κυματίζοντας σκέψεις - παρατηρώντας τα πουλιά

παρατηρώντας τα πουλιά

Στο καταμεσήμερο μιας μελαγχολικής φθινοπωρινής μέρας κάθομαι στην καρέκλα του κήπου και στο μυαλό μου στριφογυρίζουν σκέψεις, ιδέες, λόγια κι εντυπώσεις. Η συννεφιά είναι βαριά αλλά οι σταγόνες της βροχής έχουν πάψει να πέφτουν. Γύρω μου η φύση είναι ήσυχη στο μικρό κομμάτι γης που βρίσκεται στην καρδιά της πολυπληθέστερης περιοχής αυτού του τόπου. Οι Βελανιδιές στέκουν πανύψηλες πάνω από το κεφάλι μου και τα φύλλα τους μοιάζουν να χάνονται μέσα στην ομίχλη. Το χορτάρι πράσινο και ζωηρό από τη δροσιά της βροχής απλώνεται σα χαλί κατάμεστο από βελανίδια, κλαδάκια και φύλλα, σπαρμένα εδώ κι εκεί. Άνθρωποι δεν υπάρχουν και τα σπίτια γύρω μοιάζουν ερειπωμένα κι ακατοίκητα. Ακόμα και το ενοχλητικό σκυλί του γείτονα που του αρέσει να φοβερίζει τους πάντες με το άγριό του γάβγισμα και να χαλάει την απόλυτη ηρεμία, είναι άφαντο.

Ανάμεσα στις φυλλοσιές και τα θροίσματα ακούγονται καθαρά τώρα τα τιτιβίσματα πουλιών. Στην αρχή είναι αόρατα εκτός από το βιαστικό πετάρισμα κάποιου που αλλάζει κλαδί και χάνεται και πάλι στις σκιές των δέντρων. Ανακάθομαι στην καρέκλα μου και προσπαθώ να διακρίνω τους αόρατους κατασκόπους μου. Σκέφτομαι πως με κοιτούν και ζυγιάζουν τις πιθανότητες κινδύνου από το τεράστιο ον που μένει ακίνητο πάνω στο θρόνο του. Δυο τολμηροί σπουργίτες πετούν χαμηλά και προσγειώνονται πάνω στο γρασίδι. Με κοιτούν και δισταχτικά αρχίζουν να χτυπούν με το ράμφος τους τη γη. Υποθέτω πως πια νιώθουν άνετα στην παρουσία μου μια κι εγώ προσπαθώ να μένω ακίνητος για να μην τους φοβίσω. Πάνω σε ένα μεταλλικό κολονάκι ειδικό για γλάστρες, κρέμεται μια διχτυωτή σακούλα γεμάτη με σπόρους που είχαμε κρεμάσει για τα πουλιά. Τώρα η παρέα έχει αρχίσει να πληθαίνει και οι πιο θαρραλέοι έχουν αρχίσει να γαντζώνονται στη σακούλα και να τσιμπολογάνε αχόρταγα τους σπόρους.

Γέμισε μέσα σε δευτερόλεπτα η αυλή από γκριζόμαυρες φτερούγες δεκάδων σπουργιτών που τώρα πια αδιαφορούν για την ύπαρξή μου. Παρακολουθώ τις κινήσεις τους και πως ο ένας σπρώχνει τον άλλο για να πάρει τη θέση του πάνω στη σακούλα που μπορεί να έχει τώρα πάνω της ίσαμε 6 πουλιά. Οι υπόλοιποι, οι πιο δηλοί, μένουν στο έδαφος όπου το πλήθος των πεσμένων σπόρων είναι αρκετό για όλους. Τσιμπολογάνε, τιτιβίζουν, φτερουγίζουν και πηδάνε χαρούμενα σαν ένα πάρτι που βρέθηκαν απροσκάλεστοι. Δεν λείπουν βέβαια και οι αψιμαχίες, οι κόντρες και οι εξορισμοί. Αναρωτιέμαι πως να είναι άραγε να μπορείς να φτερουγίζεις το μικρό σου σώμα που δεν ζυγίζει πάνω από μερικά γραμμάρια και να μπορείς να γαντζώνεσαι με τα μικρά σου νύχια πάνω σε πέτρες, κλαδιά και διχτυωτές σακούλες...

Ανάμεσα στο πανηγύρι των μικρών φτερωτών φίλων κάνει την εμφάνισή του ένα αγριοπερίστερο. Μεγαλύτερο στο μέγεθος από τους σπουργίτες ψάχνει δισταχτικά να βρει τη θέση του μέσα στο πλήθος των φτερούγων. Γκρίζο στο χρώμα με καστανές αποχρώσεις στα φτερά του και μια ανεπαίσθητη άσπρη ρίγα στις άκρες τους. Το φτερό της ουράς του είναι μακρύ και μυτερό ενώ το κεφάλι του είναι μικρό και μοιάζει φαλακρό. Σίγουρα πολύ μικρότερο από τα συνηθισμένα περιστέρια. Ξέρω πως δεν θα είναι μόνο του για πολύ, μια και τα αγριοπερίστερα που λέγονται και πουλιά της αγάπης (love birds) πάντα είναι μαζί με τον σύντροφό τους, με τον οποίο μένουν ταίρι για όλη τους τη ζωή. Και πριν προλάβω να τελειώσω τη σκέψη μου να και ο σύντροφος που προσγειώνεται απαλά δίπλα του και μαζί αρχίζουν το αστείο τους περπάτημα κουνώντας το κεφάλι τους μπροστά πίσω καθώς παίρνουν κάθε βήμα. Και από ξαφνικά από κλαδιά και οροφές τ' αγριοπερίστερα γίνονται 4, 8, 10 μέχρι και 20 μέτρησα κάποια στιγμή. Δηλά πλάσματα, τρομάζουν πολύ εύκολα και τώρα πια δεν κουνώ ούτε τα χέρια μου καθώς θαυμάζω το πλήθος των πεινασμένων ζευγαριών που οργώνουν το χορτάρι τσιμπώντας μικροσκοπικά σποράκια που δεν μπορώ να δω.

Πεινασμένα πτηνά είναι τώρα παντού γύρω μου και τα κλαδιά είναι γεμάτα από μικρά μάτια που παρακολουθούν το πανηγύρι πάνω στο χορτάρι. Το πάρτι μεγαλώνει με τους παχουλούς Ρόμπιν που τους αρέσει να περνάνε την ώρα τους περισσότερο στο έδαφος παρά μέσα στα δέντρα. Οι Ρόμπιν δεν περπατάνε αλλά πηδάνε σαν καγκουρό από τη μια γωνιά στην άλλη. Τα γκριζόμαυρα φτερά τους καλύπτουν το σκούρο πορτοκαλί χρώμα της κοιλιάς τους και τα μυτερά ράμφι τους ξετρυπώνουν σκουληκάκι μέσα από το χώμα τα οποία καταπίνουν ολόκληρα με βίαιες κινήσεις στο κορμί τους. Περνώντας δίπλα μου με κοιτούν για μια στιγμή και μετά συνεχίζουν αδιάφοροι το κυνήγι τους. Πάνω σ' ένα ψηλό κλαδί δυο Μπλου Τζέις κράζουν δυνατά για μια στιγμή και μετά πετάνε μακριά. Φαίνεται πως δεν βρήκαν ενδιαφέρον στα μικρά σποράκια που μοιράζονταν από το πλήθος των άλλων πουλιών. Οι Μπλου Τζέις είναι σχετικά μεγαλύτερα πουλιά σχεδόν στο μέγεθος ενός συνηθισμένου περιστεριού αλλά τα φτερά τους είναι απίθανα. Βαθιές μπλε φτερούγες ανακατεύονται με σιέλ και πλαισιώνονται από μαύρο. Ένα ψηλό γαλάζιο λοφίο στο κεφάλι τους κάνει να μοιάζουν επιβλητικοί. Οι Μπλου Τζέις όμως είναι βάρβαροι στα μικρότερα πουλιά και συνήθως τα κυνηγάνε για να τους κλέψουν την τροφή. Σήμερα όμως φαίνεται πως είχαν άλλα σχέδια. Το τρελό πανηγύρι κίνησε και την περιέργεια ενός τρυποκάρυδου. Το ντροπαλό πουλί πέταξε γρήγορα πάνω από το πλήθος και γαντζώθηκε όπως πάντα του αρέσει στον κορμό ενός μεγάλου δέντρου. Είναι απίθανο να παρακολουθείς αυτό το πουλί πως περπατάει κάθετα πάνω στον κορμό του δέντρου λες και είναι επίπεδο με το έδαφος. Αν το έβλεπες θα έλεγες πως ο νόμος της βαρύτητας δεν ισχύει. Οι τρυποκάρυδοι είναι μικρά πουλιά, ελάχιστα μεγαλύτερα από τους σπουργίτες και το καμουφλάζ τους πάνω στον κορμό του δέντρου είναι τέλειο με τη διαφορά ότι το κεφάλι τους είναι κατακόκκινο ενώ τα γκρίζα φτερά τους με τις μαυρόασπρες πιτσίλες ταιριάζουν απόλυτα με τον κορμό των δέντρων. Ο τρυποκάρυδος λοιπόν συνέχισε να διασχίζει τους κορμούς τσιμπολογώντας ανάμεσα από τα αυλάκια τους μικρά έντομα και μυρμήγκια. Έχω πολλές φορές προσπαθήσει να τους φωτογραφίσω αλλά χωρίς επιτυχία.

Ως και μισή ώρα το πανηγύρι συνεχίστηκε ώσπου ένα τεράστιο μπρούντζινο φύλλο έπεσα ανάμεσα στην πολύχρωμη παρέα μου και τρόμαξε τα αγριοπερίστερα που πέταξαν μακριά τιτιβίζοντας βιαστικά και σιγά σιγά οι σπουργίτες ακολούθησαν αφήνοντας πίσω μόνο τους Ρόμπιν που δεν τρομάζουν εύκολα. Ο μόνος φίλος μου που έλειψε από τη συγκεκριμένη στιγμή ήταν ο πανέμορφος Καρδινάλιος. Το κατακόκκινο πουλί με το επιβλητικό του λοφίο και το μαύρο πρόσωπο, συνήθως έρχεται τα πρωινά να με χαιρετήσει βιαστικά. Η σύντροφός του που δεν έχει τον ίδιο ζωηρό χρωματισμό αλλά ένα χλωμό κόκκινο και καφέ φτέρωμα τον ακολουθεί πάντα πιστά καθώς πηδούν από κλαδί σε κλαδί και χάνονται στον δροσερό αέρα της αυγής. Μουδιασμένος αποφάσισα να σηκωθώ και να κοιτάξω ψηλά τον ουρανό που άρχισε να καθαρίζει και μπαλώματα γαλανού άρχισαν να ξεχωρίζουν ανάμεσα στα πυκνά φύλλα των δέντρων(_)

---

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας