ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις
με τα μάτια του μετανάστη (μέρος ε')
Δεν ήμουν ποτέ θρησκευόμενος, αν και αυτό άλλαξε με τα χρόνια, κι έτσι κάθε Πάσχα θυμόμουν πως έπρεπε να πάω στην εκκλησία τη Μεγάλη Παρασκευή ή την Ανάσταση. Η εκκλησία που ήταν πιο κοντά σ' εμένα βρισκόταν σε μια περιοχή που λέγεται Wyckoff και ήταν σχετικά νέα με έτος ιδρύσεως το 1975 και με το ναό να έχει χτιστεί το 1985. Ο Άγιος Νικόλαος του Wyckoff ήταν η πιο σοκαριστική εμπειρία μου στην Αμερική. Το γράφω τώρα και γελάω γιατί έχω λατρέψει αυτή την εκκλησία τα τελευταία 10 χρόνια. Μπαίνοντας στην εκκλησία από το νάρθηκα δε μπόρεσα να κρατήσω τη δυσαρέσκειά μου αντικρίζοντας ένα χώρο που δεν έμοιαζε καθόλου με Ορθόδοξη εκκλησία, όπως εγώ τις ήξερα και τις είχα συνηθίσει. Ένας χώρος ημικυκλικός σαν αμφιθέατρο ή αίθουσα δεξιώσεων, έμοιαζε περισσότερο, όπως είχα πει κοροϊδευτικά στο θείο μου, με διαστημόπλοιο. Ήμουν πολύ μικρός να αναγνωρίσω το μεγαλείο του χώρου που θα σας περιγράψω παρακάτω. Το δεύτερο πράγμα που με ξενέρωσε ήταν ο ιερέας. Ένας ψηλός άνδρας σχεδόν δυο μέτρα χωρίς γένια και μ' ένα πολύ συντηρητικό μουστάκι. Ο πατέρας Δημήτριος (father Jim) ήταν δεύτερη γενεά Έλληνας και τα Ελληνικά του ήταν σπαστά και αδύναμος να προφέρει το γάμα σωστά. Το περισσότερο μέρος της λειτουργίας ήταν για μεγάλη μου απογοήτευση στ' Αγγλικά! Ένιωθα πως τα πάντα μέσα σ' αυτό το χώρο με απωθούσαν και γι αυτό τα πρώτα χρόνια δε πήγαινα παρά μόνο στις μεγάλες γιορτές.
Κι αφού σας έκανα αυτό τον κρύο πρόλογο αφήστε με τώρα να σας πω την αληθινή ιστορία του Αγίου Νικολάου και πως αυτή η ιδιόμορφη εκκλησία με τον πιο αξιόλογο ιερέα που έχω γνωρίσει ποτέ με έκανε να έρθω πιο κοντά στο Θεό και περισσότερο να γίνει η γέφυρα που με ενώνει με την πατρίδα μου! Η Εκκλησία στέκει στο βάθος ενός μεγάλου χώρου παρκαρίσματος. Ενωμένη με την εκκλησία είναι ένα κτήριο που φιλοξενεί το Ελληνικό σχολείο, την αίθουσα συγκεντρώσεων και εκδηλώσεων και ένα μεγάλο γυμναστήριο. Ανεβαίνοντας τα ημικυκλικά σκαλιά της εκκλησίας μπαίνεις στο νάρθηκα και βλέπεις μπροστά σου ένα εντυπωσιακό ψηφιδωτό που απεικονίζει τον άγιο να ευλογεί ένα καράβι με ναυτικούς. Αριστερά ένα τελείως κυκλικό χτίσμα έχει τα εικονοστάσια και μαρμάρινα σκαλίσματα στον τοίχο γεμάτα άμμο για να ανάβουν τα κεριά. Κοιτώντας προς τα πάνω βλέπεις κάτι πανέμορφα και επιβλητικά ψηφιδωτά γύρω γύρω που απεικονίζουν τους 12 απόστολους. Μπαίνοντας στην εκκλησία δε μπορείς να μη καταβληθείς από δέος αντικρίζοντας έναν τεράστιο Χριστό παντοκράτορα με ανεξίτηλα χρώματα σε ψηφιδωτό στη σχετικά χαμηλή οροφή της αίθουσας. Από την εικόνα αυτή ακτίνες διασκορπίζονται κατά μήκος όλου του ημικυκλικού ναού. Στο πίσω μέρος της οροφής και πάντα σε ψηφιδωτό γραμμένη από άκρη σε άκρη η Κυριακή Προσευχή. Το δάπεδο είναι καλυμμένο με κόκκινο χαλί όπου τα στασίδια στέκουν πάντα ημικυκλικά σε απόλυτη αρμονία με το κτίσμα και χωρητικότητας περίπου 300 ατόμων. Πίσω από το ιερό σ' ένα τεράστιο ψηφιδωτό από πάτωμα έως οροφή, κάπου 10 μέτρα, δεσπόζει μια πανέμορφη πλατυτέρα!
Λίγα χρόνια πριν το διαζύγιό μου έγραψα τα παιδιά μου στο ελληνικό σχολείο της εκκλησίας κι έτσι είχα αρχίσει να συναναστρέφομαι περισσότερο με τον κόσμο της ενορίας. Όταν το σχολείο έχασε τη δασκάλα της Ε' τάξης από παράξενη σύμπτωση μου πρόσφεραν τη δουλειά, ενώ δεν έχω καμία εμπειρία διδασκαλίας. Δέχτηκα την προσφορά, όχι γα τα μηδαμινά χρήματα που προσέφερε ούτε και γιατί είχα ελεύθερα τα απογεύματα της Παρασκευής μου αλλά το είδα σα μια ευκαιρία να παροτρύνω τα παιδιά μου να συνεχίσουν αφού παραπονιόντουσαν συνέχεια πως δε θέλανε. Δεν ξέρω αν ήταν κάλεσμα Θεού αλλά πρέπει να ομολογήσω πως η ζωή μου άλλαξε ριζικά προς το καλύτερο. Τα απογεύματα της Παρασκευής γίνανε για 'μένα μία όαση στην έρημο της ρουτίνας μου. Λάτρεψα τα μαθήματα, τα παιδιά, τις γνωριμίες των γονιών, τις άλλες δασκάλες (ήμουν ο μόνος άντρας) και το περιβάλλον που ξαφνικά δεν έμοιαζε ξενικό. Μέσα σ' αυτό το χώρο μου δόθηκε και η ευκαιρία να γνωρίσω τον πατέρα Δημήτριο πολύ πιο καλά. Άρχισα να πηγαίνω στην εκκλησία τις Κυριακές κι άρχισα να βλέπω όλο το χώρο γύρο μου μ' ένα διαφορετικό πιο ώριμο μάτι. Ο κόσμος της ενορίας αποτελείται από μικτά ζευγάρια Ελλήνων και "ξένων" κάνοντας τον κόσμο του Αγίου Νικολάου να διαφέρει πολύ από τις περισσότερο ομοιόμορφες ενορίες των άλλων εκκλησιών. Ο κόσμος που συνωστιζόταν (και συνεχίζει) τις Κυριακές με σοκάρισε. Δεν είχα πάει Κυριακή που να μην είναι όχι μόνο γεμάτα τα στασίδια μα και να στέκει πλήθος όρθιοι στο πίσω μέρος. Απίθανο και για Ελληνικά δεδομένα! Κι όμως βδομάδα μετά από βδομάδα ο παπά Δημήτρης κατάφερνε να γεμίζει την εκκλησία του ακόμα και με ανθρώπους που είχαν γνωρίσει την Ορθοδοξία λόγω γάμου. Δεύτερες και τρίτες γενεές Ελλήνων ακόμα και αυτών που δεν είχαν καν γνώση της Ελληνικής γλώσσας κατέκλυζαν την εκκλησία. Έτσι εξηγήθηκε και ο λόγος γιατί η λειτουργία γινόταν σχεδόν εξ ολοκλήρου στ' Αγγλικά. Ο παπά Δημήτρης, συνεπής, σωστός, ευλαβικός μα και προοδευτικός. Τα κηρύγματά του πάντα γεμάτα αστεία, συγκινητικές ιστορίες από την καθημερινή ζωή, ελπιδοφόρα και χωρίς κινδυνολογίες και φοβέρες σ' άφηναν πάντα μ' ένα ευχάριστο συναίσθημα. Ξαφνικά ο ιδιόμορφος χώρος του Αγίου Νικολάου άρχισε να με συναρπάζει, και τα ψηφιδωτά των τοίχων να ζωντανεύουν και να μιλούν στην ψυχή μου (_)
