Καληνωρίσματα. Βάλτε μια γνωστή εικόνα στο μυαλό σας. Ένα παιδάκι που κάνει τις πρώτες βόλτες στη γειτονιά μακριά από τους γονείς του, με τους φίλους του και οι οποίοι το προκαλούν να πάει μαζί τους στην διπλανή γειτονιά, να πηδήξει έναν τοίχο ή να παίξει μαζί τους στις λάσπες για πρώτη φορά. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή το παιδί κάνει πολύπλοκες διεργασίες στον εγκέφαλό του. Δε θέλει να φανεί δειλός στην παρέα, όμως αναρωτιέται τι θα πουν οι γονείς του αν κάτι πάει στραβά. Τελευταίος του ενδοιασμός είναι το τι μπορεί να συμβεί στον ίδιο. Η παιδική άγνοια κινδύνου, βλέπετε.
Μεγαλώνοντας οι ισορροπίες και οι προτεραιότητες αλλάζουν, όχι όμως και οι ενδοιασμοί. Το αν θα κάνεις έρωτα με την κοπέλα σου στις τουαλέτες της καφετέριας κερδίζοντας το στοίχημα με τους φίλους, το αν θα βάλεις πινέζα στην καρέκλα του καθηγητή. Σε όλα αυτά αρχίζεις να υπολογίζεις τις προσωπικές συνέπειες και η γνώμη των άλλων αρχίζει να διαδραματίζει μικρότερο ρόλο που όμως ποτέ δεν μηδενίζεται. Για δείτε και αυτό (το παράδειγμα): η νεαρή κοπέλα αποφοιτεί και τελικά καταφέρνει να βρει εργασία, όμως ποτέ δεν κάνει το μεγάλο βήμα να ανεξαρτητοποιηθεί φεύγοντας απ’ το σπίτι της. Εδώ, υπολογίζει ιδιαιτέρως το προσωπικό της κόστος, άλλωστε τι θα συμβεί αν δεν καταφέρει να τα βγάλει πέρα ή τουλάχιστον φοβάται την πιθανότητα αυτή; Εδώ ο ενδοιασμός εμπεριέχει κατά πολύ το στοιχείο της οικογένειας. Κανείς δε θα δείρει κανέναν, όμως οι γονείς έχουν κι άλλους τρόπους να εκφράσουν την δυσαρέσκειά τους στα παιδιά. Κι αν η οικογένεια είναι δεμένη ή αυστηρή τότε τα ποσοστά αυξάνονται.
Αρκετά με τα παραδείγματα. Είναι προφανές πως κάθε άνθρωπος έχει κάποια όρια. Εννοείται πως αυτά αλλάζουν με το πέρασμα του χρόνου και με την προσθήκη των εμπειριών του. Οι εμπειρίες και τα βιώματα οριοθετούν σε μεγάλο βαθμό την κόκκινη εκείνη γραμμή πέρα από την οποία σταματά τις δραστηριότητές του, εκεί που το θάρρος και το ρίσκο τελειώνουν. Η διαπαιδαγώγηση, οι ηθικές αξίες, η συνείδηση, ακόμα και τα θρησκευτικά πιστεύω είναι άλλοι βασικοί παράγοντες που συμβάλλουν στην οριοθέτηση αυτής της γραμμής.
Το ερώτημα είναι υπό ποιές προϋποθέσεις μπορεί κανείς να κάνει την υπέρβαση. Ποιοί παράγοντές θα συντελέσουν ώστε να πεισθεί να ξεπεράσει τα όριά του λαμβάνοντας το ρίσκο της επιλογής του και με δεδομένο πως θα πρέπει να ετοιμαστεί να αναλάβει τις συνέπειες στον εαυτό του, την οικογένειά του και το περιβάλλον του. Είναι αρκετή η σκέψη; Η γνώμη των φίλων; Η πρόκληση του ίδιου του εγχειρήματος; Έχουμε σαν άνθρωποι την αντικειμενικότητα να κάνουμε την υπέρβαση όταν οι συνθήκες την ευνοούν ή απλά είμαστε τόσο δειλοί και προσκολλημένοι στην ασφάλεια του παρόντος που θα μείνουμε να κοιτάμε την κόκκινη γραμμή χωρίς ποτέ να μάθουμε τι κρύβεται πέρα απ’ αυτήν;
μπορείτε να προσθέσετε ανώνυμα σχόλια αν δε θέλετε να αποκαλύψετε τις αλήθειες σας.