μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα
Χαίρεται. Προβληματιζόμουν αρκετά τις τελευταίες ημέρες αναφορικά με το άρθρο μου. Ήμουν ανάμεσα σε διάφορα θέματα μέχρι που δύο γεγονότα με έκαναν να γράψω το παρόν. Είναι δύο λυπηρά γεγονότα που τις τελευταίες δύο εβδομάδες έχουν καρφωθεί μες στο μυαλό μου και την ψυχή μου. Το ένα αναφέρεται στον χαμό ενός μωρού λιγότερο από 2 βδομάδες εν ζωή και το άλλο στο χαμό μιας γιαγιάς σχεδόν 90 ετών. Μη με ρωτήσετε πως συνέδεσα αυτά τα δύο γεγονότα. Απλά είναι ο πόνος της μάνας και ο πόνος του παιδιού για την δεύτερή του μητέρα όπως συνήθιζε να αποκαλεί.
Το όνειρο κάθε νέου ζευγαριού να αποκτήσει ένα μωρό να το φέρει στον κόσμο και εκείνο να "χάνεται". Το όμορφο στολισμένο δωμάτιο να κατάλήγει σε ένα δωμάτιο λύπης γιατί όλα είναι εκεί εκτός όμως από το επιθυμητό. Από προσωπική μου εμπειρία και μόνο έχοντας μια αρκετά άσχημη εγκυμοσύνη δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα έχανα το μωρό μου. Και ο πόνος και η αγωνία γινόντουσαν δύναμη προκειμένου εκείνη, η "γιγαντούλα", όπως συνηθίζω να την αποκαλώ, να γεννηθεί. Ας γίνει ο πόνος τους και το κλάμα τους ένα τραγούδι που γλυκά κάθε βράδυ να νανουρίζουν τον άγγελό τους εκεί ψηλά.
Δε θα αποκάλυπτα τόσο έντονα αυτές τις σκέψεις και ζητώ συγγνώμη για την συναισθηματική μου ένταση αλλά είναι ένας τρόπος εμείς οι γονείς που ο Θεός μας στέλνει γερά παιδιά, να τον ευχαριστούμε. Να συνεχίζουμε το δικό Του έργο μεγαλώνοντας γερά παιδιά τόσο ψυχικά όσο και σωματικά. Ας μην στεκόμαστε σε δικές μας στερήσεις μεγαλώνοντας και δικά μας απωθημένα τύπου "περπάτησε 10 μηνών ή μίλησε 12 μηνών" λες και δεν θα μιλήσει ή δε θα περπατήσει το παιδί μας. Ας είμαστε ευγνώμονες και ας ρουφάμε το κάθε λεπτό μαζί τους όσο πιο ευχάριστα και διασκεδαστικά γίνεται. για εμάς τις μαμάδες που οι δουλειές του σπιτιού είναι μέρος της καθημερινότητας μας ας βρίσκουμε τρόπους να διασκεδάζουμε και να διδάσκουμε τα παιδιά μας.
Θλίψη και πόνο μας προξενεί και ο χαμός της αγαπημένης μας γιαγιάς ή παππού. Γενικά όμως ο θάνατος είναι μέρος της ζωής μας και πρέπει να προετοιμάζουμε τα παιδιά μας για αυτόν. Κάποια στιγμή θα φύγουμε και εμείς. Οφείλουμε να μιλάμε στα παιδιά μας αληθινά για αυτό το γεγονός. Άλλωστε η λέξη θάνατος υπάρχει στα παραμύθια τους. Δε χρειάζεται να κρύβουμε στα παιδιά την αλήθεια. Η ειλικρίνεια είναι το μέσο επικοινωνίας με τα παιδιά μας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι και εκείνα θα θρηνήσουν και δεν είναι δύσκολο να το δούμε αυτό. Μερικές τέτοιες συμπεριφορές και αναλόγως την ηλικία που βρίσκεται το παιδί είναι αλλαγές στον ύπνο, στην διάθεση για τροφή, στη διάθεση για επικοινωνία και παιχνίδια κ.ο.κ.
Ας σκεφτόμαστε ότι εμείς θρηνούμε αλλά εκείνα βλέποντας μας άσχημα δε μιλάνε και κατά συνέπεια δεν εκφράζουν λεκτικά τον πόνος του και δεν ζητούν βοήθεια από εμάς. Και σε αυτή την περίπτωση είναι χρέος μας να βοηθήσουμε και να νιώσουμε την ψυχολογία του παιδιού μας. Εις το επανειδείν. +Ioanna Mpourdouvali
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΣΕ ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
από μικρός έμαθα πως ο θάνατος είναι ένας αποχωρισμός. Βέβαια τον αποχωρισμό τον βίωσα πολύ ιδιαίτερα από πολύ παλιά, οπότε κατάφερα από μικρός να διαχωρίσω την απώλεια ενός ανθρώπου που έχει πολλά να προσφέρει και κάποιου που έκανε πια τον κύκλο του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως ακούγεται κάπως σκληρό, όμως πρέπει κάποτε να κοιτάξουμε το μέλλον :[