ψήγματα πνεuματικότητας ~ η δυνατότητα της σωτηρίας

αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας

Την δυσκολία κατάκτησης, εκ μέρους των πλουσίων, της Βασιλείας των ουρανών, επισημαίνει ο Κύριος, στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα. Αδυναμία που δεν αφορά αυτόν τούτον τον πλούτο, αλλά την εγωιστική και αντικοινωνική χρήση του, η οποία οδηγεί στην δημιουργία σωρείας κοινωνικών αδικιών και ανισοτήτων εις βάρος των πτωχών. Ο Κύριος συζητά με έναν νέο ο οποίος ζητεί να μάθει με ποιόν τρόπο θα κερδίσει την αιώνια ζωή. Αποδεικνύεται, τελικά, ότι, ενώ ήταν τυπικά εντάξει στα θρησκευτικά του καθήκοντα και στην τήρηση των εντολών του Θεού, αδυνατούσε να απεγκλωβιστεί από τα δεσμά του πλούτου και της τρυφηλής ζωής και να κερδίσει την τελειότητα. Οι Μαθητές τότε, αναρωτήθηκαν, ποιός μπορεί, τελικά, να κερδίσει την σωτηρία; Και ο Ιησούς απάντησε ότι εκείνα που είναι αδύνατα για τους ανθρώπους είναι δυνατά για τον Θεό.

Η σωτηρία της ψυχής είναι ο τελικός στόχος της ζωής του ανθρώπου σ΄ αυτόν τον κόσμο. Είναι η ευλογημένη προοπτική του. Είναι καρπός της συνεργασίας δύο παραγόντων: της Θείας βούλησης και του ανθρώπινου αγώνα. Μόνο η θέληση και η αγάπη του Θεού ή μόνο η καλλιέργεια των ανθρώπινων αρετών δεν αρκούν. Πρέπει ο αγώνας του ανθρώπου σ’ αυτή τη ζωή να έχει Χριστοκεντρικό χαρακτήρα, να έχει, δηλ. ως αρχή και τέλος του, τον ίδιο τον Κύριο Ιησού Χριστό.

Περί του θέματος αυτού ιδιαίτερη και σημαντική αναφορά κάνει ο Άγιος Νεκτάριος στο περισπούδαστο έργο του «Περί επιμελείας της ψυχής». Σ’ αυτό σημειώνει, μεταξύ άλλων, ότι «Εξ αυτών των Αγίων Γραφών καταδείκνυται ότι προς σωτηρίαν του ανθρώπου απαιτούνται αμφότερα, η τε χάρις και η του ανθρώπου συγκατάθεσις. Εξ αυτών των λόγων του Σωτήρος ομολογείται η ανάγκη της συνυπάρξεως αμφοτέρων. Ο Κύριος, ελθών προς σωτηρίαν του γένους των ανθρώπων δεν έσωζε πάντας, καίτοι πάντας ήθελε «σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν», αλλά τους ακολουθούντας Αυτώ. Διό και κηρύττων έλεγεν: «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν». Προς σωτηρίαν απήτει αυταπάρνησιν, ήτις, άνευ συγκαταθέσεως και οικείας βουλήσεως, αδύνατος».

Στη συνέχεια ο μεγάλος Άγιος του 20ού αιώνα επισημαίνει ότι η σωτηρία της ψυχής προϋποθέτει τη συναίσθηση της αμαρτίας. Σημειώνει χαρακτηριστικά: «Οφείλει ο άνθρωπος πρώτος να συναισθανθή ότι ημάρτησε, να μεταμεληθή, να επιθυμήση και επιζητήση την σωτηρίαν αυτού και ούτως η χάρις να βραβεύση την σωτηρίαν, διότι η συναίσθησις και η μεταμέλεια, ο πόθος της σωτηρίας και η ταύτης επιζήτησις είναι ένδειξις της προς τον Θεόν επιστροφής, είναι σημείον της προς την αμαρτίαν αποστροφής και διάθεσις προς κατεργασίαν της αρετής, είναι, τρόπον τινά, επίκλησις της Θείας ευσπλαχνίας, ήτις σπεύδει να ελεήσει τον παραπεσόντα».

Αναλύοντας διεξοδικώς το θέμα ο Άγιος Νεκτάριος σημειώνει ότι, αφού συναισθανθούμε την αμαρτωλότητά μας, οφείλουμε να σπεύδουμε στη μετάνοια: «Η περί σωτηρίας ημετέρα φροντίς ανάγκη να είναι έγκαιρος, ο δε λόγος, ο επικείμενος κίνδυνος της ψυχικής ημών σωτηρίας. Ο αμεριμνών περί της σωτηρίας της ψυχής αυτού διπλούν διατρέχει κίνδυνον: ή να αφαρπασθή απροσδοκήτως υπό του θανάτου ή να εγκαταλειφθή υπό της χάριτος του Θεού. Κατ’ αμφοτέρας το κακόν είναι μέγα, διότι η ζημία θάνατος της ψυχής… Η χάρις του Θεού εγκαταλείπει τον αμετανόητον άνθρωπον, διότι ούτος κατεφρόνησε του πλούτου της χρηστότητος, της ανοχής και της μακροθυμίας του Θεού».

Τέλος, ο Άγιος Νεκτάριος εξυμνεί την αληθινή και ειλικρινή μετάνοια του ανθρώπου, ως τον μοναδικό και ασφαλή δρόμο για την σωτηρία της ψυχής του: «Η αληθής μετάνοια είναι μετάγνωσις επί τοις πεπραγμένοις, αλλοίωσις του ηθικού βίου, μεταβολή επί τα κρείττω και τελεία αποστροφή από του προηγουμένου βίου και από της αμαρτίας… είναι αναγέννησις ηθική του ανθρώπου και αφετηρία νέου εναρέτου βίου…».

Ας σπεύσουμε όσο είναι καιρός και όσο η θύρα της αιώνιας ζωής είναι ανοικτή για μας, όσο ο Νυμφίος Χριστός μάς προσκαλεί να εισέλθουμε στους γάμους. Ας μην αναβάλουμε από ημέρα σε ημέρα, διότι δε γνωρίζουμε «τί τέξεται η επιούσα». Ας προσέλθουμε στον Κύριο, εξομολογούμενοι τις αμαρτίες μας και Εκείνος είναι έτοιμος να παράσχει την συγχώρηση. Ας σπεύσουμε όλοι να επιζητήσουμε τον Κύριο για να βρουν ανάπαυση και σωτηρία οι ψυχές μας.

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ψήγματα πνεuματικότητας ~ ο ελεήμων θεός και οι ανελεήμονες άνθρωποι

αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας

Στο  σημερινό  Ευαγγελικό  ανάγνωσμα ο  Χριστός, απαντώντας  σε  ερώτηση  του  Πέτρου  σχετικά  με  τα  όρια  της συγχωρητικότητας προς τους ανθρώπους που μάς αδικούν, προσφέρει μία μοναδική διδαχή ζωής και σωτηρίας. Η Βασιλεία των ουρανών μοιάζει  με  έναν  βασιλιά, ο οποίος  θέλησε  να λογαριαστεί  με  τους δούλους  του.  Εμφανίστηκε,  λοιπόν,  μπροστά  του  κάποιος  που  τού χρωστούσε ένα πολύ μεγάλο χρηματικό ποσό. Ο βασιλιάς, βλέποντας ότι δεν υπήρχε περίπτωση να πάρει πίσω τα χρωστούμενα, διέταξε να πουλήσουν  τον  ίδιο  και  την  οικογένειά  του  για  να  μη  χάσει  τα χρήματά του. Τότε ο δούλος εκείνος έπεσε στα πόδια του βασιλέα, τού ζήτησε συγγνώμη και τον παρακάλεσε να κάνει λίγη ακόμα υπομονή. Ο βασιλιάς τον σπλαχνίστηκε και τού χάρισε το χρέος.

Ο δούλος, βγαίνοντας από το παλάτι, συνάντησε έναν άλλο δούλο που τού χρωστούσε ένα πολύ μικρό χρηματικό ποσό. Άρχισε να τον χτυπά και να τον  απειλεί. Αρνήθηκε τη συγγνώμη και τις παρακλήσεις του και τον έκλεισε στη  φυλακή. Όταν ο βασιλιάς πληροφορήθηκε όσα συνέβησαν, τον κάλεσε και πάλι, τον επετίμησε αυστηρά και ζήτησε να τιμωρηθεί παραδειγματικά. Ο Κύριος καταλήγει λέγοντας ότι αυτή θα είναι η μοίρα εκείνων που δε συγχωρούν τους ανθρώπους που τους έχουν βλάψει.

Η μεγάλη πνευματική διδαχή της περικοπής είναι το άπειρο και ανεξάντλητο έλεος και η φιλανθρωπία του Θεού, προς εκείνους που στέκονται ενώπιόν Του, με πνεύμα μετάνοιας και ταπείνωσης, ζητώντας ειλικρινά την Θεία συγχώρεση και ευσπλαχνία. Η αγάπη και  η  φιλανθρωπία  του  Θεού  είναι  αδύνατο  να  νικηθούν  από  τις πτώσεις και τα αμαρτήματα των ανθρώπων, όσο πολλά ή βαριά κι αν είναι. Αρκεί η μετάνοια να είναι πραγματική και όχι προσχηματική και υποκριτική. Να συνιστά απόφαση για αλλαγή πορείας και ζωής και  να  διακρίνεται  από  επίγνωση  του  προσωπικού  χρέους  και ελλείμματος έναντι της Θείας αγάπης.

Ενώ, όμως, οι άνθρωποι καταφεύγουμε διαρκώς στο έλεος και στην φιλανθρωπία του Θεού, ζητώντας συγχώρηση και απαλλαγή από τα  ψυχικά  μας  βάρη,  την  ίδια  στιγμή επιδεικνύουμε αντιστρόφως ανάλογη στάση προς τους αδελφούς μας εκείνους, που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μάς έβλαψαν, μάς αδίκησαν και έγιναν  χρεώστες απέναντί μας. Η συμπεριφορά μας αυτή συνιστά βαρύτατη πνευματική  ασθένεια και υποδηλώνει την υφέρπουσα, εκείνη, φαρισαϊκή υποκρισία, που τόσο  άτεγκτα στηλίτευσε ο Χριστός, σε πολλά σημεία της διδασκαλίας Του. Φανερώνει,  επίσης, ότι η πνευματική μας ζωή κινείται στην επιφάνεια και αγνοεί τα ουσιώδη της  πίστης, ένα από τα οποία είναι η φιλανθρωπία προς τους αδελφούς, κατά το πρότυπο της φιλανθρωπίας του Θεού. Μη ξεχνούμε ότι το αίτημα της συγχωρητικότητας είναι  τόσο σημαντικό στην πνευματική ζωή, ώστε ο Κύριος το συμπεριέλαβε στην περιεκτικότερη μορφή της προσευχής, την οποία υπέδειξε και δεν είναι άλλη από το γνωστό μας Πάτερ ημών. Εκεί σαφώς ζητούμε από τον Θεό άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών.

Το να είμαστε φιλάνθρωποι και συγχωρητικοί δεν είναι μια ηθική υποχρέωση, αλλά το αποτέλεσμα της αγάπης μας προς τον Θεό. Ο όρος φιλανθρωπία δεν  χρησιμοποιείται από την Εκκλησία ως έννοια συναισθηματική, ηθικιστική ή  συμπαθητική, αλλά για να δηλώσει την ουσία του Θεού, ο Οποίος είναι αγάπη και καλεί τους ανθρώπους σε διαρκή πορεία και ζωή αγάπης μέσα στον κόσμο. Αυτή η φιλανθρωπία του Θεού απαιτεί να την μιμούμαστε διαρκώς στη ζωή μας και να τη φανερώνουμε στις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας.

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας

 Διαβάστε περισσότερα.. »

προβληματισμός τετάρτης ~ ΨΗΓΜΑΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ: ΜΗΤΕΡΑ – ΘΕΟΤΟΚΟΣ – ΠΑΝΑΓΙΑ

αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας

Ο Ορθόδοξος κόσμος, όπου γης, υμνολογεί και πανηγυρίζει, τη μνήμη της Υπεραγίας Θεοτόκου. Στη συνείδηση της Εκκλησίας μας η Παρθένος Μαρία κατέχει ιδιαίτερη και ξεχωριστή θέση που δεν την αυτονομεί, δεν την εξυψώνει υπέρ το δέον, αλλά την καθιστά αυτή που ακριβώς είναι, σε σχέση πάντα με τον Υιό και Θεό της. Γι’ αυτό «η τιμή που δείχνουμε στην Θεοτόκο όχι μόνο δε μειώνει την λατρεία μας προς τον Θεό, αλλά, ακριβώς, έχει το αντίθετο αποτέλεσμα: όσο περισσότερο τιμούμε τη Θεοτόκο, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούμε τη μεγαλειότητα του Υιού της, επειδή τιμούμε τη Μητέρα ακριβώς λόγω του Υιού».

Η Ορθόδοξη Θεολογία έρχεται να συμπληρώσει την παράδοση, που εμπλουτίζει το πρόσωπό Της, αποδίδει σ’ αυτό ονόματα και ιδιότητες, ανάλογα με την ιστορία, τα ήθη και τα έθιμα κάθε περιοχής, χωρίς να καταστρέφει, όμως, τη μοναδικότητά του. Και ενώ θα περίμενε κανείς αυτή η πολυδιάσπαση του προσώπου, από την Μεγαλόχαρη στην Εικοσιφοίνισσα, από την Ξενιά στη Χοζοβιώτισσα, από την Γλυκοφιλούσα στην Γοργοϋπήκοο, από την Σουμελά στην Ελευθερώτρια κ.ο.κ. να προκαλεί σύγχυση, εντούτοις, αποκαλύπτει την χωρίς μέτρο αγάπη των πιστών, τον ασίγαστο και διαχρονικό πόθο των παιδιών να δουν και να μιλήσουν στη Μητέρα τους, σύμφωνα με τις προσωπικές τους ανάγκες, προϋποθέσεις και ιδιαιτερότητες.

Και στο σημείο αυτό η Θεολογική συνείδηση και εμπειρία, όπως διαμορφώθηκε Συνοδικά στους αιώνες, έρχεται να δογματίσει για την Μαρία και να την εγκαταστήσει στην συνείδηση της Εκκλησίας ως Μητέρα, Θεοτόκο και Παναγία. 

Η Μαρία κατέκτησε την Μητρική ιδιότητα και αναγνώριση γιατί αναδέχθηκε την εξωπραγματική, για τα ανθρώπινα μέτρα, αποστολή να γίνει το σκεύος της εκλογής, διά του οποίου τέθηκε σε εφαρμογή το σχέδιο της Θείας Οικονομίας. Ήταν το πρόσωπο που συγκέντρωνε όλες τις ιδιαίτερες προϋποθέσεις, για να φέρει στους φθαρτούς και θνητούς κόλπους της τον Άχρονο, να κυοφορήσει τον Αχώρητο, να γεννήσει τον Θεάνθρωπο. Υπήρξε το πρόσωπο «κλειδί» στην ιστορία, που έβγαλε ασπροπρόσωπο το ανθρώπινο γένος και, με την έμφυτη ταπείνωση, την ευλογημένη υπακοή, τη θαυμαστή αγνότητα, την άδολη παιδικότητα, έγινε η Μητέρα του Ενανθρωπήσαντος Ιησού, δίνοντας στον πληγιασμένο από την αμαρτία άνθρωπο το δώρο της ελπίδας, της λύτρωσης και της σωτηρίας. Την ίδια στιγμή έγινε η μόνη και αληθινή μητέρα των ανθρώπων, εκείνη που μετουσιώνει διαρκώς τις ελπίδες και τους πόθους του ανθρωπίνου γένους, εκείνη που λειτουργεί ως μεσολαβητής και πρεσβευτής των ανθρωπίνων δεήσεων και παρακλήσεων, η μεταβολή των θλιβομένων, η απαλλαγή των ασθενούντων, η προστάτις των αδικουμένων, των πενομένων η τροφή, ξένων η παράκλησις και βακτηρία τυφλών, καταπονουμένων σκέπη και αντίληψις και ορφανών βοηθός.

Η Μαρία είναι Θεοτόκος, γιατί δεν γέννησε άνθρωπο κοινό, φθαρτό, κτιστό και θνητό. Δεν γέννησε έναν από τους μεγάλους μύστες της ανθρωπότητας, έναν κορυφαίο Προφήτη και Διδάσκαλο, αλλά γέννησε Χριστόν, τον Υιόν του Θεού τον Μονογενή, τον εκ του Πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων…Θεόν αληθινόν, εκ Θεού αληθινού γεννηθέντα, ου ποιηθέντα, ομοούσιον τω Πατρί… Η βασική αυτή δογματική αλήθεια της Ορθοδόξου Εκκλησίας, πολεμήθηκε συστηματικά στη διάρκεια της Χριστιανικής ιστορίας, αλλά και παραποιήθηκε μέσα στους κόλπους και αυτής της Χριστιανικής Εκκλησίας, όπου άλλες Ομολογίες ανυψώνουν την Μαρία με υπερβολικό και αυθαίρετο τρόπο, αποδίδοντας στο πρόσωπό της ιδιότητες που δεν έχει και άλλες την υποβιβάζουν, απογυμνώνοντάς την από την βασική της ιδιότητα, αυτήν της Θεοτόκου. Προς όλους αυτούς ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος φέρεται με ιδιαίτερη αυστηρότητα και επιτιμητική διάθεση, χαρακτηρίζοντάς τους «αθέους»: «Όποιος δε θεωρεί Θεοτόκο την αγία Μαρία, είναι άσχετος με την θεότητα. Όμοια άθεος είναι όποιος λέγει ότι ο Χριστός πέρασε από την Παρθένο σαν από σωλήνα και δεν διαμορφώθηκε μέσα σε αυτήν συνάμα ως Θεός και ως άνθρωπος (ως Θεός επειδή δεν μεσολάβησε άνδρας, ως άνθρωπος διότι συμμορφώθηκε στον νόμο της κυήσεως)».

Η ιδιότητα της Μαρίας ως Θεοτόκου την καθιστά αυτοδικαίως και Παναγία ή Υπεραγία, δηλ. πάνω από όλους τους Αγίους, τους Οσίους, τους Μάρτυρες και Ομολογητές της Εκκλησίας μας. Στην αγιότητα δεν ξεχωρίζουν ούτε οι Δώδεκα Απόστολοι, ούτε ο Τίμιος Πρόδρομος, που στάθηκε, κατά τον λόγο του Χριστού, μείζων εν γεννητοίς γυναικών Αλλά, όπως γλαφυρά περιγράφει ο Φώτης Κόντογλου, «Εσύ Θεοτόκε, τιμήθηκες περισσότερον από όλους και αξιώθηκες να δανείσεις σάρκα από την σάρκα σου εις τον Υιόν του Θεού και διά τούτο εξαιρέτως λέγεσαι Παναγία και Υπεραγία και, παρότι είσαι άνθρωπος γεννημένος από ανθρώπους, είσαι, όμως, κατά τα λόγια του αγγέλου “τιμιωτέρα των Χερουβίμ και ενδοξωτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ”».

Αυτό το μοναδικό πρόσωπο τιμούμε και γιορτάζουμε σήμερα. Στις Εκκλησιές και στα Μοναστήρια μας χτυπά η καρδιά όλων ημών των Ορθοδόξων Ελλήνων. Στην εικόνα της κατατίθενται οι πόνοι, οι καημοί και τα βάσανά μας έχοντας βεβαία την ελπίδα της αγάπης και της μεσιτείας της.

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ψήγματα πνεuματικότητας ~ η έννοια της πίστης

αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας

Μπροστά  σε  ένα  ανθρώπινο  δράμα  βρίσκεται  ο  Κύριός  όπως  διηγείται  το  σημερινό  Ευαγγελικό ανάγνωσμα. Ένας τραγικός πατέρας πλησιάζει και Τον παρακαλεί να θεραπεύσει το παιδί του, το οποίο υποφέρει, ευρισκόμενο υπό την επήρεια  δαιμονικών  δυνάμεων.  Ο  άνθρωπος  αυτός  εκφράζει  το παράπονό του για το γεγονός ότι οδήγησε το παιδί του και ενώπιον των Μαθητών, οι οποίοι, όμως, δε μπόρεσαν να το λυτρώσουν από την δύναμη του σατανά. Ο Κύριος ήλεγξε την ελλειμματική πίστη τόσο του πατέρα, όσο και των Μαθητών και αφού επετίμησε το δαιμονικό πνεύμα ελευθέρωσε το παιδί και το παρέδωσε υγιές στην οικογένειά του. Οι Μαθητές εξέφρασαν την απορία τους για την αδυναμία τους να θεραπεύσουν το δαιμονισμένο παιδί και ο Κύριος την απέδωσε στην προβληματική τους πίστη, ενώ επεσήμανε πως η αληθινή και απόλυτη πίστη είναι ικανή να επιτελέσει σημεία θαυμαστά και υπέρλογα.

Ο  προβληματικός  χαρακτήρας  της  πίστης  των  Μαθητών,  μας δίδει την ευκαιρία να προσεγγίσουμε το γεγονός της πίστης και να το εξετάσουμε  υπό  το  πρίσμα  της  σημερινής  πραγματικότητας,  να  το φέρουμε στα μέτρα της δικής μας πίστης, ως Ορθοδόξων Χριστιανών, μελών  της  Εκκλησίας  του  Χριστού.  Κατά  τη  διδασκαλία  της Εκκλησίας, «Πιστεύω»  σημαίνει  εμπιστεύομαι,  αποδέχομαι,  συναινώ. Αποδέχομαι ότι ο Θεάνθρωπος Ιησούς είναι η εγγύηση της προσωπικής μου καταξίωσης, δικαίωσης και λύτρωσης. Εμπιστεύομαι σ’ Εκείνον τη ζωή  μου  όλη,  με  τις  χαρές  και  τις  λύπες  της,  με  τα  πάθη  και  τα προβλήματά της και αγωνίζομαι, με τη δική Του βοήθεια, με το δικό Του λόγο, να βρω την ελπίδα και να κατακτήσω την σωτηρία.

Η πίστη, στη γλώσσα του Αποστόλου Παύλου, ξεπερνά την έννοια της  πιστότητας  στο  Θεό  και  της  εμπιστοσύνης  στο  θέλημά  Του. Αναλαμβάνει την έννοια της αξιοπιστίας εκείνου που δηλώνει άνθρωπος του Θεού, έναντι των άλλων κι έναντι του Θεού. Η αξιοπιστία είναι αγαθό δυσεύρετο σήμερα, ενώ, συχνά, απουσιάζει και από τη ζωή και τους λόγους και των ανθρώπων της Εκκλησίας. Πόσο δύσκολο είναι να βρεθεί  σήμερα  άνθρωπος  που  ο  λόγος  του  να  είναι  συμβόλαιο,  να ταυτίζεται και με τις προθέσεις του αλλά και με τις πράξεις του, να μη λειτουργεί ως επικάλυμμα υποκρισίας και κακότητας; Η αξιοπιστία είναι ίδιον  των  ταπεινών  ανθρώπων  εκείνων  που  όντως  έγιναν  φορείς  του Πνεύματος του Θεού, όντας ειλικρινείς διάκονοί του και όχι αδίστακτοι υπηρέτες του άκρατου εγωισμού, της φιλαυτίας και της κενότητάς τους, στο βωμό των οποίων είναι ικανοί να θυσιάσουν σχέσεις αγάπης και αλληλεγγύης, αλλά και να προδώσουν δεσμούς πνευματικούς.

Άραγε πιστεύουμε  στην  εποχή  μας;  Είμαστε αξιόπιστοι έναντι Θεού και ανθρώπων, εμείς που δηλώνουμε Ορθόδοξοι Χριστιανοί,  που  εκκλησιαζόμαστε  και  τηρούμε  με  ευλάβεια  τα θρησκευτικά  σχήματα  και  τις  συμβατικές  προς  την  Εκκλησία  μας υποχρεώσεις; Πιστεύουμε πραγματικά και πώς εκφράζουμε την πίστη μας αυτή;

Προ ετών,. δημοσιεύθηκε μια πρωτότυπη δημοσκόπηση, με γενικό τίτλο  «Σε  ποιόν  Θεό  πιστεύουμε;» Τα  προϊόντα  της  έρευνας αποκαλύπτουν την αληθινή εικόνα της Ελληνικής κοινωνίας, όσον αφορά στον τρόπο και στην έκφραση της θρησκευτικής πίστης. Το συντριπτικό ποσοστό  των  ερωτηθέντων,  για  την  ακρίβεια  το  91,6%,  δήλωσε  ότι πιστεύει στο Θεό. Την ίδια στιγμή το 57,8% αποδέχεται την ύπαρξη των ψυχών και το 57% την ύπαρξη του σατανά. Στην μετά θάνατον ζωή πιστεύει το 46,7% και ακόμη μικρότερο, 45,5%, στην Δευτέρα Παρουσία και στη μέλλουσα κρίση. Ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό πιστεύει, τέλος, στην  μετεμψύχωση,  στα  φαντάσματα,  στην  αστρολογία  και  στα μέντιουμ.

Τα αποτελέσματα της έρευνας αποδεικνύουν, αν μη τι άλλο, ότι οι νεοέλληνες χαρακτηριζόμαστε από βαθιά και ανησυχητική σύγχυση όσον αφορά  στο  τί  και  πώς  πιστεύουμε.  Παρατηρείται  το  φαινόμενο  ν’ αποδεχόμαστε  είτε  αυτά  που  μπορούν  να  δικαιολογηθούν  και  να ερμηνευτούν από την κρησάρα της λογικής μας, είτε αυτά που μπορεί να αντέξει η ασθενής και αδύναμη φύση μας. Αντί να προσαρμόζουμε τη ζωή μας στο θέλημα του Θεού, προσαρμόζουμε τον Θεό στα μέτρα της δικής μας αδυναμίας, φτιάχνοντας, τελικά, τόσους Θεούς όσοι είμαστε κι εμείς. Αυτό, όμως, δε συνιστά γνήσια και αυθεντική πίστη, αλλά έναν ιδιότυπο και επικίνδυνο πολυθεϊσμό.

Εύλογα αναρωτιέται κανείς: να πιστεύουμε τα πάντα χωρίς έλεγχο; Την απάντηση δίδει ο Άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας: «Τί χρηστότερο από τις εντολές ή τί αληθέστερο από  τις αλήθειες που νομοθέτης τους ήταν ο ίδιος ο Θεός; Αυτός και καθοδηγητής, αφού Αυτός μόνος είναι η αλήθεια, Αυτός ο μόνος αγαθός» Η γνήσια και αυθεντική πίστη, είναι αυτή που πραγματώνεται χωρίς όρους και προϋποθέσεις, χωρίς τους κανόνες που υπαγορεύει η ατελής ανθρώπινη λογική που απαιτεί να δει για να πιστέψει. Μια πίστη που, όταν λειτουργεί κατ’ αυτόν τον τρόπο, έχει ως αμοιβή να δει, τελικά, αυτό που προσδοκά.

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ψήγματα πνεuματικότητας ~ τα γνωρίσματα της προσευχής

αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας

Μετά  το θαύμα  του χορτασμού  των  πεντακισχιλίων, όπως  διηγείται  ο  Ευαγγελιστής  Ματθαίος  στο  σημερινό Αγιογραφικό ανάγνωσμα, ο Ιησούς προέτρεψε τους Μαθητές Του να περάσουν, με το πλοιάριό τους, στην  απέναντι όχθη, έως ότου Εκείνος διαλύσει τα πλήθη. Ακολούθως, ανέβηκε στο όρος για να επιδοθεί στην  προσευχή.  Όταν,  όμως,  βράδιασε  διαπίστωσε  ότι  οι  μαθητές κινδύνευαν από τα κύματα της θάλασσας και έσπευσε, περπατώντας πάνω  στα  νερά,  να  τους  βοηθήσει  και  να  τους  ενθαρρύνει.  Οι Απόστολοι δεν πίστευαν αυτό που έβλεπαν και εξέφρασαν φόβο και αμφιβολία. Για να τους λυτρώσει από την αμηχανία ο Κύριος καλεί τον Πέτρο να περπατήσει κι εκείνος στα κύματα και να έρθει κοντά Του, πράγμα που έγινε. Μόνο που ο πρωτοκορυφαίος των Μαθητών, έδειξε  ολιγοπιστία  και  άρχισε  να  καταποντίζεται,  ζητώντας  την σωτηρία από τον Κύριο. Ο Κύριος τον έσωσε, ελέγχοντας, όμως, την ολιγοπιστία του, ενώ, εν χορώ, οι Μαθητές αναγνώρισαν ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού.

Το σημείο εκείνο της περικοπής στο οποίο θα επικεντωθούμε είναι η προσευχή, εξ αφορμής του παραδείγματος που μάς προσφέρει σήμερα ο ίδιος ο Χριστός, προσευχόμενος  επί  του  όρους.  Η  προσευχή  συνιστά  ένα  από  τα κορυφαία  κεφάλαια  της  πνευματικής  ζωής.  Είναι  η  αναπνοή  της ψυχής,  το  οξυγόνο  της  κατά  Χριστόν  πολιτείας.  Είναι  «η συναναστροφή του νου με τον Θεό», κατά τον Όσιο Νείλο τον ασκητή. Είναι  Θεού  ομιλία,  των  αοράτων  θεωρία,  των  επιθυμούντων πληροφορία, των αγγέλων ομοτιμία, των καλών προκοπή, των κακών ανατροπή, των αμαρτανόντων διόρθωσις, των παρόντων απόλαυσις, των μελλόντων  υπόστασις,  κατά  τον  Άγιο  Γρηγόριο  Νύσσης.  Είναι  το ανεκτίμητο  δώρο  του  Θεού,  «η  οδός  της  Θεανθρώπινης  φιλίας, κοινωνίας και ενώσεως»

Για να έχει, όμως, Θεοφιλές και καρποφόρο, για την πνευματική μας ζωή, περιεχόμενο, η προσευχή, πρέπει να διακρίνεται από τρία βασικά χαρακτηριστικά, όπως αυτά προκύπτουν από την εμπειρία της Αγίας  μας  Εκκλησίας.  Το  πρώτο  είναι  η  αμνησικακία  και  η συγχωρητικότητα. Ο Κύριος, διδάσκοντας τους Μαθητές Του, άρα και  εμάς,  πώς  να  προσευχόμαστε,  τοποθέτησε  στην  καρδιά  της Κυριακής προσευχής, στο γνωστό Πάτερ ημών, το αίτημα άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών. Δίδαξε ότι, όπως εμείς ζητούμε από Εκείνον να συγχωρήσει τις αμαρτίες μας και να παραβλέψει τις αδυναμίες και τις πτώσεις μας, έτσι οφείλουμε, με  τη  σειρά  μας,  να  συγχωρούμε  εκείνους  που  μάς  έβλαψαν  και προκάλεσαν  πόνο  και  δοκιμασία  στη  ζωή  μας.  Η  προσευχή  του ανθρώπου  που  έχει  μίσος  και  αρνητικά  συναισθήματα  για  τους αδελφούς του δεν είναι ευάρεστη και ούτε αποδεκτή από τον Θεό.

Το δεύτερο βασικό «θεμέλιο της προσευχής είναι η πολύ βαθιά ταπείνωση. Τίποτα άλλο δεν είναι η προσευχή παρά το κλάμα και το πένθος  του  ταπεινού  φρονήματος.  Όταν  λείπει  η  ταπείνωση,  η προσευχητική άσκηση απειλείται από την αυταπάτη και την δαιμονική πλάνη» Ας φέρουμε στο νου μας το πρόσωπο του τελώνη της γνωστής παραβολής. Ανέβηκε στο Ναό για να προσευχηθεί και στάθηκε στην άκρη,  μακριά  από  τα  βλέμματα  των  ανθρώπων.  Αναγνώρισε  την αναξιότητά  του.  Ταπεινώθηκε  στο  έπακρο  και  αυτοκατακρίθηκε, αναγνωρίζοντας τα πνευματικά του ελλείμματα και χρέη έναντι του Θεού. Άφησε στην άκρη την φαρισαϊκή αυτοδικαίωση και συνετρίβη από το βάρος του αυτοελέγχου και της μετάνοιας, που τού άνοιξε, τελικά, τον δρόμο της σωτηρίας.

Το τρίτο χαρακτηριστικό γνώρισμα της προσευχής πρέπει να είναι η αγάπη. Καρδιά  που  δε  φλέγεται  από  αγάπη  για  τον  Θεό  και  τους ανθρώπους δε μπορεί  να προσευχηθεί.  Κι αν το επιχειρήσει  πέφτει στο κενό. Ενώ η προσευχή είναι μια εσωστρεφής πνευματική ενέργεια, κατά βάθος  κρύπτει  μια  βαθιά  και  υγιή  κοινωνικότητα.  Ο  προσευχόμενος άνθρωπος δεν περιορίζεται μόνο στα του εαυτού του, αλλά προσεύχεται και ενδιαφέρεται για τα προβλήματα του κόσμου. Μπορεί να είναι μοναχός και ασκητής στα βάθη της ερήμου, μακριά από κάθε ανθρώπινη συναναστροφή. Εντούτοις, οφείλει να κάνει αίτημα της δικής του προσευχής τα βάσανα και τις ανάγκες του κόσμου. Μια τέτοια προσευχή απόλυτης αγάπης προς τον Θεό και τα παιδιά Του συνιστά υγιή και ελπιδοφόρα έκφραση κοινωνικής συνύπαρξης, σε μια εποχή  που οι ανθρώπινες  σχέσεις  ταλανίζονται από έλλειψη ανθρωπιάς, φιλαδελφείας και ανυπόκριτης αγάπης.

 Ας  προσπαθήσουμε να  δρομολογήσουμε  την καθημερινή  μας επικοινωνία με τον Θεό πάνω στις τρεις αυτές βασικές αρχές.  Να  την  κοσμήσουμε,  με  τα  τρία  αυτά  πνευματικά  άνθη:  της αμνησικακίας και συγχωρητικότητας, της ταπείνωσης και της αγάπης. Και να είμαστε σίγουροι ότι μια τέτοια προσευχή θα είναι πάντοτε  ευάρεστη και αποδεκτή από τον Θεό. 

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ψήγματα πνεuματικότητας ~ φροντίδα για τις ανάγκες της ζωής

αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας

Η γνωστή Ευαγγελική διήγηση του χορτασμού των πεντακισχιλίων ανδρών, «χωρίς γυναικών και παιδίων», έρχεται και πάλι σήμερα στο προσκήνιο της λατρευτικής μας ζωής, Ο Κύριος, ευρισκόμενος με τους Μαθητές του και χιλιάδες άλλους ανθρώπους σε έρημο τόπο και ενώ η ώρα ήταν ήδη περασμένη, έπρεπε να αντιμετωπίσει την ανάγκη τροφοδοσίας των ακροατών του, τη στιγμή που οι Μαθητές είχαν μαζί τους μόνο πέντε άρτους και δύο ψάρια. Αυτά, όμως, τα λίγα υλικά αγαθά, κάτω από την παντοδύναμη ενέργεια της Θείας ευλογίας Του, πολλαπλασιάσθηκαν, έφθασαν για να χορτάσουν τα πλήθη των ανθρώπων, ενώ περίσσεψαν και δώδεκα πλήρη κοφίνια.

Από την παραπάνω Ευαγγελική περικοπή θα εντοπίσουμε και θα αναλύσουμε τρία βασικά σημεία:

Το πρώτο έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Χριστός φροντίζει, με ιδιαίτερη επιμέλεια και αγάπη, για τις υλικές ανάγκες των ανθρώπων. Δεν περιορίστηκε μόνο στην μετάδοση της Θείας αλήθειας, μέσω του κηρύγματός του, αλλά ενδιαφέρθηκε για τον χορτασμό των ακροατών του, όπως ακριβώς πράττουν οι γονείς για τα παιδιά τους. Η συμβολική αυτή ενέργεια του Κυρίου δεν είναι τυχαία, αλλά αποκαλύπτει το γεγονός ότι η ύλη και το ανθρώπινο σώμα, καθώς είναι δημιουργήματα του Θεού, έχουν ιδιαίτερη αξία και ιερότητα. Απέναντί τους οφείλουμε να επιδεικνύουμε την δέουσα προσοχή, χωρίς να τα υπερτιμούμε ή να τα υποτιμούμε. Οφείλουμε να τα ιεραρχούμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να προτάσσουμε τις ανάγκες της ψυχής, η καλλιέργεια της οποίας είναι και έργο και αγώνας της πνευματικής ζωής, χωρίς να αδιαφορούμε για την διαχείριση των υλικών πραγμάτων, που μάς χαρίζει ο Θεός, βάζοντάς τα, όμως, στη σωστή τους θέση. Σ’ αυτό το πλαίσιο κινούμενη και η Εκκλησία, αναπτύσσει, στη διάρκεια του χρόνου, το πολύπλευρο και πολυσήμαντο κοινωνικό και φιλανθρωπικό Της έργο, το οποίο αποσκοπεί στην θεραπεία των υλικών αναγκών του ανθρώπου, με πρώτιστο, όμως, ενδιαφέρον Της την προαγωγή της πνευματικής ζωής και την σωτηρία της ανθρώπινης ψυχής.

Το δεύτερο σημείο της περικοπής που θα επισημάνουμε είναι το πνεύμα της οικονομίας. «Και ήραν το περισσεύον των κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις». Ο Κύριος ζήτησε την συλλογή των περισσευμάτων και αυτή ήταν μια κίνηση εξίσου συμβολική. Η αλόγιστη χρήση των υλικών αγαθών και η κατασπατάλησή τους, μάλιστα σε περιόδους μεγίστης ανέχειας ή οξυμένης οικονομικής κρίσης, σαν κι αυτή που βιώνει η ανθρωπότητα στις μέρες μας, είναι νοοτροπία άκρως εγωιστική, άφιλη, ανάδελφη και αναδεικνύει την έλλειψη αγάπης που χαρακτηρίζει τον σύγχρονο κόσμο. Δίπλα μας τα προβλήματα των ανθρώπων διαρκώς οξύνονται. Συνάνθρωποί μας αδυνατούν να εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Είναι κίνηση αδικαιολόγητη και απάνθρωπη η σπατάλη και ο προκλητικός τρόπος ζωής, τη στιγμή που η ελάχιστη οικονομία θα μπορούσε να αποβεί ευεργετική για τους έχοντες ανάγκη συνανθρώπους μας. Αναζητούν οι ισχυροί της γης τρόπους για ν’ αντιμετωπίσουν την κρίση. Η λύση είναι η εκούσια λιτότητα, ο περιορισμός των περιττών εξόδων, το αίσθημα της οικονομίας. Τα αγαθά που ο Θεός μάς χάρισε ανήκουν σε όλους. Όταν αυτή η αρχή δε γίνεται σεβαστή, τότε τα κοινωνικά προβλήματα οξύνονται και οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνονται.

Και το τρίτο σημείο που θα επισημάνουμε στη σημερινή Ευαγγελική διήγηση είναι η ευλογία. Ο Κύριος ευλογεί τους άρτους και τα ψάρια. Ευλογεί την ύλη και τα αγαθά που προορίζονται για την κάλυψη των ανθρωπίνων αναγκών. Το αυτό πράττει, κατά μίμησιν Χριστού και η Εκκλησία. Ευλογεί όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής, από τις πιο απλές έως τις πλέον σοβαρές. Θέτει τα πάντα υπό την σκέπη και την ευλογία του Θεού, γιατί μόνο έτσι αποδίδουν, ωφελούν και αγιάζουν. 

Υπάρχουν, βέβαια και εκείνοι, που, τυφλωμένοι από την εμπάθεια και τον επιφανειακό τρόπο σκέψης που τους χαρακτηρίζει, κατηγορούν την Εκκλησία ότι, μέσα από την διαδικασία του αγιασμού των πάντων σ’ αυτή τη ζωή, επιδιώκουν το προσωπικό κέρδος, επενδύοντας στην δήθεν αφέλεια των ανθρώπων. Πόσο ρηχή και άδικη, αλήθεια, μια τέτοια σκέψη, πόσο άδικη και παραπλανητική, που αποδεικνύει ότι εκείνοι που την επικαλούνται βρίσκονται έξω από την χάρη του Θεού και δεν αντιλαμβάνονται ότι χωρίς Εκείνον τα πάντα στη ζωή είναι απατηλά και μάταια. Είναι ρηχά και επιπόλαια.

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ψήγματα πνεuματικότητας ~ ο φαρισαϊσμός

αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας

Έχουμε μιλήσει και σε περασμένη ενότητα για την αλαζονική και υποκριτική στάση των Φαρισαίων, του θρησκευτικού δηλαδή κατεστημένου της εποχής του Χριστού, έναντι του Θεανθρώπου. Θα  επανέλθουμε, γιατί, στο σημερινό Ευαγγελικό απόσπασμα, ξεπερνούν κάθε προηγούμενο κακότητας και συκοφαντίας έναντι του Κυρίου.

Ο Χριστός συναντά δύο άνδρες τυφλούς, οι οποίοι ικετεύουν να τους  θεραπεύσει.  Εκείνος  αναζητά  τα  ίχνη  της  πίστης  τους  στην δύναμή Του και όταν τα διαπιστώνει, επιβραβεύει αυτή την πίστη και τους θεραπεύει. Λίγο αργότερα οδηγούν ενώπιόν Του έναν άνθρωπο κωφάλαλο  και  δαιμονισμένο,  τον  οποίο,  επίσης,  θεραπεύει.  Η θεραπεία  της  σωματικής  ασθένειας, αποκαλύπτει ότι η ανακαινιστική και σωστική δύναμη και εργασία του Θεού, αφορά σύνολη την ανθρώπινη ύπαρξη. Και το σώμα και  την  ψυχή.  Γι’  αυτό  και  το  έργο  της  Εκκλησίας,  διαχρονικά, αναπτύσσεται στις δύο αυτές σημαντικές παραμέτρους της ανθρώπινης ζωής:  στην  σωτηρία της  ψυχής, πρωτίστως  και  στην  διακονία των ανθρώπινων αναγκών, μετέπειτα.

Αμέσως  μετά  την  θεραπεία  των  ανθρώπων  αυτών  και  την διάδοση  της  θαυμαστής  είδησης,  ο  λαός  ξεσπά  σε  εκδηλώσεις ενθουσιασμού και λατρείας στο πρόσωπο του Χριστού, γεγονός που ενοχλεί και προβληματίζει τους Φαρισαίους, οι οποίοι, αναζητούσαν, διαρκώς, τρόπους, προκειμένου να διαβάλλουν και  να  παγιδέψουν  τον  Χριστό.  Η  τακτική  τους  αυτή  ήταν συστηματική  και,  κατά  βάσιν,  αμυντική.  Βλέποντας  ότι  η δραστηριότητα του Ιησού, το κήρυγμα και τα θαύματά Του, κερδίζουν την  εμπιστοσύνη  του  λαού,  νιώθουν  ότι  χάνουν  τα  λαϊκά  τους ερείσματα,  γεγονός  που  θέτει  σε  κίνδυνο  την  εξουσιαστική  τους αυθαιρεσία. Μόνο που, στην προκειμένη περίπτωση, ξεπερνούν κάθε προηγούμενο.  Κατηγορούν  τον  Χριστό  ότι  θεράπευσε  τους  τρεις ασθενείς  όχι  στο  όνομα  του  Θεού,  αλλά  στο  όνομα  του  διαβόλου. Εφόσον δεν ήταν δυνατό ν’ αμφισβητήσουν το αυταπόδεικτο θαύμα, μάρτυρας του οποίου είναι ο ίδιος ο λαός, συκοφαντούν τον Χριστό, διαστρέφουν την πραγματικότητα, προκειμένου να το αποδομήσουν, ταυτίζοντας τον Χριστό με τον διάβολο. Αποσκοπούν στον κλονισμό της εμπιστοσύνης του λαού στο πρόσωπο του Ιησού.

Η φαρισαϊκή στάση δεν είναι ανεξήγητη. Η δράση του Κυρίου, καθ’  όλη  τη  διάρκεια  του  επί  γης  βίου  Του,  φανερώνει  την δαιμονικότητα του φαρισαϊσμού, που φορούσε, διαρκώς, τον μανδύα της  θρησκευτικότητας,  με  σκοπό  την  διαιώνιση  της  πνευματικής εξουσίας επί του λαού, με τρόπο που δεν επιδεχόταν αμφισβήτησης. Ο Χριστός έρχεται και αποκαλύπτει την φαρισαϊκή υποκρισία, γι΄ αυτό πρέπει, πάση θυσία, να σιωπήσει, αφού πρώτα συκοφαντηθεί.

Η φαρισαϊκή αυτή στάση, επίσης, δεν αφορά μόνο εκείνη την εποχή.  Δυστυχώς,  είναι  διαιώνια  και  επαναλαμβανόμενη.  Όσο  η Εκκλησία δρα και ενεργεί θεραπευτικά στον κόσμο και διακονεί το θέλημα του Θεού, τόσο αναφύονται μέσα στην κοινωνία φαρισαϊκές δυνάμεις, ενίοτε και μέσα στους θρησκευτικούς κύκλους, οι οποίες προσπαθούν  να  αποδομήσουν  το  έργο  Της,  κυρίως  όταν αντιλαμβάνονται  ότι  το  έργο  αυτό  αναπαύει  τους  ανθρώπους  και θερμαίνει την πνευματική τους ζωή μέσα στην Εκκλησία. Ας δούμε κάποια παραδείγματα που επισημαίνουν αυτή την φαρισαϊκή τακτική: «Θυσιάζει κανείς τα πάντα σε μια υλιστική εποχή για ν’ αφοσιωθεί σε έργα  ιεραποστολικής  και  Χριστιανικής  μαρτυρίας;  Είναι  τρελός  και υποκριτής. Αψηφά κανείς τα πάντα και, προ πάντων, το συμφέρον, για να  αγωνισθεί  για  την  ορθότητα  της  πίστεως  και  την  αλήθεια  του Ευαγγελίου; Είναι φανατικός, μονολιθικός και ασυμβίβαστος. Τολμά κανείς  να  ζητήσει  να  γίνει  το  Ευαγγέλιο  θεμέλιο  της  λεγόμενης Χριστιανικής κοινωνίας; Ταράζει τα θολά νερά της συμβατικότητας και των υπολογισμών μας; Είναι αναρχικός και επαναστάτης. Φυλακίζεται για  τη  Χριστιανική  του  μαρτυρία  και  υποφέρει;  Πολιτικολογεί  και δημαγωγεί…»

Τα φαρισαϊκά αυτά φαινόμενα της εποχής μας, αποκαλύπτουν αφενός μεν την πνευματική ένδεια και αδράνεια των εκφραστών τους, αφετέρου δε, την δύναμη της παρουσίας του Θεού στην ζωή εκείνων που Τον αποδέχονται και Τον υπηρετούν. Ας μην αφήσουμε λοιπόν να κυριαρχήσουν στον ευρύτερο χώρο της Εκκλησιαστικής μας ζωής  τέτοιου είδους παρακμιακά φαινόμενα φαρισαϊκής  μορφής. Η υποκρισία είναι πληγή για την Εκκλησία. Είναι σαφής απόκλιση από το  αυθεντικό  Εκκλησιαστικό  ήθος,  του  οποίου  διαχρονικός  και ασφαλής φορέας είναι ο Ίδιος ο Χριστός.

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ψήγματα πνεuματικότητας ~ οι πατέρες της εκκλησίας έναντι των αιρέσεων

αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας

Στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή ο Κύριος απευθύνεται στους Μαθητές και Αποστόλους Του και τούς αποκαλεί άλας της γης και φως του κόσμου. Με τον τρόπο αυτό ήθελε να αποκαλύψει πως το έργο των Αποστόλων, κατά την περίοδο μετά την Πεντηκοστή, θα ήταν έργο που θα άλλαζε την πνευματική ζωή του κόσμου και θα φώτιζε τα σκοτάδια της αμάθειας και της αγνωσίας.

Το έργο αυτό των Αποστόλων κλήθηκαν να συνεχίσουν και συνεχίζουν, μέχρι και σήμερα, οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, οι οποίοι, με την Θεολογική γνώση και σοφία τους, αλλά και με τη ζωή τους, μεταλαμπάδευσαν και ανέλυσαν τον λόγο του Θεού και την αλήθεια του Ευαγγελίου σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι Άγιοι Πατέρες αγωνίστηκαν κατά των αιρέσεων και των φορέων τους, που, κατά καιρούς, εμφανίζονται στη ζωή της Εκκλησίας, με σκοπό την αλλοίωση του δόγματος και την παραπλάνηση και αποξένωση του λαού του Θεού από την Ορθόδοξη πίστη. Γι’ αυτό και η Εκκλησία πολλές φορές, στη διάρκεια του Εκκλησιαστικού έτους, τιμά την μνήμη τους, είτε μεμονωμένα, είτε συλλογικά, όπως πράττει και σήμερα, ημέρα κατά την οποία εορτάζουμε την σύναξη των 630 Αγίων Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, που συνεκλήθη το 451 στην Χαλκηδόνα και διατύπωσε το λεγόμενο Χριστολογικό δόγμα, καταδικάζοντας τις αιρέσεις του Μονοφυσιτισμού και του Νεστοριανισμού.

Στη συνείδηση της Εκκλησίας οι αιρέσεις διασπούν την ενότητά Της, αλλοιώνουν την διδασκαλία Της, αποκλείουν τους θιασώτες τους από την χάρη του Θεού και την κοινωνία μαζί Του. Χαρακτηριστική είναι μια ιστορία που καταγράφεται σε ένα βιβλίο της Εκκλησίας και αφορά στον Αββά Αγάθωνα: «Μερικοί ασκηταί που ήκουσαν την φήμη του και την μεγάλη διάκρισή που είχε, πήγαν να τον επισκεφθούν. Θέλοντας να τον δοκιμάσουν αν οργίζεται, τον ρώτησαν: «εσύ είσαι ο Αγάθων που λένε πως είσαι πόρνος και υπερήφανος;» - «Ναι, αδελφοί μου, εγώ είμαι» - «Εσύ είσαι ο Αγάθων ο φλύαρος και κατάλαλος;» - «Ναι, αδελφοί μου, εγώ είμαι» - «Εσύ είσαι ο Αγάθων ο αιρετικός;» Τότε ο Αγάθων αποκρίθηκε: «όχι, δεν είμαι αιρετικός». Οι ασκηταί τον ρώτησαν να τους πει, γιατί όσα τού έλεγαν τα παραδεχόταν για τον εαυτό του, ενώ τον λόγο τούτο, με την κατηγορία του αιρετικού, δεν τον βάσταξε. Κι εκείνος, ο γέροντας, ο άγιος και διακριτικός, τούς απάντησε: «Τα πρώτα για τον εαυτό μου τα υπογράφω, γιατί είναι όφελος για την ψυχή μου. Η αίρεση, όμως, είναι χωρισμός από τον Θεό και δεν θέλω να χωρισθώ από τον Θεό»

Στις μέρες μας οι αιρετικές ομάδες, οι σέκτες και οι παραθρησκευτικές οργανώσεις ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια σε όλο τον κόσμο, δυστυχώς και στη χώρα μας. Οι ιδρυτές τους, επενδύουν στην αφέλεια και στην αμάθεια των ανθρώπων, αποσκοπώντας, συνήθως, στην εξυπηρέτηση ανίερων και ανομολόγητων οικονομικών συμφερόντων ή και διαστροφικών σχεδίων. «Στις μεγαλουπόλεις, αλλά και σε πολλές επαρχιακές πόλεις ιδρύονται «εκκλησίες», αγρεύονται οπαδοί και με το κάλυμμα της δημοκρατικής διακινήσεως των ιδεών, προσηλυτίζονται μικροί και μεγάλοι στις νέες «εκκλησίες», οι οποίες διδάσκουν νέα δόγματα και νέα ήθη. Αναμειγνύουν το Ευαγγέλιο με την δαιμονολατρεία, την ηθική με τον πανσεξουαλισμό, την ελευθερία με την ασυδοσία και, με την πλύση εγκεφάλου που κάνουν στους οπαδούς τους, κατασκευάζουν μια κοινωνία άβουλων όντων, τηλεκατευθυνόμενων από σκοτεινά κέντρα, τα οποία μοναδική επιδίωξη έχουν, σε πρώτη φάση, την περιθωριοποίηση της Εκκλησίας και ύστερα, τον αφανισμό της από τη σύγχρονη πραγματικότητα».Συχνά, από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, γινόμαστε μάρτυρες της τραγικής κατάληξης, ολόκληρων κοινωνικών ομάδων, που οδηγούνται σε μαζικές αυτοκτονίες ή άλλες εγκληματικές πράξεις, καθοδηγούμενες από το δαιμονικό πνεύμα που τους έχει καταλάβει και τους οδηγεί στην καταστροφή.

Απέναντι σ’ αυτή την πραγματικότητα οφείλουμε να ασφαλιζόμαστε διαρκώς, ν’ ασφαλίζουμε κυρίως τα παιδιά  που μεγαλώνουν σ’ έναν κόσμο χωρίς αναστολές, με παραποιημένες αρχές και αξίες. Η στάση και η συμπεριφορά μας έναντι των αιρέσεων πρέπει να είναι αυστηρή και αμείλικτη. Έναντι δε των αιρετικών να είμαστε προσεκτικοί, να φερόμαστε με αγάπη και διάκριση.

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ψήγματα πνεuματικότητας ~ ο διάβολος στο διαδίκτυο

αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας

Στη σημερινή Ευαγγελική διήγηση, ο Κύριος, επισκεπτόμενος την πόλη των Γεργεσηνών, βρέθηκε ενώπιον δύο δαιμονιζομένων ανθρώπων, οι οποίοι ήταν ο φόβος και ο τρόμος της περιοχής. Στη θέα του Αρχηγού της ζωής, οι δαιμονικές δυνάμεις ζήτησαν έλεος και Τον παρεκάλεσαν να τις ρίξει σε μία παρακείμενη αγέλη χοίρων, πράγμα που συνέβη και οι χοίροι κατακρημνίστηκαν στην θάλασσα, απαλλάσσοντας τους κατοίκους της περιοχής από την δαιμονική απειλή.

Οι μορφές και οι τρόποι που επιλέγει ο διάβολος για να πλήξει και να θανατώσει ψυχικά τους ανθρώπους είναι ποικίλοι και διαφορετικοί κάθε εποχή. Θα έλεγε κανείς πως και ο διάβολος προσαρμόζεται στα δεδομένα κάθε εποχής για να κάνει το έργο του ευκολότερο και να κυριαρχήσει πιο άνετα πάνω στα θύματά του. Το φαινόμενο του σατανισμού είναι παλαιό στις ανθρώπινες κοινωνίες, σήμερα, όμως, έχει λάβει εφιαλτικές διαστάσεις, λόγω του διαδικτύου. Οι φορείς του υιοθετούν τις πιο σύγχρονες επιστημονικές και τεχνολογικές κατακτήσεις, προκειμένου να προσεγγίσουν ευκολότερα όλους εκείνους που, είτε δεν είναι δυνατοί στην πίστη, είτε δεν διαθέτουν τ’ απαραίτητα πνευματικά αναχώματα, που θα τους καταστήσουν άτρωτους σε αυτού του είδους τη διαστροφή.

Ο σατανισμός έχει απλώσει τα πλοκάμια του και στη χώρα μας χρησιμοποιώντας τις ευκολίες και την τεχνολογία του διαδικτύου. Κάθε χρήστης μπορεί να επισκεφθεί ό,τι θέλει, ανά πάσα στιγμή, καθώς δεν υπάρχει νομοθετικός περιορισμός που να εμποδίζει τους διεστραμμένους και εγκληματικούς νόες να έχουν ελεύθερη πρόσβαση στον ανθρώπινο ψυχισμό. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, «πάνω από 10.000 είναι οι καθημερινές επισκέψεις στην «Εκκλησία του διαβόλου». Στην Ελλάδα υπάρχουν ιστοσελίδες που υμνούν το σατανά, που δίνουν όλες τις πληροφορίες για το σατανισμό και το βουντού, ενώ δίνουν τη δυνατότητα στους «επισκέπτες» να διαβάσουν τη «μαύρη βίβλο» του σατανισμού. Αυτό που τρομάζει είναι ότι οι γνωριμίες μέσω τέτοιου είδους sites έχουν δεσπόζουσα θέση. Εκεί δηλαδή όπου κανείς δεν είναι σε θέση να ξέρει ποιός είναι στην άλλη άκρη της γραμμής ή με ποιόν συνομιλεί και τέλος, σε ποιόν δίνει τα στοιχεία του και με ποιόν κλείνει ραντεβού».

Τις περισσότερες φορές, το ενδιαφέρον μας περιορίζεται στα γνωστά ναρκωτικά και στους τρόπους πρόληψης ή αντιμετώπισης αυτής της τραγωδίας. Γι’ αυτό περνά σε δεύτερη μοίρα το ενδιαφέρον για τα εξίσου τρομακτικά και με τα ίδια ή και τραγικότερα αποτελέσματα, ψυχοναρκωτικά που οδηγούν τον άνθρωπο στον ψυχικό, αλλά και στον βιολογικό του αφανισμό. Ο σατανισμός είναι ένα από τα χαρακτηριστικότερα ψυχοναρκωτικά της εποχής μας, για την αντιμετώπιση του οποίου απαιτούνται κοινές δράσεις, τολμηρές αποφάσεις και πολιτικές κινήσεις που δεν είναι απαραίτητο να διέπονται οπωσδήποτε και από τις αρχές της ανεκτικότητας, της ευγένειας και της ελευθερίας της έκφρασης, που διέπουν τις δημοκρατίες. Μπροστά στον κίνδυνο αλώσεως ανθρωπίνων ψυχών, απειλής του δημοκρατικού πολιτεύματος, παρακίνησης στη διενέργεια εγκλημάτων, μπροστά στην απειλή κατά της κοινωνικής ασφάλειας και συνοχής, στα φαινόμενα ανομολόγητης ύβρεως των ιερών θρησκευτικών συμβόλων και προσώπων, μπροστά στην αναβίωση καταδικασμένων στο χρόνο ρατσιστικών πρακτικών, καθώς όλα αυτά συνιστούν τις αρχές και τα ιδανικά του σατανισμού, δεν είναι και τόσο απαραίτητη η δημοκρατική αντιμετώπιση των πραγμάτων, που, στην προκειμένη περίπτωση, μπορεί ν’ αποδειχθεί από αφελής, έως επικίνδυνη.

Τί πρέπει να γίνει, λοιπόν; Καταρχήν η Πολιτεία να προχωρήσει στη δημιουργία νομοθετικού πλαισίου αντιμετώπισης τέτοιου είδους διαστροφικών φαινομένων στο διαδίκτυο. Η δημιουργία ασφαλιστικών δικλείδων πρόσβασης και χρήσης του διαδικτύου είναι απαραίτητη, ούτως ώστε να μην έχει ο οποιοσδήποτε και οποτεδήποτε πρόσβαση σε σελίδες με εγκληματικό περιεχόμενο, έστω κι αν αυτό προσκρούει στα λεγόμενα δημοκρατικά δικαιώματα. Ο σατανισμός διαθέτει θρησκευτικό επικάλυμμα, αλλά, ουσιαστικά, πρόκειται για εγκληματική δραστηριότητα, πίσω από την οποία κρύβονται σκοτεινά πρόσωπα και ανομολόγητα συμφέροντα που σκοπεύουν όχι απλά στο ν’ απομακρύνουν τους ανθρώπους από το δρόμο του Θεού, αλλά και να καλλιεργήσουν εγκληματικές φυσιογνωμίες για ν’ αλλοιώσουν, έτσι, τα στοιχεία εκείνα και τις προϋποθέσεις που καθιστούν τον άνθρωπο φιλάδελφο και αγαπητικό προς τον συνάνθρωπό του. Μπροστά, λοιπόν, σε μια τέτοια αμείλικτη αλήθεια και πραγματικότητα λιγότερη δημοκρατία δε βλάπτει.

Πρέπει, όμως και η οικογένεια να λάβει τα μέτρα της. Oι σύγχρονοι γονείς, που έχουν συνηθίσει να παρέχουν στα παιδιά τους τα πάντα, να μάθουν να λένε και «όχι», γιατί το «όχι» της γονεϊκής εμπειρίας και ευθύνης, καθίσταται σωτήριο και ευεργετικό απέναντι στο θέλημα και την επιμονή της παιδικής αθωότητας και αγνωσίας. Εκείνος που αγαπά κάνει τα πάντα για να σώσει αυτόν που αγαπά, έστω κι αν κάποιες φορές γίνεται σκληρός. Οι γονείς να είναι περισσότερο προσεκτικοί απέναντι στα παιδιά τους, όσον αφορά στο τί διαβάζουν, ποιούς συναναστρέφονται, τί θεάματα βλέπουν, ποιές περιοχές του διαδικτύου επισκέπτονται. Και αυτό το οφείλουν και σ’ εκείνα αλλά και στον εαυτό τους αν δε θέλουν να μαζεύουν τα συντρίμμια και τα ερείπια των παιδικών ψυχών θυσία στο βωμό της άκρατης και αφελούς ελευθερίας. 

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ψήγματα πνεuματικότητας ~ η εκπλήρωση της προφητείας

αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας

Η Ευαγγελική διήγηση της σημερινής Κυριακής προβάλει τη μορφή ενός ισχυρού στρατιωτικού, Ρωμαίου στην καταγωγή, ειδωλολατρικών καταβολών. Ο άνθρωπος αυτός συναντά τον Ιησού στην Καπερναούμ και Τον παρακαλεί να σπλαχνιστεί και να θεραπεύσει τον βαριά άρρωστο δούλο του, ο οποίος βρισκόταν κατάκοιτος στο σπίτι. Ο Χριστός υπόσχεται να επισκεφθεί το σπίτι του και να τον θεραπεύσει. Τότε συμβαίνει το αναπάντεχο. Ο ειδωλολάτρης εκατόνταρχος επιδεικνύει μοναδική ταπείνωση και πίστη, ενώ δηλώνει ανάξιος να δεχθεί τέτοια τιμή και χάρη από τον Χριστό. Δηλώνει, με πίστη, πως ένας και μόνο λόγος του Ιησού θα ήταν αρκετός για να θεραπεύσει τον άνθρωπό του. Ο Χριστός θαύμασε την πίστη και την ταπείνωση του άνδρα, τις οποίες δε βρήκε ακόμα και μέσα στις τάξεις του Ισραήλ και προφήτευσε ότι θα έρθει καιρός όπου πολλοί ξένοι προς την αληθινή πίστη στον ένα Θεό, πρώην ειδωλολάτρες και εθνικοί, θα κερδίσουν την Βασιλεία του Θεού, ενώ τα τέκνα της Βασιλείας θα εκδιωχθούν στο σκοτάδι. Έτσι επιβράβευσε την πίστη του Εκατόνταρχου, θεραπεύοντας τον δούλο του.

Κατά την συνομιλία Του με τον Ρωμαίο στρατιωτικό ο Κύριος προφήτευσε την εκτροπή του Ισραηλιτικού λαού. Ο λαός του Ισραήλ ευεργετήθηκε από τον Θεό και ευλογήθηκε με την παρουσία και το κήρυγμα των Προφητών και των Δικαίων της Παλαιάς Διαθήκης. Ήταν ο επίλεκτος εκείνος λαός που οδηγήθηκε στη γη της επαγγελίας και της ελευθερίας και έλαβε τον νόμο του Θεού, μέσω του Μωυσή. Ήταν ο λαός που, στη διάρκεια του ιστορικού του βίου, γαλουχήθηκε αναμένοντας την έλευση του Μεσσία. Του είχαν δοθεί όλες οι ευκαιρίες και οι προϋποθέσεις για να κερδίσει την Βασιλεία του Θεού και να εισέλθει στις τάξεις της Εκκλησίας του Χριστού και τις αρνήθηκε. Αυτό συνέβη γιατί οδηγήθηκε σε πνευματική τύφλωση. Προσέδωσε κοσμικά χαρακτηριστικά στο πρόσωπο του αναμενόμενου Μεσσία. Έγινε υποχείριο μιας διεφθαρμένης δήθεν πνευματικής ηγεσίας, που βίωνε το σκοτάδι της θρησκευτικής υποκρισίας και του επικίνδυνου θρησκευτικού φανατισμού. Κι έτσι, δε κατάφερε να αναγνωρίσει τον Θεό στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού και απίστησε.

Κατά την προφητεία του Κυρίου, ήρθαν πολλοί, από την Ανατολή και τη Δύση, τα μέλη της εκκλησίας του Χριστού, που πίστεψαν, ομολόγησαν, γνώρισαν τον Χριστό και απέκτησαν τις προϋποθέσεις να κατακτήσουν τη Βασιλεία του Θεού.

Μόνο που κι εμείς, στην εποχή μας, συχνά επιδεικνύουμε τα χαρακτηριστικά της πνευματικής παρακμής του Ισραηλιτικού λαού της πρώτης εκείνης εποχής. Παρασυρμένοι από τις σειρήνες της κοσμικής ζωής, αποδεχόμαστε το ξέφτισμα των Χριστιανικών μας καταβολών. Υποδουλώνουμε τον εαυτό μας στην θελκτική ζωή της αμαρτίας. Στεκόμαστε αδιάφοροι απέναντι στην συστηματική προσπάθεια αποϊεροποίησης της κοινωνίας και εξοβελισμού του Χριστού στο περιθώριο της ιστορίας. Συμβάλουμε, ηθελημένα ή αθέλητα, στην θρησκειοποίηση της Εκκλησίας, Προσπαθούμε, ανίκανοι να διορθωθούμε, να προσαρμόσουμε τον Χριστό στα μέτρα της δικής μας αδυναμίας, για να αμνηστεύσουμε έτσι, την πτωτική πορεία μας.

Την ίδια στιγμή, όπως και τότε, έρχονται άλλα τέκνα διεκδικώντας θέση στη Βασιλεία του Θεού. Είναι τα νέα μέλη της Εκκλησίας, που προέρχονται από το ιεραποστολικό έργο αφοσιωμένων εργατών του Ευαγγελίου. Η Βασιλεία του Θεού ανήκει και σ’ αυτούς, όπως και σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Ιδιαίτερη προσοχή όμως σε εμάς, τους ήδη Χριστιανούς, τους τόσο ευεργετημένους και ευλογημένους από τον Θεό, αν τη χάσουμε, θα μοιάσουμε στα απολεσθέντα τέκνα του Ισραήλ. Το ότι ακούσαμε, γνωρίσαμε και πιστέψαμε, δεν αρκεί για τη σωτηρία μας. Απαιτείται η έμπρακτη εφαρμογή της πίστης, η διαρκής εκκλησιαστικοποίηση της ζωής μας, για να ελκύσει πάνω μας το έλεος του Θεού και ν’ αποτρέψει τον ορατό κίνδυνο της απώλειας.

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ψήγματα πνεuματικότητας ~ η βασιλεία του θεού

αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας

Απόσπασμα της Επί του Όρους Ομιλίας μας περιγράφει το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα. Ο Κύριος απευθύνεται στους ανθρώπους και ξεκαθαρίζει ότι δεν είναι δυνατόν να ανήκουμε ταυτόχρονα στη ζωή της Εκκλησίας και στη ζωή του κόσμου. Όπως ακριβώς, δε μπορούμε, παράλληλα να δουλεύουμε σε δύο εργοδότες, γιατί κάποιον, τελικά, θα αδικήσουμε. Κάλεσε τους ανθρώπους να έχουν εμπιστοσύνη στον Θεό, ο οποίος μπορεί να καλύψει τις τρέχουσες και καθημερινές ανάγκες του κόσμου, όπως ακριβώς το πράττει με τα “πετεινά του ουρανού”. Τόνισε ότι αυτό που πρέπει να επιδιώκουμε, πρωτίστως, είναι η κατάκτηση της Βασιλείας του Θεού και της Δικαιοσύνης Του και όλα τα άλλα θα μας δοθούν.

Η έννοια της Βασιλείας, συνήθως, ανάγει τη σκέψη μας σε βασιλείς και υπηκόους, σε αυτοκρατορίες και κατακτήσεις, ακόμα και σε απολυταρχικά καθεστώτα. Στην ορθόδοξη σκέψη, όμως, Βασιλεία του Θεού, είναι η αγαπητική και όχι εξουσιαστική παρουσία του Θεού στη ζωή μας, που έγινε πραγματικότητα με την Ενανθρώπιση του Ιησού Χριστού. «Από τους λόγους των Θεοφόρων Πατέρων συμπεραίνουμε ότι η Βασιλεία του Θεού είναι η ζωή κοντά στον Χριστό. Η σύμφωνη ζωή με το θέλημα του Θεού. Αφ ότου, λοιπόν, ο Θεός έγινε άνθρωπος και έζησε μαζί μας, έχουμε τη δυνατότητα να ζήσουμε μαζί Του, δηλ. να ζήσουμε μέσα στη Βασιλεία του Θεού».

Πώς, όμως, η δυνατότητα εισόδου στη Βασιλεία του Θεού, που προέκυψε από την κατά σάρκα φανέρωση του Ιησού Χριστού, μπορεί να γίνει πραγματικότητα; Την απάντηση έδωσε ο ίδιος ο Χριστός, ο οποίος κατέστησε σαφές ότι «αν δεν αλλάξετε και δε γίνετε σαν τα παιδιά, δε θα εισέλθετε στη Βασιλεία των Ουρανών. Όποιος αποκτήσει την ταπείνωση ενός παιδιού, αυτός θα είναι ο μεγαλύτερος στην των Ουρανών». Με πολύ απλοϊκό τρόπο συνηγορεί και ο ιερός Αυγουστίνος: «Η Βασιλεία του Θεού έχει θύρα χαμηλή. Για να μπεις πρέπει ή να είσαι παιδί ή να σκύψεις». Η παιδικότητα αυτή σχετίζεται με τον κόσμο των αρετών, στον οποίο μετέχουν, έστω και ασυναίσθητα, τα μικρά παιδιά, λόγω της ακακίας που χαρακτηρίζει την παιδική ηλικία. Πολλές φορές όμως το κυνήγι των αρετών όταν περιορίζεται στην εκπλήρωση τυπικών όρων και προϋποθέσεων μιας στείρας θρησκευτικότητας, κατά το πρότυπο του Φαρισαίου της παραβολής, ενέχει τον κίνδυνο να οδηγήσει τον κόσμο μακριά από τη Βασιλεία του Θεού. Αυτό συμβαίνει όταν η αρετή εισπράττεται σαν αυτοεπιβεβαίωση ή σαν απαίτηση να αμειφθούμε για τα «κατορθώματά» μας ή όταν γίνεται συνειδητά ή ασυνείδητα αφορμή εγωκεντρικής αυτάρκειας, αυτοπεποίθηση ατομικού κατορθώματος, που δεν χρειάζεται την δύναμη και την βοήθεια του Θεού. Μια τέτοια «αρετή» απαιτεί την μετοχή στην Βασιλεία του Θεού ως αντιμισθία, ως Θεϊκή υποχρέωση. Αλλά η είσοδος στη Βασιλεία «είναι συνέπεια της αγάπης του Θεού, Χάρις του Δεσπότου, η οποία έχει ετοιμαστεί για να δοθεί στους πιστούς και αφοσιωμένους σ’ Αυτόν δούλους».

Οι πιστοί και αφοσιωμένοι στον Θεό άνθρωποι δεν είναι άλλοι από εκείνους που επέλεξαν το δρόμο της ταπείνωσης και της μετάνοιας, στην πορεία της ζωής τους. Το κήρυγμα του Ιησού περί της Βασιλείας Του διαπνεόταν εξ αρχής από την αναγκαιότητα της μετάνοιας, που είναι το κλειδί της εισόδου σ’ αυτήν ή καλύτερα, της επιστροφής σ’ αυτήν. Γιατί «μετανοώ σημαίνει αλλάζω τρόπο ζωής. Αλλάζω το δρόμο της ζωής μου και επιστρέφω προς τον πατρικό μου οίκο, απ’ όπου έφυγα εξ αιτίας των αμαρτιών μου. Μετάνοια σημαίνει επιστροφή στην πατρική αγκαλιά του Θεού Πατρός και άρνηση της αμαρτίας. Και αφού, διά της μετανοίας και εξομολογήσεως, επιστρέψω στον Θεό και συμμετάσχω στο δείπνο της πατρικής Του αγάπης, δηλαδή στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, τότε ο Χριστός και η Βασιλεία Του είναι εντός μου».

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας

collected

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ψήγματα πνεuματικότητας ~ η πρόνοια του θεού

αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας

Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα μας παρουσιάζει την κλήση των πρώτων μαθητών. Ο Κύριος συναντά δύο αδέλφια: τον Σίμωνα Πέτρο και τον Ανδρέα, όπου ήταν ψαράδες, στη θάλασσα της Γαλιλαίας. Τους καλεί να Τον ακολουθήσουν και να γίνουν αλιείς ανθρώπων. Εκείνοι χωρίς δεύτερη σκέψη εγκατέλειψαν τη δουλειά τους και Τον ακολούθησαν. Στη συνέχεια συνάντησε άλλα δύο αδέλφια (αλιείς και αυτοί) τους οποίους κάλεσε κοντά Του. Τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, άφησαν την ψαρόβαρκα και τον πατέρα τους και έγιναν μαθητές Του. Ο Χριστός άρχισε να περιοδεύει όλη την Γαλιλαία κηρύσσοντας το Ευαγγέλιο στον κόσμο.

Η κλήση των πρώτων μαθητών θα μας φαινόταν ένα απλό γεγονός, ίσως και περιττό, αν δε γνωρίζαμε τα αποτελέσματα του. Ο Ιησούς αρχίζει το έργο Του, την κατάκτηση της ανθρώπινης καρδιάς και διάνοιας, το πιο δύσκολο δηλαδή έργο. Αρχίζει επιλέγοντας τα κατάλληλα όργανα όπου απαιτείται να είναι ανάλογα του έργου, το οποίο θα κληθούν να επιτελέσουν. Το έργο είναι μεγάλο και δυσχερές, άρα και τα όργανα πρέπει να είναι τα καλύτερα, σε γνώσεις, δύναμη και σοφία. Ο καθένας θα περίμενε να καλέσει τους μεγαλύτερους επιστήμονες της εποχής εκείνης αλλά αντί γι’ αυτούς ο Ιησούς επιλέγει κάποιους ψαράδες. Αν η ανθρωπότητα γνώριζε ότι το σχέδιο του Χριστού ήταν να κατακτήσει τον κόσμο όχι με πολλούς, σοφούς και ισχυρούς, αλλά με λίγους και πτωχούς αλιείς, σίγουρα θα καταδίκαζε την επιλογή σε βέβαιη αποτυχία. Κι όμως, τα πράγματα δικαίωσαν την επιλογή του Χριστού. Το έργο Του στέφθηκε από πλήρη επιτυχία. Οι ολιγάριθμοι αλιείς γυρίζουν τον κόσμο και πείθουν τους σοφούς. Νικούν τους ισχυρούς. Καταβάλλουν τους κοσμοκράτορες. Και, ενώ τα έργα των ισχυρών διαλύονται και εξαφανίζονται, το έργο των Μαθητών μένει εις τον αιώνα, αυξανόμενο και επεκτεινόμενο.

Στην κλήση των Μαθητών φαίνεται περίτρανα η Πρόνοια του Θεού. Δικό της έργο ήταν η κλήση των Αποστόλων, δικό της και το αποτέλεσμα της κλήσης αυτής, όπως και ο εμπλουτισμός της Εκκλησίας, μέσω του Αποστολικού κηρύγματος. Οι Μαθητές υπάκουσαν στην κλήση του Χριστού και τα έθνη οδηγήθηκαν απ’ αυτούς στην ζωή της Εκκλησίας. Όλα αυτά υπήρξαν και είναι έργο της Θείας Πρόνοιας.

Η Θεία Πρόνοια είναι διαρκώς παρούσα στο έργο που ανέλαβαν οι διάδοχοι των Αποστόλων, δηλαδή τα στελέχη της Εκκλησίας, μέσα στους οποίους υπήρξαν ορισμένοι ανάξιοι γι’ αυτό το έργο. Όμως δε στάθηκαν ικανοί να προκαλέσουν πρόβλημα Οι “υγιείς διάδοχοι” κλήθηκαν ν’ αντιμετωπίσουν ποικίλες δυσκολίες, προερχόμενες από εξωτερικές δυνάμεις που πολεμούν διαχρονικά την Εκκλησία. Στάθηκαν απέναντι σε εσωτερικούς κραδασμούς που με ποικίλα προσωπεία, θέλησαν, εκ των έσω, να διαβρώσουν το δόγμα, την θεολογία, την εκκλησιαστική ειρήνη, την ενότητα και την παράδοση της εκκλησίας. Απέναντι σ’ όλους αυτούς τους εξωτερικούς και εσωτερικούς κινδύνους τα όργανα του Θεού στάθηκαν με σθένος και πνευματική ισχύ, που προέρχονταν όχι τόσο από τις δικές τους μικρές και πεπερασμένες δυνάμεις, όσο από την Πρόνοια του Θεού, που βρίσκεται πάντοτε πίσω από τις αγαθές αποφάσεις, τις φιλόθεες πρωτοβουλίες των ανθρώπων της Εκκλησίας προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου.

Η ίδια αυτή Πρόνοια του Θεού είναι βέβαιον ότι θα συνοδεύσει και θα σκεπάσει την εκκλησία και μέσω αυτής όλο τον κόσμο στην εποχή μας, στον καιρό της παγκοσμιοποίησης, των ποικίλων κρίσεων και των μεγάλων ανατροπών, όπου καλείται ν’ αντιμετωπίσει νέους πειρασμούς,  προκλήσεις, αμφισβητήσεις, όσο και εσωτερικές αγκυλώσεις. Και από αυτή τη διαδικασία θα βγουν όλοι ανανεωμένοι και εν δυναμωμένοι.

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ψήγματα πνεuματικότητας ~ η παρεξηγημένη έννοια της Αγιότητας

αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας

Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή ακούσαμε τον Κύριό να διδάσκει τους μαθητές Του, αναδεικνύοντας κορυφαία πνευματικά κεφάλαια. Πρόκειται για την ομολογία της χριστιανικής ιδιότητας έναντι των ανθρώπων, την αγάπη προς τον Θεό, η οποία υπέρκειται της αγάπης ακόμα και προς τα πρόσωπα του στενού συγγενικού περιβάλλοντος, αλλά και την αιωνιότητα που θα κληρονομήσουν όσοι εγκαταλείψουν τα πάντα στο όνομα του Θεού. Πρόκειται για πνευματικά χαρακτηριστικά που διατρέχουν τη ζωή των Αγίων της Πίστεως, προς τους οποίους είναι αφιερωμένη η σημερινή ενότητα.

Η εορτή των Αγίων Πάντων μας δίνει την αφορμή να σκεφτούμε μερικές απλές έννοιες όπως είναι ο Άγιος και η Αγιότητα. Θα έλεγε κανείς ότι οι έννοιες αυτές, στην εποχή μας, περνούν κρίση. Χλευάζονται, αποκρούονται, παραποιούνται. Το δυστύχημα είναι πως αυτό δε συμβαίνει μόνο εκεί όπου επικρατεί το πνεύμα του κόσμου. Συμβαίνει, δυστυχώς, και μεταξύ των Χριστιανών, οι οποίοι αντιμετωπίζουν τις έννοιες αυτές σαν κάτι ξένο προς αυτούς που δε μπορεί να τους αφορά. Τα ιδανικά που επικρατούν στη σκέψη των ανθρώπων είναι οι οικογενειακές αξίες, η ευημερία των οικονομικών δεδομένων, η μόρφωση, η κοινωνική καταξίωση. Ποιός κάνει σκοπό της ζωής του σήμερα την αγιότητα, ακόμα και Χριστιανός; Ποιός Χριστιανός γονέας έκανε προτεραιότητα της ζωή του την αγιότητα του παιδιού του και όχι την καλή ανατροφή του, την επαγγελματική του αποκατάσταση, την σταδιοδρομία του;

Η Αγιότητα μοιάζει με λησμονημένο όραμα, με υποτιμημένη αξία. Κι όμως, σκοπός της εκκλησίας είναι αυτός: η θέωση, ο αγιασμός των ανθρώπων. Η εκκλησία δεν υπάρχει για να υποκαθιστά τα ελλείμματα του κοινωνικού κράτους, αναλαμβάνοντας μόνο το φιλανθρωπικό έργο που, ούτως ή άλλως, επιτελεί. Υπάρχει για να λειτουργεί ως εργαστήριο αγιότητας, με σκοπό να παράγει Αγίους. Διαφορετικά δεν έχει ρόλο να επιτελέσει. Είναι περιττή.

Η Αγιότητα για την οποία εργάζεται η εκκλησία δεν έχει ηθική έννοια, αλλά πνευματική. Δεν αποσκοπεί στο να κατασκευάσει καλούς και αγαθούς ανθρώπους. Καλός άνθρωπος μπορεί να γίνει κανείς οπουδήποτε, ακόμα κι αν δεν είναι μέλος της εκκλησίας, ακόμα κι αν ανήκει σ’ οποιοδήποτε θρησκευτικό μόρφωμα στον κόσμο. Ο ρόλος της εκκλησίας είναι να δημιουργήσει Αγίους και αυτό επιτυγχάνεται μόνο με την τήρηση των εντολών του Χριστού. Οι εντολές αυτές δεν κατέχουν θέση κώδικα καλής συμπεριφοράς, αλλά δόθηκαν για να οδηγήσουν, με την χάρη του Θεού, στην εν Χριστώ Αγιότητα. Γι’ αυτό και ο συνειδητοποιημένος Χριστιανός δεν πρέπει να επιδιώκει να γίνει απλά ένας καλός και ηθικός άνθρωπος, αλλά Άγιος. Μόνο τότε θα είναι αληθινός άνθρωπος, γνήσιος συνάνθρωπος, πλήρης αγάπης για τον κάθε άνθρωπο, στο πρόσωπο του οποίου θα συναντά τον ίδιο τον Χριστό.

Αυτό έκαναν οι Άγιοι, αγωνίστηκαν για την τήρηση των εντολών του Χριστού, μέσα από τις δικές τους προϋποθέσεις. Ήταν άνθρωποι σαν κι εμάς. Με προτερήματα και ελαττώματα. Με αρετές και πάθη. Με πτώσεις και ανατάσεις. Δε γεννήθηκαν Άγιοι, αλλά κατέκτησαν την αγιότητα, με τον αγώνα μιας ολόκληρης ζωής στο στάδιο της Πίστης, της Αγάπης και, κυρίως, της Μετάνοιας. Η Πίστη γι’ αυτούς ήταν βίωμα ζωής και όχι ιδεολογικό θεώρημα. Η Αγάπη δεν είχε σχέση με συμβατικότητες, ούτε με ελεγχόμενες κοινωνικές δράσεις, αλλά ήταν μίμηση Θεού, ζωή Θεού. Η Μετάνοια ήταν η απόδειξη της διαρκούς πάλης με τον έσω αμαρτωλό άνθρωπο. Ήταν ο καρπός της βαθιάς ενδοσκόπησης, της ειλικρινούς αυτοεξέτασης. Μέσα απ’ αυτή οδηγήθηκαν στην αυτογνωσία και, τελικά, στην Θεογνωσία και στην Αγιότητα.

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ψήγματα πνεuματικότητας ~ οι καρποί του αγίου πνεύματος

αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας

Η εορτή της Πεντηκοστής σηματοδοτεί την επιδημία του Αγίου Πνεύματος στον κόσμο, ως εκπλήρωση της υπόσχεσης του Κυρίου προς τους μαθητές Του: «και εγώ ερωτήσω τον Πατέρα και άλλον Παράκλητον δώσει υμίν, ίνα μένει μεθ’ υμών εις τον αιώνα, το Πνεύμα της αληθείας…» Το έργο του τρίτου προσώπου της Αγίας Τριάδος είναι η αγάπη και το ενδιαφέρον του Θεού για την πορεία της Εκκλησίας μέσα στον κόσμο.

Οι καρποί που εκπορεύονται από το Άγιο Πνεύμα και εκχέωνται στον κόσμο είναι ικανοί να προσφέρουν στη ζωή όλα όσα της λείπουν και την μετατρέπουν, συχνά, σε απάνθρωπη, άδικη, άσπλαχνη, απαιτητική, ανάλγητη και απελπιστική. Αυτούς τους καρπούς απαριθμεί ο Απόστολος Παύλος, διδάσκοντας τον κόσμο: “ο δε καρπός του Πνεύματος εστίν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια…”

Θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας σε τρεις απ’ αυτούς, για να δούμε τί υποδηλώνουν για τη ζωή όλων μας. Την Αγάπη, την Ειρήνη και την Πίστη.

Η Αγάπη είναι ίσως η πιο παρεξηγημένη έννοια στην εποχή μας, αφού δύσκολα της δίδεται η ευκαιρία να ξεφύγει από τα δεσμά του συμφέροντος και τον πειρασμό της ανταπόδοσης. Δύσκολα μπορεί ν’ απαγκιστρωθεί από τη δουλεία της ναρκισσιστικής αυτάρκειας, αφήνοντας τον άνθρωπο ελεύθερο ν’ ανακαλύψει το Θεό στο πρόσωπο του άλλου. «Ιδίωμα, όμως της αγάπης, είναι η οικειοποίηση των παθημάτων και η συμπάθεια προς τις πτώσεις και τις δοκιμασίες των αγαπημένων αδελφών μας. Αν δε συμπονούμε με τον αδελφό μας που υποφέρει και δεν προσπαθούμε, με θυσία δική μας, να σηκώσουμε το φορτίο του, η αγάπη δεν είναι αληθινή, είναι με λόγια μόνον»

Η Ειρήνη είναι διαρκώς πληγωμένη. Οι άνθρωποι ψάχνουν να τη βρουν σε λάθος τόπο και με λάθος τρόπο. Η ειρήνη δεν είναι προϊόν διεθνών συμφωνιών, ειρηνιστικών κινημάτων ή ακόμα και «αναπόφευκτων» πολεμικών συγκρούσεων. «Η ειρήνη», κατά τον Όσιο Μάρκο τον Ασκητή, «είναι η απαλλαγή από τα πάθη, μια κατάσταση που, χωρίς την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, δεν επιτυγχάνεται» Αυτά τα πάθη μετατρέπουν τον άνθρωπο σε θηρίο και, όσο εδραιώνονται στη ζωή του, τον καθιστούν διαρκή απειλή για τους άλλους, αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό.

Η Πίστη, στη γλώσσα του Παύλου, ξεπερνά την έννοια της πιστότητος στο Θεό και της εμπιστοσύνης απέναντι στο θέλημά Του. Αναλαμβάνει και την έννοια της αξιοπιστίας εκείνου που δηλώνει άνθρωπος του Θεού, έναντι των άλλων κι έναντι του Θεού. Η αξιοπιστία, που μπορεί να ταυτιστεί και με την ειλικρίνεια, είναι αγαθό δύσκολα αναγνωρίσιμο στην εποχή μας, ενώ, συχνά, απουσιάζει και από τους λόγους και τα έργα ακόμα και των ανθρώπων της Εκκλησίας. Πόσο δύσκολο είναι να βρεθεί σήμερα άνθρωπος ο λόγος του οποίου να είναι συμβόλαιο, να ταυτίζεται και με τις προθέσεις του αλλά και με τις πράξεις του, να μη λειτουργεί ως επικάλυμμα υφέρπουσας υποκρισίας και κακότητας; Η αξιοπιστία είναι ίδιον των ταπεινών ανθρώπων, εκείνων που όντως έγιναν φορείς του Αγίου Πνεύματος, όντας ειλικρινείς διάκονοί του και όχι αδίστακτοι υπηρέτες του άκρατου εγωισμού, της φιλαυτίας και της κενότητάς τους, στο βωμό των οποίων είναι ικανοί να θυσιάσουν σχέσεις αγάπης και αλληλεγγύης, αλλά και να προδώσουν δεσμούς πνευματικούς.

Όπως διδάσκει ο Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ, ο σκοπός της Χριστιανικής ζωής είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος. Αυτό για να γίνει, απαιτεί αγώνα πνευματικό για την οικειοποίηση και συγκομιδή των καρπών Του. Ας επικαλούμαστε λοιπόν, διαρκώς τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος στη ζωή μας, για να κάνουμε τον εαυτό μας Πνευματοφόρο, ικανό να στρέψει τη ρότα του κόσμου στον απλανή και σίγουρο δρόμο του Θεού.

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ψήγματα πνεuματικότητας ~ ο θρησκευτικός φανατισμός

αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας

Χριστός Ανέστη!

Στη σημερινή ευαγγελική διήγηση αποκαλύπτεται περίτρανα το απροκάλυπτο προσωπείο του θρησκευτικού φανατισμού στην περίπτωση των Φαρισαίων. Οι εκπρόσωποι της πνευματικής ηγεσίας του Ιουδαϊκού λαού βρίσκονται μπροστά σε μια ακόμη θαυματουργή επέμβαση του Χριστού σ’ ένα δυστυχισμένο άνθρωπο, τον οποίο θεραπεύει από την εκ γενετής τύφλωσή του. Μη μπορώντας να αποδεχθούν όλα αυτά τα θαύματα και να πιστέψουν στο πρόσωπο του Ιησού, επιδίδονται σ’ έναν ανελέητο αγώνα, προκειμένου ν’ απαξιώσουν το γεγονός και να το αποδώσουν σε δαιμονική ενέργεια και όχι στη Θεία δύναμη. Ανακρίνουν με προσβλητικό τρόπο τον θεραπευμένο άνθρωπο, επικαλούνται τον Μωσαϊκό νόμο περί της αργίας του Σαββάτου, ώστε να καταστήσουν τον Ιησού υπόλογο θρησκευτικά επειδή κάνει θαύματα την ημέρα εκείνη. Χαρακτηρίζουν τον Χριστό αμαρτωλό, ασκούν ψυχολογική βία στους γονείς του πρώην τυφλού για να υποβαθμίσουν το θαύμα, τον αποπέμπουν, επαιρόμενοι για την δήθεν πνευματική τους επάρκεια και αυτάρκεια. Με λίγα λόγια, επιδεικνύουν όλα εκείνα τα στοιχεία που συνιστούν το φαινόμενο του θρησκευτικού φανατισμού.

Είναι αλήθεια πως στη διάρκεια της ιστορίας έχουμε πάρα πολλά κρούσματα θρησκευτικού φανατισμού, ορισμένα απ’ τα οποία διατηρούνται έως και σήμερα. Η θρησκευτική μορφή του φανατισμού είναι η πιο επικίνδυνη για τις κοινωνίες, δεδομένου ότι στοχεύει στην υπερδιέγερση του θρησκευτικού συναισθήματος για να προκαλέσει την έκρηξη. Ορισμένα παραδείγματα παρατηρούνται στις μέρες μας σε πολλά σημεία του Ισλαμικού κόσμου, ειδικότερα εκεί όπου το Κοράνι ερμηνεύεται με ακραίο και ολοκληρωτικό τρόπο και γίνεται νόμος των κρατών, με συνέπεια να καταργούνται στοιχειώδεις δημοκρατικές διαδικασίες και δικαιώματα τα οποία είναι αυτονόητα στις Δυτικές κοινωνίες.

Αντίστοιχα φαινόμενα παρατηρούνται και στον Εβραϊκό κόσμο, όπου στην Ορθόδοξη φανατική πλευρά, θυμίζει τους Φαρισαίους του Ευαγγελίου  που αρνούνται και πολεμούν κάθε διαφορετική θρησκευτική έκφραση, ενώ επιδεικνύουν μηδενική ανοχή και ανεκτικότητα.

Στο Χριστιανικό κόσμο το φαινόμενο του θρησκευτικού φανατισμού έκανε την εμφάνισή του στον Δυτικό Μεσαίωνα, όταν έστελνε στην πυρά κάθε αντίληψη και σκέψη που προσέκρουε στις Παπικές αντιλήψεις και προστάγματα που έθεταν σε κίνδυνο τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Αλλά και στην εποχή των σταυροφοριών, όταν τα παπικά στρατεύματα, στο όνομα του Χριστού έπνιγαν στο αίμα τους ορθόδοξους οι οποίοι είχαν αρνηθεί να υποταχθούν σε αυτούς.

«Η Ορθοδοξία δεν μπορεί από τη φύση της να συγκαλύψει οποιαδήποτε αδικία και απανθρωπιά, από όπου κι αν προέρχεται. Δεν συντάσσεται με τους ισχυρούς, αλλά με τους αδικουμένους. Είναι ξένη προς κάθε μορφή τρομοκρατίας, που την θεωρεί έγκλημα φρικτό και απάνθρωπο. Όταν δεν συμβαίνει αυτό, ας μη μιλούμε για Ορθοδοξία, αλλά για μια ακόμα παραχάραξή της. Διακηρύσσει, όμως και την εμπειρία της η Ορθοδοξία, ότι η τρομοκρατία, ο φανατισμός και η βία δεν πολεμούνται με μανιφέστα, διακηρύξεις ή με αντι-βία, αλλά μέσα μας. Όχι με εξωτερικές συμφωνίες, αλλά με την ένταξη στον τρόπο ζωής και το ήθος των Αγίων μας, που νικά όλες τις εκτροπές της πτώσης και πτωτικότητάς μας. Διαφορετικά, αλλοτριώνεται η Ορθοδοξία σε μία κοσμική δύναμη και εξουσία. Και υπάρχει πάντα αυτός ο κίνδυνος για την Ορθοδοξία, όχι των Αγίων, αλλά τη δική μας…»

Ο θρησκευτικός φανατισμός εμφανίζεται σήμερα στους κόλπους της εκκλησίας με την μορφή του θρησκευτικού ευσεβισμού. «Είναι ο επικίνδυνος ζήλος της θρησκείας που σταυρώνει τον Χριστό και λιθοβολεί τους ανθρώπους» Εμποδίζει κάθε άνοιγμα της εκκλησίας στα δεδομένα του σήμερα. Μένει περιχαρακωμένος σε έναν στείρο αρνητισμό όπου επιλέγει με ελεγχόμενα κριτήρια, τα δήθεν «χαρισματικά» πρόσωπα της ορθόδοξης αλήθειας. Βάζει εύκολα και χωρίς σκέψη τις ετικέτες του αιρετικού, του νεωτεριστή, του οικουμενιστή, του προδότη της πίστεως, σε υπεύθυνες εκκλησιαστικές μορφές που έχουν τα μάτια ανοικτά στις προκλήσεις της εποχής και θέλουν την εκκλησία ζωντανή στο σήμερα και όχι ένα αποστειρωμένο απολίθωμα του χθες, ανίκανο ν’ αντιληφθεί τις ανάγκες των ανθρώπων.

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ψήγματα πνεuματικότητας ~ εκκλησία και γυναίκα

αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας

Χριστός Ανέστη!

Ο ευαγγελιστής Ιωάννης στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα περιγράφει τη συνάντηση και τον διάλογο του Χριστού με την Σαμαρείτιδα. Από αυτόν τον διάλογο αναδεικνύονται κορυφαία ζητήματα, που αφορούν την πνευματική ζωή, αλλά και τις ανθρώπινες σχέσεις, τις οποίες ο Κύριος φωτίζει με πρωτόγνωρο τρόπο για τα δεδομένα της εποχής. Τα θέματα αυτά είναι ο διάλογος με τους αλλόδοξους, η γυναίκα αυτή ανήκε στην θρησκευτική αίρεση των Σαμαρειτών. Το δεύτερο ζήτημα είναι η δύναμη του λόγου του Θεού, ο τρόπος προσκυνήσεως και λατρείας, αλλά και η άμεση αποκάλυψη της Μεσσιανικής ιδιότητας του Χριστού. Εκτός όμως από αυτά τα τόσο σημαντικά ζητήματα, ανέδειξε το ζήτημα της αντιμετώπισης της γυναίκας από την εκκλησία.

Η θέση της γυναίκας ήταν στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής, δίχως πολιτικά και δημόσια δικαιώματα, δίχως δικαίωμα εισόδου στην συναγωγή. Την ίδια υποτιμημένη και περιφρονημένη θέση είχε η γυναίκα και σε άλλα πολιτιστικά και θρησκευτικά μορφώματα του παρελθόντος και του παρόντος σε πολλές τριτοκοσμικές χώρες. Ο Χριστός όμως μίλησε δημόσια με την Σαμαρείτιδα αν και ήταν απαγορευμένο και ανήκουστο για κάθε άνδρα στον ιουδαϊκό κόσμο της εποχής εκείνης.

Σήμερα σε πολλά μέρη του κόσμου, όπου κυριαρχεί η ακραία ισλαμική παράδοση, η γυναίκα έχει τη θέση που είχε, στην προ Χριστού εποχή, στην Εβραϊκή κοινωνία και στον ειδωλολατρικό κόσμο. Η θέση της είναι να υπηρετεί τον άνδρα, να είναι αναπαραγωγική μηχανή και να προσφέρεται στον σύζυγό της, ανά πάσα στιγμή, με ή χωρίς τη συγκατάθεσή της. Είναι ένα άβουλο πράγμα χωρίς τα στοιχειώδη δικαιώματα.

Με τη διδασκαλία του Χριστού αποκαταστάθηκε η ισορροπία ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα, οι οποίοι, πλέον, συνυπάρχουν δίδοντας νόημα ο ένας στη ζωή του άλλου. Ολοκληρώνονται με την ψυχοσωματική ένωσή τους και δημιουργούν τις κατάλληλες προϋποθέσεις για την τελική και ουσιαστική ένωση με το Θεό.

Η εκκλησία ανέδειξε τον πραγματικό ρόλο που διαδραματίζει η γυναίκα στην πορεία του κόσμου, ένα ρόλο με Θεϊκές ιδιότητες, ας αναλογιστούμε ότι είναι αυτή που θριαμβεύει διαρκώς επί του θανάτου φέρνοντας στη ζωή νέες ψυχές και γίνεται μητέρα. Η γυναίκα τιμήθηκε στο πρόσωπο της Παναγίας, η οποία τοποθετήθηκε σε ύψιστη θέση στη ζωή και την παράδοσή της εκκλησίας. Αναγνωρίστηκε το δικαίωμα της γυναίκας στην εργασία, στην κοινωνική παρουσία και προσφορά. Ανέδειξε τα ιδιαίτερα χαρίσματά της, που μπορούν να την καθιστούν το στολίδι του κόσμου, τον πολύτιμο συμπαραστάτη, τον ευαίσθητο σύμβουλο, την ήρεμη δύναμη, που έχει τον τρόπο ν’ ανατρέπει τη σκληρότητα και την απανθρωπιά που διακρίνουν, πολλές φορές, τις ανδρικές μεθόδους και πρακτικές. Η Εκκλησία, με τη διδασκαλία της, έβαλε τις βάσεις για έναν παγκόσμιο πολιτισμό ελευθερίας, δικαιοσύνης και αγάπης, άσχετα αν εμείς οι άνθρωποι φανήκαμε ανάξιοι στη διάρκεια του χρόνου αυτής της Θεϊκής δωρεάς.

Σήμερα υπάρχουν γυναίκες που δηλώνουν ότι στερούνται των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους, όταν δε μπορούν να ιερωθούν ή να επισκεφθούν το  Άγιο Όρος. Όλα αυτά είναι προϊόν έλλειψης εκκλησιαστικής εμπειρίας, προβληματικής προσέγγισης της ορθόδοξης πίστης και ζωής. Αναδεικνύει μια προσπάθεια προσαρμογής του Χριστιανικού πνεύματος στα δεδομένα και τις απόψεις του καθενός ή της καθεμιάς, ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο.

Η γυναίκα πονά και υποφέρει σήμερα όπου απουσιάζει η χάρις και η αγάπη του Ιησού Χριστού, ενώ καταξιώνεται και δικαιώνεται όπου Εκείνος γίνεται λόγος και τρόπος ζωής.

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας

 Διαβάστε περισσότερα.. »