Σας παρουσιάζω το καλύτερο άρθρο αυτής της εβδομάδας σύμφωνα με την καθαρά υποκειμενική κρίση του yannidakis. Σημειώνεται πως η βράβευση αφορά μονάχα την ενότητα ιστολογίων και για τους χώρους τους οποίους επισκέφτηκα. Παρακάτω δημοσιεύονται και τα υπόλοιπα άρθρα τα οποία ξεχώρισα μέσα στην εβδομάδα ως δευτερεύοντες διακρίσεις για λόγους ενδεχόμενης ισοπαλίας. Το ιστολόγιο που συγκεντρώνει τις περισσότερες βραβεύσεις και διακρίσεις στο τέλος κάθε μήνα βραβεύεται στην ειδική ενότητα "ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ".
από: Vasia is writing...
τίτλος: Ο ΦΟΒΟΣ φυλάει ...την έρημο!
Λένε πως ο φόβος " φυλάει τα έρμα" ,σε προφυλάσσει από τις κακοτοπιές, πως είναι ένα είδος προστασίας. Ισχύει εν μέρει. Από την άλλη πλευρά , όταν είσαι φοβικός, δηλαδή όταν φοβάσαι σχεδόν τα πάντα, αποδυναμώνεσαι και παραλύεις. Στο τέλος δεν μπορείς να δράσεις και να προχωρήσεις παρακάτω σε ότι έχεις βάλει στόχο.
Όταν ήμουν παιδί είχα πολλούς φόβους. Αρχικά φοβόμουν όλα αυτά που φοβούνται τα παιδιά, τα έντομα, τις κατσαρίδες,το πέσιμο και την απώλεια των γονιών. Και καλά τα έντομα, αλλά... η απώλεια... Ήταν μεγάλο μαρτύριο για την παιδική μου ψυχή να σκέφτομαι συνέχεια πως μπορεί να πάθει κάτι η μαμά μου. Όταν την έβλεπα να κοιμάται, ανησυχούσα, πήγαινα από πάνω της να δω αν αναπνέει. Ξέρω, τώρα φαντάζει αστείο, όμως όταν είσαι έξι χρονών είναι μαρτύριο.
Ύστερα ήταν ο φόβος για το σκοτάδι, τα φαντάσματα, και τα κακά πνεύματα. Αργότερα, οι φόβοι μου άρχισαν να έχουν μεγαλύτερες διαστάσεις. Φοβόμουν τις καταστροφές και τον όλεθρο. Ήταν κι ένα ντοκιμαντέρ που είχα δει για την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι που με είχε στοιχειώσει για καιρό και με έκανε να πετάγομαι πάνω όταν άκουγα αεροπλάνο να περνάει λίγο πιο κοντά. Μπορεί να ακούγεται κι αυτό αστείο - και ναι, είναι - αλλά ο φόβος δεν έχει πάντα λογική. Ειδικά όταν είσαι μια σταλιά παιδί. Φοβόμουν λοιπόν τα αεροπλάνα!
Επίσης φοβόμουν τις φυσικές καταστροφές , σεισμούς , και καταποντισμούς, μα πιο πολύ φοβόμουν - ωχ, τώρα πως να σας το πω και να μην γελάσετε- τα ηφαίστεια! Κάπου είδα ή διάβασα για το πως δημιουργούνται τα ηφαίστεια και παρερμήνευσα αυτές τις γνώσεις φιλτράροντας τες μέσα από το φίλτρο του φόβου. Οπότε φοβόμουν πως στα καλά καθούμενα , μπορεί να γίνει ένας σεισμός και ξεπεταχτεί ένα ηφαίστειο στη μέση του δωματίου μου! Ήμουν περίπου στην ηλικία του γιου μου όταν το φοβόμουν αυτό. Για τα σημερινά δεδομένα αρκετά μεγάλη, για τα δεδομένα της εποχής εκείνης όμως πολύ μικρή. Θέλετε να πείτε και ''χαζούλα'' ; Δεκτόν ! Δεν θα σας κρατήσω κακία. Ο φόβος είναι πολύ κακός σύμβουλος για τον ανθρώπινο νου έτσι κι αλλιώς.
Περνούσαν τα χρόνια και οι φόβοι μου έφευγαν δίνοντας την θέση τους σε άλλους φόβους. Στο γυμνάσιο ήρθε και εγκαταστάθηκε μέσα μου ο φόβος της απόρριψης και ο φόβος της αρνητικής κριτικής. Δεν μπορούσα να ακούω για το άτομο μου κακή κουβέντα, με στοίχειωνε με προβλημάτιζε , σε σημείο ακόμη και να πέφτω σε μελαγχολία για μέρες επειδή κάποιο παιδί μπορεί να είπε για εμένα κάτι αρνητικό. Βέβαια έκανα προσπάθειες να το συζητώ με τον εαυτό μου , να πιστέψω σε μένα και να μην ψυχοπλακώνομαι κάθε φορά που δεν αρέσει η προσωπικότητα μου σε κάποιον. Παρόλα αυτά όμως , ο φόβος μου συνέχισε να υπάρχει. Και για να πω και του στραβού το δίκιο, ίσως να με βοήθησε λίγο στο να βρω τις ισορροπίες μου στο τέλος.
Αργότερα , στο λύκειο , ήρθε ο φόβος της μοναξιάς και συμπλήρωσε αυτόν της απόρριψης. Έκαναν καλή παρέα οι δυο τους. Εις βάρος μου βέβαια. Και σαν να μην έφταναν αυτοί, ήρθαν κι άλλοι φόβοι , κυρίως για το μέλλον. Εφηβεία, καταλαβαίνετε! Πάρτι φοβιών γινόταν κάθε βράδυ στο μυαλό μου, κι εγώ ξενυχτούσα μαζί τους.
Βγαίνω από το σχολείο και αρχίζει η ζωή ... Εκεί να δεις φόβοι!
Με πρωταγωνιστή , φυσικά, τον μεγαλύτερο φόβο όλων .. Του Θανάτου! ...
Μερικά ατυχή συμβάντα με θύματα νέους ανθρώπους, με τάραξαν τόσο πολύ που εγκαταστάθηκε μέσα μου για τα καλά αυτός ο φόβος. Δεν θα σας πω πολλά, θα πω μόνο πως κράτησε πολύ , πάρα πολύ , το διάστημα αυτό ! Και ήταν άσχημο. Δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από το μυαλό μου η ιδέα πως μια μέρα θα πεθάνω. Και πως όλα όσα με χαρακτηρίζουν ως άνθρωπο θα τελειώσουν για πάντα. Και τι γίνεται μετά; που θα είμαι; τι θα γίνει; Φόβος άσχημος και σκληρός. Παγωμένος φόβος, που με έκανε να πετάγομαι τις νύχτες από τον ύπνο και να δραπετεύω από τους εφιάλτες μου.
... Στην πορεία , καταλάγιασε κι αυτός όπως κι όλοι οι άλλοι. Βλέπετε , είχα φτάσει πια στα είκοσι τρία και άρχισα να ζω τα νιάτα μου , σε όλο τους το μεγαλείο. Τα ξενύχτια, οι ερωτικές περιπέτειες κι η ζωή που κυλούσε έντονη μέσα μου με έκαναν να μην έχω και πολύ μυαλό για φόβους.
Πέρασαν κι άλλα χρόνια και βρέθηκα παντρεμένη και μαμά. Ο φόβοι αλλάζουν και πάλι. Έχουν επίκεντρο το παιδί μου. Να είναι καλά. Να είναι υγιές , τυχερό, ευτυχισμένο. Αλλά να είμαι κι εγώ καλά , για να μπορώ να του προσφέρω όλα όσα χρειάζεται. Ανησυχίες και φόβοι των γονέων. Κλασικοί φόβοι.
Κάποια στιγμή χώρισα με τον σύζυγο και βρέθηκα μόνη με το παιδί μου. Η μαμά μου ήταν ήδη άρρωστη και γνώριζα πως θα "φύγει". Φόβος της απώλειας, κι αυτή την φορά αληθινός. Πώς θα ήταν η ζωή μου χωρίς την μαμά; Φοβόμουν πολύ την στιγμή που θα την αποχαιρετίσω για πάντα. Ώσπου την έζησα κι αυτή τη στιγμή.
Κι έπαψα να φοβάμαι!
Όχι εξαιτίας αυτού του γεγονότος, αλλά γιατί συνειδητοποίησα πια πως ο φόβος όταν γίνεται υπερβολικός, όταν του επιτρέψεις να σε στοιχειώσει , είναι ο πιο άχρηστος ''φίλος'' που μπορείς να έχεις! Δεν παύει ωστόσο να είναι κι αυτός ένας φίλος! Κι όταν καταλάβεις την πραγματική του σημασία στην ζωή, τότε το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι συνθήκη ειρήνης μαζί του. Και να μην φοβάσαι πια!
Κάθε φόβος, είναι απλώς μια μικρή προειδοποίηση ή σε κάποιες περιπτώσεις μια μικρή προετοιμασία και τίποτα παραπάνω! Είναι ένα ανθρώπινο συναίσθημα και πρέπει να το λαμβάνουμε υπόψιν μας, όχι όμως να το αφήνουμε να μας κατακλύζει. Πολλές φορές ο ίδιος ο φόβος μπορεί να μας βλάψει πολύ περισσότερο από το αντικείμενό του. Εμένα μου πήρε χρόνια για να το καταλάβω και πέρασα πολλές νύχτες άγρυπνες παρέα με τους φόβους μου. Το κατάλαβα όμως. Και νιώθω ευτυχής τώρα πια που μπορώ να κάνω ''πλάκα'' μαζί τους. Ακόμη και με τον ισχυρότερο εξ αυτών...
Διότι, φίλοι μου , επιβίωσα! Κι όχι από τα έντομα, τον βομβαρδισμό, το ηφαίστειο, την απόρριψη, την μοναξιά, την απώλεια, την ασθένεια, τον θάνατο... Αλλά από την καταστροφική μανία των φόβων μου! Από τα νύχια τους ξεγλίστρησα ζωντανή και πλήρης...
Ύστερα γύρισα, τους κοίταξα , τους έριξα μια κλωτσιά στο καλάμι και γέλασα μαζί τους!
Ξεκαρδισμένη στα γέλια ... προχωρώ μπροστά! Κι ας έρθουν κι άλλοι φόβοι στην πορεία της ζωής, θα τους στείλω κι αυτούς, όχι στα ''έρμα'' αλλά στην έρημο, να κάνουν παρέα μαζί με τους άλλους...
Να έχετε μια όμορφη μέρα κι ένα ακόμη πιο όμορφο Παρασκευοσαββατοκύριακο !!
Και να μην φοβάστε να ζήσετε!
Δείτε κι αυτό το βίντεο που ανακάλυψα.. είναι υπέροχο!
ΞΕΧΩΡΙΣΑΝ ΑΚΟΜΑ:
Λένε πως ο φόβος " φυλάει τα έρμα" ,σε προφυλάσσει από τις κακοτοπιές, πως είναι ένα είδος προστασίας. Ισχύει εν μέρει. Από την άλλη πλευρά , όταν είσαι φοβικός, δηλαδή όταν φοβάσαι σχεδόν τα πάντα, αποδυναμώνεσαι και παραλύεις. Στο τέλος δεν μπορείς να δράσεις και να προχωρήσεις παρακάτω σε ότι έχεις βάλει στόχο.
Όταν ήμουν παιδί είχα πολλούς φόβους. Αρχικά φοβόμουν όλα αυτά που φοβούνται τα παιδιά, τα έντομα, τις κατσαρίδες,το πέσιμο και την απώλεια των γονιών. Και καλά τα έντομα, αλλά... η απώλεια... Ήταν μεγάλο μαρτύριο για την παιδική μου ψυχή να σκέφτομαι συνέχεια πως μπορεί να πάθει κάτι η μαμά μου. Όταν την έβλεπα να κοιμάται, ανησυχούσα, πήγαινα από πάνω της να δω αν αναπνέει. Ξέρω, τώρα φαντάζει αστείο, όμως όταν είσαι έξι χρονών είναι μαρτύριο.
Ύστερα ήταν ο φόβος για το σκοτάδι, τα φαντάσματα, και τα κακά πνεύματα. Αργότερα, οι φόβοι μου άρχισαν να έχουν μεγαλύτερες διαστάσεις. Φοβόμουν τις καταστροφές και τον όλεθρο. Ήταν κι ένα ντοκιμαντέρ που είχα δει για την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι που με είχε στοιχειώσει για καιρό και με έκανε να πετάγομαι πάνω όταν άκουγα αεροπλάνο να περνάει λίγο πιο κοντά. Μπορεί να ακούγεται κι αυτό αστείο - και ναι, είναι - αλλά ο φόβος δεν έχει πάντα λογική. Ειδικά όταν είσαι μια σταλιά παιδί. Φοβόμουν λοιπόν τα αεροπλάνα!
Επίσης φοβόμουν τις φυσικές καταστροφές , σεισμούς , και καταποντισμούς, μα πιο πολύ φοβόμουν - ωχ, τώρα πως να σας το πω και να μην γελάσετε- τα ηφαίστεια! Κάπου είδα ή διάβασα για το πως δημιουργούνται τα ηφαίστεια και παρερμήνευσα αυτές τις γνώσεις φιλτράροντας τες μέσα από το φίλτρο του φόβου. Οπότε φοβόμουν πως στα καλά καθούμενα , μπορεί να γίνει ένας σεισμός και ξεπεταχτεί ένα ηφαίστειο στη μέση του δωματίου μου! Ήμουν περίπου στην ηλικία του γιου μου όταν το φοβόμουν αυτό. Για τα σημερινά δεδομένα αρκετά μεγάλη, για τα δεδομένα της εποχής εκείνης όμως πολύ μικρή. Θέλετε να πείτε και ''χαζούλα'' ; Δεκτόν ! Δεν θα σας κρατήσω κακία. Ο φόβος είναι πολύ κακός σύμβουλος για τον ανθρώπινο νου έτσι κι αλλιώς.
Περνούσαν τα χρόνια και οι φόβοι μου έφευγαν δίνοντας την θέση τους σε άλλους φόβους. Στο γυμνάσιο ήρθε και εγκαταστάθηκε μέσα μου ο φόβος της απόρριψης και ο φόβος της αρνητικής κριτικής. Δεν μπορούσα να ακούω για το άτομο μου κακή κουβέντα, με στοίχειωνε με προβλημάτιζε , σε σημείο ακόμη και να πέφτω σε μελαγχολία για μέρες επειδή κάποιο παιδί μπορεί να είπε για εμένα κάτι αρνητικό. Βέβαια έκανα προσπάθειες να το συζητώ με τον εαυτό μου , να πιστέψω σε μένα και να μην ψυχοπλακώνομαι κάθε φορά που δεν αρέσει η προσωπικότητα μου σε κάποιον. Παρόλα αυτά όμως , ο φόβος μου συνέχισε να υπάρχει. Και για να πω και του στραβού το δίκιο, ίσως να με βοήθησε λίγο στο να βρω τις ισορροπίες μου στο τέλος.
Αργότερα , στο λύκειο , ήρθε ο φόβος της μοναξιάς και συμπλήρωσε αυτόν της απόρριψης. Έκαναν καλή παρέα οι δυο τους. Εις βάρος μου βέβαια. Και σαν να μην έφταναν αυτοί, ήρθαν κι άλλοι φόβοι , κυρίως για το μέλλον. Εφηβεία, καταλαβαίνετε! Πάρτι φοβιών γινόταν κάθε βράδυ στο μυαλό μου, κι εγώ ξενυχτούσα μαζί τους.
Βγαίνω από το σχολείο και αρχίζει η ζωή ... Εκεί να δεις φόβοι!
Με πρωταγωνιστή , φυσικά, τον μεγαλύτερο φόβο όλων .. Του Θανάτου! ...
Μερικά ατυχή συμβάντα με θύματα νέους ανθρώπους, με τάραξαν τόσο πολύ που εγκαταστάθηκε μέσα μου για τα καλά αυτός ο φόβος. Δεν θα σας πω πολλά, θα πω μόνο πως κράτησε πολύ , πάρα πολύ , το διάστημα αυτό ! Και ήταν άσχημο. Δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από το μυαλό μου η ιδέα πως μια μέρα θα πεθάνω. Και πως όλα όσα με χαρακτηρίζουν ως άνθρωπο θα τελειώσουν για πάντα. Και τι γίνεται μετά; που θα είμαι; τι θα γίνει; Φόβος άσχημος και σκληρός. Παγωμένος φόβος, που με έκανε να πετάγομαι τις νύχτες από τον ύπνο και να δραπετεύω από τους εφιάλτες μου.
... Στην πορεία , καταλάγιασε κι αυτός όπως κι όλοι οι άλλοι. Βλέπετε , είχα φτάσει πια στα είκοσι τρία και άρχισα να ζω τα νιάτα μου , σε όλο τους το μεγαλείο. Τα ξενύχτια, οι ερωτικές περιπέτειες κι η ζωή που κυλούσε έντονη μέσα μου με έκαναν να μην έχω και πολύ μυαλό για φόβους.
Πέρασαν κι άλλα χρόνια και βρέθηκα παντρεμένη και μαμά. Ο φόβοι αλλάζουν και πάλι. Έχουν επίκεντρο το παιδί μου. Να είναι καλά. Να είναι υγιές , τυχερό, ευτυχισμένο. Αλλά να είμαι κι εγώ καλά , για να μπορώ να του προσφέρω όλα όσα χρειάζεται. Ανησυχίες και φόβοι των γονέων. Κλασικοί φόβοι.
Κάποια στιγμή χώρισα με τον σύζυγο και βρέθηκα μόνη με το παιδί μου. Η μαμά μου ήταν ήδη άρρωστη και γνώριζα πως θα "φύγει". Φόβος της απώλειας, κι αυτή την φορά αληθινός. Πώς θα ήταν η ζωή μου χωρίς την μαμά; Φοβόμουν πολύ την στιγμή που θα την αποχαιρετίσω για πάντα. Ώσπου την έζησα κι αυτή τη στιγμή.
Κι έπαψα να φοβάμαι!
Όχι εξαιτίας αυτού του γεγονότος, αλλά γιατί συνειδητοποίησα πια πως ο φόβος όταν γίνεται υπερβολικός, όταν του επιτρέψεις να σε στοιχειώσει , είναι ο πιο άχρηστος ''φίλος'' που μπορείς να έχεις! Δεν παύει ωστόσο να είναι κι αυτός ένας φίλος! Κι όταν καταλάβεις την πραγματική του σημασία στην ζωή, τότε το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι συνθήκη ειρήνης μαζί του. Και να μην φοβάσαι πια!
Κάθε φόβος, είναι απλώς μια μικρή προειδοποίηση ή σε κάποιες περιπτώσεις μια μικρή προετοιμασία και τίποτα παραπάνω! Είναι ένα ανθρώπινο συναίσθημα και πρέπει να το λαμβάνουμε υπόψιν μας, όχι όμως να το αφήνουμε να μας κατακλύζει. Πολλές φορές ο ίδιος ο φόβος μπορεί να μας βλάψει πολύ περισσότερο από το αντικείμενό του. Εμένα μου πήρε χρόνια για να το καταλάβω και πέρασα πολλές νύχτες άγρυπνες παρέα με τους φόβους μου. Το κατάλαβα όμως. Και νιώθω ευτυχής τώρα πια που μπορώ να κάνω ''πλάκα'' μαζί τους. Ακόμη και με τον ισχυρότερο εξ αυτών...
Διότι, φίλοι μου , επιβίωσα! Κι όχι από τα έντομα, τον βομβαρδισμό, το ηφαίστειο, την απόρριψη, την μοναξιά, την απώλεια, την ασθένεια, τον θάνατο... Αλλά από την καταστροφική μανία των φόβων μου! Από τα νύχια τους ξεγλίστρησα ζωντανή και πλήρης...
Ύστερα γύρισα, τους κοίταξα , τους έριξα μια κλωτσιά στο καλάμι και γέλασα μαζί τους!
Ξεκαρδισμένη στα γέλια ... προχωρώ μπροστά! Κι ας έρθουν κι άλλοι φόβοι στην πορεία της ζωής, θα τους στείλω κι αυτούς, όχι στα ''έρμα'' αλλά στην έρημο, να κάνουν παρέα μαζί με τους άλλους...
Να έχετε μια όμορφη μέρα κι ένα ακόμη πιο όμορφο Παρασκευοσαββατοκύριακο !!
Και να μην φοβάστε να ζήσετε!
Δείτε κι αυτό το βίντεο που ανακάλυψα.. είναι υπέροχο!
ΞΕΧΩΡΙΣΑΝ ΑΚΟΜΑ:
- Κύριε Γεωργιάδη είσαι φασίστας από Μιχάλης
- Αρμέγει (άνισα) τους…αρμεχτές του από αἰέν ἀριστεύειν
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
ωωωω Τιμή μου!!!! :) ευχαριστώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήη τιμή είναι πάντα δική μου!
Διαγραφήεξαιρετικό