καταχώρηση τσι μέρας - ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΔΕΥΤΕΡΑΣ

σημερινή προσθήκη στην λίστα των βραβεύσεων τσι μέρας
από Katabran's Blog
συνθηκολόγηση;

όλος ο προηγούμενος αιώνας αναγνώστη μου ήταν γεμάτος από αντιδράσεις νέων…
το ’50 οι υπαρξιστές…
το ’60 οι χίπεις…
το ’68 τα παιδιά του μάη…
αργότερα oι νέοι των αντιπολεμικών κινημάτων, κοινόβια, μουσική, ελεύθερος έρωτας…
οι νέοι αντιδρούσαν πάντα στον ψευτοσυντηριτισμό…
η κοινωνία όμως, δεν πρόσφερε οικονομική και κοινωνική βάση αναγνώστη μου για να βρει ο κέθε νέος τη θέση του στον ενήλικο κόσμο…
στην κρίσιμη πάλι στιγμή, αν μόνο μια φωνή ελευθερίας και αντίδρασης, ακουστεί μέσα στην παγκόσμια αναντρία, η φωνή αυτή θα είναι από τους νέους!
η ωριμότητα, εκτός από πείρα, φέρνει κούραση, μπούχτισμα, συνθηκολόγηση…
σκέφτομαι βέβαια πάλι, για να μην αδικήσω κανέναν, πως πάντα υπήρχαν σκαπανείς που άνοιγαν δρόμους…
από τους νέους;
από τους μεγαλύτερους;
τι σημασία έχει;
αρκεί να υπάρχουν δρόμοι…
κάποτε αναγνώστη μου, ο Ρουσσώ προετοίμασε το δρόμο γγια τη γαλλική επανάσταση, ο Μαρξ το δρόμο του Λένιν, ο Νίτσε επίσης, κάποιες ιδέες που προετοίμασαν το γερμανικό ναζισμό…
θέλω να πω, πως η θεωρία ολοκληρώνεται με την πράξη…
άλλη διαφυγή δεν έχει!
σήμερα ποιοι σκαπανείς θα ανοίξουν δρόμους;
ποιοι θα οδηγήσουν τους ανθρώπους;
αν είναι καλοί ή άγονοι οι δρόμοι, λίγη σημασία έχει…
η ιστορία δείχνει πως μέσα στις αναμοχλέυσεις της, στο τέλος, πάντα υπάρχει πρόοδος του ανθρώπου…
μόνο ότι κινείται, εξελίσσεται…
τώρα βέβαια, σε ότι αφορά στη χώρα μας, τα πράγγματα εχουν μείνει στάσιμα…
υπάρχει έξω στη φύση αναγνώστη μου, ένα ζωύφιο…
οι άνθρωποι το ονομάζουν Κίουι…
δεν μπορεί να πετάξει…
ζει σε μια τρύπα στο έδαφος όλη του τη ζωή…
είναι τυφλό και γεννάει μόνο ένα αυγό το χρόνο…
κι όμως υπάρχει στον πλανήτη εδώ και εβδομήντα εκατομμύρια χρόνια!
πάλι, οι δεινόσαυροι, ξέρουμε πως και πετούσαν και ήταν δυνατοί και αρτιμελείς, όμως, δεν έζησαν, δεν υπάρχουν σήμερα…
τι έφταιξε;
δεν εξελίχθηκαν!
λες αναγνώστη μου, αν τα πράγματα πανε στραβά, αν η ζωή δεν είναι καλή τώρα μαζί μας, να υπάρχει και το αύριο, το μετά που ίσως μας δικαιώσει;
το μετά που μόνο για τα παιδιά μπορεί να ΄χει μια παρηγοριά, πως κάτι έρχεται, κάτι αλλάζει και είναι καλό;
μετά θα … παίξουμε!
μετά θα … θα αγοράσουμμε το παιχνίδι που θέλεις!
μετά θα … φας το παγωτό!
όμως εμείς αναγνώστη μου, οι μεγάλοι, που καταλαβαίνουμε πως ο χρόνος δεν είναι συγκεκριμένος, το μετά δεν μπορεί να έχει την ίδια αξία με το τώρα!
αν δεν είμαι ικανοποιημένη με τη ζωή μου στο παρόν, λίγη σημασία θα χει αν είμαι στο μέλλον…
είναι φορές που ξεχνάω αναγνώστη μου, και συ ξεχνάς, πως το μέλλον είναι εκεί που περνούμε την υπόλοιπη ζωή μας…
την υπόλοιπη, εκείνη που δεν έχει έρθει ακόμα, μα θα ρθει και είναι αβέβαιη…
τα γραψα όλα αυτά όχι γιατί θέλω μια βατή ζωή…
η βατή ζωή είναι μια ζωή φτιαγμένη για να γρασσάρει το σύστημα…
δεν έχει συνθέσεις…
μόνο η ατομική διαδρομή του καθενός μας, μπορεί να φέρει μια προσωρινή σύνθεση με το “όλο”!
κι αυτό αναγνώστη μου, μόνο αν κάνεις πράγματα που έχουν προσωπική αξία!
χωρίς να κοιτάς τι αντίκτυπο έχει αυτό βαθύτερα μέσα σου, γιατί αυτό τοο βαθύτερα μέσα σου, τελικά δεν υπάρχει!
όλα εξαντλούνται στην επιφάνεια, δίχως πραγματική ουσία…
η κοινωνία αναγνώστη μου, μας ανατρέφει για να γίνουμε καλοί υπηρέτες της, χωρίς όμως να μας αμοίβει…
αυτό δε θα αλλάξει ποτέ!
ούτε μια στιγμή δεν άλλαξε με αξιώσεις στην ιστορία…
γιατί να αλλάξει στο μέλλον;
τους λίγους δεν τους συμφέρει και οι πολλοί είναι αγελαδοποιημένοι για να μπορούν να αντιδράσουν…
αναγνώστη μου η ιστορία με τεράστιες καμπύλες, μετά από αιώνες, φοβάμαι πως δείχνει πως ο κύκλος κλείνει…
πως ποτέ δε θα ξαναδούμε ούτε τα άνθη του αγρού, τις ελιές τα πεύκα, ούτε τους ανθρώπους, ξανά το ίδιο…
δεν είναι ότι αλλάζουν… πεθαίνουν…
ποιος φταίει, μη με ρωτάς, είναι αργά, λέει ο ποιητής, σκοτεινιάζει…
οι έλληνες, έχω την αίσθηση πως χάνονται…
πως δεν υπάρχει δυνατότητα, ούτε για ανασυγκρότηση, ούυτε για ανάκαμψη, ούτε για αναγέννηση…
βγήκε κι ένα πόρισμα σήμερα, σαν ιατρικό ανακοινωθέν το εξέλαβα…
κλείνουν τα μάτια μου… όλα δεν τέλειωσαν ας ελπίσουμε…πού πάμε μη ρωτάς, ανέβαινε κατέβαινε* αναγνώστη μου, δεν υπάρχει ούτε αρχή μα ούτε και τέλος, υπάρχει η τωρινή στιγμή, γεμάτη πίκρα, γεμάτη γλύκα, και τη χαίρομαι όλη μαζί σου…
*ας διαλέξουμε τον ανήφορο αναγνώστη μου…
απάνω!!! φωνάζει η καρδιά μου, της έχω εμπιστοσύνη…τη συντηρώ γενναία, ανήσυχη και φλεγόμενη!

οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis. Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια