς, για να κλείσουν στο St. Barth για να πουλήσουν μούρη στη γκόμενα που ψάρεψαν πριν τέσσερις μήνες στο Villa.
Σε όλους τους τόπους που έχω ταξιδέψει, οι τοπικές κοινωνίες κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου να εξοικονομήσουν πόρους για τους κατοίκους των καταρχάς, και δευτερευόντως για τους επισκέπτες των.  Στις εξοχές της Μαδέρας, χτιστά barbeque περιμένουν τους εκδρομείς για να ψήσουν.  Στα χωριά της Ισλανδίας, αγρότες φιλοξενούν αντί ευτελούς αντιτίμου τους ταξιδιώτες, οι οποίοι κοιμούνται σους υπνόσακους που κουβαλούν μαζί τους.  Στη γαλλική Ριβιέρα, camping δέχονται τους επισκέπτες που δεν θα μπορούσαν ποτέ να μείνουν στο Negresco.  Στη Γερμανία, φούρνοι μικροκυμάτων στα σούπερμάρκετ, διευκολύνουν τους εργαζόμενους στο να φάνε ένα φθηνό γεύμα που αγοράζουν προκατεψυγμένο.  Στην Αυστρία, κρήνες στις πλατείες ξεδιψούν τους τουρίστες.  Στην Ελλάδα.....
Στην Ελλάδα, είναι γυφτιά να μην ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ ΞΑΠΛΩΣΤΡΑ στην παραλία, να μην παραγγείλεις σάντουϊτς και να μην καταναλώσεις τουλάχιστον τρεις μπύρες.  Στην Ελλάδα είναι καρμιριά να μείνεις σε σκηνή, γιατί σε σκηνές μένουν μόνο οι ΚΝΙΤΕΣ, και κάτι τελειωμένοι που πάνε μόνο Ελαφονήσι.  Στην Ελλάδα είναι πολύ Β να μετακινείσαι με το λεωφορείο ακόμη κι αν θες να πας σε συναυλία στο ΠΑΛΛΑΣ, όπου το parking θα σου στοιχίσει 17€ για τρεις ώρες.  Στην Ελλάδα, δεν νοείται να γεμίσεις νερό από το ψυγείο σου για να πίνεις, κάνοντας τα ψώνια σου στην Ερμού.  Οφείλεις να το πάρεις από το περίπτερο.  Στην Ελλάδα τέλος,  δεν σου επιτρέπεται να πεις πως δεν μαλακιζόσουν στο ΙΕΚ ΜΑΧΛΕΠΑΣ,  ξεσκίζοντας ουσιαστικά τις οικονομίες του πατέρα σου, αλλά δούλευες σερβιτόρος, και με όσα αποταμίευσες τώρα άνοιξες ένα δικό σου καφέ.  Διότι ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, είναι chic absolu  να είσαι άνεργος δικηγόρος που αν και 35άρης μένεις με τους γονείς σου, οι οποίοι και σε συντηρούν, αλλά tres banal να δουλεύεις οικοδομή και στα 35 σου να έχεις οικογένεια, την οποία και συντηρείς ο ίδιος.
Και μετά μου λέτε "δεν φτάνουν τα χρήματα" ε;


οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis. Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια