ANΘΡΩΠΙΝΑ ΒΙΩΜΑΤΑ ΙΟΥΝΙΟΥ ~ όταν τα παιδιά κλέβουν!

μαθήματα από καθημερινές ιστορίες ανθρώπων που άλλαξαν τις ζωές τους

Γεια σας και σήμερα αγαπητοί φίλοι..Έχει τύχει πολλές φορές να ακούσω γονείς να παραπονιούνται ότι το παιδί τους έκλεψε κάτι από κάποιο άλλο παιδί ή ότι έκρυψε στην τσέπη του κάποιο προϊόν από ένα μαγαζί που επισκέφτηκαν. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό και τι μπορεί να σημαίνει;

Πρώτα από όλα θα πρέπει να αναφέρω ότι τα παιδιά μικρής ηλικίας δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την έννοια «κλέβω» από την έννοια «παίρνω». Στα παιδιά ηλικίας 3-4 χρόνων, η φαντασία και η πραγματικότητα είναι κάτι συγκεχυμένο και όχι φανερά διαχωρισμένο. Δεν καταλαβαίνει τη διαφορά μεταξύ του «δικό μου» και «δικό σου» και δεν γνωρίζει την αξία των χρημάτων ή των διάφορων πραγμάτων, τα οποία καμιά φορά βρίσκει και τα κάνει δικά του, συνεπώς δυσκολεύεται να αντισταθεί στον πειρασμό του να πάρει κάτι που το επιθυμεί πολύ. Τα παιδιά αρχίζουν να κατανοούν την έννοια της ιδιοκτησίας από τα τρία τους χρόνια μέχρι τα έξι τους.  Η κλοπή είναι μια ανέντιμη πράξη και η εντιμότητα είναι κάτι που πρέπει να μαθαίνεται. Είναι σημαντικό με αφορμή αυτά τα γεγονότα να εξηγήσουμε στο παιδί μας την έννοια της ιδιοκτησίας. Στην ηλικία 4-10 χρόνων, τα παιδιά ακολουθούν σταδιακά τους κανόνες. Νωρίτερα δεν μπορούν να τους καταλάβουν και να συνειδητοποιήσουν γιατί οι κανόνες είναι απαραίτητοι. Επιπρόσθετα η αυτοκυριαρχία τους είναι πολύ αδύναμη για να συγκρατήσουν τις επιθυμίες τους.  Από την ηλικία των εφτά χρόνων και μετά μπορούν να καταλάβουν τον άλλον και να έρθουν στη θέση του. 

Στα νήπια είναι μια πράξη άγνοιας, στα παιδιά τριών έως πέντε ετών είναι πράξη δανεισμού, στα μεγαλύτερα παιδιά είναι μια πράξη που γίνεται συνειδητά. 

Οι λόγοι που ωθούν ένα παιδί να κλέψει ποικίλλουν. Υπάρχουν παιδιά που κλέβουν γιατί θέλουν να αποκτήσουν κάτι που τους αρέσει πολύ και δεν έχουν την δυνατότητα να το έχουν με άλλο τρόπο. Άλλα πάλι παιδιά κλέβουν για να εκδικηθούν εκείνους που τους έχουν θυμώσει ή εκείνους που τους έχουν περιφρονήσει. Σ’ αυτή την περίπτωση συναντάμε τα παιδιά που κλέβουν τους γονείς τους και τους φίλους τους. Έχουμε και την κατηγορία εκείνων των παιδιών που έχουν κλέψει ελάχιστες φορές στην ζωή τους απλά για να δοκιμάσουν και αυτή την εμπειρία και να δουν πως είναι.

Τι κάνουμε λοιπόν όταν αντιληφθούμε πως το παιδί μας κλέβει;

Αρχικά βάζουμε όρια. Όταν το παιδί έχει μάθει να αποκτά ό, τι θελήσει, χωρίς καμιά άρνηση, γίνεται κακομαθημένο. Μαθαίνουμε στο παιδί μας το λάθος και το σωστό. Ανάλογα, λοιπόν, με την ηλικία του, βρίσκουμε τους κατάλληλους τρόπους να του εξηγήσουμε ότι ζούμε σε ομάδες όπου ισχύουν συγκεκριμένοι κανόνες, άρα ο καθένας δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Προσπαθούμε να εξερευνήσουμε τους λόγους που οδήγησαν το παιδί στο να πάρει κάτι που δεν του ανήκει και τέλος αποφεύγουμε κηρύγματα και υπερβολές του τύπου «Εμείς δεν είχαμε ποτέ κλέφτες στην οικογένειά μας» ή «Μας ντρόπιασες»! +entita matsinska 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ANΘΡΩΠΙΝΑ ΒΙΩΜΑΤΑ ΜΑΪΟΥ ~ άτακτα παιδιά;

μαθήματα από καθημερινές ιστορίες ανθρώπων που άλλαξαν τις ζωές τους

Άλλος ένας μήνας πέρασε. Κάθε φορά προσπαθώ να διαλέξω το θέμα του άρθρου μου και όταν πλησιάζουν οι μέρες που πρέπει να το γράψω, διάφορα γεγονότα μου πυροδοτούν ιδέες. Σήμερα λοιπόν θα ασχοληθούμε με το πώς οι γονείς αντιμετωπίζουν τα άτακτα παιδιά και το πώς θα έπρεπε να τα αντιμετωπίζουν. Οι περισσότεροι γονείς αγνοούν τις ιδιαιτερότητες της παιδικής ψυχής και κάτω από την πίεση του άγχους που τραυματίζει την καθημερινότητά τους συμπεριφέρονται με τρόπους που δεν βοηθούν την ομαλή ψυχολογική ανάπτυξη του παιδιού. Περίπου τα μισά παιδιά ηλικίας 4 και 5 ετών δεν μπορούν να καθίσουν ήσυχα όπως θα ήθελαν οι γονείς και άλλα τόσα κλαίνε για να τραβήξουν την προσοχή. Τα παιδιά χρειάζονται όρια και είναι αποδεδειγμένο πως, όταν αυτά επιβάλλονται με ηρεμία και σταθερότητα, τότε εκείνα συμμορφώνονται πιο εύκολα και πιο γρήγορα. Όπως βάζουμε όρια για να διαφυλάξουμε τη σωματική του ακεραιότητα έτσι χρειάζεται και σταθερά όρια στη συμπεριφορά του για να μπορέσει να προσαρμοσθεί στην κοινωνική ζωή. Αν δεν μάθει να συντονίζεται στις απαιτήσεις του περιβάλλοντος θα έχει πάντοτε στη μετέπειτα ζωή του δυσκολίες προσαρμογής.

