ΑΘΡΘΟΓΡΑΦΙΑ ~ ο φόβος μου. ο δικός σου;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Η επιθυμία μου να γράψω για τον φόβο ξεκίνησε πριν χρόνια. Μία περίοδο μάλιστα πολύ ιδιαίτερη για μένα, καθώς δεν αισθανόμουν κανέναν φόβο. Υπέροχο να μην αισθάνεσαι φόβο! Μετά έρχονται παιδιά και άλλα πράγματα που εξαρτώνται από σένα οπότε ο φόβος γεννιέται ξανά.

Τι είναι όμως ο φόβος;

Αν ψάξετε λίγο, θα βρείτε αμέτρητα ψυχολογικά άρθρα και αναλύσεις από ειδικούς, όμως στο τέλος της ημέρας ο φόβος είναι κάτι πολύ προσωπικό. Και ξεκινάει από νωρίς, από την παιδική ηλικία. Συνεχίζει με άλλες μορφές στην εφηβεία, την ενηλικίωση και μέσα στο πέρασμα του χρόνου.

Πολλοί φοβούνται το ύψος, τους κλειστούς χώρους, το πλήθος, τη νύχτα, τη μοναξιά κλπ. Ο δικός μου πολύ ιδιαίτερος φόβος ξεκίνησε το 1992. Αποκριάτικη περίοδος. Αργά τη νύχτα είχα ξεμείνει ξύπνιος πριν καν φτάσω τα δέκα μου χρόνια. Ξαπλωμένος στον καναπέ σταματάω στο MEGA που εκείνη τη στιγμή προβάλλει μία ταινία με παιδάκια. "Ενδιαφέρον" σκέφτηκα και έμεινα να το παρακολουθώ. Δεν ήταν άλλη από την ταινία "It", η πρώτη μεταφορά του βιβλίου του King με τον τρομακτικό κλόουν την οποία παρακολουθούσα βουτηγμένος στον τρόμο μέχρι που έβαλε διαφημίσεις. Κανείς δεν μου έκλεισε την τηλεόραση κι εγώ δεν έκανα το αυτονόητο που ήταν να αλλάξω κανάλι. Μπήκα στο δωμάτιο μου για να πάρω το αρκουδάκι μου και να το έχω αγκαλιά για τη συνέχεια του μαρτυρίου μου, όμως νωρίτερα στο παιχνίδι μου είχα φορέσει στο αρκουδάκι μία μάσκα κλόουν. Αντιλαμβάνεστε την αντίδραση μου, ε; Έτρεξα γρήγορα πίσω στον καναπέ με την καρδιά μου να χτυπά δυνατά. Αυτό ήταν: δεν δέχτηκα ποτέ ξανά τους κλόουν ως κάτι θετικό. Ο φόβος μετριάστηκε, έφυγε, η αντιπάθεια έμεινε.

25 χρόνια μετά, ένα άλλο πολύ προσωπικό συμβάν, μία λίγο προσωπική τραγωδία, δημιούργησε μία νέα φοβία. Το σκοτάδι! Το σκοτάδι για μένα ήταν σύμμαχος, ήταν φίλος, ήταν εργαλείο και ξαφνικά έγινε φόβος! Ένιωσα ότι κάποιος με κυνηγούσε σε κάθε έκθεση στο σκοτάδι, άρχισα να ανάβω φώτα στην πολυκατοικία, να έχω ανάγκη από φως. Δεν σας κρύβω πως σήμερα, σχεδόν τρεις μήνες μετά και άπειρες εκθέσεις στο σκοτάδι έχω αρχίσει να ανακτώ τον παλιό μου εαυτό, όχι όμως χωρίς κόστος.

Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα που κρατάει τον άνθρωπο ταπεινό, τον κρατάει "μικρό". Ίσως γι' αυτό λένε πως ο φόβος είναι και ένδειξη σεβασμού. Ας θυμίσω τον "φόβο Θεού". Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που δεν φοβούνται όμως δεν είναι για πάντα. Το ένιωσα από πρώτο χέρι. Επίσης λένε πως για να νικήσεις τον φόβο σου πρέπει να τον αντιμετωπίσεις. Πρέπει να εκτεθείς σε αυτόν. Νομίζω πως ισχύει. Νομίζω πως το έκανα και το κατάφερα. Θα προσθέσω όμως ότι ο φόβος είναι ύπουλος. Δεν έχει σχέση με την φοβία που συνήθως είναι μία ασθένεια γνωστή και σταθερή. Μπορεί να έρθει και να σε καθηλώσει, να σε κυριεύσει χωρίς να είσαι προετοιμασμένος.

Δεν είναι κακό να φοβάσαι. Μάλιστα θέλει κότσια να παραδεχθείς τον φόβο σου. Ο φόβος δεν σε κάνει αδύναμο. Η προσπάθεια για να τον νικήσεις όμως σε κάνει δυνατό. Εσύ τι φοβάσαι; +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ μια ανελέητη διαδρομή αυτογνωσίας

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Μεσάνυχτα. Βγαίνω απ' το γραφείο μου, κλειδώνω και κατευθύνομαι στη θέση που έχω σταθμεύσει το αυτοκίνητο μου. Εκεί, διαπιστώνω πως άφησα το κλειδί στο γραφείο και ενώ γυρνάω πίσω για να το πάρω, τελικά με μία χαρακτηριστική απλότητα προσπερνάω το γραφείο και συνεχίζω να περπατάω. Σχεδόν χωρίς να το σκεφτώ, έχω αποφασίσει απόψε να περπατήσω ως το σπίτι, όσο χρόνο κι αν μου πάρει.

Ήδη από τα πρώτα εκατό μέτρα οι πρώτες ενστάσεις βασανίζουν το μυαλό μου, το αγύμναστο σώμα μου ξεκινάει να διαμαρτύρεται, το βρώμικο πεζοδρόμιο ενοχλεί την ευθεία πορεία μου και κάπως έτσι αποκτώ τους πρώτους μου ενδοιασμούς, σκεφτόμενος την απόσταση και την διαδρομή για τον τελικό προορισμό.

Και είναι εκείνη η στιγμή που μια γάτα ξεπετάγεται από το πουθενά προσπαθώντας να χωθεί κάτω από τον φράχτη μιας παρακείμενης αλάνας, πιέζοντας τόσο το σώμα της που ολάκερη η πλάτη της σκίστηκε από τις άγριες άκρες του φράχτη. Σκέψου τον φόβο της που δεν λογίστηκε καν ένα εναλλακτικό πλάνο διαφυγής την τελευταία στιγμή.

Λίγο πιο πέρα εκεί στην καινούρια καφετέρια -που όλο λέω να επισκεφτώ, όταν αξιωθώ να πάω για έναν καφέ- παραδίπλα, ένα ζευγάρι ανταλλάζει ζεστά φιλιά σε μία κρύα νύχτα. Η κοπέλα σκύβει στο πλάι του λαιμού του νεαρού και απαλά αγγίζοντας τα χείλη της, τον αναγκάζει να κλείσει τα μάτια απ' την απόλαυση!

Την όμορφη στιγμή διακόπτει ένας νεαρός που φοράει κουκούλα. Αν και νέος, το πρόσωπο του είναι πολύ ταλαιπωρημένο απ' τις καταχρήσεις. Έχει ταχύ βήμα και μόνο όταν φτάνει μπροστά απ' το ζευγάρι επιβραδύνει λίγο ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά. Τι να σκέφτεται άραγε; Να θυμάται έναν παλιό ή ανεκπλήρωτο έρωτα; Να τα βάζει με τον εαυτό του για την τροπή της ζωής του που ουδέποτε θα έχει στιγμιότυπα σαν αυτό του ζευγαριού;

Και κάπως έτσι φτάνω στο τρίτο φανάρι που συναντώ. Είναι κόκκινο για τους πεζούς. Ευκαιρία για ξεκούραση, σκέφτομαι, όμως βλέποντας τρία διπλανά μου μηχανάκια να παραβιάζουν το επίσης κόκκινο για τα αυτοκίνητα, άλλος πιο γρήγορα, άλλος με μερικές επιφυλάξεις, εκεί... εξοργίζομαι! Πάντα το παθαίνω αυτό όταν βλέπω άλλους να παραβιάζουν τον Κ.Ο.Κ. αλλά τώρα θυμάμαι πως είμαι απλά ένας πεζός που ήδη βρίσκεται πολύ μακριά από εκείνους. Καταπίνω την οργή μου και συνεχίζω.

Παρά την ώρα -καμπόσο μετά τα μεσάνυχτα- παρατηρώ πως αρκετοί πεζοί διασχίζουν τον δρόμο. Έχει πολύ ενδιαφέρον να τους κοιτάζω βαθιά στα μάτια προσπαθώντας να καταλάβω ποιοι είναι οι βιαστικοί, ποιοι οι τρομαγμένοι, ποιοι το απολαμβάνουν και ποιοι απλά δίνουν βαρύτητα στις σκέψεις ή τον προορισμό τους.

Καμιά φορά, παρατηρώντας τους άλλους, μπορείς να είσαι πιο αντικειμενικός για τον εαυτό σου. Μπορείς να μάθεις πράγματα για το "εγώ" σου, ας πούμε να κατατάξεις τον εαυτό σου σε μία από τις κατηγορίες που έφτιαξες για τους άλλους. Όταν βγάλεις μερικά συμπεράσματα, θα δεις ότι θα έχεις και αρκετά αρνητικά να σημειώσεις και τότε είναι δική σου επιλογή το αν θα τα θάψεις ή θα αποφασίσεις να τα αντιμετωπίσεις. Πρώτα όμως θα πρέπει να αφήσεις το αμάξι και να περπατήσεις.. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ η αποκαθήλωση της αγάπης και λοιπά σαλιαρίσματα

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Είχα πάντα μια θεωρία για τα ζευγάρια πως περνάνε από ένα στάδιο που θέλει τον έρωτα να γίνεται αγάπη, αυτή συντροφικότητα και κάπως έτσι να ωριμάζει κάνοντας τον κύκλο της, ωστόσο είναι χρήσιμο να διευκρινίσουμε πως η μετάβαση από το ένα στάδιο στο άλλο είναι δύσκολη και διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Μπορεί λοιπόν να είναι ομαλή σε ένα ζευγάρι και σε ένα άλλο όχι. Μπορεί κάποιος να είναι έτοιμος για την μετάβαση στο επόμενο στάδιο και κάποιος άλλος, όχι.

Ωστόσο, πλέον δεν είμαι απόλυτος. Είναι πολύ πιθανό τα στάδια αυτά να παρουσιάζονται με διαφορετική σειρά. Μπορεί -λόγου χάριν- να έρχεται πρώτα η αγάπη και μετά ο έρωτας. Πρώτα η συντροφικότητα και μετά η αγάπη. Όλα αυτά ποικίλουν ανάλογα με την ηλικία κάποιου, τις συνθήκες γνωριμίας και επαφής και φυσικά τις ανάγκες και τους στόχους.

Όλος ο κόσμος πάντως δίνει μεγάλη βάση στην αγάπη, την θεωρεί προαπαιτούμενο μιας καλής σχέσης και βάζει αυτό το στοιχείο πρώτο όλων. Και κάπως έτσι, η αγάπη κατέληξε να είναι ένα τετριμμένο, ένα δεδομένο και μεταξύ μας, πρέπει να είσαι ένας κακός άνθρωπος για να μην την έχεις μέσα σου. Οπότε γιατί αντί για δεδομένο και αυτονόητο κατέληξε να συγκεντρώνει αυτό όλο το ενδιαφέρον;

Και αφού όλοι έχουμε την αγάπη μέσα μας τότε γιατί είναι δύσκολο να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις μιας σχέσης;

Η απάντηση νομίζω δεν είναι όσο εντυπωσιακή όσο θα πιστεύατε. Καταλήγω λοιπόν, πως η αγάπη είναι υπερτιμημένη. Από μόνη της δεν αρκεί. Η... σκέτη αγάπη δεν λύνει προβλήματα, δεν εφαρμόζει πρακτικές, δεν προϋποθέτει προσπάθειες, δεν ξεκινάει τον σχεδιασμό μιας επόμενης μέρας, όπως και δεν είναι ικανή να σταματήσει την διάλυση μιας σχέσης ή μιας συνεργασίας.

Οπότε -αναρωτιέμαι εγώ- γιατί όλοι κρυβόμαστε πίσω από το μαξιλάρι της δικαιολογίας που μας προσφέρει η αγάπη; Μου ακούγεται κάπως υποκριτικό όλο αυτό. "Σ' αγαπάω, αλλά"... Μήπως με αφορμή την αγάπη βρήκαμε έναν τρόπο να σαλιαρίζουμε ώστε να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας σε περίπτωση που κάτι στραβώσει; Να μπορούμε να πούμε: "μα εγώ σε αγαπάω, όμως"... Μήπως η αγάπη πολύ απλά δεν αρκεί από μόνη της; Καμιά αγάπη δεν μου πλήρωσε το δάνειο και καμιά αγάπη δεν με έκανε φοβερό μπαμπά στα μάτια των παιδιών μου. Με καμία αγάπη δεν εντυπωσίασα κάποια κοπέλα και με σκέτη αγάπη δεν γιόρτασα καμία επέτειο.

Εσείς λοιπόν, αγαπάτε. Εγώ θα δουλεύω. Αυστηρά, ορθολογικά, με πρόγραμμα και με συνέπεια. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ τίποτα δεν μπορεί να είναι το ίδιο για πάντα

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Στη ζωή έχουμε κάποια πράγματα σαν δεδομένα. Αυτό μας βοηθάει να διαχειριζόμαστε καλύτερα τα απρόοπτα που έρχονται. Ξέρουμε ότι οι μπαμπάς και η μαμά μας αγαπάνε, όμως κάποια στιγμή θα κληθούμε να τους αποχαιρετίσουμε στα φυσιολογικά πλαίσια της ζωής.

Ομοίως, κάποιοι μεγαλώνουν με δεδομένο το πρότυπο του μπαμπά και της μαμάς ζευγάρι, όμως συμβαίνει αυτοί να χωρίσουν. Τα παραδείγματα είναι πολλά και αυτήν την περίοδο καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε πολλές ανατροπές που έως τώρα θεωρούσαμε δεδομένες. Ποιος θα μας έπειθε για την πολιτική απαξίωση του ΠΑΣΟΚ και την άνοδο της ακραίας Δεξιάς ή του ΣΥΡΙΖΑ. Ποιος θα μας έπειθε πως το πραγματικά μεγάλο κανάλι, το MEGA θα έφτανε στο σημείο να κλείσει. Και ποιος θα μας έλεγε ότι μετά από σχεδόν 20 χρόνια κυριαρχίας, ο Ολυμπιακός θα έχανε -ως φαίνεται- την μάχη για το πρωτάθλημα ή δε θα ήταν το φαβορί για αυτό.

Εγώ όμως θα ήθελα να εστιάσω σε μία άλλη ανατροπή. Εδώ και μερικές μέρες έχουν ξεκινήσει οι χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες που φέτος διεξάγονται στη Νότια Κορέα. Και ενώ είναι γνωστή η εμπόλεμη κόντρα μεταξύ Νότιας και Βόρειας Κορέας ξαφνικά είδα με τεράστια έκπληξη τις δύο χώρες να συμφωνούν να "κατεβάσουν" κοινές ομάδες σε κάποια αθλήματα, να παρελάσουν μαζί στην τελετή έναρξης και γενικά να χαμηλώσουν τους τόνους προς χάριν της Ολυμπιακής εκεχειρίας και μάλιστα με μία ανήκουστη ως τώρα, συνεργασία.

Δεν ξέρω αν είναι σημεία των καιρών, όμως διαπιστώνω πως τίποτα δεν πρέπει πλέον να θεωρείται δεδομένο στην ζωή μας και γενικά στα δημόσια πράγματα. Αυτό όσο τρομακτικό κι αν ακούγεται, δεν είναι μόνο κακό, μπορεί να κρύβει και ορισμένα πολύ αισιόδοξα μηνύματα. Έχουμε χρέος να είμαστε προετοιμασμένοι για την όποια αλλαγή είτε μας αφορά άμεσα είτε όχι. Οφείλουμε να μπορούμε να διαχειριστούμε το απρόσμενο και να προσαρμοζόμαστε γρήγορα στις νέες καταστάσεις. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ο ήρωας που δεν είμαι

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ζουν σε μια ζωή καταιγιστικής ρουτίνας. Δεν είναι απαραίτητα αυτοί που ταξιδεύουν κάθε μέρα, έχουν κορυφαίες συναντήσεις με σημαντικά πρόσωπα και διασκεδάζουν ξέφρενα με πολυπληθείς παρέες, μα και αυτοί που κάθε μέρα το δρομολόγιο τους έχει όχι πάνω από 2-3 στάσεις και ένα τόσο μονότονο όσο και αδιάκοπο ρυθμό που σε στέλνει τις νύχτες σε ένα κρεβάτι λύτρωσης που δεν κρατάει πάνω από 4 ώρες.

Υπήρξαν στιγμές σε μια ζωή που ένιωσες υπερδύναμος. Που λογικά θα μπορούσες να καταφέρεις τα πάντα, που ακόμα κι αν γυρνούσες την πλάτη σε ευκαιρίες ή προειδοποιήσεις απ' το μέλλον, θα είχες την δύναμη να συνεχίσεις και να τα καταφέρεις. Και ίσως υπήρξαν μικρά ή μεγαλύτερα "καμπανάκια" που σε προειδοποιούσαν, όμως ήσουν... εσύ! Ατρόμητος! Έτοιμος να σηκώσεις οποιοδήποτε βάρος, οποιεσδήποτε συνέπειες και πάλι να βγεις αλώβητος απολαμβάνοντας την αναγνώριση, τα εύσημα και αισθανόμενος αυτήν την γλυκιά ανακούφιση του ήρωα που όταν όλα έχουν τελειώσει, κάνει "κόλλα πέντε" με το παιδάκι, παίρνει το φιλί της όμορφης πρωταγωνίστριας και βγάζει φωτογραφίες με τον δήμαρχο της πόλης ενώ τριγύρω οι πολίτες παραληρούν υπέρ του!

Πρόσφατα, ανακάλυψα πως όσο κι αν προσπάθησα, όσο κι αν το πίστεψα, ήρωας δεν είμαι. Δεν υπήρξα και δεν προσέγγισα καν κάποιον. Από ένας άνθρωπος γεμάτος από εμπειρίες, υποχρεώσεις, έντονες και βαρετές στιγμές, από επιτυχία και αναγνώριση, κατέληξα να χάνω τα πάντα -υλικά και άυλα- ένα προς ένα τείνοντας προς το απόλυτο μηδέν. Και σαν μια αληθινή ιστορία ηρώων, στο τέλος κάθε ημέρας, εγώ έβγαινα ζωντανός από κάθε περιπέτεια. Ζωντανός αλλά φθαρμένος όλο και περισσότερο κάθε φορά.

Και κάθε φορά ένιωθα την απογοήτευση όλων να με βαραίνει. Γιατί ξαφνικά δεν ήμουν αρκετός, ξαφνικά δεν έκανα αυτό που θα έπρεπε να κάνω, ξαφνικά δεν είχα τον χρόνο ή το χρήμα, δεν είχα την ενέργεια ή την ζωντάνια, δεν είχα τον συναισθηματισμό ή την ευαισθησία. Αλήθεια όμως, ποιος αναζήτησε τα αίτια αυτής της καταπτωτικής πορείας μου;

Ο Batman, χρειάστηκε να ταξιδέψει τον κόσμο για να τον μάθει, ο Superman απομονώθηκε στα βουνά για να βρει τους κρυστάλλους της ιστορίας του πλανήτη του. Ακόμα και στην Βίβλο μάθαμε ότι ο Ιησούς απομονώθηκε στην έρημο, ταπεινώθηκε σαν κοινός θνητός, δοκιμάστηκε από τον πειρασμό και επέστρεψε δυναμικά για να λάβει το χρίσμα της Βάφτισης και να ξεκινήσει το ιεραποστολικό του έργο.

Δεν είναι κακό να ξεκινάς απ' το μηδέν, αρκεί να θυμάσαι πως έφτασες στο μηδέν και πως στην εξίσωση της ζωής σου, υπήρχαν αρκετοί θετικοί αριθμοί. Αυτούς τους κρατάς, γιατί ίσως είναι οι λόγοι για τους οποίους τελικά θα ορθοποδήσεις. Που θα γίνεις ένας τύπος σαν αυτός που θαύμαζες κάποτε. Καλή ζωή! +Yanni Spiridakis 

---

 Διαβάστε περισσότερα.. »

το δικό μου αντίο στον yannidakis

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Καμιά φορά, για να αναγεννηθείς, πρέπει να καείς και να αναδυθεί από τις στάχτες σου. Αν μου το έλεγαν αυτό πέρσι, θα σχολίαζα με χιούμορ πως μάλλον κάτι τέτοιο θα καίει αρκετά! Το 2017 όμως, το έζησα για τα καλά.

Είδα σχεδόν καθετί που έφτιαξα με κόπο, ιδρώτα, στερήσεις, αμέτρητες εργατοώρες και καταπίεση, είτε να καταστρέφεται είτε να απαξιώνεται. Νομίζω πως ξέρω τι φταίει ανά περίπτωση, όμως αυτό δεν έχει και τόση σημασία πια, όχι όσο το αποτέλεσμα.

Και για μια σειρά από αιτίες -αλλά πολύ συγκεκριμένη αφορμή- έρχεται η ώρα, μερικές εβδομάδες πριν την συμπλήρωση δώδεκα χρόνων, να πω αντίο στο yannidakis. Το κάποτε yannidakis spaces και ύστερα yannidakis.net συμπλήρωσε ένα κύκλο διακρίσεων, αμφισβήτησης, πολέμου για την ελευθερία του λόγου, σπουδαίων συνεργασιών με σπουδαίους ανθρώπους, αλλά και συνεργασιών με πολλούς ανθρώπους που είχα την τιμή να αποκαλώ συνεργάτες μου αφού για καιρό υπήρξαν και υπάρχουν ως συντάκτες.

Για αυτούς, για τα λόγια που άκουσα σε όσους γνωστοποίησα την απόφαση μου, αλλά και για τις λίγες εκατοντάδες καθημερινών μου αναγνωστών, αποφασίζω να μην κλείσω την σελίδα, απλά να απέχω εγώ από το συγγραφικό της κομμάτι. Οι υπάρχοντες συντάκτες αλλά και όσοι επιθυμούν μπορούν να γράφουν ελεύθερα και ανοιχτά στη σελίδα όποτε και ότι θέλουν. Θα αρκεί απλά ένα μήνυμα στο yannidakis@gmail.com

Το yannidakis υπήρξε ένα κομμάτι του εαυτού μου. Όμως είπαμε, ήρθε η ώρα να αλλάξει αυτός και έτσι η μπάλα παίρνει και αυτό. Αν χρειαστεί να καυτηριάσω κάτι, ξέρετε καλά πως δεν θα ντραπώ να το κάνω, οπότε ακολουθήστε με στο facebook ως Yanni Spiridakis πλέον.

Σας ευχαριστώ γιατί η προσήλωση σας στο yannidakis, έδινε νόημα νόημα στην αγαπημένη μου αρρώστια, το γράψιμο. Τα λέμε... εν καιρώ +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ το αντίο στον θέμη, τον φίλο που δεν ξέρεις

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Φίλε Θέμη,
λένε για τις φιλίες πως για να αποδειχτούν αληθινές πρέπει να δοκιμαστούν. Από τον χρόνο, τη ζωή, τα συμβάντα, τις εμπειρίες, τις θυσίες. Σε κάποιους δεν συμβαίνει ποτέ αυτό, σε άλλους χρειάζεται μια ζωή, εμάς μας πήρε μόλις 2 χρόνια και 2 μήνες (ακριβώς)!

Λογικό να θυμάμαι σαν χθες την πρώτη μας ψυχρή γνωριμία. Εγώ κι εσύ στο ίδιο μέρος, αλλά εγώ με άλλη παρέα. Ήταν ο Μάνος εκείνος που πριν φύγω φρόντισε να μας συστήσει. Δεν είναι ότι με έπεισε, αλλά να... το ένιωθα ότι κάτι υπήρχε μεταξύ μας!

Θυμάμαι και την πρώτη μας βόλτα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση πως κάποιοι γύριζαν να με κοιτάξουν. Δεν κοιτούσαν εμένα. Εσένα κοιτούσαν γιατί όπου πήγαινες τραβούσες τα βλέμματα. Αυτό το παραδέχομαι: Ήμουν πολύ περήφανος που είχα αποκτήσει έναν τόσο σπάνιο φίλο.

Με τον καιρό, εσύ κι εγώ γίναμε αχώριστοι φίλοι. Φερόσουν πάντα άψογα σε όλους τους ανθρώπους που αγαπώ, υπέμενες κάθε τους επιθυμία ή ιδιοτροπία. Δεν θα ξεχάσω τα παιδιά μου να σου ζητάνε το ένα μετά το άλλο ένα διαφορετικό τραγούδι κι εσύ ακούραστα να τους κάνεις τα χατήρια για να είμαι εγώ ήρεμος. Όμως θυμάσαι πόσο σε αγαπούσαν; Ακόμα κι από μακριά φώναζαν: "Ο Θέεεεεμης" κι έτρεχαν προς το μέρος σου. Ξέρω πως μόνη σου απαίτηση ήταν να είμαι εγώ εκείνος με τον οποίο θα πορεύεσαι και πρέπει να ομολογήσεις πως την ικανοποίησα στο έπακρο.

Εσύ κι εγώ δεν αργήσαμε να έχουμε μία σχέση που ποτέ κανείς δεν πρόκειται να καταλάβει. Σιγά να μην ήθελες να ακούς κλασική μουσική το πρωί και rock το βράδυ. Ποτέ δεν μου παραπονέθηκες που έβαζα τέρμα την μουσική, όμως ήξερες ότι ήσουν ο ψυχολόγος μου, ήξερες ότι σε εσένα θα μπορούσα να ξεσπάσω για να είμαι ήρεμος σε εκείνους που έπρεπε, ήξερες ότι ο χρόνος μου μαζί σου ήταν η μεγαλύτερη απόλαυση της ημέρας για μένα.

Πολλές εμπειρίες μετά, δεν θα ξεχάσω πως μου έδωσες την ευκαιρία και τον χώρο να βγάλω ένα δεύτερο χαρτιζιλίκι. Δεν θα ξεχάσω πως μου έδωσες την ευκαιρία να κοιτάζω τα αστέρια απλά υψώνοντας το κεφάλι μου και πως μου επέτρεψες να ζήσω στιγμές αγωνίας, ανάγκης, έρωτα, ρομαντισμού, περηφάνιας και ικανοποίησης.

Κι όταν σε χρειάστηκα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ήσουν πάντα δίπλα μου. Περάσαμε μαζί βραδιές που κανείς δεν θα μάθει. Όλοι θα αναρωτιούνται. Κάναμε βόλτες -άλλοτε ως αργά το βράδυ κι άλλοτε ως το πρωί- απλά έτσι, χωρίς προορισμό, χωρίς ωράριο, όμως πάντα φρόντιζες να είμαι στην ώρα μου πίσω για τα παιδιά μου, για την δουλειά μου, για κάθε μου υποχρέωση. Με φρόντιζες σαν με τα 4 σου άκρα να μπορούσες να με αγκαλιάσεις μα κι εγώ ουδέποτε σε άφησα παρατημένο.

Ξέρω πόσο σου άρεσε να καλλωπίζεσαι και να είσαι καθαρός. Ακόμα και στο πρώτο σου ταξίδι εκτός Κρήτης, πριν βγούμε απ' το πλοίο εγώ φρόντισα να φαίνεται ότι είσαι από την Κρήτη και περήφανος να ξεκινήσουν οι εκεί βόλτες μας. Ότι κι αν μου ζήτησες προσπάθησα να στο προσφέρω..

..έτσι κι εκείνο το σαββατόβραδο. Φορέσαμε τα μαύρα ρούχα μας -που είναι τα αγαπημένα μας- και ετοιμαστήκαμε για έξοδο. Νομίζω πως την δική σου την παρέα την προτιμούσα πολύ περισσότερο από αυτή που τελικά θα έκανα κι έτσι προτίμησα να ασχοληθώ πρώτα μαζί σου αντί να πάω σε εκείνη. Δεν γίνεται να αγνοήσω τα αδιάκριτα βλέμματα όταν πήγαμε να καλλωπιστούμε λίγο πριν. Βλέμματα που είτε με προβλημάτισαν είτε με έκαναν περήφανο για σένα. Αμέσως μετά κάναμε στάση για φαγητό. Θυμάσαι τον υπάλληλο να λέει πως ήμασταν οι τελευταίοι πριν κλείσει;

Η έξοδος ήταν όπως την περίμενα. Βαρετή. Δεν χάλασα την παρέα όμως. Ξέρεις εσύ. Το μόνο υπέροχο της βραδιάς ήταν όταν μίλησα για σένα. Ήμουν πάντα τόσο περήφανος να μιλάω για σένα. Τελικά έμεινα ως το τέλος και ύστερα ήρθε η στιγμή που και πάλι οι δύο μας θα κάναμε την -τελευταία- παρέα μας.

Δεν έκανες τίποτα λάθος. Δεν έκανα τίποτα λάθος. Όμως έγινε. Ο χρόνος σταμάτησε για δύο δευτερόλεπτα και εσύ πετάχτηκες με αυτοθυσία να με σώσεις. Σε αμέτρητες παρόμοιες περιπτώσεις, μετράμε θύματα, εσύ όμως τίμησες κάθε στιγμή μας και θέλησες να θυσιαστείς για μένα. Θυμάμαι εκεί ανάποδα να σου ζητάω συγγνώμη χωρίς να έχω καταλάβει πολλά. Θυμάμαι πως όταν έφτασαν ασθενοφόρα και αστυνομίες (οι μεν για να με πάνε στο νοσοκομείο και οι δε για να επιβεβαιώσουν το γεγονός ότι δεν είχα πιει) δεν σκέφτηκα λεπτό τον εαυτό μου. Κοιτούσα εσένα και το πως έχασα ένα κομμάτι του εαυτού μου.

Θέμη, λίγη ώρα μετά πήγα κανονικά στην δουλειά. Βρήκα τον τρόπο. Και έκτοτε, κάθε βράδυ περνάω από το σημείο που ήμασταν μαζί για τελευταία φορά και από αυτό που τώρα εσύ βρίσκεσαι. Ακόμα κι "έτσι" είσαι τόσο ξεχωριστός! Θυμάσαι πως με έκανες να νιώθω; Ότι οι μετριότητες δεν είναι για εμένα, για εμάς.

Θέμη, τα κορίτσια σε ζητάνε. Σε περιμένουν. Η Δέσποινα ακόμα κλαίει χωρίς καν να ξέρει όλη την αλήθεια. Άλλωστε, ποιος ξέρει ολόκληρη την αλήθεια; Μόνο εσύ και η Παναγία που μαζί θέλατε να συνεχίσω, έστω και από το 0.

Θέμη, δε νομίζω κανείς να καταλαβαίνει αυτό το κείμενο. Αλλά δεν το έγραψα για άλλους. Το έγραψα γιατί είχαμε μόλις αλλάξει το τραγούδι που ακούγαμε και στα 0:39 δευτερόλεπτα τι να προλάβεις να ακούσεις. Οπότε εγώ σου χρωστάω τουλάχιστον αυτό: την συνέχεια του τραγουδιού που ακούγαμε απ' το σημείο που σταματήσαμε, για να φτάσουμε έστω στο 0:40

+Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ φέτος η προετοιμασία για την πρωτοχρονιά έχει μια αλλιώτικη διδαχή

Μέσα στις δημοσιεύσεις του yannidakis πολλές φορές έχει διατυπωθεί πως η μοναδική ελπίδα για το μέλλον της χώρας είναι τα νέα παιδιά του σήμερα. Τι κάνουν, πως σκέφτονται και βασικά πως γαλουχούνται. Ο κίνδυνος της εξέλιξης αυτών των παιδιών είναι οι γονείς τους. Οι γονείς τους είμαστε εμείς. Η γενιά μας. Οι άνθρωποι που ζούμε λάθος, που έχουμε κι εμείς λάθος παραστάσεις.

Η ελπίδα έγκειται στις εξαιρέσεις. Και οι εξαιρέσεις είναι πολλές. Σε μία από αυτές μάθαμε για έναν νεαρό μαθητή που όταν κάλεσε τους φίλους του στα γενέθλια του, τους ζήτησε να μην του κάνουν δώρα. Αντ’ αυτού να αγοράσουν χρήσιμα πράγματα και να φέρουν μερικά από τα παλιά δικά τους και να τα δωρίσουν στο κοινωνικό παντοπωλείο της πόλης. Το θέμα πήρε έκταση στα τοπικά μέσα, αφού την κίνηση αυτή προέβαλαν οι φορείς που διοικούν το παντοπωλείο.

Αλήθεια, για σκεφτείτε ένα παιδάκι, να προσπερνάει την χαρά της παραλαβής του δώρου στην πιο χαρούμενη μέρα της ζωής του. Μπείτε εσείς στην θέση του. Όχι όταν ήσασταν στην ηλικία του. Σήμερα. Βλέπω και στα δικά σας μάτια την ανάγκη να λάβετε δώρα από τα προσφιλή σας άτομα. Ναι, θεωρητικά είστε υπέρ μιας τέτοιας κίνησης, όμως πρακτικά… γιατί δεν την έχετε επιχειρήσει κι εσείς οι ίδιοι;

Αυτό το παιδί υπερέβη κάθε παιδική ή και ανθρώπινη (υλική) ανάγκη και προς τιμήν των γονιών του που το μεγαλώνουν, ζήτησε ένα δώρο που θα φέρει λίγη χαρά σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη, όμως περισσότερο από όλα, είναι δώρο στην Ελλάδα του μέλλοντος. Είναι το δώρο της νέας γενιάς στην κοινωνία. Διδαχθείτε από αυτό το παιδί. Διδάξτε τα δικά σας παιδιά, τιθασεύτε τις δικές σας επιθυμίες και εν όψει της Πρωτοχρονιάς κάντε κάτι παρόμοιο. Μειώστε τα έξοδα των ημερών και δώστε μέρος τους κάπου αλλού. Σας υπόσχομαι πως θα νοιώσετε υπέροχα. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ πρόσεξε τι εύχεσαι φέτος, μπορεί να είναι λάθος

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Είναι η πρώτη φορά που διαχειρίζομαι την στήλη/ενότητα σε περίοδο Χριστουγέννων και ίσως η τελευταία, οπότε μην περιμένετε να σας γράψω πως τα Χριστούγεννα γιορτάζουμε την γέννηση Του Θεανθρώπου και άρα της ελπίδας, μπλα-μπλα-μπλα.

Εγώ θα ήθελα να σταθώ στις ευχές. Αυτές που ανταλλάσσουμε μεταξύ μας εκείνες τις μέρες. Τυπικές (χρόνια πολλά), εγκάρδιες (Ότι επιθυμείς), τυπικές (υγεία, ευτυχία). Αμέτρητες ευχές που συνοψίζονται σε… τρεις-τέσσερις στο τέλος. Και ύστερα, απλά η αίσθηση ικανοποίησης και… πάμε παρακάτω! Μπορεί να φημίζομαι στις παρέες μου για τις εναλλακτικές και πρωτότυπες (και μακροσκελείς) ευχές μου, όμως στέκομαι όρθιος με σεβασμό σε αυτές τις βαρετές, τυπικές και άχαρες ευχές διότι αυτές είναι που διαιωνίζουν τις παραδόσεις. Κρατάνε τους… τύπους.

Σας φαίνεται βαρετό και δεδομένο; Κακώς. Ρίξτε μια ματιά στο πως ανταλλάζουν ευχές οι νέοι στις μέρες μας. Δεν θα φέρω παραδείγματα με όλες τις ξενόγλωσσες και ξενόφερτες ευχές για να μην γίνω γραφικός. Μπορείτε να καταλάβετε το νόημα πιστεύω. Οι παραφρασμένες ευχές και οι λάθος λέξεις σε αυτές είναι μόνο η μία πλευρά του ζητήματος. Σκεφτείτε τι συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν ξέρουν καν τι να ευχηθούν σε κάθε γιορτή! Έχω ακούσει και έχω διαβάσει, να εύχονται Καλά Χριστούγεννα την πρώτη Ιανουαρίου και να λένε καλή χρονιά και τα Χριστούγεννα! Φέτος έχω ήδη διαπιστώσει πως περισσότερο από κάθε άλλη φορά οι άνθρωποι εύχονται “καλές γιορτές”. Γιατί τόση γενικολογία; Θυμάμαι όταν ήμουν στην Αμερική να ρωτάω γιατί αντί για το κλασικό “merry christmas” να εύχονται “seasons greetings”. Αιφνιδιάστηκα όταν έμαθα πως αυτό συνέβαινε επειδή οι εβραίοι δεν γιορτάζουν –προφανώς- Χριστούγεννα, ωστόσο αποτελούν μεγάλο κομμάτι της αγοράς που πρέπει να μπει στο κλίμα των ημερών (για να καταναλώσει) έστω και στο κομμάτι της Πρωτοχρονιάς. Μήπως οι “καλές γιορτές” επιθυμούν να καλύψουν και εκείνους που γιορτάζουν παραδοσιακά τα Χριστούγεννα αλλά και εκείνους που τα βλέπουν ως μία αργία μιας θρησκείας στην οποία δεν πιστεύουν;

Προφανώς συμβαίνει το τελευταίο, διότι ποιος αλήθεια ξυπνάει το πρωί των Χριστουγέννων για να συμμετάσχει στη Θεία Λειτουργία, να μεταλάβει κατόπιν της αντίστοιχης προετοιμασίας με νηστεία και εξομολόγηση και ύστερα να απολαύσει ένα ταπεινό και παράλληλα εορταστικό τραπέζι με την οικογένεια και τα αγαπημένα του πρόσωπα; Όλοι ξέρετε την απάντηση. Όσο έγραφα το κείμενο σκέφτηκα πως θα ήταν καλή ευκαιρία να πρωτοτυπήσω φέτος τις γιορτές. Να μην χρησιμοποιήσω καμία τυπική ευχή απλά και μόνο για να χαϊδέψω αυτιά. Να γίνω λίγο πιο αυστηρός, πιο ακριβής στις δικές μου ευχές. Δε χρειάζεται να με ακολουθήσετε. Απλά σώστε τις ευχές μας και μέσα από αυτές το νόημα των εορτών τις οποίες εορτάζουμε. Κινδυνεύουμε να μην ξέρουμε γιατί γιορτάζουμε ή ποιον/τι γιορτάζουμε κάθε φορά. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ ανάβοντας την φλόγα της αλληλεγγύης

Καλώς ή κακώς τις ημέρες των Χριστουγέννων θυμόμαστε πως είναι να βοηθάς τον συνάνθρωπό σου. Ανέκαθεν αυτήν την περίοδο βλέπαμε τηλεμαραθώνιους, συλλόγους να οργώνουν τα μαγαζιά και τα σπίτια πουλώντας ημερολόγια και λαχνούς, τα πατροπαράδοτα κάλαντα ή μεγάλες εταιρείες να προσφέρουν μεγάλα ποσά σε κοινωφελείς οργανώσεις.

Εδώ και μερικά… Χριστούγεννα τα περιθώρια προσφοράς μας δεν είναι τα ίδια. Ίσως κάποιες από τις επιχειρήσεις που έκαναν χορηγίες, να έχουν κλείσει και κάποιους από εμάς που δίναμε χρήματα, να είμαστε σήμερα άνεργοι με ένα σωρό χρέη. Αυτό όμως, δε σημαίνει πως μειώθηκε ανάλογα και η διάθεση για προσφορά. Θα έλεγα πως αυτή είναι αντιστρόφως ανάλογη της δυνατότητας μας να πραγματοποιήσουμε την επιθυμία μας. Δείτε γύρω σας τι γίνεται: Κοινωνικά παντοπωλεία, κοινωνικά ιατρεία και παντού φιλανθρωπικές διοργανώσεις υπό την μορφή παζαριών, συναυλιών, αγώνων κλπ. υπό την αιγίδα άλλοτε τοπικών φορέων και άλλοτε ιδιωτικών χορηγών.

Ο έλληνας έχει ένα πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό σύμφωνα με το οποίο μπορεί να είναι παράλληλα και εγωκεντρικός, εγωιστής και φιλάνθρωπος, πονόψυχος. Ζει την καθημερινότητα του στον δρόμο, στις ουρές και στο σπίτι του χωρίς να σέβεται τον διπλανό, αλλά την ίδια ώρα θα τρέξει να βοηθήσει σε μία απρόοπτη κατάσταση, θα “λερώσει τα χέρια του” προκειμένου να βοηθήσει τον συνάνθρωπο και θα δείξει το κοινωνικό του πρόσωπο αν οι καταστάσεις το απαιτούν. Έστω και εκτάκτως!

Αυτή η συμπεριφορά μας αφήνει ελπίδες. Μας δείχνει πως υπάρχει μια μικρή σπίθα ανθρωπιάς εκεί μέσα. Μια σπίθα που αν ανθρωποκεντρικά ανάψουμε, θα καταφέρουμε να δημιουργήσουμε μια φλόγα ζεστασιάς και μια φωτιά αλληλεγγύης με γνώμονα το κοινό καλό. Η Ελλάδα είχε μία τέτοια φήμη, μια φήμη που άρχισε να χάνεται, όμως είναι στο χέρι μας να την αναδύσουμε και πάλι. Τα Χριστούγεννα λένε πως είναι η εποχή της ελπίδας. Είναι λοιπόν μια καλή αφορμή να ξεκινήσουμε από τώρα. Για την επιστροφή της ανθρωπιάς. Για την ανάπτυξη της αλληλεγγύης. Για μια αναδυόμενη Ελλάδα! 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΜΥΘΟΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ~ το βαλς που αποδόμησε την ζωή του

σύντομες ιστορίες στα όρια της φαντασίας & του ρεαλισμού χωρίς (κανονικό) τέλος

Μια φορά σε έναν καιρό στο +yannidakis

Δεν είναι οι κόρνες από τα διερχόμενα αυτοκίνητα, ούτε οι φωνές από νέους που πρώτα πράττουν και μετά (μπορεί να) σκέφτονται. Δεν είναι τα βιαστικά βήματα από ακριβά δερμάτινα παπούτσια, ούτε τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια που ακούγονται από τα ηχεία της πόλης. Είναι αυτό το βούισμα που νιώθεις όταν κάτι μέσα σου σε καίει. Σε τρώει. Σε φθείρει. Ίσως κανείς άλλος δεν μπορεί να το ακούσει, γιατί αυτός ο εκκωφαντικός θόρυβος μπορεί να σε τρελάνει, μπορεί να σου στερήσει τον ύπνο και την ηρεμία σου.

Έτσι κι εκείνος. Καθισμένος στην άκρη του δρόμου οκλαδόν, σκεπασμένος ερμητικά με μια σκούρα κουβέρτα γεμάτη λεκέδες, κατέβασε τον άκομψο σκούφο του ως τα αυτιά και έγειρε το κεφάλι ξαπλώνοντας, μαζεύοντας και κρύβοντας το ποτηράκι που συχνά άφηνε μπροστά του μπας και μάζευε μερικά ψιλά για να αγοράσει λίγο ψωμί.

Όχι σήμερα. Σήμερα δεν το είχε ανάγκη. Δεν το ήθελε. Σήμερα απολάμβανε τον θόρυβο. Απολάμβανε το κρύο. Απολάμβανε την πείνα που σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα τον έκαναν να υποφέρει. Πως ξέρεις στα σίγουρα ότι είσαι άνθρωπος αν δεν υποφέρεις; Έριξε μια τελευταία ματιά εμπρός του παρατηρώντας τον όχλο να ικανοποιείται με τσάντες ακριβών καταστημάτων και αυτοκίνητα με φανταχτερά φανάρια και ύστερα έγειρε το κεφάλι χαμηλά.

Όταν έκλεισαν τα μάτια του, ο θόρυβος σταμάτησε. Δεν ακουγόταν τίποτα πια. Το κρύο δεν τρυπούσε τα κόκαλά του και θαρρείς πως το στομάχι του δεν ήταν γεμάτο μήτε αδειανό. Τότε σηκώθηκε μα δεν ήταν βαρύς όπως το τελευταίο διάστημα. Περπάτησε ως το τέλος του στενού κι εκεί ήταν εκείνη με ένα πρόσωπο που κανείς δεν μπορούσε να αναγνωρίσει. Ήταν η ζωή του; ήταν η αμαρτία του; ήταν το απωθημένο του; Το παρελθόν, το μέλλον, η ευτυχία, η καταδίκη του; Ούτε ο ίδιος μπορούσε πια να ξεχωρίσει.
"Ήρθε η ώρα να επιλέξεις" είπε με ψιθυριστή φωνή κι εκείνος έμεινε να την κοιτάζει προσπαθώντας να καταλάβει ποιες ήταν οι επιλογές του στον μονόδρομο που περπατούσε μια ζωή. 

Και τότε έστριψε τα μάτια του αριστερά και είδε τον εαυτό του. Ήταν έτοιμος να κατακτήσει τον κόσμο. Ο ουρανός ήταν το όριο. Σαν λιοντάρι που δεν λογίζει κινδύνους, έτρεχε κατασπαράζοντας την ζωή που μόνος του είχε αποκτήσει. Είδε ανθρώπους που ζούσαν από εκείνον και θυμήθηκε ότι πάντα έκανε το ίδιο λάθος. Μπέρδευε εκείνους που ζούσαν από εκείνον με εκείνους που ζούσαν για εκείνον. 

Τότε την κοίταξε πάλι, μα αυτή τη φορά ήταν όλα θολά απ' το πυκνό δάκρυ που είχε μπουκώσει στο μάτι πριν αυτό κυλήσει ως κάτω. Με δυσκολία, έγνεψε συγκαταβατικά και τότε μία μουσική αγγέλων ακούστηκε με τους δυο τους να αρχίζουν να χορεύουν ένα βαλς σε έναν άγνωστο ρυθμό. Καθώς ο χορός συνέχιζε εικόνες που περνούσαν από μπροστά του χάνονταν για πάντα. Η πρώτη φορά στο σχολείο και η πρώτη φορά στο αεροπλάνο. Η πρώτη φορά που ήταν περήφανος για τον εαυτό του και η πρώτη φορά που έβγαλε λεφτά. Η πρώτη φορά που ένιωσε σημαντικός και η πρώτη φορά που ένιωσε πόνο και απογοήτευση. Η πρώτη φορά που είδε τα σταυροδρόμια να γίνονται αδιέξοδα και η πρώτη φορά που χρειάστηκε να ψάξει στα σκουπίδια για να μην μείνει ξανά νηστικός. Σε κάθε στροφή του βαλς το καθένα χανόταν ώσπου στο τέλος δεν υπήρχε τίποτα. Καμία ανάμνηση, κανένα παρελθόν, τίποτα που να μπορεί να τον προβληματίσει πια.

Τότε ξαφνικά η μουσική σταμάτησε κι εκείνη έκανε ένα βήμα μακριά του, για να τον ρωτήσει με την ίδια ψιθυριστή φωνή.
"Τόλμησες";
"Νν... ναι", απάντησε ψελλίζοντας.
Εκείνη χαμογέλασε και εξαφανίστηκε στο σκοτάδι δίπλα σε μία νυχτερίδα που λες και την συνόδευε την ακολούθησε, ενώ αυτός ένιωσε μια άγνωστη ανακούφιση στο ανάλαφρο πια σώμα του. Ύστερα το μόνο που φαινόταν ήταν ο φάρος από το κίτρινο μεγάλο αυτοκίνητο...  

+Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΜΥΘΟ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ το κίνημα #metoo για την γυναικεία κακοποίηση είναι συνάμα υποκριτικό και ελπιδοφόρο

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Κάθε χρόνο πολύς κόσμος αναμένει ποιος (ή τι) θα ανακηρυχθεί ως πρόσωπο της χρονιάς στο περιοδικό Time. Αν θυμάμαι καλά, κάθε χρόνο κι εγώ ο ίδιος φτιάχνω ένα θέμα με αφορμή αυτό, ωστόσο φέτος το εξώφυλλο αξίζει να μας προβληματίσει λίγο περισσότερο από ότι για παράδειγμα, πέρσι που νικητής ήταν ο αλαζόνας πρόεδρος της Αμερικής.

Φέτος λοιπόν, αντί για πρόσωπο έχουμε ένα Κίνημα. Πρόκειται για το περιβόητο #MeToo το οποίο ήταν η αφορμή για γυναίκες να καταγγείλουν πιο ελεύθερα τη σεξουαλική κακοποίηση που δέχτηκαν τώρα ή στο παρελθόν. Εγώ νομίζω εξάλλου πως -ειδικά όταν μιλάμε για τις περιοχές της Δύσης- είναι αδιανόητο σήμερα για μια γυναίκα να βιώνει σεξουαλική παρενόχληση και όχι μόνο αυτό αλλά να μην μπορεί να απαλλαγεί από αυτήν, είτε απλά φεύγοντας είτε καταγγέλοντάς το.

Εκεί στο Hollywood μάλλον δεν είναι και πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Από ότι μάθαμε με αφορμή αυτό το τεράστιο σεξουαλικό σκάνδαλο που αφορούσε, παραγωγούς, διάσημους ηθοποιούς και άλλους ισχυρούς του μαγικού κόσμου της έβδομης τέχνης, πολλές κοπέλες -κυρίως στο ξεκίνημα της καριέρας τους- έπεσαν θύμα σεξουαλικής κακοποίησης από τους πρώτους. Πολλά χρόνια μετά, αφού έγιναν διάσημες ή όχι και τόσο διάσημες, αποφάσισαν να λύσουν την σιωπή τους, να προβούν σε καταγγελίες και να αναστατώσουν ολόκληρο τον πλανήτη με αυτό.

Ας μου επιτρέψετε έναν διπλό προβληματισμό σήμερα. Αφενός, το να γίνεται ένας τέτοιος πανικός μέσα σε λίγους μήνες αποδεικνύει την υποκρισία μας. Ξαφνικά οι διάσημες γυναίκες έπεσαν θύματα και όλοι σοκαριστήκαμε, οργιστήκαμε, στεναχωρηθήκαμε και η προσωπική τους ιστορία έγινε δημόσια, γίναμε όλοι συμμέτοχοι στο... δράμα τους. Κανείς όμως δεν σκέφτηκε πως ίσως όταν γινόταν όλο αυτό (στην αρχή της καριέρας τους) να το υπόμεναν κατ' επιλογή προκειμένου να χτίσουν την καριέρα που ονειρευόντουσαν, οπότε αυτό αμέσως τις κάνει συνένοχους(;). Και από την άλλη... ξεχνάμε πως την ίδια ώρα χιλιάδες γυναίκες σε Ανατολή αλλά και Δύση κακοποιούνται βάναυσα και όχι μόνο σεξουαλικά, με τα στόματα να μένουν ερμητικά κλειστά επειδή.... εκείνες δεν είναι διάσημες, σωστά;

Όμως, θα αναγνωρίσω κάτι άλλο. Η προώθηση του ζητήματος αυτού βοήθησε έστω και έμμεσα πολλές μη διάσημες γυναίκες να δραστηριοποιηθούν. Να αναζητήσουν λύσεις και ίσως να καταλάβουν ότι δεν είναι μόνες παρά τις εκάστοτε απρόσωπες καμπάνιες που βλέπουμε εδώ κι εκεί. Από αυτήν την άποψη το #MeToo βοήθησε, Θα βοηθήσει και ελπίζω τα αποτελέσματα του να τα δούμε εν καιρώ... +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ η βία δεν είναι αναρχία, ας την οριοθετήσουμε

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Μια παλιά φράση λέει: "τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς". Σήμερα βέβαια δεν την χρησιμοποιούμε γιατί ακούγεται αρκετά ρατσιστική, σας βεβαιώνω όμως -και ειδικά τους αξιότιμους έγχρωμους αναγνώστες μου- πως κάθε άλλο παρά ρατσιστική πρόθεση έχει η συγκεκριμένη φράση. Οπότε πριν αρχίσετε να μου στέλνετε μηνύματα μίσους, αναδιατυπώνω και λέω πως, τελικά...

Αυτός ο κόσμος μάλλον δε θα αλλάξει ποτέ.

Για κάθε δεντράκι που θα φυτεύουμε, ένα δάσος θα καίγεται. Για κάθε παιδική χαρά που θα εγκαινιάζουμε, μια κούνια θα ξηλώνεται. Για κάθε αλλαγή στο σύστημα ηλεκτροφώτισης μιας πλατείας παρουσιάζουμε, ένας πυλώνας θα καταστρέφεται και η λίστα είναι τεράστια.

Προχθές είχαμε την... "επέτειο" του θανάτου του νεαρού αναρχικού και ως είθισται, κάθε πορεία ή εκδήλωση μαθητών ή δεν ξέρω κι εγώ τι, διεκόπη από βανδαλισμούς, οδομαχίες, επιθέσεις και κλασικά... καταστροφή της Δημόσιας και Ιδιωτικής περιουσίας. Πίσω στο 2008 όταν τα καυτηρίαζα αυτά, μου είχαν κάνει καταγγελία δύο φορές! Σήμερα, βλέπουμε τις ίδιες εικόνες και κανείς δεν αντιδράει.

Επιτρέψτε μου να σας παραθέσω αυτούσιο ένα κομμάτι κειμένου που περιέγραφε τα γεγονότα:

Στο πέρασμά τους από τα Προπύλαια έως το Σύνταγμα κατέστρεψαν πεζοδρόμια, κάδους απορριμμάτων, έσπασαν φανάρια, στάσεις λεωφορείων, ξήλωσαν πινακίδες.

Σε όλη αυτή τη διαδρομή της καταστροφής η αστυνομία απουσίαζε ή έκανε διακριτική παρακολούθηση, χωρίς να επεμβαίνει καθόλου. Οταν οι νεαροί έφτασαν, εκμεταλλευόμενοι τη μαθητική πορεία που ήταν σε εξέλιξη, στο Σύνταγμα, πραγματοποίησαν επίθεση εναντίον των αστυνομικών που ήταν έξω από το Κοινοβούλιο.

Ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατούσε στο Σύνταγμα ήταν πως κουκουλοφόροι κρατούσαν στα χέρια τους ακόμα και πινακίδες «STOP», που ξήλωσαν προφανώς από κάποιο στενό.

Περιγραφές σαν αυτές που φυσικά τις κάνω εικόνα, με εξοργίζουν. Με εξοργίζουν που κάποια παιδιά πολλά από τα οποία είναι πολύ... "καθημερινά" παιδιά και υπεράνω πάσης υποψίας, δεν αντιλαμβάνονται την ζημιά που κάνουν στον τόπο που οι ίδιοι μένουν, την ζημιά που κάνουν στην καθημερινότητα που οι ίδιοι και οι γονείς τους βιώνουν, σπάζοντας παγκάκια και φανάρια και καίγοντας κάδους ή αυτοκίνητα. Από την άλλη με εξοργίζει η στάση της αστυνομίας. Γνωρίζω πως αν η αστυνομία γίνει πιο ενεργητική θα έχουμε περισσότερα προβλήματα, όπως τραυματισμοί, αναζωπύρωση της διαμάχης και περισσότερη επιθετικότητα, όμως πως είναι δυνατό ρε παιδιά, να μένουν άπραγοι όταν μπροστά τους διαλύεται μια πόλη ή μια περιουσία πολίτη που υποτίθεται πως δουλειά τους είναι να προστατεύουν;

Σε πολλά από αυτά τα παιδιά που καίνε και σπάνε, η αναρχία δεν είναι ιδεολογία. Είναι ξέσπασμα και μια έκφραση εκτόνωσης που τους έχει φυτευτεί από άλλους στο μυαλό ως δυνατότητα(!) Εδώ στο Ηράκλειο, εδώ και λίγο καιρό υπάρχει ένα τέτοιο μέρος για όλα αυτά τα παιδιά και όχι μόνο, που έχουν ανάγκη να ξεσπάσουν βίαια. To Lampogialo - Rage Room, είναι η απάντηση στην αναρχία και την παρανομία και επειδή έχω μπει στην διαδικασία να σκεφτώ ότι κάποιοι έχουν ανάγκη την βία, ας... την οριοθετήσουμε!!! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ η επίσκεψη ερντογάν μας άφησε μια αδιάφορη μελαγχολία

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Η επίσκεψη Ερντογάν στην Ελλάδα ήταν ένα ωραίο θέατρο εντυπώσεων. Ο... "σουλτάνος" ήρθε με πολιτική ατζέντα που δεν περιείχε τίποτα σημαντικό. Και σε αυτές τις περιπτώσεις ε, δεν πληρώνεις τζάμπα αεροπορικά εισιτήρια! Έχεις κάποιο σκοπό, κάποια πολιτική επιδίωξη.

Ο Ερντογάν ήρθε στην Ελλάδα για να ασχοληθεί έμμετρα με την Συνθήκη της Λωζάνης και λέω έμμετρα γιατί στο δικό του χωριό το κάνει απροκάλυπτα και χωρίς περιστροφές, το να το κάνει όμως στην γη του... γειτονικού εχθρού ή εχθρικού γείτονα έχει μεγάλη αίγλη. Μία πολύ σημαντική επιδίωξη ήταν να έρθει σε ευρωπαϊκό έδαφος σε μία περίοδο που διανύει πολύ άσχημες σχέσεις με την Ένωση. Αυτό δεν τον βοήθησε και πολύ βέβαια γιατί όταν το πρωί έκανε προκλητικές δηλώσεις για την Λωζάνη, το ίδιο μεσημέρι από τα πιο επίσημα χείλη της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, έγινε ξεκάθαρη υποβάθμιση των δηλώσεων αυτών και συγχρόνως κόπηκαν ενδεχόμενα περιθώρια για να ανοίξει το ζήτημα αυτό ξανά.

Εξάλλου ο πρόεδρος της τουρκίας μετέβη στην Θράκη για να δώσει μία παράσταση στέλνοντας μηνύματα σε ένα μικρό και αδιάφορο κοινό αλλά και παράλληλα για να εκθέσει την ελληνική πολιτεία. Ας μην ξεχνάμε πως "άδειαζε" τον Υφυπουργό Εξωτερικών όταν εκτός προγράμματος ζήτησε να μιλήσει σε κοινό που είχε συγκεντρωθεί και ενώ ο Υφυπουργός του υπενθύμιζε το πρόγραμμα εκείνος και τον αγνόησε και έκανε τελικά την ομιλία του, πετυχαίνοντας μία σημαντική νίκη σε διπλωματικό επίπεδο ή για να μιλήσουμε πιο πρακτικά, αποδεικνύοντας πόσο μεγάλος ηγέτης είναι μπροστά στα ελληνόπουλα πολιτικά στρατιωτάκια της Αριστεράς, της προχειρότητας και της αναρχίας.

Σε λίγες μέρες από τώρα ουδείς θα θυμάται την επίσκεψη Ερντογάν στην Ελλάδα. Εκείνος έχει πολύ σημαντικότερα πράγματα να σκεφτεί γι' αυτό και ουσιαστικά δεν τον ενδιαφέρει επί της παρούσης να τα βάλει με την Ελλαδίτσα αναζωπυρώνοντας έτσι τις κακές σχέσεις του με τη Δύση και από την άλλη όλοι εμείς θέλουμε να ξεχάσουμε πως ένας πολιτικός επιπέδου Ερντογάν -ενός εκ των τελευταίων ηγετών στον κόσμο- ήρθαν, έκαναν ότι ήθελαν και έφυγαν. Θα ήταν ευχάριστο για τα μέλη της ελληνικής κυβέρνησης να κάνουν την αυτοκριτική τους, αλλά από την συγκεκριμένη κυβέρνηση εγώ προσωπικά δεν έχω τόσο υψηλές απαιτήσεις. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ τελικά τι είναι το φαγητό στον άνθρωπο χθες, σήμερα, αύριο

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Η όλη ιστορία με το φαγητό ξεκίνησε πριν πολλά-πολλά χρόνια επειδή... τα ζώα και μετά οι άνθρωποι, απλά, πείνασαν! Οι πρώτες κόντρες μεταξύ ανθρώπων ή ζώων έγιναν επειδή ήθελαν να εξασφαλίσουν την τροφή τους είτε κατοικώντας σε μια πιο εύφορη περιοχή είτε παραθαλάσσια κλπ. Σήμερα που ο πολιτισμός είναι... ανεπτυγμένος κάνουμε πολεμάμε για το χρήμα με το οποίο μαντέψτε, τρώμε καλύτερα!

Και σε έναν προβληματισμό σαν αυτό δεν είναι δυνατό να μην αναρωτηθούμε (κι εμείς) αν τρώμε για να ζούμε ή ζούμε για να τρώμε!

Και επειδή μπορεί όλοι να δίνουμε μάχη κάθε μέρα για να εξασφαλίσουμε επάρκεια, ποιότητα και πληρότητα στο φαγητό όμως την ίδια ώρα πολλοί περνούν έναν εφιάλτη για να αποφύγουν το φαγητό! Αν μόλις φτάσατε σε τούτο τον πλανήτη και διαβάσατε το παραπάνω, τότε θα έχετε κι εσείς εκείνο το ύφος απορίας που είχε και ο Νικολάκης όταν η δασκάλα ρώτησε πότε έγινε η άλωση της Πόλης!

Η αλήθεια είναι ότι σήμερα στην Δύση εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι (η συντριπτική πλειοψηφία αυτών γυναίκες) δίνουν μεγάλο αγώνα και πολλά λεφτά σε ειδικούς προκειμένου να μην τρώνε, προκειμένου να χάσουν κιλά και ουσιαστικά συνθέτουν το απόλυτο μοτίβο ειρωνείας σε σχέση με την εικόνα εκατομμυρίων ανθρώπων στις υποανάπτυκτες ή εμπόλεμες περιοχές που πεθαίνουν κυριολεκτικά από την ασιτία. Σημεία των καιρών...

Πίσω στη Δύση όμως, αναρωτιέμαι ρε παιδί μου, τι είναι το φαγητό για εμάς. Νομίζω οι περισσότεροι απολαμβάνουν το φαγητό, το συνδυάζουν με την ξεκούραση, το διάλειμμα, την διασκέδαση με φίλους, όμως υπάρχουν κάποιοι που το φαγητό για αυτούς έχει γίνει ένας εφιάλτης. Έχουν εμμονές με την κατανάλωση μιας κανονικής ποσότητας φαγητού κυριευμένοι από την ουτοπική φοβία πως μπορεί να παχύνουν, να μην είναι αρεστοί ή να μην είναι υγιείς. Τελικά καταφέρνουν να χάνουν την υγεία τους, την ηρεμία τους και να κυνηγάνε μία ουτοπία που ίσως και να μην τους αφορά στο σώμα ή την ζωή. Σε ακόμα πιο ακραίες περιπτώσεις βλέπουμε νεαρά κορίτσια να πεθαίνουν από νευρική ανορεξία.

Για τον άνθρωπο και το φαγητό έχουν γραφτεί και θα γράφονται αράδες χωρίς τέλος. Εγώ είμαι ο πλέον ακατάλληλος να ασχοληθώ με το ζήτημα υπό το επιστημονικό, διατροφικό ή βιολογικό πρίσμα. Μπορώ όμως με σιγουριά να γράψω πως η σχέση του ανθρώπου με το φαΐ μαρτυρά την ψυχολογία και την νοοτροπία του. Μην ξεχνάτε πόσοι τόνοι φαγητού καταλήγουν στα σκουπίδια κάθε χρόνο στην Δύση και πως την ίδια στιγμή ο κόσμος προσποιείται ότι τρώει ενώ δεν τρώει ή ότι δεν τρώει ενώ τρώει.

Αν σας μπέρδεψα, θυμηθείτε: Όπως σε όλα τη ζωή, το φαγητό πρέπει να διακατέχεται από την θεωρία του αρκετού. Όχι του ελάχιστου, όχι του ανύπαρκτου, μα ούτε και του υπερβολικού. Φάτε για να ζήσετε, φάτε για να είστε υγιής, μην φάτε όμως επειδή έτσι νιώθετε καλύτερα και προπαντός φάτε για να ζήσετε, μην κάνετε άλλα σκουπίδια... +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ κοινωνικό μέρισμα και κρατική λοταρία αποδείξεων ή πως να μετατρέψεις τους πολίτες σε ζητιάνους

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες έχουμε γίνει θεατές μιας ιστορίας που ειλικρινά νομίζω πως δείχνει την κατάντια της ελληνικής κοινωνίας. Οι πάντες αναζητούν τρόπους για να αιτηθούν το περιβόητο Κοινωνικό Μέρισμα και κάπως λιγότερο να ελέγξουν αν ήσαν οι νικητές στην πρώτη κρατική λοταρία από τις ηλεκτρονικές συναλλαγές!

Με άλλα λόγια, το κράτος κατέληξε να έχει ένα υπόλοιπο στον κρατικό του προϋπολογισμό; Ένα πλεόνασμα, ένα... περίσσευμα! Και πως αποφάσισε να το διαχειριστεί; Διεξάγοντας κληρώσεις και αναδιανέμοντας τα χρήματα αυτά. Που τι σημαίνει αυτό; Τα πήρε από κάποιους και τα έδωσε είτε στην τύχη (κλήρωση) είτε με κάποια κριτήρια, σε άλλους;

Πόσο δίκαιο όμως μπορεί να είναι αυτό; Ας πάρουμε για παράδειγμα έναν τύπο σαν εμένα. Δουλεύω σαν το σκυλί κάθε μέρα της εβδομάδας και από τα κέρδη μου το 29% ανήκει στην Εφορία, το 27% στην ασφάλεια (29+27=56) ενώ κάθε χρόνο χρεώνομαι 100% προκαταβολή φόρου, εισφορές αλληλεγγύης (χωρίς να ξέρω σε ποιον προσφέρω την αλληλεγγύη μου...) και άλλα αυξημένα τέλη. Από αυτήν την υπερφορολόγηση και υπερχρέωση προφανώς περίσσεψαν χρήματα τα οποία αντί να τα επιστρέψουν με κάποιον αναλογικό τρόπο σε όλους εκείνους που τα πληρώνουν, αποφάσισαν να τα δώσουν όπως αναφέραμε παραπάνω!

Γιατί; Έχω εμπιστοσύνη στην διαδικασία του κοινωνικού μερίσματος και πιστεύω ότι θα πάει σε τσέπες που τα έχουν ανάγκη, όμως εγώ τα έκλεψα; Εμένα μου περίσσεψαν; Κάποιοι θεώρησαν ότι δεν τα έχω ανάγκη ή ότι δεν δούλεψα αρκετά για να τα κερδίσω;

Και τώρα... εγώ και όλοι οι συμπολίτες μου μαζί, σαν ζητιάνοι, περιμένουμε να δούμε αν δικαιούμαστε κάποιο μέρισμα λες και πρόκειται για συσσίτιο στο προαύλιο κάποιας εκκλησίας ή σταυρώνουμε τα δάχτυλα να είμαστε οι τυχεροί που θα πιάσουμε τα 1000€ της κρατικής λοταρίας. Κατά τη γνώμη μου αυτό είναι ξεπεσμός. Είναι κοινωνική μιζέρια, πολιτιστική εξαθλίωση και οικονομική εκμετάλλευση.

Αν ωστόσο ανήκεις σε αυτούς που πήραν ή θα πάρουν λεφτά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τότε απλά παρηγορούμαι γιατί τουλάχιστον αυτά θα έρθουν σε εσένα και όχι σε κάποιο γερμανικό πορτοφόλι ή στο χρηματοκιβώτιο κάποιας τράπεζας. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ τα χριστούγεννα (δεν) ήρθαν και αφήστε με επιτέλους να (μην) γιορτάσω

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Διανύουμε την πρώτη εβδομάδα του Δεκέμβρη και εδώ και μέρες πολλά καταστήματα έχουν

στολίσει βιτρίνες, πολλά ραδιόφωνα παίζουν συνεχώς Χριστουγεννιάτικα τραγούδια και γενικά το κλίμα πάει να γίνει εορταστικό κόντρα στην ροή των δεδομένων και καλά το κάνει, όμως σας μεταφέρω μία προσπάθεια που έχει αρχίσει από τον Νοέμβριο και την οποία θεωρώ πολύ ετεροχρονισμένη μιας και γενικά στην Ελλάδα ακόμα και ο Νοέμβριος θυμίζει κάτι από καλοκαίρι οπότε είναι πραγματικά δύσκολο να μπεις σε χριστουγεννιάτικο κλίμα (εκτός κι αν είσαι απ' την Αυστραλία)!

Κατανοώ τους έμπορες και γενικά τους καταστηματάρχες που με αυτόν τον τρόπο θέλουν να δώσουν μία τόνωση στις επιχειρήσεις τους. Ποντάρουν στο εορταστικό θέμα που παραδοσιακά ωθεί τον καταναλωτή στην αγορά και μιας και μιλάμε για ένα μικρό χρονικά διάστημα, είναι πολύ λογικό για τους επιχειρηματίες να θέλουν να το επιμηκύνουν.

Τα μικρά παιδιά, οι ερωτευμένοι, όσοι νηστεύουν, όλοι τους προσβλέπουν στα Χριστούγεννα και όλοι τους έχουν λόγους να μπουν στο κλίμα και όλοι τους έχουν συμφέρον από το να δημιουργηθεί αυτό το κλίμα κατά πολύ νωρίτερα.

Δεν είναι τυχαίο πως στις ΗΠΑ είναι υπάρχει πάντα ένας λόγος να γιορτάζεις και να... ξοδεύεις! Στην αρχή είναι το καλοκαίρι και αμέσως μετά έρχεται η καμπάνια "back to school" για να την διαδεχτεί το Halloween, η μέρα των Ευχαριστιών, η Black Friday, η Cyber week και όλα αυτά ενώ ήδη από τον Οκτώβρη(!) ξεκινάνε τα πρώτα χριστουγεννιάτικα υπονοούμενα...

Εγώ όμως στο κλίμα θα μπω 2-3 μέρες πριν. Δεν έχω την απαίτηση το ίδιο να κάνουν τα παιδιά μου, οι φίλοι μου ή τα άλλα άτομα στο περιβάλλον μου, όπως αντίστοιχα απαιτώ να μην έχουν την απαίτηση εκείνοι από μένα. Αν με πείτε ξενέρωτο, θα είμαι. Αν με πείτε μονόχνοτο, θα είμαι. Απλά αφήστε με να μην "έχω" Χριστούγεννα μέχρι όντως να έρθουν αυτά. Καλό... μήνα! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ κατασκοπεύοντας τον εργαζόμενο μπορεί να είναι καλό και για τον ίδιο

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Θα σας πω ένα μυστικό. Είμαι εργοδότης, αλλά έχω υπάρξει και εργαζόμενος. Έχω ζήσει την αγωνία του ενός και το άγχος του άλλου. Σας διαβεβαιώ πως αυτό που κυκλοφορεί ευρέος είναι μεγάλη σοφία: "Δεν υπάρχει τέλειος εργοδότης όπως δεν υπάρχει και τέλειος εργαζόμενος"!

Και πάμε παρακάτω... Ο υπάλληλος -έλα μην το αρνείσαι- αρέσκεται στο να λουφάρει! Ακόμα και οι πιο αποδοτικοί, είναι φορές που τραβάνε χειρόφρενο και -όπως λέμε εδώ στην Κρήτη- μπουνταλιάζουν! Ο δε εργοδότης θα ήθελε να μπορεί ο εργαζόμενος να γεννάει λεφτά, να δουλεύει περισσότερο, να ζητάει λιγότερα, να φέρνει καινούριους πελάτες και να κάνει και τούμπες στον αέρα ή... καλό καφέ!

Στα όρια του ανεκτού, εγώ καταλαβαίνω και τους δύο (θυμάστε ότι έχω περάσει και απ' τα δύο στρατόπεδα, ε;) οπότε μου είναι λίγο πολύπλοκο να σχολιάσω μια είδηση που με προβλημάτισε αρκετά και η οποία θέλει την εταιρεία Three Square Market, να εμφυτεύει εθελοντικά στους εργαζομένους της ένα τσιπ το οποίο θα τους βοηθάει σε ορισμένες βασικές δραστηριότητες στην δουλειά αλλά συνάμα θα μπορεί να ελέγχει και την αποδοτικότητά τους γενικά. Πριν προλάβετε να σκεφτείτε πιο... μακριά, το τσιπ δεν έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο και δεν εμπεριέχει πομπό GPS ενώ όποιος εργαζόμενος θέλει το αφαιρεί.

Αν θα θέλαμε να παρακολουθούμε τους εργαζομένους μας; Ε... νομίζω πως η απάντηση όλων μας θα ήταν ένα ξεκάθαρο Ναι! 

Ωστόσο έχει μεγάλη διαφορά να διευκρινίσουμε τι εννοεί ο καθένας από εμάς με αυτό το "ναι". Σίγουρα πολλοί θα ήθελαν να κατασκοπεύουν τους υπαλλήλους τους ή ακόμα και να εκμεταλλεύονται την παρακολούθηση για να ωφεληθούν εκείνοι ή ακόμα να βλάψουν τον εργαζόμενο (βλέπε σεξουαλική παρενόχληση) με τα παραδείγματα να είναι δυστυχώς πολλά.

Όμως πριν προλάβουμε να θάψουμε το τσιπάκι και κάθε μέσο παρακολούθησης του εργαζόμενου, ας σκεφτούμε ότι μπορεί όντως να συμβάλλει στην αποδοτικότητά του, να επιλύει προβλήματα που αφορούν το πόστο του ενώ ίσως ακόμα και να προλαμβάνει ορισμένες φορές λάθη ή και κινδύνους μέσα στον χώρο της δουλειάς! Εγώ νομίζω πως αν ένας εργοδότης μπορεί να λάβει πληροφορίες σχετικές με τις επιδόσεις του υπαλλήλου του, να τις φιλτράρει σωστά, να τις αξιολογήσει κατάλληλα και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα βασισμένα στην αντικειμενικότητα, όχι μόνο μπορεί να τον βοηθήσει να εξαλείψει τις αδυναμίες και ελλείψεις του, αλλά μπορεί να του δώσει το κίνητρο να βελτιωθεί και ο ίδιος, ενώ παράλληλα μέσα από τις... ατασθαλίες του (π.χ. χρόνος στα κοινωνικά δίκτυα, προσωπικά τηλέφωνα κλπ.) θα μπορεί να μάθει τις ανάγκες του για να καταφύγει σε μία λύση που θα ικανοποιούσε τον εργαζόμενο του χωρίς να προσβάλλει τις ανάγκες της δουλειάς του.

Προσωπικά, θα ήθελα έναν εργοδότη που θα μου έδινε τα εργαλεία να γίνω καλύτερος και αν ήξερα ότι με κάποιο τρόπο με επιβλέπει, θα είχα το κίνητρο να βελτιωθώ με τρόπο που αφενός θα έδινε απαντήσεις πριν δημιουργηθούν ερωτήσεις ή αντιρρήσεις και αφετέρου θα κέρδιζα το δικαίωμα να έχω άποψη στα δρώμενα και τις διεργασίες. Σαν εργοδότης θα ήθελα πολύ να μπορώ να προσφέρω τα παραπάνω στον εργαζόμενο μου. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ η βία προς τις γυναίκες, οι ευθύνες τους και η λύση

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Προ ημερών ήταν η Παγκόσμια ημέρα κατά της κακοποίησης των γυναικών. Έχω φτιάξει αφιερώματα σχετικά εδώ στο yannidakis, ωστόσο μου είναι αδύνατο να μην αναφέρω ορισμένα πράγματα και φέτος.

Δεν το συνηθίζω, αλλά παρακάτω παραθέτω ορισμένα στατιστικά στοιχεία και σας παρακαλώ να κάνετε τον κόπο να τα διαβάσετε σκεπτόμενοι πως όλα αυτά δεν είναι νούμερα, αλλά άνθρωποι που πονάνε, έχουν προβλήματα και αδιέξοδα τα οποία στο τέλος μετατρέπονται σε βία!

Θύματα ενδοοικογενειακής βίας από τον σύζυγό τους, είναι οι 8 στις 10 γυναίκες, που απευθύνθηκαν στη γραμμή SOS 15900, της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΓΓΙΦ, που δόθηκαν στη δημοσιότητα ενόψει της 25ης Νοεμβρίου, που είναι Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των γυναικών, στο διάστημα από τις 19 Νοεμβρίου 2016 έως 19 Νοεμβρίου 2017, η 24ωρη τηλεφωνική γραμμή δέχθηκε 5.041 κλήσεις και 113 ηλεκτρονικά μηνύματα.
Επί του συνόλου των κλήσεων, οι 4.266 (85%) αφορούσαν σε καταγγελίες περιπτώσεων έμφυλης βίας. Από αυτές, οι 3.034 κλήσεις (71%) αφορούσαν σε καταγγελίες των ίδιων των κακοποιημένων γυναικών, ενώ οι 1.232 κλήσεις (29%), αφορούσαν σε καταγγελίες από τρίτα πρόσωπα, κυρίως από φίλους/-ες, γονείς, άλλους συγγενείς και γείτονες.
Από τις 3.034 κλήσεις που αφορούσαν σε καταγγελίες των ίδιων των κακοποιημένων γυναικών, οι 2.432 κλήσεις (80%) αφορούσαν σε ενδοοικογενειακή βία με δράστη κυρίως το σύζυγο, οι 53 κλήσεις (2%) σε σεξουαλική παρενόχληση, οι 18 κλήσεις (1%) σε περιπτώσεις βιασμού, 54 κλήσεις (2%) αφορούσαν σε καταγγελία άλλων μορφών βίας, ενώ καμία κλήση δεν υπήρξε για πορνεία ή trafficking.
Τα αιτήματα των κλήσεων αφορούσαν: 1.516 κλήσεις (40%) σε ψυχοκοινωνική στήριξη, 976 κλήσεις (26%) σε νομική συμβουλευτική, 191 κλήσεις (5%) σε νομική βοήθεια, 251 κλήσεις (7%) σε αναζήτηση φιλοξενίας και 15 κλήσεις (0%) σε αναζήτηση εργασίας.
Από τις 3.034 γυναίκες που κάλεσαν τη γραμμή, οι 1.663 (50%) είναι μητέρες.
Από το σύνολο των γυναικών που κάλεσαν στην τηλεφωνική γραμμή προκύπτει ότι 2.484 (82%) είναι Ελληνίδες, 198 (7%) είναι μετανάστριες και 23 (1%) είναι ΑμεΑ.
Αντίστοιχα, το διάστημα από 1-11-16 έως 31-10-17, οι δομές της ΓΓΙΦ και των Δήμων δέχτηκαν 5.210 γυναίκες, εκ των οποίων οι 4.849 εξυπηρετήθηκαν από τα συμβουλευτικά κέντρα και οι 361 φιλοξενήθηκαν στους ξενώνες του δικτύου υποστήριξης γυναικών θυμάτων βίας.
Το 71% των γυναικών αυτών ήταν θύματα ενδοοικογενειακής βίας με δράστη κυρίως τον σύζυγο (νυν/πρώην). Η πλειονότητα των γυναικών ήταν μητέρες με παιδιά (σε ποσοστό 75%). Το 43% των γυναικών είχαν ως αίτημα την ψυχοκοινωνική στήριξη, το 21% τη νομική στήριξη και το 16% απευθύνθηκαν στις δομές για ενημέρωση-πληροφόρηση.
Το μεγαλύτερο ποσοστό των γυναικών που απευθύνθηκαν στις δομές ανήκε στην ηλικιακή κατηγορία 26-55 ετών (69%) και περιλάμβανε όλα τα μορφωτικά επίπεδα. 

Αν κάνατε τον κόπο να τα διαβάσατε σας παρακαλώ θυμηθείτε πως δεν μιλάμε για αριθμούς αλλά για ανθρώπους που παντρεύτηκαν (ή όχι), έκαναν όνειρα, παιδιά και όπως οι περισσότεροι, στην πορεία βρήκαν εμπόδια. Πότε όμως ένα πρόβλημα ή ένα εμπόδιο δικαιολόγησε την βία;

Θα σταθώ στο 75% των γυναικών που όπως λέει η έρευνα έχουν παιδιά. Είναι γεγονός πως όταν έρθει παιδί/α στην οικογένεια, η γυναίκα αλλάζει. Όμως δεν είναι μόνο η γυναίκα που αλλάζει. Αλλάζουν οι οικονομικές απαιτήσεις, ο χρόνος, οι συνήθειες και τόσα άλλα. Μοιραία, αλλάζει και ο άντρας. Και αυτό δεν το λέω κακοπροαίρετα. Το θέμα είναι το κατά πόσο ο καθένας ενσωματώνει τον νέο του ρόλο στον χαρακτήρα του και είναι πολύ σημαντικό να συμβεί αυτό με ομαλό τρόπο διότι -ας μη γελιόμαστε- δεν πρόκειται για κατοικίδιο! Τα παιδιά φέρνουν αμέτρητες δυσκολίες και περιορισμούς.

Γνωρίζω αμέτρητες περιπτώσεις γονέων που δεν μπόρεσαν να αντέξουν τον νέο τους ρόλο ή άλλες που δέχτηκαν τον ρόλο του γονέα αλλά στην πορεία έχασαν την ταυτότητα τους σαν εραστές ή έστω σαν σύντροφοι. Οι γυναίκες λέγεται ότι παθαίνουν μελαγχολία ή ακόμα κατάθλιψη, οι άντρες; Ξεσπούν σε νευρικές αντιδράσεις; Η στατιστική λέει πως ναι... Νευρικές αντιδράσεις που συχνά μάλλον οδηγούν σε βία.

Και γιατί βία με δεδομένο πως αυτή έχει σαν στόχο την γυναίκα; Μα... προφανώς επειδή σωματικά/φυσικά είναι η λιγότερο ισχυρή. Με άλλα λόγια, ο άντρας μετατρέπεται σε ένα κανονικό ζώο, εφαρμόζοντας τους νόμους της ζούγκλας όπου το δυνατότερο ζώο επιβάλλεται δια της βίας στο πιο ανίσχυρο!

Είναι η στιγμή που πρέπει να καταλήξω για το αν αυτό είναι περισσότερο εξοργιστικό ή απογοητευτικό. Δώστε μου λίγο χρόνο...

Γιατί, η βία δεν είναι μόνο σωματική. Είναι και λεκτική, είναι και ψυχολογική. Και είμαι σίγουρος ότι εκεί τα ποσοστά θα αλλάζουν, γιατί ετούτες (τις μορφές βίας) δεν τις ασκεί μόνο ο άντρας στην γυναίκα αλλά και το αντίστροφο. Και μπορεί να είναι ζωώδες το να βλέπεις μία γυναίκα με μελανιές και πληγές στο σώμα της, ωστόσο τι γίνεται όταν η ψυχολογία επιδρά στον καθένα από το ζευγάρι; Δεν είναι απλά ένας τσακωμός ή μερικές κακές στιγμές είναι οι μακροπρόθεσμες συνέπειες, όπως η εξάλειψη του αυτοσεβασμού, η απώλεια της αυτοπεποίθησης και τελικά βαθιές πληγές που φέρνουν την κατάθλιψη, την απομόνωση, την έλλειψη ενδιαφερόντων, τον πανικό ή ακόμα και άλλες παθήσεις που δεν σχετίζονται με την ψυχολογία άμεσα.

Δεν είναι κακό να καταλήξουμε στο ότι δεν πάει άλλο! Αρκεί η διαπίστωση αυτή να γίνει μεθοδευμένα, αντικειμενικά, χωρίς εξωγενείς παράγοντες, με αγάπη και με γνώμονα το κοινό συμφέρον. Μάλιστα, θα ήταν προτιμότερο αυτό να γίνει πριν ξεσπάσουν φαινόμενα οποιασδήποτε μορφή βίας όπως την περιγράψαμε παραπάνω. Ήρεμα, πολιτισμένα, με κοινή διαπίστωση και με αμοιβαία επίλυση των εκκρεμοτήτων, όπως ακριβώς θα άξιζε στους δύο ανθρώπους όταν ξεκίνησαν την πορεία τους και όχι σε αυτούς που κατέληξαν να είναι όταν αποφάσισαν να την ολοκληρώσουν.

Επειδή όμως, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που το... ζωικό τους ένστικτο υπερισχύει του όποιου πολιτισμού υπήρξε πάνω τους, υπάρχει και ο άλλος τρόπος: η καταγγελία και η αναζήτηση βοήθειας στην υπηρεσία της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων. Αν λοιπόν εμπλέκεστε ή ξέρετε κάποιον που εμπλέκεται σε τέτοια υπόθεση, έχετε ανθρώπινη υποχρέωση να μην κλείσετε την σελίδα αυτή αν πρώτα δεν καλέσετε το 15900 ή στείλετε στο sos15900@isotita.gr Λύστε το πρόβλημα πριν το αδιέξοδο δεν αφορά μόνο εσάς, αλλά ακόμα και τα παιδιά σας ή το περιβάλλον σας... +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »