Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΨΗΓΜΑΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΨΗΓΜΑΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 8 Ιουλίου 2013

ΨΗΓΜΑΤΑ ΠNEΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΙΟΥΛΙΟΥ ~ πως μαθαίνουμε να σεβόμαστε τον εαυτό μας από το που βρισκόμαστε

αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας

από Καινή Διαθήκη: Ματθαίος 21:12 και Ιωάννη 2:13‐16
Και ο Ιησούς μπήκε στο ναό και έδιωξε όλους εκείνους που πουλούσαν και αγόραζαν στο ναό, και αναποδογύρισε τα τραπέζια των αργυραμοιβών και τους πάγκους εκείνων που πουλούσαν περιστέρια.
Πλησίαζε δε το πάσχα+ των Ιουδαίων, και ο Ιησούς ανέβηκε στην Ιερουσαλήμ.+ 14 Και βρήκε στο ναό αυτούς που πουλούσαν βόδια και πρόβατα και περιστέρια,+ και τους νομισματοπώλες στα καθίσματά τους. 15 Αφού, λοιπόν, έφτιαξε ένα μαστίγιο από σχοινιά, έδιωξε από το ναό όλους εκείνους με τα πρόβατα και τα βόδια, και σκόρπισε τα νομίσματα των αργυραμοιβών και αναποδογύρισε τα τραπέζια τους.+ 16 Και είπε σε εκείνους που πουλούσαν τα περιστέρια: «Πάρτε τα αυτά από εδώ! Μην κάνετε τον οίκο+ του Πατέρα μου οίκο εμπορίου!»

Ας μείνουμε λίγο σε αυτά τα αποσπάσματα και ας βάλουμε μια αντίστοιχη εικόνα στο μυαλό μας. Εγώ πάντως ξεκινάω από μία άλλη εικόνα. Αυτή που αντίκρισα προ ημερών περνώντας από τον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Μηνά εδώ στο Ηράκλειο. Ο ναός εδώ βρίσκεται σε όλους τους τουριστικούς οδηγούς της πόλης κι έτσι καθημερινά κατακλύζεται από ξένους που μπαίνουν να θαυμάσουν το τεράστιο οικοδόμημα του Θεού. Όλοι τους –μικροί και μεγάλοι- προσέρχονται με ευλάβεια ενώ μεγάλη εντύπωση μου έκανε όταν μία κοπέλα κοιτούσε τους ντόπιους πως άναβαν κερί στο μανουάλι, πως προσκυνούσαν τις εικόνες και έκαναν τον σταυρό τους. Η κοπέλα προσπάθησε να μιμηθεί το τοπικό έθιμο της θρησκείας μας και αφού έβγαλε μερικές φωτογραφίες, περίμενε να βγει έξω από τον ναό για να συζητήσει κάτι με τον συνοδό της. Αμέσως θυμήθηκα την δική μου παρουσία στον ναό της Παναγίας των Παρισίων, μία εκκλησία στην οποία η είσοδος όχι μόνο είναι επί πληρωμή αλλά απαιτεί και υπομονή πολύς ώρας στην ουρά. Θυμάμαι να μπαίνω και να περιηγούμαι γύρω-γύρω τα πολλά προσκυνήματα με τα αγάλματα, να αγοράζω κερί που τοποθέτησα στην ειδική θήκη και να στέκομαι σε μία δοξασία από μια τοπική χορωδία που φαινόταν να κάνει πρόβα εκείνη την ώρα. Χωρίς πολλά λόγια, έμεινα, θαύμασα, φωτογράφησα, προσευχήθηκα και εξήλθα ευπρεπώς.

Αλήθεια πόσο σημαντική είναι η ευπρέπεια στο ναό; Η τάξη και ο σεβασμός; Όπως οι περισσότεροι, έτσι κι εγώ μεγάλωσα σε μία τυπική ενορία εδώ στο Ηράκλειο όπου παρατηρείται το πασίγνωστο φαινόμενο οι… πίσω σειρές να κατακλύζονται από γριούλες που έχουν “διαρκείας” στην Εκκλησία και νομίζουν πως είναι το σπίτι τους… με την κακή έννοια. Η οικειοποίηση του ναού τους επιτρέπει(;) να ψιθυρίζουν για το τι θα μαγειρέψουν το μεσημέρι, να κουτσομπολέψουν για τη νύφη τους ή την γειτόνισσα και ανά εκνευριστικά τακτά χρονικά διαστήματα να κάνουν τον σταυρό τους, ίσως ακόμα και κατακρίνοντας όσους δεν τον κάνουν εκείνη την ώρα! Είναι οι… θαμώνες που πριν ο ιερέας ολοκληρώσει την Απόλυση (με το δι’ ευχών) αναστατώνουν ολόκληρο τον ναό χαιρετώντας τις συνορίτισσες ή ακόμα και φεύγοντας για να φτιάξουν γρήγορα τον καφέ!

Πολύ συχνά οι ιερείς δεν αντιδρούν σε αυτήν την συμπεριφορά ενώ εννοείται πως αντιλαμβάνονται τα παραπάνω. Δεν θέλουν να προσβάλουν τους ενορίτες που χωρίς αυτούς ο ναός θα είναι μάλλον άδειος όταν δεν πρόκειται για κάποια σημαντική γιορτή. Όμως είναι αυτό που δίδαξε ο ίδιος ο Ιησούς στο χαρακτηριστικό παράδειγμα της Καινής Διαθήκης;

Ας οικειοποιηθούμε το παράδειγμα αυτό, σκεφτόμενοι το δικό μας σπίτι στο οποίο υποδεχόμαστε καλεσμένους –ακόμα κι αν αυτοί είναι άτομα του στενού μας κύκλου- και οι οποίοι αρχίζουν να πειράζουν τα προσωπικά μας είδη, να λερώνουν τους καναπέδες, να φωνάζουν μεταξύ τους ενώ ο δικός μας τόνος είναι ήπιος. Η ασέβεια προς το σπίτι μας αποτελεί ασέβεια προς τους εμάς τους ιδίους.

Η Εκκλησία είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία προσευχής και διαλογισμού. Έχω γίνει μάρτυρας ενός εξαιρετικού παραδείγματος ενός άντρα περίπου σαράντα ετών να κάθεται ευλαβικά καθ’ όλη την διάρκεια της λειτουργίας και να παραμένει σκυφτός βυθισμένος στις σκέψεις και την προσευχή του και για αρκετή ώρα μετά το πέρας αυτής. Όταν ο άνθρωπος ένοιωσε έτοιμος, σηκώθηκε, έκανε τον σταυρό του και έφυγε.

Ποια είναι η συμπεριφορά που εσείς επιδεικνύετε στον ναό; Αλλά και γενικά σε ένα μέρος που απαιτείται ο σεβασμός μας; +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013

ΨΗΓΜΑΤΑ ΠNEΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΙΟΥΝΙΟΥ ~ ένα άγιο πνεύμα για τον άνθρωπο την εποχή της κρίσης

αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας


Για τον πολύ κόσμο και  δυστυχώς και για πολλούς πιστούς ο Κύριος και Θεός μας Άγιον
Πνεύμα είναι o «μεγάλος άγνωστος» και λίαν δυσχερής η κατανόησή Του. Το Άγιον Πνεύμα δεν είναι κάποια απρόσωπη δύναμη του Θεού, όπως βλάσφημα δίδασκαν και διδάσκουν οι ανά τους αιώνες πνευματομάχοι αιρετικοί. Είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, Θεός αληθινός, διότι μετέχει της θείας ουσίας ισότιμα με τον Πατέρα και τον Υιό. Είναι επίσης πρόσωπο αληθινό, προσωπικότητα ενσυνείδητη, έχοντας τη δική Του υποστατική ιδιότητα, η οποία Τον καθιστά ξεχωριστή και μοναδική προσωπικότητα, χωρίς να συγχέεται με τα άλλα πρόσωπα της Θεότητος. 

Τα παραπάνω είναι από την θεωρία που συνοδεύει το Άγιο Πνεύμα του οποίου ο εορτασμός είναι στο τέλος του μήνα και γι' αυτό θα μας απασχολήσει συνοπτικά σήμερα. Βλέπετε, το Άγιο Πνεύμα έχει συνδεθεί με την πνευματική φώτιση του ανθρώπου. Του πιστού και ενώ η πνευματική ιδιότητα του ανθρώπου είναι και ήταν πάντοτε άκρως σημαντική, εντούτοις στις εποχές που διανύουμε είναι μία ευκαιρία να θυμηθούμε κάτι που φαίνεται να είχαμε ξεχάσει το τελευταίο διάστημα.

Το πνεύμα. Την πνευματικότητα! Βλέπετε τα χρόνια που μόλις πέρασαν είχαμε αφεθεί στο κυνήγι της υλικής ευτυχίας και ομολογώ πως χωρίς υπερβολές αυτού του είδους η ζωή έδειχνε να μας γεμίζει, όμως είναι τόσο εύκολο η ύλη να μας προδώσει που εδώ και 3-4 χρόνια όλοι μας αναζητούμε τρόπους να προσαρμοστούμε στις νέες συνθήκες, κάνοντας απλά πράγματα που δεν εμπεριέχουν το χρήμα, το τεχνητό, την ύλη. Μήπως αυτή η κρίση ήταν το ταρακούνημα που ο Θεός έστειλε ώστε να δώσουμε έστω κι έτσι την δέουσα σημασία στο Πνεύμα; Δεχόμενοι την αλληγορική υπόσταση της Αγίας Γραφής βλέπουμε πως μία ακόμα καταστροφή προκλήθηκε από τον Θεό ώστε να συνετίσει τον άνθρωπο. Στην Παλαιά Διαθήκη περιγράφεται ως ο κατακλυσμός από τον οποίο διασώθηκαν όσοι βρέθηκαν στην Κιβωτό που έφτιαξε ο Νώε, κάτι σαν την Εκκλησία, σαν τον λόγο Του Θεού.

Είναι γεγονός εξάλλου πως ο σημερινός άνθρωπος καταλύεται γκρινιάζοντας και για τα νέα δεδομένα στη ζωή, μιζεριάζει για την έλλειψη προοπτικής αντί να ανακαλύψει τις νέες ευκαιρίες που δίδονται μέσα από τις συνθήκες που επικρατούν τελευταία. Η καλλιέργεια του πνεύματος, η συγκέντρωση στην βελτίωση της νόησης και της ψυχής μας θα μπορούσε να είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα δραστηριότητα εκπαίδευσης του νου και της ψυχής. Άλλωστε η οικονομική κρίση δεν είναι παρά μία μεγάλη νηστεία κατά την οποία έχουμε την ευκαιρία να τιθασεύσουμε παθολογικές ανάγκες, αναζητώντας πνευματικές διόδους επιβίωσης.

Δοκιμάστε την προσευχή. Τον διαλογισμό. Την ηρεμία σε συνθήκες πίεσης ή απογοήτευσης. Δοκιμάστε την αρετή της πραότητας και της προσφοράς, κάντε το με πείσμα και υπομονή και σας υπόσχομαι πως θα αλλάξετε σαν άνθρωποι. Το Άγιο Πνεύμα είναι ένα λαμπρό φως, όμως κανείς δεν φωτίζεται όταν έχει το παράθυρο της ψυχής του κλειστό. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Δευτέρα 13 Μαΐου 2013

ΨΗΓΜΑΤΑ ΠNEΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΜΑΙΟΥ ~ όταν η θρησκεία επικρατεί εκ των πραγμάτων της επιστήμης

αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας

Χριστός Ανέστη. Θα προσπαθήσω να μην επαναλάβω τον εαυτό μου γράφοντας ξανά για την λεπτή κόκκινη γραμμή ανάμεσα στην Εκκλησία και την Επιστήμη όπως πριν μερικούς μήνες. Θα προσπαθήσω να κρατήσω μία περισσότερο φιλολογική στάση στο σημερινό μου θέμα.
Δεν μπορώ όμως να μην ξεκινήσω από την δήλωση διοικητή της NASA, Τσαρλς Μπόλντεν ο οποίος έχει μια απλή συμβουλή για την αντιμετώπιση ενός αστεροειδή που θα έβαζε στο στόχαστρο τις ΗΠΑ: προσευχηθείτε. Αυτό, εξάλλου, είναι το μόνο που θα μπορούσε να κάνει η αμερικανική κυβέρνηση στην περίπτωση επικείμενης πρόσκρουσης, όπως δήλωσε ο Μπόλντεν στην Επιστημονική Επιτροπή του Κογκρέσου.

Πριν φτάσουμε όμως σε αυτό ας δούμε τι μπορεί να κάνει η NASA σε μία τέτοια περίπτωση. Σύμφωνα με το δημοσίευμα που αποτελεί την πηγή μου, θα γινόταν μία προσπάθεια να ασκηθεί στον βράχο μια μικρή αλλά σταθερή δύναμη, η οποία θα άλλαζε την πορεία του σε διάστημα μερικών μηνών ή ετών. Υπάρχει η κλασική ιδέα της προσπάθειας βομβαρδισμού του βράχου που να διαλυθεί και να φτάσει στην ατμόσφαιρα κάτι που εικάζεται πως είχε συμβεί πρόσφατα και στην Ρωσία.

Όταν όμως κάνεις ότι μπορείς, διαπιστώνεις πως είσαι πολύ μικρός για να τα βάλεις με την φύση. Ακόμα και πρόκειται για ένα εξωγήινο αντικείμενο! Τι κάνουμε λοιπόν; Προσευχόμαστε κατ’ εντολή του διοικητή της NASA και όχι μόνο ενός τυχαίου ιερέα που αγνοεί τα θαύματα και τις δυνατότητες της επιστήμης. Όμως γιατί πρέπει να αγνοείται η υπόδειξη ενός ιερέα και να λαμβάνεται ως περισσότερο έγκυρη η υπόδειξη ενός επιστήμονα; Μια imageενδιαφέρουσα απάντηση μας δίνει η κινηματογραφική ταινία Cotact στην οποία μια σειρά από υποψηφίους για να επικοινωνήσουν με εξωγήινους περνούν από μία επιτροπή διαφόρων επιστημονικών, πολιτιστικών και θρησκευτικών προσωπικοτήτων που υποβάλλουν ερωτήσεις προτού καταλήξουν στην επιλογή τους. Ανάμεσα τους λοιπόν, είναι και ένας ιερέας ο οποίος δοκιμάζει με τις ερωτήσεις του την άθεη πρωταγωνίστρια της ταινίας και η οποία αν και με τέλειο βιογραφικό, δεν επιλέγεται τελικά ακριβώς εξαιτίας του ότι είναι άθεα.

Υπάρχουν δύο τρόποι να εξηγήσεις τις αδυναμίες της επιστήμης: Η μία είναι ο Θεός και η άλλη η αργή εξέλιξη της επιστήμης. Όταν όμως “η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά” πολλές φορές παρατηρούνται διάφορα παράξενα συμβάντα. Κάποια γεγονότα που δεν μπορούν καν να προσεγγιστούν. Είναι οι φορές που ακόμα και οι επιστήμονες, λένε “ο Θεός να βάλει το χέρι Του”.

Την επόμενη φορά λοιπόν, που θα περιμένετε κάτι από την επιστήμη, μην αφεθείτε σ’ αυτήν. Κάντε και την προσευχή σας, γιατί η επιστήμη μπορεί να σας απογοητεύσει, ο Θεός το πολύ-πολύ να σας αφήσει μερικά παραπάνω ερωτήματα+Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΚΑΙ ΕΠΙΛΕΞΤΕ ΠΟΙΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ΜΕΣΑ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 14 Απριλίου 2013

ΨΗΓΜΑΤΑ ΠNEΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ ~ η νέα σελίδα στις σχέσεις ορθοδόξων και καθολικών

αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας

από ΤΑ ΝΕΑ

Ένα σημαντικό βήμα για τη βελτίωση των σχέσεων ορθοδόξων και καθολικών έγινε χθες με την κατ' ιδίαν συνάντηση του Πάπα Φραγκίσκου με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο στο Βατικανό. Μήνυμα ενότητας από τους δύο εκκλησιαστικούς ηγέτες που συμφώνησαν να αναπτύξουν κοινή δράση για θέματα όπως το περιβάλλον και η αντιμετώπιση της ανθρωπιστική κρίσης.

Χωρίς αμφιβολία το γεγονός του περασμένου μήνα ήταν φυσικά η εκλογή του νέου Πάπα στο Βατικανό ύστερα από την παραίτηση του Βενεδίκτου. Στο yannidakis είχαμε ασχοληθεί με το ζήτημα σε σχετικό Προβληματισμό όμως εκείνο που παράλληλα έχει μεγάλη σημασία να δούμε, είναι οι σχέσεις που θα αναπτύξει με τις άλλες θρησκείες και πολύ περισσότερο με το Ορθόδοξο δόγμα.

Ουσιαστικά όλα είναι θέμα καλής θελήσεως και προτεραιοτήτων. Γιατί προφανώς υπάρχουν πολλά που χωρίζουν τις δύο Εκκλησίες, όμως μήπως δεν είναι πολύ περισσότερα εκείνα που τις ενώνουν; Μήπως δεν πιστεύουμε όλοι στον ίδιο Θεό; Αρχίζω να πιστεύω πως ίσως αυτή τη φορά η σύγκλιση είναι ένας πιθανό στόχος δεδομένου πως η συνάντηση των δύο αρχηγών έγινε σε κλίμα συνεργασίας που υπερέβαινε τις συνήθεις τυπικότητες. Αν επαληθευτούν τα προγράμματα που διαβάσαμε περί περιβαλλοντολογικής δράσης, καταπολέμησης της φτώχειας και κοινής εμφάνισης στα Ιεροσόλυμα, τότε δεν μιλάμε απλά για τυπικές εθιμοτυπικές συναντήσεις στο Βατικανό και το Φανάρι (προγραμματίστηκαν ήδη τέτοιες συναντήσεις).

Με την θρησκευτική βία -κυρίως στην Ανατολή και την Αφρική- να βρίσκεται σε έξαρση και εκατοντάδες χριστιανοί να πέφτουν θύματα μουσουλμάνων (θυμηθείτε τα γεγονότα της Νιγηρίας), είναι απαραίτητο περισσότερο από ποτέ ο Χριστιανισμός να παρουσιαστεί ενωμένος με κοινή πλεύση σε τόσο σοβαρά ζητήματα ώστε να καταφέρει να έχει και ουσιαστικό αποτέλεσμα. Άλλωστε η βία δεν είναι η μόνη κοινή απειλή Ορθοδόξων και Καθολικών. Εγώ θα προσέθετα τις αυξανόμενες αιρέσεις και την αποστροφή των νέων από την Εκκλησία και την πνευματικότητα.

Γίνεται προφανές λοιπόν, πως οι δύο Εκκλησίες αν θελήσουν να συνεργαστούν ουσιαστικά και ειλικρινά, έχουν πολλούς ρεαλιστικούς στόχους να προσεγγίσουν. Μακάρι να το δούμε να συμβαίνει. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

ΨΗΓΜΑΤΑ ΠNEΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΜΑΡΤΙΟΥ ~ η έννοια της νηστείας στις μέρες μας

αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας

Σε λίγες μέρες ξεχνάει η πιο διάσημη και σημαντική περίοδος νηστείας της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή πριν το Άγιο Πάσχα. Πριν όμως σχολιάσουμε ποια είναι η πραγματική της έννοια και χρηστικότητα, ας την ορίσουμε.

από wikipedia
Νηστεία ονομάζεται η εκούσια ή ακούσια αποχή από τροφή (άλλως ασιτία). Κυρίως ο όρος αυτός χρησιμοποιείται από πολλούς λαούς για την εκούσια αποχή σε ορισμένες τροφές ιδίως για θρησκευτικούς λόγους.
Ο παραπάνω ορισμός έρχεται από μια σχετικά έγκυρη πηγή, την wikipedia, όμως πολύ φοβάμαι πως απέχει έτη φωτός από την πραγματικότητα. Βλέπετε η νηστεία αποτελείτε από διάφορους τομείς και μόνο ένας από αυτούς είναι η τροφή. Νηστεία στο κρέας, τα αυγά, τα γαλακτοκομικά, το αλκοόλ ή ακόμα και το λάδι, αποτελούν μια θεωρητικά σωστή εφαρμογή της θεωρίας της Εκκλησίας. Μάλιστα η νηστεία των τροφίμων προορίζεται για πολλές ημέρες του χρόνου, όπως η Σαρακοστή κ.α. Είναι όμως η τροφή το μεγάλο στοίχημα του χριστιανού; Ας δούμε καλύτερα:

από Ιερό Ησυχαστήριο Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Κάθε χριστιανός οφείλει να τηρεί τις «διατεταγμένες» νηστείες, υπακούοντας με ταπείνωση στο Χριστό και την Εκκλησία Του. Αυτή η υπακοή, βέβαια, δεν είναι άλογη ούτε ανώφελη. Γιατί με τη νηστεία ισχυροποιείται η θέληση, τιθασεύεται το σώμα, καθαρίζεται ο νους, μαλακώνει η καρδιά, καταστέλλονται οι σαρκικές ορμές, θεραπεύεται η ψυχή.
Αυτός ο ορισμός δείχνει να ανταποκρίνεται πολύ περισσότερο στην πραγματική πρακτική της νηστείας. Βλέπετε, νηστεία σημαίνει η στέρηση από τα πάθη και τις απολαύσεις μας. Προφανώς δεν θέλουμε να τιμωρήσουμε τον εαυτό μας για κάτι, επιθυμούμε όμως να τον παιδεύσουμε, να τον τιθασεύσουμε (όπως λέει και ο δεύτερος ορισμός) με σκοπό να αποδείξουμε την μετάνοια μας για τα κακώς κείμενα ή τουλάχιστον για να αποδείξουμε ότι είμαστε κύριοι του εαυτού μας και όχι έρμαιο των απολαύσεων και παθών μας.

Το μυστικό της νηστείας, είναι πως είναι προσωπική. Για τον καθένα διαφορετική! Κανένα βιβλίο, κανένα εγχειρίδιο δεν μας υπαγορεύει πως ακριβώς να εφαρμόσουμε την νηστεία. Αυτή είναι δουλειά του πνευματικού που μας ξέρει και του εαυτού μας που τον ξέρουμε ακόμα περισσότερο! Έτσι, νηστεία μπορεί να είναι η αποχή από το αλκοόλ, το τσιγάρο, το αυτοκίνητο, τα γλυκά, τη συνουσία και οτιδήποτε θεωρούμε εμείς ως πάθος. Το νόημα είναι να δοκιμάσουμε τον εαυτό μας ώστε να αποδείξουμε πρώτα σε αυτόν, πως μπορούμε να στερηθούμε τις διάφορες απολαύσεις τις ζωής.

Η νηστεία είναι και νοητική. Μπορεί να μην το δεχτείτε στην αρχή, αλλά η πλειοψηφία των αμαρτιών ή ατοπημάτων μας γίνεται εγκεφαλικά. Στον λογισμό. Δεν κάνουμε κακό στον συνάνθρωπο μας, αλλά σκεφτόμαστε αρνητικά για αυτόν. Δεν απατάμε την σύζυγό μας, αλλά σκεφτόμαστε τι ωραία που θα ήταν αν πηγαίναμε με την όμορφη γειτόνισσα. Δεν διαπράξαμε ποτέ ληστεία, αλλά πολύ θα θέλαμε να έχουμε έναν σάκο από την χρηματαποστολή που περνάει. Δεν παραδεχτήκαμε ποτέ πως ζηλεύουμε κάποιον, αλλά συχνά σκεφτόμαστε να είχαμε εμείς τα ξενοδοχεία που έχει ένας γνωστός κλπ. Μπορεί να αντέξεις χωρίς τσιγάρο χωρίς μέρες, αλλά πόσο δύσκολο είναι να ελέγξεις την σκέψη σου; Πολύ! 

Η νηστεία γίνεται για την μετάνοια αν και πολύ την έχουν συνδέσει με δίαιτα. Νηστεία όμως δεν είναι η απουσία κρέατος και η αφθονία σε ψωμί. Αντίστοιχα νηστεία δεν είναι η απουσία συνουσίας και η επίδοση στον αυνανισμό, όπως και νηστεία δεν είναι η έλλειψη αλκοόλ που αντικαθίσταται με αναψυκτικά. Νηστεία δεν είναι μόνο η έλλειψη αλλά και η μετρίαση, η ελάττωση μίας συνήθειας. Αν καταφέρεις να μετριάσεις τα πάθη σου, έχεις και πάλι πετύχει τον σκοπό σου. 

Ο Θεός δεν ζήτησε τέλειους ανθρώπους με τέλεια επιτεύγματα. Ζήτησε φιλότιμη προσπάθεια με ειλικρινή προαίρεση. Η νηστεία έρχεται και είναι μία ευκαιρία να αναδείξετε την δύναμη που κρύβετε μέσα σας ακόμα κι αν δεν το παραδέχεστε πως την κατέχετε. Νηστέψτε τα πάθη σας. Όσα μπορείτε, όσο μπορείτε. Απλά επιχειρήστε το. Τολμήστε το. Καλή Σαρακοστή! +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΣΑΣ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

ΨΗΓΜΑΤΑ ΠNEΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ~ εκκλησία και αριστερά σημειώσατε φιάσκο

αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας

Τον Ιανουάριο το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονικής και συγκεκριμένα η Θεολογική σχολή διοργάνωσε συνέδριο με θέμα "Εκκλησία και Αριστερά" στο οποίο συμμετείχαν μέλη της επίσημης Εκκλησίας της Ελλάδος και του ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ (το ΚΚΕ αρνήθηκε να συμμετάσχει...).


Για τα αποτελέσματα του συνεδρίου ενημερώθηκα από αρκετές πηγές. Άλλοι μίλησαν για φιάσκο στο οποίο η εκκλησία ρεζιλεύτηκε αφού της ασκήθηκε δριμύτατη κριτική από τον ΣΥΡΙΖΑ για την εκκλησιαστική περιουσία, τους μισθούς των ιερέων και τις φορολογικές ελαφρύνσεις και άλλοι σημείωσαν πως επιτέλους έγιναν τα πρώτα βήματα προσέγγισης μεταξύ δύο παρεξηγημένων μεταξύ τους, πλευρών

Τελικά ήταν καλό το συνέδριο ή κακό; Νομίζω πως στην ερώτηση αυτή θα αναγκαστώ να απαντήσω γενικά και βασιζόμενος σε ιδεολογικές διαφορές. Δεν φταίω εγώ. Σε αυτό οφείλεται η τοποθέτηση των ίδιων των στελεχών που εκπροσωπούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο κύριος Κουράκης λοιπόν, πρότεινε πως θα πρέπει όσοι είναι χριστιανοί(;) να το δηλώνουν ώστε να φορολογούνται με τον μισθό των ιερέων. Έτσι όσοι δεν είναι χριστιανοί(;) θα γλιτώνουν από αυτόν. Δεν θα κρίνω την πρόταση αυτή, απλά θα αναρωτηθώ γιατί ενώ οι φίλοι της Αριστεράς έκαναν κανονικό "πόλεμο" να αφαιρεθεί το θρήσκευμα από τις ταυτότητες (για λόγους ισότητας) τώρα ζητούν το ακριβώς αντίστροφο; Φυσικά οι αντιφάσεις δεν είναι κάτι καινούριο στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ και το ξέρουμε.

Η Εκκλησία προσπάθησε να προσεγγίσει την Αριστερά όταν κάποτε ο Χριστόδουλος είχε μεταβεί στα γραφεία του ΚΚΕ. Σήμερα οι κομουνιστές αρνήθηκαν να μεταβούν στο Συνέδριο και μεταξύ μας, ουσιαστικά δεν είχαν άδικο. Αν θέλουμε να είμαστε πρακτικοί, δεν θα βρούμε ποτέ σημείο σύγκλισης της Αριστεράς με την Εκκλησία. Σίγουρα τους ενώνουν κάποια βασικά σημεία που αναφέρθηκαν και στο συνέδριο, όπως α σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα, η φτώχεια, η ανέχεια, η ανεργία κλπ. Όμως η όλη κατάσταση μου θύμισε το καλοκαίρι που μετά τις εκλογές, τα κόμματα έκαναν συνεχώς διαβουλεύσεις ερευνώντας με ποιο κόμμα θα μπορούσαν να κάνουν συγκυβέρνηση. Στο τραπέζι είχε πέσει η πρόταση συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ και πράγματι ως καθαρά αντιμνημονιακά κόμματα θα είχαν ένα κοινό πλαίσιο πολιτικής, όμως από κει και ύστερα; Το χάος! Διαφορές στα εθνικά, στην παιδεία, την θρησκεία που αν το σκεφτούμε καλύτερα οι διαφορές τους ήταν ίσως πιο σημαντικές από τα κοινά τους σημεία.

Πόσο μάλλον με την εκκλησία, την ίδια ώρα που στον ΣΥΡΙΖΑ η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών είναι άθεοι. Το ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε στο συνέδριο ασκώντας κριτική στην Εκκλησία και η Εκκλησία συμμετείχε μιλώντας για πολιτική και πολλές φορές για μικροπολιτική. Από αυτά που διάβασα δεν άκουσα καμία νύξη προς θεολογικά ζητήματα, περί πνευματικότητας και θρησκείας. Γιατί λοιπόν η Εκκλησία σύρθηκε στο επίπεδο της πολιτικής; Μετά από ένα φιάσκο σαν αυτό, κρίνω πως η επόμενη προσέγγιση ή επαφή θα πρέπει να έχει πιο συγκεκριμένη θεματολογία. Συγκεκριμένα θέματα από τα οποία δεν θα επιτρέπεται να ξεφύγει. Θα μπορούν για παράδειγμα να εστιάσουν σε αυτά που τους ενώνουν και όχι στις διαφορές τους. Τουλάχιστον για αρχή... +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013

ΨΗΓΜΑΤΑ ΠNEΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ~ ένας επαναστάτης άγιος

αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας

Προ ημερών είχα την γιορτή μου (Γιάννης γαρ) και από συγκυρία κατάφερα να είμαι διαθέσιμος το πρωί ώστε να πάω στην Εκκλησία τιμώντας τον Άγιο του οποίου το όνομα φέρω και να μεταλάβω. Μέσα στα χρόνια βέβαια το όνομα μου δεν ήταν παρά μια ακόμα αιτία εορτασμού. Διαβάζοντας όμως την Αγία Γραφή και μελετώντας λίγο περισσότερο το πρόσωπο και τα χαρακτηριστικά του Αγίου, αντιλήφθηκα πως επρόκειτο για κάτι περισσότερο από αυτό.

Δεν θέλω να κάνω μία τετριμμένη ανάλυση του Αγίου Ιωάννη του Πρόδρομου, οπότε μόνο εν συντομία θα σταθώ στο διασημότερο χαρακτηριστικό του, το "Πρόδρομος" αφού είναι γνωστό πως ονομάστηκε έτσι επειδή προετοίμαζε τον δρόμο για την έλευση του Ιησού. Κήρυττε τον λόγο Του ενώ ο Χριστός είχε πράγματι γεννηθεί, όντας σε νεαρή ηλικία, όταν ακόμα όμως ήταν άσημος στο ευρύ κοινό. Προετοίμαζε τον κόσμο μιλώντας για την έλευση Του και όσα θα ακολουθούσαν αυτής, ενώ συμβολικά ράντιζε τους ακόλουθους του με νερό από τον παρακείμενο ποταμό, τον Ιορδάνη, ως μία κάθαρση, ως ένα "ξέπλυμα" από την αμαρτία. Ακριβώς για αυτό τον ονόμασαν και "Βαπτιστή". Από αυτήν την συμβολική πράξη η Εκκλησία μας σήμερα έχει καθιερώσει ως ένα από τα Μυστήρια την Βάφτιση με νερό, εγκαινιάζοντας τη νέα ημέρα στην ζωή του Χριστιανού. Έχει δε ιδιαίτερη σημασία πως θέλοντας ο Ιησούς να τιμήσει τις πράξεις του Ιωάννη, στάθηκε μπροστά του και δέχθηκε το βάφτισμα σαν κοινός θνητός, δίνοντας έτσι το παράδειγμα και επικυρώνοντας την ορθότητα της πράξης του Βαφτίσματος στους εκεί μάρτυρες αλλά και σε όλους εμάς σήμερα.

Το κύριο χαρακτηριστικό πάντως του Ιωάννη ήταν η συμπεριφορά του. Σε αντίθεση με τους Άγιους της Εκκλησίας, δεν ήταν πράος, ήρεμος και ταπεινός ως προς την συμπεριφορά του. Έδινε το παράδειγμα της ταπεινότητας με άλλους τρόπους, όπως αρνούμενος να σιτιστεί με φαγητά και τρώγοντας ακρίδες και άλλα ζωύφια. Έτσι, γνωρίζοντας πως το σώμα του δεν έχει απολαύσεις άφηνε την ψυχή του να δράσει... αντιδραστικά. Θα έλεγα πως ήταν ο πρώτος επαναστάτης της Εκκλησίας. Φώναζε, προκαλούσε τα βασιλικά μέλη και τον ίδιο τον βασιλιά Ηρώδη. Τους πλησίαζε εκθέτοντας τον τρόπο ζωής και τους ίδιους μπροστά σε όλο τον κόσμο και προκαλούσε συνεχώς με την στάση και την βροντερή φωνή που χρωμάτιζε τα σκληρά του λόγια.

Ήταν ο Άγιος Ιωάννης ένας επαναστάτης; Ασφαλώς! Πως θα ήταν αν ζούσε σήμερα; Τον φαντάζομαι στην πλατεία Συντάγματος να φωνάζει πρώτος τα συνθήματα σε διαδηλώσεις και πορείες ενάντια των βουλευτών και να υποκύπτει στην καταστολή συμβολίζοντας την ταπείνωση σε οποιαδήποτε δεινά. Ο Άγιος Ιωάννης θα ήταν η φωνή της αλήθειας που δεν προσπαθεί να φανεί ωραιοποιημένη ή να χαϊδέψει αυτιά. Ακόμα και ο Ιησούς περνούσε τα μηνύματα Του με παραβολές και με απόλυτη πραότητα στον τόνο της φωνής του. Όχι όμως και ο Πρόδρομος, ο πρώτος επαναστάτης!

Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο έχοντας εξουσία κερδίζει. Έτσι και ο Πρόδρομος έπεσε θύμα μιας βάναυσης τιμωρίας πεθαίνοντας ακριβώς όπως έζησε: με μία συμβολική ζωή. Αποκεφαλίστηκε προσφέροντας το κεφάλι του στην υποκρισία των βασιλικών και στην ενδυνάμωση της πίστης των χριστιανών. Θα έλεγε κανείς πως η μέρα της τιμωρίας του έφτασε ακριβώς όταν εκείνος ένοιωσε πως το έργο του έχει ολοκληρωθεί. Αναρωτιέμαι αν ένας τέτοιος άνθρωπος είναι αναγκαίος στις μέρες μας. Να μπορεί να φωνάξει την αλήθεια όντας απόλυτα καθαρός στην ψυχή και το σώμα. Να μπορεί να εκθέσει πολιτικούς και διεφθαρμένους στην τηλεόραση και τα κοινωνικά δίκτυα, χωρίς να φοβάται πως ίσως κάποιος αποκαλύψει κάτι για αυτόν που κρύβει. Ένας πεντακάθαρος επαναστάτης που δεν φοβάται και δεν καταστρέφει παρά τους λογισμούς των φθαρμένων! +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

ΨΗΓΜΑΤΑ ΠNEΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ~ φέτος εκτιμούμε τα καλά υλικά χριστούγεννα

αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας

Καληνωρίσματα. Στην αυριανή Διάδραση του Δεκεμβρίου τολμώ να επιχειρήσω εντελώς πειστικά να γράψω έναντι των αρχών μου και αγγίζω θεματικά την σπουδαία εορτή των Χριστουγέννων μιλώντας για τον υλισμό. Ευτυχώς στα "Ψήγματα Πνευματικότητας" μπορώ να κάνω ακριβώς το αντίθετο, αλλά αυτή τη φορά όχι ακριβώς όπως θα διαβάσετε σε πολλά άρθρα αυτές τις μέρες.

Η αλήθεια είναι πως σε όλη την ιστορία του Χριστιανισμού, η θρησκεία και η εκκλησία εφοδιάζει τον απελπισμένο και τον κατατρεγμένο με πνευματικά αποθέματα, με τον λόγο Του Θεού που δίνει αντοχές και πίστη στον άνθρωπο. Ακόμα και σήμερα οι πιστοί καταφεύγουν στην εκκλησία, συζητούν με ιερείς ή βρίσκουν καταφύγιο σε μοναστήρια και σε βιβλία όπου περιγράφονται οι αρχές της Εκκλησίας πάνω σε κοινωνικά ζητήματα.

Φέτος όμως ο λόγος ίσως να μην είναι αρκετός. Η προσευχή και μία καλή παραβολή, ίσως να μην λύσουν τα προβλήματα. Η υπομονή και η εγκράτεια που διδάσκει ο χριστιανισμός ίσως δεν είναι το αντίδοτο στην κρίση που κάθε άνθρωπος βιώνει με έναν κοινό και συνάμα ιδιαίτερο τρόπο. Φέτος ο άνθρωπος έχει ανάγκη (και) από υλικά αγαθά και αυτό δεν είναι καθόλου ντροπή ή αμαρτία. Άλλωστε ο Θεός τίμησε την υλική υπόσταση Του, παίρνοντας σάρκα και οστά για να κηρύξει με αμεσότητα τον λόγο Του. Ο σεβασμός στις υλικές ανάγκες του ανθρώπου είναι δεδομένος στην Εκκλησία η οποία σήμερα διαθέτει το μεγαλύτερο κοινωφελές δίκτυο στην χώρα με χιλιάδες γεύματα κάθε μέρα σε ειδικά κέντρα ή σε τοπικές ενορίες αλλά και άλλες δράσεις. Ενέργειες οι οποίες φυσικά δεν γίνονται αντιληπτές από πολλούς που βιάζονται να καταδικάσουν την Εκκλησία (προσεχώς στο yannidakis).

Ο θρησκευτικός σεβασμός στον υλισμό ή για να το θέσω καλύτερα, στην πρόσκαιρη παραγκώνιση του πνεύματος, μας γυρίζει πίσω στην Παλαιά Διαθήκη. Θυμηθείτε τους εβραίους που στο ταξίδι τους από την Αίγυπτο προς το βορά παρουσίασαν πολλά σημάδια αδυναμίας. Η προσευχή και η πίστη στον Θεό δεν έφτανε για να χορτάσει τα στομάχια τους κι έτσι ο Θεός έστειλε το "μάννα" για να συντηρηθούν οι ταξιδιώτες. Στην ελληνική ιστορία, οι ιερείς παράτησαν τα ράσα και τα θυμιατήρια και έγιναν μπροστάρηδες στην Ελληνική Επανάσταση με κύριο εκπρόσωπο της τον Γεώργιο Φλέσσα (Παπαφλέσσα) αλλά και αμέτρητους ιερωμένους που μαρτύρησαν ή εργάστηκαν για τη σωτηρία του Έθνους.
Σήμερα, η εξαθλίωση της κοινωνίας, δεν αφορά την ελευθερία (με την κυριολεκτική έννοια), αλλά την επιβίωση η οποία μεταφράζεται στην έλλειψη του βασικού συστατικού επιβίωσης σήμερα, του χρήματος! Η Εκκλησία δεν μοιράζει λεφτά, δεν νομίζω πως είναι αυτό το χρέος της, δείχνει όμως να αντιλαμβάνεται πως στις μέρες μας η ύλη είναι αναγκαίο κακό και αυτό πρέπει να είναι σεβαστό αρκεί να μην υπερεκτιμάται. Φέτος, νομίζω πως ο κάθε άνθρωπος θα εκτιμήσει περισσότερο από κάθε άλλη φορά το δώρο που θα λάβει γνωρίζοντας από τις δικές του αγορές, πόσες ενδεχομένως θυσίες προηγήθηκαν της αγοράς αυτού. Ας προσευχηθούμε να έχουμε "καλά" υλικά Χριστούγεννα :[

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΚΑΙ ΚΑΝΤΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΥΛΙΚΗ ΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

ΨΗΓΜΑΤΑ ΠNEΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ~ θρησκεία και επιστήμη ως δύο τέμνουσες ιδέες

αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας

Αυτόν τον μήνα διεισδύουμε στα άδυτα μιας ιστορικά καθολικής αναμέτρησης ανάμεσα στην θρησκεία και την επιστήμη. Η απάντηση που σπεύδουν το τελευταίο διάστημα να δίνουν εκατέρωθεν οι πλευρές προς τόνωση της ενδεχόμενης κόντρας είναι πως θρησκεία και επιστήμη συμβαδίζουν, όμως η μελέτη των βιβλίων της επιστήμης ή αυτών της θρησκείας, οδηγεί πάντα σε αδιέξοδα. Η αφορμή για το σημερινό κείμενο πάρθηκε από ένα διαγώνισμα σε αμερικάνικο σχολείο. Ο καθηγητής σε μία ερώτηση πολλαπλής επιλογής ρώτησε: "Η Γη δημιουργήθηκε από..." οι επιλογές όπως βλέπουμε και από την εικόνα, ήταν: 
(α) Δίας
(β) Ηρακλής
(γ) Θεός
(δ) Εξωγήινους
Ο μαθητής -που αξίζει να παρατηρήσουμε πως στις υπόλοιπες ερωτήσεις επέλεξε τις σωστές απαντήσεις- αποφάσισε να δημιουργήσει και μία απάντηση (ε) στην οποία έγραψε "το Big Bang" και τελικά αυτό και κύκλωσε. Όπως βλέπετε, ο καθηγητής του διέγραψε την ερώτηση υποδεικνύοντας μάλιστα ως σωστή απάντηση την (γ).

Σε αυτό το παράδειγμα θα διαπιστώσουμε πως περικλείεται ολόκληρο το ζήτημα της άτυπης κόντρας μεταξύ επιστήμης και θρησκείας. Βλέπετε, ο καθηγητής δεν ρώτησε πως δημιουργήθηκε η Γη, αλλά ποιος την δημιούργησε. Οπότε σίγουρα ο μαθητής έδωσε την λάθος απάντηση, αφού ο κύριος Big Bang δεν ήταν κάποια οντότητα, αλλά μία μεγάλη έκρηξη. Τι συμβαίνει όμως εδώ;

Ας δούμε τι απαντάνε σε αυτές τις δύο ερωτήσεις τα δύο "στρατόπεδα".
  • Η επιστήμη μπορεί σχεδόν βέβαιη να μας διδάξει πως το Σύμπαν και κατ' επέκταση η Γη δημιουργήθηκαν από τη μεγάλη έκρηξη του Big Bang. Οι δυνάμεις και οι πιέσεις που ασκήθηκαν έκτοτε, καθώς και οι κλιματικές αλλαγές έφεραν την εξέλιξη της ζωής που τελικά έφτασε στο σήμερα. Σε αυτό που κανένας επιστήμονας δεν μπορεί να απαντήσει, είναι το πως δημιουργήθηκαν οι συνθήκες ώστε να επιτευχθεί αυτή η μεγάλη έκρηξη. Μιλάμε για συσσωρευμένες δυνάμεις απίστευτου μεγέθους που με κάποιο τρόπο απελευθερώθηκαν. Ποιος όμως; Ποιος έκανε αυτό το πρώτο βήμα; Άγνωστο
  • Η θρησκεία μελετά κυρίως την άλλη μεταβλητή. Το ποιος. Μας λέει ξεκάθαρα ότι ο Θεός έπλασε ότι σήμερα ο άνθρωπος βλέπει. Είναι η οντότητα που έδωσε την "κλωτσιά" ώστε όλα να ξεκινήσουν να λειτουργούν. Όπως γνωρίζουμε, η Βίβλος και η Καινή Διαθήκη απαρτίζονται από βιβλία που αφενός περιγράφουν ιστορικά γεγονότα και αφετέρου μας διδάσκουν τις θεωρίες της θρησκείας. Όπως οι ίδιοι οι θεολόγοι παραδέχονται τα βιβλία αυτά βασίστηκαν στις παραβολές ώστε να είναι περισσότερα ευνόητα στους αναγνώστες τις εποχής που επί το πλείστων ήσαν άτομα χαμηλού μορφωτικού επιπέδου. Έτσι, όταν διαβάζουμε στην Γένεσις πως ο Θεός έπλασε τον Αδάμ και από το πλευρό του έφτιαξε την Εύα, μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως δεν συνέβησαν ακριβώς έτσι τα πράγματα. Αντίστοιχα, όταν διαβάζουμε στο ίδιο βιβλίο πως ο Θεός χρειάστηκε έξι μέρες για να φτιάξει τον κόσμο, μπορούμε να διακρίνουμε πως κάθε "ημέρα" αντιστοιχεί σε μία τεράστια χρονική περίοδο στην οποία συνοπτικά αναφέρεται η εξέλιξη που η επιστήμη σήμερα είναι σε θέση να μας εξηγήσει με μεγαλύτερη ακρίβεια.
Αν μελετήσουμε λίγο περισσότερο χωρίς προκατάληψη από την μία ή την άλλη πλευρά, θα διαπιστώσουμε πως η ιστορία του ενός δεν αναιρεί την ιστορία του άλλου. Απλά ο ένας ασχολείται με το πως και ο άλλος με το ποιος. Αντίθετα κανείς από τους δύο δεν μπορεί να απαντήσει ικανοποιητικά στο ζήτημα με το οποίο ασχολείται ο άλλος! Συμπερασματικά λοιπόν, διαπιστώνουμε πως ο καθηγητής δεν είχε άδικο, όπως και ο μαθητής δεν είχε άδικο, απλά ο δεύτερος απάντησε σε λάθος ερώτηση. Απάντησε στο πως, όταν ερωτήθηκε για το ποιος. Αντίστοιχα, η επιστήμη δεν αναιρεί τη θρησκεία όπως και η θρησκεία δεν αναιρεί την επιστήμη. Στο παρελθόν ο ένας ένοιωθε να απειλείται από τον άλλο, όμως σήμερα οι δύο πλευρές αποτελούνται σιγά-σιγά από προοδευτικά άτομα με όρεξη να συνεργαστούν και να αλληλοσυμπληρωθούν και όχι να κοντραριστούν. Άλλωστε, οι δύο "θεωρίες" συχνά τέμνονται όταν επιστήμονες αποδέχονται το παραφυσικό που η θρησκεία ονομάζει θεϊκή παρέμβαση ή θαύμα :[ 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΓΙΑ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

ΨΗΓΜΑΤΑ ΠNEΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ~ η μετά θάνατον κατάσταση των ψυχών

αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας

Όλοι μας καθημερινά αναρωτιόμαστε τι γίνεται ο άνθρωπος μετά το τέλος της επίγεια ζωής του, αυτό το συναίσθημα γίνεται ακόμα πιο έντονο όταν χάνουμε κάποιο δικό μας άτομο. Κανείς δεν μένει απαθής εμπρός στον θάνατο. Η Εκκλησία στους επικήδειους ύμνους της τονίζει ότι είναι «όντως φοβερότατον το του θανάτου μυστήριον…». Κάποιος σοφός έλεγε ότι εμπρός στον θάνατο φαίνεται και το μεγαλείο, η υπεροχή του ανθρώπου απέναντι στα ζώα. Κανένα ζώο δεν σκέπτεται το φέρετρό του ή το τι θα γίνουν τα λείψανά του. 

Αν κάποιος ακούσει με προσοχή την εξόδιο ακολουθία μπορεί να βγάλει ορισμένα συμπεράσματα:
Το πρώτο είναι ότι ο θάνατος αποτελεί κοινή μοίρα για όλους τους ανθρώπους. Κανένας δε μπορεί να γλυτώσει από αυτό το γεγονός, βασιλεύς ή στρατιώτης, πλούσιος ή πένης, δίκαιος ή αμαρτωλός, όπως ακούμε στην ακολουθία. Μπορεί όλα αυτά να τα γνωρίζουμε και να τα θεωρούμε αυτονόητα αλλά στην πράξη τα ξεχνούμε. Ας κοιτάξουμε γύρω μας, όλοι ασχολούμαστε με την οικονομική κρίση, πως θα βρούμε χρήματα, πως θα καλύψουμε τις ανάγκες μας, να αγοράσουμε υλικά αγαθά, να εξελιχτούμε επαγγελματικά, αλλά κανείς δεν ασχολείται για τα πνευματικά του ζητήματα τα οποία θα κρίνουν τη “μετά θάνατον ζωή”.

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι οι ψυχές μετά τον θάνατο έχουν συνείδηση της καταστάσεώς τους. Γεύονται τους καρπούς της αμαρτίας, αν έζησαν μακριά από το λόγο του Θεού, είτε γεύονται τα αγαθά, εφόσον έζησαν σύμφωνα με το λόγο του ευαγγελίου. Αυτό ακριβώς είναι και η διαφορά μεταξύ του παράδεισου και της κολάσεως.

Το τρίτο συμπέρασμα είναι ότι δεν υπάρχει περίπτωση αλλαγής της μετά θάνατον κατάστασης της ψυχής. Οι ψυχές κρίνονται εκείνη τη στιγμή, είναι ευτυχείς όταν η επίγεια ζωή ήταν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, αυτό είναι ανεξαρτήτου ηλικίας. Ενώ είναι αιώνια δυστυχείς, όταν ενώ με τις συνεχείς κλήσεις του Θεού για μετάνοια και κατά Χριστόν ζωή εκείνοι δεν αλλάζουν. 

Αφού, όμως, δεν υπάρχει περίπτωση αλλαγής της κατάστασης της ψυχής μετά θάνατον, τότε ερωτόμαστε ποιος είναι ο ρόλος των μνημοσύνων; Ο ρόλος τους είναι ιδιαίτερα σημαντικός, διότι είναι ενισχυτικός για τις ψυχές, καθότι αυξάνουν και επιτείνουν την εν τω παραδείσω ευδαιμονία τους, απαλύνουν δε τον θρήνο και την δυστυχία της κολασμένης ψυχής. Είναι παρηγορητικός για τους συγγενείς και διδακτικός για τους υπολοίπους ανθρώπους, καθότι τούς θυμίζει ότι η ίδια μοίρα περιμένει όλους τους ανθρώπους. 

Ο άνθρωπος δεν πρέπει να ξεχνά ποτέ ότι είναι περαστικός από αυτή τη ζωή και πως τα έργα που κάνει θα τον οδηγήσουν στο πώς θα ζήσει μετά το θάνατο ΑΒ

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

ΨΗΓΜΑΤΑ ΠNEΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ~ όπως θέλετε να σας συμπεριφέρονται οι άνθρωποι έτσι να τους συμπεριφέρεστε κι εσείς

αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας

Ο Χριστός στην «επί του Όρους ομιλία Του», παραδίδει στους πιστούς μαθητές Του τον νόμο της Καινής Διαθήκης. Με ιδιαίτερα λιγοστές λέξεις αναφέρει το πνεύμα του καινού νόμου λέγοντας: όπως θέλετε οι άνθρωποι να σας συμπεριφέρονται, με τον ίδιο τρόπο να τους συμπεριφέρεστε κι εσείς. Εάν αγαπάτε μονάχα αυτούς που σας αγαπούν, ποια αμοιβή μπορεί να σας ανήκει από τον Θεό; Αυτό δεν κάνουν και οι αμαρτωλοί; Κι αν κάνετε καλό σε εκείνους που σας ευεργετούν, ποιά ανταμοιβή μπορεί να έχετε από τον Θεό; Καμία ανταμοιβή! Διότι και οι αμαρτωλοί το ίδιο πράττουν. Κι αν δανείζετε σε ανθρώπους που ελπίζετε ότι θα πάρετε πίσω τα δανεικά, ποιά ανταπόδοση σας ανήκει από τον Θεό; Ουδεμία! Αυτό κάνουν και οι αμαρτωλοί, δανείζουν σε άλλους ώστε να πάρουν πίσω ολόκληρο το ποσό που δάνεισαν ή ακόμη όταν έρθει η περίοδος της ανάγκης, να λάβουν κι αυτοί ίσα δάνεια. Σας λέγω λοιπόν, να αγαπάτε τους εχθρούς σας, να τους ευεργετείτε, να τους δανείζετε δίχως να περιμένετε ανταπόδοση από αυτούς.

Σε αυτό το σημείο της «επί του Όρους ομιλίας», ο Κύριος κάνει σύγκριση μεταξύ ψεύτικης αγάπης, αυτής του κόσμου και της πραγματικής αγάπης, αυτήν που θέλει να έχουν οι μαθητές Του, όχι μόνο του τότε, αλλά και του σήμερα. Ο Χριστός ζητά ανιδιοτελή αγάπη, αγάπη που να έχει πραγματική αξία για τον Θεό, αγάπη τέτοια που να μην υπολογίζει ποιος είναι ο αποδέκτης, αγάπη που να αγκαλιάζει τον κάθε άνθρωπο, ακόμη και τον άδικο, φτάνοντας έως και τον ίδιο τον εχθρό.

Αυτό όμως αγαπητοί αναγνώστες φαντάζει δύσκολο, έως μπορούμε να πούμε, ακατόρθωτο. Πως δύναται κάποιος να φτάσει στο σημείο να αγαπήσει και να ευεργετήσει έναν άνθρωπο που τον διαβάλει; Έναν άνθρωπο που τον πληγώνει; Έναν άνθρωπο που τον βρίζει και τον πολεμά;

Αυτό όμως είναι το μέτρο της τελειότητας, το τέλειον, το καθ’ ομοίωσιν. Αυτό είναι το μεγάλο ύψος που ο Θεός καλεί και προσκαλεί τον κάθε άνθρωπο να φτάσει, φυσικά όχι μόνον με τις χοϊκές δυνάμεις, αλλά με την χάρη που του παρέχει, με την ευλογία των Μυστηρίων, με την μετοχή και συμμετοχή του στο Υπέρτατο Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας.

Το μέτρο της τελειότητας φαντάζει εξωπραγματικό για τον άνθρωπο, όμως αυτό δεν έπραξαν όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας; Αυτό δεν έπραξε ο ίδιος ο Κύριος και Θεός μας, ο Ιησούς Χριστός, συγχωρώντας τους σταυρωτές Του ευρισκόμενος ο ίδιος πάνω στο Σταυρό; «Κύριε, άφες αυτοίς…». Ας θυμηθούμε λοιπόν και ας αναφωνούμε και ας κάνουμε πράξη πάντοτε, το της Κυριακής Προσευχής «… ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών… ώστε …άφες ημίν τα οφειλήματα ημών…».

του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου Δημητρίου Πολιτάκη
Διευθυντού του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης
Προϊσταμένου του Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Εσταυρωμένου Ηρακλείου

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

ΨΗΓΜΑΤΑ ΠNEΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ~ ο χριστός διδάσκαλος της αλήθειας

αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας


Στη λίμνη της Γεννησαρέτ μάς μεταφέρει το σημερινό Ευαγγελικό χρονικό, στα νερά της οποίας βρέθηκε πολλές φορές, κατά τη διάρκεια της επί γης ζωής Του, ο Κύριός μας, για να διδάξει με τον λόγο και τις θαυματουργικές Του ενέργειες, αλλά και να αναζητήσει κάποιες στιγμές ξεκούρασης και περισυλλογής.

Η πρώτη εικόνα της σημερινής περικοπής παρουσιάζει τον Χριστό ως Διδάσκαλο, να φανερώνει το Ευαγγέλιο Του στους ανθρώπους. Για τον λόγο αυτό ήλθε στον κόσμο, για να μεταφέρει το χαρμόσυνο μήνυμα της σωτηρίας, για να διαλύσει τα σκοτάδια της αγνωσίας και της πλάνης και να οδηγήσει τον άνθρωπο στη σωτηρία. Ο Κύριος δίδασκε κάθε φορά που Τού δινόταν η ευκαιρία και η αφορμή, κάθε φορά που έβλεπε ότι ο λαός διψούσε για τον καινό, τον ανυπόκριτο και σωστικό Του λόγο.

Το πρώτο που διαπιστώνουμε στη διδασκαλία του Ιησού είναι ότι υπήρξε Διδάσκαλος της αληθείας. Εγώ εις τούτο γεγέννημαι και εις τούτο ελήλυθα εις τον κόσμον ίνα μαρτυρήσω τη αληθεία, θα διακηρύξει ενώπιον του Πιλάτου, λίγο πριν οδηγηθεί στον Σταυρό. Η διδασκαλία Του δεν είναι ανθρώπινη, αλλά Θεία, δεν είναι ανακάλυψη, αλλά αποκάλυψη. Δε συγκρίνεται καν με τη διδασκαλία των Προφητών. Εκείνοι ήταν τα στόματα του Θεού και πριν από κάθε προφητεία τους προέτασσαν το τάδε λέγει Κύριος. Ο Χριστός, ως η αυθεντική πηγή της σοφίας, έλεγε Εγώ λέγω ημίν.

Οι άνθρωποι όλων των εποχών αναζητούν την αλήθεια, αγωνίζονται, πειραματίζονται, θυσιάζονται για να την κατακτήσουν. Παράλληλα, η επιστήμη και η φιλοσοφία θέτουν το ερώτημα τί εστίν αλήθεια; ενώ η γνήσια Χριστιανική συνείδηση απευθύνεται προς την αλήθεια ρωτώντας τίς; Γιατί η αλήθεια δεν είναι θεωρητικός τύπος ή αφηρημένη έννοια, αλλά η αυτοζωή, το εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή, ο ίδιος ο Χριστός. 

Από τη διδασκαλία του Κυρίου διαπιστώνουμε, ακόμα, ότι υπήρξε Διδάσκαλος μοναδικός και ανεπανάληπτος. Το κήρυγμά Του αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους και είναι επίκαιρο σε κάθε εποχή. Απευθύνεται στον κάθε άνθρωπο που αναζητεί την αλήθεια για να ξεδιψάσει την ύπαρξή του και να ικανοποιήσει τις πνευματικές του ανάγκες. Αλλά και ο τρόπος της διδασκαλίας Του υπήρξε μεγαλειώδης. Δεν έμοιαζε με τους πομπώδεις λόγους των Γραμματέων και Φαρισαίων, ήταν λιτός και απέριττος, εμπνεόμενος από την καθημερινότητα και τις ανάγκες των ακροατών του, γι’ αυτό γινόταν καταληπτός και από τους αγραμμάτους ακόμη.

Η επόμενη διαπίστωση που προέρχεται από την διδασκαλία του Κυρίου είναι ότι ο Χριστός υπήρξε Διδάσκαλος λόγων και έργων. Είχε την μοναδική ικανότητα να συνταυτίζει την θεωρία με την πράξη και να παρουσιάζει τον εαυτό Του γνήσιο υπόδειγμα και κανόνα ζωής. Όλα αυτά σε αντιδιαστολή με τους λεγόμενους «πνευματικούς ταγούς» εκείνης της εποχής, αλλά και με τους περισσότερους από εκείνους που, σε κάθε εποχή, επιχειρούν να απευθυνθούν στους ανθρώπους, τα έργα, όμως και η ζωή τους αποκαλύπτουν ότι οι ίδιοι βρίσκονται στο ζοφερό σκοτάδι της υποκρισίας.

Το έργο του Χριστού, ο ευαγγελισμός των ανθρώπων, συνεχίζεται ασταμάτητα μέσα στην Εκκλησία, που είναι ο θεματοφύλακας της αληθείας. Συνεχίζεται κυρίως από τους Κληρικούς, τους Ποιμένες και Διδασκάλους της Εκκλησίας, τους υπηρέτες του λόγου, τους εργάτες του Ευαγγελίου, που συνεχίζουν το έργο Εκείνου, σε μια αδιάκοπη διαδοχή που ξεκινά από τον Ιησού και τους Αποστόλους Του, περνά στους Αγίους Πατέρες και φθάνει μέχρι τις μέρες μας, όπου ο άμβωνας και η Ωραία Πύλη δεν είναι τίποτα άλλο παρά η πρύμνη του πλοιαρίου της Γεννησαρέτ από το οποίο ο Κύριός μας δίδαξε τα πλήθη. 

Απέναντι στο ιερό αυτό έργο της διδασκαλίας του λόγου του Θεού, ποιά πρέπει να είναι η στάση ημών των σημερινών Χριστιανών; Ασφαλώς ο πόθος της ακρόασης του Θείου λόγου. Να ποθεί ψυχή μας να ακούει τις αλήθειες της πίστεώς μας, να έχουμε συνείδηση ότι οι γνώσεις μας είναι ελλιπείς και έχουμε ανάγκη συνεχούς ευαγγελισμού. Να συμμετέχουμε στις ενοριακές συνάξεις συμμελέτης της Αγίας Γραφής, να οδηγούμε τα παιδιά μας στις ενοριακές νεανικές συντροφιές. Να μην αφήνουμε άλλες ασχολίες να αποπροσανατολίσουν τη ζωή μας. Να ιεραρχήσουμε τα πράγματα προς το συμφέρον της ψυχής μας.

Αλλά δεν αρκεί να είμαστε μόνο ακροατές του λόγου του Θεού. Πρέπει αυτός ο λόγος να βρίσκει απήχηση στη ζωή μας, ανταπόκριση στα καθημερινά μας έργα. Το Ευαγγέλιο να γίνει γνώμονας ζωής και καθοδηγητικό φως στην πορεία του βίου μας. Άλλωστε, ο ίδιος ο Κύριος μακάρισε εκείνους που ακούν και τηρούν τα λόγια Του: Μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν(...)

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

ΨΗΓΜΑΤΑ ΠNEΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ~ σταυρός πιστών το στήριγμα

αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας

Η προχθεσινή μεγίστη εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, μάς παρέχει μια πολύ σημαντική ευκαιρία να εντρυφήσουμε στο μυστήριο που περιβάλει το ιερότατο σύμβολο της θυσίας του Θεανθρώπου και να διερευνήσουμε τη θέση που κατέχει στη ζωή της Εκκλησίας και του κόσμου.

Διανύουμε μια εποχή κατά την οποία κυριαρχεί ο ορθολογισμός, μια εποχή που ο άνθρωπος αυτοανακηρύσσεται το άπαν στον κόσμο, απομονώνοντας κι εξοστρακίζοντας κάθε τι το μεταφυσικό, το μυστηριακό, το υπέρλογο. Φυσικά, μέσα σε μια τέτοια αρνητική και απογοητευτική ατμόσφαιρα το να μιλά κανείς για το μυστήριο του Σταυρού μοιάζει με ουτοπία. Είναι καιρός, όμως, ν΄ αφήσουμε αυτή την άκαρπη φιλολογία, για να πλησιάσουμε το μυστήριο του Σταυρού και να δούμε ποιός είναι ο δρόμος που περνάει κάτω από τον ίσκιο Του και τον οποίο πρέπει ν’ ακολουθεί ο Χριστιανός για να βρει τη λύτρωση και τη σωτηρία της ψυχής του.

Η ζωή του ανθρώπου σ’ αυτό τον κόσμο και δη η ζωή του πιστού, είναι σταυρική, έντονης αγωνίας, πολύμοχθου αγώνα, προσπαθειών, εντάσεων, πτώσεων και ανατάσεων. Ο βίος μας μοιάζει με μια απέραντη θάλασσα στα κύματα της οποίας κλυδωνίζεται καθημερινά ο προσωπικός κόσμος του καθενός από εμάς. Γι’ αυτό, απόλυτη εφαρμογή έχει ο σοφός λόγος της Αγίας Συγκλητικής, η οποία χαρακτηρίζει το Σταυρό του Κυρίου «ιστίο», με το οποίο μονάχα μπορούμε να διαπλεύσουμε το πέλαγος της ζωής. Πραγματικά, δίχως το Σταυρό, ο Χριστιανός δε θα είχε τη δύναμη να προχωρήσει, ν’ αγωνιστεί σκληρά με τους πειρασμούς και το σατανά και να νικήσει στο τέλος. Γιατί δεν είναι το απλό ξύλο ή το σημείο του Σταυρού που κάνει αδιάφορα ο άνθρωπος, μα η μυστική δύναμη που έρχεται από τη θυσία και το πανάγιο αίμα του Εσταυρωμένου, εκείνη που γιγαντώνει τον άνθρωπο, που έχει σύμμαχο το Σταυρό.

Ατενίζοντας κανείς το μέγιστο αυτό σύμβολο της θυσίας και του πόνου με πίστη, μπορεί να δει, με τα μάτια της ψυχής και της καρδιάς του, μια πραγματικότητα που μόνο συγκλονισμό και δέος μπορεί να προκαλέσει. Βλέπει κρεμασμένο πάνω στο Σταυρό το Πανάγιο σώμα του Χριστού, που τόσα ενήργησε σ’ αυτή τη γη και τόσα έπαθε για τους ανθρώπους όλων των εποχών, ενώ ο άνθρωπος παραλείπει τα περισσότερα για τη σωτηρία του.

Βλέπει μια λογχισμένη καρδιά να στάζει το αίμα της αγάπης της και να κράζει προς τον Πατέρα Πάτερ άφες αυτοίς... τη στιγμή που εκείνος δυσκολεύεται να συγχωρήσει όσους τον έβλαψαν ή τον έκαναν να πονέσει.

Βλέπει τις ταπεινώσεις και τους εξευτελισμούς που υπέστη ο Θεάνθρωπος για το πλάσμα Του, ενώ εκείνος δυσανασχετεί, αντιδρά στις περιπτώσεις κατά τις οποίες τον χλευάζουν για τον κατά Χριστόν βίο και πολιτεία του.

Βλέπει τον τεράστιο εκείνο και βαρύ Σταυρό αλλά δυσκολεύεται να σηκώσει τους πολύ ελαφρύτερους σταυρούς των δυσκολιών και των προβλημάτων αυτής της ολιγόχρονης διαδρομής στη γήινη πραγματικότητα. Με άλλα λόγια, διαβάζει εκεί στο Σταυρό του Κυρίου όσα κανένα βιβλίο, κανένα πανεπιστήμιο, όσα ακόμα και όλη η σοφία αυτού του κόσμου δε μπορεί να διδάξει. Διαβάζει αυτό που πολύ χαρακτηριστικά έγραψε ένας σύγχρονος Ορθόδοξος στοχαστής: «Όποιος μάς παραδίδει στο Σταυρό, μάς αποθέτει στην αγκαλιά της Αγίας Τριάδος, μάς χαρίζει το εισιτήριο για την αιώνια μακαριότητα. Όλοι μας, κατά κάποιο τρόπο, είμαστε σταυρωτές του Ιησού ή του αδελφού μας. Το ερώτημα είναι, θα θελήσουμε από σταυρωτές να γίνουμε σταυρωμένοι; Αν το θελήσουμε, θα ζήσουμε τη Βασιλεία του Θεού αιώνια και θα την κάνουμε γνωστή και στην εποχή μας και στο περιβάλλον μας». 

Στο κατώφλι του 21ου αιώνα ο άνθρωπος μοιάζει ανήμπορος ν’ αντεπεξέλθει στις προκλήσεις των καιρών. Κατά το παρελθόν ζήτησε στηρίγματα σε λογής - λογής διεξόδους, προσπαθώντας να γαντζωθεί και να αυτοεπιβεβαιωθεί. Η φιλοσοφία, οι τέχνες, ο πολιτισμός, ο αθλητισμός, η πολιτική, το χρήμα, ήταν οι κατά καιρούς «Θεοί» που μάγεψαν τον ταλαίπωρο διαβάτη της ιστορίας, ικανοποιώντας, όμως, μόνο προς στιγμήν τους πόθους και τα όνειρά του για κάτι ανώτερο, για κάτι ποιοτικότερο. Στην εποχή μας αυτοί οι «Θεοί» έχουν αλλάξει και τη θέση τους πήραν τα τεχνολογικά επιτεύγματα, η ηλεκτρονική τεχνολογία, ο κόσμος της πληροφορικής, η εξερεύνηση του διαστήματος, που μετατράπηκαν σε αυτοσκοπό. Οι καταστάσεις αυτές, όμως, αντί, τελικά, ν’ ανοίξουν νέες προοπτικές και να δημιουργήσουν διεξόδους, επιβάρυναν την πνευματική αποχαύνωσή του και τον αποξένωσαν ακόμα πιο πολύ από το περιεχόμενο της ουσίας του.

Ο Κύριος δέχτηκε να κρεμαστεί το πανάγιο σώμα Του πάνω στο Σταυρό, «εταπείνωσε εαυτόν...», για να δώσει διέξοδο στ’ αδιέξοδα που γνώριζε ότι πάντα θα ταλαιπωρούν το πλάσμα Του. Διά του Σταυρού, μάς κάλεσε ν’ αποθέσουμε πάνω στο σύμβολο της θυσίας Του τη ζωή και τα έργα μας, να στηρίξουμε εκεί τις ελπίδες και τις προσδοκίες μας, να σταυρώσουμε τα πάθη και την αμαρτωλότητά μας, θέλοντας να μάς κάνει να κατανοήσουμε ότι η σημασία του Σταυρού έγκειται στην προοπτική της Ανάστασης που τον ακολουθεί, ότι αν στηρίξουμε τη ζωή μας στο Σταυρό Του, την οδηγούμε σε κανάλια αναστάσιμα, που μόνο μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας, μακριά από τις προκλήσεις και τα δέλεαρ του κόσμου, μπορεί κανείς να γευτεί και να βιώσει (...)

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

ΨΗΓΜΑΤΑ ΠNEΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ~ η πίστη προϋπόθεση σωτηρίας

αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας

Από την συνομιλία του Ιησού με τον λεγόμενο «νυκτερινό» μαθητή Νικόδημο, μέρος της οποίας παρουσιάζεται στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή, αποκαλύπτεται, με εμφαντικό τρόπο, η άμεση και απόλυτη σχέση και σύνδεση της πίστεως στον Θεό με την σωτηρία της ανθρώπινης ψυχής. Ο ίδιος ο Κύριος θα λέγαμε ότι δεσμεύεται ενώπιον του ανθρωπίνου γένους λέγοντας ότι πας ο πιστεύων εις αυτόν (δηλ. στον Θεό) μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον.

 Η ομολογία της πίστεως, κυρίως στα πρώτα χρόνια της Χριστιανικής ιστορίας, αλλά και σε μετέπειτα δύσκολες και έμπονες για την Εκκλησία εποχές, δεν ήταν απλή υπόθεση. Οι Χριστιανοί των χρονικών εκείνων περιόδων είχαν να αντιπαλέψουν αντίθεες και αντίχριστες πολιτικές και ιδεολογικές δυνάμεις, οι οποίες δεν ήταν σε θέση ν’ ανεχθούν την νέα και μόνη αληθινή πίστη στον Τριαδικό Θεό, η οποία ερχόταν να σαρώσει «τα είδωλα των εθνών» και να επαναδρομολογήσει τον πεπτωκότα, λόγω της αμαρτίας, άνθρωπο στον Ευαγγελικό δρόμο της του Χριστού Εκκλησίας. Γι’ αυτό, το κόστος της πίστεως ήταν βαρύ και έφθανε μέχρι και αυτού του μαρτυρίου μέσα από πλήθος Αγίων Μαρτύρων, ηρωικών προτύπων αληθινής και καρδιακής πίστεως.

Στην εποχή μας, εποχή ελευθερίας και δημοκρατίας, στα περισσότερα μέρη της γης, η πίστη δεν διώκεται, δεν λογοδοτεί ενώπιον εθνών και βασιλέων, δεν αμφισβητείται, τουλάχιστον ως δικαίωμα, για κάθε ελεύθερο άνθρωπο. Παρόλα αυτά, όμως και σήμερα εξακολουθεί να μην είναι απλή υπόθεση και αυτό συμβαίνει για τρεις κυρίως λόγους:

Ο πρώτος λόγος είναι η λεγόμενη αποϊεροποίηση της ζωής. Παρατηρείται μια συστηματική προσπάθεια, στις μέρες μας, να αποβληθεί από την κοινωνική πραγματικότητα και την ανθρώπινη καθημερινότητα, καθετί που έχει σχέση με το Θείο, το μεταφυσικό και το υπέρλογο. Παράλληλα, ο Θεός και η κάθε λογής θρησκευτική έκφραση που σχετίζεται με Αυτόν νοείται ως παρωχημένο γεγονός, βγαλμένο από το χρονοντούλαπο ενός ρομαντικού παρελθόντος, μουσειακού και μόνο χαρακτήρα. Η πίστη στις Θείες εντολές και η κατά Χριστόν ζωή θεωρούνται ενέργειες που οδηγούν στην οπισθοδρόμηση και δεν επιτρέπουν στον άνθρωπο την πορεία προς τα εμπρός.

Ο δεύτερος λόγος είναι η εκλογίκευση της πίστης. Η ανθρώπινη λογική αποθεώνεται και πάλι, τείνει να εξελιχθεί στο μόνο παραδεκτό αγαθό, χωρίς να γίνεται αντιληπτό, ότι με τον τρόπο αυτό ο άνθρωπος περιορίζεται σε πολύ στενά, περιορισμένα και προκαθορισμένα πλαίσια. Η λογική έχει αρχή και τέλος, δε μπορεί να υπερβεί τα όριά της και να πετάξει στο υπέρλογο, στο υπερβατικό, στο μεταφυσικό. Τον ρόλο αυτό διαδραματίζει η πίστη, ως δώρο του Θεού στον άνθρωπο, προκειμένου να ξεφύγει από τα όριά του και να αγγίξει τις σφαίρες του πνεύματος για τις οποίες η ανθρώπινη φύση είναι πλασμένη.

Ο τρίτος λόγος είναι η αποθέωση των ανθρώπινων δεξιοτήτων και ικανοτήτων. Η φιλολογία ενός νέου, χειρότερου ουμανισμού τείνει και πάλι να γίνει καθεστώς, στις μέρες μας και ο άνθρωπος κινδυνεύει να εγκλωβιστεί στα τείχη των επιτευγμάτων του, τα οποία τελικά θα τον συντρίψουν. Ο άνθρωπος γίνεται και πάλι το επίκεντρο των εξελίξεων, σε τέτοιο βαθμό ώστε ο Θεός να είναι περιττός ή ακόμα και επικίνδυνος για το ναρκισσιστικό, εγωπαθές, υπερφίαλο και υπερήφανο δημιούργημά Του.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον η πίστη στο Θεό είναι δύσκολη υπόθεση, αλλά συνάμα, συναρπαστική και ριζοσπαστική κίνηση αντίστασης στο πλάνο ρεύμα της εποχής. Για να την αποκτήσουμε και οικειοποιηθούμε, για να την χειριστούμε ως εργαλείο καταξίωσης αυτής της ζωής και κατάκτησης της αιωνιότητας οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι «Η πίστη δεν είναι ιδεολόγημα που πρέπει να υποστηρίξουμε, ούτε σκέψη που πρέπει να κατανοήσουμε, ούτε άποψη που πρέπει να παραδεχθούμε. Η  πίστη δεν είναι συναίσθημα, ούτε ηθικός κανόνας με τον οποίο πρέπει να συμμορφωθούμε, ούτε βίωμα που ψυχολογικά επιβάλαμε στον εαυτό μας, ούτε, πάλι, στόχος που κατακτάται με ανθρώπινες προσπάθειες. Η πίστη είναι χάρις και ζωή και αλήθεια που προσφέρεται, αναδύεται και αποκαλύπτεται. Είναι κάτι που δίνει ο Θεός, κάτι που φανερώνει τον Θεό»(...)

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2012

ΨΗΓΜΑΤΑ ΠNEΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ~ Η ΚΑΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΥΖΥΓΙΑ

αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας

Στη σημερινή ενότητα, θα ασχοληθούμε με ένα αγιασμένο ζευγάρι νέων συζύγων, που έζησαν στα χρόνια του μεγάλου διωγμού κατά τον Χριστιανών, στα τέλη του 3ου αιώνα, όταν το θηρίο της ειδωλολατρίας ψυχορραγούσε. Πρόκειται για τους Αγίους Μάρτυρες Αδριανό και Ναταλία, το παράδειγμα των οποίων συνιστά την πεμπτουσία της κατά Χριστόν συζυγίας.

 Ο Άγιος Αδριανός, ευρισκόμενος στην πόλη του, την Νικομήδεια, σε ηλικία 28 ετών, διαπίστωσε ότι είχαν συλληφθεί 23 Χριστιανοί, οι οποίοι ήταν έτοιμοι να μαρτυρήσουν για την πίστη τους. Τους επισκέφθηκε, συζήτησε μαζί τους, εντυπωσιάστηκε από αυτά που άκουσε, εμπνεύστηκε από την πίστη τους και δήλωσε στους ειδωλολάτρες ότι είναι και αυτός Χριστιανός. Αμέσως τον συνέλαβαν και τον έκλεισαν στην φυλακή. Εκεί πήγε η γυναίκα του, η Αγία Ναταλία, να τού συμπαρασταθεί, να τον εμψυχώσει και να του πει να μη λυγίσει. στη συνέχεια, αφού υπέμεινε πολλά και φρικτά βασανιστήρια, παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο. Το σώμα του ενταφιάστηκε από την γυναίκα του Ναταλία, η οποία, μετά από λίγο καιρό, θάφτηκε δίπλα του, αφού κι αυτή παρέδωσε μαρτυρικά την ψυχή της στον Κύριο.

 Και οι δύο ανήκουν στην χορεία των Αγίων Ενδόξων Μαρτύρων της πρώτης Εκκλησίας. Η περίπτωσή τους, όμως, είναι ξεχωριστή καθότι ήταν ανδρόγυνο και επέλεξαν το μαρτύριο, αντί για την ελεύθερη ζωή και την ασφάλεια της πίστης των ειδώλων. Η συμπεριφορά δε της Ναταλίας είναι ασυνήθιστη και εντυπωσιακή, ξεπερνά τα δεδομένα της γυναικείας φύσης. Επισκέφθηκε τον σύζυγό της στη φυλακή, τον είδε να υποφέρει, αποφασισμένο να δώσει τη ζωή του για τον Χριστό και δεν τον απέτρεψε. Δεν τον ικέτευσε να αλλάξει γνώμη, να γλιτώσει τη ζωή του, για να ζήσουν ευτυχισμένοι μαζί και η ίδια να μη μείνει χήρα τόσο νέα. Αντιθέτως, τον παρότρυνε, τον ενθάρρυνε, τον προέτρεψε να παραμείνει πιστός στην απόφασή του, γιατί γνώριζε ότι η προτεραιότητα στη ζωή πρέπει να είναι το θέλημα του Θεού, η κατάκτηση της Βασιλείας των ουρανών και όχι η δικαίωση και η απόλαυση αυτής της πεπερασμένης και σύντομης γήινης διαδρομής.

 Tο μαρτυρικό αυτό ζευγάρι βίωνε ουσιαστικά το Μυστήριο του Γάμου του, ως χώρο της κατά Χριστόν συζυγίας και τελειώσεως. στα πρόσωπά τους θεμελιώνεται η διαχρονική πίστη της Εκκλησίας για τον Χριστιανικό Γάμο, σύμφωνα με την οποία «ο Γάμος είναι μια πορεία αγάπης. Είναι δημιουργία ενός καινούργιου ανθρώπου. «Έσονται οι δύο εις σάρκαν μίαν», λέγει το Ευαγγέλιο. «Ενώνει ο Θεός δύο ανθρώπους και τους κάνει έναν. Από την ένωση των δύο που αποφασίζουν να συγχρονίσουν τα βήματά τους και να συναρμονίσουν τους κτύπους των καρδιών τους, βγαίνει ένας άνθρωπος. Με την βαθειά αυτή και πηγαία αγάπη ο ένας είναι μία παρουσία, μία ζωντανή πραγματικότητα μέσα στην καρδιά του άλλου.…»

Στην περίπτωση του Αδριανού και της Ναταλίας «δε μπορεί να μη θαυμάσει κανείς το νεαρό ζεύγος, το οποίο λειτουργεί μέσα στα πλαίσια αυτού που ο Χριστός και η αγία Του Εκκλησία έχουν καθορίσει: ο ένας να γίνεται στήριγμα του άλλου, για να φτάσουν στο σκοπό: την ένωση του ανθρώπου με τον Θεό. στο ζεύγος αυτό δηλαδή, επισημαίνουμε περίτρανα ότι ο γάμος είναι εκ Θεού, όταν δεν συνιστά τέλος από μόνος του, αλλά κατανοείται ως μέσον, ως δρόμος, προκειμένου οι σύζυγοι να αλληλοβοηθηθούν στην ένταξή τους στη Βασιλεία του Θεού. Με άλλα λόγια, με τον χριστιανικό γάμο, τύπος του οποίου είναι ο γάμος των σημερινών Αγίων, συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με τον άγαμο βίο, τον ευλογημένο μοναχισμό. Όπως ο μοναχός εντάσσεται στο μοναστήρι του, για να βοηθηθεί στη σχέση του με τον Θεό, όταν έχει δεχτεί βεβαίως την κλήση από τον Χριστό, κατά τον ίδιο τρόπο και ο έγγαμος εισέρχεται στον γάμο, για να γίνει ο γάμος εφαλτήριο πνευματικής του ανόδου. Αν ο γάμος δεν κατανοηθεί με τον τρόπο αυτό, τότε αυτονομείται ως στοιχείο του κόσμου τούτου και, συνεπώς, αντί να βοηθάει τον άνθρωπο, τον οδηγεί στη μεγαλύτερη φθορά του. Μη ξεχνάμε ότι στην παραβολή του μεγάλου δείπνου, που είπε ο Κύριος, ο ένας που δεν παρακάθησε στο δείπνο, ήταν αυτός που συνήψε γάμο. Ο γάμος του λειτούργησε στην περίπτωση αυτή αρνητικά.

Η συνύπαρξη των συζύγων μέσα στον Γάμο είναι ευκαιρία κοινής πορείας στην οδό της σωτηρίας. Αρκεί αμφότεροι να έχουν συγχρονίσει τα βήματά τους στον ίδιο ρυθμό, να αναπνέουν τον ίδιο καθαρό αέρα της Εκκλησιαστικής ζωής, όπως έπραξαν οι ευλογημένοι Άγιοι Μάρτυρες και σύζυγοι Αδριανός και Ναταλία(...)

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
 Διαβάστε περισσότερα.. »