Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Κάθε χρόνο τέτοιες εποχές, γίνονται τεράστιες προσπάθειες από συλλόγους και άλλα ιδρύματα για να προσελκύσουν κόσμο ώστε να προσφέρει όσο το δυνατό σε αδύναμες κοινωνικές ομάδες.
Πολλές φορές μιλάμε για παιδιά κακοποιημένα ή ορφανά, για ανθρώπους με συγκεκριμένα σπάνια νοσήματα ή άτομα με αναπηρία ή ακόμα ανθρώπους που έχουν πληγεί από κάποιο σοβαρό περιστατικό. Άλλοτε κάποιον σεισμό ή πιο πρόσφατα οι πρόσφυγες από τον πόλεμο στα μέρη τους.
Κάθε φορά η κινητοποίηση είναι μεγάλη και η ανταπόκριση ακόμα μεγαλύτερη. Με ικανοποίηση διαπιστώνω πως ολοένα και περισσότερο οι έλληνες, ανταποκρίνονται, μοιράζονται το υστέρημα τους και πραγματικά στέλνουν το μήνυμα της αλληλεγγύης. Η ανταπόκριση αυτή πάντως, μου γεννά έναν προβληματισμό. Που βρισκόταν αυτή η... προσφορά τα καλά χρόνια; Τότε που σπαταλούσαμε αμέτρητα λεφτά σε λουλούδια και σπασμένα πιάτα. Τότε που αγοράζαμε με δανεικά χρήματα;
Έτσι ή αλλιώς πάντως, μας δίνεται η ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά σε ορισμένες κοινωνικές ομάδες που είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πως υπάρχουν. Όπως για παράδειγμα τα παιδιά με νοητική στέρηση που εδώ στο Ηράκλειο στηρίζονται από τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό "Ροδαυγή" από ένα παζάρι του οποίου αγόρασα φέτος την λαμπάδα του βαφτισιμιού μου και είχα την ευκαιρία να μάθω ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για τα παιδάκια αυτά.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι οι ναρκομανείς. Εγώ ο ίδιος έχω υπάρξει πολύ αυστηρός με αυτούς τους ανθρώπους καθώς όχι μόνο πέφτουν σε αυτόν τον εθισμό κατ' επιλογή αλλά και υπάρχουν πολλές φορές που γίνονται επικίνδυνοι για το κοινωνικό σύνολο. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι εξαιρούνται από τις ευαίσθητες ομάδες της κοινωνίας μας.
Και ενώ μπορούμε να γράψουμε -ως προς τον προβληματισμό- αμέτρητα πράγματα, θα ήθελα να δούμε σήμερα την "αίθουσα ενέσεων" που άνοιξε πρόσφατα τις πύλες της στο Παρίσι. Πρόκειται για μια αίθουσα που μπορεί να εξυπηρετεί κάθε μέρα έως και 150 τοξικομανείς που θα μπορούν να κάνουν χρήση ναρκωτικών υπό την επίβλεψη ιατρών. Αν σας φαίνεται πολύ προχωρημένο για τα δεδομένα της Ελλάδας, τότε μήπως να το σκεφτείτε λίγο ακόμα; Η προσέγγιση αυτών των ανθρώπων ήταν ανέκαθεν πολύ δύσκολη. Το να τους δώσεις ελεύθερα και με ασφάλεια αυτό που εκείνη αποζητούν κρυφά και με ένα σωρό κινδύνους είναι όχι απλά η λύση αλλά και το ξεκαθάρισμα της ανομίας από την χρήση, κάτι που έως τώρα και ταυτιζόταν και οδηγούσε σε αντίστοιχες οδυνηρές πρακτικές.
Αφού δώσουμε συγχαρητήρια στον Δήμο Παρισιού, να αναρωτηθούμε ή μάλλον να προβληματιστούμε, το κατά πόσο οι φορείς ακολουθούν το παράδειγμα αλληλεγγύης των απλών πολιτών. Γιατί σκεφτείτε λίγο... Ένας πολίτης μπορεί να δώσει 5 ή 50 ευρώ. Ο εκάστοτε Δήμος όμως ή Περιφέρεια, μπορεί να προσφέρει δομές, προσωπικό, εγκαταστάσεις, εξοπλισμό και άλλες παροχές που θα ήταν πολλαπλάσιες φορές πιο χρήσιμες. +Yanni Spiridakis
Πολλές φορές μιλάμε για παιδιά κακοποιημένα ή ορφανά, για ανθρώπους με συγκεκριμένα σπάνια νοσήματα ή άτομα με αναπηρία ή ακόμα ανθρώπους που έχουν πληγεί από κάποιο σοβαρό περιστατικό. Άλλοτε κάποιον σεισμό ή πιο πρόσφατα οι πρόσφυγες από τον πόλεμο στα μέρη τους.
Έτσι ή αλλιώς πάντως, μας δίνεται η ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά σε ορισμένες κοινωνικές ομάδες που είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πως υπάρχουν. Όπως για παράδειγμα τα παιδιά με νοητική στέρηση που εδώ στο Ηράκλειο στηρίζονται από τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό "Ροδαυγή" από ένα παζάρι του οποίου αγόρασα φέτος την λαμπάδα του βαφτισιμιού μου και είχα την ευκαιρία να μάθω ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για τα παιδάκια αυτά.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι οι ναρκομανείς. Εγώ ο ίδιος έχω υπάρξει πολύ αυστηρός με αυτούς τους ανθρώπους καθώς όχι μόνο πέφτουν σε αυτόν τον εθισμό κατ' επιλογή αλλά και υπάρχουν πολλές φορές που γίνονται επικίνδυνοι για το κοινωνικό σύνολο. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι εξαιρούνται από τις ευαίσθητες ομάδες της κοινωνίας μας.
Και ενώ μπορούμε να γράψουμε -ως προς τον προβληματισμό- αμέτρητα πράγματα, θα ήθελα να δούμε σήμερα την "αίθουσα ενέσεων" που άνοιξε πρόσφατα τις πύλες της στο Παρίσι. Πρόκειται για μια αίθουσα που μπορεί να εξυπηρετεί κάθε μέρα έως και 150 τοξικομανείς που θα μπορούν να κάνουν χρήση ναρκωτικών υπό την επίβλεψη ιατρών. Αν σας φαίνεται πολύ προχωρημένο για τα δεδομένα της Ελλάδας, τότε μήπως να το σκεφτείτε λίγο ακόμα; Η προσέγγιση αυτών των ανθρώπων ήταν ανέκαθεν πολύ δύσκολη. Το να τους δώσεις ελεύθερα και με ασφάλεια αυτό που εκείνη αποζητούν κρυφά και με ένα σωρό κινδύνους είναι όχι απλά η λύση αλλά και το ξεκαθάρισμα της ανομίας από την χρήση, κάτι που έως τώρα και ταυτιζόταν και οδηγούσε σε αντίστοιχες οδυνηρές πρακτικές.
Αφού δώσουμε συγχαρητήρια στον Δήμο Παρισιού, να αναρωτηθούμε ή μάλλον να προβληματιστούμε, το κατά πόσο οι φορείς ακολουθούν το παράδειγμα αλληλεγγύης των απλών πολιτών. Γιατί σκεφτείτε λίγο... Ένας πολίτης μπορεί να δώσει 5 ή 50 ευρώ. Ο εκάστοτε Δήμος όμως ή Περιφέρεια, μπορεί να προσφέρει δομές, προσωπικό, εγκαταστάσεις, εξοπλισμό και άλλες παροχές που θα ήταν πολλαπλάσιες φορές πιο χρήσιμες. +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
