ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ η ταπείνωση είναι η εμπειρία ταμπού που δεν θα αποφύγεις ποτέ

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Υπάρχουν στιγμές στην ζωή κάθε ανθρώπου στις οποίες όποιος κι αν είναι, ότι κι αν κάνει ταπεινώνεται. Ή ακόμα χειρότερα... αυτοταπεινώνεται. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις σε αυτό όσο κι αν φαίνεται παράξενο για κάποιους. Κάποιοι το λένε θεϊκή παρέμβαση, άλλοι "έτσι είναι η ζωή", εγώ κλίνω προς το πρώτο*, αλλά αυτό σίγουρα δε σας ενδιαφέρει.

Αυτές οι στιγμές είναι κρίσιμες. Σε εκείνη την ψυχολογικά έντονη δοκιμασία έχει μεγάλη σημασία  το τι είδους διαχείριση θα κάνει κανείς. Κάποιοι αντιδρούν με θυμό, κάποιοι κλείνονται στον εαυτό τους, οι περισσότεροι πάντως απλά διακατέχονται από αρνητική επίδραση έως ότου περάσει αυτή η... δοκιμασία.

ΛΑΘΟΣ

Η ταπείνωση είναι ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα που ένας άνθρωπος μπορεί να λάβει. Είμαι πολύ κοντά στο να γράψω το σημαντικότερο, αλλά δε θέλω να γίνω απόλυτος απλά και μόνο λόγω της ψυχολογίας μου την στιγμή που γράφονται αυτές οι λέξεις. Αν μάλιστα καταφέρει να την εκμεταλλευτεί προς όφελός του, τότε βελτιώνεται σαν άνθρωπος. Μαθαίνει από ένα ενδεχόμενο λάθος, από μία άβολη στιγμή, από ένα ξέσπασμα που δεν έπρεπε να κάνει από μία ατυχής έκβαση σε κάποια περίσταση.

Μάλιστα σκέφτομαι να αυτοταπεινωθώ μπροστά σας, αυτή τη στιγμή:

• Δεν ξεχνάω στο δημοτικό, που κατουρήθηκα πάνω μου την ώρα του μαθήματος, επειδή ντρεπόμουν να σηκώσω το χέρι για να πάω στην τουαλέτα. Μπορεί η τάξη να είχε πλημμυρίσει... αλλά η ταπείνωση ήρθε όταν το παντελόνι μου ήταν ολόβρεχτο και ήμουν αναγκασμένος να διασχίσω την αυλή του σχολείου όταν σχόλασα. Έμαθα!
• Δεν ξεχνάω την Ειρήνη στο Γυμνάσιο. Ερωτευμένος μαζί της, την φλέρταρα, με φλέρταρε και για κάποιο λόγο ήμουν σίγουρος ότι θα είμαστε μαζί. Το μόνο που κατάφερα ήταν να γίνω τόσο εκνευριστικά επίμονος, που στο τέλος μου έκοψε και το καλημέρα. Έμαθα!
• Δεν ξεχνάω τα αμέτρητα σκονάκια που έκανα με κάθε τρόπο προκειμένου να περνάω τις τάξεις ή τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο. Τι ντροπή όταν ένας καθηγητής με άλλαξε θρανίο (το οποίο ήταν γραμμένο το μισό βιβλίο). Ως επαγγελματίας αργότερα, κατάλαβα πως εγώ πρέπει να πρωτοπορώ και εγώ να καθορίζω με τον κόπο και την αξία μου την αποδοτικότητά μου. Έμαθα!
• Δεν ξεχνάω τις φορές που φανατιζόμουν για την ομάδα μου, στην οδήγηση, σε οτιδήποτε, νομίζοντας ότι με τις φωνές και την ένταση μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Μία φορά είδα ότι δεν με έπαιρνε, ότι μπορούσε να κινδυνέψει ακόμα και η ζωή μου. Έμαθα!
• Δεν ξεχνάω τις φορές που ξέσπασα άδικα σε αγαπημένα μου πρόσωπα για ασήμαντο λόγο, όταν απλά κουβαλούσα άλλα και από αλλού. Σε στιγμές ηρεμίας αντιλήφθηκα πως πρέπει να καταπιέζω τον εαυτό μου να καταπίνει αυτά τα ξεσπάσματα. Χρειάστηκε να ταπεινωθώ και να ζητήσω συγγνώμη. Έμαθα!

Είναι πολύ πιθανό να είναι κι άλλα που τώρα δεν μπορώ να σκεφτώ. Σημασία έχει όμως αυτή η μικρή στιγμή που σκύβεις το κεφάλι, όποιος κι αν είσαι

This was tough to watch really earned my respect .. He really wanted to win for his country much respect for messi pic.twitter.com/eIN3YMKPUK

— disgruntled jets fan (@KingKaiser718) June 27, 2016

Αυτήν την στιγμή της ταπείνωσης μπροστά σε ολόκληρο τον κόσμου ή απλά στους οικείους σου, μπροστά σε μία ομάδα ξένων ή απλά στον εαυτό σου, είναι η χειρότερη στην ζωή σου αλλά και η πιο ωφέλιμη αν εσύ καταφέρεις να την μετατρέψεις έτσι.

Δεν είμαι φιλόσοφος ή παντογνώστης, δεν είμαι καν ο ταπεινός άνθρωπος που θα είχε το δικαίωμα να γράψει αυτό το άρθρο. Είμαι ένας από εσάς. Ο τυπικός έλληνας μαλάκας που κυκλοφορεί στους δρόμους και που απλά τυχαίνει να δουλεύει πάνω από δώδεκα ώρες την ημέρα τιθασεύοντας έτσι τα πάθη του λίγο πιο "εύκολα" από εσάς. +Yanni Spiridakis 

* αν βάλεις στο google search εικόνες, την λέξη "ταπείνωση" το 90% των αποτελεσμάτων της πρώτης σελίδας αναφέρονται στον χριστιανισμό. Τυχαίο;

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΕΚ-ΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΙΟΥΛΙΟΥ ~ 5 χρόνια μαμά

μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα

Χαίρεται. Σε μόλις δύο ημέρες θα συμπληρωθούν ακριβώς πέντε χρόνια από τότε που αντίκρυσα πρώτη φορά το μωρό μου, το πρώτο μου παιδί. Πέντε χρόνια μαμά και η ζωή μου έχει αλλάξει τελείως. Η προτεραιότητα για την δουλειά, για τον ύπνο, για τις βραδιές με ταινίες και πίτσες, για καφέ με τις φίλες μου κτλ...αντικαταστάθηκαν με ξενύχτια, με θηλασμό, με παιδικά τραγούδια, με ανάγνωση παραμυθιών κοκ. Αυτός είναι ο κόσμος μου πλέον, αυτή είναι η καθημερινότητά μου.

Αυτά τα πέντε χρόνια άλλαξα πολύ, τόσο πολύ που κοιτάζοντας πίσω δεν ξέρω αν έχει μείνει κάτι από την παλιά Ιωάννα. Ξέρω ότι προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη για εμένα, για εσένα μωρό μου. Τα τρία πρώτα χρόνια της ζωής σου ήμασταν ο μπαμπάς, εσύ και εγώ και μετά ήρθε το δεύτερο μωράκι μας ή το μουτζουράκι μας όπως συνηθίζεις να την αποκαλείς και έπρεπε να μάθεις να μας μοιράζεσαι. Κάποιες φορές ήταν περισσότερο εύκολο και άλλες πολύ δύσκολο. Μέχρι και σήμερα προσπαθείς από την μια να δεχτείς ότι δεν είναι όλα για εσένα και από την άλλη έχεις αυτόν τον πολύ όμορφο τρόπο να μοιράζεσαι ακόμα και όταν δεν θες, ακόμα και όταν δυσανασχετείς με την αντικειμενικά ζωηρή αδερφούλα σου.

Για εμένα είσαι ο ήλιος που από εσένα παίρνω το φως και συνθέτω το όμορφο καθημερινό μας τοπίο και άλλες φορές που δεν τα καταφέρνω γιατί είμαι πολύ κουρασμένη ή άυπνη και μετά έρχονται οι τύψεις που η μέρα μας δεν ήταν τόσο όμορφη όσο η προηγούμενη. Αν με στεναχωρεί κάτι πολύ είναι όταν δεν καταφέρνω να με ξεπεράσω για να σε βλέπω πάντα να χαμογελάς. Όμως θέλω να ξέρεις ότι πραγματικά προσπαθώ πολύ, μωρό μου. Ίσως κάποτε όταν διαβάσεις τούτες τις λίγες λέξεις να καταλάβεις πόσο σε αγαπώ, ότι είσαι το μωρό μου και νιώθω ότι για πάντα έτσι θα είσαι. Να με συγχωρέσεις που πολλές φορές τα δικά μου θέλω τα κάνω δικά σου γιατί νομίζω, νιώθω, αισθάνομαι ότι είναι για το δικό σου καλό. Με ενδιαφέρει τόσο πολύ η ευτυχία σου που όταν χαμογελάς, είσαι πιο φωτεινή από τον ήλιο και είναι αυτή η δική μου μικρή επιβεβαίωση ότι κάτι κάνω καλά. Μα ακόμα και όταν είσαι κατσούφα, γκρινιάρα, απότομη και αρχίζεις να μου λες αυτά τα μικρά ή και μεγάλα που σε προβληματίζουν. +Ioanna Mpourdouvali 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ μόνη ξανά

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Η μοναξιά  μας κυνηγάει κάθε στιγμή και βγαίνει νικήτρια σε κάθε μάχη. Το χειρότερο είδος μοναξιάς είναι όταν νιώθει μόνος ενώ περικυκλώνεστε από ανθρώπους που συνειδητά έχεις επιλέξει να είναι δίπλα σου και ασυνείδητα έχεις αγαπήσει πολύ. Και ενώ βλέπεις ολοφάνερα ότι δεν μπορούν να σταθούν δίπλα και να σε στηρίξουν εσύ προσπαθείς ως το τέλος να μην το πιστέψεις και υποκρίνεσαι πως είναι διπλά σου και σε στηρίζουν. Δεν είναι όμως κανείς, δεν ήταν ποτέ στην πραγματικότητα το μόνο που υπήρχε η ανάγκη για συντροφικότητα και οι ψευδαισθήσεις μιας ανύπαρκτης άδολης αγάπης και συντροφιάς.

Συντροφικότητα, τι όμορφη λέξη φαντάζει ανιδιοτελής εάν την βιώσεις ψυχή και σώμα.

Αντί αυτού το μόνο που υπάρχει είναι η νοσταλγία της και έτσι θα παραμείνει.

Γεννιόμαστε και ερχόμαστε στη ζωή μόνοι συνεχίζουμε με την βοήθεια που μας ωθεί να μεγαλώσουμε και μετά συνεχίζουμε να βαδίζουμε πάλι μόνοι μέσα σε ένα κόσμο που μας τροφοδοτεί συνεχώς με φρούδες ελπίδες για ένα αβέβαιο μέλλον.

Ελπίδες για μια συναισθηματικά πλήρη ζωή η οποία όμως δεν είναι παρά μόνο μια ουτοπία. +maria karantai 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ τα άγνωστα και αγνοούμενα θύματα ενός ακήρυχτου πολέμου

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Ήταν τέτοιος ο καταιγισμός των γεγονότων των ημερών αυτών που αμέλησα να καυτηριάσω κάτι που περίπου μία εβδομάδα μετά μου κάνει φοβερή εντύπωση.

Στα γεγονότα της Νίκαιας στη Γαλλία είχαμε πάνω από 80 νεκρούς, δεκάδες τραυματίες, πολλοί απ' αυτούς ζουν μόνο με μηχανική υποστήριξη και η λίστα των θυμάτων συνεχίζεται. Ναι, συνεχίζεται αλλά δεν μιλάμε για κάποιο πόλεμο με τους νεκρούς να μετρώνται με τριψήφιους αριθμούς. Είπαμε, μιλάμε για μερικές δεκάδες ανθρώπων των οποίων στις περισσότερες των περιπτώσεων οι φίλοι ή συγγενείς τους ήταν δίπλα και σώθηκαν, οπότε άρχισαν να τους αναζητούν αμέσως σε ένα από τα πλησιέστερα νοσοκομεία ή κάτω απ' τα σεντόνια που είχαν σκεπάσει διάσπαρτα στον δρόμο, τα πτώματα.

Kι όμως... οι αγνοούμενοι από εκείνο το βράδυ είναι πολλοί, πάρα πολλοί και μάλλον όχι καταμετρημένοι. Η έμπειρη από τρομοκρατία -πλέον- Γαλλία δημιούργησε έναν μηχανισμό εύρεσης αγνοούμενων κάτω από την ομπρέλα της τεχνολογίας, υπό το hashtag #recherchenice όμως ακόμα και αυτό αποδείχτηκε αναποτελεσματικό αφού αν επισκεφτείτε την ροή του θα δείτε πόσοι ακόμα παραμένουν άφαντοι. Δεν μπορεί. Δεν πήγαν κάπου. Είναι είτε σε κάποιο νοσοκομείο είτε ανάμεσα στα θύματα που υποθέτω πως είναι στη διάθεση των ενδιαφερομένων για να τα αναγνωρίσουν αν πρόκειται για δικά τους άτομα. Και εκεί, σκέφτομαι: Είναι τόσο δύσκολο να βγάλουν μία φωτογραφία από τους νοσηλευόμενους όπου θα φαίνεται το πρόσωπο του καθένα; Ακόμα κι αν έχει διαμελιστεί κάποιο μέλος του σώματός τους, ακόμα και αν το πρόσωπο έχει υποστεί μερική παραμόρφωση, όσο μακάβριο κι αν είναι, ένας οικείος του/ς θα μπορεί να αναγνωρίσει τον άνθρωπο του.

Ξέρετε, προσπαθώ να βάλω τον εαυτό μου στην θέση αυτών των ανθρώπων. Είναι ο μόνος τρόπος για να προσπαθήσω να καταλάβω το δράμα τους. Και τότε σκέφτομαι ότι δεν θα άντεχα την αγωνία του να μην ξέρω αν ο άνθρωπος μου ζει ή όχι. Θα έμπαινα στην διαδικασία να οικειοποιηθώ με τον θάνατο του ως μία μη αναστρέψιμη διαδικασία, αλλά δεν θα άντεχα κανένα από τα λεπτά που περνούσαν χωρίς να ξέρω αν ζει ή όχι. Δε θα άντεχα κανένα από τα λεπτά που η τύχη του ανθρώπου μου εξαρτώταν από ένα hashtag ή την τύχη. Βασικά, δεν θα άντεχα στην σκέψη ότι δεν θα μπορούσα να αποχαιρετίσω έστω για έλα λεπτό το σώμα του...

...Κάτι που με φέρνει στην προ ημερών επέτειο ενός άλλου τραγικού γεγονότος που με καθήλωσε πριν δύο χρόνια. Την παράλογη πτώση από πυρά της επιβατικής πτήσης της #MH17 που άφησε όλους τους επιβάτες και το πλήρωμα νεκρούς. Ανάμεσα τους ήταν αυτό το κοριτσάκι:

αγγλικά ξέρετε, ήταν έτοιμη για τις πρώτες διακοπές στη ζωή της

...όμως όχι απλά δεν πρόλαβε να τις κάνει, αλλά ούτε οι γονείς της πρόλαβαν να την αποχαιρετίσουν. Για την ακρίβεια δεν ξέρω καν αν πρόλαβαν να αποχαιρετίσουν ότι έμεινε από το αγγελικό της σωματάκι. Το μόνο που έβρισκε κανείς εκείνη την ημέρα, λίγες ώρες μετά, ήταν εικόνες σαν αυτή και αυτή και αυτή που πατάτε μόνο αν θέλετε να αντικρίσετε το δυσάρεστο θέαμα διαμελισμένων πτωμάτων, από άντρες, γυναίκες και παιδάκια, σαν την Amy.

Είναι θλιβερό να μην μπορείς να χαιρετίσεις τον άνθρωπο που έχασες και μιλάμε για συμβάντα που δεν αφορούν έναν πόλεμο όπου εκεί είναι μάλλον αναμενόμενο (αν και όχι πάντα). Ακόμα και στον πόλεμο βλέπετε, υπάρχουν στιγμές ανακωχής για να μαζέψει το κάθε στρατόπεδο τα πτώματα του από το πεδίο της μάχης.

Στις τέσσερις δεκαετίες που ζω, έχω αποκτήσει πολλές ιδιότητες σαν άνθρωπος, έχω νικήσει πολλές αδυναμίες μου και έχω αποκτήσει άλλες, όμως μία εικόνα σαν την παραπάνω δεν μπορώ να την ελέγξω, δεν μπορώ να την αποδεχτώ, δεν μπορώ να την αντέξω, δεν μπορώ να την διαχειριστώ. Γι' αυτό... Κάντε κάτι και βρείτε τα θύματα αυτού του ακήρυχτου πολέμου... +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ~ γκρίνια κάτω απ' το λιοπύρι

 you've got to take this moment στο +yannidakis

Αρχίζω να ξενερώνω. Εγώ θα έπρεπε να αράζω σε κανά νησί και να έχω και κάποιον που θα είναι πάντα διατεθειμένος να βαστάει την ομπρέλα της θαλάσσης για να μην την πάρει ο ήλιος. Καλή είναι η μαμά του, αλλά τον γιο της τον έκανε γκρινιάρη. Συνέχεια μιζέρια. Δεν έχω το ένα, δεν έχω το άλλο. Με παραμελούν,

-Και τι πάει να πει θες σεξ? Εγώ κοπέλα μου δουλεύω το πρωί (λες και οι υπόλοιποι κάθονται). -Καλή είσαι εμφανισιακά, ωστόσο έχεις κάποια παραπανίσια κιλά, η αδελφή σου είναι ωραιότερη, αλλά μετράει ο εσωτερικός σου κόσμος (ο δικός σου όχι). 

-Δεν μπορώ να συζητήσω μαζί σου δεν έχω όρεξη. 

-Η πρώην μου είχε κάνει αυτό, με την πρώην μου είχαμε πάει στην Κωλοπετινίτσα, τέλεια είχαμε περάσει γιατί ήταν πολύ ρομαντική η διάθεσή μας. 

-Έλα άσε με ξυπνάω πρωί γιατί δουλεύω. Μη μου μιλάς γιατί δουλεύω. 

-Δεν κάνω σχέση γιατί δουλεύω. 

-Είπες κάτι; Δουλεύω. 

-Θα τα πληρώσουμε μισά μισά γιατί αν και δουλεύω δεν έχω χρήματα ούτε για το ice tea σου. 

Tα παραπάνω είναι μια μίξη από μαρτυρίες φιλενάδων μου και δικές μου από άνδρες που κοιτούν να ψιλοβολευτούν ανεξάρτητα που το καλοκαίρι είναι μια χαλαρή εποχή.

Ο μίζερος δεν έχει εποχή. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το παράδειγμα ενός τύπου που ήθελα να του κάνω δώρο γενεθλίων και τον παρακαλούσα να πάμε γιατί ήθελε κάτι συγκεκριμένο που του ήταν χρήσιμο εκείνη την περίοδο. Μάλιστα μου είχε πει να μην πάω μόνη μου για το δώρο γιατί σίγουρα δε θα του έπαιρνα αυτό που ήθελε. Αααααα. ΣΟΥΤ πια!

Τι ζόρια τραβάτε ορισμένοι και όλα τα κάνετε δύσκολα και μίζερα; Και άντε πες γεννηθήκατε με τον χαρακτήρα γκρινιάρικου πεντάχρονου, ο γυναικείος πληθυσμός πώς μπορεί να φανεί χρήσιμος στη δυστροπία σας;

Υ.Γ.1: Αν ξανακούσω για πρώην θα κάνω επιστημονική ανάλυση για τα υπέρ και τα κατά του Grexit στον εξυπνάκια, προτού σηκωθώ και φύγω. 

Υ.Γ.2: Δεν είναι ο φεμινισμός αλλά η αγανάκτηση του γεγονότος ότι αναζητούμε έναν καλό άνθρωπο. Απλά! +Nastazia A 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΣΑΒΒΑΤΟΥ ~ όταν το party τελειώνει...

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Προ λίγων ημερών βρέθηκα καλεσμένος σε μία εκδήλωση ενός πολύ αγαπημένου μου προσώπου. Ακριβά φορέματα και κουστούμια, ωραίο μακιγιάζ και αρώματα. Άνθρωποι που χαιρετιόντουσαν χαρούμενοι και που έσμιγαν μετά από πολύ καιρό.

Το μυστήριο. Συγκίνηση, χαρά, λίγα δάκρυα, λίγος ιδρώτας, αμέτρητες φωτογραφίες. Όλα τέλεια προετοιμασμένα και εκτελεσμένα.

Κι ύστερα η δεξίωση. Πολυτέλεια. Ωραία μουσική. Κόσμος να γεύεται πλούσια γεύματα και ύστερα να χορεύει, να διασκεδάζει και να τιμάει την μέρα αυτή.

Όπως για κάθε γαμπρό, για κάθε νύφη, για κάθε γονιό που βαφτίζει, για κάθε διοργανωτή μιας σχετικής εκδήλωσης, υπάρχει πάντα η αγωνία να έχουν γίνει όλα σωστά, να ευχαριστηθούν οι καλεσμένοι και συνάμα να είναι ιδανική και η συμπεριφορά των πρωταγωνιστών που είναι φυσικά στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Και πολύ καλά κάνουν. Προσωπικά εγώ τους χάρηκα όλους, όπως τους χαίρομαι και τους θαυμάζω κάθε φορά γιατί ξέρω το άγχος, τα έξοδα και την πίεση του να βγάλει κανείς μία τέτοια εκδήλωση εις πέρας.

Εκείνη την ημέρα όμως, κοιτούσα λίγο τους καλεσμένους. Σε ανύποπτες "νεκρές" στιγμές "έπεφτα" πάνω σε κάποιον που μου κέντριζε το ενδιαφέρον και τον ανέλυα. Τον νεαρό που έπινε γρήγορα το ποτό του και βιαζόταν να τρέξει προς την πίστα, τον μεγαλύτερο που παρακολουθούσε τον χορό με νοσταλγία, τον γονιό που έτρεχε πίσω απ' το παιδί του.

Ξέρετε σε μία τέτοια εκδήλωση δεν υπάρχει ομοιομορφία. Οι συγγενείς που (πρέπει) να καλέσεις, μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες μεταξύ τους και ίσως να πρέπει να μοιραστούν και το ίδιο τραπέζι! Αντίστοιχα οι φίλοι του ενός εμπλεκόμενου με εκείνους του άλλου, μπορεί επίσης να έρχονται από διαφορετικά περιβάλλοντα και να κουβαλούν διαφορετικό είδος συμπεριφοράς. Κάποιοι έξω καρδιά, κάποιοι πιο μαζεμένοι. Άλλοι να χορεύουν ασταμάτητα κι άλλοι να γυρνούν τα τραπέζια φτιάχνοντας ατελείωτες κουβέντες με ένα σωρό διαφορετικό κόσμο.

Κάποτε όμως ο χορός τελειώνει. Η πίστα μένει άδεια. Η μουσική σταματάει. Οι σερβιτόροι αδειάζουν τα τραπέζια πετώντας αμέτρητα κιλά φαγητού. Οι καλεσμένοι χαιρετούν, μοιράζουν ευχές και παίρνουν τον δρόμο της επιστροφής. Είναι το σημείο με το οποίο αξίζει να προβληματιστεί κανείς. Πόσοι θα σχολιάζουν όλα όσα είδαν, βίωσαν, αντιλήφθηκαν. Πως τα χαμόγελα θα γίνει μένος και η υποκρισία θα φανερωθεί ξαφνικά. Πως οι αγκαλιές θα γίνουν ένα σωρό κακόβουλα και κακοπροέραιτα σχόλια και πως η μιζέρια που κρύβεται κάτω απ' τα ακριβά πουκάμισα και φορέματα, θα επιστρέψει. Πως οι άνθρωποι αυτοί μονομιάς θα επιστρέψουν στην δική τους καθημερινή ρουτίνα ή μιζέρια. Και πόσες οικογένειες θα χωριστούν ξανά μετά από μερικές ώρες πιεστικής υποκρισίας ότι ο ένας συμπαθεί τον άλλο ή κρύβοντας κάποιο άλλο οικογενειακό δράμα.

Επειδή έρχεται μία περίοδος που ολοένα και αυξάνονται αυτές οι κοινωνικές εκδηλώσεις, κρατήστε την όρεξή σας και να θυμάστε πως όπως ότι λάμπει δεν είναι χρυσός, έτσι ότι χαμογελάει, δεν είναι χαρά... +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ γιατί τα μάτια σου εγω έχω φιλήσει

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Το βλέμμα μας συναντήθηκε ξανά μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια. Πώς περνά έτσι ο χρόνος;; Αδίστακτος και Ασταμάτητος!!! Και όμως ένιωσα ότι δεν πέρασε ούτε μια μέρα από την τελευταία νύχτα  μας, σαν να ξυπνήσαμε ξανά το πρωί αγκαλιά. Τι περίεργο συναίσθημα! Το βλέμμα σου τόσο οικείο, τόσο ζεστό, τόσο ερωτικό και ερωτεύσιμο σαν την πρώτη στιγμή που με κοίταξες! Το θυμάμαι ακόμα τόσο έντονα , μίλησε κατευθείαν στη καρδιά μου και με προειδοποίησε ότι μόλις ενωθούν τα χείλη μας δεν θα υπάρχει γυρισμός, και όντως έτσι έγινε!

Μέχρι εκείνη την στιγμή πίστευα πως ήμουν άτρωτη και ότι μπορούσα να ελέγξω τον εαυτό μου, όμως εσύ μου απέδειξες ακριβώς το αντίθετο. Ένιωσα αδύναμη να ξεφύγω από την αγκαλιά σου και τα μαγευτικά εκείνα φιλιά σου. Η φυλακή της αγάπης σου έμοιαζε τόσο παραδεισένια όμορφη στα μάτια της καρδιάς μου που ένιωθα ανήμπορη να βρω τα κλειδιά να ξεκλειδώσω και να φύγω, και έτσι έμενα εκεί με εσένα φύλακα να με οδηγείς στο απόγειο της ηδονής.

Έχει περάσει καιρός και όμως τα μάτια σου μου μιλούν ακόμα, φαίνεται πως έχουμε ανοικτούς λογαριασμούς. Μπορεί εσύ να μην ξεστόμισες ούτε μια λέξη αλλά το ξέρω, τα μάτια σου μου φώναζαν δυνατά ΣΑΓΑΠΩ, ΣΕ ΘΕΛΩ, όπως και τότε.

Μόλις σε αντίκρισα άρχισα να τρέμω, ένιωσα ένα ρίγος να διαπερνά όλο μου το κορμί, σαν τα χέρια σου να άγγιζαν ξανά το σώμα μου και εκείνο στην ανάμνηση σου και μόνο αφέθηκε στη γλυκιά μέθη. Φοβήθηκα, κυρίως τον εαυτό μου και το έβαλα ξανά στα πόδια, αν έμενα λίγο ακόμα να σε κοιτώ θα έτρεχα στην αγκαλιά σου χωρίς καμία λογική, άλλη μια φορά  γύρισα την πλάτη σε σένα και στην  καρδιά μου και έφυγα μακριά. Φοβήθηκα ξανά τον εαυτό μου και την  αγάπη σου. Συγνώμη, αλλά...

‘Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ Η ΑΣΤΡΑΠΗ, ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΚΑΙ ΑΠΡΟΣΙΤΗ’(Οδ.Ελυτης) +maria karantai 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΣΑΒΒΑΤΟΥ ~ ένας άνθρωπος που στιγμάτισε τη ζωή μου

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Λίγο-πολύ όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι. Γρήγοροι ρυθμοί, άγχος, εκκρεμότητες, πίεση και πάμε πάλι απ' την αρχή. Φυσικά αυτό διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο ανάλογα με τα δεδομένα της ζωής του, το περιβάλλον, την εργασία του κλπ.

Όμως φέτος έκανα μία στάση σε όλα αυτά. Γνώρισα έναν άνθρωπο που με συγκλόνισε. Που κατάφερε να με στιγματίσει τόσο πολύ. Πρόκειται για τον μπάρμπα-Παναή. Συνταξιούχος πια, έχοντας ξεπεράσει τα 75 του χρόνια απολαμβάνει το υπόλοιπο της ζωής του στο σπίτι του στο χωριό. Μόνη του ασχολία ο κήπος στην αυλή του σπιτιού του εκεί που έχει φυτέψει ότι συνηθισμένο ή μη μπορείς να φανταστείς και το τσιγάρο. Ναι, το τσιγάρο που απολαμβάνει όσο ελάχιστοι άνθρωποι. Που το ρουφάει σα να είναι το τελευταίο της ζωής του και το ανάβει λίγα μόλις δευτερόλεπτα μετά το προηγούμενο που μόλις έσβησε. Έχοντας αρκετές περιπέτειες με την υγεία του δε θα έπρεπε να καπνίζει, αλλά λίγο πριν το νήμα της ζωής κοπεί για εκείνον, αλήθεια πιστεύετε ότι τον ενδιαφέρει;

Ο μπάρμπα-Παναής όμως έχει ένα άλλο στοιχείο που κατάφερε να με μαγνητίσει και τελικά να με εντυπωσιάσει -έναν άνθρωπο που δεν εντυπωσιάζεται πια... από τους ανθρώπους- και αυτό αφορά σε αυτά που δεν έκανε. Καθόταν στην καρέκλα του (πάντα με το τσιγάρο) άκουγε, ενίοτε έκανε μορφασμούς συμμετέχοντας έτσι στην όποια κουβέντα και ευγενέστατα απαντούσε αν και όταν χρειαζόταν, έστω και με λίγες κουβέντες ή εν πάση περιπτώσει, ακριβώς όσες χρειάζονταν.

Γράφοντας αυτήν την δημοσίευση παρατήρησα πως τόσες λέξεις κι ακόμα δεν έχω καταφέρει να σας μεταφέρω την πραότητα και ηρεμία αυτού του σιωπηλού ανθρώπου. Τελικά εκείνος δεν περιγράφεται. Όχι με λόγια.

Όμως σκέφτομαι, πόσο μακριά από αυτό είμαστε; Πολυλογάδες, φλύαροι και γεμάτοι λόγια αντί για πράξεις και τα οποία συχνά πονάνε, πληγώνουν, γκρεμίζουν αντί να χτίζουν. Προφανώς λίγοι μπορούν να γίνουν σαν εκείνον -εγώ για παράδειγμα σε αυτή την τρελή φάση της ζωής μου, αδυνατώ πλήρως- όμως αν ο καθένας μας έκανε μία προσπάθεια να τον προσεγγίσει, ετούτος ο κόσμος θα ήταν λιγάκι καλύτερος.

