αναδρομές - ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΕΚΤΟΣ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: 03 Ιουλίου 2009
ΤΙΤΛΟΣ: MY YANNIDAKIS LIVE – ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΑΡΑΚΕΥΗΣ: ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΕΚΤΟΣ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ (ΕΛΕΝΗ)

(μου ζητήθηκε να περάσω μια βδομάδα διακοπών με έναν φίλο απ’ τα spaces. Θεώρησα σωστό να αφιερώσω την εβδομάδα αυτή σε αυτόν που το πρότεινε, σε μια ιστορία όπως η παρακάτω)
--------------------------------------------------------------------------------
Μια φορά σε έναν καιρό ήμασταν έτοιμοι να αναχωρήσουμε. Ο yannidakis και η Ελένη! Ποιος θα το πίστευε! Οι πρώτες εντυπώσεις ευχάριστες και οι οθόνες έγιναν χαμόγελα και πειράγματα μεταξύ τους.
Προορισμός το ξενοδοχείο Imaret στην Καβάλα, το Monaco της Μεσογείου! Με την Ελένη είχαμε ξεχωριστά δωμάτια με θέα το όμορφο λιμάνι. Η πρώτη μέρα περιελάμβανε βόλτα στην πόλη και σε μερικά από τα μέρη που πέρασα πολύ όμορφες στιγμές στο παρελθόν. Δε χάσαμε την ευκαιρία να κάνουμε μερικές βουτιές στην καταγάλανη μακεδονίτικη παραλία.
Φάγαμε, απολαύσαμε δροσερό καφέ ώσπου βράδιασε και επιστρέψαμε στα δωμάτια μας. Δώσαμε ραντεβού για λίγο αργότερα για ποτό. Ο χρόνος περνούσε και η Ελένη δεν ήταν έτοιμη.
Παραξενεύτηκα και σκέφτηκα να της χτυπήσω την πόρτα. Δεν άνοιγε και ανησύχησα. Αναγκάστηκα να σπάσω την πόρτα για να την δω γυμνή και δεμένη σε καρέκλα με ρολόι που μετρούσε ανάποδα πέντε λεπτά στο σκοτεινό μπαλκόνι του τελευταίου ορόφου.
Στο στήθος της είχε ένα χαρτάκι. «watch your surroundings».
«Μη φοβάσαι. Έχεις εμένα», της είπα και άρχισα να τη λύνω όταν πρόσεξα ότι τα σφιχτά σκοινιά που την κρατούσαν, συγκρατούσαν ολόκληρο το μπαλκόνι ενώ χαλάρωναν ανά λεπτό. Λύνοντάς τα, το μπαλκόνι κινιόταν κι έτσι σταμάτησα.
Μια νυχτερίδα πιο ψηλά στεκόταν σ’ έναν διακοσμητικό αρχαίο γάντζο. Τον πήρα και τον έδεσα σε ένα σκοινί και ύστερα πάνω μου. Την φίλησα στο μέτωπο και την αγκάλιασα περιμένοντας το χρόνο να τελειώσει.
Τα σκοινιά λύθηκαν, το μπαλκόνι υποχώρησε και αφεθήκαμε στο κενό. Πέταξα μακριά το γάντζο που καρφώθηκε σ’ ένα δέντρο και καταλήξαμε εκεί με φόντο τη σκοτεινή θάλασσα.
«Μετάνιωσα που σκέφτηκα διακοπές μαζί σου», είπε με ανακουφισμένα δάκρυα η Ελένη και γελάσαμε μαζί.
«Σου χρωστάω ένα δείπνο με πολύ κρασί για να μη θυμάσαι τίποτα το βράδυ» της απάντησα χαμογελώντας.
Την επόμενη μέρα ζητήσαμε κοινό δωμάτιο, οι επόμενες μέρες θα ήταν φανταστικές!