αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας
Χριστός Ανέστη!
Η σημερινή Ευαγγελική διήγηση, μας παρουσιάζει ένα χρόνια παράλυτο άνδρα, ο οποίος ήρθε αντιμέτωπος με τον Ιησού Χριστό. Η θέα του δεν αφήνει ασυγκίνητο τον Κύριο, ο οποίος είδε την εγκατάλειψη του δυστυχή εκείνου ανθρώπου, που κανείς δεν του έδινε σημασία και τον είχαν αφήσει στη μοίρα του. Αν ένας από αυτούς έδειχνε ένα ελάχιστο ενδιαφέρον, θα μπορούσε να ξεπεράσει αυτό του το πρόβλημα. Ο Κύριος τον πλησιάζει και του θέτει ένα ερώτημα που είναι απορίας άξιον για όλους μας. Ρώτησε τον παραλυτικό εάν θέλει να θεραπευτεί. Όλοι μας απορούμε γι’ αυτή τη φράση, “Μα πως είναι δυνατόν ένας άρρωστος άνθρωπος να μην επιζητάει να γίνει καλά;” Ο Χριστός απευθύνεται στην ελεύθερη βούληση του ανθρώπου. «Η χάρις του Θεού δίνεται σ’ αυτούς που την ποθούν και την ζητούν. Δεν επενεργεί μαγικά και καταναγκαστικά, χωρίς την συγκατάθεση του ανθρώπου. Βοηθεί τον άνθρωπο να φθάσει σε σημείο που να την αναζητήσει. Αλλά για να ενεργήσει περιμένει το «ναι» του ανθρώπου, την κατάφαση του…»
Η εικόνα του παραλυτικού δεν απέχει πολύ από την γενική παραλυσία που χαρακτηρίζει την εποχή μας και επηρεάζει τον άνθρωπο, τόσο βιολογικά κυρίως όμως πνευματικά. Κυριαρχεί η αδιαφορία για τον συνάνθρωπο, η προκλητική αδιαφορία για τα προβλήματα των άλλων, η εγκατάλειψη των ηλικιωμένων. Για να βοηθήσει κάποιος τον συνάνθρωπο κοιτάζει την ιδιοτέλεια, το συμφέρον του με βάση το οποίο θυσιάζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τη μοναδικότητα του προσώπου του.
Παραλυσία χαρακτηρίζει την παιδεία όπου έχει χάσει προ πολλού το νόημα της. Η βάση στην εκπαίδευση των νέων ήταν ο άνθρωπος, που στις μέρες μας έχει αντικατασταθεί από ωφελιμιστικές πρακτικές, που μετατρέπουν τα παιδιά σε αριθμούς και καλοκουρδισμένα μηχανήματα. Σκοπός της δεν είναι η διάπλαση προσώπων που νοιάζονται και ενδιαφέρονται για τον διπλανό τους, αλλά η κατασκευή κατευθυνόμενων ανθρώπων, χωρίς αρχές και αξίες, χωρίς γνώση της ιστορίας, δίχως φόβο Θεού, άβουλων όντων που είναι εύχρηστοι στα χέρια των πάσης λογής επιτηδείων.
Παραλυσία χαρακτηρίζει την κοινωνική πραγματικότητα. Κυριαρχεί η έκπτωση των αξιών, η απομυθοποίηση των ηθικών αρχών, η περιθωριοποίηση της εκκλησιαστικής εμπειρίας, η γκεμπελική πολεμική κατά του κλήρου, η προσπάθεια νέκρωσης στην ψυχή του λαού της αγάπης για τον Χριστό και την πατρίδα. Όλα αυτά γίνονται στο όνομα ενός ψευδεπίγραφου προοδευτισμού, που αποσκοπεί στην παραλυσία του πνεύματος και της ψυχής.
Παραλυσία, όμως, χαρακτηρίζει συχνά και την πνευματική μας ζωή. Όταν αυτή εξαντλείται στα τυπικά του εκκλησιαστικού βίου, όπου πολλές φορές δε βλέπει τα ουσιώδη προβλήματα της κοινωνίας και του ανθρώπου. Υπάρχουν πεπαλαιωμένες νοοτροπίες που σε ορισμένες περιπτώσεις το μόνο που καταφέρνουν είναι να κρατάνε τον κόσμο σε απόσταση και να προκαλεί το δημόσιο συναίσθημα χάνοντας το νόημα της που είναι που είναι ο αγώνας για την κατάκτηση της αγιότητας και της διαρκούς ένωσης με τον Θεό. Η πνευματική αυτή παραλυσία κατατρώγει το λαού, αναδεικνύοντας την ανάγκη επανευαγγελισμού και επαναπροσέγγισης της Ευαγγελικής αλήθειας.
Για να θεραπευτούμε από την παραλυσία που χαρακτηρίζει τις ανθρώπινες σχέσεις, την παιδεία, την κοινωνική πραγματικότητα, την πνευματική μας ζωή, δεν αρκούν, απλά, οι διαπιστώσεις, χρειάζεται η επίκληση της βοήθειας του Χριστού, ο Οποίος είναι Παρών και περιμένει την επιθυμία, τον πόθο, την πρόσκληση για να θεραπεύσει τη νοσηρότητα της εποχής, ρωτώντας διαρκώς «θέλετε; Με θέλετε ανάμεσά σας;»
Η απάντηση είναι πολύ πιο δύσκολη απ’ ότι πιστεύουμε. Η θεραπεία χρειάζεται θυσίες, απαιτεί αγώνα με την προσωπική μας νοσηρότητα, που ευθύνεται για την ασθένεια της εποχής μας. Αυτόν τον αγώνα δεν είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε σήμερα, γιατί θα θίξει παγιωμένα συμφέροντα και ανυποχώρητους εγωισμούς. Ο Χριστός έθεσε έναν όρο στον παραλυτικό: «μηκέτι αμάρτανε». Θέλουμε, λοιπόν, να λυτρωθούμε και να συμβάλλουμε ώστε η παραλυμένη κοινωνία μας να ξανασταθεί στα πόδια της;
μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας
