σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα *. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα *. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Κυριακή 31 Ιουλίου 2016
Σάββατο 30 Ιουλίου 2016
εικονικοί προβληματισμοί ~ ένας τρισδιάστατος χάρτης του σύμπαντος
μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις. Πόσες απ' αυτές φτιάχνουν έναν προβληματισμό;
Ο μεγαλύτερος χάρτης που έγινε ποτέ για το σύμπαν και όπου κάθε κουκκίδα αποτελεί ένα γαλαξία μερικά δισεκατομμύρια χρόνια πριν και όπου ανάλογα με το χρώμα της κουκκίδας αλλάζει και η απόσταση από την... Γη! +Yanni Spiridakis
YANNIDAKIS ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ~ αποτίμηση αποτελέσματος
Αγαπητοί αναγνώστες, τους τελευταίους μήνες και με αφορμή τα δέκα χρόνια παρουσίας του +yannidakis στον χώρο, ξεκινήσαμε μία προσπάθεια που αποσκοπούσε στην επαγγελματική στροφή της μετάδοσης της φιλοσοφίας μας που αφορά τον προβληματισμό.
Θεωρήσαμε πως ο κόσμος πλέον, οι αναγνώστες και οι χρήστες του διαδικτύου, έχουν την ωριμότητα να μην μένουν απλά στην ενημέρωση και στην μετάδοση μιας είδησης και ενός γεγονότος, αλλά στην κρίση του, στον προβληματισμό που απορρέει από αυτόν και τελικά στην ωφέλιμη σκέψη και συζήτηση γύρω από αυτόν. Έτσι, ξεκινήσαμε ένα εντατικό πρόγραμμα βασισμένο σε επαγγελματικά πρότυπα και με την βοήθεια των κοινωνικών δικτύων και ορισμένων στοχευμένων διαφημίσεων, θελήσαμε να δώσουμε την ευκαιρία στους συντάκτες μας να εργαστούν σε περισσότερο επαγγελματικά και άρα αποδοτικά πρότυπα.
Δεν τα καταφέραμε.
Ο κόσμος έδειξε πως μία είδηση είναι αρκετή. Έδειξε, πως δεν έχει τον χρόνο, την όρεξη ή ακόμα και την ωριμότητα να επεξεργαστεί μια είδηση. Πως δεν έχει την κριτική σκέψη για να την αναλύσει και να προβληματιστεί πάνω σε αυτή. Έδειξε γιατί το yannidakis εδώ και δέκα χρόνια έχει έναν σχετικά μικρό (αν αναλογιστεί κανείς πως μιλάμε για τριψήφιο αριθμό) αλλά μόνιμο πυρήνα αναγνωστών που μοιράζονται τους προβληματισμούς μας.
Έτσι κι εμείς, θέλουμε αυτούς. Εσάς. Εκείνους που θεωρούμε συνοδοιπόρους στον δρόμο των ωφέλιμων προβληματισμών. Και σε αυτόν τον δρόμο είμαι πολύ περήφανος που κανένας από τους συντάκτες μου δεν αποχωρεί ακόμα κι αν πλέον παύει η προοπτική της οικονομικής απολαβής. Όλα τα παιδιά μένουν στα πόστα τους και στα... πληκτρολόγια τους, για να προσφέρουν και να εκφραστούν και τους ευχαριστώ όλους!
Το τι επιφέρει αυτή η εκ νέου αλλαγή πολιτικής, θα το επισημάνουμε συνοπτικά αύριο σε σχετική δημοσίευση. +Yanni Spiridakis
ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΣΑΒΒΑΤΟΥ ~ γιατί στα εμιράτα θέλουν να γίνουν θεοί και να παρέμβουν στην φύση;
Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Ο άνθρωπος είναι μεν πολύπλοκο ον, όμως αν έχεις όρεξη να γενικεύσεις (όπως εγώ σήμερα) μπορεί να προκύψει ότι γενικά είναι αρκετά απλός ως προς τις σκέψεις και τις επιδιώξεις τους.
Ένα από τα βασικά του χαρακτηριστικά είναι ότι του αρέσει να πειράζει. Καλό αυτό μιας και αν δεν ήταν ανήσυχος, δημιουργικός, ανατρεπτικός, ποτέ δεν θα είχε ανακαλύψει τίποτα. Θα ήταν μια αγελάδα που μουγκρίζει. Αυτό έχει και καλές και κακές συνέπειες. Ήδη έγραψα για τις ανακαλύψεις, τις εφευρέσεις κλπ. Δεν μπορούμε όμως να παραμερίσουμε και το ότι βλάπτει το περιβάλλον, την φύση, ακόμα και τον ίδιο τον άνθρωπο με τις παρεμβάσεις του.
Το άλλο του χαρακτηριστικό είναι οι κόκκινες γραμμές. Ανέκαθεν ο άνθρωπος έβαζε κόκκινες γραμμές. Από όταν βρισκόταν σε μια σπηλιά και οριοθετούσε το σημείο μέχρι το οποίο θα έβγαινε για κυνήγι, αργότερα που ορκιζόταν πως η Γη σταματούσε στην έως τότε γνωστή του απόσταση στον τότε γνωστό του χάρτη. Και αργότερα με τους νόμους, τους κανόνες, την ηθική, την συνείδηση και πάει λέγοντάς, πάντα ο άνθρωπος έθετε ένα όριο στις δράσεις τους. Καμιά φορά το επέβαλε η κοινωνία.
Αν και τα παραδείγματα στην ιστορία και τον κόσμο είναι πολλά, σήμερα θα ήθελα να σταθώ στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα τα οποία όχι μόνο αποφάσισαν να επενδύσουν τα άπειρα λεφτά τους φτιάχνοντας τεχνητά νησιά σε σχήμα ότι να 'ναι, αλλά και να πραγματοποιήσουν γενικά κανονικά θαύματα της αρχιτεκτονικής και της επιστήμης ή μάλλον και των δύο μαζί.
Το επόμενο project για την χώρα του... πλούτου, είναι και το πιο αμφιλεγόμενο. Θέλουν λοιπόν να φτιάξουν ένα βουνό! Ναι, ένα βουνό το οποίο θα βρίσκεται δίπλα στην πόλη και θα δημιουργεί τεχνητές συνθήκες βροχής. Είναι γνωστό άλλωστε το πρόβλημα λειψυδρίας, ξηρότητας και καύσωνα στην περιοχή ακριβώς δίπλα στην έρημο. Οι επιστήμονες διαμηνύουν ότι είναι εφικτό -με την κατάλληλη χρηματοδότηση βεβαίως βεβαίως- να δημιουργήσουν τεχνητή βροχή με αυτόν τον τρόπο και να δώσουν μία λύση στο δεδομένο πρόβλημα αυτό.
Το θέμα είναι... αν είναι το σωστό να το κάνουν. Ειδικά όταν έχει μετρηθεί πως ο μέσος πολίτης της περιοχής καταναλώνει 550 λίτρα νερό την ημέρα την ίδια ώρα που ο αντίστοιχος παγκόσμιος μέσος πολίτης καταναλώνει από 170 έως το πολύ 330 λίτρα ανά ημέρα. Μάλιστα, είναι γεγονός πως σε περιοχές όπως η Καλιφόρνια που αντιμετωπίζουν παρατεταμένη ξηρασία υπάρχουν μέτρα περιορισμού της κατανάλωσης του ύδατος και μάλιστα αποδίδουν. Στην Αραβία πάντως δεν προβλέπεται καμία παρόμοια πολιτική ευαισθησίας... και αυτό είναι ίσως που δημιουργεί και τις περισσότερες αντιδράσεις στην ιδέα. Εσείς τι λέτε; +Yanni Spiridakis
Ένα από τα βασικά του χαρακτηριστικά είναι ότι του αρέσει να πειράζει. Καλό αυτό μιας και αν δεν ήταν ανήσυχος, δημιουργικός, ανατρεπτικός, ποτέ δεν θα είχε ανακαλύψει τίποτα. Θα ήταν μια αγελάδα που μουγκρίζει. Αυτό έχει και καλές και κακές συνέπειες. Ήδη έγραψα για τις ανακαλύψεις, τις εφευρέσεις κλπ. Δεν μπορούμε όμως να παραμερίσουμε και το ότι βλάπτει το περιβάλλον, την φύση, ακόμα και τον ίδιο τον άνθρωπο με τις παρεμβάσεις του.
Το άλλο του χαρακτηριστικό είναι οι κόκκινες γραμμές. Ανέκαθεν ο άνθρωπος έβαζε κόκκινες γραμμές. Από όταν βρισκόταν σε μια σπηλιά και οριοθετούσε το σημείο μέχρι το οποίο θα έβγαινε για κυνήγι, αργότερα που ορκιζόταν πως η Γη σταματούσε στην έως τότε γνωστή του απόσταση στον τότε γνωστό του χάρτη. Και αργότερα με τους νόμους, τους κανόνες, την ηθική, την συνείδηση και πάει λέγοντάς, πάντα ο άνθρωπος έθετε ένα όριο στις δράσεις τους. Καμιά φορά το επέβαλε η κοινωνία.
Αν και τα παραδείγματα στην ιστορία και τον κόσμο είναι πολλά, σήμερα θα ήθελα να σταθώ στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα τα οποία όχι μόνο αποφάσισαν να επενδύσουν τα άπειρα λεφτά τους φτιάχνοντας τεχνητά νησιά σε σχήμα ότι να 'ναι, αλλά και να πραγματοποιήσουν γενικά κανονικά θαύματα της αρχιτεκτονικής και της επιστήμης ή μάλλον και των δύο μαζί.
Το θέμα είναι... αν είναι το σωστό να το κάνουν. Ειδικά όταν έχει μετρηθεί πως ο μέσος πολίτης της περιοχής καταναλώνει 550 λίτρα νερό την ημέρα την ίδια ώρα που ο αντίστοιχος παγκόσμιος μέσος πολίτης καταναλώνει από 170 έως το πολύ 330 λίτρα ανά ημέρα. Μάλιστα, είναι γεγονός πως σε περιοχές όπως η Καλιφόρνια που αντιμετωπίζουν παρατεταμένη ξηρασία υπάρχουν μέτρα περιορισμού της κατανάλωσης του ύδατος και μάλιστα αποδίδουν. Στην Αραβία πάντως δεν προβλέπεται καμία παρόμοια πολιτική ευαισθησίας... και αυτό είναι ίσως που δημιουργεί και τις περισσότερες αντιδράσεις στην ιδέα. Εσείς τι λέτε; +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
προώθηση σαββάτου ~ οι πολιτικοί μας απεχθάνονται το πνεύμα και οι δημοσιογράφοι τους το χιούμορ!
κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας
από: ακτιβιστής
Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Ένα ενδιαφέρον άρθρο του Ανδρέα Μπελεγρή διάβασα στην Αυγή υπό τον τίτλο «Η γλώσσα του Ευκλείδη», με το οποίο ο δημοσιογράφος σκαλίζει, δυστυχώς άτσαλα μεθοδολογικώς, ένα πολύ σοβαρό ζήτημα που αφορά στο πολιτικό ύφος. Κάποιες από τις επισημάνσεις του είναι εύστοχες, κάποιες άλλες λιγότερο εύστοχες, αλλά το μήνυμα εντελώς πρόχειρο έως πολιτικάντικο.
Η μικρή, πικρή αλήθεια δεν είναι πως «η ελληνική πολιτική ζωή απεχθάνεται το χιούμορ» - όπως σημειώνει – αλλά πως οι έλληνες πολιτικοί απεχθάνονται το πνεύμα και οι δημοσιογράφοι τους το χιούμορ. Κι αυτό αποτελεί την δική μου προσωπική/εμπειρική παρατήρηση (το βίωμά μου) κατά την περίοδο της δημοσιογραφικής και επιστημονικής εμπλοκής μου στην πολιτική ζωή της Ελλάδας.
Δυστυχώς αυτό δεν άλλαξε καθόλου με την άνοδο της ευρωπαϊκής αριστεράς στο κοινοβουλευτικό στερέωμα και την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ. Καθόλου! Ο ΣΥΡΙΖΑ αντί να συμβάλει στη βελτίωση της ποιότητας στο ύφος της εξουσίας, ακολούθησε τα πλέον αγοραία και χυδαία στερεότυπα, αναπαράγοντας μια αντιπνευματική κουλτούρα πολιτικής διαστροφής και βαθιάς υποκρισίας, που προσβάλει κάθε προοδευτικό ή απλώς καλλιεργημένο άνθρωπο.
Δυστυχώς η αριστερά του κυρίου Τσίπρα δεν έχει υφολογικώς καμία σχέση με την αριστερά του Λέοντα Μπλουμ - η οποία, για όσους δεν το ξέρουν, είναι αυτή που διαμόρφωσε τους Θεσμούς της Τέταρτης Γαλλικής Δημοκρατίας, ανασυσταίνοντας στην ουσία σε σύγχρονη και δημοκρατική βάση το γαλλικό κράτος - ούτε ασφαλώς με την αριστερά του Ενρίκου Μπερλινγκουέρ, τον οποίο θεωρώ πατέρα του «constructive realism» στην πολιτική πράξη. Μια πολύ μεγάλη διανοητική προσφορά για την άσκηση της πρακτικής πολιτικής! Η αριστερά του κυρίου Τσίπρα αναπαριστά πλέον ως κυβέρνηση την πνευματική και όχι ιδεολογική – όπως ισχυρίζονται άλλοι αριστεροί και αρκετοί δεξιοί – πτώχευση της αριστεράς. Το τέλος της ιστορίας της, αγαπητέ αναγνώστη, που δεν είναι απλώς η ιστορία των αγώνων του εργατικού κινήματος, αλλά παράλληλα η ιστορία της διανόησης.
Αριστερή πολιτική και γενικότερα αριστερό ύφος χωρίς έντιμη αναφορά, γνώση, στάση και συμπεριφορά με βαθιές ρίζες στην ιστορία της διανόησης κυρίως του προηγούμενου αιώνα, είναι κούφια λόγια, προστυχιά και χυδαία επικοινωνιακή τακτική, ή απλώς κοινότυποι λογαριασμοί και χαμηλού επιπέδου ευφυολογήματα, όπου η συμπλεγματική υπεροψία – η οποία υποκρύπτει δραματική ανασφάλεια – εμφανίζεται σαν χιούμορ. Αυτό δυστυχώς το ύφος είναι που χαρακτηρίζει το μεγαλύτερο μέρος του υπουργικού συμβουλίου υπό τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και ολοένα και περισσότερο τον ίδιο προσωπικά. Και το πράγμα αποκτά δραματική μορφή στον βαθμό που οι φορείς αυτής της χαμηλής ποιότητας ύφους εμπλέκονται σε προστριβές με αντιπάλους τους. Στην περίπτωση αυτή είναι να τους λυπάσαι και να προβληματίζεσαι, στον βαθμό που κάποια στιγμή πίστεψες πως ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πολιτικοπνευματικό περιεχόμενο, ικανό να τον διαφοροποιήσει οντολογικώς και λειτουργικώς από το ΠΑΣΟΚ.
Δεν φαίνεται να έχει. Και όσο περνά ο καιρός μοιάζει σαν η ιστορία να μας επεφύλαξε μία τραγική φάρσα με την αναπαραγωγή του χειρότερου και πλέον υποκριτικού ύφους που επέδειξε το ΠΑΣΟΚ κατά την μακρά διακυβέρνησή του. Το περίφημο αφήγημα περί «αυταπατών» και το αντίστοιχο «καλύτερα να πτωχεύσει η πολιτική μας ρητορεία παρά να καταστραφεί η χώρα», που χαρακτηρίζουν υφολογικώς τον σύγχρονο πολιτικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ, είναι φτηνιάρικες χυδαιότητες μιας αντιπνευματικής / αντιδιανοητικής πολιτείας. Και στο πλαίσιο αυτό προφανώς δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για να ανθίσει κάποια μορφή αυθεντικού χιούμορ που θα αποκρυσταλλώνει βαθιά πνευματική καλλιέργεια που θα παριστά τον συνδυασμό ενός ποιοτικού γνωστικού μοντέλου με υψηλή συναισθηματική ευφυΐα. Χωρίς αυτά, αναγνώστη μου, η «κοινωνική ευαισθησία» είναι εξουσιαστικό τέχνασμα ή/και στρατηγική συντήρησης στην εξουσία. Τίποτε άλλο!
Η άλλη όψη αυτού του «νομίσματος» χαρακτηρίζεται από μία μορφή στρατευμένης ή μαρκετίστικης δημοσιογραφίας, η οποία εμφανίζει σαν χιούμορ το βάρβαρο, άξεστο, αντιπνευματικό ύφος για να καλύψει ακριβώς την αδυναμία του πολιτικού στον οποίο αναφέρεται, ή σαν έλλειψη της αίσθησης χιούμορ από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Είναι σαν ο πολιτικός φορέας που χαρακτηρίζεται στην πραγματικότητα από έλλειψη «πνεύματος», να εμφανίζεται υποδηλωτικώς ή προδηλωτικώς διά του δημοσιογράφου ως χιουμορίστας και οι αντίπαλοί του να μην μπορούν να αντιληφθούν το «πνεύμα» του ανδρός, καθώς αυτοί είναι ακαλλιέργητοι πνευματικώς και κριτικώς και δεν διαθέτουν αίσθηση χιούμορ. Μόνον που αυτό είναι ένα παιδαριώδες επικοινωνιακό παιχνίδι το οποίο εκθέτει τον ίδιο τον δημοσιογράφο, ο οποίος τρέμει στην πραγματικότητα το χιούμορ, στον βαθμό που δεν είναι κοινό καλαμπουράκι και πλακίτσα. Στο μέτρο που το χιούμορ είναι γνήσιο, δηλαδή συνειδητά πολιτικό.
Ο χειρότερος εφιάλτης των διευθύνσεων μεγάλων ΜΜΕ και κυρίως τηλεοπτικών καναλιών, είναι ο δημοσιογράφος που διαθέτει την πολιτική αρετή του χιούμορ και την εκφράζει/χειρίζεται με αισθητική κομψότητα. Αυτό το δημοσιογραφικό ύφος δεν ήταν και δεν νομίζω να είναι σήμερα ανεκτό από το καθεστώς που ορίζει υφολογικώς τους λεγόμενους «decision and opinion makers». Οι δημοσιογράφοι των πολιτικών που χαρακτηρίζονται από έλλειψη πνεύματος απεχθάνονται στην πραγματικότητα το χιούμορ, καθώς αυτό θα αποκάλυπτε την φτώχια του πολιτικού που έχουν αναλάβει να προστατεύουν.
Το χιούμορ είναι αποτέλεσμα βαθιάς πνευματικής καλλιέργειας σε συνδυασμό με την προσωπική εμπειρία «πόνου, παθών και παθημάτων». Χωρίς αυτόν τον συνδυασμό αυτό που εμφανίζεται σαν χιούμορ είναι ένα γλωσσικό πέπλο που επιχειρεί να καλύψει ένα πολιτικό κενό και ίσως μία διανοητική κενότητα. Το χιούμορ είναι «αυτοβιογραφικό». Μία έκφραση αγωνίας που στρέφεται κυρίως εναντίον του προσωπικού συμπλέγματος και της κοινωνικής υποκρισίας που το αναπαράγει. Και αυτή η άποψη είναι βγαλμένη αποκλειστικώς από την προσωπική μου εμπειρία στον ελληνικό δημόσιο βίο και από πουθενά αλλού.
Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Η μικρή, πικρή αλήθεια δεν είναι πως «η ελληνική πολιτική ζωή απεχθάνεται το χιούμορ» - όπως σημειώνει – αλλά πως οι έλληνες πολιτικοί απεχθάνονται το πνεύμα και οι δημοσιογράφοι τους το χιούμορ. Κι αυτό αποτελεί την δική μου προσωπική/εμπειρική παρατήρηση (το βίωμά μου) κατά την περίοδο της δημοσιογραφικής και επιστημονικής εμπλοκής μου στην πολιτική ζωή της Ελλάδας.
Δυστυχώς αυτό δεν άλλαξε καθόλου με την άνοδο της ευρωπαϊκής αριστεράς στο κοινοβουλευτικό στερέωμα και την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ. Καθόλου! Ο ΣΥΡΙΖΑ αντί να συμβάλει στη βελτίωση της ποιότητας στο ύφος της εξουσίας, ακολούθησε τα πλέον αγοραία και χυδαία στερεότυπα, αναπαράγοντας μια αντιπνευματική κουλτούρα πολιτικής διαστροφής και βαθιάς υποκρισίας, που προσβάλει κάθε προοδευτικό ή απλώς καλλιεργημένο άνθρωπο.
Δυστυχώς η αριστερά του κυρίου Τσίπρα δεν έχει υφολογικώς καμία σχέση με την αριστερά του Λέοντα Μπλουμ - η οποία, για όσους δεν το ξέρουν, είναι αυτή που διαμόρφωσε τους Θεσμούς της Τέταρτης Γαλλικής Δημοκρατίας, ανασυσταίνοντας στην ουσία σε σύγχρονη και δημοκρατική βάση το γαλλικό κράτος - ούτε ασφαλώς με την αριστερά του Ενρίκου Μπερλινγκουέρ, τον οποίο θεωρώ πατέρα του «constructive realism» στην πολιτική πράξη. Μια πολύ μεγάλη διανοητική προσφορά για την άσκηση της πρακτικής πολιτικής! Η αριστερά του κυρίου Τσίπρα αναπαριστά πλέον ως κυβέρνηση την πνευματική και όχι ιδεολογική – όπως ισχυρίζονται άλλοι αριστεροί και αρκετοί δεξιοί – πτώχευση της αριστεράς. Το τέλος της ιστορίας της, αγαπητέ αναγνώστη, που δεν είναι απλώς η ιστορία των αγώνων του εργατικού κινήματος, αλλά παράλληλα η ιστορία της διανόησης.
Αριστερή πολιτική και γενικότερα αριστερό ύφος χωρίς έντιμη αναφορά, γνώση, στάση και συμπεριφορά με βαθιές ρίζες στην ιστορία της διανόησης κυρίως του προηγούμενου αιώνα, είναι κούφια λόγια, προστυχιά και χυδαία επικοινωνιακή τακτική, ή απλώς κοινότυποι λογαριασμοί και χαμηλού επιπέδου ευφυολογήματα, όπου η συμπλεγματική υπεροψία – η οποία υποκρύπτει δραματική ανασφάλεια – εμφανίζεται σαν χιούμορ. Αυτό δυστυχώς το ύφος είναι που χαρακτηρίζει το μεγαλύτερο μέρος του υπουργικού συμβουλίου υπό τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και ολοένα και περισσότερο τον ίδιο προσωπικά. Και το πράγμα αποκτά δραματική μορφή στον βαθμό που οι φορείς αυτής της χαμηλής ποιότητας ύφους εμπλέκονται σε προστριβές με αντιπάλους τους. Στην περίπτωση αυτή είναι να τους λυπάσαι και να προβληματίζεσαι, στον βαθμό που κάποια στιγμή πίστεψες πως ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πολιτικοπνευματικό περιεχόμενο, ικανό να τον διαφοροποιήσει οντολογικώς και λειτουργικώς από το ΠΑΣΟΚ.
Δεν φαίνεται να έχει. Και όσο περνά ο καιρός μοιάζει σαν η ιστορία να μας επεφύλαξε μία τραγική φάρσα με την αναπαραγωγή του χειρότερου και πλέον υποκριτικού ύφους που επέδειξε το ΠΑΣΟΚ κατά την μακρά διακυβέρνησή του. Το περίφημο αφήγημα περί «αυταπατών» και το αντίστοιχο «καλύτερα να πτωχεύσει η πολιτική μας ρητορεία παρά να καταστραφεί η χώρα», που χαρακτηρίζουν υφολογικώς τον σύγχρονο πολιτικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ, είναι φτηνιάρικες χυδαιότητες μιας αντιπνευματικής / αντιδιανοητικής πολιτείας. Και στο πλαίσιο αυτό προφανώς δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για να ανθίσει κάποια μορφή αυθεντικού χιούμορ που θα αποκρυσταλλώνει βαθιά πνευματική καλλιέργεια που θα παριστά τον συνδυασμό ενός ποιοτικού γνωστικού μοντέλου με υψηλή συναισθηματική ευφυΐα. Χωρίς αυτά, αναγνώστη μου, η «κοινωνική ευαισθησία» είναι εξουσιαστικό τέχνασμα ή/και στρατηγική συντήρησης στην εξουσία. Τίποτε άλλο!
Η άλλη όψη αυτού του «νομίσματος» χαρακτηρίζεται από μία μορφή στρατευμένης ή μαρκετίστικης δημοσιογραφίας, η οποία εμφανίζει σαν χιούμορ το βάρβαρο, άξεστο, αντιπνευματικό ύφος για να καλύψει ακριβώς την αδυναμία του πολιτικού στον οποίο αναφέρεται, ή σαν έλλειψη της αίσθησης χιούμορ από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Είναι σαν ο πολιτικός φορέας που χαρακτηρίζεται στην πραγματικότητα από έλλειψη «πνεύματος», να εμφανίζεται υποδηλωτικώς ή προδηλωτικώς διά του δημοσιογράφου ως χιουμορίστας και οι αντίπαλοί του να μην μπορούν να αντιληφθούν το «πνεύμα» του ανδρός, καθώς αυτοί είναι ακαλλιέργητοι πνευματικώς και κριτικώς και δεν διαθέτουν αίσθηση χιούμορ. Μόνον που αυτό είναι ένα παιδαριώδες επικοινωνιακό παιχνίδι το οποίο εκθέτει τον ίδιο τον δημοσιογράφο, ο οποίος τρέμει στην πραγματικότητα το χιούμορ, στον βαθμό που δεν είναι κοινό καλαμπουράκι και πλακίτσα. Στο μέτρο που το χιούμορ είναι γνήσιο, δηλαδή συνειδητά πολιτικό.
Ο χειρότερος εφιάλτης των διευθύνσεων μεγάλων ΜΜΕ και κυρίως τηλεοπτικών καναλιών, είναι ο δημοσιογράφος που διαθέτει την πολιτική αρετή του χιούμορ και την εκφράζει/χειρίζεται με αισθητική κομψότητα. Αυτό το δημοσιογραφικό ύφος δεν ήταν και δεν νομίζω να είναι σήμερα ανεκτό από το καθεστώς που ορίζει υφολογικώς τους λεγόμενους «decision and opinion makers». Οι δημοσιογράφοι των πολιτικών που χαρακτηρίζονται από έλλειψη πνεύματος απεχθάνονται στην πραγματικότητα το χιούμορ, καθώς αυτό θα αποκάλυπτε την φτώχια του πολιτικού που έχουν αναλάβει να προστατεύουν.
Το χιούμορ είναι αποτέλεσμα βαθιάς πνευματικής καλλιέργειας σε συνδυασμό με την προσωπική εμπειρία «πόνου, παθών και παθημάτων». Χωρίς αυτόν τον συνδυασμό αυτό που εμφανίζεται σαν χιούμορ είναι ένα γλωσσικό πέπλο που επιχειρεί να καλύψει ένα πολιτικό κενό και ίσως μία διανοητική κενότητα. Το χιούμορ είναι «αυτοβιογραφικό». Μία έκφραση αγωνίας που στρέφεται κυρίως εναντίον του προσωπικού συμπλέγματος και της κοινωνικής υποκρισίας που το αναπαράγει. Και αυτή η άποψη είναι βγαλμένη αποκλειστικώς από την προσωπική μου εμπειρία στον ελληνικό δημόσιο βίο και από πουθενά αλλού.
Παρασκευή 29 Ιουλίου 2016
εικονικοί προβληματισμοί ~ τι έγινε πριν την ιστορία;
μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις. Πόσες απ' αυτές φτιάχνουν έναν προβληματισμό;
LINK @ smartypins για μια διασκεδαστική διάσταση πλοήγησης!
ιστοσελίδες απ' το διαδίκτυο που πρέπει θέλεις να επισκεφτείς
Ποτέ ξανά οι χάρτες της google εκτός από ακριβείς δεν ήταν και τόσο διασκεδαστικοί! Μπείτε σε έναν κόσμο δοκιμασιών και μείνετε εντός... συντεταγμένων! +Yanni Spiridakis
ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ η ταπείνωση είναι η εμπειρία ταμπού που δεν θα αποφύγεις ποτέ
Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Υπάρχουν στιγμές στην ζωή κάθε ανθρώπου στις οποίες όποιος κι αν είναι, ότι κι αν κάνει ταπεινώνεται. Ή ακόμα χειρότερα... αυτοταπεινώνεται. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις σε αυτό όσο κι αν φαίνεται παράξενο για κάποιους. Κάποιοι το λένε θεϊκή παρέμβαση, άλλοι "έτσι είναι η ζωή", εγώ κλίνω προς το πρώτο*, αλλά αυτό σίγουρα δε σας ενδιαφέρει.
Αυτές οι στιγμές είναι κρίσιμες. Σε εκείνη την ψυχολογικά έντονη δοκιμασία έχει μεγάλη σημασία το τι είδους διαχείριση θα κάνει κανείς. Κάποιοι αντιδρούν με θυμό, κάποιοι κλείνονται στον εαυτό τους, οι περισσότεροι πάντως απλά διακατέχονται από αρνητική επίδραση έως ότου περάσει αυτή η... δοκιμασία.
ΛΑΘΟΣ
Η ταπείνωση είναι ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα που ένας άνθρωπος μπορεί να λάβει.Είμαι πολύ κοντά στο να γράψω το σημαντικότερο, αλλά δε θέλω να γίνω απόλυτος απλά και μόνο λόγω της ψυχολογίας μου την στιγμή που γράφονται αυτές οι λέξεις. Αν μάλιστα καταφέρει να την εκμεταλλευτεί προς όφελός του, τότε βελτιώνεται σαν άνθρωπος. Μαθαίνει από ένα ενδεχόμενο λάθος, από μία άβολη στιγμή, από ένα ξέσπασμα που δεν έπρεπε να κάνει από μία ατυχής έκβαση σε κάποια περίσταση.
Μάλιστα σκέφτομαι να αυτοταπεινωθώ μπροστά σας, αυτή τη στιγμή:
Αυτές οι στιγμές είναι κρίσιμες. Σε εκείνη την ψυχολογικά έντονη δοκιμασία έχει μεγάλη σημασία το τι είδους διαχείριση θα κάνει κανείς. Κάποιοι αντιδρούν με θυμό, κάποιοι κλείνονται στον εαυτό τους, οι περισσότεροι πάντως απλά διακατέχονται από αρνητική επίδραση έως ότου περάσει αυτή η... δοκιμασία.
ΛΑΘΟΣ
Η ταπείνωση είναι ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα που ένας άνθρωπος μπορεί να λάβει.
Μάλιστα σκέφτομαι να αυτοταπεινωθώ μπροστά σας, αυτή τη στιγμή:
- Δεν ξεχνάω στο δημοτικό, που κατουρήθηκα πάνω μου την ώρα του μαθήματος, επειδή ντρεπόμουν να σηκώσω το χέρι για να πάω στην τουαλέτα. Μπορεί η τάξη να είχε πλημμυρίσει... αλλά η ταπείνωση ήρθε όταν το παντελόνι μου ήταν ολόβρεχτο και ήμουν αναγκασμένος να διασχίσω την αυλή του σχολείου όταν σχόλασα. Έμαθα!
- Δεν ξεχνάω την Ειρήνη στο Γυμνάσιο. Ερωτευμένος μαζί της, την φλέρταρα, με φλέρταρε και για κάποιο λόγο ήμουν σίγουρος ότι θα είμαστε μαζί. Το μόνο που κατάφερα ήταν να γίνω τόσο εκνευριστικά επίμονος, που στο τέλος μου έκοψε και το καλημέρα. Έμαθα!
- Δεν ξεχνάω τα αμέτρητα σκονάκια που έκανα με κάθε τρόπο προκειμένου να περνάω τις τάξεις ή τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο. Τι ντροπή όταν ένας καθηγητής με άλλαξε θρανίο (το οποίο ήταν γραμμένο το μισό βιβλίο). Ως επαγγελματίας αργότερα, κατάλαβα πως εγώ πρέπει να πρωτοπορώ και εγώ να καθορίζω με τον κόπο και την αξία μου την αποδοτικότητά μου. Έμαθα!
- Δεν ξεχνάω τις φορές που φανατιζόμουν για την ομάδα μου, στην οδήγηση, σε οτιδήποτε, νομίζοντας ότι με τις φωνές και την ένταση μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Μία φορά είδα ότι δεν με έπαιρνε, ότι μπορούσε να κινδυνέψει ακόμα και η ζωή μου. Έμαθα!
- Δεν ξεχνάω τις φορές που ξέσπασα άδικα σε αγαπημένα μου πρόσωπα για ασήμαντο λόγο, όταν απλά κουβαλούσα άλλα και από αλλού. Σε στιγμές ηρεμίας αντιλήφθηκα πως πρέπει να καταπιέζω τον εαυτό μου να καταπίνει αυτά τα ξεσπάσματα. Χρειάστηκε να ταπεινωθώ και να ζητήσω συγγνώμη. Έμαθα!
This was tough to watch really earned my respect .. He really wanted to win for his country much respect for messi pic.twitter.com/eIN3YMKPUK— disgruntled jets fan (@KingKaiser718) June 27, 2016
Αυτήν την στιγμή της ταπείνωσης μπροστά σε ολόκληρο τον κόσμου ή απλά στους οικείους σου, μπροστά σε μία ομάδα ξένων ή απλά στον εαυτό σου, είναι η χειρότερη στην ζωή σου αλλά και η πιο ωφέλιμη αν εσύ καταφέρεις να την μετατρέψεις έτσι.
Δεν είμαι φιλόσοφος ή παντογνώστης, δεν είμαι καν ο ταπεινός άνθρωπος που θα είχε το δικαίωμα να γράψει αυτό το άρθρο. Είμαι ένας από εσάς. Ο τυπικός έλληνας μαλάκας που κυκλοφορεί στους δρόμους και που απλά τυχαίνει να δουλεύει πάνω από δώδεκα ώρες την ημέρα τιθασεύοντας έτσι τα πάθη του λίγο πιο "εύκολα" από εσάς. +Yanni Spiridakis
* αν βάλεις στο google search εικόνες, την λέξη "ταπείνωση" το 90% των αποτελεσμάτων της πρώτης σελίδας αναφέρονται στον χριστιανισμό. Τυχαίο;
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
προώθηση παρασκευής ~ να μένουμε στη ζωή και όχι στη μνήμη…
κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας
από: cretalive
Της Ελίζας Βόζεμπεργκ – Βρυωνίδη *
Η απουσία ολοκληρωμένης πολιτικής στον τομέα της οδικής ασφάλειας, η αναποτελεσματικότητα των κρατικών δομών, η ανεπαρκής χρηματοδότηση και ο αποσπασματικός χαρακτήρας των σχετικών δράσεων, έχουν ως συνέπεια η Ελλάδα να κατατάσσεται ανάμεσα στους ουραγούς της Ευρώπης στο επίπεδο της οδικής ασφάλειας.
Σύμφωνα με τις στατιστικές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής το 2015 έχασαν τη ζωή τους 26.000 συνάνθρωποί μας στους δρόμους της ΕΕ, με μεγάλες όμως αποκλίσεις μεταξύ των κρατών μελών, καθώς η χώρα μας είχε 74 νεκρούς ανά εκατομμύριο κατοίκων, όταν για παράδειγμα χώρες με υψηλό επίπεδο οδικής ασφάλειας όπως η Μ. Βρετανία και η Σουηδία είχαν μόλις 30.
Το θλιβερό αποτέλεσμα είναι τα τροχαία ατυχήματα να αποτελούν στην Ελλάδα την πρώτη αιτία θανάτου για τους νέους 15-29 ετών και μία από τις συχνότερες αιτίες πρόκλησης μόνιμης αναπηρίας για το σύνολο του πληθυσμού.
Όπως είναι γνωστό, οι συνηθέστερες αιτίες των τροχαίων ατυχημάτων είναι η υπερβολική ταχύτητα, η κατανάλωση αλκοόλ, η μη χρήση ζώνης ασφαλείας και η παραβίαση βασικών κανόνων του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας.
Παράλληλα όμως σημαντικό ρόλο διαδραματίζει η κακή κατάσταση και η επικινδυνότητα του ελληνικού οδικού δικτύου, όπου αποδίδεται το 1/3 των τροχαίων ατυχημάτων.
Μάλιστα ένας από τους πιο επικίνδυνους οδικούς άξονες με εκατοντάδες ατυχήματα και δεκάδες νεκρούς κάθε χρόνο είναι ο Βόρειος Οδικός Άξονας Κρήτης, γεγονός που με ώθησε να καταθέσω ερώτηση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε συνεργασία με τον Γραμματέα της Πολιτικής Επιτροπής της ΝΔ και Βουλευτή του Νομού Ηρακλείου Λευτέρη Αυγενάκη, με θέμα την επιτακτική ανάγκη συντήρησης και εκσυγχρονισμού του.
Παρά το γεγονός ότι ο εν λόγω αυτοκινητόδρομος εντάσσεται στο πλήρες Διευρωπαϊκό Δίκτυο Μεταφορών και είναι επιλέξιμος για ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, τα έργα αναβάθμισής του είναι σχεδόν ανύπαρκτα.
Γι’ αυτό ζήτησα αναλυτική ενημέρωση από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή σχετικά με τα έργα υποδομής για τον Βόρειο Οδικό Άξονα Κρήτης, τα οποία έχουν υποβληθεί προς αξιολόγηση από τις ελληνικές αρχές και συγχρηματοδοτούνται από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Συνοχής και το Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης.
Ας μην ξεχνάμε ότι το πλαίσιο λειτουργίας των Διαρθρωτικών Ταμείων ορίζει ότι ο σχεδιασμός, η υλοποίηση και ο έλεγχος των συγχρηματοδοτούμενων παρεμβάσεων, αποτελεί αρμοδιότητα των εθνικών αρχών.
Ως εκ τούτου η πολιτεία οφείλει αμέσως να αναλάβει δράση για την αξιοποίηση των διαθέσιμων ευρωπαϊκών κονδυλίων, με στόχο τη βελτίωση και τον εκσυγχρονισμό του οδικού δικτύου της χώρας, που εάν επιτευχθεί, εκτιμάται ότι είναι σε θέση να περιορίσει τα τροχαία ατυχήματα κατά 30 έως 40%.
Σε μία τέτοια περίπτωση το όφελος για την εθνική μας οικονομία θα είναι τεράστιο, γιατί εκτός από τον ανυπολόγιστο ανθρώπινο πόνο, το άμεσο και έμμεσο κόστος των τροχαίων ατυχημάτων στην Ελλάδα αγγίζει τα 3 δις ευρώ το χρόνο, εάν συνυπολογίσουμε το κόστος περίθαλψης και αποκατάστασης, την ενδεχόμενη απώλεια παραγωγικής ικανότητας, την επιβάρυνση των Ασφαλιστικών Ταμείων και τις υλικές ζημιές.
Κάθε μέρα που περνά γράφονται στην άσφαλτο ανθρώπινες τραγωδίες. Ζωές που χάνονται άδικα, αβάστακτος πόνος για τις οικογένειες των θυμάτων, αναπηρίες και μόνιμη απώλεια ποιότητας ζωής.
Η λύση δεν βρίσκεται στα ευχολόγια, αλλά στην πολιτική βούληση για εθνικό σχέδιο οδικής ασφάλειας, συντονισμό δράσεων, αξιοποίηση ευρωπαϊκών κονδυλίων, εντατικοποίηση αστυνόμευσης, βελτίωση υποδομών και εμπέδωση σωστής κυκλοφοριακής αγωγής από την παιδική ηλικία.
Για να μένουμε στη ζωή και όχι στη μνήμη…
Της Ελίζας Βόζεμπεργκ – Βρυωνίδη *
Σύμφωνα με τις στατιστικές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής το 2015 έχασαν τη ζωή τους 26.000 συνάνθρωποί μας στους δρόμους της ΕΕ, με μεγάλες όμως αποκλίσεις μεταξύ των κρατών μελών, καθώς η χώρα μας είχε 74 νεκρούς ανά εκατομμύριο κατοίκων, όταν για παράδειγμα χώρες με υψηλό επίπεδο οδικής ασφάλειας όπως η Μ. Βρετανία και η Σουηδία είχαν μόλις 30.
Το θλιβερό αποτέλεσμα είναι τα τροχαία ατυχήματα να αποτελούν στην Ελλάδα την πρώτη αιτία θανάτου για τους νέους 15-29 ετών και μία από τις συχνότερες αιτίες πρόκλησης μόνιμης αναπηρίας για το σύνολο του πληθυσμού.
Όπως είναι γνωστό, οι συνηθέστερες αιτίες των τροχαίων ατυχημάτων είναι η υπερβολική ταχύτητα, η κατανάλωση αλκοόλ, η μη χρήση ζώνης ασφαλείας και η παραβίαση βασικών κανόνων του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας.
Παράλληλα όμως σημαντικό ρόλο διαδραματίζει η κακή κατάσταση και η επικινδυνότητα του ελληνικού οδικού δικτύου, όπου αποδίδεται το 1/3 των τροχαίων ατυχημάτων.
Μάλιστα ένας από τους πιο επικίνδυνους οδικούς άξονες με εκατοντάδες ατυχήματα και δεκάδες νεκρούς κάθε χρόνο είναι ο Βόρειος Οδικός Άξονας Κρήτης, γεγονός που με ώθησε να καταθέσω ερώτηση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε συνεργασία με τον Γραμματέα της Πολιτικής Επιτροπής της ΝΔ και Βουλευτή του Νομού Ηρακλείου Λευτέρη Αυγενάκη, με θέμα την επιτακτική ανάγκη συντήρησης και εκσυγχρονισμού του.
Παρά το γεγονός ότι ο εν λόγω αυτοκινητόδρομος εντάσσεται στο πλήρες Διευρωπαϊκό Δίκτυο Μεταφορών και είναι επιλέξιμος για ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, τα έργα αναβάθμισής του είναι σχεδόν ανύπαρκτα.
Γι’ αυτό ζήτησα αναλυτική ενημέρωση από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή σχετικά με τα έργα υποδομής για τον Βόρειο Οδικό Άξονα Κρήτης, τα οποία έχουν υποβληθεί προς αξιολόγηση από τις ελληνικές αρχές και συγχρηματοδοτούνται από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Συνοχής και το Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης.
Ας μην ξεχνάμε ότι το πλαίσιο λειτουργίας των Διαρθρωτικών Ταμείων ορίζει ότι ο σχεδιασμός, η υλοποίηση και ο έλεγχος των συγχρηματοδοτούμενων παρεμβάσεων, αποτελεί αρμοδιότητα των εθνικών αρχών.
Ως εκ τούτου η πολιτεία οφείλει αμέσως να αναλάβει δράση για την αξιοποίηση των διαθέσιμων ευρωπαϊκών κονδυλίων, με στόχο τη βελτίωση και τον εκσυγχρονισμό του οδικού δικτύου της χώρας, που εάν επιτευχθεί, εκτιμάται ότι είναι σε θέση να περιορίσει τα τροχαία ατυχήματα κατά 30 έως 40%.
Σε μία τέτοια περίπτωση το όφελος για την εθνική μας οικονομία θα είναι τεράστιο, γιατί εκτός από τον ανυπολόγιστο ανθρώπινο πόνο, το άμεσο και έμμεσο κόστος των τροχαίων ατυχημάτων στην Ελλάδα αγγίζει τα 3 δις ευρώ το χρόνο, εάν συνυπολογίσουμε το κόστος περίθαλψης και αποκατάστασης, την ενδεχόμενη απώλεια παραγωγικής ικανότητας, την επιβάρυνση των Ασφαλιστικών Ταμείων και τις υλικές ζημιές.
Κάθε μέρα που περνά γράφονται στην άσφαλτο ανθρώπινες τραγωδίες. Ζωές που χάνονται άδικα, αβάστακτος πόνος για τις οικογένειες των θυμάτων, αναπηρίες και μόνιμη απώλεια ποιότητας ζωής.
Η λύση δεν βρίσκεται στα ευχολόγια, αλλά στην πολιτική βούληση για εθνικό σχέδιο οδικής ασφάλειας, συντονισμό δράσεων, αξιοποίηση ευρωπαϊκών κονδυλίων, εντατικοποίηση αστυνόμευσης, βελτίωση υποδομών και εμπέδωση σωστής κυκλοφοριακής αγωγής από την παιδική ηλικία.
Για να μένουμε στη ζωή και όχι στη μνήμη…
σχόλιο πέμπτης ~ γαλλία: αναγνωρίστηκε ο δεύτερος δράστης της επίθεσης στη νορμανδία
η είδηση
Οι γαλλικές αρχές προχώρησαν στην ταυτοποίηση του δεύτερου δράστη της αιματηρής επίθεσης στη Νορμανδία. Όπως ανακοίνωσε η εισαγγελία, πρόκειται για τον 19χρονο Αμπντέλ Μαλίκ Ναμπίλ Πετιζάν.
το σχόλιο
Τελικά γιατί η Γαλλία είναι τόσο εύκολος στόχος; Μήπως διότι μεταξύ άλλων είναι πολύ εύκολο για κάποιον να ξεγελάσει τις αρχές και το σύστημα άμυνας της Γαλλίας; Μήπως τα λάθη των γάλλων είναι πια μεγάλα και ο κλοιός κλείνει κατά του κράτους, όσο οι τζιχαντιστές αλωνίζουν;
+Yanni Spiridakis
Οι γαλλικές αρχές προχώρησαν στην ταυτοποίηση του δεύτερου δράστη της αιματηρής επίθεσης στη Νορμανδία. Όπως ανακοίνωσε η εισαγγελία, πρόκειται για τον 19χρονο Αμπντέλ Μαλίκ Ναμπίλ Πετιζάν.
το σχόλιο
Τελικά γιατί η Γαλλία είναι τόσο εύκολος στόχος; Μήπως διότι μεταξύ άλλων είναι πολύ εύκολο για κάποιον να ξεγελάσει τις αρχές και το σύστημα άμυνας της Γαλλίας; Μήπως τα λάθη των γάλλων είναι πια μεγάλα και ο κλοιός κλείνει κατά του κράτους, όσο οι τζιχαντιστές αλωνίζουν;
+Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
Πέμπτη 28 Ιουλίου 2016
εικονικοί προβληματισμοί ~ η δημιουργικότητα του ανθρώπου
μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις. Πόσες απ' αυτές φτιάχνουν έναν προβληματισμό;
ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ BATMAN ~ ξεκινάμε με τις πραγματικές θεωρίες του θρύλου
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΘΕΩΡΙΕΣ ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ
Αυτήν την εβδομάδα θα ήθελα να σας κατατοπίσω λίγο με την ενότητα, η οποία από εβδομαδιαία γίνεται μηνιαία και θα δημοσιεύεται κάθε δεύτερη Κυριακή του μήνα στις 12:00 ο σκοπός είναι πολύ απλός και ουσιαστικός.
Αποφάσισα να ακολουθώ την Bat-επικαιρότητα λίγο πιο διακριτικά και όχι να σας μεταφέρω οτιδήποτε άμεσο ή έμμεσο αφορά τον ήρωα. Τον ρόλο αυτής της κάλυψης άλλωστε έχει αναλάβει το αξιόπιστο "Batfamily ி Heroes & Villains ி Greece" που πραγματικά κάνει πολύ καλή δουλειά στο να μεταφέρει κάθε τι καινούριο και προτείνω σε όλους να κάνουν Like.
Η μηνιαία συχνότητα της ενότητας θα μου επιτρέψει να συνεχίσω τις θεωρίες από τον θρύλο με περισσότερη ευχέρεια στο να εμβαθύνω στην ψυχοσύνθεση του Σκοτεινού Ιππότη και των χαρακτήρων που απαρτίζουν το περιβάλλον. Άλλωστε όπως συνηθίζω να λέω, ο θρύλος του Batman μπορεί να εφαρμόζεται στην καθημερινότητα του μέσου ανθρώπου σε επίπεδο ψυχολογικό και φιλοσοφικό.
Ο Batman μπορεί να αναλυθεί τόσο πολύ όσο και η ανθρώπινη πολυπλοκότητα, οπότε... μείνετε συντονισμένοι! +Yanni Spiridakis
Η μηνιαία συχνότητα της ενότητας θα μου επιτρέψει να συνεχίσω τις θεωρίες από τον θρύλο με περισσότερη ευχέρεια στο να εμβαθύνω στην ψυχοσύνθεση του Σκοτεινού Ιππότη και των χαρακτήρων που απαρτίζουν το περιβάλλον. Άλλωστε όπως συνηθίζω να λέω, ο θρύλος του Batman μπορεί να εφαρμόζεται στην καθημερινότητα του μέσου ανθρώπου σε επίπεδο ψυχολογικό και φιλοσοφικό.
Ο Batman μπορεί να αναλυθεί τόσο πολύ όσο και η ανθρώπινη πολυπλοκότητα, οπότε... μείνετε συντονισμένοι! +Yanni Spiridakis
ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ ΚΙΝΟΥΜΕΝΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ
SUICIDE SQUAD
Σταμάτησα να βάζω trailers της ταινίας όταν αυτά έγιναν πιο πολλά κι απ' τον χρόνο που μένει μέχρι να κάνει πρεμιέρα η ταινία. Άσε που κάθε μέρα έχουμε καινούρια. Αν πραγματικά ενδιαφέρεστε να τα δείτε, ακολουθήστε αυτήν εδώ τη λίστα.
JUSTICE LEAGUE ACTION
Κυκλοφόρησε το πρώτο trailer της σειράς κινουμένων σχεδίων με όλη την ομάδα, η οποία αναφέρεται σε μικρότερες ηλικίες. Από αυτό που είδαμε βρίσκονται οι σημαντικότεροι σύμμαχοι και αντίπαλοι του Σκοτεινού Ιππότη σε μία σειρά που όπως λέει και το όνομα, θα έχει πολύ δράση!
ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ (COMICS)
ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ
ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΕΣ ΣΕΙΡΕΣ ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΕΣ
Βρείτε εδώ εικονογραφημένες ιστορίες με τον Batman και τους άλλους χαρακτήρες του θρύλου και ακολουθήστε τις μήνα προς μήνα.
DC THE NEW 52
DC THE NEW 52
Οι τελευταίες σειρές όλων των εικονογραφημένων του Batman και των υπολοίπων χαρακτήρων του θρύλου.
DC UNIVERSE
DC UNIVERSE
Διάφορες δευτερεύουσες ιστορίες με τον θρύλο του Batman και τους συμμάχους του
TOP RATED
TOP RATED
Βρείτε εδώ τις πιο πολυδιαβασμένες ιστορίες, τα κλασικά εικονογραφημένα καθώς & τα καλύτερα σύγχρονα από τις περιπέτειες του Batman και των άλλων χαρακτήρων του θρύλου.
ΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ
ΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ
ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ ο πρωθυπουργός είπε να προβάλλει την χώρα, αλλά αυτό το αναλαμβάνουμε κι εμείς
Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Δεν είναι κακό να ακούμε τον Τσίπρα να λέει ή να σκέφτεται που και που κάτι χρήσιμο για την χώρα. Όλοι αναγνωρίζουμε ότι κάτι τέτοιο δεν είναι παρά η εξαίρεση της καταστροφικής του πολιτικής, ωστόσο κάθε φορά που θα εγκαινιάζει μία τέτοια εξαίρεση εμείς έχουμε χρέος να τον εξυμνούμε.
Όπως προχθές που διάβασα για 8 δέσμες μέτρων που θα βγάλουν την χώρα από την αφάνεια. "Υπέροχα! Επιτέλους!" σκέφτηκα κι έτρεξα να διαβάσω. Τελικά οι 8 δέσμες μέτρων ήταν η εξής μία: Οργάνωση στην προβολή της χώρας τουριστικά!
Ε, εντάξει δεν είναι κακό αυτό σκέφτηκα. Έτσι κι αλλιώς κανείς ποτέ δεν θα φτάσει την καμπάνια της Ελλάδας τις περιόδους 2002-2009 αλλά δεν βαριέσαι!
Από τα 8, δηλαδή το ένα αλλά αναλυμένο, συγκράτησα ότι θα διπλασιαστεί το κονδύλι προβολής της Ελλάδας στο εξωτερικό. Μάλιστα θα επιστρατευτούν και διάσημοι άνθρωποι που θα το κάνουν αυτό, ενώ παράλληλα κάθε υπουργείο θα γίνει λίγο πιο... κοινωνικό προβάλλοντας όλα όσα προσφέρει. Τώρα αυτό είναι λίγο δίκοπο μαχαίρι, γιατί -ας πούμε- το Οικονομικών τι θα μας πει;
Σε κάθε περίπτωση πρέπει όλοι να συμφωνήσουμε πως ο τουρισμός είναι το πιο εύκολο χρήμα στην Ελλάδα. Θέλει μόνο οργάνωση και προβολή. Τουλάχιστον αυτά που ψάχνουν οι τουρίστες τα βρήκαμε έτοιμα και τζάμπα, οπότε εκεί πρέπει να επενδύουμε κάθε χρόνο. Βέβαια το να συζητάμε για κάτι τέτοιο Ιούλιο μήνα είναι κάπως άτοπο, εκτός αν παραδεχόμαστε πως χάσαμε την φετινή χρονιά και καταστρώνουμε τα σχέδια μας για την επόμενη. Αυτό βέβαια προεξοφλεί πως αυτή η κυβέρνηση θα υπάρχει και του χρόνου, έτσι;
Θα ήθελα να κλείσω γυρνώντας την πλάτη στον πρωθυπουργό και στρέφοντας το βλέμμα μου σε εσάς. Ελλάδα είμαστε εμείς. Όχι αυτοί. Είσαι εσύ που βλέπεις ένα ζευγάρι ξένων και σταματάς τ' αμάξι για να περάσουν. Ελλάδα είσαι εσύ που αφήνεις στην άκρη αυτό που κάνεις για να δώσεις οδηγίες στον τουρίστα που έχει χώσει την κεφάλα του στον τεράστιο χάρτη. Ελλάδα είσαι εσύ που χωρίς σαφή αφορμή του πιάνεις κουβέντα απλά και μόνο για να του προτείνεις μια καλή ταβέρνα ή παραλία ή ακόμα για ένα μέρος που καλό είναι να αποφύγει. Ελλάδα είσαι εσύ που καθαρίζεις το πεζοδρόμιο, το αμάξι σου, που δεν πετάς το τσιγάρο στο δρόμο, που δίνεις την εντύπωση στον άλλο πως ήρθε σε έναν ταλαιπωρημένο μεν, τιμημένο δε, τόπο. Πάμε; +Yanni Spiridakis
Όπως προχθές που διάβασα για 8 δέσμες μέτρων που θα βγάλουν την χώρα από την αφάνεια. "Υπέροχα! Επιτέλους!" σκέφτηκα κι έτρεξα να διαβάσω. Τελικά οι 8 δέσμες μέτρων ήταν η εξής μία: Οργάνωση στην προβολή της χώρας τουριστικά!
Ε, εντάξει δεν είναι κακό αυτό σκέφτηκα. Έτσι κι αλλιώς κανείς ποτέ δεν θα φτάσει την καμπάνια της Ελλάδας τις περιόδους 2002-2009 αλλά δεν βαριέσαι!
Από τα 8, δηλαδή το ένα αλλά αναλυμένο, συγκράτησα ότι θα διπλασιαστεί το κονδύλι προβολής της Ελλάδας στο εξωτερικό. Μάλιστα θα επιστρατευτούν και διάσημοι άνθρωποι που θα το κάνουν αυτό, ενώ παράλληλα κάθε υπουργείο θα γίνει λίγο πιο... κοινωνικό προβάλλοντας όλα όσα προσφέρει. Τώρα αυτό είναι λίγο δίκοπο μαχαίρι, γιατί -ας πούμε- το Οικονομικών τι θα μας πει;
Σε κάθε περίπτωση πρέπει όλοι να συμφωνήσουμε πως ο τουρισμός είναι το πιο εύκολο χρήμα στην Ελλάδα. Θέλει μόνο οργάνωση και προβολή. Τουλάχιστον αυτά που ψάχνουν οι τουρίστες τα βρήκαμε έτοιμα και τζάμπα, οπότε εκεί πρέπει να επενδύουμε κάθε χρόνο. Βέβαια το να συζητάμε για κάτι τέτοιο Ιούλιο μήνα είναι κάπως άτοπο, εκτός αν παραδεχόμαστε πως χάσαμε την φετινή χρονιά και καταστρώνουμε τα σχέδια μας για την επόμενη. Αυτό βέβαια προεξοφλεί πως αυτή η κυβέρνηση θα υπάρχει και του χρόνου, έτσι;
Θα ήθελα να κλείσω γυρνώντας την πλάτη στον πρωθυπουργό και στρέφοντας το βλέμμα μου σε εσάς. Ελλάδα είμαστε εμείς. Όχι αυτοί. Είσαι εσύ που βλέπεις ένα ζευγάρι ξένων και σταματάς τ' αμάξι για να περάσουν. Ελλάδα είσαι εσύ που αφήνεις στην άκρη αυτό που κάνεις για να δώσεις οδηγίες στον τουρίστα που έχει χώσει την κεφάλα του στον τεράστιο χάρτη. Ελλάδα είσαι εσύ που χωρίς σαφή αφορμή του πιάνεις κουβέντα απλά και μόνο για να του προτείνεις μια καλή ταβέρνα ή παραλία ή ακόμα για ένα μέρος που καλό είναι να αποφύγει. Ελλάδα είσαι εσύ που καθαρίζεις το πεζοδρόμιο, το αμάξι σου, που δεν πετάς το τσιγάρο στο δρόμο, που δίνεις την εντύπωση στον άλλο πως ήρθε σε έναν ταλαιπωρημένο μεν, τιμημένο δε, τόπο. Πάμε; +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
προώθηση πέμπτης ~ packing: η ιδέα που αλλάζει το ποδόσφαιρο για πάντα
κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας
από: contra
Επιτέλους. Υπάρχει πλέον η βάσιμη ελπίδα πως θα μπει τάξη στο χάος που λέγεται ποδόσφαιρο. Θα μπει μια τάξη όχι στο πως παίζεται το άθλημα (αυτό δεν θα αλλάξει), αλλά στο πως το παρακολουθούμε. Στο τι προσέχουμε, τι αποδεικνύουμε ως σημαντικό, τι βάζουμε πρώτο στην προσπάθεια κατανόησης του πιο χαοτικού και απρόβλεπτου παιχνιδιού.
Επιτέλους, βρέθηκε ο τρόπος να κατανοήσουμε το τι έχει συμβεί σε ένα ματς, να συμφωνήσουμε στο ποια ομάδα έπαιξε καλύτερα. Να δούμε σε αριθμούς την πραγματική απεικόνιση της απόδοσης των ομάδων και των παικτών, να δούμε κάτι που να δείχνει πραγματικά, χωρίς αμφισβήτηση, το γιατί μια ομάδα έπαιξε καλύτερα απ’την άλλη, γιατί είναι η άξια νικήτρια και τι έκανε για να το πετύχει.
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ
Κάποτε το πρόβλημα στην κατανόηση/ανάλυση του ποδοσφαίρου ήταν πως δεν υπάρχει καμία στατιστική καταγραφή πέρα των βασικών: γκολ, φάουλ, κάρτες, κόρνερ. Στοιχεία που δεν περιέγραφαν το τι συνέβη στο χορτάρι και έτσι για δεκαετίες το ποδόσφαιρο ήταν στο μυαλό του κόσμου ως το άθλημα που "αυτά δεν παίζουν ρόλο, όλα μπορούν να συμβούν, να δούμε σε τι μέρα θα βρεθούν οι αντίπαλοι, η μπάλα είναι στρογγυλή".
Πλέον καταγράφονται τα πάντα. Πάσες, τάκλινγκ, απομακρύνσεις, κλεψίματα, σέντρες, μπλοκ σε σουτ, ντρίμπλες, επαφές που ξεκίνησαν νέα κατοχή, λανθασμένα κοντρόλ που οδηγούν σε απώλεια κατοχής. Όλες οι ενέργειες είναι διαθέσιμες, μαζί με τον παίκτη που τις έκανε, το χώρο και τον χρόνο που έλαβαν μέρος.
Προσφέρουν τεράστια ευχέρεια στο να εστιάσεις και να αναλύσεις πράγματα που έχουν συμβεί στο χορτάρι, αλλά παρόλα αυτά αποτυγχάνουν στο βασικό. Καμία στατιστική κατηγορία δεν μπορεί από μόνη της να σου πει ποιος νίκησε ή έστω ποιος έπαιξε καλύτερα.
Το Packing αλλάζει τα πάντα
Καλύτερο παράδειγμα; Το ιστορικό Βραζιλία-Γερμανία 1-7. Η Βραζιλία είχε περισσότερη κατοχή (52-48), περισσότερα τάκλινγκ (46-34), περισσότερα σουτ στο τέρμα (18-14), περισσότερα κόρνερ (7-2) και περισσότερες σέντρες (22-10). Δεν είναι δυνατόν σε ένα παιχνίδι που έληξε 7-1 να μην υπάρχει ένας τρόπος για να αποτυπωθεί με αριθμούς πως η Γερμανία ήταν συντριπτικά ανώτερη και διέλυσε τον αντίπαλο της.
Πλέον υπάρχει τρόπος και το Packing είναι εδώ για να τα αλλάξει όλα αυτά. Η ιδέα είναι εξαιρετικά απλή και απολύτως αποτελεσματική.
Όποιο κι αν είναι το στιλ και η τακτική μιας ομάδας, ο στόχος είναι πάντα ο ίδιος. Όταν έχεις την μπάλα θες να φτάσεις να εκτελέσεις με όσο το δυνατόν καλύτερες προϋποθέσεις. Όταν δεν έχεις την μπάλα, θες να εμποδίσεις τον αντίπαλο απ’το να σε απειλήσει εκείνος με καλές συνθήκες.
Τι σημαίνει καλές προϋποθέσεις; Μια τελική προσπάθεια που όχι μόνο είναι κοντά στο τέρμα, αλλά έχει όσο το δυνατόν λιγότερους αμυντικούς να εμποδίζουν την εκτέλεση.
Ο,ΤΙ ΒΓΑΖΕΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥΣ ΕΚΤΟΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ
Το Packing λοιπόν μετράει ακριβώς αυτό: μόνο τις ενέργειες που βγάζουν αμυντικούς απ’το παιχνίδι και τίποτα άλλο. Τις ντρίμπλες και κυρίως τις πάσες που φέρνουν την ομάδα να επιτίθεται απέναντι σε λιγότερους παίκτες από πριν.
Τόσο απλά όσο εξηγείται στο επόμενο βίντεο, που μέσα σε 2.30 λεπτά έχει όσα χρειάζεστε. Και το Βραζιλία-Γερμανία ως το τέλειο παράδειγμα για να δούμε επιτέλους την αριθμητική αποτύπωση της συντριβής. Πατήστε το play και όλα πια θα είναι πολύ απλά στο μυαλό σας.
Τό’χουμε; Ούτε τάκλινγκ, ούτε πάσες, ούτε κόρνερ, ούτε σουτ στο τέρμα, ούτε τίποτα. Μόνο ενέργειες που βγάζουν αντιπάλους "εκτός παιχνιδιού". Στο Packing η Γερμανία είχε 402 και η Βραζιλία 341. Οι θριαμβευτές κατάφεραν με τρομερή ευκολία να βγάζουν διαρκώς αντιπάλους τους “εκτός παιχνιδιού”, να τους φέρνουν να κυνηγούν την μπάλα ενώ πριν την είχαν μπροστά τους.
Όπως είδατε στο βίντεο, το Packing έχει τη σημαντική υποκατηγορία του Impect. Εκεί μετράνε μόνο οι αμυντικοί που βγαίνουν εκτός παιχνιδιού από μία πάσα ή ντρίμπλα. Γιατί προφανώς και είναι σημαντικές οι ενέργειες που βγάζουν παίκτες εκτός παιχνιδιού στη μεσαία γραμμή, αλλά τίποτα δεν είναι πιο κρίσιμο απ’την πάσα που θέτει "εκτός παιχνιδιού" τους αμυντικούς, γιατί αυτό φέρνει τελική ή ασίστ χωρίς αντίπαλο, πίσω απ’την τελευταία γραμμή άμυνας. Ε, εκεί η Γερμανία είχε 84 και η Βραζιλία 53.
Απλό δεν είναι; Πλέον δεν μετράνε όλες οι πάσες το ίδιο. Πλέον οι πάσες κρίνονται ανάλογα με το πόσους αντιπάλους θέτουν "εκτός παιχνιδιού", όταν μεταφέρουν την μπάλα πίσω τους. Με αυτόν τον τρόπο δεν αναδεικνύεται μόνο το τελευταίο κομμάτι των φάσεων, αλλά και η αρχή τους και κυρίως οι παίκτες που πρέπει.
ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΣΩΣΤΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα από φάση του συγκεκριμένου αγώνα. Ο Κρόος βγάζει κάθετη στον Μίλερ, αυτός "πατάει" στον Κλόζε, που με τη δεύτερη προσπάθεια σκοράρει ανενόχλητος. Δείτε το.
Η παραδοσιακή καταγραφή δίνει μια εύστοχη πάσα στον Κρόος και άλλη μία στον Μίλερ, που μάλιστα δεν χρεώνεται καν ως ασίστ, αφού ο Κλόζε σκόραρε με τη δεύτερη. Με το Packing όμως όλα αλλάζουν.
Ο Κρόος παίρνει +4 και μάλιστα +3 στο Impect, αφού η πάσα του έβγαλε "εκτός παιχνιδιού" τέσσερις παίκτες της Βραζιλίας, με τους τρεις να είναι αμυντικοί και μόνο τον Μαρσελο να μένει "εντός". Ο Μίλερ παίρνει κι αυτός +4 στην αποδοχή της πάσας (το packing πιστώνει πόντους υποδοχής και σ’αυτόν που παίρνει την μπάλα με την κίνησή του στην πλάτη) και η Βραζιλία ένα ωραιότατο -4, αφού τέσσερις παίκτες της βγήκαν εκτός φάσης με μια ενέργεια και -3 στο Impect αφού οι τρεις ήταν αμυντικοί.
Σε μια απλή φάση το Packing αναδεικνύει τους παίκτες που πρέπει: αυτόν που έκανε την πάσα και έβγαλε "εκτός παιχνιδιού" τέσσερις αντιπάλους και αυτόν που κινήθηκε στον χώρο που έπρεπε για να δημιουργήσει τη φάση. Ο Κλόζε μένει με το κρέντιτ που είχε και πριν, δηλαδή το γκολ, αλλά η μέτρηση αποθεώνει τον πασέρ Κρόος και τον μετρ της κίνησης χωρίς μπάλα, τον Μίλερ.
ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΟΜΑΔΕΣ
Το Packing είναι εξαιρετικά απλό και κατανοητό ακόμα κι απ’τον πιο απλό παρατηρητή του ποδοσφαίρου. Μια απλή αρχή που καταλαβαίνουν όλοι όσοι βλέπουν ποδόσφαιρο: όσο περισσότεροι αντίπαλοι βγαίνουν εκτός παιχνιδιού", τόσο πιο ποιοτική/σημαντική είναι η ενέργεια σου. Τα μέχρι τώρα στατιστικά πάντα έβγαζαν ως "ανώτερη" την ομάδα που είχε περισσότερη κατοχή, πάσες, σουτ, κτλ, αλλά με το Packing όλες οι ομάδες κρίνονται με το ίδιο, καθαρό πρίσμα.
Οι ομάδες που παίζουν ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας και παίρνουν την μπάλα για να ανοίξουν οργανωμένη άμυνα με το packing θα χωρίζονται σ’αυτές που έχουν τρόπο να το κάνουν καλά και σ’αυτές που απλώς έχουν την μπάλα, αλλά χωρίς πραγματικό επιθετικό σχέδιο. Η καλή ομάδα θα έχει μεγάλο Packing και Impect rate, αλλά η κακή χαμηλό.
Η Αγγλία πχ ήταν στο Euro μια ομάδα χωρίς το παραμικρό δουλεμένο επιθετικό σχέδιο. Στον αγώνα με την Ισλανδία οι Άγγλοι έκαναν επίθεση για 90 λεπτά και έβγαλαν "εκτός παιχνιδιού" μόνο 28 αμυντικούς τον αντιπάλων: στην πραγματικότητα δεν είχαν τρόπο να βρουν χώρο και να φτιάξουν καθαρές φάσεις, την ώρα που οι αντίπαλοι είχαν 41 στο Impect και άρα ήταν πιο απειλητικοί. Με λίγα λόγια, η ανούσια κατοχή, το κακό επιθετικό σχέδιο και οι πάσες που δεν λένε τίποτα πλέον θα αποτυπώνονται ξεκάθαρα.
Η νέα μέθοδος δεν κάνει διακρίσεις. Μπορεί να κρίνει μια επιθετική ομάδα, αλλά το ίδιο μπορεί να κάνει για ένα reactive σύνολο που περιμένει πίσω απ’την μπάλα παίζει στην κόντρα. Η πολύ καλή αμυντική ομάδα φυσικά και θα δέχεται πολύ χαμηλό Packing και ακόμα χαμηλότερο Impect, αφού θα έχει καλά προστατευμένη την τελευταία γραμμή της άμυνας. Παράλληλα, τα δικά της νούμερα με την μπάλα θα δείξουν πόσο δουλεμένη είναι στις αντεπιθέσεις ή αν απλώς παίζει άμυνα, χωρίς όμως απειλή στην κόντρα.
ΝΙΚΗ ΣΕ ΠΟΣΟΣΤΟ 67%
Η μέθοδος χρησιμοποιήθηκε στο πρόσφατο Euro και είχε εντυπωσιακά αποτελέσματα. Οι ομάδες που είχαν μεγαλύτερο Impect Rate απ’τον αντίπαλο έχασαν σε μόνο τρεις απ’τους 51 αγώνες του Euro, νίκησαν στους 34 και έφεραν ισοπαλία στους υπόλοιπους 14. Ποδόσφαιρο είναι, όλα μπορούν να συμβούν, μπορείς να χάσεις ακόμα και σε έναν αγώνα που τα κάνεις όλα τελεια.
Αλλά μόνο τρεις ήττες σε 51 ματς για την καλύτερη ομάδα στο Impect σημαίνει πως όντως αυτή η μέθοδος είναι ο,τι καλύτερο μέχρι σήμερα στην αποτύπωση του ποια ομάδα ήταν ανώτερη σ’έναν αγώνα. Όχι αυτή με την κατοχή, όχι αυτή με τις τελικές, τις περισσότερες πάσες ή τα τάκλινγκ, αλλά αυτή που μπορούσε με μεγαλύτερη ευκολία να βγάζει με πάσες ή/και ντρίμπλες αντιπάλους παίκτες “εκτός παιχνιδιού”.
ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΟ ΓΑΛΛΙΑ-ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Στο Γαλλία-Γερμανία πχ η μέθοδος αποτυπώνει τέλεια τι συνέβη στο ματς. Οι Γερμανοί έδωσαν μια εκπληκτική παράσταση με την μπάλα, έπαιζαν ανάμεσα στις γραμμές, έπαιζαν κάθετα, κτλ, την ώρα που οι Γάλλοι αμύνονταν. Όντως, η ομάδα του Λεβ είχε 348 στο Packing, ενώ αυτή του Ντεσάν είχε 266.
Όμως, οι Γερμανοί δεν τα κατάφεραν με την ίδια ευκολία απέναντι στην τελευταία γραμμή της άμυνας των Γάλλων. Στο Impect είχαν μόλις 21 και αυτό εξηγεί πως και γιατί δεν μετέτρεψαν την υπεροχή τους σε καθαρές ευκαιρίες για γκολ. Την ίδια ώρα, στο Impect οι Γάλλοι τα πήγαν πολύ καλύτερα με 38, έστω κι αν έπαιζαν στην αντεπίθεση. Παρόλη την υπεροχή και το πραγματικά εξαιρετικό παιχνίδι των Γερμανών κόντρα στην “παθητική” Γαλλία, η ομάδα που έβγαλε περισσότερους αμυντικούς εκτός παιχνιδιού ήταν οι γηπεδούχοι, αυτοί που πήραν και τον αγώνα.
ΝΕΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΑΙΚΤΩΝ
Η νέα μέθοδος θα αλλάξει τελείως και τον τρόπο που κρίνονται οι παίκτες, γιατί πλέον υπάρχει μια ξεκάθαρη ματιά: πολλοί κάνουν πολλά στο γήπεδο, αλλά το πολυτιμότερο είναι πάντα το να φέρνεις την μπάλα μπροστά με ασφάλεια, να κερδίζεις χώρο και να επιτίθεσαι απέναντι σε λιγότερους αντιπάλους.
Πολλοί μέσοι πχ έχουν μεγάλο ποσοστό ευστοχία στις πάσες, αλλά πλέον μπορούν να ξεχωρίσουν αυτοί που απλώς δίνουν την μπάλα σίγουρα απ’αυτούς που μπορούν να πασάρουν ανάμεσα στις γραμμές, να βγάζουν δηλαδή αντιπάλους εκτός παιχνιδιού, να κάνουν την ομάδα τους ουσιαστικά πιο απειλητική.
Βασιλιάς, ο Τόνι Κρόος. Στη Νο1 θέση του Packing για τη σεζόν που μας πέρασε ανάμεσα σε όλους τους μέσους των Top5 πρωταθλημάτων της Ευρώπης. Ο μέσος της Ρεάλ έβγαζε εκτός αγώνα 85 αντιπάλους ανά αγώνα, την ώρα που ο μέσος όρος των υπολοίπων μέσων είναι 28. Στην Μπουντεσλίγκα του 2015-16 ο Αλόνσο ήταν ο πρώτος μέσος στο Packing και ο Τζάκα ήταν δεύτερος.
Το ίδιο ισχύει και για τους αμυντικούς. Οι περισσότεροι έχουν υψηλά ποσοστά στις πάσες, πολύ απλά γιατί τη δίνουν δίπλα. Με το Packing μπορούν αμέσως να ξεχωρίσουν οι στόπερ που πραγματικά βγάζουν την ομάδα μπροστά, ακόμα και με μόλις μία πάσα.
Πρώτος παίκτης στο Packing την περασμένη σεζόν σε όλη την Μπουντεσλίγκα ήταν ο Μπόατενγκ, ακριβώς γιατί κανένας δεν παίζει με την μπάλα από πίσω όπως αυτός. Ο στόπερ της Μπάγερν είχε μέσο όρο 75 αντιπάλους ανά αγώνα, χάρις σε πάσες σαν κι αυτή που δίνει στο βίντεο απ’το Γερμανία-Σλοβακία. Μια επαφή, έξι αντίπαλοι εκτός παιχνιδιού. Στα απλά στατιστικά είναι μια ακόμα εύστοχη πάσα, στο Packing είναι +6.
Και δεν είναι μόνο αυτοί που δίνουν τις πάσες ή κάνουν τις ντρίμπλες που βγάζουν εκτός τους αντιπάλους, αλλά κι αυτοί που βρίσκονται εκεί που πρέπει για να πάρουν την πάσα.
Ο Οζίλ πχ που κινείται διαρκώς ανάμεσα στις γραμμές. Ο άσος της Άρσεναλ έχει και την αντίληψη του χώρου και την τεχνική να κοντρολάρει σε λίγα μέτρα. Καθόλου τυχαία οι πάσες προς σ’αυτόν στο Euro έβγαζαν 63 αντιπάλους σε κάθε άγωνα.
Απ’την άλλη υπάρχει και το πακέτο Γκριζμάν. Καταπληκτικός ε; Έλαμψε στο Euro, έβαλε έξι γκολ, κτλ. Ακούστε κι αυτό. Ο άσος της Ατλέτικο ήταν 5ος στο Packing και ταυτόχρονα ήταν στην πρώτη δεκάδα αυτών που υποδέχονται τις πάσες. Με λίγα λόγια, ικανός τόσο στο να πασάρει/ντριμπλάρει για να βγάλει αντιπάλους εκτός αγώνα, όσο και στο να είναι αυτός που θα κινηθεί για να πάρει τέτοιες πάσες.
Με το Packing βρέθηκε ο τρόπος να μετριέται η "καθετότητα" στο παιχνίδι των ποδοσφαιριστών και συνολικά των ομάδων.
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΙΣΩ ΑΠ'ΤΗΝ ΙΔΕΑ
Κρατήσαμε για το τέλος τις πληροφορίες για το πως και το γιατί. Οι άνθρωποι πίσω απ’το Packing είναι ο Στέφαν Ράιναρτς και ο Γενς Χέγκελερ. Ποιοι είναι αυτοί; Δύο σχετικά άσημοι Γερμανοί ποδοσφαιριστές, που έπαιζαν ως μέσοι και τους τελευταίους 18 μήνες αποφάσισαν να βρουν έναν τρόπο που θα αποτυπώνει καλύτερα την προσφορά/απόδοση των παικτών στο χορτάρι.
Ίδρυσαν την Impect.com, έφτιαξαν το σχετικό βίντεο που εξηγεί την ιδέα τους και πλέον την προωθούν. Σύμφωνα με τον θέμα που έφτιαξε για το Packing στο ESPN ο Ράφαελ Χόνινγκσταϊν ήδη η νέα μέθοδος χρησιμοποιείται απ’την Ντόρτμουντ, τη Λεβερκούζεν, την εθνική Γερμανίας, αλλά και το γερμανικό κανάλι ARD, που χρησιμοποίησε το Packing κατά τη διάρκεια του Euro.
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ
Ο τίτλος λέει πως το Packing θα αλλάξει το ποδόσφαιρο. Προφανώς και δεν θα αλλάξει το πως αυτό παίζεται, αφού το ζητούμενο είναι πάντα το ίδιο. Να μεγαλώσεις τον χώρο όταν έχεις την μπάλα, να μικρύνεις τον χώρο όταν δεν την έχεις. Να περάσεις τους αντιπάλους όταν επιτίθεσαι, να μην σε περάσουν όταν αμύνεσαι. Αυτό δεν θα αλλάξει, όμως μπορεί να αλλάξει ο τρόπος που οι ομάδες επιλέγουν παίκτες και κυρίως ο τρόπος που βλέπουν το παιχνίδι οι απ’έξω, ΜΜΕ και θεατές.
Μένει να δούμε πότε και πόσο θα υιοθετηθεί το Packing απ’τα δίκτυα που μεταδίδουν τους αγώνες, αλλά κι απ’τις ίδιες τις αρχές, την UEFA στο Champions League, κτλ. Για πρώτη φορά τα κανάλια έχουν στα χέρια τους μια πολύ απλή μέτρηση, ένα νούμερο που δείχνει κάτι που καταλαβαίνει ο κάθε ποδοσφαιρόφιλος και μπορεί την ώρα του αγώνα να τον βοηθάει στην κριτική των παικτών και των ομάδων, χωρίς να τον μπερδεύει με άσχετες/πολύπλοκες πληροφορίες.
ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΗ ΜΑΤΙΑ
Μέχρι τότε, νομίζω πως έστω και μόνο αυτό το κείμενο θα είναι αρκετό για να προσέχει κανείς από μόνος του το αν μια ομάδα έχει τρόπο να βγάζει αντιπάλους "εκτός παιχνιδιού", αν παίζει κάθετα, αν ανοίγει τις γραμμές και ειδικά την άμυνα. Η μπαλιά-τρύπα πάντα είχε την εκτίμηση του κόσμου, αλλά πλέον μπορεί κανείς να μάθει να παρατηρεί όλες τις πάσες που βγάζουν παίκτες εκτός παιχνιδιού, ακόμα και στο κέντρο του γηπέδου, όχι μόνο αυτές που φέρνουν τον συμπαίκτη στο τετ-α-τετ.
Με το Packing στο μυαλό νομίζω πως ο κάθε ποδοσφαιρόφιλος θα μπορεί να κρίνει αν μια ομάδα έχει όντως καλό επιθετικό σχέδιο ή αν απλώς έχει την μπάλα και προσπαθεί να επιτεθεί χωρίς πραγματικά να ξέρει τον τρόπο να βρεθεί σε πλεονεκτική θέση για να απειλήσει. Και ταυτόχρονα θα είναι εύκολο να δει κανείς ποια reactive ομάδα είναι όντως καλή και συμπαγής πίσω απ’την μπάλα ή απλώς αμύνεται μαζικά χωρίς συνοχή και γλιτώνει κατά τύχη τα γκολ.
Τέλος, είναι μάλλον βέβαιο πως οι ομάδες θα αλλάξουν σιγά-σιγά τον τρόπο που βλέπουν τους παίκτες και το κριτήριο επιλογής των μεταγραφών τους. Δεν είναι μακριά η μέρα που οι data analysts των ομάδων θα δίνουν στους υπευθύνους του scouting τις λίστες με τους παίκτες που διαπρέπουν στο Packing, που οι μέσοι θα εκτιμώνται όσο οι επιθετικοί και οι ποδοσφαιριστές θα χωριστούν σ'αυτούς που προσφέρουν Packing και σ'αυτούς που δεν το κάνουν.
Επιτέλους, βρέθηκε ο τρόπος να κατανοήσουμε το τι έχει συμβεί σε ένα ματς, να συμφωνήσουμε στο ποια ομάδα έπαιξε καλύτερα. Να δούμε σε αριθμούς την πραγματική απεικόνιση της απόδοσης των ομάδων και των παικτών, να δούμε κάτι που να δείχνει πραγματικά, χωρίς αμφισβήτηση, το γιατί μια ομάδα έπαιξε καλύτερα απ’την άλλη, γιατί είναι η άξια νικήτρια και τι έκανε για να το πετύχει.
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ
Κάποτε το πρόβλημα στην κατανόηση/ανάλυση του ποδοσφαίρου ήταν πως δεν υπάρχει καμία στατιστική καταγραφή πέρα των βασικών: γκολ, φάουλ, κάρτες, κόρνερ. Στοιχεία που δεν περιέγραφαν το τι συνέβη στο χορτάρι και έτσι για δεκαετίες το ποδόσφαιρο ήταν στο μυαλό του κόσμου ως το άθλημα που "αυτά δεν παίζουν ρόλο, όλα μπορούν να συμβούν, να δούμε σε τι μέρα θα βρεθούν οι αντίπαλοι, η μπάλα είναι στρογγυλή".
Πλέον καταγράφονται τα πάντα. Πάσες, τάκλινγκ, απομακρύνσεις, κλεψίματα, σέντρες, μπλοκ σε σουτ, ντρίμπλες, επαφές που ξεκίνησαν νέα κατοχή, λανθασμένα κοντρόλ που οδηγούν σε απώλεια κατοχής. Όλες οι ενέργειες είναι διαθέσιμες, μαζί με τον παίκτη που τις έκανε, το χώρο και τον χρόνο που έλαβαν μέρος.
Προσφέρουν τεράστια ευχέρεια στο να εστιάσεις και να αναλύσεις πράγματα που έχουν συμβεί στο χορτάρι, αλλά παρόλα αυτά αποτυγχάνουν στο βασικό. Καμία στατιστική κατηγορία δεν μπορεί από μόνη της να σου πει ποιος νίκησε ή έστω ποιος έπαιξε καλύτερα.
Το Packing αλλάζει τα πάντα
Καλύτερο παράδειγμα; Το ιστορικό Βραζιλία-Γερμανία 1-7. Η Βραζιλία είχε περισσότερη κατοχή (52-48), περισσότερα τάκλινγκ (46-34), περισσότερα σουτ στο τέρμα (18-14), περισσότερα κόρνερ (7-2) και περισσότερες σέντρες (22-10). Δεν είναι δυνατόν σε ένα παιχνίδι που έληξε 7-1 να μην υπάρχει ένας τρόπος για να αποτυπωθεί με αριθμούς πως η Γερμανία ήταν συντριπτικά ανώτερη και διέλυσε τον αντίπαλο της.
Πλέον υπάρχει τρόπος και το Packing είναι εδώ για να τα αλλάξει όλα αυτά. Η ιδέα είναι εξαιρετικά απλή και απολύτως αποτελεσματική.
Όποιο κι αν είναι το στιλ και η τακτική μιας ομάδας, ο στόχος είναι πάντα ο ίδιος. Όταν έχεις την μπάλα θες να φτάσεις να εκτελέσεις με όσο το δυνατόν καλύτερες προϋποθέσεις. Όταν δεν έχεις την μπάλα, θες να εμποδίσεις τον αντίπαλο απ’το να σε απειλήσει εκείνος με καλές συνθήκες.
Τι σημαίνει καλές προϋποθέσεις; Μια τελική προσπάθεια που όχι μόνο είναι κοντά στο τέρμα, αλλά έχει όσο το δυνατόν λιγότερους αμυντικούς να εμποδίζουν την εκτέλεση.
Ο,ΤΙ ΒΓΑΖΕΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥΣ ΕΚΤΟΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ
Το Packing λοιπόν μετράει ακριβώς αυτό: μόνο τις ενέργειες που βγάζουν αμυντικούς απ’το παιχνίδι και τίποτα άλλο. Τις ντρίμπλες και κυρίως τις πάσες που φέρνουν την ομάδα να επιτίθεται απέναντι σε λιγότερους παίκτες από πριν.
Τόσο απλά όσο εξηγείται στο επόμενο βίντεο, που μέσα σε 2.30 λεπτά έχει όσα χρειάζεστε. Και το Βραζιλία-Γερμανία ως το τέλειο παράδειγμα για να δούμε επιτέλους την αριθμητική αποτύπωση της συντριβής. Πατήστε το play και όλα πια θα είναι πολύ απλά στο μυαλό σας.
Τό’χουμε; Ούτε τάκλινγκ, ούτε πάσες, ούτε κόρνερ, ούτε σουτ στο τέρμα, ούτε τίποτα. Μόνο ενέργειες που βγάζουν αντιπάλους "εκτός παιχνιδιού". Στο Packing η Γερμανία είχε 402 και η Βραζιλία 341. Οι θριαμβευτές κατάφεραν με τρομερή ευκολία να βγάζουν διαρκώς αντιπάλους τους “εκτός παιχνιδιού”, να τους φέρνουν να κυνηγούν την μπάλα ενώ πριν την είχαν μπροστά τους.
Όπως είδατε στο βίντεο, το Packing έχει τη σημαντική υποκατηγορία του Impect. Εκεί μετράνε μόνο οι αμυντικοί που βγαίνουν εκτός παιχνιδιού από μία πάσα ή ντρίμπλα. Γιατί προφανώς και είναι σημαντικές οι ενέργειες που βγάζουν παίκτες εκτός παιχνιδιού στη μεσαία γραμμή, αλλά τίποτα δεν είναι πιο κρίσιμο απ’την πάσα που θέτει "εκτός παιχνιδιού" τους αμυντικούς, γιατί αυτό φέρνει τελική ή ασίστ χωρίς αντίπαλο, πίσω απ’την τελευταία γραμμή άμυνας. Ε, εκεί η Γερμανία είχε 84 και η Βραζιλία 53.
Απλό δεν είναι; Πλέον δεν μετράνε όλες οι πάσες το ίδιο. Πλέον οι πάσες κρίνονται ανάλογα με το πόσους αντιπάλους θέτουν "εκτός παιχνιδιού", όταν μεταφέρουν την μπάλα πίσω τους. Με αυτόν τον τρόπο δεν αναδεικνύεται μόνο το τελευταίο κομμάτι των φάσεων, αλλά και η αρχή τους και κυρίως οι παίκτες που πρέπει.
ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΣΩΣΤΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα από φάση του συγκεκριμένου αγώνα. Ο Κρόος βγάζει κάθετη στον Μίλερ, αυτός "πατάει" στον Κλόζε, που με τη δεύτερη προσπάθεια σκοράρει ανενόχλητος. Δείτε το.
Η παραδοσιακή καταγραφή δίνει μια εύστοχη πάσα στον Κρόος και άλλη μία στον Μίλερ, που μάλιστα δεν χρεώνεται καν ως ασίστ, αφού ο Κλόζε σκόραρε με τη δεύτερη. Με το Packing όμως όλα αλλάζουν.
Ο Κρόος παίρνει +4 και μάλιστα +3 στο Impect, αφού η πάσα του έβγαλε "εκτός παιχνιδιού" τέσσερις παίκτες της Βραζιλίας, με τους τρεις να είναι αμυντικοί και μόνο τον Μαρσελο να μένει "εντός". Ο Μίλερ παίρνει κι αυτός +4 στην αποδοχή της πάσας (το packing πιστώνει πόντους υποδοχής και σ’αυτόν που παίρνει την μπάλα με την κίνησή του στην πλάτη) και η Βραζιλία ένα ωραιότατο -4, αφού τέσσερις παίκτες της βγήκαν εκτός φάσης με μια ενέργεια και -3 στο Impect αφού οι τρεις ήταν αμυντικοί.
Σε μια απλή φάση το Packing αναδεικνύει τους παίκτες που πρέπει: αυτόν που έκανε την πάσα και έβγαλε "εκτός παιχνιδιού" τέσσερις αντιπάλους και αυτόν που κινήθηκε στον χώρο που έπρεπε για να δημιουργήσει τη φάση. Ο Κλόζε μένει με το κρέντιτ που είχε και πριν, δηλαδή το γκολ, αλλά η μέτρηση αποθεώνει τον πασέρ Κρόος και τον μετρ της κίνησης χωρίς μπάλα, τον Μίλερ.
ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΟΜΑΔΕΣ
Το Packing είναι εξαιρετικά απλό και κατανοητό ακόμα κι απ’τον πιο απλό παρατηρητή του ποδοσφαίρου. Μια απλή αρχή που καταλαβαίνουν όλοι όσοι βλέπουν ποδόσφαιρο: όσο περισσότεροι αντίπαλοι βγαίνουν εκτός παιχνιδιού", τόσο πιο ποιοτική/σημαντική είναι η ενέργεια σου. Τα μέχρι τώρα στατιστικά πάντα έβγαζαν ως "ανώτερη" την ομάδα που είχε περισσότερη κατοχή, πάσες, σουτ, κτλ, αλλά με το Packing όλες οι ομάδες κρίνονται με το ίδιο, καθαρό πρίσμα.
Οι ομάδες που παίζουν ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας και παίρνουν την μπάλα για να ανοίξουν οργανωμένη άμυνα με το packing θα χωρίζονται σ’αυτές που έχουν τρόπο να το κάνουν καλά και σ’αυτές που απλώς έχουν την μπάλα, αλλά χωρίς πραγματικό επιθετικό σχέδιο. Η καλή ομάδα θα έχει μεγάλο Packing και Impect rate, αλλά η κακή χαμηλό.
Η Αγγλία πχ ήταν στο Euro μια ομάδα χωρίς το παραμικρό δουλεμένο επιθετικό σχέδιο. Στον αγώνα με την Ισλανδία οι Άγγλοι έκαναν επίθεση για 90 λεπτά και έβγαλαν "εκτός παιχνιδιού" μόνο 28 αμυντικούς τον αντιπάλων: στην πραγματικότητα δεν είχαν τρόπο να βρουν χώρο και να φτιάξουν καθαρές φάσεις, την ώρα που οι αντίπαλοι είχαν 41 στο Impect και άρα ήταν πιο απειλητικοί. Με λίγα λόγια, η ανούσια κατοχή, το κακό επιθετικό σχέδιο και οι πάσες που δεν λένε τίποτα πλέον θα αποτυπώνονται ξεκάθαρα.
Η νέα μέθοδος δεν κάνει διακρίσεις. Μπορεί να κρίνει μια επιθετική ομάδα, αλλά το ίδιο μπορεί να κάνει για ένα reactive σύνολο που περιμένει πίσω απ’την μπάλα παίζει στην κόντρα. Η πολύ καλή αμυντική ομάδα φυσικά και θα δέχεται πολύ χαμηλό Packing και ακόμα χαμηλότερο Impect, αφού θα έχει καλά προστατευμένη την τελευταία γραμμή της άμυνας. Παράλληλα, τα δικά της νούμερα με την μπάλα θα δείξουν πόσο δουλεμένη είναι στις αντεπιθέσεις ή αν απλώς παίζει άμυνα, χωρίς όμως απειλή στην κόντρα.
ΝΙΚΗ ΣΕ ΠΟΣΟΣΤΟ 67%
Η μέθοδος χρησιμοποιήθηκε στο πρόσφατο Euro και είχε εντυπωσιακά αποτελέσματα. Οι ομάδες που είχαν μεγαλύτερο Impect Rate απ’τον αντίπαλο έχασαν σε μόνο τρεις απ’τους 51 αγώνες του Euro, νίκησαν στους 34 και έφεραν ισοπαλία στους υπόλοιπους 14. Ποδόσφαιρο είναι, όλα μπορούν να συμβούν, μπορείς να χάσεις ακόμα και σε έναν αγώνα που τα κάνεις όλα τελεια.
Αλλά μόνο τρεις ήττες σε 51 ματς για την καλύτερη ομάδα στο Impect σημαίνει πως όντως αυτή η μέθοδος είναι ο,τι καλύτερο μέχρι σήμερα στην αποτύπωση του ποια ομάδα ήταν ανώτερη σ’έναν αγώνα. Όχι αυτή με την κατοχή, όχι αυτή με τις τελικές, τις περισσότερες πάσες ή τα τάκλινγκ, αλλά αυτή που μπορούσε με μεγαλύτερη ευκολία να βγάζει με πάσες ή/και ντρίμπλες αντιπάλους παίκτες “εκτός παιχνιδιού”.
ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΟ ΓΑΛΛΙΑ-ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Στο Γαλλία-Γερμανία πχ η μέθοδος αποτυπώνει τέλεια τι συνέβη στο ματς. Οι Γερμανοί έδωσαν μια εκπληκτική παράσταση με την μπάλα, έπαιζαν ανάμεσα στις γραμμές, έπαιζαν κάθετα, κτλ, την ώρα που οι Γάλλοι αμύνονταν. Όντως, η ομάδα του Λεβ είχε 348 στο Packing, ενώ αυτή του Ντεσάν είχε 266.
Όμως, οι Γερμανοί δεν τα κατάφεραν με την ίδια ευκολία απέναντι στην τελευταία γραμμή της άμυνας των Γάλλων. Στο Impect είχαν μόλις 21 και αυτό εξηγεί πως και γιατί δεν μετέτρεψαν την υπεροχή τους σε καθαρές ευκαιρίες για γκολ. Την ίδια ώρα, στο Impect οι Γάλλοι τα πήγαν πολύ καλύτερα με 38, έστω κι αν έπαιζαν στην αντεπίθεση. Παρόλη την υπεροχή και το πραγματικά εξαιρετικό παιχνίδι των Γερμανών κόντρα στην “παθητική” Γαλλία, η ομάδα που έβγαλε περισσότερους αμυντικούς εκτός παιχνιδιού ήταν οι γηπεδούχοι, αυτοί που πήραν και τον αγώνα.
ΝΕΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΑΙΚΤΩΝ
Η νέα μέθοδος θα αλλάξει τελείως και τον τρόπο που κρίνονται οι παίκτες, γιατί πλέον υπάρχει μια ξεκάθαρη ματιά: πολλοί κάνουν πολλά στο γήπεδο, αλλά το πολυτιμότερο είναι πάντα το να φέρνεις την μπάλα μπροστά με ασφάλεια, να κερδίζεις χώρο και να επιτίθεσαι απέναντι σε λιγότερους αντιπάλους.
Πολλοί μέσοι πχ έχουν μεγάλο ποσοστό ευστοχία στις πάσες, αλλά πλέον μπορούν να ξεχωρίσουν αυτοί που απλώς δίνουν την μπάλα σίγουρα απ’αυτούς που μπορούν να πασάρουν ανάμεσα στις γραμμές, να βγάζουν δηλαδή αντιπάλους εκτός παιχνιδιού, να κάνουν την ομάδα τους ουσιαστικά πιο απειλητική.
Βασιλιάς, ο Τόνι Κρόος. Στη Νο1 θέση του Packing για τη σεζόν που μας πέρασε ανάμεσα σε όλους τους μέσους των Top5 πρωταθλημάτων της Ευρώπης. Ο μέσος της Ρεάλ έβγαζε εκτός αγώνα 85 αντιπάλους ανά αγώνα, την ώρα που ο μέσος όρος των υπολοίπων μέσων είναι 28. Στην Μπουντεσλίγκα του 2015-16 ο Αλόνσο ήταν ο πρώτος μέσος στο Packing και ο Τζάκα ήταν δεύτερος.
Το ίδιο ισχύει και για τους αμυντικούς. Οι περισσότεροι έχουν υψηλά ποσοστά στις πάσες, πολύ απλά γιατί τη δίνουν δίπλα. Με το Packing μπορούν αμέσως να ξεχωρίσουν οι στόπερ που πραγματικά βγάζουν την ομάδα μπροστά, ακόμα και με μόλις μία πάσα.
Πρώτος παίκτης στο Packing την περασμένη σεζόν σε όλη την Μπουντεσλίγκα ήταν ο Μπόατενγκ, ακριβώς γιατί κανένας δεν παίζει με την μπάλα από πίσω όπως αυτός. Ο στόπερ της Μπάγερν είχε μέσο όρο 75 αντιπάλους ανά αγώνα, χάρις σε πάσες σαν κι αυτή που δίνει στο βίντεο απ’το Γερμανία-Σλοβακία. Μια επαφή, έξι αντίπαλοι εκτός παιχνιδιού. Στα απλά στατιστικά είναι μια ακόμα εύστοχη πάσα, στο Packing είναι +6.
Και δεν είναι μόνο αυτοί που δίνουν τις πάσες ή κάνουν τις ντρίμπλες που βγάζουν εκτός τους αντιπάλους, αλλά κι αυτοί που βρίσκονται εκεί που πρέπει για να πάρουν την πάσα.
Ο Οζίλ πχ που κινείται διαρκώς ανάμεσα στις γραμμές. Ο άσος της Άρσεναλ έχει και την αντίληψη του χώρου και την τεχνική να κοντρολάρει σε λίγα μέτρα. Καθόλου τυχαία οι πάσες προς σ’αυτόν στο Euro έβγαζαν 63 αντιπάλους σε κάθε άγωνα.
Απ’την άλλη υπάρχει και το πακέτο Γκριζμάν. Καταπληκτικός ε; Έλαμψε στο Euro, έβαλε έξι γκολ, κτλ. Ακούστε κι αυτό. Ο άσος της Ατλέτικο ήταν 5ος στο Packing και ταυτόχρονα ήταν στην πρώτη δεκάδα αυτών που υποδέχονται τις πάσες. Με λίγα λόγια, ικανός τόσο στο να πασάρει/ντριμπλάρει για να βγάλει αντιπάλους εκτός αγώνα, όσο και στο να είναι αυτός που θα κινηθεί για να πάρει τέτοιες πάσες.
Με το Packing βρέθηκε ο τρόπος να μετριέται η "καθετότητα" στο παιχνίδι των ποδοσφαιριστών και συνολικά των ομάδων.
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΙΣΩ ΑΠ'ΤΗΝ ΙΔΕΑ
Κρατήσαμε για το τέλος τις πληροφορίες για το πως και το γιατί. Οι άνθρωποι πίσω απ’το Packing είναι ο Στέφαν Ράιναρτς και ο Γενς Χέγκελερ. Ποιοι είναι αυτοί; Δύο σχετικά άσημοι Γερμανοί ποδοσφαιριστές, που έπαιζαν ως μέσοι και τους τελευταίους 18 μήνες αποφάσισαν να βρουν έναν τρόπο που θα αποτυπώνει καλύτερα την προσφορά/απόδοση των παικτών στο χορτάρι.
Ίδρυσαν την Impect.com, έφτιαξαν το σχετικό βίντεο που εξηγεί την ιδέα τους και πλέον την προωθούν. Σύμφωνα με τον θέμα που έφτιαξε για το Packing στο ESPN ο Ράφαελ Χόνινγκσταϊν ήδη η νέα μέθοδος χρησιμοποιείται απ’την Ντόρτμουντ, τη Λεβερκούζεν, την εθνική Γερμανίας, αλλά και το γερμανικό κανάλι ARD, που χρησιμοποίησε το Packing κατά τη διάρκεια του Euro.
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ
Ο τίτλος λέει πως το Packing θα αλλάξει το ποδόσφαιρο. Προφανώς και δεν θα αλλάξει το πως αυτό παίζεται, αφού το ζητούμενο είναι πάντα το ίδιο. Να μεγαλώσεις τον χώρο όταν έχεις την μπάλα, να μικρύνεις τον χώρο όταν δεν την έχεις. Να περάσεις τους αντιπάλους όταν επιτίθεσαι, να μην σε περάσουν όταν αμύνεσαι. Αυτό δεν θα αλλάξει, όμως μπορεί να αλλάξει ο τρόπος που οι ομάδες επιλέγουν παίκτες και κυρίως ο τρόπος που βλέπουν το παιχνίδι οι απ’έξω, ΜΜΕ και θεατές.
Μένει να δούμε πότε και πόσο θα υιοθετηθεί το Packing απ’τα δίκτυα που μεταδίδουν τους αγώνες, αλλά κι απ’τις ίδιες τις αρχές, την UEFA στο Champions League, κτλ. Για πρώτη φορά τα κανάλια έχουν στα χέρια τους μια πολύ απλή μέτρηση, ένα νούμερο που δείχνει κάτι που καταλαβαίνει ο κάθε ποδοσφαιρόφιλος και μπορεί την ώρα του αγώνα να τον βοηθάει στην κριτική των παικτών και των ομάδων, χωρίς να τον μπερδεύει με άσχετες/πολύπλοκες πληροφορίες.
ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΗ ΜΑΤΙΑ
Μέχρι τότε, νομίζω πως έστω και μόνο αυτό το κείμενο θα είναι αρκετό για να προσέχει κανείς από μόνος του το αν μια ομάδα έχει τρόπο να βγάζει αντιπάλους "εκτός παιχνιδιού", αν παίζει κάθετα, αν ανοίγει τις γραμμές και ειδικά την άμυνα. Η μπαλιά-τρύπα πάντα είχε την εκτίμηση του κόσμου, αλλά πλέον μπορεί κανείς να μάθει να παρατηρεί όλες τις πάσες που βγάζουν παίκτες εκτός παιχνιδιού, ακόμα και στο κέντρο του γηπέδου, όχι μόνο αυτές που φέρνουν τον συμπαίκτη στο τετ-α-τετ.
Με το Packing στο μυαλό νομίζω πως ο κάθε ποδοσφαιρόφιλος θα μπορεί να κρίνει αν μια ομάδα έχει όντως καλό επιθετικό σχέδιο ή αν απλώς έχει την μπάλα και προσπαθεί να επιτεθεί χωρίς πραγματικά να ξέρει τον τρόπο να βρεθεί σε πλεονεκτική θέση για να απειλήσει. Και ταυτόχρονα θα είναι εύκολο να δει κανείς ποια reactive ομάδα είναι όντως καλή και συμπαγής πίσω απ’την μπάλα ή απλώς αμύνεται μαζικά χωρίς συνοχή και γλιτώνει κατά τύχη τα γκολ.
Τέλος, είναι μάλλον βέβαιο πως οι ομάδες θα αλλάξουν σιγά-σιγά τον τρόπο που βλέπουν τους παίκτες και το κριτήριο επιλογής των μεταγραφών τους. Δεν είναι μακριά η μέρα που οι data analysts των ομάδων θα δίνουν στους υπευθύνους του scouting τις λίστες με τους παίκτες που διαπρέπουν στο Packing, που οι μέσοι θα εκτιμώνται όσο οι επιθετικοί και οι ποδοσφαιριστές θα χωριστούν σ'αυτούς που προσφέρουν Packing και σ'αυτούς που δεν το κάνουν.
σχόλιο τετάρτης ~
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
Τετάρτη 27 Ιουλίου 2016
εικονικοί προβληματισμοί ~ ο άνθρωπος που θα επιβίωνε του τροχαίου
μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις. Πόσες απ' αυτές φτιάχνουν έναν προβληματισμό;
Έτσι θα ήταν ένας άνθρωπος που θα επιβιώνε ενός τροχαίου ατυχήματος. Ξέρετε κάτι; Καλύτερα να σκοτωθώ... +Yanni Spiridakis
προώθηση τετάρτης ~ σαμίρ αμίν - εθνική κυριαρχία: γιατί;
κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας
από: Φωτεινή Μαστρογιάννη
Μετάφραση από τα Γαλλικά: Φωτεινή Μαστρογιάννη
Επιμέλεια: Φωτούλα Ιωαννίδου - Τσιρώνη
BREXIT και η κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Εθνική κυριαρχία: γιατί;
Σαμίρ Αμίν*
Η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας, όπως και η κριτική ενάντια σε αυτή, οδηγεί σε σοβαρές παρεξηγήσεις όταν αποσπάται από τη στρατηγική των κοινωνικών τάξεων στην οποία η εθνική κυριαρχία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος. Το κοινωνικό μπλοκ στις καπιταλιστικές κοινωνίες θεωρεί την εθνική κυριαρχία ως ένα απαραίτητο μέσο για την προώθηση των δικών του συμφερόντων με βάση τόσο την καπιταλιστική εκμετάλλευση της εργασίας όσο και την εδραίωση των διεθνών του σχέσεων.
Σήμερα, στο παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελεύθερο σύστημα που κυριαρχείται από τα μονοπώλια της ιμπεριαλιστικής τριάδας (ΗΠΑ, Ευρώπη, Ιαπωνία), οι πολιτικές αρχές που είναι επιφορτισμένες με τη διαχείριση του συστήματος προς αποκλειστικό όφελος των μονοπωλίων, θεωρούν την εθνική κυριαρχία ως το μέσο που τους επιτρέπει να βελτιώσουν την «ανταγωνιστική» τους θέση στο παγκόσμιο σύστημα.
Τα οικονομικά και κοινωνικά μέσα του Κράτους (υπακοή των εργαζόμενων στις απαιτήσεις του εργοδότη, οργάνωση της ανεργίας και της εργασιακής ανασφάλειας, κατακερματισμός της αγοράς εργασίας) και οι πολιτικές παρεμβάσεις (συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών επεμβάσεων) συνδέονται και συνδυάζονται για την επίτευξη ενός και μοναδικού στόχου: τη μεγιστοποίηση των εσόδων με την προστασία των «εθνών».
Ο νεο-φιλελεύθερος ιδεολογικός λόγος υποστηρίζει τη δημιουργία μιας τάξης που βασίζεται αποκλειστικά στην γενικευμένη ελεύθερη αγορά, όπου οι μηχανισμοί θα είναι αυτορυθμιζόμενοι και θα παράγουν το κοινωνικά βέλτιστο (κάτι το οποίο είναι προφανώς ψευδές), υπό την προϋπόθεση ότι ο ανταγωνισμός είναι ελεύθερος και διαφανής (δηλαδή κάτι που δεν είναι και δεν μπορεί να είναι στην εποχή των μονοπωλίων), και ισχυρίζεται ότι το κράτος δεν έχει κανένα ρόλο παρά να εγγυάται τη λειτουργία του εν λόγω ανταγωνισμού (που είναι σε αντίθεση με αυτό που υποστηρίζει: απαιτεί την ενεργό παρέμβαση του κράτους υπέρ του, άρα ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια πολιτική του κράτους). Αυτή η έκφραση της ιδεολογίας του «νεοφιλελεύθερου ιού»- απαγορεύει την κατανόηση της πραγματικής λειτουργίας του συστήματος, όπως είναι οι λειτουργίες που το κράτος και η εθνική κυριαρχία εκπληρώνουν.
Οι ΗΠΑ αποτελούν το παράδειγμα μιας πρακτικής εφαρμογής της «αστικής» έννοιας της εθνικής κυριαρχίας, δηλαδή μία κυριαρχία που βρίσκεται στην υπηρεσία του κεφαλαίου των χρηματιστικών μονοπωλίων. Το «εθνικό» δικαίωμα ωφελεί τις Ηνωμένες Πολιτείες επιβεβαιώνοντας την υπεροχή του «διεθνούς δικαίου». Το ίδιο δικαίωμα ίσχυε στις ιμπεριαλιστικές χώρες της Ευρώπης του δέκατου ένατου και εικοστού αιώνα.
Έχουν αλλάξει τα πράγματα με την οικοδόμηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Ο ευρωπαϊκός λόγος εντάσσει, μέσω της υποταγής, την εθνική κυριαρχία στο "ευρωπαϊκό δίκαιο", κάτι που εκφράζεται μέσα από τις αποφάσεις των οργάνων των Βρυξελλών και της ΕΚΤ, σύμφωνα με τις Συνθήκες του Μάαστριχτ και της Λισσαβόνας. Η ελευθερία της επιλογής των ψηφοφόρων περιορίζεται από την υπερεθνική ύπαρξη που είναι σύμφωνη με τις επιταγές του νεο-φιλελευθερισμού. Όπως δήλωσε η Μέρκελ: «Αυτή η επιλογή πρέπει να είναι συμβατή με τις απαιτήσεις της αγοράς» πέρα από αυτή χάνει τη νομιμότητά της. Ωστόσο, σε αντίστιξη με αυτό το λόγο, η Γερμανία υποστηρίζει με πολιτικές πράξεις την εθνική της κυριαρχία και επιδιώκει να υποτάξει τους ευρωπαίους εταίρους της στις απαιτήσεις της. Η Γερμανία έχει χρησιμοποιήσει τον ευρωπαϊκό νεο-φιλελευθερισμό για να καθιερώσει την ηγεμονία της, ιδιαίτερα στη ζώνη του ευρώ. Η Μεγάλη Βρετανία - με την επιλογή του Brexit – επέλεξε με τη σειρά της να εφαρμόσει τα οφέλη της άσκησης της δικής της εθνικής κυριαρχίας.
Μπορεί να γίνει αντιληπτό ότι ο «εθνικιστικός λόγος» και ο απεριόριστος θαυμασμός του για τις αρετές της εθνικής κυριαρχίας, όταν γίνεται κατανοητός με αυτό τον τρόπο (αστικο-καπιταλιστικής κυριαρχίας) χωρίς να αναφέρεται το ταξικό περιεχόμενο το οποίο εξυπηρετεί, υπήρξε πάντα αντικείμενο επιφυλάξεων, για να το θέσω ήπια, των ρευμάτων του αριστερού-lato sensu, δηλαδή, όλων εκείνων που επιθυμούν να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.
Ωστόσο, θα πρέπει να μειωθεί η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας μόνο με τους όρους του «αστικού εθνικισμού». Η υπεράσπιση αυτή ωστόσο είναι απαραίτητη για την εξυπηρέτηση άλλων κοινωνικών συμφερόντων πέραν αυτών του επικρατούντος καπιταλιστικού μπλοκ. Θα πρέπει, λοιπόν, να συνδέεται στενά με την στρατηγική εξόδου από τον καπιταλισμό και δέσμευσης προς τον μακρύ δρόμο προς τον σοσιαλισμό.
Αποτελεί αναπόφευκτn προϋπόθεση της πιθανής προόδου προς την κατεύθυνση αυτή. Ο λόγος είναι ότι η πραγματική αιτία του παγκόσμιου φιλελευθερισμού δεν θα είναι παρά το προϊόν άνισης προόδου μιας χώρας σε βάρος μιας άλλης από τη μια στιγμή στην άλλη. Το παγκόσμιο σύστημα (και το Ευρωπαϊκό υποσύστημα) ουδέποτε έχει μεταμορφωθεί «από τα πάνω», μέσω των συλλογικών αποφάσεων της «διεθνούς κοινότητας» (ή της «ευρωπαϊκής»). Οι εξελίξεις των συστημάτων αυτών δεν υπήρξαν ποτέ παρά το αποτέλεσμα αλλαγών που συμβαίνουν στα κράτη που τα συνθέτουν και αφορούν την εξέλιξη των σχέσεων εξουσίας μεταξύ τους. Το πλαίσιο που ορίζεται από το κράτος («έθνος») παραμένει εκείνο στο οποίο ξεδιπλώνονται με αποφασιστικό τρόπο οι αγώνες που μεταμορφώνουν τον κόσμο.
Οι λαοί των περιφερειών του παγκόσμιου συστήματος, που είναι πολωτικό από τη φύση του, έχουν μακρά εμπειρία αυτού του θετικού εθνικισμού, δηλαδή του αντι-ιμπεριαλιστικού (που εκφράζει την άρνηση από την παγκόσμια τάξη) και δυνητικά αντι-καπιταλιστικού. Το λέω αυτό μόνο επειδή ενδεχομένως, ο εθνικισμός μπορεί επίσης να μεταφέρει την ψευδαίσθηση της οικοδόμησης ενός εθνικού καπιταλισμού που καταφέρνει να «καλύψει» τις εθνικές δομές των κυρίαρχων κέντρων. Ο εθνικισμός των λαών της περιφέρειας δεν είναι προοδευτικός παρά μόνο υπό την προϋπόθεση ότι είναι αντι-ιμπεριαλιστικός, και στις μέρες μας, σε ρήξη με τον παγκοσμιοποιημένο νέο-φιλελευθερισμό. Σε αντίστιξη ένας «εθνικισμός» (τότε μόνο φαινομενικός) που ταιριάζει στον παγκοσμιοποιημένο νεο-φιλελευθερισμό, και ως εκ τούτου δεν επηρεάζει την υποδεέστερη θέση του έθνους στο σύστημα, γίνεται το όργανο των τοπικών κυρίαρχων τάξεων που είναι πρόθυμες να συμμετάσχουν στην εκμετάλλευση του λαού τους και ενδεχομένως θα αποτελέσουν τους περιφερειακούς εταίρους οι οποίοι και θα δράσουν ως ένας «υπο-ιμπεριαλισμός».
Σήμερα οι κινήσεις – έντονες ή περιορισμένες - που δίνουν τη δυνατότητα εξόδου από τον νεο-φιλελευθερισμό είναι αναγκαίες και δυνατές σε όλα τα μέρη του κόσμου, Βορρά και Νότου. Η κρίση του καπιταλισμού δημιούργησε ένα γόνιμο έδαφος για την ωρίμανση των επαναστατικών συνθηκών. Εκφράζω αυτή την αντικειμενική ύπαρξη, αναγκαία και δυνατή μέσα σε μια σύντομη φράση: «έξοδος από την κρίση του καπιταλισμού ή έξω από τον καπιταλισμό σε κρίση;» (Ο τίτλος ενός από τα τελευταία βιβλία μου). Η έξοδος από την κρίση δεν είναι δικό μας πρόβλημα αλλά των κυριαρχούντων καπιταλιστών. Εάν θα την ξεπεράσουν (που κατά τη γνώμη μου δεν ασχολούνται με τρόπους που θα τους το επιτρέψουν) ή όχι, δεν είναι δικό μας πρόβλημα. Τι έχουμε να κερδίσουμε από το συνεταιρισμό με τους αντιπάλους μας από την αναβίωση του χρεοκοπημένου νεο-φιλελευθερισμού; Αυτή η κρίση αντίθετα δημιουργεί ευκαιρίες, μεγάλες ή λιγότερο μεγάλες, με την προϋπόθεση ότι τα κινήματα που αγωνίζονται υιοθετούν στρατηγικές που έχουν συγκεκριμένο στόχο. Η επιβεβαίωση της εθνικής κυριαρχίας στη συνέχεια επιβάλλεται για να ενεργοποιήσει αυτές τις έντονα άνισες πράξεις από τη μία χώρα στην άλλη, αλλά πάντα σε σύγκρουση με τη λογική του νεο-φιλελευθερισμού. Το λαϊκό κυρίαρχο εθνικό και δημοκρατικό έργο που προτείνεται από αυτό το άρθρο έχει σχεδιαστεί με αυτό το πνεύμα. Η έννοια της κυριαρχίας που αναφέρεται στο παρόν άρθρο δεν είναι εκείνη της αστικο-καπιταλιστικής κυριαρχίας αλλά διαφέρει και πρέπει να πληροί τις προϋποθέσεις της λαϊκής κυριαρχίας.
Το αμάλγαμα μεταξύ αυτών των δύο αντιφατικών εννοιών και ως εκ τούτου η ταχεία απόρριψη κάθε «εθνικισμού», χωρίς να προσδιορισθεί ο εθνικισμός με μεγαλύτερη ακρίβεια, καταστρέφει κάθε πιθανότητα εξόδου από τον νεο-φιλελευθερισμό. Δυστυχώς, στην Ευρώπη - και όχι μόνο - η σύγχρονη αριστερά ασχολείται με αγώνες που συχνά χρησιμοποιούν αυτό το αμάλγαμα.
Η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας δεν σημαίνει απλά μία άλλη «πολυπολική παγκοσμιοποίηση» (σε αντίστιξη με το ήδη υπάρχον μοντέλο παγκοσμιοποίησης), που βασίζεται στην ιδέα ότι η διεθνής τάξη θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης μεταξύ κυρίαρχων εθνικών εταίρων, ίσων δικαιωμάτων, και να μην επιβάλλεται μονομερώς από την ισχυρή - ιμπεριαλιστική τριάδα, με ηγέτη τις Ηνωμένες Πολιτείες - όπως συμβαίνει στο νεο-φιλελευθερισμό.
Πρέπει επίσης να απαντήσουμε στο ερώτημα: ένα πολυπολικό κόσμο να κάνει τι; Επειδή μπορεί να θεωρηθεί ότι εξακολουθεί να διέπεται από τον ανταγωνισμό μεταξύ των συστημάτων που αποδέχονται τον νέο-φιλελευθερισμό ή, σε αντίθεση, ως ένα περιθώριο διαφυγής για τους λαούς που θέλουν να βγουν από τον νέο-φιλελευθερισμό. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να προσδιορισθεί η φύση του στόχου που επιδιώκεται με το προτεινόμενο πολυπολικό σύστημα.
Όπως συμβαίνει πάντα στην ιστορία, ένα εθνικό σχέδιο μπορεί να είναι υβριδικό, να έχει αντιφάσεις μεταξύ των τάσεων που αναπτύσσονται εντός του, κάποιες από αυτές να είναι υπέρ μιας καπιταλιστικής οικοδόμησης του έθνους και άλλες να έχουν άλλους στόχους οι οποίοι να διέπονται από προοδευτικό κοινωνικό περιεχόμενο. Το εθνικό έργο της Κίνας αποτελεί ένα καλό παράδειγμα, τα ημιεθνικά προγράμματα της Ινδίας και της Βραζιλίας ένα άλλο.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση απέτυχε;
Αν και η κατάρρευση του ευρωπαϊκού σχεδίου (και ειδικότερα του υποσυστήματος του ευρώ) βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη εδώ και χρόνια (βλ. Σαμίρ Αμίν, η κατάρρευση του σύγχρονου καπιταλισμού), το Brexit αποτελεί απόδειξη μίας μεγάλης διαμαρτυρίας.
Το ευρωπαϊκό σχέδιο σχεδιάστηκε ήδη από την αρχή του, το 1957, ως το μέσο των καπιταλιστικών μονοπωλίων των εταίρων – ειδικότερα της Γαλλίας και της Γερμανίας - με την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών, για να εκτονώσει τον κίνδυνο σοσιαλιστικής ολίσθησης είτε αυτή θα ήταν ριζοσπαστικής είτε μετριοπαθούς μορφής. Η Συνθήκη της Ρώμης, η οποία διαφύλασσε την ιερότητα της ιδιωτικής περιουσίας, έθεσε εκτός νόμου οποιαδήποτε σοσιαλιστική φιλοδοξία, όπως ειπώθηκε την εποχή του Ζισκάρ ντ 'Εστέν.
Στη συνέχεια και σταδιακά αυτός ο χαρακτήρας ενισχύθηκε από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, μία ολοκλήρωση μπετόν αρμέ, με τις συνθήκες του Μάαστριχτ και της Λισσαβόνας. Το ενορχηστρωμένο επιχείρημα της προπαγάνδας για την αποδοχή του σχεδίου ήταν ότι καταργήθηκε τελικά η εθνική κυριαρχία των κρατών της Ένωσης, αυτές οι κυριαρχίες (στην αστική/ ιμπεριαλιστική τους μορφή) που υπήρξαν η απαρχή των πρωτοφανών σφαγών των δύο παγκοσμίων πολέμων του εικοστού αιώνα.
Ως εκ τούτου, το έργο βρήκε θετική ανταπόκριση στις νεότερες γενιές, δημιουργώντας αυταπάτες για μία δημοκρατική και ειρηνιστική ευρωπαϊκή κυριαρχία, η οποία ανέλαβε την πρωτοκαθεδρία από τις πολεμικές εθνικές κυριαρχίες του παρελθόντος. Στην πραγματικότητα, η κυριαρχία των κρατών ποτέ δεν καταργήθηκε, αλλά κινητοποιήθηκε για να δεχθεί τον νεο-φιλελευθερισμό, έγινε το απαραίτητο πλαίσιο για τη διασφάλιση της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής διαχείρισης των χρηματιστικών μονοπωλίων.
Το ευρωπαϊκό σχέδιο βασίζεται στην απόλυτη άρνηση της δημοκρατίας (κατανοητής ως άσκησης επιλογής μεταξύ εναλλακτικών κοινωνικών προγραμμάτων) που εκτείνεται πολύ πιο πέρα από το «έλλειμμα δημοκρατίας» που προκαλείται από τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Έχει δώσει επανειλημμένες αποδείξεις και έχει de facto εκμηδενίσει την αξιοπιστία των εκλογών τα αποτελέσματα των οποίων δεν είναι νόμιμα παρά μόνο εφόσον συμμορφώνονται με τις απαιτήσεις του νεο-φιλελευθερισμού.
Η Γερμανία είχε τη δυνατότητα, στο πλαίσιο αυτού του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, να διεκδικήσει την ηγεμονία. Με αυτό τον τρόπο, η γερμανική κυριαρχία (αστική / καπιταλιστική) δημιουργήθηκε ως το υποκατάστατο μιας ανύπαρκτης ευρωπαϊκής κυριαρχίας. Οι ευρωπαίοι εταίροι καλούνται να ευθυγραμμιστούν με τις απαιτήσεις αυτής της κυριαρχίας που είναι ανώτερη των άλλων.
Η Ευρώπη έχει γίνει γερμανική Ευρώπη, ιδιαίτερα στην Ευρωζώνη όπου το Βερολίνο διαχειρίζεται το νόμισμα σε όφελος των γερμανικών Konzern. Σημαντικοί πολιτικοί όπως είναι ο υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε, επιδίδονται σε μόνιμους εκβιασμούς και απειλούν τους Ευρωπαίους εταίρους για «έξοδο της Γερμανίας» (Gexit) σε περίπτωση που τεθεί υπό αμφισβήτηση η ηγεμονία του Βερολίνου.
Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουμε προκύπτει από τα γεγονότα: το γερμανικό μοντέλο δηλητηριάζει την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας. Ο νεο-φιλελευθερισμός είναι η πηγή της επίμονης στασιμότητας της ηπείρου, σε συνδυασμό με τις συνεχιζόμενες πολιτικές λιτότητας.
Ο νεο-φιλελευθερισμός είναι ένα παράλογο σύστημα όσον αφορά την προοπτική της προστασίας των συμφερόντων των λαϊκών πλειοψηφιών όλων των χωρών της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, όπως και στην προοπτική της μακροπρόθεσμης υπεράσπισης των οικολογικών συνθηκών αναπαραγωγής της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.
Επιπλέον, ο νεο-φιλελευθερισμός οδηγεί σε ατελείωτη επιδείνωση της ανισότητας μεταξύ των εταίρων, είναι η αιτία των εμπορικών πλεονασμάτων της Γερμανίας και των αντίστοιχων ελλειμμάτων των άλλων. Αλλά ο νεο-φιλελευθερισμός αποτελεί μια απόλυτα λογική επιλογή για τα οικονομικά μονοπώλια που εξασφαλίζουν, κατ’αυτό τον τρόπο, τη συνεχή ανάπτυξη των εισοδημάτων τους.
Το σύστημα αυτό δεν είναι βιώσιμο. Όχι επειδή αντιμετωπίζει την αυξανόμενη αντίσταση των θυμάτων του (αναποτελεσματική έως σήμερα), αλλά λόγω της δικής του εσωτερικής αντίφασης: η αύξηση των προσόδων των μονοπωλίων επιβάλλει τη στασιμότητα και τη διαρκή επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης των εύθραυστων εταίρων (Ελλάδα και άλλοι).
Ο καπετάνιος, ο οποίος είναι στο τιμόνι οδηγεί το ευρωπαϊκό πλοίο κατευθείαν σε υφάλους. Οι επιβάτες εκλιπαρούν να αλλάξει πορεία, φευ, χωρίς αποτέλεσμα. Ο καπετάνιος, που προστατεύεται από μία ομάδα πραιτοριανών (Βρυξέλλες, ΕΚΤ) παραμένει άτρωτος. Μένει μόνο να ρίξει τις βάρκες στη θάλασσα. Είναι σίγουρα επικίνδυνο, αλλά είναι λιγότερο επικίνδυνο από ό, τι το ναυάγιο που διαφαίνεται στον ορίζοντα.
Η παραπάνω εικόνα βοηθά στο να κατανοήσουμε τη φύση των δύο επιλογών, μεταξύ των οποίων οι επικριτές του ευρωπαϊκού συστήματος διστάζουν να επιλέξουν. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να παραμείνουν στο σκάφος, να εξελίξουν το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα σε νέες κατευθύνσεις που να σέβονται τα συμφέροντα της λαϊκής πλειοψηφίας. Επιμένουν παρά τις επανειλημμένες αποτυχίες των αγώνων που αφορούν αυτή τη στρατηγική.
Άλλοι ζητούν να εγκαταλείψουν το πλοίο, όπως αποδεικνύεται από την επιλογή των Άγγλων. Να εγκαταλείψουν την Ευρώπη αλλά να κάνουν τι; Οι εκστρατείες ενορχηστρωμένης παραπληροφόρησης από τα μέσα ενημέρωσης που υπηρετούν τον νεο-φιλελευθερισμό συμβάλλουν στην σύγχυση.
Το αμάλγαμα διατηρείται σε όλες τις πιθανές μορφές χρήσης της εθνικής κυριαρχίας, και παρουσιάζονται όλες ως δημαγωγικές, «λαϊκιστικές», μη ρεαλιστικές, σοβινιστικές, ξεπερασμένες από την ιστορία, αηδιαστικές.
Το κοινό σφυροκοπείται από τη ρητορική για την ασφάλεια και τη μετανάστευση, ενώ οι ευθύνες του νεο-φιλελευθερισμού όσον αφορά την επιδείνωση των συνθηκών των εργαζομένων δεν συζητούνται. Δυστυχώς ολόκληρα τμήματα της αριστεράς έχουν μπει σε αυτό το χειραγωγημένο παιχνίδι.
Από την πλευρά μου, μπορώ να πω ότι δεν υπάρχει τίποτα που μπορούμε να περιμένουμε από το ευρωπαϊκό σχέδιο, το οποίο δεν μπορεί να μεταμορφωθεί εκ των έσω, πρέπει να αποδομηθεί για να ανοικοδομηθεί αργότερα σε άλλες βάσεις. Λόγω του ότι αρνούνται να καταλήξουν σε αυτό το συμπέρασμα, πολλά από τα κινήματα που βρίσκονται σε σύγκρουση με το νεο-φιλελευθερισμό διστάζουν όσον αφορά τους στρατηγικούς στόχους των αγώνων τους: να εγκαταλείψουν ή να παραμείνουν στην Ευρώπη (ή το ευρώ);
Υπό τις συνθήκες αυτές, τα επιχειρήματα που προβάλλονται από τη μία ή την άλλη πλευρά είναι πολύ διαφορετικά, συχνά για ασήμαντα θέματα, μερικές φορές για λάθος θέματα ενορχηστρωμένα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (ασφάλεια, μετανάστες), και δεν αφορούν πραγματικά προβλήματα. Η έξοδος από το ΝΑΤΟ, για παράδειγμα, σπάνια χρησιμοποιείται. Παρ 'όλα αυτά, η αυξητική τάση που εκφράζεται με την απόρριψη της Ευρώπης (όπως συνέβηκε με το Brexit) αντικατοπτρίζει τη διαγραφή των ψευδαισθήσεων όσον αφορά το ενδεχόμενο μεταρρύθμισης της ΕΕ.
Παρ 'όλα αυτά η σύγχυση φοβίζει. Η Μεγάλη Βρετανία σίγουρα δεν προορίζεται να εφαρμόσει την κυριαρχία της και να συμμετάσχει με έναν τρόπο που να αποκλίνει από τον νεο-φιλελευθερισμό. Αντιθέτως, το Λονδίνο επιθυμεί μεγαλύτερο άνοιγμα προς την πλευρά των ΗΠΑ (η Μεγάλη Βρετανία δεν είναι τόσο απρόθυμη όσο ορισμένοι Ευρωπαίοι όσον αφορά τη διατλαντική συμφωνία ελεύθερου εμπορίου), προς τις χώρες της Κοινοπολιτείας και των αναδυόμενων χωρών του Νότου, αντικαθιστώντας έτσι την προτεραιότητα προς την Ευρώπη με την προτεραιότητα προς τις άλλες χώρες. Τίποτα άλλο και σίγουρα όχι ένα καλύτερο κοινωνικό πρόγραμμα. Για τους Βρετανούς, η γερμανική ηγεμονία είναι λιγότερη αποδεκτή από ό, τι φαίνεται να είναι για άλλους όπως η Γαλλία και η Ιταλία.
Οι Ευρωπαίοι φασίστες διακηρύσσουν την εχθρότητά τους προς την Ευρώπη και το ευρώ. Αλλά πρέπει να γνωρίζουμε ότι η αντίληψή τους για την κυριαρχία είναι αυτή της καπιταλιστικής αστικής τάξης, το έργο τους είναι η επικράτηση της εθνικής ανταγωνιστικότητας στο σύστημα του νεο-φιλελευθερισμού μέσω αποτροπιαστικών εκστρατειών κατά των μεταναστών. Οι φασίστες δεν τάσσονται ποτέ υπέρ της δημοκρατίας, ούτε υπέρ των εκλογών (εκτός εάν είναι για λόγους οπορτουνισμού) πόσω δε μάλλον υπέρ μίας πιο προηγμένης δημοκρατίας.
Αντιμέτωπη με την πρόκληση, η άρχουσα τάξη δεν θα διστάσει: προτιμά τη φασιστική έξοδο από την κρίση. Το απέδειξε στην Ουκρανία. Το σκιάχτρο της απόρριψης της Ευρώπης από τους φασίστες παραλύει τους αγώνες ενάντια στον νεο-φιλελευθερισμό.
Το επιχείρημα που επικαλείται συχνά είναι: πώς μπορούμε να κάνουμε κοινό μέτωπο κατά της Ευρώπης με τους φασίστες; Αυτού του τύπου η σύγχυση ξεχνά ότι η επιτυχία των φασιστών είναι ακριβώς το προϊόν της ατολμίας της ριζοσπαστικής αριστεράς. Αν η αριστερά τολμούσε να υπερασπιστεί την κυριαρχία, ειδικά το λαϊκό και δημοκρατικό περιεχόμενό της, σε συνδυασμό με την καταγγελία της δημαγωγικής κυριαρχίας και των φασιστικών ψεμάτων, θα κέρδιζε τις φωνές που σήμερα πάνε στην άκρα δεξιά.
Η υπεράσπιση της ψευδαίσθησης μιας πιθανής μεταρρύθμισης της Ευρώπης δεν εμποδίζει την κατάρρευση. Το ευρωπαϊκό σχέδιο τότε θα ξετυλιχθεί σε όφελος της επανεμφάνισης αυτού του οποίου, δυστυχώς, μοιάζει πολύ με την Ευρώπη της δεκαετίας του 1930 και του 1940: μια γερμανική Ευρώπη με τη Βρετανία και τη Ρωσία έξω από αυτή, τη Γαλλία να ταλαντεύεται μεταξύ Βισύ (σήμερα υπαρκτή κατάσταση) ή Ντε Γκωλ (ακόμα αόρατη κατάσταση), την Ισπανία και την Ιταλία που πλέουν στον απόηχο του Λονδίνου ή του Βερολίνου κλπ ...
Η εθνική κυριαρχία στην υπηρεσία των λαών
Η εθνική κυριαρχία είναι το απαραίτητο εργαλείο της κοινωνικής προόδου και της προόδου του εκδημοκρατισμού, τόσο στο Βορρά όσο και στο Νότο του πλανήτη. Η πρόοδος αυτή επιβάλλεται από τη λογική που βρίσκεται πέρα από τον καπιταλισμό στα πλαίσια μιας ευνοϊκής προοπτικής για την ανάδειξη ενός πολυκεντρικού κόσμου και της εδραίωσης του διεθνισμού των λαών.
Στις χώρες του Νότου το κυρίαρχο εθνικό σχέδιο πρέπει να «σταθεί στα δύο του πόδια»:
(Ι) την ενασχόληση με την κατασκευή ενός αυτοκεντρικού και ολοκληρωμένου βιομηχανικού συστήματος στο οποίο οι διάφοροι κλάδοι παραγωγής γίνονται οι προμηθευτές και οι παραγωγοί ο ένας του άλλου. Ο νέο-φιλελευθερισμός δεν επιτρέπει αυτή την κατασκευή. Σχεδιάζει την «ανταγωνιστικότητα», όπως αυτή γίνεται αντιληπτή από την κάθε βιομηχανική μονάδα.
Η εφαρμογή της αρχής αυτής δίνει προτεραιότητα στις εξαγωγές και περιορίζει το καθεστώς που είχαν οι βιομηχανίες των χωρών του Νότου ως υπεργολάβων που ελέγχονται από τα μονοπώλια των ιμπεριαλιστικών κέντρων, τα οποία ιδιοποιούνται μεγάλο μέρος της αξίας που δημιουργείται σε αυτές και η οποία μετατρέπεται σε ιμπεριαλιστική μονοπωλιακή πρόσοδο. Σε αντίστιξη, η κατασκευή ενός βιομηχανικού συστήματος απαιτεί κρατικό προγραμματισμό και εθνική νομισματική κυριαρχία, φορολογικό σύστημα και εξωτερικό εμπόριο.
(II) συμμετοχή σε ένα πρωτότυπο τρόπο ενημέρωσης /μετασχηματισμού των αγροτών, με βάση την αρχή ότι η γεωργική γη αποτελεί εθνική περιουσία, εξασφάλιση πρόσβασης στη γη και στα μέσα αξιοποίησης της από όλες τις αγροτικές οικογένειες. Τα έργα πρέπει να σχεδιάζονται σε αυτή τη βάση για την ανάπτυξη της παραγωγής ανά οικογένεια / στρέμμα, και με τη δημιουργία των κατάλληλων βιομηχανιών. Ο στόχος αυτής της στρατηγικής είναι να διασφαλιστεί η επισιτιστική κυριαρχία του έθνους και να ελεγχθούν οι μεταναστευτικές ροές από την ύπαιθρο στις πόλεις καθώς και να ρυθμιστεί η απασχόληση στις πόλεις.
Η πρόοδος σε κάθε ένα από αυτούς τους δύο τομείς αποτελεί τον κύριο στόχο των κρατικών πολιτικών που εγγυώνται την σύμπραξη των πλατιών λαϊκών συμμαχιών «εργατών και αγροτών». Θα δημιουργηθεί, λοιπόν, το κατάλληλο έδαφος για την εξέλιξη της συμμετοχικής δημοκρατίας.
Στις χώρες του Βορά, η λαϊκή κυριαρχία πρέπει επίσης να σπάσει το νέο-φιλελευθερισμό, υπονοώντας εδώ την εφαρμογή τολμηρών πολιτικών που θα φθάνουν μέχρι την εθνικοποίηση των μονοπωλίων και των μέσων για την έναρξη της κοινωνικοποίησης της διαχείρισής τους. Αυτό σημαίνει, προφανώς, εθνικό έλεγχο της διαχείρισης του νομίσματος, της πίστωσης, της φορολογίας και του εξωτερικού εμπορίου.
Το υπάρχον ιμπεριαλιστικό σύστημα εφαρμόζει ένα μεγάλο εύρος διαφοροποιημένων τρόπων, με τους οποίους εξουσιάζει και εκμεταλλεύεται τα έθνη που βρίσκονται στην περιφέρεια του παγκόσμιου συστήματος. Στις προηγμένες χώρες του Νότου υπάρχει εκβιομηχάνιση των τμημάτων του αποκεντρωμένου παγκοσμιοποιημένου συστήματος που ελέγχονται από το χρηματιστικό κεφάλαιο της ιμπεριαλιστικής τριάδας (ΗΠΑ, Δυτική και Κεντρική Ευρώπη, Ιαπωνία), ενώ ταυτόχρονα είναι υποβαθμισμένες σε καθεστώς υπεργολάβων όπου το μεγαλύτερο μέρος της αξίας που παράγεται στις εξαρτημένες τοπικές οικονομίες μετατρέπεται σε πρόσοδο των ιμπεριαλιστικών μονοπωλίων.
Σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες του Νότου, ο τρόπος εκμετάλλευσης λαμβάνει τη μορφή βάναυσης λεηλασίας των φυσικών πόρων (πετρέλαιο, μεταλλεύματα, γεωργική γη, νερό και ηλιακή ενέργεια), αφενός, και αφετέρου την εφαρμογή οικονομικών επιδρομών που έχουν ως σκοπό την καταλήστευση των εθνικών αποταμιεύσεων. Η προτεραιότητα που δίνεται αφορά την εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους και αυτό αποτελεί τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν αυτές οι επιδρομές.
Το διαρθρωτικό έλλειμμα των δημόσιων οικονομικών στις χώρες αυτές δίνει τη δυνατότητα στα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια να τοποθετήσουν επικερδώς τα οικονομικά πλεονάσματά τους τα οποία δημιουργήθηκαν από την κρίση του παγκοσμιοποιημένου ιμπεριαλιστικού και χρηματιστηριακού συστήματος αναγκάζοντας τις αναπτυσσόμενες χώρες να χρεωθούν με λεόντιους όρους. Η οικονομική επιδρομή ασκεί τις καταστροφικές επιπτώσεις της και στα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Η συνεχιζόμενη αύξηση του όγκου του δημόσιου χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ έχει διερευνηθεί και υποστηριχθεί από το εθνικό και διεθνές χρηματιστηριακό κεφάλαιο δίνοντας τη δυνατότητα γόνιμης επένδυσης των πλεονασμάτων. Η εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους προς όφελος του ιδιωτικού χρηματοπιστωτικού τομέα μειώνει τα εισοδήματα των εργαζομένων και αυξάνει τις προσόδους των μονοπωλίων.
Τροφοδοτεί λοιπόν τη συνεχιζόμενη αύξηση της ανισότητας στην κατανομή εισοδήματος και πλούτου. Η επίσημη δικαιολογία των πολιτικών για τη μείωση του χρέους είναι εντελώς λάθος: ο στόχος τους είναι στην πραγματικότητα η αύξηση παρά η μείωση του χρέους.
Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση συνεχίζει τη μαζική επίθεση εναντίον των αγροτών στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική.
Η αποδοχή αυτού του σημαντικού συστατικού της παγκοσμιοποίησης οδηγεί σε τεράστια φτώχεια εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους σε τρεις ηπείρους. Τερματίζεται έτσι κάθε προσπάθεια των κοινωνιών μας να επιτύχουν στην παγκόσμια κοινωνία των εθνών. Η σύγχρονη καπιταλιστική γεωργία, εκπροσωπούμενη από την τόσο πλούσια οικογενειακή γεωργία ή / και από τις επιχειρήσεις μεταποίησης αγροτικών προϊόντων, προσπαθεί να επιτεθεί μαζικά στην παγκόσμια παραγωγή των αγροτών. Η καπιταλιστική γεωργία διέπεται από την αρχή της απόδοσης του κεφαλαίου, και εντοπίζεται στη Βόρεια Αμερική, στην Ευρώπη, στο νότιο τμήμα της Λατινικής Αμερικής και της Αυστραλίας, απασχολεί μόνο μερικές δεκάδες εκατομμύρια αγρότες και έχει την υψηλότερη παραγωγικότητα σε παγκόσμιο επίπεδο ενώ τα συστήματα της αγροτικής καλλιέργειας εξακολουθούν να καταλαμβάνουν σχεδόν το μισό της ανθρωπότητας - τρία δισεκατομμύρια άνθρωποι.
Τι θα συνέβαινε αν «η γεωργία και η διατροφική παραγωγή» είχαν την ίδια μεταχείριση όπως οποιαδήποτε άλλη μορφή καπιταλιστικής παραγωγής, υποκείμενες στους κανόνες του ανταγωνισμού μίας πλήρους απελευθερωμένης αγοράς; Μήπως αυτές οι αρχές θα διευκολύνουν την επιτάχυνση της παραγωγής; Πράγματι, μπορεί κανείς να φανταστεί πενήντα εκατομμύρια νέες πρόσθετες καλλιέργειες, που παράγουν ό,τι τα τρία δισεκατομμύρια αγρότες μπορούν να προσφέρουν επιπλέον στην αγορά πέραν της δική τους (αδύναμης) διαβίωσης.
Οι προϋποθέσεις για την επιτυχία μιας τέτοιας εναλλακτικής λύσης απαιτούν σημαντικές μεταφορές ιδιοκτησίας της καλλιεργήσιμης γης σε νέους αγρότες (εδάφη που θα ληφθούν από αυτά που κατέχουν σήμερα οι αγροτικές επιχειρήσεις), πρόσβαση στις αγορές κεφαλαίου (για την αγορά εξοπλισμού) και πρόσβαση στις καταναλωτικές αγορές. Αυτοί οι αγρότες θα ανταγωνιστούν εύκολα τα δισεκατομμύρια των υφιστάμενων αγροτών. Και τι θα τους συμβεί;
Δισεκατομμύρια μη ανταγωνιστικών παραγωγών θα πρέπει να εξαλειφθούν σε ένα σύντομο ιστορικό χρονικό διάστημα μερικών δεκαετιών. Το κύριο επιχείρημα νομιμοποίησης της «ανταγωνιστικής» εναλλακτικής λύσης είναι ότι αυτό το είδος της ανάπτυξης πραγματοποιήθηκε στην Ευρώπη κατά τον δέκατο ένατο αιώνα και συνέβαλε στη διαμόρφωση των πλούσιων βιομηχανικών και αστικών κοινωνιών που έγιναν μετά μεταβιομηχανικές που ήταν σε θέση να τροφοδοτούν το έθνος αλλά και να εξάγουν το πλεόνασμα τροφίμων.
Γιατί να μην επαναληφθεί αυτό το μοντέλο στις χώρες του τρίτου κόσμου σήμερα; Δεν γίνεται, γιατί το επιχείρημα αυτό αγνοεί δύο βασικούς παράγοντες που κάνουν την αναπαραγωγή του μοντέλου σήμερα αδύνατη για τις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Το πρώτο είναι ότι το ευρωπαϊκό μοντέλο αναπτύχθηκε για ενάμιση αιώνα με εντατικές βιομηχανικές τεχνολογίες που απαιτούν ένα σημαντικό αριθμό εργαζομένων. Οι σύγχρονες τεχνολογίες βασίζονται πολύ λιγότερο στην εργασία. Και ως εκ τούτου, αν οι νεοφερμένοι του τρίτου κόσμου θέλουν να είναι ανταγωνιστικοί στις παγκόσμιες αγορές για τις εξαγωγές των βιομηχανικών προϊόντων τους πρέπει να υιοθετήσουν αυτές τις τεχνολογίες.
Το δεύτερο είναι ότι κατά τη διάρκεια της μακράς μετάβασης , η Ευρώπη μπορούσε μαζικά να στείλει ως μετανάστες τον πλεονάζοντα πληθυσμό στην Αμερική.
Μπορούμε να φανταστούμε άλλες εναλλακτικές λύσεις που να βασίζονται στην πρόσβαση στη γη για όλους τους αγρότες; Στο πλαίσιο αυτό υπονοείται ότι η αγροτική καλλιέργεια πρέπει να διατηρηθεί και να επιδίδεται ταυτόχρονα σε μια διαδικασία αλλαγής και συνεχούς τεχνολογικής και κοινωνικής προόδου. Και αυτά με ένα ρυθμό που θα επιτρέψει τη σταδιακή μεταφορά σε μη γεωργική απασχόληση.
Ένας τέτοιος στρατηγικός στόχος περιλαμβάνει πολιτικές που προστατεύουν την αγροτική διατροφική παραγωγή από τον άνισο ανταγωνισμό της εθνικής εκσυγχρονισμένης γεωργίας και των διεθνών γεωργικών επιχειρήσεων. Αμφισβητεί τα μοντέλα της βιομηχανικής και αστικής ανάπτυξης - τα οποία βασίζονται στις εξαγωγές και στους χαμηλούς μισθούς (και τα οποία με τη σειρά τους συνεπάγοναι χαμηλές τιμές τροφίμων) και δίνεται μεγαλύτερη προσοχή στην επέκταση της κοινωνικά ισορροπημένης εσωτερικής αγοράς.
Επιπλέον, μια τέτοια στρατηγική θα διευκολύνει την ενσωμάτωση με όλες τις πολιτικές που διασφαλίζουν την εθνική διατροφική κυριαρχία, απαραίτητη προϋπόθεση για μια χώρα να είναι ενεργό μέλος της διεθνούς κοινότητας, ενισχύοντας έτσι τον βαθμό αυτονομίας της που είναι απαραίτητος καθώς και την ικανότητα να διαπραγμάτευσης της.
Συμπληρωματικά αναγνώσματα
Για λόγους συντομίας δεν έχω αναφέρει στο κείμενο αυτό μείζονα θέματα όπως είναι : η ανάδυση του καπιταλισμού των γενικευμένων μονοπωλίων, η νέα γενικευμένη προλεταριοποίηση, η στρατιωτικοποίηση της παγκοσμιοποίησης και οι συγκρούσεις για την πρόσβαση σε φυσικούς πόρους, η οικονομική παγκοσμιοποίηση ως ο αδύναμος κρίκος του συστήματος, η ανασυγκρότηση της αλληλεγγύης μεταξύ των χωρών του Νότου, η στρατηγική των συνεχιζόμενων αγώνων, η απαίτηση για τον αντι ιμπεριαλιστικό διεθνισμό των λαών. Παραπέμπω τον αναγνώστη στο βιβλίο μου Η κατάρρευση του σύγχρονου καπιταλισμού και εφιστώ την προσοχή στις θεσμικές δομές που έχω προτείνει με σκοπό την εδραίωση του λαϊκού περιεχομένου στη μετάβαση της οικονομίας πέρα από τον καπιταλισμό (σελίδες 123-128 του βιβλίου).
* O Σαμίρ Αμίν, γεννήθηκε στο Κάιρο το 1931. Από το 1947 έως το 1957 σπούδασε στο Παρίσι και έγινε μέλος του γαλλικού ΚΚ, από το οποίο αργότερα αποστασιοποιήθηκε. Από το 1980 προΐσταται του Φόρουμ του Τρίτου Κόσμου, που έχει έδρα το Ντακάρ, στη Σενεγάλη. Το βιβλίο του "Η συσσώρευση σε παγκόσμια κλίμακα" ("L’accumulation a l’echelle mondiale", 1970), θεωρείται ένα από τα σπουδαιότερα νεομαρξιστικά βιβλία πολιτικής οικονομίας στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Άλλα σημαντικά βιβλία του είναι: "Les effets structurels de l’integration internationale des economies precapitalistes. Une etude theorique du mecanisme qui a engendre les eonomies dites sous-developpees" (διδακτορικήδιατριβή, 1957), "Le developpement inegal" (1973, αγγλ. έκδ. "Unequal Development: An Essay on the Social Formations of Peripheral Capitalism", 1976), "L’imperialisme et le developpement inegal", 1976, "Classe et nation dans l’histoire et la crise contemporaine", 1979, "L’economie arabe contemporaine", 1980, "Les enjeux strategiques en Mediterranee", 1991, "L’Empire du chaos" (1991, αγγλ. έκδ. "Empire of Chaos", 1992), κ.ά.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)