ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ ~ ο άνθρωπος που είναι αθλητής δεν είναι άνθρωπος

Καληνωρίσματα από το +yannidakis 

Το να είσαι αθλητής είναι δύσκολο. Δεν είναι μόνο η δόξα, το χρήμα και η επιτυχία. Είναι και η άλλη πλευρά της καταπόνησης, των θυσιών και της συνεχής προσπάθειας. Μέσα σε όλα αυτά που δεν είναι στις προσθέσεις μου να αναλύσω στο κείμενο αυτό, πρέπει να σκεφτούμε και κάτι πολύ ενδιαφέρον. Την παρουσία των αθλητών σε ένα γήπεδο με δεκάδες χιλιάδες κόσμου, στον καθένα από τους οποίους δίνουν τις εξετάσεις τους.

Κι αν πρόκειται για οπαδούς της ομάδας στην οποία ανήκουν, τα προβλήματα είναι ελάχιστα. Τι γίνεται στην περίπτωση που οι οπαδοί είναι αντίπαλοι; Ελάτε… στην Ελλάδα ζούμε και ξέρουμε. Μπουκάλια, κέρματα, φτυσίματα, ακόμα και κροτίδες είναι τα πιο συνηθισμένα αντικείμενα που εκσφενδονίζονται από τους οπαδούς σε αντίπαλους αθλητές. Κι αν δεν καταφέρουν να σπάσουν το σώμα, στοχεύουν στο πνεύμα. Αμέτρητα συνθήματα για το χρώμα του δέρματος, την προσωπική τους οικογενειακή κατάσταση, την οικογένεια και κάποιο χαρακτηριστικό του παρελθόντος έρχονται να εξαγριώσουν και αν αποσπάσουν τον αθλητή από τον αγώνα.

Θυμίζει κάτι από μια αρχαία αρένα όπου ο μονομάχος έπρεπε να παλέψει με το λιοντάρι και η συντριπτική πλειοψηφία υποστήριζε το… λιοντάρι! Ακόμα κι έτσι, σήμερα δεν έχουμε μονομάχους αλλά επαγγελματίες αθλητές που λίγο-πολύ προσπαθούν και μένουν ανεπηρέαστοι του τι ακούγεται από τις κερκίδες. Ίσως θα ήταν ευθύνη του διαιτητή να φροντίσει να προστατεύσει τους παίκτες αυτούς, ίσως θα έπρεπε να αναζητήσουμε αλλού τη λύση.

Αυτό δε σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι-αθλητές μπορούν να συγκρατούνται το ίδιο. Ο Ze Eduardo που σήμερα παίζει στον ΟΦΗ, όταν άκουσε να τον βρίζουν ρατσιστικά λόγω του χρώματός τους, πήρε τη μπάλα και αποχώρησε για τα αποδυτήρια ενώ ο αγώνας εξελισσόταν! Ο Eric Cantona έμεινε στην ιστορία όταν πήδηξε στην κερκίδα για να κλωτσήσει έναν φίλαθλο. Εξάλλου έχουμε δεκάδες περιπτώσεις ποδοσφαιριστών που χειρονομούν ή επιστρέφουν βρισιές στους οπαδούς. Το τελευταίο κρούσμα αφορά τον Σοφοκλή Σχορτσιανίτη που βγάζει το ψωμί του στην πιο μεγάλη ομάδα του Ισραήλ. Ένα ελληνόπουλο που κατά καιρούς έχει ακούσει πολλά για το χρώμα του δέρματός του και την οικογένεια του, όμως έθεσε ένα όριο κι αυτό ξεπεράστηκε όταν κάποιος αντίπαλος “φίλαθλος” του φώναζε κατά τη διάρκεια του αγώνα βρισιές για τη γυναίκα του και απειλές ότι θα βιάσει την κόρη και το γιο του. Αυτό, ήταν το όριο του μεγαλόσωμου αθλητή και όταν ξεπεράστηκε όρμησε στην κερκίδα γρονθοκοπώντας τον “φίλαθλο” αυτό. Θέλετε τη γνώμη μου; Πολύ καλά έκανε! Ο παίκτης τιμωρήθηκε φυσικά καθώς απαγορευόταν να δράσει έτσι, όμως αλήθεια, αν δεν ήταν αθλητής άλλα ένας τυχαίος περαστικός που άκουγε αυτά τα αίσχη, θα έπρεπε να παραμείνει αμέτοχος;

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και όταν οι πρωταγωνιστές των... εχθροπραξιών είναι οι ίδιοι οι παίκτες. Θα πρέπει να αρχίζουν να αντιμαχούν λεκτικά και να βιαιοπραγούν μεταξύ τους την ώρα που όλος ο κόσμος του παρακολουθεί και μάλιστα μέσα σε αυτούς, μικρά παιδιά που παραδειγματίζονται από τα ινδάλματά τους; Άλλη περίπτωση, άλλη αντίδραση;

Ο αθλητής είναι πιόνι και όχι άνθρωπος; Είναι μηχάνημα χωρίς αισθήματα; Είναι ένα ον που θα δεχτεί απειλές για την οικογένεια που δημιούργησε και συντηρεί προσφέροντας το ταλέντο του στο πρωτάθλημα μιας μακρινής χώρας και μάλιστα χαμογελώντας απλά επειδή έτυχε να κερδίσει στον αγώνα; Τι είναι ο αθλητής και ποια πρέπει να είναι τα όρια του; +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