Καληνωρίσματα. Έχω γράψει και γράψει σε παλαιότερα κείμενα μου τις σχέσεις μου με τα αεροδρόμια και τις δύσκολες εμπειρίες των αποχαιρετισμών. Όμως σε ένα αεροδρόμιο υπάρχει και η αντίθετη εμπειρία της άφιξης. Της αντάμωσης! Για πολλά χρόνια ήμουν εγώ εκείνος που έφτανε κάπου και τον υποδέχονταν, εδώ και μερικά χρόνια όμως, η σκυτάλη πέρασε σε μένα κι έτσι συχνά υποδέχομαι εγώ ανθρώπους.
Το ενδιαφέρον με αυτό είναι πως βρισκόμενος στην αίθουσα αναμονής, λίγο πριν αντικρίσεις το δικό σου άτομο που πάντα έχεις την ψευδαίσθηση πως φτάνει τελευταίο, έχεις την ηρεμία και τον χρόνο να ασχοληθείς με τους άλλους. Εκείνους που περιμένουν μαζί σου κάποιο άτομο, αυτούς που έρχονται και τελικά να μελετήσεις τη στιγμή της αντάμωσης. Μία –πιστέψτε με- μαγική στιγμή!
Κάθε αντάμωση κρύβει μια μοναδική ιστορία. Ο γονιός επιστρέφει από το ταξίδι βλέποντας επιτέλους τον γιο του 
που ως τώρα ήταν με τον παππού και τη γιαγιά. Το τέκνο επιστρέφει από τον τόπο που σπουδάζει, βλέποντας τους γονείς του να τον υποδέχονται σχεδόν με δάκρυα στα μάτια. Σημειώστε τις πτήσεις του εξωτερικού, όταν ο μετανάστης επιστρέφει στην πατρίδα με τα παιδιά του. Οι γονείς του με δάκρυα υποδέχονται τον γιο με μια σφιχτή αγκαλιά και η ξένη σύζυγος του γελάει ζεστά ή πιο τυπικά προσπαθώντας να συμμεριστεί τη χαρά. Οι παππούδες αγκαλιάζουν τα εγγόνια τους που ίσως δεν ξέρουν καν την γλώσσα και τους δίνουν κάποιο δωράκι που συνήθως τα αφήνει παγερά αδιάφορα. Σε μια τέτοια στιγμή παρατηρείς τον αδερφό που επιστρέφει, το ζευγάρι που ενώνεται ξανά και μια οικογένεια που κουβαλά τη δική της ιστορία γεμάτη προβλήματα, εμπειρίες και αμέτρητα χιλιόμετρα να μονοιάζει έστω και για λίγο, ίσως μέχρι την ώρα της επιστροφής.
που ως τώρα ήταν με τον παππού και τη γιαγιά. Το τέκνο επιστρέφει από τον τόπο που σπουδάζει, βλέποντας τους γονείς του να τον υποδέχονται σχεδόν με δάκρυα στα μάτια. Σημειώστε τις πτήσεις του εξωτερικού, όταν ο μετανάστης επιστρέφει στην πατρίδα με τα παιδιά του. Οι γονείς του με δάκρυα υποδέχονται τον γιο με μια σφιχτή αγκαλιά και η ξένη σύζυγος του γελάει ζεστά ή πιο τυπικά προσπαθώντας να συμμεριστεί τη χαρά. Οι παππούδες αγκαλιάζουν τα εγγόνια τους που ίσως δεν ξέρουν καν την γλώσσα και τους δίνουν κάποιο δωράκι που συνήθως τα αφήνει παγερά αδιάφορα. Σε μια τέτοια στιγμή παρατηρείς τον αδερφό που επιστρέφει, το ζευγάρι που ενώνεται ξανά και μια οικογένεια που κουβαλά τη δική της ιστορία γεμάτη προβλήματα, εμπειρίες και αμέτρητα χιλιόμετρα να μονοιάζει έστω και για λίγο, ίσως μέχρι την ώρα της επιστροφής.
Τα αεροδρόμια κρύβουν στους τοίχους τους τεράστιες οικογενειακές ιστορίες. Άλλοτε αποχωρισμού κι άλλοτε πανηγυρικών ανταμώσεων. Αν σας αρέσει να μελετάτε τους ανθρώπους, πηγαίνετε σε ένα αεροδρόμιο. Στην αίθουσα αφίξεων και στην αίθουσα αναχωρήσεων ή αν περιμένετε ένα δικό σας άτομο, φροντίστε να είστε εκεί λίγο νωρίτερα. Θα μελετήσετε μερικές πολύ δυνατές ανθρώπινες εμπειρίες.
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΑΦΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΨΕΤΕ ΔΙΚΕΣ ΣΑΣ ΤΕΤΟΙΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ :[
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το