Ανάμεσα στα διάφορα θέματα, με ειδήσεις ποικίλης ύλης και.. χρώματος, που διάβασα το τελευταίο διάστημα, ξεχώρισα ένα το οποίο -μπορεί να κάνω και λάθος- περάστηκε λίγο στα.. ντούκου, ενδεχομένως λόγω των εορτών. Γεγονός ιστορικό (για πολλούς), διμερές (οπτικά), "
δικαίωση" (μάλλον) και ένα βήμα
μπροστά, όσον αφορά τις σχέσεις 2 (;) χωρών, με βαθύ μαύρο παρελθόν πίσω τους.
Την εβδομάδα που πέρασε, έπειτα από πάρα πολλά χρόνια άρνησης, αντιρρήσεων και ενστάσεων, η κυβέρνηση της
Ιαπωνίας αποφάσισε, τελικά, να αναλάβει τις ευθύνες της σχετικά με το ζήτημα των "
γυναικών ανακούφισης" (όπως ονομάστηκαν), να ζητήσει "εγκάρδια συγνώμη", δια στόματος του Πρωθυπουργού της χώρας, προς όλα τα θύματα, καθώς και να προβεί στην συνομολόγηση συμφωνίας με την κυβέρνηση της
Νότιας Κορέας, υπέρ αποκαταστάσεως των εναπομεινάντων γυναικών αυτών.
Εν συντομία, οι συγκεκριμένες γυναίκες, οι οποίες σύμφωνα με εκτιμήσεις ειδικών ανερχόντουσαν σε εκατοντάδες χιλιάδες, είχαν "συλλεχθεί" κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο από διάφορες ασιατικές χώρες υπό την, τότε, ιαπωνική κατοχή, με σκοπό να χρησιμοποιηθούν ως "σκλάβες του σεξ" προς όφελος του ιαπωνικού στρατού. Γυναίκες διαφόρων ηλικιών, ανήλικες τις περισσότερες φορές και όχι απαραίτητα "επαγγελματίες στο είδος", βίωσαν στιγμές φρίκης οι οποίες δεν μπορούν να περιγραφούν και να αναφερθούν σε μόνο λίγες φράσεις. Κινήσεις και ενέργειες, σχετικά με το συγκεκριμένο ζήτημα, είχαν ξεκινήσει να πραγματοποιούνται από πολύ πιο πριν, βέβαια.
Καρποφόρησαν, άραγε, οι προσπάθειες για αναγνώριση αυτού του εγκλήματος (κατά της ανθρωπότητας για πολλούς) τόσων ετών και έφτασε η στιγμή της επιβεβαίωσης; Περίπλοκη η απάντηση, νομίζω.
Αναζητώντας περισσότερες πληροφορίες για την
συμφωνία αυτή, στο μυαλό μου δημιουργήθηκαν αρκετές απορίες σχετικά με τα κίνητρα αλλά και τα αίτια της σύστασης της. Ψάχνοντας απαντήσεις και θέλοντας να βγάλω κάποιο συμπέρασμα, αποφάσισα να ξεκινήσω εκ του μελλοντικού και ενδεχόμενου αποτελέσματος της. Και αλήθεια·
τι θα προσφέρει εν τέλει μια τέτοια "αποδοχή ευθυνών" μετά από, περίπου, 70 χρόνια και αφού σχεδόν όλοι οι θύτες και τα περισσότερα θύματα δεν είναι πια εν ζωή; Σίγουρα τα ελάχιστα, συγκριτικά με εκείνα που θα προσέφερε εάν πραγματοποιόνταν αρκετά χρόνια πριν, εκτός και αν η κίνηση γίνεται εις μνήμην των αποθανόντων και.. δεν το γνωρίζουμε.
Είναι τα χρήματα που θα δώσει η κυβέρνηση της Ιαπωνίας ως αποζημίωση, επαρκή και ικανά να απαλύνουν και να επουλώσουν τις πληγές των γυναικών αυτών; Αμφιβάλλω. Δεν γνωρίζω καν, αν υπάρχει η πιθανότητα να δημιουργηθεί το παραμικρό αίσθημα λύτρωσης ή..
δικαίωσης, όπως το αποκαλούν, μακάρι ωστόσο αυτή η κίνηση να τους είναι αρκετή έπειτα από τόσα χρόνια αναμονής. Ας το "καταπιούμε" και εμείς οι υπόλοιποι απλοί θεατές και όντας.. διπλωματικοί ας πούμε ότι: "είναι μια αρχή για τις σχέσεις των 2 (;) χωρών".
Και αφού λοιπόν υπάρχει ομολογία,
θα τιμωρηθεί κάποιος; Εδώ γελάμε. Κλαίμε από τα γέλια, διότι αφενός οι
υπεύθυνοι δεν είναι πλέον
ανάμεσα μας (ή μήπως είναι;) και αφετέρου, όλα δείχνουν πως μία "εγκάρδια συγνώμη" και μπόλικα γιεν, είναι αρκετά για να παραγραφούν και να
ξεχαστούν χρόνιοι μαζικοί βιασμοί και εν ψυχρώ δολοφονίες. Να
ξεχαστούν, ναι, μιας και οι 2 χώρες θα σταματήσουν να αναφέρονται σε αυτό το ζήτημα ανοιχτά και σε διεθνές επίπεδο, ενώ γίνονται ενέργειες και για την απομάκρυνση του αγάλματος που έχει τοποθετηθεί μπροστά από την ιαπωνική πρεσβεία στην
Σεούλ, αφιερωμένο στις γυναίκες αυτές.
Ποιοί οι λόγοι, λοιπόν, να γίνει μια τέτοια κίνηση τώρα;
Εντύπωση μου έκανε ότι σε ορισμένα μόνο από τα κείμενα που διάβασα σχετικά με το συγκεκριμένο γεγονός, χωρίς ιδιαίτερη εστίαση ή έμφαση και σε μονάχα 1 ή 2 σειρές, αναφερόταν ότι η ιαπωνική κυβέρνηση δέχεται εδώ και καιρό πιέσεις, έτσι ώστε να προβεί σε ανάληψη ευθυνών, όχι μόνο από οργανισμούς όπως ο
ΟΗΕ, αλλά και από συγκεκριμένες χώρες, και στοχευμένα, όπως οι
ΗΠΑ και η
Γερμανία, με πρόφαση,
φυσικά, την βελτίωση των μεταξύ τους σχέσεων.
Χμμ.. Σαν να αρχίζει να ξεκαθαρίζει λίγο το τοπίο τώρα. Πώς ακριβώς; Για αρχή, η.. "συμφωνία" δεν είναι διμερής. Εκτός από Ιαπωνία και Νότια Κορέα, η "σύμπραξη" περιλαμβάνει λίγο Ευρώπη και κάμποση Αμερική. Πώς και με ποιούς τρόπους θα ωφεληθούν αυτές οι 2 "
κρυφές υπογραφές"; Δεν έχουμε παρά να συνυπολογίσουμε το τρίπτυχο ΗΠΑ - Ν. Κορέα - Ιαπωνία και να κοιτάξουμε στιγμιαία τι υπάρχει ακριβώς αριστερά από αυτά τα 2 ασιατικά κράτη, σε μια διπλανή χώρα που επίσης κουβαλά ιαπωνικά τραύματα, η οποία όμως (θα) είναι και (η επόμενη) υπερδύναμη.
Διότι, ναι μεν είναι
πολύ σοβαρό το ζήτημα των "γυναικών ανακούφισης" και χρήζει
άμεσης επίλυσης, πρέπει (και μπορεί) όμως να "αναγνωριστεί" και συγχρόνως να.. "ξεχαστεί", αφού, βέβαια, πρώτα χρησιμοποιηθεί ως έναυσμα για την ένωση και δημιουργία ενός ισχυρού μετώπου, εναντίον μιας ανερχόμενης
Κίνας. Το γνωστόν: "
με ένα σμπάρο, δύο τρυγόνια" δηλαδή. Από την μια, επιτυγχάνεται η ικανοποίηση των εμπλεκομένων στην υπόθεση βελτιώνοντας την μεταξύ τους σχέση, στον βαθμό που είναι εφικτό και με το θέμα θεωρείται "επισήμως" λήξαν, από την άλλη, δημιουργούνται και οι βάσεις για την επίτευξη του πραγματικού στόχου: η αντιμετώπιση/ο έλεγχος της κινεζικής
"απειλής".
Με λίγα και απλά λόγια, "ότι έγινε, έγινε, παιδιά· τώρα έχουμε σοβαρότερα προβλήματα."
Οπότε, αντί το συγκεκριμένο γεγονός να σηματοδοτεί το τέλος ενός
μαυροκόκκινου κεφαλαίου της ιστορίας με μία "ευτυχής" κατάληξη -αν δύναται ποτέ να γραφτεί κάτι τέτοιο, σε μία υπόθεση όπως αυτή-, οι "γυναίκες ανακούφισης", για ακόμη μια φορά, πρέπει να προσφέρουν τις.. υπηρεσίες τους με ένα διαφορετικό τρόπο. Αναγκάζονται, εν άγνοια τους (ευτυχώς) αυτή τη φορά, να προσφέρουν ανακούφιση σε έναν καινούργιο.. στρατό (και, ίσως, αναταραχή σε κάποιον άλλο).
Και αυτό είναι και το τραγικό και συνάμα ειρωνικό, κατ εμέ, σε αυτήν την περίπτωση. Το ότι ακόμα και σε αυτό το "τέλος" που γράφεται για εκείνες, οι γυναίκες αυτές, δεν πρόκειται να απολαύσουν αυτό που οι ίδιες προσέφεραν -και συνεχίζουν μάλλον να προσφέρουν-, στην αγνή του μορφή. Την πραγματική
ανακούφιση.
Εις το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou 
