Βρισκόμαστε μόλις δέκα χρόνια πριν ο άνθρωπος πατήσει το πόδι του στον πλανήτη Άρη. Δεν το λέει κάποια διαστημική εταιρεία όπως η NASA, αλλά μια ιδιωτική ολλανδική εταιρεία που σκοπεύει να προβάλλει μία εκπομπή reality. Σας ακούγονται κάπως μπερδεμένα όλα αυτά;
Γνωρίστε το πρόγραμμα Mars One το οποίο αφορά την πρώτη αποστολή αστροναυτών στον Άρη με σκοπό την 
αποίκιση! Στο πρόγραμμα μπορείς να συμμετέχεις εσύ κι εγώ και αυτή τη στιγμή περίπου διακόσιες πενήντα χιλιάδες συμπολιτών μας απ’ όλο τον κόσμο δηλώνουν υποψήφιοι για να πάνε και να μείνουν στον Άρη! Όλες οι αιτήσεις θα μελετηθούν από ειδικούς και οι επικρατέστεροι θα συμμετέχουν σε ένα από τα γνωστά μας reality shows από το οποίο θα προκύψουν τα τελικά εικοσιτέσσερα άτομα που θα ταξιδέψουν στον Άρη για να μείνουν εκεί εφτά χρόνια.
Υπάρχει ένας αστερίσκος στην αποστολή, στην περιπέτεια, στην δοκιμασία αυτή. Μπορεί το ταξίδι να είναι για εφτά χρόνια και να έχουν προβλεφθεί και κατασκευαστεί όλες οι συνθήκες και τα μέσα επιστροφής πίσω στη Γη, όμως δεν πρέπει να αγνοούμε πως ποτέ ως τώρα τίποτα που πήγε στον Άρη, δεν επέστρεψε πίσω! Αυτό πρακτικά σημαίνει πως ο καθένας θα γνωρίζει εκ των προτέρων πως ίσως, ίσως ποτέ δεν γυρίσει πίσω!!! Μετά από αυτήν την παράγραφο ίσως πολλοί από εσάς που είχατε ήδη αρχίσει να το σκέπτεστε, να… το ξανασκέφτεστε. Η ιδέα δεν είναι κακή. Αν είσαι ρεμάλι χωρίς οικογένεια, δουλειά και προοπτικές, γιατί να μην κάνεις μία προσπάθεια ώστε να μείνεις στην ιστορία ως ο πρώτος που πάτησε (και έμεινε) στον Άρη;
Μπορεί φαινομενικά να μιλάμε για την αποθέωση της επιστήμης και της διαστημικής, όμως ουσιαστικά το όλο εγχείρημα αποτελεί ένα πολύ σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, μία πολύ προκλητική ανθρωπιστική δοκιμασία. Πως συμβιώνουν μαζί άνθρωποι ζώντας υπό περιορισμούς σε οξυγόνο, στέγη, τροφή και γενική επιβίωση; Και πως τους επιλέγεις; Είναι καλύτερο να είναι άτομα ίδιας ιδιοσυγκρασίας ώστε να μπορούν να συνεργαστούν μεταξύ τους και να συμβιώσουν καλύτερα ή πρέπει να είναι άτομα διαφόρων κοινωνικών στρωμάτων, επιστήμονες, καλλιτέχνες, θεολόγοι, εργάτες, διανοούμενοι κλπ. ώστε με αυτόν τον τρόπο να επιτευχθεί η καλύτερη δυνατή ποικιλία ερεθισμάτων και αντιδράσεων;
Φυσικά μπορούμε να είμαστε και πιο πρακτικοί: Αξίζει τον κόπο ή μόλις μαζευτούν τα χρήματα να το ακυρώσουμε διαθέτοντας το ποσό στα ασθενή στρώματα; Ας μην ξεχνάμε πως μιλάμε για υπέρογκα ποσά που θα δαπανηθούν όχι μόνο για το ταξίδι αλλά και για την εκεί αποικία, όπως και για την αβέβαιη επιστροφή. Ένα ταξίδι που ασφαλώς μας εξάπτει την φαντασία, αλλά μήπως πρέπει παράλληλα και να μας προβληματίσει;
Υπέρογκα ποσά δαπανώνται έτσι κι αλλιώς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά η υπόθεση του Άρη είναι μούφα.
Εδώ δεν μπορούν να δημιουργήσουν εγκαταστάσεις στην Σελήνη. Δεν έχουν ξαναπατήσει καν, αν πάτησαν ποτέ. Και ο δορυφόρος μας απέχει τρεις μέρες ταξίδι όχι έναν και χρόνο.
οπότε μένει να φανεί...
ΔιαγραφήΣτο μεταξύ μπορούμε να εξακολουθούμε να προβληματιζόμαστε πάνω στο σενάριο από μία πιο θεωρητική/φιλολογική άποψη
"Αν είσαι ρεμάλι χωρίς οικογένεια, δουλειά και προοπτικές, γιατί να μην κάνεις μία προσπάθεια ώστε να μείνεις στην ιστορία ως ο πρώτος που πάτησε (και έμεινε) στον Άρη;"
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα 'ελεγα η καλύτερη φράση όλου του άρθρου!
Βέβαια το "ρεμάλι" είναι πολύ σχετικό... Μπορεί να εσύ να μην θεωρεις οτι είσαι ρεμάλι, αλλά να σε θεωρεί κάποιος άλλος. Ανάλογα τι παρωπίδες και ωτοασπίδες φοράει :) Η το αντίθετο...
Θα συμφωνήσω με τον Μιχάλη, για μούφα μου φαίνεται κι εμένα...
ομολογώ πως στόχος μου ήταν να εξετάζουμε το ζήτημα σαν προβληματισμό για μια ενδεχόμενη επιλογή ζωής σαν αυτή.
ΔιαγραφήΤελικά σχολιάστηκε η εγκυρότητα της είδησης, για την οποία πάντως απ' όσο γνωρίζω είναι απολύτως έγκυρη