Οι γονείς συχνά στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν τα άτακτα παιδιά τους ασκούν υπερβολική τιμωρία κάτι που μπορεί να οδηγήσει στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα,  δεν επιβραβεύουν τις καλές πράξεις του παιδιού τους και το κυριότερο δεν δίνουν τον απαραίτητο χρόνο στα παιδιά τους για να συμμορφωθούν. Καλό είναι να μην αφήνουμε το παιδί να χτυπιέται δείχνοντας αδιαφορία. Μην το δέρνουμε. Μην του κάνουμε το χατίρι. Μη προσπαθούμε να λύσουμε το πρόβλημα με επίμονο διάλογο. Ας πάρουμε το παιδί αγκαλιά και το πάμε σε ένα ήσυχο μέρος και με αγάπη να του εξηγήσουμε ότι μόλις νιώσει καλύτερα μπορεί να σηκωθεί. Αργότερα ας του εξηγήσουμε ότι αυτός δεν ήταν ο καλύτερος τρόπος για να διαμαρτύρεται και πως αν επαναληφθεί θα έχει συνέπειες.

Έχει φανεί από έρευνες πως η αδιαφορία και η υπερπροστασία των γονέων ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για τις αταξίες και την κακότροπη συμπεριφορά των παιδιών. Αφιερώνοντας λίγο ποιοτικό χρόνο και παίζοντας μαζί τους μπορούμε δούμε μεγάλη αλλαγή.  Αν ο γονιός είναι κουρασμένος, εξαντλημένος ή νευριασμένος το παιδί δεν μπορεί να το καταλάβει και να μας βοηθήσει. Προσπαθούμε να οργανώσουμε με τέτοιο τρόπο τις δουλειές μας ώστε να έχουμε το χρόνο και τη διάθεση να παίξουμε μαζί του. Να είμαστε όμως συνεπής με τις υποσχέσεις μας γιατί τα παιδιά έχουν μεγάλη ανάγκη να διαπιστώνουν ότι υπάρχει μια τάξη στο περιβάλλον τους και ότι μπορούν να εμπιστεύονται τους άλλους. Αν υποσχεθούμε μια βόλτα ή κάποια άλλη κοινή δραστηριότητα και δεν την τηρήσουμε τότε στα παιδιά θα δημιουργηθούν αισθήματα ανασφάλειας και θα μάθει και το ίδιο να είναι ανεύθυνο.

Επίσης σημαντικό είναι να τονώνουμε την αυτοπεποίθηση των παιδιών μας με απλούς τρόπους. Για παράδειγμα προσπαθούμε να χαρακτηρίσουμε τη συμπεριφορά του παιδιού κι όχι το ίδιο το παιδί, π.χ. "Είναι ανεύθυνο να λες πως διάβασες ενώ δεν το έχεις κάνει", αντί για "Είσαι τελείως ανεύθυνος!", ενθαρρύνουμε το παιδί όταν αυτό δυσκολεύεται σε κάποιες περιστάσεις, κι έτσι θα καταλάβει πως πιστεύουμε στις ικανότητές του, ας μη διορθώνουμε ότι δεν μπορεί το παιδί μας να κάνει γιατί η υπερπροστασία προκαλεί ανασφάλεια στο παιδί κι έτσι αυτό εξαρτάται ολοκληρωτικά από εμάς και μειώνεται η αυτοπεποίθησή του, ας μάθουμε το παιδί μας να δέχεται κάποιες από τις αδυναμίες του μαζί με τα προτερήματά του, ας λάβουμε υπόψη την γνώμη του σε καθημερινές απλές οικογενειακές αποφάσεις, π.χ τι φαγητό να μαγειρέψουμε, τι ρούχο να φορέσουμε κ.λπ.

Τέλος ας μην ξεχνάμε ότι κανείς δεν είναι τέλειος και πως ακόμη και τα πιο ήρεμα και υπάκουα παιδιά κάποια στιγμή αναστατώνουν τους γονείς τους. Γι’ αυτό και οι μικρό εντάσεις δεν λείπουν σχεδόν από καμία οικογένεια. +entita matsinska

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ANΘΡΩΠΙΝΑ ΒΙΩΜΑΤΑ ΑΠΡΙΛΙΟΥ ~ μη φοβάσαι, μίλα!

μαθήματα από καθημερινές ιστορίες ανθρώπων που άλλαξαν τις ζωές τους

Γειά σας και σήμερα αγαπητοί αναγνώστες. Δεν θα μπορούσα να βρω καλύτερο τίτλο για να περιγράψω το μήνυμα που σήμερα θα ήθελα να περάσω σε όλους εσάς. Πόσο σημαντικό είναι τελικά με ένα απλό τηλεφώνημα, ανώνυμο ή ακόμα και επώνυμο να μπορείς να σώσεις μια ζωή ή μια οικογένεια. 

Κάπου εκεί λοιπόν σε μια μεγάλη πόλη ζούσε μια οικογένεια με ένα μικρό παιδάκι στην ηλικία των 8 μηνών περίπου. Σχεδόν καθημερινά οι γείτονες άκουγαν φωνές από το σπίτι και συνεχόμενο κλάμα μωρού. Οι περισσότεροι απ’αυτούς αδιαφορούσαν σκεπτόμενοι ότι δεν τους αφορά τι συμβαίνει σ’αυτή την οικογένεια. Μέρα με την μέρα το πρόβλημα γινόταν ολοένα και μεγαλύτερο, ώσπου ένας από τους γείτονες μίλησε. Τηλεφώνησε στην κοινωνική υπηρεσία της περιοχής και ανάφερε όσα πίστευε πως διαδραματίζονταν στο σπίτι, με επώνυμη καταγγελία. 

Με εντολή εισαγγελέα και συνοδεία αστυνομικού, η κοινωνική λειτουργός έφτασε στο σπίτι. Χτύπησε την πόρτα, αλλά απόκριση καμία. Κάτι όμως της έλεγε ότι δεν πρέπει να απομακρυνθεί και να παραμείνει στο σπίτι, μέχρι κάποιος να ανοίξει ή να επιστρέψει σ’αυτό. Λίγη ώρα αργότερα, άκουσε το κλάμα του μωρού το οποίο συνέχισε να κλαίει για τα επόμενα δέκα λεπτά. Μη μπορώντας να περιμένει άλλο αποφάσισαν μαζί με τον αστυνομικό να σπάσουν την πόρτα. Μπαίνοντας μέσα αντίκρισαν ένα φρικτό θέαμα: οι δύο γονείς ξαπλωμένοι στο καναπέ του σαλονιού, ημίγυμνοι, μη έχοντας τις αισθήσεις τους υπό την επήρεια αλκοόλ και ναρκωτικών ενώ το μωρό γυμνό στο πάτωμα πεινασμένο για δύο μέρες. Αμέσως τύλιξαν το μωρό και οδηγήθηκε στο νοσοκομείο, ενώ οι γονείς, αφού ανέκτησαν τις αισθήσεις τους οδηγήθηκαν στην αστυνομία. Τέτοια περιστατικά λαμβάνουν χώρα καθημερινά  δίπλα μας, στην γειτονιά μας, στη πολυκατοικία μας, ακόμα και στο σπίτι μας. 

Αν όλοι μας σκεφτόμαστε με την λογική ότι το πρόβλημα του διπλανού μας δεν μας αφορά, τότε είναι μεγάλο λάθος. Ο καθένας μας μπορεί, και είναι σημαντικό, να αναφέρει τέτοιου είδους καταστάσεις σε πληθώρα υπηρεσιών κάνοντας μια ανώνυμη ή επώνυμη καταγγελία, είτε αυτό αναφέρεται σε κακοποίηση ή παραμέληση παιδιού, βία στην οικογένεια, αλκοόλ, ναρκωτικά και πολλά άλλα. Υπάρχουν γραμμές βοήθειας που μπορούμε να βρούμε στο ίντερνετ ή να δούμε στη τηλεόραση. Επίσης μπορούμε να καλέσουμε την κοινωνική υπηρεσία της περιοχής μας ή να επικοινωνήσουμε με το πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα.

Κάποιες γραμμές βοήθειας είναι οι ακόλουθες:

• Εθνική Γραμμής για τα Παιδιά SOS 1056
• Γραμμή - σύνδεσμος 801 801 1177 για την ψυχοκοινωνική υγεία παιδιών και εφήβων απευθύνεται σε γονείς, εκπαιδευτικούς για θέματα παιδιών και εφήβων
• Η ευρωπαϊκή γραμμή στήριξης παιδιών και εφήβων 116 111 απευθύνεται αποκλειστικά σε παιδιά και εφήβους

Κάθε ζωή έχει αξία και εμείς μπορούμε να τη σώσουμε. +entita matsinska

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ANΘΡΩΠΙΝΑ ΒΙΩΜΑΤΑ ΜΑΡΤΙΟΥ ~ τα ζώα σύντροφοι στα καλά και στα άσχημα!

μαθήματα από καθημερινές ιστορίες ανθρώπων που άλλαξαν τις ζωές τους

Γειά σας και σήμερα αγαπητοί αναγνώστες! Σήμερα είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη μιας και θα ασχοληθούμε με το θέμα των ζώων, που αγαπώ ιδιαίτερα και κυρίως των σκυλιών.  

Όταν λοιπόν σπούδαζα στο Ηράκλειο Κρήτης είχα μια γειτόνισσα η οποία γεννήθηκε τυφλή. Αυτό όμως δεν επηρέαζε σε τίποτα την λειτουργικότητά της καθώς μπορούσε να δει τα πάντα μέσα από τα μάτια του αγαπημένου τετράποδου φίλου της. Οι δυο τους ήταν αχώριστοι. Ο ένας πρόσεχε τον άλλο και ήταν μαζί σε κάθε βήμα τους. Ήταν απίστευτο πόσο δεμένοι ήταν και πόσο αρμονικά λειτουργούσαν μαζί.

Δεν είναι όμως μόνο οι οδηγοί τυφλών τόσο αφοσιωμένοι σύντροφοι, και δεν είναι οι τυφλοί οι μόνοι άνθρωποι που έχουν ανάγκη τους τετράποδους φίλους. Η αξιόπιστη και ανιδιοτελής συντροφιά που προσφέρει ένα κατοικίδιο μπορεί να δώσει σε κάποιον μεγάλη ικανοποίηση.

 Οι σχέσεις μεταξύ ανθρώπων και ζώων δεν απαιτούν την ίδια προσπάθεια όπως οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, ενώ η ανταμοιβή είναι η αγάπη, η ευγνωμοσύνη, η διασκέδαση και η συντροφιά. Στην σημερινή εποχή μπορεί κανείς εύκολα να οδηγηθεί στην απομόνωση και στην μοναξιά. Διεθνείς μελέτες έδειξαν πως οι ιδιοκτήτες κατοικίδιων είναι λιγότερο πιθανό να αναφέρουν αισθήματα μοναξιάς. Τα σκυλιά όμως έχουν και άλλες ευεργετικές επιδράσεις στον ανθρώπινο οργανισμό σύμφωνα με κλινικές μελέτες όπως: μείωση της πίεσης, της χοληστερίνης και των τριγλυκεριδίων. Οι ιδιοκτήτες ζώων, σε γενικές γραμμές, έχουν υψηλότερα επίπεδα αυτοπεποίθησης σε σχέση με όσους δεν έχουν κάποιο κατοικίδιο και χαμηλότερα επίπεδα στρες. Επιπλέον αποτελούν καλή συντροφιά τόσο στις καλές, όσο και στις κακές στιγμές, αποσπούν την προσοχή από τις αρνητικές σκέψεις και έννοιες καθότι απαιτούν συνεχή φροντίδα, προκαλούν την αλληλεπίδραση και κατ’ επέκταση τρυφερά συναισθήματα και τέλος ευνοούν την κίνηση και τη σωματική άσκηση.

Πολύ σημαντικό ρόλο όμως έχουν τα ζώα και στην ανάπτυξη των παιδιών. Έρευνες έχουν δείξει βελτιωμένες κοινωνικές δεξιότητες, αυτοπεποίθηση και αισθήματα συμπόνιας σε σχέση με παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς ζώο. Τα παιδιά αυτά τείνουν να έχουν περιορισμένες πιθανότητες για εγκληματική συμπεριφορά, αργότερα στη ζωή τους. Επιπρόσθετα τα παιδιά με τον τρόπο αυτό μαθαίνουν να είναι υπεύθυνα, να μεταχειρίζονται κάτι ευγενικά.  Οι γονείς μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα ζώα για να διδάξουν τα παιδιά τους. Είναι καλό για τα παιδιά να μάθουν να νοιάζονται για κάποιον άλλο εκτός από τον εαυτό τους. Τα ζώα έχουν αποδειχτεί πολύτιμα σε πολλούς ρόλους όπως για παράδειγμα οδηγοί τυφλών, βοηθοί ατόμων με περιορισμένη κινητικότητα και βοηθοί αστυνομικών ή τελωνειακών υπαλλήλων. Σκυλιά βοηθάνε τους βοσκούς, άλογα τους ανθρώπους περιορισμένης κινητικότητας, ενώ οι γάτες βοηθούν στον έλεγχο των βλαβερών εντόμων. Ζώα συντροφιάς βοηθούν αρρώστους, φυλακισμένους, ανθρώπους με ψυχικές διαταραχές.

Ένα τέτοιο σκυλί είναι και ο Ραλφ ένας τεράστιος σκύλος, ράτσας Schnauzer, που είναι ο φύλακας – άγγελος των μικρών παιδιών με σπάνιες παθήσεις του Royal Children's Hospital της Μελβούρνης.

Ο Ράλφ βοηθάει τα παιδιά να κάνουν τα πρώτα τους βήματα κατά την διάρκεια της αποθεραπείας και τα συνοδεύει μέχρι και στις αίθουσες, που κάνουν εξετάσεις. Με την χαριτωμένη φάτσα του και την ευγένειά του γίνεται αμέσως αγαπητός στα μικρά παιδιά.

Αυτό που κάνει ο Ράλφ είναι το λεγόμενο pet therapy και γεννήθηκε επίσημα στις Ηνωμένες Πολιτείες στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Βασίζεται στα οφέλη που προσφέρει η συντροφιά ενός ζώου στον άνθρωπο. Τώρα πια, η θεραπευτική αξία των ζώων έχει αρχίσει να αναγνωρίζεται και από τις χώρες της Ευρώπης, και κυρίως σε παιδιατρικές κλινικές, όπου στρατολογούνται ειδικά εκπαιδευμένοι σκύλοι, γάτες, κουνέλια, παπαγάλοι, ψάρια και άλογα, για να ενισχύσουν τα αποτελέσματα μιας συμβατικής θεραπευτικής αγωγής. Μακάρι να παραδειγματιστούμε και εδώ στην Ελλάδα με ανάλογους τρόπους.

Ολοκληρώνοντας το μεγάλο πλεονέκτημα των ζώων είναι ότι αποδέχονται όλους τους ανθρώπους χωρίς διακρίσεις, ακόμα και τους ανάπηρους. Δεν τα ενδιαφέρει δηλαδή αν τα περιποιείται και τα χαϊδεύει ένα άτομο με αναπηρία ή ψυχικά προβλήματα. +entita matsinska

  

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ANΘΡΩΠΙΝΑ ΒΙΩΜΑΤΑ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ~ πένθος: αυτοί που μένουν πίσω

μαθήματα από καθημερινές ιστορίες ανθρώπων που άλλαξαν τις ζωές τους

Άλλη μια Παρασκευή μαζί. Το σημερινό μας θέμα είναι λίγο ιδιαίτερο και πολύ ευαίσθητο. Θα μιλήσουμε για το πένθος και πως αισθάνονται τα άτομα που το βιώνουν. 

Όλοι μας κάποια στιγμή της ζωής μας βιώνουμε μεγάλες απώλειες όπως ο χαμός ενός αγαπημένου προσώπου, της δουλειάς μας, ενός κατοικιδίου ή του σπιτιού μας.

To πένθος είναι ο τρόπος που αντιδρούμε στο θάνατο. Πρόκειται για μια επώδυνη συναισθηματική διαδικασία η οποία συμβαίνει μετά από μια σημαντική απώλεια. Όταν δηλαδή αναγκαζόμαστε να αποχωριστούμε εκείνον που έφυγε από την ζωή και να προσαρμοστούμε σε έναν κόσμο από τον οποίον εκείνος θα λείπει.

Το πένθος δεν εμφανίζεται μόνο όταν «φεύγει» κάποιος αλλά και μετά από μια απώλεια γενικότερα, όπως ένας χωρισμός ή ακόμη και αν χάσουμε ένα αντικείμενο, στο οποίο είχαμε επενδύσει ιδιαίτερα συναισθηματικά.

Το πένθος συναντάται ακόμα και στα ζώα. Τα δελφίνια κάθονται πολλές ώρες δίπλα στο νεκρό τους σύντροφο ή ακόμα ένας σκύλος μπορεί να κλαίει και να περιμένει να γυρίσει το χαμένο αφεντικό του.

Οι πρώτες ώρες του πένθους είναι δύσκολες. Τα άτομα συνήθως βιώνουν καταστάσεις σοκ. Αισθάνονται μουδιασμένοι, πανικόβλητοι, κλαίνε με λυγμούς  Επιπρόσθετα αισθάνονται θυμό, ενοχή, φόβο, κενό, αποπροσανατολισμό και παράπονο. Μπορεί να έχουν δυσκολίες να κοιμηθούν ή να εκδηλώσουν ταχυπαλμία. Ορισμένοι νιώθουν ανήμποροι να σταθούν στα πόδια τους και έχουν ανάγκη πρακτική και συναισθηματική υποστήριξη από τον περίγυρό τους. Πρέπει να τονιστεί πως ο καθένας έχει το δικαίωμα να πενθήσει και πως αυτό γίνεται με διαφορετικό τρόπο, ένταση και χρονική διάρκεια. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Η διάρκεια του πένθους συνήθως κυμαίνεται μεταξύ 6 και 12 μηνών.

Με το πέρασμα του χρόνου τα άτομα ίσως να αισθάνονται αναστάτωση και να γίνονται δραστήρια. Αναζητούν ασχολίες με άλλα πράγματα όπως η καθαριότητα του σπιτιού. Πολλοί πιστεύουν πως βλέπουν, ακούν ή  αισθάνονται των θανόντα. Ακόμα όμως στο στάδιο αυτό  αισθάνονται πόνο και οδύνη.

Ο συμβιβασμός με το θάνατο είναι μια σταδιακή διαδικασία. Κάποιοι μπορεί να χρειαστούν μεγάλο χρονικό διάστημα για να νιώσουν τον πόνο τους να απαλύνεται. Τα άτομα αρχίζουν, σιγά-σιγά, να θυμούνται και να αναπολούν όσα τους συνέδεαν με αυτόν/η που έφυγε. Αρχίζουν να αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα της απώλειας. Σιγά σιγά αποκτούν νέους ρόλους και συνδέονται με άλλους ανθρώπους. Μέσα από αυτή την διαδικασία όμως μπορούν να γίνουν λάθη ανεπανόρθωτα με κίνητρο τον πόνο. Για να αποφευχθούν τέτοιου είδους λάθη υπάρχουν τρόποι που τα άτομα μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους καθώς και τρόποι που η οικογένεια και οι φίλοι μπορούν να βοηθήσουν αυτόν που πενθεί. 

Α)  Όσον αφορά το ίδιο το άτομο θα μπορούσε να προετοιμαστεί για το θάνατο του αγαπημένου προσώπου, να σκεφτεί σοβαρά εάν θα ήθελε να δει το σώμα του νεκρού ατόμου, να έχει κάποιον δίπλα του στις διαδικασίες της κηδείας, να μην κάνει μεγάλες αλλαγές στην ζωή του π.χ να πουλήσει την οικία του, να προσέχει την υγεία του, να μιλήσει για αυτά που νιώθει και να μην κλείνεται στον εαυτό του, να διατηρήσει τις κοινωνικές του επαφές και σχέσεις, να μην  βρει παρηγοριά σε ουσίες που προκαλούν εθισμό.