Να είσαι καλά μπάρμπα, για όσο καιρό ο Θεός σου έχει πέψει. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ~ τόλμησε κόντρα στο αδύνατο

Καληνωρίσματα από το +yannidakis 

Λένε πως κάθε άνθρωπος έχει κάποια όρια και από φυσικής απόψεως το βρίσκω πολύ λογικό αυτό, όμως θεωρώ πως είναι πολύ δύσκολο να προβλέψουμε τα όρια αυτά για τον καθένα ακριβώς διότι πολύ σπάνια κάποιο θα φτάσει σε αυτά -όχι φαινομενικά- αλλά ουσιαστικά. Στις περισσότερες των περιπτώσεων τα παρομοιάζω με ένα τόξο το οποίο ο τοξοβόλος το τραβάει ολοένα και περισσότερο, φλερτάροντας έντεχνα με το σπάσιμο, με σκοπό να πετάξει το βέλος όλο και πιο μακριά.

Στοιχηματίζω πως κι εσείς, όπως εγώ, έχετε έρθει πολλές φορές στο σημείο να νομίσετε πως ξεπεράσατε τα όρια σας. Όμως κοιτάξτε; Είστε εσείς εκεί κι εγώ εδώ. Και είμαστε ζωντανοί να προσπαθούμε ακόμα. Και παρά τις διαμαρτυρίες μας ή το ενδεχόμενο διαφαινόμενης αποτυχίας, τελικά βγαίνουμε νικητής παρά την όποια φθορά.

Και μπορεί ο σημερινός προβληματισμός να ακούγεται γενικός όμως δεν υπάρχουν καλούπια στα όρια του ανθρώπου κι έτσι τα όποια παραδείγματα μάλλον δε θα ευσταθούσαν. Κάπως έτσι κι εγώ συμπληρώνω σήμερα 40 ώρες στη δουλειά κι ενώ δεν είναι η πρώτη φορά που ξεπερνώ τις 15, μένω σήμερα να αναρωτιέμαι αν όλος αυτός ο κόπος, όλη αυτή η προσπάθεια, όλος αυτός ο μόχθος... ευσταθεί, αν πρόκειται ποτέ να αποδώσει καρπούς, αν θα μπορούσε καν να είναι ανάλογος της ανταμοιβής, της αναγνώρισης αυτής της προσπάθειας.

Απ' την άλλη δεν είναι μόνο αυτή η σκέψη. Είναι το σημείο της οριοθέτησης. Πότε κλείνεις τον υπολογιστή λέγοντας "φτάνει για απόψε, το πρωί πάλι"; Πότε σταματάς την προσπάθεια αυτή; Κι αν βρεθεί η στιγμή, την τηρείς; Δηλώνεις το τέρμα των εργασιών ή συνεχίζεις να τραβάς το σκοινί κι ας έχει αρχίσει αυτό να τρέμει; Μήπως συνεχίζεις σαν το αχόρταγο για γλυκά παιδί που δεν παραδέχεται ποτέ στη μαμά του ότι δεν μπορεί άλλο, προκειμένου να φάει όσο το δυνατό περισσότερα, ικανοποιώντας απλά τον οισοφάγο του ή αλλιώς υστεροφημία του;

Σιχαίνομαι τους ανθρώπους που τους δίνεις να φάνε κάτι και απαντάνε πως δεν τους αρέσει χωρίς πρώτα να έχουν δοκιμάσει. Είναι οι ίδιοι που δεν εξωθούν τον εαυτό τους στα όρια και φυσικά ποτέ δεν πρόκειται να τα μάθουν και μαζί να γνωρίσουν τις δυνατότητες τους. Όχι, όχι εγώ. Προσπαθώ να πεθάνω προσπαθώντας, παρά να μείνω να αναρωτιέμαι. Και όσοι με ξέρουν από κοντά, αυτό θα δουν από εμένα αυτόν και τον επόμενο μήνα... +Yanni Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ ο παράλληλος κόσμος που νικά την κρίση

Καληνωρίσματα από το +yannidakis 

Μόλις χθες έγινα μάρτυρας και παρατηρητής ενός φαινόμενου που με γύρισε πολλά χρόνια πίσω, σε κάτι όμορφες εποχές που πλέον δεν προλαβαίνω καν να νοσταλγώ.

Ενώ λοιπόν εγώ έτρεχα σαν τον τρελό, παρατηρώ ένα ζευγαράκι -εικάζω φοιτητών- να περπατάει χέρι-χέρι με μία γαλήνη ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Φορούσαν και οι δύο πρόχειρα εκτός μόδας, ρούχα ενώ ακόμα και η εμφάνισή τους έδειχνε ελαφρά ατημέλητη. Έκατσαν σε ένα παγκάκι συζητώντας χαμογελαστοί, έδωσαν ένα τρυφερό φιλί και συνέχισαν σέρνοντας τα φαρδιά ρούχα τους πέρα-δώθε.

Κοιτώντας τους μέσα από το πανάκριβο πουκάμισο ζωσμένο στο ακριβό μου παντελόνι, σάστισα προς στιγμήν, αντιλαμβανόμενος έναν παράλληλο κόσμο που υπάρχει εκεί έξω. Γιατί... δεν είναι πως ο χρόνος περνά, είναι πως οι συνθήκες αλλάζουν και ξαφνικά βρισκόμαστε όλοι να ζούμε σε ένα παράλληλο κόσμο, τόσο διαφορετικό κι όμως την ίδια στιγμή ακριβώς ο ίδιος με αυτόν που ήμασταν μόλις "χθες".

Ποιος λέει πως δεν υπάρχει αντίδοτο στην κρίση; Ποιος λέει πως αυτή δε νικιέται; Αυτά τα παιδιά έχουν να αντιμετωπίσουν ότι όλοι μας με τον δικό τους τρόπο. Μειωμένο χαρτζιλίκι από τους γονείς τους, περισσότερα έξοδα, περισσότερη μιζέρια, ένα μέλλον χωρίς φως και προοπτικές κι όμως... αυτά τα παιδιά ζούσαν ένα όνειρο μέσα στην αλήθεια της ζωής τους. Για κάποιες στιγμές είχαν απεγκλωβιστεί από το άγχος των μαθημάτων και των όποιων τρέχοντων δραστηριοτήτων τους.

Είμαστε κι εμείς έτσι. Ζωσμένοι με άγχος ανασφάλεια, εκκρεμότητες δίχως τέλος και δουλειά μέχρι τα ξημερώματα κι ενώ το πρωί το ξυπνητήρι θα χτυπήσει έτσι κι αλλιώς στις εφτά το πρωί. Όμως εμείς, είμαστε εγκλωβισμένοι σε αυτόν τον κόσμο. Ο άλλος, ο παράλληλος είναι τόσο κοντά, όμως δείχνει τόσο απόμακρος από την σημερινή κατάσταση που μας διακατέχει.

Είναι ο νεανικός έρωτας; Η παιδική αθωότητα; Οι αναμνήσεις του ηλικιωμένου; Είναι ένας μικρός παράδεισος που ο καθένας μας βρίσκει (ή αναζητά) ενίοτε μέσα στην μέρα του; Όπως και να 'χει, υπάρχει ένας παράλληλος κόσμος εκεί έξω. Δεν είναι απαγορευμένος, ούτε συνιστά αναισθησία. Είναι αυτός που έστω και προσωρινά, νικά κάθε κρίση, κάθε έγνοια, κάθε εκκρεμότητα. Αν δεν ξέρεις σε τι αναφέρομαι, τότε ψάξε. Ψάξε να τον βρεις πριν να είναι αργά! +Yanni Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ προετοιμαζόμαστε για τον απρόοπτο θάνατο

Καληνωρίσματα από το +yannidakis 

Παραδέχομαι πως το σημερινό κείμενο είναι κάπως μακάβριο, όμως ως κομμάτι της ζωής θα το θίξουμε με την φιλοσοφία πως κάποια στιγμή θα το αντιμετωπίσουμε όλοι μας. Θάνατος! Αρχικά να σημειώσω πως αφορμή για τον σημερινό προβληματισμό αποτέλεσε ο ξαφνικός χαμός δύο άξιων εργαζομένων του ΕΚΑΒ.

Και η ερώτηση είναι απλή: Πόσο προετοιμασμένοι είμαστε για τον θάνατο; Σίγουρα δεν ήταν οι δύο εργαζόμενοι στο ΕΚΑΒ που πήγαιναν σε ένα συνέδριο στο Ρέθυμνο. Πρόλαβαν να χαιρετίσουν τα τέσσερα παιδιά τους που άφησαν ορφανά; Πρόλαβαν να ζητήσουν συγγνώμη από τους γονείς τους που ίσως αδίκησαν ή από τη γυναίκα τους που της μίλησαν απότομα το πρωί; Ξέρετε τώρα… απλά καθημερινά πράγματα. Η αλήθεια δεν κολακεύει. Στην πραγματικότητα αν απλώσουμε σε έναν μεγάλο πίνακα την ζωή μας θα βρούμε πολλές-πάρα πολλές εκκρεμότητες. Δεν θα αναλωθώ σε παραδείγματα, απλά αναλογιστείτε πόσα μικρά πράγματα έχετε αφήσει για το μέλλον. Για ένα άμεσο μέλλον που όμως ποτέ δεν έρχεται επειδή δεν βρίσκετε την κατάλληλη ευκαιρία. Μόλις διαπίστωσα πως κι εγώ ανήκω σε αυτήν την κατηγορία, οπότε στο εξής θα χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό πρόσωπο.

Συνεχίζοντας προοδευτικά τον προβληματισμό καταλήγω σε ένα δεύτερο επίσης απλό ερώτημα: Τι θα κάνατε αν γνωρίζατε την ημερομηνία του θανάτου σας η οποία θα ήταν σε λιγότερο από ένα μήνα; Ξέρω πως τώρα έκανα τα πράγματα πιο περίπλοκα. Η εύκολη απάντηση θα ήταν: “τι θα πρωτόκανα;” όμως η ουσία της ερώτησης παραμένει αναπάντητη και εντελώς υποκειμενική στον καθέναν μας. Οι έχοντες πρέπει να τρέξουν για την διαθήκη τους. Είναι πραγματικά οδυνηρό ο θάνατος μας να συνεπάγεται με τσακωμούς και χρόνιες διαφορές ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας μας, απλά και μόνο επειδή δεν υπήρξαμε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας. Αρχίστε τις συγγνώμες. Υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που δεν έχουν καλή άποψη για εσάς και για τους περισσότερους τα αισθήματα είναι αμοιβαία, όμως πολλοί από αυτούς κατέληξαν σε αυτήν την εντύπωση από κάποιο γεγονός. Είτε φταίτε, είτε όχι, δεν έχετε –πλέον- να χάσετε τίποτα! Πηγαίνετε και συμβιβαστείτε. Πείτε στους δικούς σας ανθρώπους πόσο τους αγαπάτε και βγείτε εκτός προγράμματος. Κάντε αυτό που πάντα θέλατε να κάνετε, αλλά μπορούσατε και την επόμενη εβδομάδα, τον επόμενο μήνα, τον επόμενο χρόνο…

Μην πείτε πως αργεί αυτή η μέρα για εσάς. Οι δύο άνθρωποι (του παραδείγματός μας) δεν σκόπευαν να πεθάνουν εκείνη την ημέρα. Ίσως το βράδυ να είχαν κανονίσει φαγητό με φίλους ή να είχαν νοικιάσει μία ταινία για να δουν οικογενειακά στο σπίτι. Δεν ήταν αστυνομικοί ή στρατιώτες που έπεσαν στο καθήκον. Ήταν άνθρωποι σαν εμάς που είχαν την ρουτίνα τους και που ενδεχομένως δεν πρόλαβαν να βγουν από αυτήν για να τακτοποιήσουν τις εκκρεμότητές τους, για να προετοιμαστούν για αυτήν την ημέρα. Γιατί ευτυχώς ή δυστυχώς κανείς δεν μας προειδοποιεί για το πότε θα πεθάνουμε.

Ας το κάνουμε σήμερα. Από σήμερα μάλλον. Ας απλώσουμε σε έναν πίνακα, σε ένα τετράδιο την ζωή μας, ας τακτοποιήσουμε τις εκκρεμότητές μας και ας αρχίζουμε να τις τακτοποιούμε σα να προετοιμαζόμαστε για τον θάνατο. Το πιθανότερο είναι πως δεν θα πεθάνουμε, θα έχουμε γίνει όμως καλύτεροι άνθρωποι για να απολαύσουμε την ζωή. Όσο αυτή κρατήσει. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΚΑΙ ΠΕΡΙΓΡΑΨΤΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠPΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ μία λευκή κόλλα χαρτί

Καλώς ορίσατε στους προβληματισμούς του +yannidakis 

Ποτέ μην αφήσεις τις αναμνήσεις του παρελθόντος να ξεπεράσουν τα όνειρα σου…

Όταν τα όνειρα γίνονται στιγμές, τις οποίες τις έχεις περάσει μ' έναν άνθρωπο δεν μπορείς ποτέ ξανά να τολμήσεις να ονειρευτείς κάτι άλλο, γιατί πολύ απλά το έζησες το όνειρο και τελείωσε. Δεν υπάρχει κάτι πιο μεγάλο πιο σπουδαίο, πώς να αφήσεις όμως πίσω σου όνειρα, στιγμές και ανθρώπους.. Αναγκάζεσαι όμως να το κάνεις, στο επιβάλει η ζωή και οι αλλαγές που φέρνει ο χρόνος καθώς σε ποδοπατά αδυσώπητα.

Αυτή είναι η αδυναμία της εποχής και των ανθρώπων που όσοι αιώνες και αν περάσουν δεν θα δεχθούν ποτέ το διαφορετικό, το ιδιαίτερο της ψυχής του καθενός…

Και οτιδήποτε και αν κάνεις που αντιτίθεται στα χρηστά ήθη πάντα θα είσαι το μαύρο πρόβατο της κοινωνίας… πάντα συντηρητικοί και πάντα με παρωπίδες, δεν λέμε να αποτινάξουμε τις προκαταλήψεις…

Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ άλλου φερμένο, είναι νωρίς -μ’ ακούς είναι νωρίς- μες στο κόσμο αυτό να μιλώ για σένα και για μένα.. Δεν έχουν εξημερωθεί τα ΤΕΡΑΤΑ...

Θέλω να στείλω μια λευκή κόλλα χαρτί, γιατί είσαι ο μόνος που μπορείς να διαβάζεις την  σιωπή μου, και να ακούσεις τον θόρυβο που κάνει καθώς χτυπά στα άδεια τοιχώματα της καρδιάς μου… +maria karantai 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ έλα, παραδέξου ότι λατρεύεις την καταστροφή!

Καληνωρίσματα από το +yannidakis 

Δεν είμαι ούτε επιστήμονας, ούτε ψυχολόγος, όμως διάβασα μια έρευνα στην οποία συμφώνησα και προσυπογράφω. Ο άνθρωπος -ναι- λατρεύει να βλέπει ή να μαθαίνει για καταστροφές! Πολλές ακόμα και αν επηρεάζεται και ο ίδιος από αυτές.

Σας ακούγεται μαζοχιστικό; Ε, δεν είναι. Απλά μπείτε στην θέση αυτού του ανώνυμου μέσου ανθρώπου. Το ενδιαφέρον σας για να δείτε ένα ρεπορτάζ από τα χαλάσματα ενός σεισμού ή τα συντρίμμια ενός αεροπλάνου. Ασφαλώς δεν περιμένω να το παραδεχτείτε, κανείς δεν το κάνει. Αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός πως συμβαίνει, ε; Σε όλους μας θα άρεσε η θέα ενός πυραύλου που εκτοξεύεται, αν όμως ο τίτλος ήταν: "πύραυλος ανατινάζεται κατά την εκτόξευσή του" ή ακόμα περισσότερο... "επανδρωμένος πύραυλος καταστρέφεται κατά την εκτόξευση προκαλώντας ανθρώπινες απώλειες" το ενδιαφέρον θα πολλαπλασιαζόταν!

Πρόκειται για έναν εθισμό σε κάτι αντίστροφο από αυτό που είναι θεωρητικά σωστό και λογικό. Πρόκειται για ένα τραγικά παράδοξο που λέει πως για παράδειγμα προτιμάμε να δούμε ταινίες με κακούς και πολέμους και καταστροφές, από ένα μιούζικαλ με χαμόγελα και μουσικές! Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το "κακό" είναι περισσότερο δυνατό από το "καλό", περισσότερο... εμπορεύσιμο! Ακόμα και η θεωρία των παραβιάσεων λέει πως αν δούμε μία πορεία διαμαρτυρίας δεν θα έχει ενδιαφέρον εκτός κι αν καταλήξει σε βανδαλισμούς και οδομαχίες με τα ΜΑΤ. Ε; Σας θυμίζει κάτι; Και αμέσως μετά, η καταστροφή του γείτονα. Πάω στοίχημα πως ένας φανατικός Αρειανός θα προτιμήσει να δει τα γκολ από τον διασυρμό του ΠΑΟΚ στην Ευρώπη από τη νίκη του Άρη την ίδια μέρα κόντρα σε μια άλλη ομάδα. Καλά: Δεν ξέρετε το ανέκδοτο με την κατσίκα του γείτονα; Σε όλα αυτά θα έβαζα και το ενδεχόμενο της βαρεμάρας. Η καταστροφή είναι πάντοτε περισσότερο ενδιαφέρουσα από μια βαρετή τάξη σε όλα!

Δεν σας ζητάω να νιώσετε άσχημα, ούτε καν να παραδεχτείτε ότι πιθανότατα ισχύουν όλα τα παραπάνω και σε εσάς, αλλά σαν χάρη σας ζητάω να αναρωτηθείτε. Να αναλογιστείτε για ένα λεπτό μέσα σας... Έχω δίκιο, έτσι;  +Yanni Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠPΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ δυο μέρες μόνο

Καλώς ορίσατε στους προβληματισμούς του +yannidakis 

Νιώθω πώς χάνω την μορφή σου όπως ξεθωριάζουν και χάνονται τα φώτα της πόλης καθώς απομακρύνεται το καράβι από το λιμάνι, αργά και βασανιστικά σαν και για Άγκυρα που πετά μακριά για να φύγει να είναι η καρδιά μου, που την ξεριζώνω φεύγοντας μακριά σου. Για άλλη μια φορά μαζί με το φευγιό μου κουβαλάω για αποσκευές την αιώνια θλίψη από τις μνήμες των στιγμών που ζήσαμε παρέα μέσα σε μόνο δύο μέρες. Και όμως δυο μέρες αρκούν για να με συντροφεύουν για χρόνια. Οι στιγμές μας, παραμένουν το ίδιο έντονες με τα πιο όμορφα και χαρούμενα χρώματα που φωτίζουν τις μαύρες νύχτες της καρδιάς μου…

Το μόνο που προσμένω είναι να μπορούσες να με κρατήσεις κοντά σου, δεν θα αντιστεκόμουν, θα παραδινόμουν άνευ όρων στην γνώριμη αίσθηση της αγκαλιάς σου, τρυφερή και ταυτόχρονα δυνατή καθώς γίνεται τόσο κτητική, και χωρίς να ρωτάω τι θα γίνει μετά, ας κρατούσε μόνο δύο μέρες ξανά..

Αντίο ανεκπλήρωτε και ιδανικέ έρωτα μου ,θα συναντιόμαστε από εδώ και πέρα μονάχα στα όνειρα μας, έτσι αυτό που ζήσαμε δεν πρόκειται να ξεθωριάσει ποτέ ούτε να το αλλάξει βίαια η στυγνή καθημερινότητα της ζωής.

Ζήσαμε ένα όνειρο και έτσι θα παραμείνει… +maria karantai 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ~ η μεταδοτική ασθένεια της μελαγχολίας (blue monday)

Καληνωρίσματα από το +yannidakis 

Σήμερα θεωρείται η χειρότερη μέρα, γεμάτη από κατάθλιψη. Η "blue Monday" έρχεται κάθε τρίτη Δευτέρα του χρόνου και έχει επιλεχθεί αυτή, εξαιτίας μιας σειράς παραγόντων που μεταξύ μας δεν είναι και τόσο λάθος. Και σα να μην φτάνει αυτό, η μελαγχολία δεν είναι κάτι εντελώς προσωπικό. Ακούγεται υπερβολικό ή φαντασιόπληκτο, όμως είναι γεγονός πως η συναισθηματική διάθεση ενός ανθρώπου μπορεί να επηρεάσει αυτή του πλησίον του. Είναι κάτι σαν το σύνδρομο του χασμουρήματος το οποίο επηρεάζει με τη μορφή “ντόμινο” όλους τους παραβρισκόμενους σε έναν χώρο.

Έχετε βιώσει μία περίπτωση στην οποία βρίσκεστε σε ένα περιβάλλον στο οποίο επικρατεί μια παγωμένη ησυχία με ένα μουντό κλίμα και τελικά καταλήγει να επηρεάσει και εσάς, βυθίζοντάς σας σε μια προσωρινή κατάθλιψη; Αντίστοιχα, όσο άσχημα κι αν νοιώθει κανείς, η μετάβασή του σε ένα περιβάλλον ευθυμίας θα τον επηρεάσει σίγουρα μεταδίδοντας του κύματα θετικής ενέργειας.

Δυστυχώς δεν είμαι σε θέση να ερμηνεύσω επιστημονικά το φαινόμενο, οπότε θα συνεχίζω με μερικά παραδείγματα ακόμα μέχρι να ταυτιστείτε μαζί μου. Γενικεύοντας το θέμα ας μιλήσουμε για τη μιζέρια. Σας θυμίζει κάτι; Σίγουρα ναι! Εδώ και χρόνια όλοι οι έλληνες παρουσιάζουν τα χαρακτηριστικά της και από έξω καρδιάς δείχνουν όλοι απογοητευμένοι και με κακή ψυχολογία. Από προσωπική εμπειρία έχω παρατηρήσει άτομα που δεν επηρεάστηκαν ιδιαίτερα από την οικονομική κατάσταση στην τσέπη τους κι όμως η συμπεριφορά τους εναρμονίστηκε με το κοινό σύνολο. Γιατί; Μα είναι φυσικό. Όταν όλοι γύρω σου έχουν αλλάξει, όταν όλοι διαμαρτύρονται και η ψυχολογία τους έχει φόντο ένα ατελείωτο μοιρολόι, τότε ακόμα και ασυναίσθητα τα συμπτώματα γίνονται μεταδοτικά. Και στο τέλος; Βλέπουμε μια Ελλάδα… καημένη! Σε καημό δηλαδή.

Και όπως έγραφα εξ αρχής, το συναίσθημα είναι μεταδοτικό είτε μιλάμε για μια παρέα, είτε για έναν ολόκληρο λαό! Αν είναι όμως έτσι, τότε πως διορθώνεται; Δεν μπορεί όταν όταν όλοι φτάσουμε στο ναδίρ να μένουμε εκεί συμπαρασέρνοντας τους πάντες σαν μία λερναία ύδρα. Η απάντηση μπορεί να είναι τόσο απλή όσο και πολύπλοκη. Από ένα τυχαίο και ίσως μεμονωμένο ή περιστασιακό γεγονός που μπορεί να σκορπίσει την εφήμερη ή μόνιμη χαρά μέχρι το αποτέλεσμα μίας προσπάθειας, κάποιας θυσίας ή εργασίας που επιτέλους επέφερε καρπούς. Η θεωρία μπορεί να εφαρμοστεί κάλλιστα στον πατέρα ανήλικων παιδιών που επιτέλους βρήκε δουλειά, όσο και και σε μία νέα πολιτική που εν καιρώ θα φέρει το τέλος της λιτότητας (λέμε τώρα).

Ίσως είναι δύσκολο, ίσως είναι μακριά, όμως έχουμε χρέος να επιμείνουμε, με όσο το δυνατό περισσότερα αποθέματα ψυχολογίας μας έχουν απομείνει. Υπομονή έλληνες! +Yanni Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ~ θάνατος: ένας έντιμος και απαραίτητος αποχαιρετισμός

Καληνωρίσματα από το +yannidakis 

Ξέρω πως οι περισσότεροι βρίσκονται σε κλίμα εορταστικό ακόμα και πολύ καλά κάνουν, ωστόσο υπάρχουν άνθρωποι που σήμερα αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρά απρόοπτα προβλήματα. Ένα από αυτά είναι ο θάνατος ενός κοντινού τους προσώπου. Αφορμή για τον σημερινό προβληματισμό στάθηκε, ο χθεσινός θάνατος ενός από τους τελευταίους έντιμους ανθρώπους που γνώρισα στη ζωή μου, τον κύριο Μανώλη που αγάπησα και θα τιμώ για πάντα. Έτσι κι αλλιώς, εκεί που είναι ή που οδεύει, ξέρω ότι θα είναι πολύ-πολύ καλά. "No news, good news. Έτσι κύριε Μανώλη";

Ο σημερινός προβληματισμός ωστόσο, δεν αφορά τον κύριο Μανώλη. Αφορά κάθε προσφιλές (ή μη) άτομο που αφήνει τελικά αυτόν τον κόσμο. Έναν κόσμο στον οποίο ακούμε καθημερινά να σκοτώνονται άνθρωποι από τροχαία, εχθροπραξίες, τρομοκρατία, ατυχήματα αφήνοντας πίσω ένα τεράστιο "γιατί" και δικαίως.

Παράλληλα όμως είναι και μια άλλη κατηγορία ανθρώπων που αφήνουν την ζωή. Οι άνθρωποι που ταλαιπωρούνται από αρρώστιες. Οι άνθρωποι που τους γνωρίσαμε να σφύζουν από ζωή και ζωντάνια και τώρα ξαφνικά έμειναν καθηλωμένοι σε ένα κρεβάτι, σε ένα σπίτι, εξαρτημένοι από έναν άνθρωπο που πρέπει να τους σηκώνει, να τους πλένει, να τους πηγαίνει στην τουαλέτα, να τους ταΐζει, να φροντίζει για τα φάρμακά τους, άλλοτε σε απόλυτο βαθμό και άλλοτε σε μικρότερο βοηθητικό.

Μην κλείσετε τη συζήτηση λέγοντας πως αποτελεί χρέος σας προς έναν αγαπημένο σας ή το αντίστοιχο αν διαθέτετε ένα ποσό για να κάνει αυτή τη δουλειά ένας επαγγελματίας. Δεν είναι τόσο απλό.

Σκεφτείτε λίγο την δική σας ταλαιπωρία. Το πόσο εσείς θα κουραστείτε σωματικά ή οικονομικά και κυρίως ψυχολογικά που πλέον ένας άνθρωπος που ήταν ενδεχομένως κάποτε το στήριγμα σας, τώρα είναι ένα έρμαιο με πρόβλημα στο σώμα και στην διαύγεια του μυαλό του. Αλλά κι αυτό είναι πάλι το λιγότερο.

Τώρα σκεφτείτε το πραγματικό πρόβλημα. Σκεφτείτε τον ίδιο τον ασθενή. Τον άνθρωπο που χάνει μέρα με τη μέρα την αυτοεκτίμηση του, βλέποντας να εκτυλίσσεται μπροστά του μια ρουτίνα που θα μισεί μέχρι να κλείσει τα μάτια του. Ο πατέρας μου -στα 74 του αισίως και με ζωντάνια που συνήθως εγώ ο ίδιος δεν μπορώ να προσεγγίσω, έχοντας νικήσει τον θάνατο κάνα δυο φορές- λέει, πως θέλει να πεθάνει, όταν δεν θα μπορεί να κάνει την ζωή που κάνει. Λογικό! Λίγο-πολύ κάθε (θαρραλέος) άνθρωπος θα το εύχεται αυτό. Τι να κάνεις μια ζωή που δεν μπορείς να ορίσεις; Μια ζωή η οποία θα κυλάει μέσα από αναμνήσεις, όνειρα που πλέον δεν μπορείς να πραγματοποιήσεις; Μια ζωή που θα είσαι απλά ένας παθητικός θεατής του περιβάλλοντός σου; Μια ζωή στην οποία θα αισθάνεσαι για πάντα βάρος όσων σε φροντίζουν (ακόμα κι αν αυτοί το κάνουν με ενθουσιασμό). Μια ζωή η οποία κυλάει φθείροντας την αυτοεκτίμηση και τον καλώς νοούμενο εγωισμό σου. Μια ζωή που ουσιαστικά θα αισθάνεσαι σαν πεθαμένος λόγω απραξίας και έλλειψης κινήτρων. Κι αν σε όλα αυτά, υπάρχουν πόνοι, συχνές επισκέψεις σε νοσοκομεία, απώλεια μνήμης, όρασης, εγκράτειας, πόσο χειρότερο μπορεί να γίνει;

Μόνη εξιλέωση είναι ο θάνατος. Εμείς δεν το δεχόμαστε. Γιατί είναι ένα άτομο που αγαπάμε, πόσο μάλλον αν πρόκειται για έναν νέο άνθρωπο που δεν πρόλαβε να ζήσει. Όμως πόσο εγωιστικό λέτε πως είναι αυτό; Να θέλουμε εμείς να κρατήσουμε τον δικό μας άνθρωπο ζωντανό ενώ την ίδια ώρα εκείνος περνάει ένα αβάσταχτο βασανιστήριο σωματικά και ψυχολογικά;

Θα ήθελα να γίνω ακόμα πιο σκληρός συνοψίζοντας. Δεν υπάρχει σωστή ηλικία για να πεθάνει κανείς σήμερα. Υπάρχουν σωστές συνθήκες για να πεθάνει. Ναι, ανεξαρτήτου ηλικίας. Ο πατέρας μου στα 74 του, δεν βλέπω τον λόγο γιατί να φύγει από τη ζωή. Είναι ένας άνθρωπος που ζει την ζωή του στο έπακρο και τον θαυμάζω γι' αυτό. Ο Michael Schumacher όμως, νέος σε ηλικία και με πολλά περιθώρια να προσφέρει στην κοινωνία, είναι καθηλωμένος σαν φυτό σε ένα κρεβάτι. Γιατί αυτός ο άνθρωπος να πρέπει να "ζει" αυτό το καθημερινό μαρτύριο μόνο και μόνο για να χτυπάει η καρδιά του; Δεν θα ξεχάσω ποτέ έναν ιερέα καθηγητή μου, να κουβεντιάζει μαζί μας (στην τάξη) εκτός ύλης, λέγοντας: "Μην στεναχωριέστε για τον νεκρό που πέθανε. Να στεναχωριέστε για εσάς με την έλλειψη του αποχαιρετισμού"..  Τα συμπεράσματα δικά σας... +Yanni Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »