ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ~ πεθερικά της συμφοράς

 you've got to take this moment στο +yannidakis

Αν εσύ που διαβάζεις αυτό το κείμενο δεν έχεις γνωρίσει τη δική σου πεθερά, είσαι τυχερή. Η Ελληνίδα πεθερά είναι άτιμη γυνή. Αν είσαι η "νύφη" μπορεί να σε αποκαλέσει κοντή, χοντρή, λίγο ασχημούλα, αμόρφωτη, μεγάλη ηλικιακά και πάντα θα πετάξει σποντούλα για κάποια πρώην του καλού σου.

Μου έχει τύχει σπαστική πεθερά. Δεν την πάλευα. Είχε για όλα άποψη: για το αν πρέπει να κουρευτώ, για το τι δώρα πρέπει να κάνω σε διάφορες περιστάσεις, ανεξαρτήτως που δεν είχα τότε αρκετά χρήματα για ακριβά δώρα. Επίσης, μου έλεγε να βοηθάω το γιο της με το σούπερ μάρκετ που παρεμπιπτόντως δε συγκατοικούσαμε.

Θυμάμαι κάποια στιγμή είχε προκύψει ένα πρόβλημα υγείας στο γιο της και φυσικά στάθηκα στο πλάι του τότε συντρόφου μου. Μου είπε ένα τυπικό ευχαριστώ - δεν μπορώ να ακούω ευχαριστώ για αυτονόητα πράγματα. Κάποια στιγμή είχαμε μείνει μόνες και μου αράδιαζε ιστορίες για διάφορες πρώην του γιου της. Και έλεγε... "Η τάδε έτσι, η τάδε είναι η αδυναμία μου... Ο γιος μου μπλέκει παντα με ψηλές. Μάλλον αναζητά το μητρικό πρότυπο", (δικό της συμπέρασμα φυσικά).

Βέβαια όταν συναντιόμασταν μου έλεγε πόσο της είχα λείψει και συνέχιζε να είναι μονίμως τσαντισμένη και καταθλιπτική, και γι' αυτό δεν έκανα πολλές ερωτήσεις.

Η γλυκιά μου με πρόσεχε πάντως. Όποτε πήγαινε στο σπίτι που έμενε ο γιος της του έκανε καμιά δουλειά για το θεαθήναι και παραπονιόταν που έβρισκε τρίχες μου στο πάτωμα. "Μαδάει πολύ η Αναστασία, έλεος!", και πήγε και μου αγόρασε σαμπουάν για την τριχόπτωση το οποίο εννοείται πως δε χρησιμοποίησα ποτέ!

Άλλη περίπτωση πεθεράς είναι εκείνη που πλένει στο στερνοπούλι της, στον πρωτότοκο και μονάκριβο γιο της ακόμα τα ρουχαλάκια του. Που δεν του έχει μάθει ούτε αυγό να τηγανίζει για να μην κουράζεται ο πασάς της. Η μανουλίτσα αυτή δεν μπορεί να καταλάβει ότι το παιδάκι της έγινε ολόκληρος άντρας και πλέον δεν θα είναι μόνο μάνα αλλά και πεθερά, και το ψάχνει σε ξένα τηλέφωνα, που τάχα βρήκε στις πληροφορίες τον αριθμό... Ψάχνει το γιόκα της. Λες να τράκαρε; Λες να έμπλεξε με ουσίες; Στην καλύτερη, σκέφτεται, πως το πουλάκι της μέθυσε και ξερνοβολάει όπου βρει. WRONG! Απλώς το μικρό αγόρι μαθαίνει πως να γίνεται άντρας. Ήμαρτον! Καμία διακριτικότητα αυτές οι πεθερές στις γυναικείες ζωές μας! +Nastazia A

Υ.Γ.:
Κορίτσια θα της πατάξουμε!

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ άντρες και γυναίκες δεν θα κάνουν ποτέ sex γιατί...

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Είναι γεγονός πως εδώ και χρόνια στην ζωή ενός σημερινού ενήλικα της Δύσης, έχει εξανεμισθεί αυτό το "άντρες εναντίον γυναικών". Λίγο οι δράσεις υπέρ της ισότητας, λίγο η εξίσωση με πολλούς τρόπους, των δύο φύλλων. Τελικά, αν είμαστε ίδιοι, γιατί είμαστε τόσο διαφορετικοί;

Αφορμή για το σημερινό κείμενο, στάθηκε η συζήτηση μιας παρέας τριών αντρών από τους οποίους οι δύο ήταν παντρεμένοι.
Ο ένας λέει: "Α, εγώ δεν αντέχω άλλο με τη γυναίκα μου. Σεξ, μία φορά το μήνα κι αυτό μετά από πολύ προσπάθεια".
- "Εγώ είμαι σε πολύ καλύτερη θέση μιας και εμείς με τη γυναίκα μου, το κάνουμε μία φορά την εβδομάδα" δήλωνε κατενθουσιασμένος ο δεύτερος.
Ο τρίτος παρατηρούσε απορημένος την συζήτηση και διστακτικά στην αρχή ρώτησε αν οι δύο πρώτοι μιλούσαν σοβαρά ή ειρωνικά. Όταν κατάλαβε πως οι συνομιλητές του κυριολεκτούσαν έδειξε αιφνιδιασμένος και έτοιμος να μοιραστεί τις δικές του εμπειρίες.

Αρχικά προσπάθησε να κατανοήσει τι είναι αυτό που κάνει τους φίλους του να μην συνευρίσκονται με τις γυναίκες τους. Στην ροή της συζήτησης βγήκαν αρκετά εμπόδια όπως η κούραση, η φθορά, η έλλειψη ενδιαφέροντος, η πίεση της καθημερινότητας κ.α. Τελικά, θα μπορούσε να πει κανείς πως ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα. Είναι όμως έτσι;

Πριν καταλήξουν όλες οι υποθέσεις σε αυτό το δημοφιλές και εύκολο συμπέρασμα θέλησαν να αναλύσουν και την (ερωτική) ζωή του ελεύθερου της παρέας. Ο οικονομικά ανεξάρτητος, με φυσιολογική κοινωνική ζωή και λογικό μέσο όρο εξόδων και κοινωνικών συναναστροφών, όπως και προηγούμενων σχέσεων, νέος, δεν διαφέρει σε πολλά απ' τους φίλους του με την διαφορά πως εκείνος απλά δεν έφτασε κάποια σχέση του έως τα σκαλιά της εκκλησίας.

Ο ίδιος ανέφερε πως οι γυναίκες σήμερα είναι πιο "κλειστές" από ποτέ. Δεν βγαίνουν πολύ κι αν το κάνουν επικεντρώνονται πλήρως στην παρέα τους αρνούμενες να δεχτούν ένα κέρασμα ή λίγο φλερτ από κάποιον που ενδεχομένως θα τις προσεγγίσει σε ένα μπαρ, για παράδειγμα.

Όλοι γνωρίζουμε πως οι γυναίκες είναι εγκεφαλικά όντα, όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχουν σεξουαλικές ανάγκες και ορμές. Στην ροή της συζήτησης η παρέα συμφώνησε πως ενδεχομένως οι γυναίκες να μην έχουν τις ίδιες σεξουαλικές ανάγκες με έναν άντρα. Εγώ διάβασα σε μελέτες πως οι γυναίκες σήμερα αυνανίζονται σε αρκετά μεγαλύτερα ποσοστά απ' ότι στο παρελθόν, όμως και πάλι σε μικρότερο αριθμό απ' ότι οι άντρες. Μάλιστα η διαφορά (βλ. εικόνα) αντρών-γυναικών είναι αχανής σε σημείο προβληματισμού:

Είναι οι γυναίκες τελικά ανέραστες;

Προτείνω να το κάνουμε κάπως ανάποδα. Ας μιλήσουμε για τον άντρα. Ο άντρας άλλαξε μέσα στα χρόνια. Από εκείνον τον βρωμιάρη εργάτη που γυρνούσε σπίτι και ήθελε φαΐ και παντόφλες, έδερνε και έκανε έρωτα στη γυναίκα του όποτε αυτός ήθελε, πέρασαν πολλά χρόνια και αρκετές διακυμάνσεις για να καταλήξουμε στον άντρα που ασχολείται με την κοινωνική του ζωή όπως και με την εξωτερική του εμφάνιση. Το ξύρισμα είναι κομμάτι της περιποίησης της εμφάνισής του άντρα και όχι απλά της υγιεινής του. Το κούρεμα έγινε χτένισμα και τα ρούχα (του άντρα) απέκτησαν ολόκληρη επιστήμη! Ο άντρας πάει γυμναστήριο, φοράει ακόμα και κρέμες και κοιτάζεται στον καθρέφτη περισσότερο από ποτέ. Συμμετέχει στις δουλειές του σπιτιού, ψωνίζει, αλλάζει πάνες, σέβεται ισότιμα το εισόδημα της γυναίκας και την συνεισφορά της στο σπίτι, θεωρεί αυτονόητο ότι θέλει τον προσωπικό της χρόνο για τις δικές της φίλες και δραστηριότητες και συνουσιάζεται περιμένοντας μέχρι να φτάσει σε οργασμό και η σύντροφός του.

Όμως η γυναίκα δεν έμεινε ευχαριστημένη ούτε με αυτόν τον άντρα!

Η νέα τάση, θέλει τον άντρα... lumbersexual ή σε μια πιο ελεύθερη ελληνική μετάφραση, ξυλοκόπο. Αντιγράφω επί λέξη: "Είναι ο άντρας που μοιάζει σαν να βγήκε κατευθείαν από τα δάση. Εχει καλοφτιαγμένη γενειάδα, παντού τατουάζ, πίνει ουίσκι και η αρρενωπότητά του ξεχειλίζει. Πρόκειται για ένα μοντέλο που οι γυναίκες δείχνουν να προτιμούν και εύχονται να μείνει για πάντα." Διαβάστε όμως και παρακάτω: "Αυτό που χαροποιεί τις γυναίκες είναι ότι ο lumbersexual δεν είναι brutal, άξεστος και βίαιος. Συμπεριφέρεται σαν πραγματικός τζέντλεμαν, αγαπάει την οικογένειά του, έχει αδυναμία στα παιδιά του, μπορεί να αλλάξει ακόμη και πάνες. Επίσης, ξέρει να συμπεριφέρεται με τρόπους και χειρίζεται τις γυναίκες σαν βασίλισσες." Και μην σπεύσετε να ειρωνευτείτε ή να αμφισβητήσετε. Αυτός ο άντρας υπάρχει. Θα τον βρείτε σε κάθε πόλη της Ελλάδας και εκτός αυτής. Και το συγκλονιστικότερο όλων είναι πως πλέον οι τάσεις και οι... καταβολές κυκλοφορούν τόσο γρήγορα λόγω τεχνολογίας, που ξαφνικά βλέπεις καρό πουκάμισα, γενειάδες και τατουάζ λες και έπεσε "ξυλοκοπική επιδημία" απ' την οποία προσβλήθηκαν ένα κάρο (κάρο και καρό, το 'πιασες;) άντρες!

Οπότε τώρα, θα ήθελα να επιστρέψουμε λίγο στην γυναίκα και πάλι. Η γυναίκα ξύπνησε μια μέρα ή μάλλον κοιμήθηκε μια νύχτα και ονειρεύτηκε τον άντρα. Τον φαντασιώθηκε και πλάθοντας σε αυτήν την φαντασία έναν... ξυλοκόπο, έφτασε σε οργασμό! Και κάπως έτσι, λύνεται το παγκόσμιο ανθρωπολογικό μυστήριο της γυναίκας που αρνείται πεισματικά να κάνει σεξ είτε ως παντρεμένη είτε ως ελεύθερη την ίδια ώρα που αυνανίζεται με μηδενικές τιμές τουλάχιστον στα μάτια ενός άντρα.

Και επειδή αυτός ο προβληματισμός κάπου πρέπει να καταλήξει, παραθέτω ένα δικό μου κοινωνικό πείραμα που έκανα μπροστά σε άλλα άτομα. Μια πολύ εντυπωσιακή (στα όρια της πρόκλησης) κοπέλα κατέβαινε μέρα-μεσημέρι το πεζοδρόμιο ακριβώς μπροστά μας, οπότε με περισσό θάρρος την σταμάτησα λέγοντας της:
"Συγγνώμη, θέλω να σε ρωτήσω κάτι". Εκείνη σταμάτησε. "Είσαι πολύ εντυπωσιακή κοπέλα και επειδή γράφω ένα σχετικό άρθρο σε ένα blog, θέλω απλά να σε ρωτήσω αν περιποιήσε τον εαυτό σου έτσι για κάποιο άτομο συγκεκριμένα ή όχι. Μόνο αυτό".
Εκείνη σάστισε για λίγο, χαμογέλασε με κλειστό στόμα και μου είπε κοιτώντας με στα μάτια: "Όχι. Το κάνω για να αρέσω στον εαυτό μου" είπε, χαμογέλασε πιο ελεύθερα και συνέχισε. Βρείτε τώρα εσείς έναν... ξυλοκόπο και κάντε του την ίδια ερώτηση. Ο άντρας δεν θα παραδεχτεί ποτέ ότι ακολουθεί μία τάση, το πιο πιθανό είναι να σου πει ότι τα γένια τα είχε από παλιά, το ίδιο και για το τατουάζ κ.ο.κ.

Και ποιο είναι τελικά το συμπέρασμα; Οι φαντασιώσεις του άντρα διαμορφώνουν την εμφάνιση της γυναίκας ακριβώς το ίδιο με τις φαντασιώσεις της γυναίκας που διαμορφώνουν την εμφάνιση του άντρα. Υποσυνείδητα όμως, γιατί τελικά ο καθένας το κάνει για τον εαυτό και καταλήγει να πορεύεται ο καθένας παράλληλα μόνος του αφήνοντας το σεξ για κάποια άλλη στιγμή ή εποχή. Είναι όπως με τα κοινωνικά δίκτυα που μας έφεραν τόσο κοντά μεταξύ μας κι όμως την ίδια στιγμή είμαστε όλοι τόσο απομακρυσμένοι... +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ όταν μιλάει το σώμα

χαιρετώ τα science nerds του +yannidakis

Τελευταία όλο και περισσότεροι άνθρωποι καταλήγουν στο γιατρό εξαιτίας κάποιου προβλήματος που αντιμετωπίζουν στην υγεία τους, και ενώ οι εξετάσεις βγαίνουν «καθαρές», το πρόβλημα παραμένει. Δυστυχώς, τα προβλήματα υγείας δεν οφείλονται μόνο σε παθολογικούς παράγοντες, οφείλονται και σε συναισθηματικούς. Είναι τα λεγόμενα ψυχοσωματικά προβλήματα.

Το σώμα μας επηρεάζεται από το τι νιώθουμε και σκεφτόμαστε, και όταν δεν μιλάει το στόμα... μιλάει το σώμα. Η πίεση στη δουλειά, ένας ενοχλητικός συνάδελφος, ένας χωρισμός, η σεξουαλική καταπίεση, η απώλεια κάποιου συγγενή, κλπ, μπορούν να μας επηρεάσουν με τρόπους που ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε. Όταν, λοιπόν, τα συναισθήματά μας είναι αρνητικά, επηρεάζουν όλη τη χημεία του σώματός μας, με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση της υγείας μας.

«Τα ψυχοσωματικά αποτελούν ένα μέσο έκφρασης των καταπιεσμένων δυσάρεστων συναισθημάτων και των ψυχολογικών συγκρούσεων/αδιεξόδων του ατόμου, μέσα από το σώμα», εξηγεί η ψυχολόγος Β. Μαργέτη. Σαν συνέπεια, το άτομο νιώθει μεγάλη καταπίεση, άγχος και στην προσπάθειά του να καταπολεμήσει τα συναισθήματα του, τα καταπνίγει, τα «ξεχνάει», ή πείθει τον εαυτό του πως τα έχει ξεπεράσει. Τότε, το σωματικό σύμπτωμα χτυπάει σαν ξεχασμένο ξυπνητήρι, προκειμένου να μας αφυπνίσει. Όσο και να καταπιέσουμε τα συναισθήματά μας, είναι μαθηματικά βέβαιο πως αυτά θα βρουν την έξοδο κινδύνου, όσο επώδυνη και αν είναι αυτή για τον οργανισμό μας.

Γιατί όμως το σώμα μας προσπαθεί να μας θυμίσει πράγματα που θέλουμε να ξεχάσουμε; Τι γίνεται στην περίπτωση που μεταξύ σώματος και ψυχής υπάρχουν άλυτες υποθέσεις, και το σώμα δεν μας αφήσει να ξεχάσουμε ποτέ; Είμαστε καταδικασμένοι να περάσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας ως νοσούντες;

Συμπέρασμα: ίσως είναι καιρός να αρχίσουμε να μιλάμε.+el. gk. 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ ο ηττημένος ανταγωνιστής του σήμερα μας, πρέπει να είναι ο εαυτός του χθες μας

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Και όχι με την κακή έννοια, πάντα.

"Τι σημαίνει αυτό;" θα μου πείτε και δικαίως θα απορείτε. Αυτό, λοιπόν, θα πει πως κάθε μέρα που ξημερώνει, το μοναδικό μέτρο σύγκρισης που θα πρέπει να έχει κάποιος είναι μονάχα ο ίδιος του ο εαυτός, όπως αυτός ήταν χθες ή προχθές ή την προηγούμενη εβδομάδα κοκ.

Για τους... "ανταγωνιστικούς" αλλά και για όλους αυτούς οι οποίοι διαρκώς παρατηρούν το πως είναι ο περίγυρος τους και αναλόγως δρουν, ο σημερινός προβληματισμός είτε θα φανεί όπως μια ανάσα ανακούφισης και δροσιάς που ξεκουράζει τον νου, είτε ως ένα ακόμα μέτρο σύγκρισης το οποίο θα αγωνιούν να ξεπεράσουν. Για εκείνους που αντιμετωπίζουν την καθημερινότητα τους, αλλά και την ζωή εν γένει, ως μια επαναλαμβανόμενη πραγματικότητα επιτυχίας/αποτυχίας, ίσως φανεί σαν λόγος κινητοποίησης και αναθεώρησης των δεδομένων, καθώς και αιτία θέσης νέων στόχων. Για όλους τους υπόλοιπους, όμως, που έχουν ενστερνισθεί αυτό το "μότο", το κείμενο αυτό θα τους βρει να γνέφουν καταφατικά το κεφάλι και να αναφωνούν εσωτερικά ή εξωτερικά ένα "μμμ ίσως....".

Μην ξεγελιέστε όμως. Το εύλογο "άγχος" το οποίο αναδύεται και μας καταλαμβάνει ακολουθώντας αυτόν τον προσωπικό οδηγό που εμείς δημιουργούμε καθ' όλη την διάρκεια ύπαρξη μας, κάθε άλλο παρά μη παραγωγικό είναι. Δεν υπάρχει πιο υγιής στρατηγική προσωπικής εξέλιξης από το να θέτεις ορισμένα standards συγκριτικά με το πώς ήσουν στο πρόσφατο παρελθόν σου και αντίστοιχες κατευθυντήριες γραμμές προερχόμενες από (ίσως) από εσένα, με σκοπό να στοχεύεις να τα ξεπεράσεις ή τουλάχιστον να τα ικανοποιήσεις. Δεν υπάρχει πιο ικανοποιητικό συναίσθημα από το να παρατηρείς εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου να βελτιώνεται και να εξελίσσεται μέσα από την αυτο-καθοδήγηση, όπως επίσης και μέσα από την αυτο-οριοθέτηση του πήχη της βιωματικής πορείας σου. Αν αυτό σας παραπέμπει σε μια συνεχή αυθυποβολή εξετάσεων, δεν πέφτετε έξω. Αν, επίσης, αυτό σας παραπέμπει σε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο δοκιμασιών, δεν κάνετε λάθος. Και, τέλος, αν αυτό σας παραπέμπει σε έναν ατέρμονο κύκλο προσπαθειών, εξακολουθείτε να έχετε αντιληφθεί την φιλοσοφία του αποψινού τίτλου.

 Έτσι ακριβώς δεν είναι και η ζωή άλλωστε;

ΥΓ: Το σημαντικό μάλλον, όπως και το ουσιώδες, είναι να κοιτάς πίσω σου και να παρατηρείς ότι σου έλλειπε κάτι, που τώρα όμως το έχεις αποκτήσει-κερδίσει. Ποτέ το αντίθετο.

Εις το επανιδείν...+Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ αυτοί είμαστε...

χαιρετώ τα science nerds του +yannidakis

Η Ελλάδα είναι μια χώρα που ανά τους αιώνες έχει περάσει πολλά και δυστυχώς θα περάσει ακόμα περισσότερα. Αυτό που κυρίως περιμένεις από τη χώρα αυτή είναι να έχει κάποιες... ευαισθησίες, ιδίως όσον αφορά την προσφυγιά, που αποτελεί ένα τεράστιο κομμάτι της ελληνικής ιστορίας. Γιατί και οι Έλληνες υπήρξαν πρόσφυγες, και μάλιστα αρκετές φορές.

Με την όποια λογική, λοιπόν, διαθέτω, μου ήταν εξαρχής δύσκολο να κατανοήσω την αντίδραση των ανθρώπων και συγκεκριμένα πολλών Ελλήνων γονέων, όταν έγινε γνωστό πως πολλά ελληνικά σχολεία επρόκειτο να δεχθούν στις τάξεις τους προσφυγόπουλα. Οι γονείς έγιναν έξαλλοι! Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα απαγόρευσαν οι ίδιοι την είσοδο των παιδιών στα σχολεία αλυσοδένοντας την πόρτα, ή απαγόρευσαν στα παιδιά τους να πάνε στο σχολείο ως ένδειξη διαμαρτυρίας.

Δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω... Καταρχήν να πούμε πως εφόσον φαίνεται ότι σαν λαός δεν διαθέτουμε καμία παιδεία και ζούμε γενικώς πίσω από τον ήλιο, δεν είμαστε πρακτικά σε θέση να διδάξουμε τίποτα ουσιαστικό σε αυτά τα παιδιά. Και πάλι όμως, ποιος έχει το δικαίωμα να στερήσει από τα προσφυγόπουλα το δικαίωμα -έστω- της ανεπαρκούς μόρφωσης που προσφέρουν τα σχολεία της χώρας μας;

Οι δικαιολογίες που χρησιμοποιούν είναι οι προφανείς... Τα προσφυγόπουλα είναι βρώμικα, δεν είναι εμβολιασμένα, έχουν ψείρες, κλπ, κλπ... Και ρωτάω: πόσα ελληνόπουλα απέκτησαν μέσα στα σχολεία ηπατίτιδα Α; Πόσα ελληνόπουλα έχουν ψείρες; Πόσα ελληνόπουλα από αμέλεια των γονέων τους δεν εμβολιάζονται; Ας πούμε τα πράγματα όπως είναι. Είμαστε μια χώρα κωλορατσιστών με βλάχικη νοοτροπία που δεν χωνεύουν ούτε τον ίσκιο τους! +el. gk. 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ γιατί το συριακό δεν πρέπει να είναι τόσο σοβαρό στην ελλάδα;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Θα ξεκινήσω όπως θα κλείσω σήμερα. Δηλαδή θα σημειώσω πως εδώ στην Ελλάδα και ειδικά στο yannidakis έχουμε δώσει μεγαλύτερη σημασία στο Συριακό απ' ότι το μερίδιο των προβλημάτων μας εδώ, δικαιολογεί. Και πριν με επικρίνετε (εμένα που σε κάθε πόλεμο η σελίδα σταματάει την ροή της για να καλύπτει το... πολιτικό ρεπορτάζ) αφήστε με να σας το αποδείξω.

Η προηγούμενη εβδομάδα στιγματίστηκε από δύο πολύ ενδιαφέροντα γεγονότα, άξια να μας προβληματίσουν, πάντα σχετικά με το Συριακό.

Από τη μια, είχαμε τους πρόσφυγες που κόλλησαν στην Ελλάδα και η Ελλάδα παρέμεινε κολλημένη, όχι πάντως εξαιτίας των προσφύγων... Την περασμένη εβδομάδα, τα παιδιά τους ξεκίνησαν να πηγαίνουν στα σχολεία μας, αφού τα δικά μας κολλεγιόπαιδα σχόλασαν και πρόκειται να διδαχτούν βασικές έννοιες του Δυτικού Πολιτισμού, των Αγγλικών και Ελληνικών και άλλα πράγματα που θα τους δώσουν ορισμένες βάσεις πολιτισμού...

Κι ενώ τα παιδάκια προσήλθαν στις αίθουσες με ένα πρόγραμμα επιδοτούμενο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τον ΟΗΕ, με τις σχολικές τους τσάντες, τα αναλώσιμα υλικά και τα ημερομίσθια των άνεργων Ελλήνων εκπαιδευτικών, κάποιοι αντέδρασαν για έναν σωρό λόγους και ακόμα προσπαθώ να καταλάβω γιατί; Είναι λογικό να θέλουμε όλοι αυτοί οι άνθρωποι να γυρίσουν στην πατρίδα τους αφού ο πόλεμος τελειώσει κι αν τελικά μείνουν εδώ, να καταμεριστούν ισότιμα στα κράτη της Ευρώπης και του κόσμου.

Όσο όμως βρίσκονται εδώ, θέλουμε αλήθεια να έχουμε τα παιδιά τους φυλακισμένα; Αν χίλια από αυτά, εκατό... έστω δέκα, τελικά μείνουν μόνιμα στην Ελλάδα στα πλαίσια αυτής της "μοιρασιάς" θέλουμε να παιδιά με θυμό για την χώρα που τα είχε εγκλωβισμένα; Θέλουμε να παρουσιαστούμε σαν μία εχθρική χώρα προς αυτά; Θέλουμε να βγουν ελεύθερα στην κοινωνία εκπαιδευμένα με τα δικά τους ήθη και νοοτροπία; Αυτή της βίας και της ωμότητας; Εγώ λέω, όχι! Από την στιγμή που η σχολική συμμετοχή των παιδιών αυτών δεν επιβαρύνει την ελληνική οικονομία που τόσο υστερεί στην Παιδεία, γιατί να δολοφονήσουμε πνευματικά και νοητικά αυτά τα παιδιά. Γιατί να τα μετατρέψουμε σε αυριανούς τζιχαντιστές απλά και μόνο με την αδιαφορία μας;

Σίγουρα όμως αυτό, δεν θα έπρεπε να είναι η είδηση της ημέρας. Όχι σε μια Ελλάδα που έχουμε πολύ πιο σοβαρά πράγματα για να ανησυχήσουμε. Θα έπρεπε να είναι το θέμα της ημέρας στην Συρία... Καθώς μπορεί σε περιοχές κοντά στη Δαμασκό να υπάρχει ειρήνη και ασφάλεια, να χρηματοδοτούνται ακόμα και καμπάνιες τουριστικής προβολής, ωστόσο λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα ο πόλεμος είναι πιο θανατηφόρος από ποτέ τις τελευταίες μέρες. Δείτε λίγο αυτό:

These young people are partying hard in Syria while the rest of the country is trapped under the rubble. pic.twitter.com/aKyKbXaRWc

— AJ+ (@ajplus) October 14, 2016

Τι μας λέει αυτό; Οι ίδιοι οι Σύριοι δεν ενδιαφέρονται για κανέναν πόλεμο, δεν ενδιαφέρονται για τους άμαχους συμπατριώτες τους, δεν αντιδρούν καν που ο Ασάντ δεν τους αφήνει να περάσουν προς αυτό το κομμάτι της χώρας για να προστατευτούν μέχρι να τελειώσουν οι εχθροπραξίες. Γιατί συμβαίνει αυτό; Μα η απάντηση είναι απλή. Στην Συρία η ζωή είναι φτηνή. Η βία γνωστή. Ο κόσμος είναι εξοικειωμένος με τον πόλεμο. Τίποτα από αυτά δεν σοκάρει τον μέσο Σύριο πολίτη. Την ώρα που εμείς ενδεχομένως δακρύζουμε και ίσως μεθαύριο βάλουμε το χέρι στην τσέπη για να συνδράμουμε σε αποστολές αλληλεγγύης, εκείνοι ξοδεύουν σε πάρτι στην πόλη!