Β) Όσον αφορά την οικογένεια και τους φίλους θα μπορούν να βοηθήσουν με το να περάσουν χρόνο με το άτομο που πενθεί να του μιλούν και να το ακούσουν, να κάνουν υπομονή εάν το άτομο που πενθεί θέλει να μιλάει διαρκώς για το ίδιο θέμα, να μην παίρνουν προσωπικά το θυμό ή την νευρικότητα του ατόμου που πενθεί, να προσφέρουν πρακτική βοήθεια στο άτομο εάν το επιθυμεί, να το συμπεριλαμβάνουν σε κοινωνικές εκδηλώσεις, να το παροτρύνουν να δημιουργήσει νέες σχέσεις και τέλος εάν το άτομο δεν αισθάνεται καλά και δυσκολεύεται να αντεπεξέλθει να το ενθαρρύνουν να ζητήσει βοήθεια από κάποιο ειδικό.

Αυτά για σήμερα από εμένα. Θα με χαροποιούσε αν μου περιγράφατε στα σχόλια πως βιώσατε εσείς κάποια απώλεια σημαντική για εσάς ή κάποιον δικό σας. +entita matsinska 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ANΘΡΩΠΙΝΑ ΒΙΩΜΑΤΑ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ~ η ζωή με παιδιά με ειδικές ανάγκες

μαθήματα από καθημερινές ιστορίες ανθρώπων που άλλαξαν τις ζωές τους

Πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο για ένα κορίτσι που «πάγωσε» τον χρόνο.  Το άρθρο αφορούσε στην καθημερινή πάλη των γονιών της να της παρέχουν όλα όσα έχει ανάγκη η ίδια και αυτό γιατί γεννήθηκε με ένα μοναδικό για την ιστορία της ιατρικής, γενετικό σύνδρομο λόγω του οποίου «πάγωσε» η ανάπτυξή της στην ηλικία των 10 μηνών. Είναι ένα 17χρονο κορίτσι πια με σώμα και νοητική λειτουργία ενός μωρού 10 μηνών.  Η οικογένεια της Brooke τα τελευταία 17 χρόνια έχει προσαρμόσει την ζωή της σύμφωνα με αυτήν και θα συνεχίσουν να ζουν με τον ίδιο τρόπο για το υπόλοιπο της ζωής τους αφού η Brooke δεν πρόκειται ποτέ να μεγαλώσει σωματικά και να αναπτυχθεί νοητικά. 

Σήμερα λοιπόν θέλω να προβληματιστούμε μαζί για τα στάδια που περνάει μια οικογένεια και συνεπώς ένα ζευγάρι όταν ενημερώνεται πως θα φέρει στον κόσμο ένα «ιδιαίτερο» παιδί και πώς όλοι εμείς και ο καθένας ξεχωριστά θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε στα άτομα με ειδικές ανάγκες. 

Αρχικά οι γονείς και εν συνεχεία η οικογένεια στις περισσότερες περιπτώσεις διακατέχεται από αισθήματα άρνησης του προβλήματος και αμφισβήτησης της διάγνωσης. Τα συναισθήματα αυτά αποτελούν μηχανισμούς άμυνας λόγω της έντονης συναισθηματικής φόρτισης που αισθάνονται. Αυτό συμβαίνει γιατί κατά κυριότητα ο ερχομός του παιδιού στην οικογένεια αποτελεί προέκταση της και εκπλήρωση προσωπικών και κοινωνικών προσδοκιών. Έχω ακούσει πολλούς να λένε όσο ακόμα η γυναίκα κυοφορεί «α το παιδί μου εμένα θα γίνει αυτό ή το άλλο, ή θα του μάθω αυτό, και θα το στείλω εκεί», συνεπώς όταν τα πράγματα γίνονται διαφορετικά οι προσδοκίες και τα όνειρα καταρρέουν και μια καινούρια πραγματικότητα ξημερώνει. Όταν περάσει η φάση της άρνησης έρχεται η παραδοχή, η θλίψη, ο θυμός, η απόγνωση και η αγωνία να μάθουν περισσότερα για το πρόβλημα και να βρουν πρακτικούς τρόπους και μεθόδους να βοηθήσουν το παιδί τους. 

Πολλοί κάνουν το λάθος και γίνονται υπερπροστατευτικοί και κάνουν τα πάντα για να μην μάθει ο κόσμος τι τους συμβαίνει και τους λυπηθούν. Σε αυτό το κομμάτι φταίμε εμείς. Εγώ, εσύ και ο καθένας μας. Αν ακούσουμε ή μάθουμε ότι κάποιος φίλος, γνωστός ή συγγενής αντιμετωπίζει οποιοδήποτε πρόβλημα με το παιδί του, λυπούμαστε και συμπάσχουμε. Κοιτάμε επίμονα και με λύπηση. Με τον τρόπο μας καλλιεργούμε τα ήδη αρνητικά συναισθήματα της οικογένειας αντί να βοηθάμε. Το μαγικό συστατικό είναι ο χρόνος. Χρόνος και προσπάθεια για να ισορροπήσουν οι γονείς τα εσωτερικά αντιφατικά συναισθήματά τους με τις εξωτερικές απαιτήσεις. Η ψυχολογική στήριξη των γονέων από φίλους, συγγενείς ή και αρμόδιους φορείς είναι πολύ σημαντική και αναγκαία για την δική τους ψυχική ισορροπία αλλά και για να είναι σε θέση να χτίσουν ένα υποστηρικτικό περιβάλλον για το παιδί τους και το κυριότερο να παραμείνουν ενωμένοι σαν μια γροθιά. Ορισμένοι κάνουν το λάθος στην προσπάθεια τους να αντλήσουν από κάπου δύναμη και κουράγιο να φέρουν στον κόσμο ένα άλλο παιδί. Θλιβερό για του ίδιους τους γονείς αλλά και για το παιδί που καλείται να καλύψει ότι δεν μπόρεσε το πρώτο.   

Ολοκληρώνοντας θέλω να τονίσω πως δίνοντας αγάπη, προστασία, ασφάλεια, στα ιδιαίτερα παιδιά μας, και βοηθώντας τα με όποιον τρόπο μπορούμε να χαμογελούν και να είναι ευτυχισμένα θα νιώθουμε και εμείς πως το έργο που μας ανατέθηκε σε αυτή την ζωή το βγάζουμε εις πέρας.

Όσο δύσκολο και αν είναι το πρόβλημα αποτελεί δοκιμασία και έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί. Με δύναμη, υπομονή και γερή καρδιά. Δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να είναι καλοί σε όλα τα πράγματα, και δεν μπορούν όλοι να έχουν τις ίδιες γνώσεις. Άλλος ξέρει πιο πολλά, άλλος πιο λίγα, άλλος ξέρει να διαβάζει ενώ κάποιος άλλος φτιάχνει απίθανες κατασκευές με τα χέρια του ή ακόμα και με τα πέλματά του.

Όλοι είμαστε ίσοι αλλά και διαφορετικοί και έτσι πρέπει να σκεφτόμαστε. +entita matsinska

   

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ANΘΡΩΠΙΝΑ ΒΙΩΜΑΤΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ~ οικογενειακή ατμόσφαιρα

μαθήματα από καθημερινές ιστορίες ανθρώπων που άλλαξαν τις ζωές τους

Έφτασαν οι Χριστουγεννιάτικες γιορτές!

Προσωπικά είναι η αγαπημένη μου εποχή. Δεν είναι μόνο η μαγεία των Χριστουγέννων, το δέντρο, τα λαμπάκια τριγύρω, τα γλυκά και τα όμορφα χρώματα αλλά είναι όλο το κλίμα που κυριαρχεί. Μέσα στους φρενήρεις ρυθμούς της καθημερινότητας τα Χριστούγεννα μας ταξιδεύουν μικρούς και μεγάλους σε μια άλλη διάσταση, σε μια άλλη διάθεση. Φέτος ακόμα πιο δύσκολα από πέρσι για ψώνια και για τον συνήθη στολισμό όχι όμως με λιγότερη διάθεση για εορτασμό. Ίσως αυτή η κρίση, όπως και κάθε κρίση, ήρθε για να διώξει τα περιττά και να κάνει τα αληθινά να λάμψουν!  Ίσως από φέτος να αρχίσει να λάμπει δειλά για όσους συνειδητοποιήσουν την αλήθεια, η ουσία των ανθρωπίνων σχέσεων.

Τα Χριστούγεννα και η πρωτοχρονιά θεωρούνται οικογενειακές γιορτές. Μικροί και μεγάλοι κάθονται γύρω γύρω στο γιορτινό τραπέζι και απολαμβάνουν την θαλπωρή και την ζεστασιά της οικογενείας. Ανταλλάσουν πειράγματα, αγκαλιές, φιλιά και χαμόγελα. Προσωπικά πιστεύω πως αυτό είναι το καλύτερο κομμάτι των ημερών.

Όμως δεν είναι για όλους έτσι. Για άλλους οι γιορτές σημαίνουν ανταλλαγή υλικών αγαθών ενώ οι ανθρώπινες σχέσεις μένουν πίσω. Αδέρφια μαλωμένα, συγγενείς ψυχραμένοι φέρνουν σύννεφα κακίας και δεν αφήνουν την αγάπη και το δόσιμο να πάρουν την θέση τους. Κρατούν εγωιστική στάση και επιμένουν στην ίδια ψυχρή συμπεριφορά για ανούσια υλικά αγαθά τις περισσότερες φορές.

Αναφέρομαι σε οικογένειες που χωρίζονται σε στρατόπεδα γιατί διαφωνούν στα δικά τους «πιστεύω» ή στον διαχωρισμό της περιουσίας ή στο ίδιο το χρήμα που χαλάει τις σχέσεις ή ακόμα και σε μικρές καθημερινές λεπτομέρειες που κανονικά η αγάπη θα έπρεπε να τις προσπερνά. Και απλά αναρωτιέμαι πόση αξία έχει τελικά η ύλη από την ίδια την οικογένεια; Αν αύριο όλοι μέναμε άστεγοι χωρίς κανένα υλικό αγαθό τι θα ήταν αυτό που θα έμενε τελικά; Θα υπήρχε λόγος να διαφωνούμε; Μάλλον όχι! Τέτοιες μέρες ας θυμηθούμε τα παιδικά μας χρόνια, την χαρά και την αγάπη που κυριαρχούσε όταν όλη η οικογένεια μαζευόταν και δεν είχε τίποτα να χωρίσει. Ας αφήσουμε στην άκρη τις κακίες και τις διαφωνίες και ας σκεφτούμε πως εμείς ίσως έχουμε κάτι περισσότερο από άλλους που δεν έχουν τίποτα.

Ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος με υγεία, αγάπη, υπομονή και πολλά χαμόγελα. Ε.Μ

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ANΘΡΩΠΙΝΑ ΒΙΩΜΑΤΑ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ~ άνθρωποι μονάχοι

μαθήματα από καθημερινές ιστορίες ανθρώπων που άλλαξαν τις ζωές τους

Το σημερινό άρθρο αγγίζει ένα άλλο κοινωνικό κομμάτι, αυτό της Τρίτης Ηλικίας. Μια από τις δυσκολότερες περιόδους του ανθρώπου είναι η Τρίτη ηλικία. Σ’ αυτήν πολλά άτομα μένουν μόνα τους εξαιτίας της δυσκολίας που υπάρχει από το οικογενειακό περιβάλλον να τους φροντίζουν. Τα γηρατειά θεωρούνται ως η εποχή της δύσης της ζωής του ανθρώπου. Σε αυτήν την εποχή οι άνθρωποι συνήθως αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν είναι η μοναξιά.

Βλέπω πολλούς από μας καθημερινά να καταπιανόμαστε με τις δουλειές μας, τις ζωές μας, την οικογένειά μας ξεχνώντας αυτούς που στους περισσότερους από εμάς, ήταν αυτοί που μας βοήθησαν να είμαστε αυτοί που είμαστε και να έχουμε αυτά που έχουμε. Και αναφέρομαι φυσικά στον πατέρα μας, την μητέρα μας, τον παππού και την γιαγιά μας. Τους δικούς μας ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας που βρίσκονται στην δυσμενή θέση να περνούν αρκετές ώρες μοναξιάς χωρίς παρέα είτε γιατί συνταξιοδοτήθηκαν και δεν έχουν κάποια άλλη ενασχόληση, είτε γιατί τα παιδιά και τα εγγόνια δεν έχουν χρόνο για αυτούς, είτε γιατί ο σύζυγος ή η σύζυγος έφυγε από την ζωή, είτε γιατί μένουν μακριά από εμάς, είτε γιατί κανείς δεν μπορούσε να τους φροντίζει και βρίσκονται σε γηροκομείο.

Θεωρούμε δεδομένη την αγάπη μας για αυτούς και είμαστε σίγουροι πως το ξέρουν. Είναι όμως έτσι;  Ένα τηλέφωνο κάπου, κάπου, μια επίσκεψη για καφέ, ένα σ’αγαπώ είναι αρκετά για να μετριάσουν την μοναξιά και την θλίψη τους. Για εμάς δεν κοστίζει τίποτα ενώ αντιθέτως για αυτούς που δεν έχουν κάτι άλλο να περιμένουν είναι τα πάντα!

Πολλές φορές σκέφτομαι αν τα γηροκομεία και άλλου τέτοιου είδους κέντρα ηλικιωμένων είναι κατάλληλα να προσφέρουν στους ηλικιωμένους μας όσα έχουν ανάγκη. Τυχεροί από αυτούς είναι όσοι έχουν κάπου οικογένεια να τους επισκέπτεται, ενώ τι γίνεται με όσους είναι απλά εγκαταλελειμμένοι γιατί οι δικοί τους άνθρωποι βρήκαν την εύκολη λύση της ανάθεσης ευθύνης σε άλλους;

Πριν λάβουμε την εύκολη λύση ας σκεφτούμε πως οι γονείς μας και οι παππούδες μας ήταν αυτοί που μόχθησαν για μας, έζησαν σε αντίξοες συνθήκες, στερήθηκαν για να μας μεγαλώσουν, να αγοράσουν σπίτι, να το ξεπληρώσουν για να μην έχουν χρεωμένα παιδιά, να μας σπουδάσουν και ας μην το είχαν κάνει εκείνοι, να μας παντρέψουν, να φροντίσουν τα δικά μας παιδιά για να μας ανακουφίσουν στις δουλειές μας και να είναι δίπλα μας σε ότι τους χρειαστούμε. Δεν έχει σημασία αν ήταν καλοί ή κακοί, αν τα κατάφεραν καλά η όχι αρκεί που προσπάθησαν τόσο πολύ για μας.

Τι νομίζετε πως αξίζουν μετά από όλα αυτά; Ε.Μ

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ANΘΡΩΠΙΝΑ ΒΙΩΜΑΤΑ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ~ δικαίωμα στο αύριο

μαθήματα από καθημερινές ιστορίες ανθρώπων που άλλαξαν τις ζωές τους

Διάβασα πρόσφατα ένα άρθρο για τον μικρό Ταμουίε Ντεγκουέ του οποίου ο τίτλος είχε ως εξής: «Ο μικρός Ρουμάνος Ταμουίε Ντεγκουέ όταν τα άλλα παιδιά παίρνουν τη γνώση στα σχολεία εκείνος ταξιδεύει ανά την Ελλάδα ψάχνοντας το μεροκάματο που θα τον ζήσει. Τόπος διανυκτέρευσης... όπου βρει και πατρίδα ... οπουδήποτε!»

Είμαι απόλυτα σίγουρη πως όλοι μας σχεδόν κάθε μέρα έχουμε γίνει μάρτυρες της παιδικής εργασίας και της ανάγκης αυτών των μικρών μας φίλων να μαζέψουν χρήματα για να φάνε, να ντυθούν, να πιουν, να βοηθήσουν την οικογένειά τους ή ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό. Τα παραδείγματα που έχω να παραθέσω πολλά, αλλά η πικρία και οι προβληματισμοί μου ακόμα περισσότεροι.

Πρώτο παράδειγμα: Ο μικρός Ταμουίε ταξιδεύει την Ευρώπη για να εργαστεί κάνοντας όλες τις χειρωνακτικές δουλειές, φτάνει να υπάρξουν «αφεντικά που θα τον ζητήσουν». Ο πατέρας του σκοτώθηκε σε δυστύχημα και ο Ταμουίε έπρεπε να αναλάβει το βάρος να δουλέψει για να βοηθήσει την μητέρα και τα 3 αδέλφια του.

Δεύτερο παράδειγμα: Η 10χρονη Μ. θα έπρεπε κανονικά να πηγαίνει στην Ε' τάξη του δημοτικού. Επίσης, θα έπρεπε κανονικά να είναι καθαρή, χωρίς τρύπια ρούχα και παπούτσια. Θα έπρεπε να βγαίνει έξω αφού έχει τελειώσει με το διάβασμα και οι γονείς της να την τιμωρούν - με διάθεση διαπαιδαγώγησης - μόνο όταν δε διάβασε ή έλεγε κάποιο ψεματάκι. Άλλωστε, για ποιους άλλους λόγους μπορείς να μαλώσεις ένα παιδί; Στην περίπτωση, όμως, της Μ. τίποτα δεν κυλά κανονικά. Προς το παρόν, γυρνάει τα μαγαζιά κι απλώνει το χέρι σε αγνώστους, πουλώντας ανέχεια. Και μαζί με αυτήν, επιστρέφει πίσω σε όλους εμάς τη δική μας αδιαφορία, την ανοχή και την παθητικότητα. Δεν ξέρει τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει. Δεν μπορεί να φανταστεί και να ονειρευτεί το αύριο αφού το μόνο που ενδιαφέρει τα πονηρά μάτια της είναι πώς θα σε πείσουν να της αφήσεις 50 λεπτά για να ζήσει σήμερα. Είναι περίεργο, μέσα σε δύο παιδικά μάτια να βλέπεις τόση πονηριά, λες και αυτά τα μάτια έχουν αποτυπώσει την αποτυχία όλου του κόσμου. «Πρέπει να δουλεύω, γιατί έχουμε πρόβλημα στο σπίτι, γιατί δεν έχουν λεφτά οι γονείς μου να αγοράσουν φαγητό» λέει η μικρή. Τι να της εξηγήσεις, τώρα; Ότι οι γονείς της είναι αυτοί που έπρεπε να δουλεύουν;

Τρίτο παράδειγμα: Η κυρία Κ. μητέρα έξι παιδιών και χήρα. Δεν έχει έσοδα παρά μόνο ένα μικρό επίδομα πολυτέκνων. Το σπίτι στο οποίο κατοικεί με τα παιδιά της απερίγραπτο. Μια παλιά αποθήκη με τρύπες στους τοίχους όπου άνετα μπαινοβγαίνει κάθε είδους τρωκτικών και εντόμων. Τα ρούχα και οι κουβέρτες που διαθέτει η οικογένεια ελάχιστα καθώς όλα γίνονται τροφή των τρωκτικών που βρίσκουν πρόσφορο έδαφος κατά την διάρκεια της νύχτας και όχι μόνο. Ο χώρος που κοιμούνται είναι ένα δωμάτιο με δυο ημίδιπλα κρεβάτια και σε αυτά στριμώχνονται 5 άτομα. Το «σπίτι» αν κανείς μπορεί να το αποκαλέσει έτσι δεν διαθέτει ζεστό νερό και τα απαραίτητα εφόδια για να μεγαλώσουν μικρά παιδιά. Η τραγική ειρωνεία είναι πως πληρώνουν ενοίκιο 200 ευρώ για αυτό το «χαμόσπιτο» ενώ σε επανειλημμένες προσπάθειες της οικογένειας να βρει αξιοπρεπές σπίτι, αυτό που βρίσκει είναι πόρτες κλειστές και τον φόβο των ιδιοκτητών μήπως τα μικρά παιδιά του χαλάσουν το σπίτι. Η μητέρα τρέφεται από την εκκλησία και η μεγαλύτερη της κόρη ηλικίας 10 χρονών προσέχει τα αδέλφια της όσο η μητέρα λείπει από το σπίτι για να φέρει φαγητό και χρήματα. Δεν μπορεί να πάει σχολείο γιατί δεν έχει τσάντα, ρούχα και όλα όσα χρειάζεται μια μαθήτρια. Φοβάται ότι οι συμμαθητές της θα την βρίζουν, θα την χλευάζουν και θα την κάνουν να νιώθει χειρότερα από όσο ήδη αισθάνεται.

Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά ακόμη καθημερινά παραδείγματα παιδιών αλλά και ενηλίκων που καταφεύγουν στην επαιτεία για να μπορέσουν να διασφαλίσουν τα προς το ζην.

Το ζήτημα όμως τελικά είναι τι κάνουμε εμείς για όλα αυτά;
Θεωρώ πως, δυστυχώς η κοινωνία αλλά και εμείς οι ίδιοι διαιωνίζουμε το φαινόμενο αυτό δείχνοντας τον σχετικό οίκτο. Όμως, κανείς δε διερωτάται ποια ήταν αυτά τα παιδιά και οι ενήλικες, από πού έρχονταν, σε ποιες συνθήκες ζούσαν, ποιες ακριβώς ήταν οι αιτίες που τους έβγαλαν στο δρόμο. Μήπως είναι θύματα της δικής μας αδιαφορίας και αδράνειας; Στις περισσότερες περιπτώσεις το κράτος και τα σχετικά ιδρύματα δεν μπορούν να βοηθήσουν είτε λόγω έλλειψης δομών είτε χρημάτων ή ακόμα και πληρότητας των ιδρυμάτων.

Εμείς μπορούμε να βάλουμε το δικό μας λιθαράκι να αλλάξει κάτι; 
Το πιο απλό! Ας μην γυρίζουμε την πλάτη στους συνανθρώπους μας και ας μην είμαστε απόλυτοι λέγοντας πως είναι όλοι ίδιοι. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι σταυρό κουβαλάει ο καθένας και τι όνειρα και ελπίδες θα είχε αν ζούσε σε έναν καλύτερο κόσμο ή σε μια άλλη οικογένεια. Σίγουρα οι περισσότεροι δεν διάλεξαν αυτόν τον τρόπο ζωής. Ας μην κρίνουμε μόνο από όσα βλέπουμε και ας δείξουμε λίγο περισσότερη εμπιστοσύνη στους γύρω μας. Το να δώσουμε 50 λεπτά ή 1 ευρώ σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη δεν είναι τίποτα όταν εμείς για προσωπική ευχαρίστηση δίνουμε πολλά περισσότερα. Ας δώσουμε ρούχα που δεν τα έχουμε πλέον ανάγκη, παιχνίδια των παιδιών μας που δεν τα χρειάζονται πια, βιβλία, τετράδια και ότι για εμάς δεν είναι αναγκαίο για άλλους ίσως είναι θησαυρός. Ας μην κλείνουμε την πόρτα και την καρδιά μας σε όποιον δεν μας «γεμίζει» το μάτι χωρίς να εξετάσουμε την περίπτωση πως ίσως η δική μας θετική στάση τον βοηθήσει. Ας εξηγήσουμε στα παιδιά μας πως η κοροϊδία δεν κάνει καλό σε κανέναν και πως ακόμα και όσοι δεν έχουν τα απαραίτητα αξίζουν σεβασμού και ίσης μεταχείρισης.

Γνωρίζω πολύ καλά πως δεν μπορούμε να τους βοηθήσουμε όλους. Μακάρι να μπορούσαμε, αλλά τουλάχιστον ας βάλουμε το δικό μας λιθαράκι σε έναν από όλους όσους μας έχουν τόσο ανάγκη. Μπορεί να ήμασταν και εμείς στην θέση τους. Το σκεφτήκατε ποτέ; Ε.Μ

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ANΘΡΩΠΙΝΑ ΒΙΩΜΑΤΑ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ~ εσείς λυγίζετε εύκολα;

μαθήματα από καθημερινές ιστορίες ανθρώπων που άλλαξαν τις ζωές τους

Όλοι μας έχουμε περάσει από διάφορες καταστάσεις και γεγονότα τα οποία μας σημάδεψαν και μας έμειναν χαραγμένα στο μυαλό. Δεν είναι πάντα εφικτό να ξεχάσεις τι σου έχει συμβεί και να συνεχίζεις την ζωή σου αλώβητος. Βέβαια ο  καθένας από μας βιώνει και διαχειρίζεται όσα του συμβαίνουν με διαφορετικό τρόπο. Άλλωστε είναι φυσικό καθώς δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Αυτό που με προβληματίζει όμως πολλές φορές και το μοιράζομαι ανοιχτά μαζί σας είναι εάν τα προβλήματα και οι δυσκολίες μας είναι όντως τόσο σοβαρές όσο θέλουμε να τις παρουσιάζουμε. Γκρινιάζουμε, στενοχωριόμαστε, αγχωνόμαστε πολλές φορές πριν καν συμβεί κάτι.

Γιατί;

Βλέπω και ζω καθημερινά γύρω μου ανθρώπους με πολυποίκιλα προβλήματα που χρίζουν ιδιαίτερης μεταχείρισης, και δυστυχώς πολλές φορές νιώθω πως έχω τα χέρια μου δεμένα. Δεν μπορώ να κάνω το παραμικρό για να τους ανακουφίσω γιατί δεν υπάρχουν οι πόροι και οι υπηρεσίες που χρειάζονται. Βλέποντας την απόλυτη ένδεια, την μιζέρια, την πείνα, τις αρρώστιες και ένα σωρό ακόμη κοινωνικά θέματα και μη, πιάνω τον εαυτό μου να φωνάζει κοίτα τι γίνεται εδώ; Υπάρχει τόσος πόνος γύρω μας και εγώ κάθομαι και σκάω για ευτελή πράγματα. Μήπως το κάνουμε λίγο πολύ όλοι αυτό; Μήπως είναι καιρός να αλλάξουμε τον τρόπο που διαχειριζόμαστε τα θέματά μας; Συχνά λέω πως ο Θεός δεν μας στέλνει περισσότερα προβλήματα από αυτά που μπορούμε να αντέξουμε. Είναι καλό ορισμένες φορές να ρίξουμε μια ματιά για το τι συμβαίνει γύρω μας γιατί πάντα υπάρχουν χειρότερα από αυτά που εμείς βιώνουμε: άνθρωποι άστεγοι στον δρόμο, ασθενείς με βαριά νοσήματα, ανάπηροι, τυφλοί, ηλικιωμένοι που ζουν μόνοι τους ανυπεράσπιστοι, παιδιά ορφανά, άνθρωποι αγράμματοι κτλπ. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα λυγίσουμε για κάτι ευτελές ας σκεφτούμε αν αξίζει πραγματικά τον κόπο. Και αν δούμε πως δεν τον αξίζει, ας γελάσουμε, ας κρατήσουμε σαν ένα μάθημα το πάθημά μας και ας συνεχίσουμε δυνατότεροι.
Το παρακάτω βίντεο ίσως βοηθήσει λίγο..απολαύστε το Ε.Μ

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΒΙΩΜΑΤΑ ~ σύντομα μαζί σας

μαθήματα από καθημερινές ιστορίες ανθρώπων που άλλαξαν τις ζωές τους

μαζί σας από την Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου και κάθε τέταρτη Παρασκευή του μήνα, στις 12:00.

Υπογράφει η Εντίτα Ματσίνσκα

---

 Διαβάστε περισσότερα.. »