Η ιστορία αυτή αποτέλεσε την αφορμή να επιβεβαιώσω τη θεωρία μου που θέλει τον νεκρό να μην έχει καμία ουσιαστική πρακτική αξία –εξαιρώντας την πνευματική που συνεχίζει μετά τον υλικό θάνατο- σε αντίθεση με τον ζωντανό που μένει τελικά πίσω. Το γεγονός του θανάτου ενός ανθρώπου και πόσο μάλλον νέου, είναι ασφαλώς λυπηρό. Όμως ο χαμός του δεν θα αλλάξει το ρου της ιστορίας, δε θα αποτελέσει σημείο αναφοράς για κανέναν πλην του περιβάλλοντός του. Ένας κόκκος άμμου σε μια έρημο που ξέρει να αντικαθιστά οτιδήποτε χάνεται. Είναι πολύ ψυχρό να μιλάμε έτσι για έναν άνθρωπο που πέθανε, όμως σας ζητώ να πάρετε την περίπτωση ενός απόλυτα ξένου για να είστε αντικειμενικοί και να χρησιμοποιήσετε το δικό μου πρίσμα.
Τέτοια όμως απαξίωση για τον νεκρό; Όχι. Η αξία του εκλιπόντα αντανακλά πάντοτε σε όλους εκείνους στους οποίους επέδρασε ενώ ζούσε. Κι εδώ είναι η ουσία του όλου κειμένου. Το ότι εκείνοι που θρηνούν, αυτοί που θα πονέσουν είναι όσοι μένουν πίσω. Στη μάνα καταστρέφονται όλα τα οράματα, στην σύζυγο όλη η ζωή, το μέλλον του τέκνου κινδυνεύει, ο φίλος χάνει το στήριγμά του, ο συνεργάτης βλέπει την επιχείρηση να απειλείται. Αντιλαμβάνεται κανείς την πολυεπίπεδη αναστάτωση στις ζωές των άλλων. Φυσικά αυτή ποικίλλει από την ηλικία και τις δραστηριότητές του. Ένας άεργος, εργένης και ένας άρρωστος ηλικιωμένος θα επιφέρουν μικρότερα κρούσματα στην μετά αυτών εποχή.
Ο πνευματικός μου έμαθε να μην λυπάμαι τον νεκρό, αλλά εκείνον που αφήνει πίσω του. Έκτοτε έσπευσα να το καθιερώσω σαν θεωρία και τελικώς επιβεβαιώθηκα. Ο νεκρός χρειάζεται όση προσευχή έχει ανάγκη ο ζωντανός, όμως εκείνος που εξακολουθεί να βρίσκεται ανάμεσά μας έχει ανάγκη από πολύ περισσότερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το