ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ το ξεχωριστό μου πρώτο δώρο για σένα

Καληνωρίσματα από το +yannidakis 

Εδώ και μερικούς μήνες είμαι νονός. Για πρώτη φορά έγινα πνευματικός πατέρας ενός παιδιού που είναι υποχρεωμένο να μεγαλώσει σε μια κοινωνία που δεν επέλεξε και σίγουρα δεν θα προτιμούσε. Ποιος όμως είπε ότι γίνεσαι ήρωας επιλέγοντας από τα εύκολα; Ήρωας γίνεσαι μέσα από θυσίες, αυταπάρνηση, προσφορά και βάζοντας το "εμείς" μπροστά από το ισχυρό "εγώ".

Κάπου, κάπως, αυτές τις μέρες λοιπόν, που πανικόβλητοι γονείς, παππούδες, νονοί και θείοι τρέχουν επιλέγοντας το πιο ξεχωριστό παιχνίδι ή υπακούοντας στις επιθυμίες ενός -είμαι σίγουρος- πολύ ξεχωριστού παιδιού και ανάμεσα τους κι εγώ αναζητούσα το πρώτο μου χριστουγεννιάτικο δώρο για το λιγότερο από ενός έτους βαφτιστήρι μου. Η κοινή λογική έλεγε να ψάχνω για κλασικά παιχνίδια της ηλικίας του, όμως εξ αρχής ήξερα ότι δεν θα του έλειπε κάτι σημαντικό από δαύτα. Πρόκειται για ένα μωρό που μεγαλώνει από μια στοργική μητέρα και έναν δουλευταρά πατέρα, έχοντας όλη του την οικογένεια τριγύρω του. Υπόθεση που απλά δεν χάνεις ποτέ αν είσαι στην θέση του!

Οπότε; Προσπάθησα να κοιτάξω λίγο πιο πέρα από τους καταλόγους των 12-18 μηνών. Προσπάθησα να ορίσω τον εαυτό μου από την αρχή ως πνευματικό πατέρα και να δω παραπέρα την συνολική εικόνα των υποχρεώσεων μου απέναντι σε αυτό το παιδί και την κοινωνία. Και τότε μου ήρθε η ιδέα της απόλυτης προσφοράς ενός πνευματικού γονιού προς το πνευματικό παιδί του: Δεν ήταν κάτι υλικό, δεν ήταν καν κάτι που πιάνεται, βλέπεται, κατέχεται. Άλλωστε, δεν είναι καν ενός έτους, πως θα μπορούσε να το καταλάβει;

Είναι κάτι που καλλιεργείται, κάτι που μεταλαμπαδεύεται, κάτι που υπό τις κατάλληλες συνθήκες θα αποτελέσει ένα τεράστιο κύμα προς όλους και ένα μεγάλο εφόδιο για τον εαυτό του. Μα... αναφέρομαι στα συστατικά του ήρωα! Αυτά που έγραφα στην αρχή. Η αυταπάρνηση και η προσφορά. Έτσι, αποφάσισα ότι ο βαφτιστήρας μου στα πρώτα του Χριστούγεννα θα μπορούσε κατά κάποιον τρόπο να μιμηθεί το θείο βρέφος το οποίο γιορτάζουμε άλλωστε και να προσφέρει και από την γέννηση του και μόνο!

Το δώρο μου για εκείνον θα είναι η έννοια της προσφοράς και της αλληλεγγύης! Έτσι, τα χρήματα που σκόπευα να διαθέσω στο πρώτο του πολύ ξεχωριστό χριστουγεννιάτικο δώρο και μερικά ακόμα, διατέθηκαν σε παιδιά που δεν είχαν την πολυτέλεια να μεγαλώσουν με περίσσευμα αγάπης, που δεν είχαν την ευκαιρία να ζητήσουν κάποιο παιχνίδι όπως τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας τους και που ζουν ανάμεσά μας, πληρώνοντας μια κρίση την οποία έφτιαξαν οι δικοί μας πατεράδες για να μεγαλώσουν εμάς με πλούσια υλικά αγαθά, αλλά χωρίς δώρα σαν αυτό που επέλεξα εγώ φέτος.

Θα είσαι ξεχωριστός, γιατί θα σκεφτόμαστε σαν ήρωες. Από τώρα και μέχρι να εκπληρώσουμε την αποστολή μας!
Ο νονός σου, +Yanni Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠPΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ η πυραμίδα του maslow στη ζωή μας

Καλώς ορίσατε στους προβληματισμούς του +yannidakis 

Όνειρα, σχέδια καταρρίπτονται, αγάπες ξεθωριάζουν, ελπίδες εκμηδενίζονται και η απογοήτευση μεγαλώνει.

Η απογοήτευση, η λύπη και ο θυμός μοιάζουν με ένα πολύ φουσκωμένο μπαλόνι που είναι έτοιμο να εκραγεί. Ποιος επέμενε τόσο πολύ να το γεμίσει  με αέρα, άδειασαν τα πνευμόνια του από αγάπη, στέρεψαν και γέμισαν απελπισία.

Θλίψη για τους χαμένους έρωτες, απογοήτευση για τις αδικοχαμένες ευκαιρίες και αγωνία για το αβέβαιο μέλλον. Γιατί όλα να είναι τόσο δύσκολα από τις φιλικές, τις ερωτικές μέχρι τις επαγγελματικές σχέσεις των ανθρώπων; Μάλλον ο ίδιος ο άνθρωπος τις κάνει δύσκολες γιατί από μόνες τους δε μοιάζουν τόσο οδυνηρές. Μέχρι την στιγμή που θα παρέμβουμε εμείς οι ίδιοι για να ικανοποιήσουμε τον εγωισμό και την ματαιοδοξία μας και τελικά τα διαλύουμε όλα, μένοντας πάντα ανικανοποίητοι γιατί απλά δεν ευγνωμονούμε για αυτά που έχουμε αλλά πάντα θέλουμε κάτι παραπάνω και αυτό ακριβώς λέγεται και απληστία.

Δε λέω πρέπει ο άνθρωπος να προσπαθεί για το καλύτερο, να αγωνίζεται αλλά πρέπει να εκτιμά και αυτά που έχει τα οποία θεωρεί δεδομένα.. όπως την υγεία του, τους γονείς του, τη δυνατότητα να ζει μια αξιοπρεπή ζωή χωρίς να στερείται τα βασικά αγαθά όπως το καθημερινό φαγητό που έχει στο τραπέζι του, αφού για την πλειοψηφία σήμερα θεωρείται πολυτέλεια.

Η πυραμίδα του Maslow που διάβαζα χρόνια πριν στα βιβλία του μάρκετινγκ ξαφνικά έρχεται πολύ συχνά στην σκέψη μου, γιατί αυτό που ήταν αυτονόητο κάποτε τώρα λείπει από τον περισσότερο κόσμο.

Η πυραμίδα δείχνει την ιεραρχία των αναγκών του ανθρώπου και έχει ως εξής:

Στη βάση της είναι οι φυσιολογικές ανάγκες- επιβιώσεις όπως τρόφιμα, νερό, υγεία. Μετά έρχεται το αίσθημα ασφάλειας, για στέγη, για σταθερότητα. Μετά η αγάπη, για φιλία, οικογένεια, σύντροφο.

Μετά η εκτίμηση, η επιτυχία, η εμπιστοσύνη, ο σεβασμός. Και τέλος στην κορυφή της πυραμίδας εντάσσεται η ΑΥΤΟΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ – πληρότητα.

Η πυραμίδα του Μάσλοου πραγματεύεται τον εργαζόμενο μέσα σε μια επιχείρηση, δείτε όμως πόσο κοντά είναι στην καθημερινότητα μας, και μιας το ποσοστό ανεργίας στην χώρα μας έχει πάρει δραματική μορφή, δε μπορούμε να μιλάμε πια για εργαζόμενο αλλά για άνεργο.

Αν τώρα το 2015 έχουμε γυρίσει στην  βάση αυτής της πυραμίδας που είναι επιτακτικό πια ζήτημα μόνο να επιβιώσουμε, Θα καταφέρουμε πότε να σκαρφαλώσουμε στην κορυφή της πυραμίδας; +maria karantai 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ σεπτέμβρης, ο μήνας που πρέπει να αλλάξεις!

Καληνωρίσματα από το +yannidakis 

Για μένα ο Σεπτέμβριος είναι ο πιο σημαντικός μήνας του χρόνου. Είναι ο μήνας που θέτω στόχους, κάνω απολογισμούς, φτιάχνω ή επαναπροσδιορίζω την νέα μου ρουτίνα (που αγαπώ) και προσπαθώ να επικεντρωθώ σε οτιδήποτε νέο για να απαλύνω τον πόνο του καλοκαιριού που φεύγει!

Είναι πολλά που ξεκινούν τον Σεπτέμβριο και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Από τα σχολεία και τις τηλεοπτικές σειρές μέχρι οι νέες σεζόν στον αθλητισμό και οι αλλαγές στα ρούχα και την ψυχολογία μας. Όλα ξεκινούν τον Σεπτέμβριο παιδιά και δεν είναι καθόλου τυχαίο!

Όπως γράφω και παραπάνω, προσωπικά ο Σεπτέμβριος είναι ο μήνας που θα καθορίσει τα πάντα έως τον επόμενο Σεπτέμβριο! Οικονομικά, προγραμματιστικά και στο τέλος της ημέρας, ψυχολογικά. Ως άνθρωπος με μεγάλο σεβασμό και συνέπεια στους στόχους και τα προγράμματά μου, φροντίζω με ευλαβική προσήλωση να καθορίζω τα πάντα που αφορούν τη ζωή μου και όταν οι υποχρεώσεις είναι πολλές και διάφορες, τότε ο σχεδιασμός είναι πολύπλοκος και πολυδιάστατος, φανταστείτε όταν από το πρόγραμμα εξαρτώνται κι άλλοι άνθρωποι, όπως μέλη της οικογένειας, υπαλληλικό προσωπικό, ακόμα και φίλοι σας.

Μην αφήσετε τον Σεπτέμβριο να προσπεράσει τις ανάγκες, τους στόχους, τις υποχρεώσεις και τις προσδοκίες σας. Είναι τώρα που πρέπει να πάρετε πρωτοβουλίες και να καθορίσετε το άμεσο μέλλον. Εκμεταλλετείτε την εποχή αυτή. +Yanni Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ εσύ τι έκανες σαν σήμερα το 2004;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis 

Σήμερα αναζητώ τον γρουσούζη. Εκείνον που κάτι έκανε σαν σήμερα και άλλαξε τα πάντα στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας. Βλέπετε, σαν σήμερα, έντεκα χρόνια πριν ήταν η τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα και μαζί με το τελευταίο φως που έκλεισε εκείνο το βράδυ, τελείωσε και καθετί υπέροχο σε αυτή τη χώρα. Γι' αυτό σου λέω: Ψάξε να βρεις τι έκανες εκείνη την ημέρα..

Όντας ο ίδιος εθελοντής στην Ολυμπιάδα, θυμάμαι πόσο περήφανος ήμουν αυτές τις μέρες φορώντας τη στολή μου και εξυπηρετώντας ένα σωρό ντόπιους και ξένους καλεσμένους στις εγκαταστάσεις. Με περηφάνια έχω ακόμα πίσω από το γραφείο μου το δίπλωμα συμμετοχής στους αγώνες. Θυμάμαι πόσο περήφανος ήμουν για τη χώρα μου. Πως αυτή η ανοργάνωτη και ωχαδερφίστικη Ελλάδα στην οποία μεγάλωσα (και μάλλον θα πεθάνω) κατάφερε να μεταμορφωθεί σε μια όαση πολιτισμού, αισιοδοξίας και πανηγυριού.

Όλα βέβαια είχαν ξεκινήσει από τον Ιούλιο όπου κάθε δυο μέρες τρέχαμε στους δρόμους για τις πρωτόγνωρες επιτυχίες της Εθνικής στο ποδόσφαιρο που σήκωσε το τιμημένο και μαζί της, σηκώσαμε εμείς τις φιλοδοξίες και τις απαιτήσεις μας από αυτή τη χώρα ή στους ίδιους μας τους εαυτούς ως πολίτες αυτής της χώρας.

Η περηφάνια όμως κράτησε για έναν μήνα. Στις 28 Αυγούστου τα φώτα έκλεισαν και η φούσκα έσκασε. Η τότε κυβέρνηση Καραμανλή εκτόξευσε το χρέος σε μία τιμή που έπρεπε να έρθει το 2009 και η επόμενη κυβέρνηση για να την μάθουμε. Και έως τότε, δεν έγινε τίποτα στην Ελλάδα! Όλες εκείνες οι εγκαταστάσεις, οι δρόμοι, τα μεταφορικά μέσα -με τρανή εξαίρεση οτιδήποτε διαχειριζόταν από ιδιώτες (βλ. μετρό, Αττική οδό κλπ.) τότε και τώρα- και οι υποδομές που φάνταζαν ως κόσμημα για το 2004 και κληρονομιά ανάπτυξης για τα επόμενα χρόνια, έγιναν ξερόχορτα, αντικείμενα βανδαλισμών και γκράφιτι, εστίες μολύνσεων και σκηνικά πολεμικού τοπίου.

Τι έμεινε ζωντανό; Εμείς! Σαν καταδικασμένοι, μείναμε για να γινόμαστε μάρτυρες της απόλυτης απογύμνωσης και εξευτελισμού μας και της οικογένειάς μας. Της χώρας και του τόπου μας. Μείναμε για να ξεχρεώσουμε ένα χρέος που φαντάζει σαν τιμωρία επειδή κάποτε υπήρξαμε περήφανοι για τον τόπο μας, επειδή κάποτε όλος ο κόσμος έγραφε "Μπράβο Ελλάδα"! +Yanni Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠPΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ αποδεσμεύσου για να ζήσεις

Καληνωρίσματα από το +yannidakis 

Καλώς ορίσατε στους προβληματισμούς του +yannidakis

''Ήταν μια φορά ένας ορειβάτης και επιχειρούσε μια πολύ δύσκολη αναρρίχηση σε ένα βουνό με έντονη χιονόπτωση. Κάποια στιγμή πάει να στερεώσει στον πάσσαλο το σχοινί ασφαλείας και του γλιστράει ο γάντζος. Ο ορειβάτης γκρεμίζεται… αρχίζει να κατρακυλάει στο βουνό χτυπώντας άγρια στα βράχια ενώ το χιόνι πέφτει πυκνό… Από μπροστά του βλέπει να περνάει όλη του η ζωή. Κλείνει τα μάτια περιμένοντας το χειρότερο, και ξαφνικά, νιώθει στο πρόσωπο του ένα χτύπημα από σχοινί. Χωρίς καθόλου να σκεφτεί, πιάνεται από το σχοινί με μια ενστικτώδη κίνηση.

Θα μπορούσε ίσως να σκαρφαλώσει προς τα πάνω και να προσπαθήσει να φτάσει στο καταφύγιο, αμέσως όμως καταλαβαίνει πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Ξαφνικά… ακούει μια φωνή από μέσα τον που τον λέει «λύσου!» Μπορεί να είναι η φωνή του Θεού, ή η φωνή της εσωτερικής του σοφίας, μπορεί όμως να είναι κάποιο κακό πνεύμα, ή παραίσθηση… ακούει πάντως τη φωνή να επιμένει «λύσου, λύσου!»

Μη βασανίζεσαι άλλο, δεν έχει νόημα τόσος πόνος… λύσου!» Εκείνος, όμως, δένεται ακόμη πιο σφιχτά, ενώ πολύ αποφασιστικά λέει μέσα τον πως καμία φωνή δεν πρόκειται να τον πείσει να αφήσει αυτό που χωρίς αμφιβολία του έχει σώσει τη ζωή. Η σύγκρουση αυτή συνεχίζεται για ώρες, ο ορειβάτης όμως εξακολουθεί να είναι δεμένος μ' αυτό που νομίζει πως είναι η μοναδική του δυνατότητα για να σωθεί.

Ο μύθος λέει ότι την άλλη μέρα η ομάδα διάσωσης βρήκε τον ορειβάτη μισοπεθαμένο. Η ζωή του κρεμόταν από μια κλωστή. Ακόμα λίγα λεπτά, και ο ορειβάτης θα είχε πεθάνει από το κρύο, παγωμένος, και, παραδόξως, δεμένος με το σχοινί του… σε απόσταση λιγότερο από ένα μέτρο από το έδαφος.

Λέω, λοιπόν, ότι, καμιά φορά, το να μην εγκαταλείπεις κάτι είναι θάνατος. ''

Χόρχε Μπουκάι – Ο Δρόμος των Δακρύων

‘’Κάποιες φορές, ζωή είναι να παρατάς αυτό που κάποτε σ’ έσωσε’’, πως καταλαβαίνεις όμως ότι έχεις φτάσει σε τέλμα;

Πράγματα που συγχωρούσες δεν μπορείς να τα προσπερνάς άλλο, σε έχουν κουράσει σε έχουν  εξαντλήσει. Χάνεις σιγά σιγά τον εαυτό σου βλέποντας την ζωή σου να σε προσπερνά και συνεχίζεις να κρατάς σφιχτά το σχοινί γιατί νομίζεις ότι αυτό είναι η μοναδική σου σωτηρία, αντιθέτως όμως αντί να σε κρατήσει στη ζωή σε τραβάει κάτω καθηλώνοντας σε, σε ένα αέναο παιχνίδι συναισθημάτων που σε ''εκβιάζουν'' να συνεχίσεις να κρατιέσαι με νύχια και με δόντια  πάνω του εθελοτυφλώντας πως θα σωθείς.

Η μοναδική όμως σωτηρία σου είναι να αφήσεις το καταραμένο αυτό σχοινί και να πέσεις, θα κτυπήσεις αλλά θα ξανασηκωθείς και τα τραύματα σου θα επουλωθούν  γρηγορότερα από όσο πιστεύεις.