Κι ενώ αν αυτό γινόταν στην Δύση θα ήταν κατακριτέο, σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι, δεν πρέπει να είναι, ακριβώς εξαιτίας της νοοτροπίας των εκεί λαών. Στην ελεύθερη Συρία λοιπόν ο πόλεμος δεν είναι κατ' ανάγκη το πρώτο θέμα. Άρα... γιατί να είναι στην Ελλάδα; Μήπως δίνουμε μεγαλύτερη βαρύτητα απ' ότι θα έπρεπε; +Yanni Spiridakis

///σας το είχα πως θα κλείσω όπως άρχισα...///

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ~ η δεύτερη κοινωνία των social media

 you've got to take this moment στο +yannidakis

Είμαι σόσιαλ-μιντιακή. Και πώς αλλιώς να γίνει όταν είσαι δημοσιογράφος και καθημερινά επικοινωνείς με συναδέλφους και μέσα από αυτά παρακολουθείς τις εξελίξεις της πραγματικής κοινωνίας.

Τονίζω τον όρο πραγματική γιατί πολλοί είναι εκείνοι που νομίζουν ότι με ένα Facebook και ένα Twitter έχουν όλη τη δύναμη της Γης. Εννοείται πως αυτό δεν ισχύει και αναρωτιέμαι ποιος είναι ο πραγματικός λόγος που πίσω από τα κοινωνικά δίκτυα κάποιοι νιώθουν παντοδύναμοι και στην καθημερινότητά τους είναι διστακτικοί μέχρι και καλημέρα να πουν.

Τα έχουμε παρεξηγήσει τελείως τα πράγματα. Με τα κοινωνικά δίκτυα έχουμε το πλεονέκτημα ότι απευθυνόμαστε σε ευρύ κοινό. Έως εδώ καλά. Όταν πίσω από την οθόνη ενός υπολογιστή, τάμπλετ ή ενός κινητού τραμπουκίζουμε και γινόμαστε χυδαίοι είμαστε τουλάχιστον "λίγοι". Απορώ τι εμποδίζει ορισμένους να ξεδιπλώσουν το υβριστικό τους ταλέντο live.

Άλλη απορία που μου έχει δημιουργηθεί είναι γιατί τα κοινωνικά δίκτυα έχουν αντικαταστήσει τα προξενιά. Το τι γκομενιλίκια παίζονται online δε λέγεται. Και δώσ' του τα κoπλίμεντα και να σου τα ερεθιστικά λόγια της νύχτας τα αίματα ανάβουν. Εγώ δε λέω. Ανθρώπινο είναι το φλερτ και η έξαψη, αλλά δεν είναι καλύτερη η ζωντανή προσέγγιση; Να μπορέσεις να μυρίσεις τον άλλο, να βλέπεις τις εκφράσεις του προσώπου του - και μιλάω για γνωριμίες μεταξύ αγνώστων σε νυχτερινά μαγαζιά κλπ.

Το δε φοβερό είναι οι παντρεμένες γυναίκες οι οποίες δεν έχουν αφήσει τεκνό για τεκνό στο facebook. Σου λέει η 40+, με τα παιδιά και το σύζυγο που σκυλοβαριέται, σιγά δεν είναι αμαρτία να προσεγγίσω διαδικτυακά κάποιον που μου αρέσει. Δεν είναι αμαρτία. Ε ναι "μανδάμ" μόνο η συνουσίαση θεωρείται αμαρτία (λέμε τώρα).

Πότε θα αντιληφθούμε ότι τα σόσιαλ είναι εργαλείο δουλειάς κυρίως και αναψυχής με ορισμένα όρια. Δεν ξέρω αν θεωρείτε τις απόψεις μου συντηρητικές απλά η γελοιότητα κάποιων καταστάσεων με ξεπερνά σαν προσωπικότητα. Κλείνοντας, να υπογραμμίσω ότι δε μου αρέσει η επιφάνεια και η νοοτροπία των κοινωνικών δικτύων στηρίζεται στο "φαίνεσθαι". +Nastazia A 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ βία και σεξ πιστοποιούν την ανθρώπινη υποκρισία

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Πρόσφατα ο διάσημος σκηνοθέτης Paul Verhoeven δήλωσε πως: "Η καταστροφή (βία) και η αναδημιουργία (σεξ) είναι νομίζω οι κυρίαρχες δυνάμεις στον κόσμο" κάτι που με έβαλε σε σκέψεις αναφορικά με την υποκρισία του κόσμου (και) σήμερα.

Μπορούμε εύκολα να ανακαλέσουμε εικόνες κατά τις οποίες μία σκηνή βίας γίνεται αντικείμενο ιδιαίτερης προσοχής. Σε κάποια ταινία, σε κάποιο τηλεοπτικό ρεπορτάζ ή πολύ περισσότερο όταν εκτυλίσσεται μπροστά μας. Και κατά έναν ανώμαλα περίεργο τρόπο το ίδιο συμβαίνει σε κάθε ευκαιρία που γινόμαστε μάρτυρες μια ερωτικής στιγμής στην οποία δεν είμαστε εμείς πρωταγωνιστές. Και πάλι, θυμηθείτε μια ερωτική σκηνή σε κάποια κινηματογραφική ταινία ή ένα πραγματικό ειδύλλιο που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια σας.

Αντιδράσεις; Σοκαριστικές φυσικά. Όλοι θα μιλήσουν για το βίωμά τους, χωρίς να διευκρινίζουν αν συμφωνούν ή όχι μ' αυτό, χωρίς να ξεκαθαρίσουν αν υποσυνείδητα απόλαυσαν αυτό που αντίκρισαν. Γιατί αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς θα πρέπει να παραδεχτούμε πως η βία και το σεξ, μας ερεθίζει. Ερεθίζει τις αισθήσεις και εξιτάρει το πνεύμα.

Και αυτό δεν είναι κακό. Είναι μάλιστα, φυσικό. Το κακό είναι ότι δεν το παραδεχόμαστε με την ίδια φυσικότητα που υποστηρίζουμε την ομάδα μας ή το αγαπημένο μας συγκρότημα. Το κακό είναι πως σε μια εποχή όπου βία και σεξ κυκλοφορούν ελεύθερα γύρω μας, εμείς επιμένουμε να τα θεωρούμε ταμπού καταφέρνοντας απλά να πιστοποιήσουμε το μέγεθος της υποκρισίας μας. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ λίγα λόγια για τις δεύτερες "ευκαιρίες"...

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Λένε οι του... εξωτερικού: "Fool me once, shame on you. Fool me twice, shame on me..." το οποίο λίγο-πολύ ελληνιστί μεταφράζεται σε: "Ντροπή σου αν με κοροϊδέψεις μια φορά, ντροπή μου αν με κοροϊδέψεις δύο...".

Και ενώ το συγκεκριμένο "απόφθεγμα" είναι στο νόημα, την σημασία και σε αυτό που θέλει να περάσει σχετικά ορθό, αν κανείς πάει στο λίγο πριν, καθώς και στο λίγο μετά, της χρονικής στιγμής που ειπώνεται μια τέτοιου είδους φράση, δίχως έκπληξη θα αντιληφθεί ότι οι παράγοντες και οι παράμετροι που θα συνυπολογιστούν παρέα με αυτήν, θα επηρεάσουν αρκετά την "αμφιλεγόμενη σοφία" που φέρει. Ας μην γελιόμαστε. Το "ρητό" αυτό αναφέρεται σε περιπτώσεις όπου δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες σε κάποιον ή κάτι, όταν κάνουμε τα γνωστά "πισωγυρίσματα", αλλά και στο κατά πόσο η κρίση μας (στην οποία οφείλονται και τα δύο προηγούμενα) είναι σωστή, εν τέλει. Παράλληλα, αφήνει και να εννοηθεί (ή το λέει και κατάμουτρα -μεταξύ μας-) ότι είμαστε οι μόνοι υπαίτιοι αν την "πατήσουμε" και την δεύτερη φορά.

Όμως, αναφέραμε κάποιους παράγοντες-παραμέτρους πιο πάνω. Τι συμβαίνει με αυτούς; Αυτοί/ες λοιπόν, έχουν να κάνουν με τις "δεύτερες ευκαιρίες" και για το αν πρέπει να τις δίνουμε. Αξίζει να τις δίνουμε ακόμα και με τον φόβο ότι θα πάνε χαμένες; Είναι θεμιτό να προσφέρονται ή είναι απαραίτητο να διεκδικούνται; Αξίζει μια ενδεχόμενη δεύτερη απογοήτευση την πιθανότητα να πιάσουν τόπο; 

Προσωπικά, πιστεύω ότι οι δεύτερες ευκαιρίες πρέπει να κερδίζονται ή να έχουν ήδη κερδηθεί. Πρέπει να αποδειχθεί ότι αξίζουν ή να έχει φανεί ήδη η αξία τους. Βάζοντας στην άκρη, στον βαθμό που είναι εφικτό την, μάλλον θολωμένη για την στιγμή, κρίση μας, ο καθένας μας μέσα του "ξέρει" τι είναι αυτό στο οποίο αξίζει να (ξανά)ποντάρει και τι είναι αυτό που θα πρέπει απλώς να προσπεράσει.

Οι προβληματισμοί, βέβαια, ξεκινάνε όταν συμπεριλάβουμε και αυτήν την θολωμένη κρίση που βάλαμε στην άκρη λίγο πιο πριν...

ΥΓ: Και για να μην το ξεχάσω, αν βρεθούμε εμείς στην απέναντι όχθη και μας χαριστεί μια δεύτερη ευκαιρία, ας μην την χαραμίσουμε. Είτε σκεφτόμαστε να εκμεταλλευτούμε, είτε να την απορρίψουμε. Ίσως κάποιος άλλος την αξίζει περισσότερο...

Εις το επανιδείν...+Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ τα παγκόσμια χτυπήματα των "κλόουν" προκαλούν ανατριχίλα...

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis

Είναι γεγονός πως, ειδικά μετά το "It" του S.King, η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν βρίσκει πλέον τους κλόουν αστείους. Δεν ξέρω αν γι' αυτό φταίει το έντονο μακιγιάζ-μάσκα που καλύπτει τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, τα ζωγραφισμένα, παγωμένα χαμόγελα ή η σωρεία των θρίλερ που ακολούθησαν το "It", πάντως φαινόμενα σαν αυτά που θα περιγραφούν παρακάτω καθόλου δεν βοηθούν στην αποκατάστασης της ουσίας των πραγμάτων, δηλαδή του στερεοτύπου του κλόουν ως διασκεδαστή.

H πρώτη σύλληψη

Όλα ξεκίνησαν από την Νότια Καρολίνα των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου άρχισαν σποραδικά να εμφανίζονται άτομα ντυμένα με στολή κλόουν σε περιοχές κοντά σε δάση. Υπήρξε μάλιστα μαρτυρία ότι ένας απ' αυτούς τους "κλόουν" παρακινούσε τα παιδιά να τον ακολουθήσουν στο δάσος. Κι ενώ κάποιοι προσπαθούσαν να αποδώσουν τα συμβάντα σε παιδική φαντασία ή σε φαρσέρ (με υπερβολικά κακό χιούμορ), το φαινόμενο διασπειρόταν σε πολλές περιοχές μεταξύ των οποίων: Βόρεια Καρολίνα, Τζόρτζια και Κεντάκι, στο οποίο μάλιστα έμελλε να έχουμε και την πρώτη σύλληψη ενός εκ των "κλόουν". Όπως είναι λογικό, οι φήμες ξεκίνησαν να οργιάζουν για τη φύση και τους σκοπούς των ατόμων αυτών, προκαλώντας κλιμακούμενη αναστάτωση στις τοπικές κοινωνίες, με αποκορύφωμα τα συμβάντα σε πανεπιστήμια της Πενσυλβάνια και της Μασαχουσέτης, με φοιτητές να χάνουν τον έλεγχο και να παρεκτρέπονται στην είδηση πως ένας κλόουν υπάρχει στον πανεπιστημιακό χώρο. Η "μόδα" (;;;;) αυτή δεν άργησε να εξαπλωθεί και σε άλλα σημεία του πλανήτη, με τους "κλόουν-τρομοκράτες" να κάνουν την εμφάνισή τους στην Ευρώπη (στο Νιούκαστλ της Αγγλίας)  αλλά και στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας.

Οι αρχές κατευθύνονται στο ότι πρόκειται για άτομα που επιθυμούν (και καταφέρνουν...) να προκαλέσουν τον πανικό και τη σύγχυση, χωρίς απαραίτητα να βλάψουν σωματικά κάποιον, αφού παρά την υπερπληθώρα καταγγελιών δεν υπάρχει κανένα κρούσμα βίας. Αναφορικά τώρα με το τι μπορεί να παρακινήσει έναν άνθρωπο να μπει στη διαδικασία να μασκαρευτεί, να βαφτεί κλόουν και να κυκλοφορήσει στους δρόμους με μόνο στόχο να πάρει χαρά και ικανοποίηση από τον πανικό των περαστικών, αυτό είναι ένα πιο βαθύ και δύσκολο θέμα, που δυσκολεύει ακόμη περισσότερο αν αναλογιστούμε το εύρος του φαινομένου.

Είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον το να δούμε πως θα εξελιχθεί στο μέλλον όλη αυτή η ιστορία, αν θα "ξεφουσκώσει" ή αν θα κατορθώσουν τελικά οι "κλόουν" να προκαλέσουν μαζική υστερία. Όπως και να' χει πάντως, πρόκειται σίγουρα για μία ιστορία που μοιάζει βγαλμένη από κινηματογραφικό φιλμ και θα χαραχθεί στα παγκόσμια χρονικά. +Κωνσταντίνα Πορφυρού

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ ποια είναι η αλήθεια για τον αστυνομικό που ψέκασε τους συνταξιούχους (και ποιοι είναι αυτοί);

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Λοιπόν... τι έχουμε σήμερα; α, ναι...

Χαμός από την κίνηση αστυνομικού να ψεκάσει με χημικά τους συνταξιούχους που διαδήλωναν και έτσι η κυβέρνηση δείχνει το πραγματικό της πρόσωπό.

Όπως πάντα στο +yannidakis δεν σχολιάζουμε εν βρασμώ. Προβληματιζόμαστε πάνω σε ένα γεγονός περιλαμβάνοντας στον προβληματισμό μας και τις συνέπειες του γεγονότος αυτού.

Γι' αυτό και επέλεξα να ασχοληθώ με το θέμα μόλις σήμερα. Βλέπετε εκτός από το γεγονός που πυροδότησε τρομακτικά σχόλια που κινήθηκαν στα κλισέ της βίαιης αντίδρασης του αστυνομικού, της αλλαγής νοοτροπίας της κυβέρνησης που άλλοτε υπερασπιζόταν τους συνταξιούχους, καθώς επίσης και την προκλητική ανοχή των αστυνομικών σε αναρχικούς την ίδια ώρα που επιτέθηκε τόσο εύκολα σε ηλικιωμένους, πρέπει να μελετήσουμε και την επόμενη μέρα.

Η επόμενη μέρα περιελάμβανε τον εντοπισμού του αστυνομικού που προέβη στον ψεκασμό και κατόπιν στην απολογία του. Παραθέτω μέρος της αυτούσιο: "Φοβήθηκα ότι θα αναποδογύριζαν την κλούβα. Αν γύριζε θα πλάκωνε συνταξιούχους ή αστυνομικούς. Μπορεί να είχαμε θύματα. Έπρεπε με κάποιο τρόπο να σταματήσουν να την κουνούν. Έπρεπε να τους απωθήσουμε. Να σταματήσει η ένταση. Έκανα 3 ή 4 φορές χρήση της φυσούνας χημικών χαμηλά στα πόδια. Έκρινα πως ήταν η ιδανικότερη λύση για να αποφευχθούν τα χειρότερα". Προσπαθώντας με αντικειμενικό τρόπο να αποφασίσουμε στο ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, βοηθάει μια απόδειξη ή διάψευση του αστυνομικού:

Πλέον η εικόνα είναι πιο καθαρή. Ο αστυνομικός λέει αλήθεια. Ψέκασε για να μην ανατραπεί το λεωφορείο της αστυνομίας.

Γιατί όμως να μην ανατραπεί το λεωφορείο της αστυνομίας;

• γιατί κινδύνευαν αστυνομικοί (όπως ισχυρίστηκε ο θύτης)
• γιατί κινδύνευαν πολίτες (όπως ισχυρίστηκε ο θύτης)
• γιατί απλά, πρόκειται για δημόσια περιουσία και πρέπει να προφυλαχτεί

Κατά την δική μου την άποψη λοιπόν, οι άνθρωποι που επιτέθηκαν στο λεωφορείο είναι απλοί πολίτες. Πολίτες που επιτέθηκαν σε κάτι το οποίο δεν φταίει για την μείωση των συντάξεών τους. Πολίτες που (λόγω ηλικίας) θα έπρεπε να γνωρίζουν πως ανατρέποντας ένα λεωφορείο (της αστυνομίας) όχι μόνο δεν θα πετύχουν το οτιδήποτε, αλλά θα δώσουν το παράδειγμα στους νέους να διαμαρτύρονται σπάζοντας και καταστρέφοντας (σας θυμίζει κάτι).

Τελικά... ποιοι είναι αυτοί οι πολίτες; Πρόκειται για μία ευπαθή ομάδα ανθρώπων; Πιθανότατα και ίσως γι' αυτό δεν απωθήθηκαν με την κλασική μέθοδο του ξυλοδαρμού με το γκομπ, αντιθέτως επιλέχθηκε ο ψεκασμός στα πόδια. Όμως εγώ δεν θα μείνω σε αυτό. Δεν με νοιάζει αν επρόκειτο για τον παππού μου ή τον πατέρα μου ή κοινούς αναρχικούς. Η Δημόσια Περιουσία πρέπει να προστατεύεται με κάθε τρόπο και η έλλειψη αυτής της πεποίθησης σήμερα, μας έχει κάνει τόσο ασυνείδητους πολίτες γενικά.

Και αν πρέπει να τοποθετηθώ οπωσδήποτε για την συγκεκριμένη κατηγορία συνανθρώπων μας, τότε πρέπει να δηλώσω πως συνταξιούχος δεν σημαίνει γέρος. Όχι στην Ελλάδα των πρόωρων συντάξεων από τα 40... Συνταξιούχος δεν σημαίνει καημένος. Όχι αν προσπαθήσει να καταστρέψει δημόσια περιουσία την οποία πληρώνει ο ίδιος εδώ και πολλά χρόνια. Στο πρόσωπο του συνταξιούχου εσύ μπορεί να βλέπεις τον καημένο παππούλη που πάει βόλτα τον εγγονό του στο πάρκο, εγώ όμως βλέπω τον πορνόγερο που κάθεται στο καφενείο κερνώντας ποτό την αδήλωτη ρωσίδα σερβιτόρα αφού πρώτα κατέστρεψε την Ελλάδα όντας ενεργός πολίτης της γενιάς της διαφθοράς, των πολιτικών σκανδάλων, της μίζας και της καλοπέρασης, στην οποία και χοροστάτησε, απαιτώντας σήμερα να παίρνει και σύνταξη αντί να ζητήσει συγγνώμη στα εγγόνια του που θα τον πληρώνουν σε όλη τους την μίζερη ζωή. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ~ το μωρό με τους τρεις γονείς

πως οι εφαρμογές της επιστήμης & της τεχνολογίας επιδρούν στην κοινωνία του σήμερα

χαιρετώ τα science nerds του +yannidakis 

Από χθες η είδηση κάνει το γύρο του κόσμου: γεννήθηκε το πρώτο μωρό με τρεις βιολογικούς γονείς!

Το μωρό με τους τρεις βιολογικούς γονείς -δύο μητέρες και έναν πατέρα- ήρθε στον κόσμο μέσω μιας αμφιλεγόμενης τεχνικής, η οποία επιτρέπει στους γονείς με σπάνιες γενετικές μεταλλάξεις να αποκτούν υγιή μωρά. Κι αυτό γιατί η μητέρα του παιδιού φέρει γονίδια του συνδρόμου Leigh, μιας θανατηφόρας διαταραχής που επηρεάζει την ανάπτυξη του νευρικού συστήματος, με το 1/4 των μιτοχονδρίων της να παρουσιάζονται μεταλλαγμένα. Έτσι, οι επιστήμονες αφαίρεσαν τον πυρήνα του ωαρίου της και τον εισήγαγαν στο ωάριο της δότριας, από το οποίο είχε αφαιρεθεί ο πυρήνας, με αποτέλεσμα το πυρηνικό DNA να ανήκει στη μητέρα του παιδιού και το μιτοχονδριακό DNA να ανήκει στη δότρια. Το ωάριο που προέκυψε γονιμοποιήθηκε από το σπέρμα του πατέρα.

Αν και αυτή η αμφιλεγόμενη τεχνική έχει προκαλέσει πολλές αντιδράσεις, η γέννηση του παιδιού θεωρείται επαναστατικό γεγονός για τα ιατρικά δεδομένα, αλλά και μεγάλη είδηση, η οποία θα μπορούσε να επιταχύνει τις εξελίξεις στον τομέα της εμβρυολογίας.

Και κάπου εδώ παίζουμε κορώνα-γράμματα: ο άνθρωπος θέλοντας να αυτοανακηρυχθεί υπεράνθρωπος, παριστάνει τον δημιουργό νομίζοντας ότι μπορεί να διορθώσει ή να παραπλανήσει τη Φύση, και κάνει μεγάλο λάθος σ'αυτό. Αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Στην άλλη πλευρά, ο άνθρωπος παρουσιάζεται ως το πλάσμα εκείνο που κρατά το κλειδί της εξέλιξης του στα χέρια του, και το χρησιμοποιεί τις περισσότερες -τουλάχιστον- φορές συνετά. Το θέμα είναι σε ποια μεριά θα σταματήσει το νόμισμα. +el. gk. 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ ένας καθημερινός ήρωας χωρίς τέλος

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Είχα πρόσφατα μία δυσάρεστη συζήτηση με κάποιον απλά γνωστό και γνώριμο από τον κύκλο της δουλειάς μου. Τυχαίνει -λόγω δουλειάς- να γνωρίζω όλες τις εκφάνσεις ανθρώπων (ναι, είμαι απόλυτος) ωστόσο είναι φορές που όταν επιβεβαιώνεις μια ιστορία που έχεις ψυχολογήσει, αισθάνεσαι λίγο άβολα.

Το καλοκαίρι σε γενικές γραμμές είναι αγαπητό από όλους. Λίγο πολύ όλοι βρίσκουμε λόγους να το λατρέψουμε ή όχι και τόσο... όμως υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που θέλουν να γευτούν την χαρά του καλοκαιριού, διψούν για αυτήν, την έχουν ανάγκη όμως δεν προβλέπεται να καταφέρουν να την ζήσουν. Βλέπετε, είναι κάποιοι άνθρωποι που εργαζόντουσαν. Ασταμάτητα. Και αν η εργασία σου είναι στον κλάδο του τουρισμού τα πράγματα περιπλέκονται.

Το να δουλεύεις σε ένα πόστο που ξεκινάει από τις εννέα το πρωί και ολοκληρώνεται μετά τις έντεκα το βράδυ σε μία άκρως απαιτητική εργασία από σωματικής απόψεως, έχει μερικές αρνητικές συνέπειες. Ο πρωταγωνιστής του σημερινού προβληματισμού δούλευε μέχρι το τέλος του Σεπτεμβρίου χωρίς καμία μέρα ξεκούρασης έχοντας δύο μισάωρα διάλειμματα σε αυτές τις δεκατέσσερις ώρες που σας ανέφερα. Ερχόταν πρόσωπο με πρόσωπο με ανθρώπους που κάνουν τις διακοπές τους, όμως ο ίδιος έπρεπε να έχει κλειστό ακόμα και το κινητό του για λόγους πολιτικής της εταιρείας. Έχει αποδειχτεί ότι μπορεί να τα καταφέρει. Και τα κατάφερε...

...Δεν είναι σωματική κούραση. Αυτήν την αναπληρώνει στις εννιά περίπου ώρες που έχει να ξεκουραστεί. Είναι η ψυχολογική κούραση. Αυτός και η οικογένειά του πέρασαν ένα ακόμα καλοκαίρι χωριστά, χωρίς μία βόλτα στην παραλία ή για καφέ, χωρίς ένα χαλαρό μεσημέρι με τα παιδιά του, χωρίς να μπορεί να ηρεμήσει μετά από έναν χειμώνα εργασίας και άγχους.

Δεν είναι ο μόνος, όμως βλέποντάς τον ξέρεις πως έχει καταπέσει. Βλέποντάς τον σκέφτεσαι γιατί ένας νέος άνθρωπος θα πρέπει να καταπονείται τόσο πολύ απλά για να βγάζει τα προς το ζην. Δεν είναι σπάταλος. Δεν έχει κάνει ανόητες επιλογές που τώρα πληρώνει. Δεν κάνει ζωή πέραν αυτής που όλοι προσπαθούμε να προσφέρουμε στην οικογένειά μας, απλά βιώνει το νέο σύστημα μισθών εκμετάλλευσης και κρίσης που βιώνουν οι περισσότεροι. Θέλει να κάνει τον σταυρό του που τουλάχιστον αυτός μπορεί και δουλεύει, αλλά η κούραση και η κατάπτωση δεν του δίνουν την σιγουριά που χρειάζεται για το αν όλο αυτό αξίζει. Και τον πιστεύω. Εσείς; +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ η peppa pig είναι το εργαλείο ανάπτυξης που πρέπει να ξέρεις να χρησιμοποιήσεις

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Σας αρέσει να βλέπετε παιδικά; Ξέρετε, κινούμενα σχέδια... Εμένα ναι. Μπορώ να χαζέψω άνετα ένα καλοδουλεμένο τέτοιο πρόγραμμα, είτε αναφέρεται σε παιδιά είτε σε μεγάλους. Όμως ο σημερινός προβληματισμός είναι πολύ συγκεκριμένος και αφορά την Peppa Pig. Την Πέππα το γουρουνάκι.

Αυτή τη στιγμή ίσως έχεις δύο απορίες:
- Τι είναι η Πέππα το γουρουνάκι;
- Πρόκειται για ένα πρόγραμμα κινουμένων σχεδίων αγγλικής παραγωγής, το οποίο αποτελείται από πεντάλεπτα επεισόδια και αναφέρεται σε παιδιά προσχολικής ηλικίας. Αφορά την 4χρονη Πέππα, τον αδερφό της και τους γονείς της, ενώ οι... περιπέτειες της περιλαμβάνουν την καθημερινή ζωή μιας κανονικής οικογένειας! Η σειρά έχει σαρώσει τα σχετικά βραβεία και συνοδεύεται από τεράστιο marketing δείγμα της αναγνωρισιμότητας του.
- Πως το yannidakis άρχισε να ασχολείται με κάτι τόσο... "ελαφρύ";
- Όπως θα καταδείξω παρακάτω, η σειρά αυτή είναι αντικείμενο σοβαρής μελέτης και οι προεκτάσεις της έχουν γίνει αντικείμενο συζήτησης με πολύ διαφορετικούς τρόπους που πληρούν όλες τις προϋποθέσεις ενός σοβαρού προβληματισμού.

Γνωρίστηκα με την Πέππα πριν από περίπου τρία χρόνια, όταν πολύ κοντινό μου παιδάκι άρχισε να την παρακολουθεί. Με έναν έμμεσο τρόπο, άρχισα να παρακολουθώ κι εγώ. Αρχικά, ελέγχοντας την ποιότητα των επεισοδίων που έβλεπε, ύστερα ακούγοντας ατάκες, αμέσως μετά -και αφού μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον- παρακολουθώντας ο ίδιος τα πεντάλεπτα επεισόδια και τέλος, διαπιστώνοντας την επίδραση που είχαν αυτά στο παιδί. 

Πως; Το παιδί έμαθε αρχικά να αρθρώνει πολύ καθαρά λέξεις. Ανέπτυξε το λεξιλόγιο του και αντιδρούσε πολύ θετικά στην καθημερινότητα του (π.χ. στο να βγάζει τα παπούτσια του μόλις μπει σπίτι, στο να θυμάται να λέει 'ευχαριστώ' ή 'συγγνώμη' κλπ.).

Πρέπει να σημειώσω εδώ πως οι ιστορίες της Πέππα έχουν πρωταγωνιστές τους συμμαθητές της, την οικογένειά της, την δασκάλα, τον γιατρό και άλλους χαρακτήρες που ένα παιδί πρέπει να μάθει να αναγνωρίζει από μικρό. Το σκηνικό των επεισοδίων λαμβάνει χώρα στο σχολείο, στο πάρκο, κατά το χειμώνα, το καλοκαίρι, τις γιορτές και οτιδήποτε άλλο αποτελεί καθημερινό βίωμα του παιδιού. Ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι πως στην σειρά, δεν υπάρχει κακός! Κι όμως, οι περιπέτειες εξελίσσονται χωρίς κάποιος να παριστάνει τον ρόλο του κακού...

Παράλληλα, έχει σημασία η τεχνική της σειράς. Παρά την τεχνολογία και τα γραφικά που υπάρχουν σήμερα, η σειρά αποτελείται από απλές κινούμενες ζωγραφιές, χωρίς γρήγορες κινήσεις, με απαλή μουσική, ήρεμα χρώματα, ενώ είναι χαρακτηριστικό πως όλα τα επεισόδια ολοκληρώνονται με τους πρωταγωνιστές να ξεσπούν στο τέλος σε γέλια, ένα ξεκάθαρα ψυχολογικό μήνυμα προς τα παιδιά. Κάθε επεισόδιο ολοκληρώνεται σε πέντε λεπτά επιτρέποντας στο παιδί να αντιληφθεί το τέλος της υπόθεσης, καθώς επίσης και στο γονιό να ορίσει με ακρίβεια την διάρκεια κατά την οποία το παιδί θα καθίσει μπροστά από την τηλεόραση ή τον υπολογιστή.

Η σειρά -όπως και οτιδήποτε άλλο πετυχημένο βγάζει ένα "βουνό λεφτά"- δέχεται τεράστια κριτική από μερίδα ανθρώπων. Εγώ έχω εντοπίσει ορισμένα ζητήματα όπως το ότι η μαμά γουρουνίτσα πολλές φορές "την λέει" στον μπαμπά γουρουνάκι (το αντίθετο βέβαια θα ήταν ενδοοικογενειακή βία, έτσι;), ο Τζορτζ (ο δίχρονος αδερφός της Πέππα) δεν αρέσκεται στα λαχανικά, η Πέππα φωνάζει ορισμένες φορές τον μπαμπά της, χαϊδευτικά "χαζούλη μπαμπά" κλπ. Όμως ελάτε... ας αφήσουμε το προσωπείο της υποκρισίας μακριά από τον σημερινό προβληματισμό. Πως αυτή η σειρά θα αντικατόπτριζε την πραγματικότητα και τον ρεαλισμό, αν ήταν τέλεια; Αν όλα ήταν τέλεια αφενός δεν θα υπήρχε σενάριο και αφετέρου, πολύ απλά η Πέππα θα απομακρυνόταν από την καθημερινότητα των παιδιών μη καταφέρνοντας τελικά να ταυτιστεί μαζί τους. Και αλήθεια, αυτό θέλουμε;

Θα ολοκληρώσω, θέτοντας δύο προβληματισμούς. Η Πέππα είναι ένα εργαλείο. Ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για τον γονιό. Έχει εφαρμογές για την ζωή, δίνει πρότυπα συμπεριφοράς, παραδείγματα καλών πρακτικών και δραστηριοτήτων, όπως και συναναστροφών. Το πως θα τα ενσωματώσει το παιδί στον χαρακτήρα του, είναι καθαρά θέμα του γονιού. Παράλληλα, αν ένα παιδί βλέπει την Πέππα από το πρωί ως το βράδυ, δεν θα έχει κανένα κέρδος. Δεν ξέρω αν δύο ή δέκα επεισόδια είναι ένας καλός αριθμός προβολής για το παιδί, όμως το ζητούμενο είναι να υπάρχει ένα όριο. Ένα "ταβάνι" που θα επιτρέπει στην οικογένεια να επωφελείται από κοινού με τρόπο παραγωγικό και ωφέλιμο. Όταν ο γονέας βρει αυτήν την ισορροπία, τότε η Πέππα θα συνεχίσει να αποτελεί το εργαλείο του. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ πόσο ειλικρινής είσαι; (αν είσαι)

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Και μιας και ο σημερινός προβληματισμός ξεκινάει πολύ άμεσα και πολύ ευθέως από τον τίτλο κιόλας, θα ήθελα να ρωτήσω παράλληλα και τα εξής: "Τι σημαίνει ειλικρίνεια για εσένα;" "Θεωρείς ότι υφίσταται στις μέρες μας;" "Υπάρχει μερική ειλικρίνεια και ειλικρίνεια υπό όρους ή πρόκειται για ακόμα ένα θέμα που είναι/οφείλει να είναι ή άσπρο ή μαύρο;"

Δεν ξέρω γιατί ακριβώς (ψέματα, ίσως και να ξέρω) όμως το τελευταίο διάστημα ο λογισμός μου περιστρέφεται διαρκώς γύρω από αυτό το ερώτημα -την ύπαρξη αυθεντικής ειλικρίνειας στις μέρες μας ή όχι- αλλά και στον όρο αυτό καθαυτό, εν γένει. Έχω αρχίσει και αμφιβάλλω για το αν όντως ο κόσμος μπορεί να είναι απόλυτα ειλικρινής, παρά μόνο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις όπου η οποιαδήποτε δόση αυθεντικότητας και διαύγειας λόγου είναι, απλά, περιττή. Και τότε τι να το κάνεις; Πώς να εκτιμήσεις κάτι το οποίο είναι τυπικό και ούτε καν αυθεντικό και "διάφανο"; Επαναλαμβάνω, υπάρχουν αδιαμφισβήτητα και οι εξαιρέσεις (οι οποίες όμως έρχονται να επιβεβαιώσουν τον κανόνα, εν τέλει) όμως η πραγματικότητα δεν αλλάζει από μεμονωμένες περιπτώσεις.

Ποιές περιπτώσεις είναι αυτές;

Στην πλειοψηφία τους, αφορούν λόγια και συναισθήματα που ανταλλάσσονται ή δημιουργούνται μεταξύ στενών συγγενικών προσώπων, φίλων ή συντρόφων. Και ενώ ορισμένες φορές δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ούτε και για αυτά ακόμα, θέλοντας και μη, βάζεις τον εαυτό σου σε μια διαδικασία να δεχθείς ή να αποδεχθείς αυτά που σου λένε ή σου προσφέρουν ως "είδη ειλικρίνειας". Φταίει η ιστορία; Φταίνε τα γεγονότα; Φταίνε οι συγκυρίες; Φταίει το γκαζόν; Κάνεις δεν ξέρει. Κανείς δεν ξέρει αν κάπου εκεί στην διαδρομή, χάθηκε και ο όρος ή η ύπαρξη της ειλικρίνειας. Κανείς δεν ξέρει αν κάπου εκεί στην διαδρομή χάθηκε και ο όρος ή η ύπαρξη της ειλικρίνειας, ή πολύ απλά δεν υπήρξε ποτέ. Τουλάχιστον όπως την έχουμε όλοι στο μυαλό μας.

Εις το επανιδείν...  +Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ η αδράνεια του ενήλικα θέτει σε κίνδυνο το μέλλον μας δηλαδή τα παιδιά

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Πριν μπω στον σημερινό προβληματισμό θα γράψω ένα γενικό σχόλιο για τον ενήλικα. Ενήλικα γονιό, ενήλικα δάσκαλο, ενήλικα πρότυπο ενός παιδιού. Και πριν γράψω γι' αυτούς, να παραδεχτώ εξ αρχής την εμπάθεια μου για αυτούς. Γιατί έχω δηλώσει πως δεν σέβομαι τον ενήλικα, όχι περισσότερο απ' ότι πρέπει για να είμαι κοινωνικά και πολιτικά αποδεκτός. Οι παραπάνω λοιπόν, τρεις κατηγορίες βλάπτουν σήμερα τα παιδιά.

