Ήταν τέτοιος ο καταιγισμός των γεγονότων των ημερών αυτών που αμέλησα να καυτηριάσω κάτι που περίπου μία εβδομάδα μετά μου κάνει φοβερή εντύπωση.
Στα
γεγονότα της Νίκαιας στη Γαλλία είχαμε πάνω από 80 νεκρούς, δεκάδες τραυματίες, πολλοί απ' αυτούς ζουν μόνο με μηχανική υποστήριξη και η λίστα των θυμάτων συνεχίζεται. Ναι, συνεχίζεται αλλά δεν μιλάμε για κάποιο πόλεμο με τους νεκρούς να μετρώνται με τριψήφιους αριθμούς. Είπαμε, μιλάμε για μερικές δεκάδες ανθρώπων των οποίων στις περισσότερες των περιπτώσεων οι φίλοι ή συγγενείς τους ήταν δίπλα και σώθηκαν, οπότε άρχισαν να τους αναζητούν αμέσως σε ένα από τα πλησιέστερα νοσοκομεία ή κάτω απ' τα σεντόνια που είχαν σκεπάσει διάσπαρτα στον δρόμο, τα πτώματα.
Kι όμως... οι αγνοούμενοι από εκείνο το βράδυ είναι πολλοί, πάρα πολλοί και μάλλον όχι καταμετρημένοι. Η έμπειρη από τρομοκρατία -πλέον- Γαλλία δημιούργησε έναν μηχανισμό εύρεσης αγνοούμενων κάτω από την ομπρέλα της τεχνολογίας, υπό το hashtag
#recherchenice όμως ακόμα και αυτό αποδείχτηκε αναποτελεσματικό αφού αν επισκεφτείτε την ροή του θα δείτε πόσοι ακόμα παραμένουν άφαντοι. Δεν μπορεί. Δεν πήγαν κάπου. Είναι είτε σε κάποιο νοσοκομείο είτε ανάμεσα στα θύματα που υποθέτω πως είναι στη διάθεση των ενδιαφερομένων για να τα αναγνωρίσουν αν πρόκειται για δικά τους άτομα. Και εκεί, σκέφτομαι:
Είναι τόσο δύσκολο να βγάλουν μία φωτογραφία από τους νοσηλευόμενους όπου θα φαίνεται το πρόσωπο του καθένα; Ακόμα κι αν έχει διαμελιστεί κάποιο μέλος του σώματός τους, ακόμα και αν το πρόσωπο έχει υποστεί μερική παραμόρφωση, όσο μακάβριο κι αν είναι, ένας οικείος του/ς θα μπορεί να αναγνωρίσει τον άνθρωπο του.
Ξέρετε, προσπαθώ να βάλω τον εαυτό μου στην θέση αυτών των ανθρώπων. Είναι ο μόνος τρόπος για να προσπαθήσω να καταλάβω το δράμα τους. Και τότε σκέφτομαι ότι δεν θα άντεχα την αγωνία του να μην ξέρω αν ο άνθρωπος μου ζει ή όχι. Θα έμπαινα στην διαδικασία να οικειοποιηθώ με τον θάνατο του ως μία μη αναστρέψιμη διαδικασία, αλλά δεν θα άντεχα κανένα από τα λεπτά που περνούσαν χωρίς να ξέρω αν ζει ή όχι. Δε θα άντεχα κανένα από τα λεπτά που η τύχη του ανθρώπου μου εξαρτώταν από ένα hashtag ή την τύχη. Βασικά, δεν θα άντεχα στην σκέψη ότι δεν θα μπορούσα να αποχαιρετίσω έστω για έλα λεπτό το σώμα του...
...Κάτι που με φέρνει στην προ ημερών επέτειο ενός άλλου τραγικού γεγονότος που με καθήλωσε πριν δύο χρόνια. Την παράλογη πτώση από πυρά της επιβατικής πτήσης της
#MH17 που άφησε όλους τους επιβάτες και το πλήρωμα νεκρούς. Ανάμεσα τους ήταν αυτό το κοριτσάκι:
αγγλικά ξέρετε, ήταν έτοιμη για τις πρώτες διακοπές στη ζωή της
...όμως όχι απλά δεν πρόλαβε να τις κάνει, αλλά ούτε οι γονείς της πρόλαβαν να την αποχαιρετίσουν. Για την ακρίβεια δεν ξέρω καν αν πρόλαβαν να αποχαιρετίσουν ότι έμεινε από το αγγελικό της σωματάκι. Το μόνο που έβρισκε κανείς εκείνη την ημέρα, λίγες ώρες μετά, ήταν εικόνες σαν
αυτή και
αυτή και
αυτή που
πατάτε μόνο αν θέλετε να αντικρίσετε το δυσάρεστο θέαμα διαμελισμένων πτωμάτων, από άντρες, γυναίκες και παιδάκια, σαν την Amy.
Είναι θλιβερό να μην μπορείς να χαιρετίσεις τον άνθρωπο που έχασες και μιλάμε για συμβάντα που δεν αφορούν έναν πόλεμο όπου εκεί είναι μάλλον αναμενόμενο (αν και όχι πάντα). Ακόμα και στον πόλεμο βλέπετε, υπάρχουν στιγμές ανακωχής για να μαζέψει το κάθε στρατόπεδο τα πτώματα του από το πεδίο της μάχης.
Στις τέσσερις δεκαετίες που ζω, έχω αποκτήσει πολλές ιδιότητες σαν άνθρωπος, έχω νικήσει πολλές αδυναμίες μου και έχω αποκτήσει άλλες, όμως μία εικόνα σαν την παραπάνω δεν μπορώ να την ελέγξω, δεν μπορώ να την αποδεχτώ, δεν μπορώ να την αντέξω, δεν μπορώ να την διαχειριστώ. Γι' αυτό... Κάντε κάτι και βρείτε τα θύματα αυτού του ακήρυχτου πολέμου... +Yanni Spiridakis