Η συνήθεια μας κάνει να βλέπουμε τα πράγματα επιφανειακά και μας οδηγεί σε μια καθημερινή αυτοκτονία. Θέλει δύναμη και θέληση να απαγκιστρωθείς από την καθημερινότητα σου. Θέλει μαγκιά να μείνεις μόνος, χωρίς στήριγμα, χωρίς αγάπη, χωρίς έρωτα και πάθος. Εάν δεν ρισκάρεις δεν ζεις……

Αποδεσμεύσου λοιπόν για να ζήσεις…. Γιατί κανείς δεν είναι κανενός και η ζωή μας ανήκει μόνο στον εαυτό μας. Ας την ζήσουμε όσο καλύτερα γίνεται χωρίς συμβιβασμούς και μετριότητες. +maria karantai 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠPΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ το παρελθόν μας δημιουργεί το μέλλον μας

Καληνωρίσματα από το +yannidakis 

Τα χρόνια περνούν…

Οι άνθρωποι αλλάζουν ζωές….
Ίδιες ανάγκες… για αγάπη, έρωτα, φιλία…
Το μόνο κοινό, οι αναμνήσεις , οι στιγμές, οι φωτογραφίες, τα τραγούδια, οι μυρωδιές….

Τα συναισθήματα…..
''Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.
Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.''
Μαρία Πολυδούρη

Για όλους μας υπάρχει ένα ξεχασμένο μικρό κουτάκι γεμάτο από το παρελθόν μας. Που εάν δεν υπήρχε δεν θα ζούσαμε σήμερα διαφορετικά. Δεν πρέπει να το λησμονάμε ούτε όμως να προσκολλούμαστε σε αυτό. Όλες οι στιγμές το παρελθόντος, μας γέμισαν εμπειρίες, μας έκαναν δυνατούς και σοφότερους για να δημιουργήσουμε ένα φωτεινότερο μέλλον. Η ζωή δημιουργεί διάφορα σκηνικά μέσα στα οποία πρέπει να κινηθούμε σωστά και εποικοδομητικά ώστε να αποκομίσουμε το όφελος από την εμπειρία. Εφοδιάζομαι όλες τις εμπειρίες που έχω αποκομίσει από την πορεία της ζωής και πορεύομαι στο μέλλον πιο δυνατή με σταθερά βήματα προς την ευτυχία. Δεν ξεχνώ αλλά δεν αναπολώ κιόλας, όταν μια πόρτα κλείνει υπάρχει λόγος, ανοίγει μια μεγαλύτερη.

ΠΑΡΕΛΘΟΝ: ΔΙΔΑΚΤΙΚΟ
ΠΑΡΩΝ: ΕΠΙΚΤΗΤΑ ΑΡΜΟΝΙΚΟ
ΜΕΛΛΟΝ: ΙΔΕΩΔΕΣ
+maria karantai 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ εγκλωβισμένος στην ελλάδα

Καληνωρίσματα από το +yannidakis 

Εδώ Ελλάδα. Μία ακόμα ημέρα που οι τράπεζες είναι κλειστές, η αγορά νεκρή και κόσμο συναντάς μόνο στα supermarkets και τα ATMs.

Κάπου εκεί ανάμεσα κι εγώ. Όλη μέρα στην δουλειά με αυτή να σημειώνει πτώση έως και 70%, τα πάγια έξοδα να τρέχουν χωρίς εκπτώσεις, τα απρόοπτα να πληθαίνουν κι εγώ να βλέπω το κόκκινο στα καθημερινά ή μηνιαία μου "Έσοδα/Έξοδα", αναγκάζοντάς με να αρχίζω να αναθεωρώ το πλάνο που είχα φτιάξει για το προσεχές διάστημα. Μια προγραμματισμένη αγορά, μία σημαντική εκδήλωση, μερικές σκόρπιες αποδράσεις ηρεμίας και στο τέλος μία δεύτερη πολύ σημαντική εκδήλωση στην οποία επίσης θα συμμετέχω. Γεγονότα για τα οποία είτε είχα τα χρήματα, είτε θα τα είχα μέχρι την έλευση τους και τώρα..;

Ζω μία καθημερινότητα όπου τα έσοδα μου έχουν μειωθεί κατά 70% όμως τα έξοδα μου δεν μπορούν να υποστούν ανάλογη μείωση. Ποια είναι η επιλογή μου; Τι κάνω; Που μπορώ να βασιστώ για να συνεχίσω απρόσκοπτος το πλάνο μου;

Ουσιαστικά δεν έχω τίποτα αυτή τη στιγμή. Παντού γύρω μου βλέπω γκρίνια, αβεβαιότητα, φόβο και ανασφάλεια. Σαν μέσα στον Ιούλιο να είναι η Ελλάδα στο ψυγείο αναμένοντας αποφάσεις και συμφωνίες που θα επανεκκινήσουν την λειτουργία της χώρα μας. Έως τότε αισθάνομαι εγκλωβισμένος σ' αυτήν, σαν ένας κόμπος να με πνίγει και να με περιορίζει.  +Yanni Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠPΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ ~ o έρωτας όνομα ουσιαστικόν

Καλώς ορίσατε στους προβληματισμούς του +yannidakis

Ο έρωτας όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.
Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.
Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.
Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν, γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

Ρυτιδιασμένες, θολές, ασπρόμαυρες, οι μνήμες των χαμένων ονείρων.

Οι   νέοι έρωτες, άχρωμοι, άοσμοι και άγευστοι, υποδεέστεροι του ένα και μοναδικού  ιδανικού μεγάλου έρωτα. Εκείνου του πρώτου που δεν γνωρίζει φθορές ούτε υπάρχει μέσα από οφθαλμαπάτες είναι ο ίδιος η ψευδαίσθηση. Η ψευδαίσθηση που δημιουργεί η μοναδική και αξεπέραστη ηδονή που νιώθεις καθώς τον αντικρίζεις.

Μάχεσαι μέσα στο ίδιο σου το σώμα με ολόκληρη την ύπαρξη σου καθώς η ματωμένη ψυχή σου παλεύει να βγει και να πάρει τον δρόμο που θα την οδηγήσει στα λατρεμένα  γεμάτα από αγκάθια χέρια του αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
Η αιώνια μάχη ανάμεσα στη στυγνή λογική και τον ανυπεράσπιστο ‘ΕΡΩΤΑ... +maria karantai 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ ~ το καλ(κ)ό μέσα σου

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Δεν ξέρω αν το σημερινό κείμενο αναφέρεται σε όσους πιστεύουν ή όχι στα Θεία. Σε όσους είναι ακόλουθοι της Εκκλησίας ή την περιφρονούν. Σε όσους θεωρούν τους εαυτούς τους θρησκευόμενους ή όχι. Κάπου εκεί ανάμεσα θεωρώ πως βρίσκομαι κι εγώ.

Όμως πέρα από αυτά, πέρα του αν ότι κάνουμε, το κάνουμε για να είμαστε καλοί, ενάρετοι ή αρεστοί στα μάτια Του Θεού, πόσο αντικειμενικά καλοί είμαστε τελικά; Το έχετε σκεφτεί; Βασικά... σας ενδιαφέρει και καθόλου; Δεν μπορεί, θα υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που δεν ενδιαφέρονται για το αν είναι καλοί.

Για εμάς τους υπόλοιπους τι ισχύει; Θεωρώ πως ο καθένας έχει την δική του υποκειμενική θεωρία για το τι πρέπει να κάνεις, τι να μην κάνεις και τι να υπομένεις προκειμένου να θεωρείσαι ότι είσαι καλός. Ξέρεις, αυτός που με την παρουσία του δεν επιβαρύνει την κοινωνία, αλλά την βοηθάει έστω και λίγο. Λοιπόν; Πως εξασκείσαι στην... καλοσύνη; Ξέρετε, είναι η κατάλληλη εποχή να κάνουμε αυτή τη συζήτηση μιας και υποτίθεται πως βρισκόμαστε σε εποχή νηστείας. Αρκεί λοιπόν η καταπίεση του εγωισμού; Των υλικών μας προσδοκιών; Η ανάπτυξη του εθελοντισμού, της προσφοράς και της κοινωφέλειας; Κάποια από αυτά, όλα μαζί ή και κάποια σε συνδυασμό;

Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος σε αυτά. Όπως έγραψα και στην αρχή είναι υποκειμενικό. Έτσι, επιφανειακά θα έλεγα πως το βασικότερο είναι να ενδιαφερθούμε για αυτήν την διαδικασία ανάπτυξης του καλού μέσα μας. Γιατί μην γελιέστε, το κακό πάντοτε υπάρχει στον καθένα από εμάς, αλλά ανάμεσα στο αγγελάκι πίσω από το δεξί αυτί και το διαβολάκι πίσω απ' το αριστερό, είναι εμείς ποιο επιλέγουμε να ακούσουμε κάθε φορά.

Έρχεται η Ανάσταση, όμως πριν από αυτή μην ξεχνάτε πως προηγείται πάντοτε η Μεγάλη Παρασκευή, ολόκληρη η Εβδομάδα των Παθών (που διανύουμε). Εσείς πως την περνάτε; +Yanni Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠPΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ ~ έρωτας μετά τα τριάντα

Καλώς ορίσατε στους προβληματισμούς του +yannidakis 

Ο έρωτας,
Όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
Οι ανυπεράσπιστοι έρωτες. (Κική Δημουλά)

Και κάπως έτσι για να σας προδιαθέσω, ο σημερινός προβληματισμός μας αφορά τι άλλο; τον ΕΡΩΤΑ.

Μέχρι τα τριάντα ερωτευόμαστε, ενθουσιαζόμαστε, καψουρευόμαστε, πληγωνόμαστε, πληγώνουμε  ανελέητα, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Φαντάζομαι τον έρωτα σαν ένα μπαλόνι με ήλιον, εισπνέουμε κάθε τόσο μικρές ή μεγάλες ποσότητες και έρχεται η στιγμή που το μπαλόνι αδειάζει, πέφτει άψυχο στο έδαφος αφήνοντας έναν εκκωφαντικό κρότο, του  ένδοξου παρελθόντος και των ανυπεράσπιστων ερώτων, όσων στο πέρασμα τους άφησαν ίχνη.

Τελικά ο έρωτας είναι προνόμιο των νιάτων;;
Μετά τα πρώτα “άντα” αρχίζει η πολύ σκέψη, σίγουρα οι λόγοι που οδηγούν τον καθένα ξεχωριστά να μην πέφτει στα δίχτυα του έρωτα είναι πολλοί και διαφορετικοί.
Ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε παρέα κάποιους από αυτούς.
Αρχικά, σκεφτόμαστε και υπέρ αναλύουμε τα πάντα, φοβόμαστε ότι θα χάσουμε τον έλεγχο και δεν θα έχουμε την ικανότητα να κρίνουμε αντικειμενικά και τελικά πειθόμαστε λόγο τις εμπειρίας των χρόνων που βαραίνουν την πλάτη μας , ότι θα είναι μια από τα ίδια. Θα ερωτευθούμε θα πληγωθούμε και θα χωρίσουμε ξανά.

Όπως λέει και ο Oscar Wilde «Δεν είμαι καθόλου κυνικός. Είμαι πολύ έμπειρος. Που είναι, στην ουσία, το ίδιο πράγμα». Τελικά η εμπειρία αντί να μας βοηθήσει, φέρνει στην επιφάνεια φόβους που ούτε φανταζόμασταν ότι μπορεί να έχουμε, και τελικά μας οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα. Κάτι νέο στη ζωή μας, μας μοιάζει με κινητό κίνδυνο, λόγο του άγνωστου που περιέχει, και κάτι παλιό; Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα το καινούργιο δεν το αφήνουμε να μπει στη ζωή μας και αρχίζουμε ασυναίσθητα να συνδέουμε αυτήν την αδυναμία μας να αφεθούμε και να ερωτευθούμε ξανά με το παρελθόν.

Μήπως κάτι από το παρελθόν μας θα έπρεπε να είναι παρών μας και μέλλον μας;
Και κάπως έτσι ξεκινάει ο φαύλος κύκλος των  ρητορικών ερωτήσεων...
Απάντηση καμία…..

Κλείνοντας, κατά την άποψη μου ο βασικός λόγος που δεν ερωτευόμαστε μετά τα τριάντα είναι ο πιο προφανής.
Πολύ απλά δεν θέλουμε, έχουμε συνηθίσει την μοναχική ζωή μας (από ερωτικό σύντροφο), να απλωνόμαστε στο κρεβάτι μας, να μπαίνουμε πρώτοι στο μπάνιο το πρωί, να ετοιμάζουμε έναν καφέ, να ακούμε το αγαπημένο μας τραγούδι τέρμα στο ράδιο χωρίς να το χαμηλώνουμε για κανένα λόγο, να βγαίνουμε με τους φίλους μας όποτε θέλουμε, να αράζουμε στον καναπέ όλη μέρα διαβάζοντας το αγαπημένο μας βιβλίο. Και το σημαντικότερο όλων θέλουμε να έχουμε το μυαλό και την καρδιά μας σε μια τάξη, δεν έχουμε πλέον καμία όρεξη για αναταράξεις. Έχουμε τόσα πράγματα στο μυαλό μας που πρέπει να διευθετήσουμε που όπως αντιλαμβάνεστε ένας έρωτας θα μας αποσυντονίσει, πράγμα καταστροφικό για τα δεδομένα μας. Δεν έχουμε να δώσουμε ούτε τον χώρο ούτε τον χρόνο που απαιτεί ο έρωτας.

Μήπως ήρθε η ώρα λίγο πριν τα δεύτερα ‘’άντα’’ (τα σαράντα) να αναθεωρηθούμε,  να αφεθούμε και όπου μας βγάλει; Το μόνο που μας έχει απομείνει στη ζωή είναι το συναίσθημα ας μην το θυσιάσουμε και αυτό, ποτέ δεν είναι αργά. Και άλλωστε αν είναι να πεθάνουμε από κάτι ας είναι από έρωτα… Θα κάνει το τέλος πιο γλυκό και παραμυθένιο... +maria karantai 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠPΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ ~ χριστούγεννα χωρίς εσένα

Καλώς ήρθατε στο +yannidakis
Εάν λόγο της ημέρας ψάχνετε ένα τρόπο να ξεχαστείτε διαβάζοντας κάτι που θα είναι ελπιδοφόρο και αισιόδοξο, παρακαλώ θερμά να σταματήσετε εδώ την ανάγνωση. Εάν ψυχολογικά δεν είστε καλά, σας προτρέπω να διαβάστε κάποιο άλλο άρθρο καθώς οι παρακάτω γραμμές σίγουρα δεν θα είναι ευχάριστες.

Συγνώμη για τον κάπως απότομο τρόπο μου αλλά καθώς θα συνεχίζουμε θα καταλάβετε.

Δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να μπαίνω σε αυτό που λένε πνεύμα των Χριστουγέννων, κάθε άλλο παρά χαρούμενη αισθάνομαι στις γιορτές, είτε αυτές είναι τα Χριστούγεννα είτε τα γενέθλια μου είτε οτιδήποτε άλλο.

Αρνούμαι να γιορτάσω το οτιδήποτε. Μισώ τα φώτα, την φασαρία και τα χαρμόσυνα τραγούδια. Νομίζω ότι πάντα τέτοιες μέρες έρχονται στην επιφάνεια ενδόμυχες αναζητήσεις και παράπονα που τις υπόλοιπες μέρες του έτους είναι κρυμμένα πίσω από την ένταση της καθημερινότητας και ψάχνουν αγωνιωδώς τρόπο να βρεθούν στον αφρό.  

Αυτές τις μέρες η απουσία αγαπημένων μας  προσώπων είναι τεράστια.

Η άδεια καρέκλα στον βραδινό οικογενειακό τραπέζι, το βουβό τηλέφωνο που μάταια περιμένεις να κτυπήσει για να ακούσεις την γλυκεία φωνή ενός αγαπημένου σου, να σου εύχεται  για εικοστή Πέμπτη συνεχόμενη χρόνια τα χρόνια πολλά, και το φως από το μικρό καντηλάκι που σιγοκαίει στα σπίτια όλων μας, μπροστά από μια άψυχη φωτογραφία που απεικονίζει μια άλλοτε γεμάτη ζωή φιγούρας  λατρεμένης, που τώρα κείτεται νεκρή στο υγρό και ψυχρό χώμα.

Ένας μικρός άγγελος που περιμένει τον Άγιο Βασίλη φέτος να του φέρει το ένα και μοναδικό δώρο που του ζήτησε, δίνοντας του υπόσχεση πως θα την αγαπάει και θα την φροντίζει για πάντα εάν την ξανά έχει κοντά του. Απογοητευμένος από τον Άγιο Βασίλη φέτος και με δάκρυα στα δύο γλυκά αθώα του ματάκια, θα φιλήσει την μαμά, τον μπαμπά, την νεογέννητη αδελφούλα του, που τόσο πολύ μοιάζει στην αγαπημένη του γιαγιά και την κοιλίτσα της θείας του που κρύβει μέσα της ένα κοριτσάκι που το φωνάζουν όπως εκείνη και ο μικρούλης μας θέλει να της μιλάει συνέχεια γιατί πιστεύει ότι μιλάει με αυτό τον τρόπο στη γιαγιά του (η παιδική αφέλεια είναι υπέροχη) και θα παραδοθεί στην αγκαλιά τον Μορφέα με την ελπίδα να την συναντήσει στα όνειρα του, να κάτσει στα πόδια της όπως συνήθιζε στο γιορτινό τραπέζι και όλοι μαζί αγκαλιασμένοι και χαρούμενοι να  κλείσουν τα φώτα και μετρώντας αντίστροφα να υποδεχτούν το νέο έτος.

Οι ελπίδες όλων μας σβήνουν με το πρώτο φως της μέρας.

Μάταια ελπίζαμε…
Σε τι; ούτε που ξέρω…
Αυτό που γνωρίζω είναι ότι όλοι μας με την πρώτη αχτίδα ήλιου της νέας χρονιάς τρέξαμε στο κρεβάτι της να τις ευχηθούμε, να την φιλήσουμε και να την αγκαλιάσουμε ζεστά.

Κανείς… ένα σπίτι έρημο, χωρίς ίχνος ζωής. Ένα κρεβάτι άθιχτο, οι παντόφλες και η ρόμπα της στην θέση τους. Το μόνο που υπήρχε στο δωμάτιο ήταν η μυρωδιά της, αυτή η γλυκιά και γνώριμη μυρωδιά από το άρωμα της, νότες γιασεμιού που τόσο της άρεσε και τριαντάφυλλου και στην κορύφωση του δροσερή καρύδα. Μοναδικός συνδυασμός αποκλειστικά δικός της.

Έτσι λοιπόν, με την απογοήτευση φανερά ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων, πήραμε τον ένα και μοναδικό δρόμο για να της  ευχηθούμε ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ. Τον δρόμο προς   το κοιμητήριο, από δω και πέρα εκεί  θα την βρίσκουμε, κάτω από  ένα παγωμένο μάρμαρο που για να κρύψουμε την ασχήμια του το γεμίσαμε γιασεμιά...

Χρόνια πολλά αγαπημένη μας…  Με την ελπίδα πως θα ξανασυναντηθούμε.     

Υ.Γ.  
Χάρε σε πληρώσαμε και με τόκο, δεν έχεις δικαίωμα να ζητήσεις τίποτα παραπάνω. Θα τα πούμε από κοντά όταν έρθει η ευλογημένη ώρα μας.
Προς το παρών:  ΞΟΦΛΗΣΑΜΕ. +maria karantai 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣMOΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ~ η μεταδοτική ασθένεια της μελαγχολίας

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Ακούγεται υπερβολικό ή φαντασιόπληκτο, όμως είναι γεγονός πως η συναισθηματική διάθεση ενός ανθρώπου μπορεί να επηρεάσει αυτή του πλησίον του. Είναι κάτι σαν το σύνδρομο του χασμουρήματος το οποίο επηρεάζει με τη μορφή “ντόμινο” όλους τους παραβρισκόμενους σε έναν χώρο.

Έχετε βιώσει μία περίπτωση στην οποία βρίσκεστε σε ένα περιβάλλον στο οποίο επικρατεί μια παγωμένη ησυχία με ένα μουντό κλίμα και τελικά καταλήγει να επηρεάσει και εσάς, βυθίζοντάς σας σε μια προσωρινή κατάθλιψη; Αντίστοιχα, όσο άσχημα κι αν νοιώθει κανείς, η μετάβασή του σε ένα περιβάλλον ευθυμίας θα τον επηρεάσει σίγουρα μεταδίδοντας του κύματα θετικής ενέργειας.

Δυστυχώς δεν είμαι σε θέση να ερμηνεύσω επιστημονικά το φαινόμενο, οπότε θα συνεχίζω με

μερικά παραδείγματα ακόμα μέχρι να ταυτιστείτε μαζί μου. Γενικεύοντας το θέμα ας μιλήσουμε για τη μιζέρια. Σας θυμίζει κάτι; Σίγουρα ναι! Εδώ και μερικά χρόνια όλοι οι έλληνες παρουσιάζουν τα χαρακτηριστικά της και από έξω καρδιάς δείχνουν όλοι απογοητευμένοι και με κακή ψυχολογία. Από προσωπική εμπειρία έχω παρατηρήσει άτομα που δεν επηρεάστηκαν ιδιαίτερα από την οικονομική κρίση στην τσέπη τους κι όμως η συμπεριφορά τους εναρμονίστηκε με το κοινό σύνολο. Γιατί; Μα είναι φυσικό. Όταν όλοι γύρω σου έχουν αλλάξει, όταν όλοι διαμαρτύρονται και η ψυχολογία τους έχει φόντο ένα ατελείωτο μοιρολόι, τότε ακόμα και ασυναίσθητα τα συμπτώματα γίνονται μεταδοτικά. Και στο τέλος; Βλέπουμε μια Ελλάδα… καημένη! Σε καημό δηλαδή.

Και όπως έγραφα εξ αρχής, το συναίσθημα είναι μεταδοτικό είτε μιλάμε για μια παρέα, είτε για έναν ολόκληρο λαό! Αν είναι όμως έτσι, τότε πως διορθώνεται; Δεν μπορεί όταν όταν όλοι φτάσουμε στο ναδίρ να μένουμε εκεί συμπαρασέρνοντας τους πάντες σαν μία λερναία ύδρα. Η απάντηση μπορεί να είναι τόσο απλή όσο και πολύπλοκη. Από ένα τυχαίο και ίσως μεμονωμένο ή περιστασιακό γεγονός που μπορεί να σκορπίσει την εφήμερη ή μόνιμη χαρά μέχρι το αποτέλεσμα μίας προσπάθειας, κάποιας θυσίας ή εργασίας που επιτέλους επέφερε καρπούς. Η θεωρία μπορεί να εφαρμοστεί κάλλιστα στον πατέρα ανήλικων παιδιών που επιτέλους βρήκε δουλειά, όσο και και σε μία νέα πολιτική που εν καιρώ θα φέρει το τέλος της λιτότητας.

Ίσως είναι δύσκολο, ίσως είναι μακριά, όμως έχουμε χρέος να επιμείνουμε, με όσο το δυνατό περισσότερα αποθέματα ψυχολογίας μας έχουν απομείνει. Υπομονή έλληνες! +Yanni Spiridakis

αφιερωμένο στους...

...αισιόδοξους του yannidakis και μη... 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠPΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ ~ οι αισθήσεις μας

Καλώς ήρθατε στο +yannidakis

Έψαχνα καιρό τώρα να βρω ένα τρόπο να αιφνιδιάσω τον ψυχικό μου κόσμο και να αλλάξω την Ρότα της ζωής μου.

Βαρέθηκα, κουράστηκα να αισθάνομαι συνέχεια ένα βάρος στην καρδιά μου και να αγωνιώ κάθε λεπτό για το αύριο.

Η καθημερινότητα μας είναι πλέον αναπόφευκτα φορτισμένη από περίσσιο άγχος και στρες και μας εμποδίζει να δούμε την ζωή μας από άλλη οπτική γωνία και σκοπιά.

Σκέφτηκα λοιπόν να σταματήσω να κάνω υπολογισμούς και να βλέπω λογαριασμούς και υποχρεώσεις που σιγά σιγά μου αφαιρούν οξυγόνο και να χρησιμοποιήσω τις αισθήσεις μου εποικοδομητικά.

Τι θα λέγατε λοιπόν εάν χρησιμοποιούσαμε τις αισθήσεις μας για να αντιλαμβανόμαστε μόνο όμορφα πράγμα που να μας κάνουν να νιώθουμε χαρούμενοι, ευτυχισμένοι, ολοκληρωμένοι δημιουργώντας μας  μόνο θετικές σκέψεις;

Ξεκινώντας με τις πέντε βασικές αισθήσεις μας θα σας περιγράψω ό,τι αισθάνθηκα όταν απαλλάχτηκα από τις αρνητικές μου σκέψεις και το άγχος της καθημερινότητας.

Ας προσπαθήσουμε έστω και για μια ώρα την μέρα να βλέπουμε να ακούμε και να αισθανόμαστε μέσα από την ψυχή μας. Σίγουρα με αυτό τον τρόπο θα αντλήσουμε την απαραίτητη δύναμη για να συνεχίσουμε…

Με την όραση: βλέπω ένα όμορφο σπιτικό φτιαγμένο με πολύ αγάπη και κόπο, εθελοτυφλώ σε ότι υστερεί( κουζίνα, καναπέ κ.α.) γιατί ανοίγοντας την πόρτα του με το κλειδί της καρδιάς μου με κατακλύζει μόνο αγάπη, που δυστυχώς δεν μπορώ να σας την περιγράψω.

Με την ακοή: ακούω τον νοσταλγικό ήχο από το τρίξιμο των φύλλων  από το συνηθισμένο  βραδινό αεράκι που αγωνία να ξεσκονίσει τα ταλαιπωρημένα από τα χρόνια δέντρα.

Με την όσφρηση:  αχ αυτή η αίσθηση, η πιο δυνατή από όλες…..
Μυρίζω την βρεγμένη από την πρώτη φθινοπωρινή βροχή γη. Το χώμα, αφήνεται στην λυτρωτική μανία της βροχής που βάλθηκε να αναγεννήσει τη γη.  

Με την γεύση: τι άλλο θα μπορούσα να σημειώσω στην αίσθηση αυτή από την αγαπημένη γεύση ενός κολασμένου σουφλέ σοκολάτας…. Η απόλυτη απόλαυση…

Με την αφή: το ιδανικό άγγιγμα ψυχής και σώματος  του αγαπημένου μου συντρόφου. Αξία ανεκτίμητη και απερίγραπτη. Το χάδι της αγάπης και του έρωτα το πιο απαλό και γλυκό …..

Όταν όλες οι αισθήσεις μας ξεκινούν από την καρδιά μας τότε σίγουρα τα συναισθήματα που θα μας δημιουργούνται θα είναι κάπως έτσι…..

Ας μη  επιτρέπουμε λοιπόν να εισβάλουν στις αισθήσεις μας κακόβουλοι επισκέπτες. Θωρακίστε τον εαυτό σας δημιουργώντας πανύψηλα απροσπέλαστα τοίχοι, που χτίζονται μόνο από την αγάπη και τα ευεργετικά συναισθήματα που μας δημιουργεί  κάνοντας τα πάντα να φαίνονται ομορφότερα. +maria karantai

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠPΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ ~ μηχανισμοί άμυνας

Καλώς ήρθατε στο +yannidakis

Έχουμε ακούσει πολλές φορές στη ζωή μας τη φράση: η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα.

Όταν θέλεις να υπερασπιστείς τις πράξεις ή τα πιστεύω σου, δεν περιμένεις να βρεθείς  σε κατάσταση άμυνας για αυτό και επιτίθεσαι πρώτος. Η επίθεση λοιπόν είναι ένα είδος συναισθηματικής άμυνας η οποία πηγάζει από τις ανασφάλειες του κάθε ατόμου.

Υπάρχουν όμως και άλλα είδη συναισθηματικής άμυνας τα οποία εξηγούνται επιστημονικά υπό το πρίσμα της ψυχολογίας, εδώ όμως θα εξετάσουμε μονάχα μια, μιας  και δεν έχουμε την γνώση για να εμβαθύνουμε στα άδυτα της ψυχολογίας.

Προσφάτως ανακάλυψα ένα άλλο είδος άμυνας, την οποία όμως δεν χρησιμοποιεί ο περισσότερος κόσμος ή δεν το γνωρίζει ότι την χρησιμοποιεί. Τη λησμονιά, δεν είναι άλλο από εκείνο τον μηχανισμό άμυνας που ενεργοποιείται όταν κάτι μας πληγώνει βαθιά και δεν υπάρχει τρόπος να το ξεπεράσουμε, για αυτό το λόγο απλά μπαίνει στο ασυνείδητο και το ξεχνάμε. Όταν μια κατάσταση, ένα περιστατικό σε πληγώνει ανεπανόρθωτα και τεκμηριωμένα δεν είναι εφικτό να το ξεπεράσεις, άφησε το στη λήθη, εκεί στα άδυτα και σκοτεινά μονοπάτια της να περιπλανιέται ψάχνοντας μια έξοδο. Όσο περισσότερο έχεις πληγωθεί τόσο πιο εύκολα ξεχνάς, γιατί απλά δεν θέλεις να θυμάσαι.

Ξεχάστε ότι σας πλήγωσε και συνεχίστε τη ζωή σας χωρίς να κοιτάτε πίσω γιατί για όλα υπάρχει τρόπος ακόμα και αν φαντάζει ουτοπικό και ανέφικτο κάποια στιγμή θα τα καταφέρετε, αφήστε τον σωτήριο χρόνο να κάνει την δουλεία του.

Χρησιμοποιήστε "της λήθης το πηγάδι" για να πετάξετε εκεί μέσα ό,τι δεν μπορεί να σας συντροφεύει στη πορεία της ζωής για να είστε ευτυχισμένοι.

Από την οπτική γωνία της ψυχολογίας ο μηχανισμός άμυνας που αναφέραμε παραπάνω ονομάζεται "άρνηση". Είναι μία υποσυνείδητη διεργασία που κάνει ο οργανισμός μας  η οποία όμως σε κάποιους ανθρώπους μπορεί να είναι ευεργετική, φυσιολογική και ωφέλιμη αντίδραση καθώς με αυτό τον τρόπο προστατεύετε ο ψυχισμός του ατόμου από μια συναισθηματική αλλαγή η οποία μπορεί διαφορετικά να είχε καταστροφικές συνέπειες.

Από την άλλη πλευρά το να ζει μόνιμα ένας άνθρωπος στη χώρα της λησμονιάς μπορεί να αποβεί μοιραίο. Γιατί θα έχει απομακρυνθεί παντελώς από την πραγματικότητα και έτσι δεν θα μπορεί να πάρει τις σωστές αποφάσεις έγκαιρα για τη ζωή του αφού θα αγνοεί το πρόβλημα.

Για αυτό χρειάζεται μεγάλη προσοχή να μην  ξεφεύγουμε από το μέτρο σε όλα τα στάδια της ζωής μας. Χρησιμοποιήστε την ωφέλιμη <<άρνηση>> στη ζωή σας. Αρνηθείτε και ξεχάστε ό,τι δοκιμασμένα δεν μπορείτε να αλλάξετε και προσπαθήστε για ό,τι  βελτιώνετε. Γιατί μπορεί πολλά πράγματα να μην διορθώνονται αλλά υπάρχουν και πολλά περισσότερα που μπορούν με τη δική σας θέληση και αποφασιστικότητα να γίνουν ιδανικά.

Προσπαθήστε για ό,τι αξίζει. Γιατί όλα είναι στο χέρι μας. +maria karantai 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΘEMΑΤΟΛΟΓΙΑΣ ~ σκέψεις ενός μεγάλου παιδιού

Καλώς ορίσατε στο +yannidakis 

Τι είναι ζωή... Είχα ακούσει πολλές φορές μεγάλους και τρανούς να δίνουν ο καθένας τον δικό τους ορισμό. ''Μαύρη'' έλεγε ο ένας, ''άσπρη'' ο άλλος. Κι εγώ νόμιζα πως χρωματίζουμε τη ζωή με ό,τι χρώμα θέλουμε. Κι έπαιρνα τους μαρκαδόρους απ' την σχολική κασετίνα και σ' ένα λευκό χαρτί χρωμάτιζα τη δική μου. Κόκκινο, κίτρινο, πράσινο, μπλε... Έτσι την φανταζόμουν...

Μα πού να ήξερα, όταν σαν παιδί, κάτω απ' τη φούστα της μάνας μου κρυβόμουν και νόμιζα παιχνίδι πως είναι ο κόσμος, όλα φάνταζαν παραμυθένια... Μεγάλα κάστρα από τουβλάκια, βασίλισσες, πριγκιπόπουλα, κόσμοι γεμάτοι ομορφιά και αγάπη...

''Και ο δράκος;'' είχα ρωτήσει την μητέρα μου, καθώς στήναμε ολόκληρο εκείνον τον κόσμο για τον οποίον προοριζόμουν να ζήσω. '' Ο δράκος; Δεν υπάρχει δράκος αγάπη μου... Τον έδιωξε η καλή πριγκίπισσα...εσύ! ''

Τότε βγήκα στον κήπο, όπου η μητέρα μου μεγάλωνε τα αγαπημένα της λουλούδια... Γιασεμιά... Και άρχισα να στροβιλίζομαι και να τραγουδάω χαρούμενη, ο δράκος έφυγε, ο δράκος δεν υπάρχει πια...

Κι έσκυψα τότε και μύρισα τα λουλούδια... αγαπούσα εκείνο το άρωμα και την αίσθηση που έγινε...

Ήταν κι αυτά μέρος του μαγικού κόσμου στον οποίο ζούσα, και που θα ζούσα για πάντα...

Νόμιζα...

Και μια μέρα κάτι άλλαξε στον κόσμο της πριγκίπισσας... Δεν ήξερε τι ήταν αυτό πού την άλλαξε και μάλιστα χωρίς καν να το καταλάβει... Άρχισε ξαφνικά να βλέπει πράματα πού ως τότε δεν είχε ξαναδεί... Πράματα πέρα από το μαγευτικό βασίλειο... Μακρυά από τον δικό της κόσμο...

Σκέφτηκε τότε να συμβουλευτεί την σοφή βασίλισσα. ''Μεγαλώνεις'' της είπε εκείνη. Και όσο και αν η μικρή πριγκίπισσα ήθελε όλο αυτόν τον καιρό να μεγαλώσει, τώρα αυτή η λέξη την τρόμαζε...

Έτσι, πέρασαν μέρες και μήνες που η πριγκίπισσα μεγάλωνε και τότε άρχισαν να αλλάζουν

όλα...Τα κάστρα και ο παραμυθένιος κόσμος, αντικαταστάθηκαν από άλλον κόσμο... Πραγματικό τον λένε... Οι βασίλισσες και οι πρίγκιπες δεν υπήρχαν εκεί... Και υπήρχαν δράκοι...Πολλοί δράκοι με διάφορες μορφές. Και τα γιασεμιά δεν είχαν πλέον τόση σημασία, κανείς δεν τα πρόσεχε...

Και τότε ένιωσα ότι γελάστηκα. Ένιωσα οργή, θυμό κι ύστερα θλίψη. Βαθιά θλίψη... Ένιωσα προδομένη ! Μα γιατί με είχαν αφήσει να πιστεύω όλα εκείνα, αφού δεν ήταν αληθινά; Γιατί με άφησαν να πονέσω;

Μα ύστερα από τον θυμό, ήρθε η αποδοχή. Κι ένα συμπέρασμα... Ακόμη και σε αυτόν τον κόσμο, τον πραγματικό, ο καθένας μας μπορεί να φτιάξει το δικό του βασίλειο, έτσι όπως το θέλει, αρκεί να προσπαθήσει. Όλοι μας μπορούμε να πολεμήσουμε τους ''κακούς δράκους'', που εμφανίζονται καθημερινά στη ζωή μας και να τους νικήσουμε... Και άμα χάνουμε καμιά φορά να μην το βάζουμε κάτω. Ακόμη, να σταματάμε και να απολαμβάνουμε την ομορφιά του γιασεμιού, γιατί οι μικρές χαρές είναι αυτές που κάνουν την ευτυχία. Και το σημαντικότερο... Για τον καθέναν μας υπάρχει κάποιος για τον οποίον πάντα θα είμαστε οι πριγκίπισσες και τα πριγκιπόπουλα τους, ό,τι και να γίνει.

Έτσι κατέληξα στο συμπέρασμα πως τελικά όλοι μας προερχόμαστε από έναν μαγικό κόσμο και πως ακόμη και στον πραγματικό, επιδιώκουμε να τον κάνουμε να μοιάζει με εκείνον...

Κυνηγήστε το δικό σας παραμύθι. +maria aggou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠPΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΘΕΜΑTOΛΟΓΙΑΣ ~ μια καλή κουβέντα αρκεί

Καλώς ορίσατε στο +yannidakis 

Είναι γνωστός ο πανικός που επικρατεί τα πρωινά στην εφορία και γενικά στα πολυσύχναστα γραφεία των δημοσίων υπηρεσιών. Δεν γνωρίζω αν αυτό συμβαίνει σε τέτοιο βαθμό παντού, πάντως στην Δράμα το να πας και να τελειώσεις δουλειά σου σε μια μέρα αποτελεί "περίπτωση λαχείο". Και επιπλέον, δυστυχώς, κάποιες φορές τυχαίνουμε σε υπαλλήλους που δεν είναι ιδιαίτερα εξυπηρετικοί. Έτυχε λοιπόν κάποια μέρα, να πάμε με τον πατέρα μου στην εφορία, για να πάρουμε ένα χαρτί. Ήταν μόνο ένα χαρτί, και όμως με ταλαιπωρούσαν τρεις μέρες γι' αυτό.        
                                                   
Η ουρά, έξω από το γραφείο 105, ήταν τεράστια, κι έτσι περιμέναμε, ώσπου μετά από ένα εικοσάλεπτο περίπου μπήκαμε μέσα. Πίσω από το γραφείο καθόταν μια κατσουφιασμένη κυρία, με γυαλιά, εμφανώς νευρική. Ήταν η ίδια κυρία που δεν με είχε εξυπηρετήσει σωστά την προηγούμενη φορά, όχι γιατί δεν μπορούσε, αλλά μάλλον γιατί δεν ήθελε. Ούτε σήκωσε το κεφάλι της να μας χαιρετήσει όταν μπήκαμε, ή απλά να μας κοιτάξει. Απλά μας ρώτησε τι θέλουμε κι εγώ της εξήγησα. Πήρε βαριεστημένα τα χαρτιά που της έδωσα και κάτι άρχισε να πληκτρολογεί στον υπολογιστή που βρισκόταν μπροστά της. Ήξερα ότι θα με έστελνε για μια ακόμα φορά και σε κάποιο άλλο γραφείο... κλασικά.                                                             

Ο πατέρας μου είναι γνωστός για την επικοινωνία του με τους ανθρώπους, και ξέρει να "σπάει τον πάγο" σε κάθε περίπτωση. Έτσι η συζήτηση που ακολούθησε δεν μου έκανε και μεγάλη εντύπωση...
- "Κάνετε πολύ καλά την δουλειά σας", είπε στην υπάλληλο, η οποία συνέχισε να ασχολείται με τον υπολογιστή μπροστά της.    
- "Με δουλεύετε κύριε; Εδώ κοιτάμε πως και πως να τελειώσουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, όσο πιο πολλά μπορούμε. Και όλα αυτά μέσα στο άγχος! Κι έρχονται και μας την λένε κιόλας ότι δεν κάνουμε καλά την δουλειά μας! Ε, βέβαια, μετά με τι κουράγιο να την κάνουμε καλά!" διαμαρτυρήθηκε η υπάλληλος.
- "Έχετε απόλυτο δίκιο" απάντησε ο μπαμπάς μου, "πέσανε κι εσάς όλοι πάνω σας. Άλλους πρέπει να κατηγορούμε και τώρα μας φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι. Μάλλον δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό που κάνετε εδώ δεν είναι απλό. Θέλει υπομονή να κάθεσαι εδώ, πίσω από ένα γραφείο, τόσες ώρες και να πρέπει να αντιμετωπίσεις και τον κάθε χωριάτη, και το λέω μεταφορικά γιατί κι εγώ από χωρίο είμαι, να σου λέει τα δικά του".
Τότε η υπάλληλος σταμάτησε να πληκτρολογεί στον υπολογιστή. Σήκωσε το κεφάλι της και κοίταξε τον πατέρα μου, με ένα ύφος απορίας.                                                        
- "Δεν ήξερα ότι υπάρχουν άνθρωποι που εκτιμούν αυτό που κάνουμε εδώ", δήλωσε και τότε ο πατέρας μου της είπε:
- "Μα και βέβαια! Αν δεν ήσασταν εσείς, σκεφτείτε, τι θα κάναμε; Γι΄αυτό, αφήστε τους διάφορους επιτήδειους να λένε ότι θέλουν. Να ξέρετε ότι κατά βάθος οι ίδιοι τους γνωρίζουν καλά το πόσο χρήσιμη είστε. Αλλά ξέρετε τώρα, σε μια δύσκολη εποχή, ο καθένας με τα προβλήματα του... Απλά πρέπει να μάθουμε σ' αυτήν την κοινωνία, επιτέλους να συνεργαζόμαστε μεταξύ μας. Και όσο για σας, καμιά φορά αν κάτι δεν πάει καλά, ή κάποιος είναι έτοιμος να σας πει κάτι κακό, απλά χαμογελάστε. Είναι η καλύτερη αντιμετώπιση, σε κάθε περίπτωση"!
Η υπάλληλος άκουγε πολύ προσεκτικά τον πατέρα μου. Φαινόταν να κρέμεται από τα χείλη του.
- "Χαμόγελο, ε"; έκανε ενθουσιασμένη.

Προς μεγάλη μου έκπληξη παρατήρησα πως το πρόσωπο της τώρα δεν είχε καμία ομοιότητα με το πρόσωπο της κατσουφιασμένης υπαλλήλου που αντίκρισα μπαίνοντας στο γραφείο νωρίτερα. Θα έλεγα μάλιστα πως η συγκεκριμένη κυρία ήταν συμπαθητική.
Με όλα αυτά, είχε περάσει η ώρα. Η υπάλληλος μου έδωσε τα χαρτιά με τα οποία είχε ήδη τελειώσει. "Κανονικά, θα έπρεπε να σας στείλω σε ένα ακόμη γραφείο αύριο, να μου φέρετε ακόμη μια δήλωση, αλλά μπορώ να σας το κάνω κι εγώ μέσα από το σύστημα, για να μην τρέχετε κι εσείς. Θα μας πάρει μόνο δύο λεπτά, αν θέλετε να περιμένετε"...
Είχα ενθουσιαστεί με το πόσο θετική επίδραση είχαν τα λόγια του πατέρα μου, πάνω της και το κατά πόσο καλύτερη είχε γίνει πάνω στην δουλειά της.

Μέσα σε πέντε λεπτά είχαμε τελειώσει μια δουλειά που υπό άλλες συνθήκες ίσως να μου έπαιρνε ένα επιπλέον διήμερο για να την τελειώσω. Όταν σηκωθήκαμε να φύγουμε, κι αφού τελειώσαμε η υπάλληλος μας χαιρέτησε, χαμογελαστή!
Ύστερα από λίγο ρώτησα τον πατέρα μου: "Μα πώς το έκανες αυτό; Κατάλαβες τι έγινε";
Ο πατέρας μου με κοίταξε και χαμογέλασε: "Μα και βέβαια! Πολύ απλά, έβγαλα τον καλύτερο μου εαυτό, για να βγάλω και τον καλύτερο εαυτό της ξινής υπαλλήλου... που στην πραγματικότητα, το είδες κι εσύ, μόνο ξινή δεν ήταν! Μερικές φορές, παιδί μου, μια καλή κουβέντα αρκεί"! +maria aggou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΘΕΜΑTOΛΟΓΙΑΣ ~ ταξίδι στον χρόνο μ’ ένα παριζιάνικο σπίτι

Καληνωρίσματα από το +yannidakis 

Πάει λίγος καιρός τώρα που έμεινα έκπληκτος με μία ανάρτηση στο διαδίκτυο. Μία κυρία του κοσμικού Παρισιού παράτησε το σπίτι που νοίκιαζε όταν ξεκίνησε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και έφυγε για τις Ηνωμένες Πολιτείες στις οποίες τελικά έζησε χωρίς να επιστρέψει, φροντίζοντας όμως να πληρώνει το ενοίκιο μέχρι που πέθανε στα ενενήντα ένα της χρόνια. Τελικά, το σπίτι άνοιξε και η εικόνα που αντίκρισαν παρέπεμπε σε μία εντυπωσιακή χρονοκάψουλα! Φυσικά δεν έχει νόημα να σχολιάσω, οπότε απλά παραθέτω τις φωτογραφίες που βρήκα.

Ομολογώ πως μελαγχόλησα βλέποντας τις παραπάνω φωτογραφίες. Η χλιδή, η διακόσμηση, οι κολόνιες, τα έπιπλα και μια ειδική μνεία στην κούκλα του Mickey! Ποιος ξέρει πόσο θα κόστιζαν εκείνη την εποχή όλα αυτά. Ίσως ήταν μια πλούσια της εποχής ή απλά μια φαντασμένη επιδειξιομανής από αυτές που δεν είχαν να φάνε προκειμένου να ψωνίζουν ακριβά, όμως σήμερα σχεδόν έναν αιώνα μετά δεν έχει και πολύ σημασία. Προσπαθώ να φανταστώ το μεγαλείο που ένιωσαν εκείνοι που άνοιξαν αυτή την πόρτα. Ο τρόπος που μελέτησαν το σημείο που βρισκόταν κάθε αντικείμενο.

  

Δεν ξέρω κατά πόσο σας έπεισα για το μεγαλείο της στιγμής, όμως για μια στιγμή σκεφτείτε. Φανταστείτε το δικό σας σπίτι να κλείνει σήμερα και να ανοίγει πάλι μετά από εκατό χρόνια από το δισέγγονό σας. Τι θα δει εκεί; Φανταστείτε τις κονσέρβες που θα είχατε φυλαγμένες και τις φωτογραφίες σας. Τα δισκάκια με την μουσική και τις ταινίες σας, τα ρούχα σας και τα διακοσμητικά σας. Τα έπιπλα και τα φωτιστικά σας. Ένας άνθρωπος από το μέλλον έρχεται και βλέπει πράγματα πολύ μακριά από αυτόν. Σε μία εποχή που όλα είναι διαφορετικά. Που ακόμα και η τεχνολογία του σήμερα θα του φαίνεται τόσο μακρινή, τόσο απαρχαιωμένη. Άραγε με τι θα καταπιαστεί γνωρίζοντας πως όλα αυτά, τα βουτηγμένα σε σκόνη αντικείμενα ήταν μέρος της καθημερινότητάς σας;

  

Οι εικόνες αυτές εμένα μου προσέφεραν ένα υπέροχο ταξίδι στον χρόνο. Κάπως μελαγχολικό ίσως και νοσταλγικό. Αν μπορούσαν όλα αυτά τα αντικείμενα να μιλήσουν θα μπορούσαν να διηγηθούν πολλές ιστορίες χαράς, έρωτα, αλλά και μοναξιάς. Άραγε τι να άκουγαν έξω από αυτά τα παράθυρα; Μεθυσμένους μποέμ να κυκλοφορούν αγκαλιά στους μεταμεσονύκτιους δρόμους; Βομβαρδισμούς μεταξύ γάλλων και γερμανών; Κόρνες σύγχρονων αυτοκινήτων και φωνές διαδηλωτών κατά της παγκοσμιοποίησης; Εσείς ταξιδέψατε; +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤIΣMΟΣ ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ ~ όταν η βροχή αλλάζει τις ζωές μας

Μ’ αρέσει η βροχή. Ξέρω πως κάνει κακό στην δουλειά μου, αλλά απ’ τον οπτική μου ως blogger μου κάνει πάντα καλό. Μου δίνει πάντα καινούρια ερεθίσματα για να γράψω ελεύθερα, μακριά από την βαρετή και άσχημη επικαιρότητα.

Έτσι και σήμερα, είδα για μία ακόμη φορά την βροχή στο Ηράκλειο να συνοδεύεται από πρωτοφανή κίνηση στους δρόμους, με λιγότερες μετακινήσεις από τους πεζούς και πιο φοβισμένα βλέμματα. Γιατί; Εδώ στο Ηράκλειο η θερμοκρασία έπεσε στους έντεκα βαθμούς, ωστόσο για τα δεδομένα μας εδώ πέρα, θεωρείται μία αρκετά κρύα θερμοκρασία. Το πως όμως ο κόσμος δείχνει τόσο φοβισμένος με τον καιρό αυτό, το θεωρώ ακατανόητο.

Ότι κι αν λένε πάντως για το καλοκαίρι ή την άνοιξη, ο χειμώνας θα είναι πάντα η πιο ρομαντική εποχή. Αυτό αποδεικνύεται από τις στιγμές. Καθώς περνούσα με το αυτοκίνητο από ένα πολυσύχναστο σημείο της πόλης, μπροστά σε μία καφετέρια takeaway και μία πιάτσα ταξί, ένα νεαρό ζευγάρι νέων αντάλλαζε ένα μεγάλο φιλί στο στόμα έχοντας κλείσει τα μάτια ακριβώς κάτω από το υπόστεγο της καφετέριας και ενώ η βροχή έπεφτε ακριβώς μπροστά τους. Λίγο πιο πέρα είδα έναν νέο να στέκεται όρθιος στο πεζοδρόμιο ενώ μπροστά του σταμάτησε ένα λεωφορείο που το έπιασε το φανάρι. Το λεωφορείο σταμάτησε σε σημείο όπου μία κοπέλα που καθόταν στο τζάμι που βρεχόταν ασταμάτητα από τις στάλες της βροχής, βρέθηκε μπροστά από τον νέο. Δεν είχα προλάβει να παρατηρήσω το πρόσωπο του νέου, όμως η κοπέλα είχε σκυθρωπό ύφος ενώ το σώμα της είχε ακουμπήσει πάνω στο παγωμένο τζάμι που θάμπωνε από την ανάσα της. Στην συνάντηση των δύο νέων, η κοπέλα αναθάρρησε και σήκωσε το κεφάλι της τεντώνοντας ελαφρά τα μάτια της. Οι δύο νέοι “φώναζαν” πως ήθελαν να γνωριστούν, το λεωφορείο όμως ξεκίνησε και η συνάντηση έλαβε τέλος.

Οι ιστορίες της βροχής δεν έχουν τέλος. Έχουν έρωτες, ανεκπλήρωτους έρωτες. Απογοητεύσεις, άγχος, νεύρα. Έχουν θλίψη, ελπίδα και όσο για τη βροχή και το κρύο; Αυτά ρίχνονται με μανία σαν κάθαρση, σαν λύτρωση. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡOΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ ~ αυτό που μας κάνει να γινόμαστε καλύτεροι

Προχθές έτυχα μάρτυρας μιας απίστευτης ειρωνείας που εννοείται πως θα παραθέσω χωρίς να εκθέσω τους πρωταγωνιστές της. Πρόκειται για έναν γνωστό που το τελευταίο διάστημα έχει γνωριστεί με μία κοπέλα –ομολογουμένως πολύ ευχάριστη και εντυπωσιακή- που όλα δείχνουν πως του έχει “πάρει τα μυαλά”. Είναι αστείο, γιατί η συγκεκριμένη κοπέλα είναι η πρώην μακροχρόνια σχέση ενός άλλου γνωστού μου!

Θυμάμαι πως κατέρρευσε η σχέση τους μετά από αρκετό καιρό έντονων διαμαχών και σοβαρών διαφωνιών. Βέβαια όλα ξεκίνησαν ιδανικά από δύο άτομα που στην παρέα πίστευαν όλοι πως θα καταλήξουν για πάντα μαζί επισημοποιώντας κάποια στιγμή τη σχέση τους. Να όμως που καμιά φορά, χρειάζονται χρόνια για να δει κανείς τις διαφορές του με τον άλλο, για να διαπιστώσει πως αυτά που τους χωρίζουν είναι περισσότερα από εκείνα που τους ενώνουν και κατά λογική συνέπεια να ξενερώσουν διαλύοντας το και εν προκειμένω, ευτυχώς πριν να είναι αργά με γάμους, παιδιά και άλλα μη αναστρέψιμα(;) γεγονότα. Το τέλος των παιδιών ήταν μάλλον εξιλεωτικό και για τους δύο και ίσως και για όλους εμάς που βρισκόμασταν στη μέση βλέποντας δύο αγαπητά μας παιδιά να χαλούν όχι μόνο την παρέα αλλά και τους ίδιους τους εαυτούς τους. Κανείς δεν το άξιζε αυτό κι έτσι μοιραία… τελείωσε.

Με την κοπέλα χαθήκαμε. Όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις το τέλος μιας σχέσης φέρνει και το τέλος μιας παρέας. Αυτό όμως δεν κράτησε για πολύ αφού εντελώς συμπτωματικά, συνάντησα ξανά την κοπέλα ως ένα επικείμενο φλερτ του άλλου (και άσχετου από την παραπάνω παρέα) φίλου μου. Το φλερτ αν και στην αρχή του, δεν βρισκόταν στο πρώτο στάδιο. Είχε προχωρήσει έστω και λίγο και πλέον εκτός από έναν εντελώς ερωτευμένο φίλο μου, συνάντησα και την φίλη μου η οποία μου θύμισε πως ήταν όταν την πρωτογνώρισα και όχι όταν τελικά απομακρυνθήκαμε. Το ξενέρωμα, η κατήφεια και η διαρκώς κακή διάθεση, είχαν δώσει την θέση τους σε μία ευδιάθετη, χαμογελαστή, ερωτεύσιμη και εξαιρετικά ελκυστική κοπέλα που ένοιωθα σα να γνώριζα από την αρχή. Όταν μιλήσαμε για πρώτη φορά μου είπε ότι ντράπηκε που είδε ότι είμαι φίλος και της νέας της σχέσης, εγώ όμως την καθησύχασα εξηγώντας της πως ήταν κρίμα να έχω την εικόνα που άφησε στην παρέα πριν απομακρυνθούμε και πως χαίρομαι που βρήκε κάποιον ώστε να της βγάζει το καλύτερο του εαυτού της.

Έτσι, σκέφτηκα πως όλοι κρύβουμε μια ομορφιά μέσα μας. Προφανώς όμως χρειαζόμαστε τα κατάλληλα ερεθίσματα για να την εξωτερικεύσουμε! Σκεφτείτε πόσο προσέχετε το ντύσιμο σας όταν πρόκειται να συναντήσετε ένα πρόσωπο που σας ενδιαφέρει. Όλοι είμαστε καλύτεροι από αυτό που καθημερινά παρουσιάζουμε στο περιβάλλον μας. Έχουμε ανάγκη από αυτό το σκίρτημα, από αυτό το χαμόγελο, από αυτό το κίνητρο που θα μας κάνει να θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι! Εσάς; Ποιος σας κάνει; +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΠΟΙΟΣ ΣΑΣ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΓΙΝΕΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ

 Διαβάστε περισσότερα.. »