Ναι, τα βλάπτουν γιατί μια μερίδα τους αποφασίζει για το συμφέρον τους χωρίς να αναλογιστεί τις αντοχές και τις ικανότητές τους, ειδικά δε, τις επιθυμίες του. Μια άλλη μερίδα, τα χρησιμοποιεί για να αυτοπροβληθεί, να ικανοποιήσει τις δικές του προσδοκίες ή να δώσει λύση στα δικά του απωθημένα. Και ύστερα είναι και η μερίδα των αδιάφορων. Αυτών που δεν θέλουν -ρε παιδί μου- και πολύ μελέτη, Είναι απλά, αδιάφοροι!

Πετάω τώρα εδώ στην μέση του κειμένου, την αφορμή του σημερινού κειμένου, που είναι μία απόφαση δικαστηρίου που με εξόργισε. Έχουμε λοιπόν:
1) Μια ανήλικη μάνα εθισμένη στο αλκοόλ που γέννησε και έδωσε το μωρό της για υιοθεσία, ενώ πήγε για απεξάρτηση.
2) Ένα ζευγάρι που υιοθέτησε τελικά το 18 μηνών παιδάκι.
3) Μία απόφαση δικαστηρίου που μετά από τρία χρόνια αφαιρεί με το "έτσι θέλω" την επιμέλεια τπυ παιδιού από τους νόμιμα θετούς γονείς και το επιστρέφει στη βιολογική μητέρα του.

Υποθέτω πως η μητέρα πέρασε την διαδικασία της απεξάρτησης επιτυχώς. Δεν το καταλαβαίνω, αλλά για να είναι απόφαση δικαστηρίου, υποθέτω πως η βιολογική μάνα έχει περισσότερα νομικά δικαιώματα από τους νόμιμους γονείς.

Το παιδί όμως. Το παιδί το σκέφτηκε κανείς σε όλη αυτήν την διαδικασία; Ότι έχει βρει ένα σταθερό περιβάλλον με αποδεκτές κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες (ελπίζω να έχετε υπόψη σας πόσο αυστηρά είναι τα σχετικά κριτήρια υιοθεσίας) και είναι σε ηλικία που έχει πλέον δεθεί με αυτό το ζευγάρι και τους οικείους του, το σκέφτηκε κανείς; Το ρίσκο που παίρνει το κράτος επιστρέφοντας το παιδάκι σε μία γυναίκα που δεν μας έχει πείσει για την πορεία της, το γνωρίζει κανείς;

Όχι. Όπως πάντα, το παιδί είναι υποδεέστερο, ανήκει σε χαμηλότερη κατηγορία ενδιαφέροντος και σοβαρότητας και έτσι συνεχίζεται αυτή η φιλοσοφία που καταδικάζει εξ ορισμού το μέλλον της κοινωνίας.

Γιατί ο ενήλικας είναι εγωιστής και κοιτάζει το δικό του συμφέρον. Δηλαδή το σήμερα. Το μέλλον δεν βρίσκεται στους διαστημικούς σταθμούς, στα εργαστήρια των ερευνητικών κέντρων και τα χρηματιστήρια. Το μέλλον βρίσκεται στα σχολεία, στις παιδικές χαρές και στα παιδικά υπνοδωμάτια των σπιτιών μας. Αν ξέραμε ότι το μέλλον ολόκληρου του κόσμου κρύβεται ακριβώς δίπλα μας και αν πράγματι μας ενδιέφερε αυτό, τότε θα αφιερώναμε περισσότερα χρήματα, περισσότερο χρόνο και περισσότερη προσοχή εκεί. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ~ οι αστεγοι της πόλης

 you've got to take this moment στο +yannidakis

Γνωρίζετε το νέο χόμπι του νεοέλληνα; Φωτογράφιση αστέγων! Θυμάστε παλιότερα κάποιοι μάζευαν γραμματόσημα; Σήμερα, υπάρχουν αρκετοί... «ευαισθητοποιημένοι», οι οποίοι χωρίς ενοχές και δισταγμούς απαθανατίζουν αυτό που λέμε φτωχολογιά ή «φωτοχολογιά». Η διαδικασία είναι απλούστατη. Μόλις εντοπιστεί ο άστεγος, ο εν δυνάμει «φωτογράφος» βγάζει το ακριβό κινητό με την καλή κάμερα και φωτογραφίζει. Εν συνεχεία, ανεβάζει θριαμβευτικά τη φώτο στο Ιντερνετ, με λεζάντες τύπου: «Μη γυρίζεις την πλάτη στην πραγματικότητα» και τέτοια.

Ναι! Είναι (φαίνεται) απίστευτα διασκεδαστικό και βασικός παράγοντας αποτελεί το γεγονός ότι είναι τζάμπα! Αλλά επειδή μας ενδιαφέρουν -και καλά- μόνο οι Έλληνες άστεγοι, φωτογραφίζουμε μόνο τους Έλληνες και όχι τους ξένους. Αυτοί έχουν και άλλο Θεό.

Θα μπορούσε να πει κάποιος πως αυτή η ελεεινή «μόδα» θα μπορούσε να κινητοποιήσει κάποιους ανθρώπους. Αν και είναι εξαιρετικά δύσκολο γιατί πρέπει να έχεις μεγαλείο ψυχής. Αυτοί που νοιάζονται, αυτοί που θέλουν πραγματικά να βοηθήσουν τους αστέγους το κάνουν (όπως το έκαναν και τα προηγούμενα χρόνια) μακριά από το φως της δημοσιότητας. Από κει και πέρα θα μιλήσω εκ προσωπικής πείρας. Μετακινούμαι συχνά με τον Ηλεκτρικό κάνοντας μεγάλες διαδρομές. Κάθε μέρα συναντώ τουλάχιστον τρεις αστέγους μέσα στα βαγόνια. Σπάνια βγάζει ο κόσμος το πορτοφόλι του, ωστόσο δίνουν φαγητό ορισμένοι και δεν τραβούν φωτογραφίες!  +Nastazia A 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ "ντύνοντας" στίχους

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis

Διαβάζοντας πρόσφατα για τη μελοποίηση της ποιητικής συλλογής "Καντάδες για ένα Δαίμονα" του Γιώργου Δάγλα, κι έπειτα ακούγοντας ένα δείγμα της -αξιόλογης- δουλειάς που έγινε πάνω σ' αυτή από το μουσικό Βασίλη Λαγό (περισσότερα εδώ), αναγνώρισα για μία ακόμη φορά τόσο το απολαυστικό για τις αισθήσεις αποτέλεσμα που μπορεί να προσφέρει ο συγκερασμών δύο (ή και περισσοτέρων) τεχνών, όσο και την αξία της μελοποιημένης ποίησης. Αξία που από κάποιους αμφισβητείται, καθώς η παρέμβαση του μουσικού μπορεί να οδηγήσει σε αποτέλεσμα που δεν ταιριάζει στα εκάστοτε υποκειμενικά κριτήρια, αφαιρώντας πόντους από την εικόνα που αποκτά το κοινό για το ποίημα.

Απορρίπτοντας τις παραπάνω θέσεις ως υπεραναλυτικές, θα προτιμήσω να σταθώ στον ιερό σκοπό που έχει επιφορτιστεί η μελοποιημένη ποίηση: να βάλει την ποίηση στα σπίτια του ευρέος κοινού. Όχι τόσο του εξοικειωμένου, όσο του ξένου προς την τέχνη αυτή. Με "δούρειο ίππο" τη δύναμη της μουσικής και την επιρροή της στους ανθρώπους, η ποίηση μπορεί να εισβάλει στις άγουρες συνειδήσεις και να τις διαμορφώσει, αλλά και να τις κατευθύνει προς τα τερτίπια της... Γι' αυτό η μελοποιημένη ποίηση οφείλει σταδιακά να αναβαθμίσει τη θέση της τα πολιτιστικά του τόπου και νέοι συνθέτες πρέπει να παροτρύνονται να πάρουν το ρίσκο και να ενασχοληθούν μ' αυτήν (με άπλετο σεβασμό βέβαια στο κείμενο που επεξεργάζονται).

Δεν θα μπορούσα βέβαια να κλείσω χωρίς να σας παραθέσω μερικά σπουδαία ονόματα που μελοποιήθηκαν χαρίζοντάς μας θησαυρούς: Οδυσσέας Ελύτης, Γιάννης Ρίτσος, Κώστας Καρυωτάκης, Ναπολέων Λαπαθιώτης, Κώστας Βάρναλης, Νίκος Καββαδίας... και πάρα πολλοί άλλοι, με επίσημες και ανεπίσημες μουσικές φορεσιές, με εμπνεύσεις ερασιτεχνών και επαγγελματιών... Σε οποιαδήποτε περίπτωση, όταν η τέχνη γεννά τέχνη, οφείλουμε αφενός να αναγνωρίσουμε το μεγαλείο της, αφετέρου να αποδώσουμε τα δέοντα στους φορείς της.

Εσάς; Ποιο είναι το αγαπημένο σας μελοποιημένο ποίημα;  +Κωνσταντίνα Πορφυρού

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »