EK-ΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ~ παιδί μου θα μεγαλώσεις, μην βιάζεσαι....

μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα

Καλησπέρα σας,

Κάθε ηλικία έχει και την δική της χάρη και ειδικά όπως λένε οι πολλοί η ηλικία των δύο έως τριών ετών διέπεται και από μία εξαιρετικά μεγάλη ανάπτυξη. Όχι μόνο λεκτική αλλά και σωματική. Αρχίζουν και αποκτούν δεξιότητες, μιλάνε σαν μεγάλα παιδιά εκφράζονται ακόμα καλύτερα, αρχίζουν και αποκτούν τους δικούς τους  φίλους, θυμούνται γεγονότα, πρόσωπα και συνήθειες. Αρχίζουν και χτίζουν την δική τους προσωπικότητα και μας το δηλώνουν έντονα με φασαρίες, με φωνές και με εκφράσεις τύπου «θέλω» ή « δεν θέλω», «μου αρέσει» ή «δεν μου αρέσει» κοκ. Η αγαπημένη τους φράση είναι το «όχι» και το «μόνη μου».

Κάπου εκεί είμαστε και εμείς και δοκιμαζόμαστε μέσα από τα παιδιά μας.  Πόσο δυνατοί χαρακτήρες είμαστε και πόσο υπομονή μπορούμε να κάνουμε.  Πιστέψτε με  δεν είναι λίγες οι φορές που νιώθω ότι θα εκραγώ. Ό, τι και αν κάνει μπορεί μόνη της να το κάνει, είτε αυτό είναι να φάει, είτε να πάει τουαλέτα, είτε να φορέσει τα ρούχα της.  Τον τελευταίο μήνα μπορεί να κάνει μπάνιο και μόνη της...  Όταν της λέω θες να σε βοηθήσει η μαμά, στην αρχή λέει μόνη μου και μετά από λίγο όταν το ξανασκέφτεται και βλέπει ότι δεν τα καταφέρνει κουνάει το κεφάλι της συγκαταβατικά και με ζήλο λέει ΝΑΙ. Έχει άποψη για ΟΛΑ και όταν δεν συμπίπτουν οι απόψεις μας τότε έχουμε μία μικρή διαμάχη. Εκεί είναι που εγώ λέω ότι χρειάζεται η λεγόμενη "υπομονή του Ιώβ".

Πολλές φορές όταν κοιμάται σκέφτομαι τι έγινε λάθος. Τι δεν διαχειρίστηκε καλά η ¨μαμάκα¨ όπως συνηθίζει να λέει.  Η απάντηση είναι πάντα η ίδια. Η μαμά δεν κράτησε την ψυχραιμία της και την υπομονή της ή η μαμά δεν ήταν και τόσο διαλλακτική. Όταν φωνάζουμε εμείς,  τα παιδιά μας τσιρίζουν. Όταν όμως έχουμε μία συγκεκριμένη στάση ψυχραιμίας και υπομονής και εξηγούμε στα παιδιά μας  τι πρέπει να κάνουμε με ήρεμο και ευγενικό τρόπο τότε τα καταφέρνουμε. Βάζουμε κανόνες όρια και δεν εγκαταλείπουμε την  στάση μας ακόμα και αν αυτό σημαίνει  ότι θα κλαίει συνεχώς. Καλό είναι όμως να τα αφήνουμε να κερδίζουν και κάποιες φορές. Να μην νιώθουν ότι στην ζωή τους πάντα θα χάνουν. Ας κερδίσουν και ένα κουλουράκι παραπάνω ή μια μικρή βόλτα με το "τουτού" τους δεν χάθηκε και ο κόσμος.  Το ζήτημα των κανόνων και των ορίων κατά τη γνώμη μου είναι  υποκειμενικό.  Μπορεί μια μαμά να μην την ενοχλεί το παιδί της να κυλιέται στο πάτωμα ή να τρώει γλυκά ενώ μια άλλη να το θεωρεί  λάθος.

Εμείς βάζουμε τους κανόνες και τα όρια και το παιδί μας όσο τον δυνατόν προσπαθούμε να το μάθουμε να συμμορφώνεται αναλόγως.  Κάπου στο μέλλον ίσως δούμε τους κόπους μας να αποδίδουν. Ίσως όχι τόσο γρήγορα αλλά το πιο συνηθισμένο είναι όταν εκείνα γίνουν γονείς. Καλό μας μεσημέρι!!!! +Ioanna Mpourdouvali 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

EK-ΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ~ μεγάλωσες παιδάκι μου

μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα

Χαίρεται. Πριν ακριβώς δύο εβδομάδες ο μικρός μας άγγελος έσβησε τα δεύτερα της κεράκια.  Τα συναισθήματα που είχαμε ήταν πολύ παράξενα. Από την μία πήραμε απόφαση πως μεγαλώνει και από την άλλη ακόμα για εμάς παραμένει μωρό. Πέρασε η μέχρι τώρα ζωή μας μαζί της σαν κινηματογραφική ταινία και πλέον δεν ξέρουμε τι να διαλέξουμε από το τότε ή το τώρα. Πάντα έλεγα ότι μου αρέσουν περισσότερο τα μωρά μέχρι ενός έτους, όμως με την πάροδο του καιρού δεν ξέρω τι να διαλέξω.

Η μικρή πλέον δεν είναι μωρό αλλά δεν είναι και μεγάλο παιδάκι. Έχει ακόμα ανάγκη την μαμά και τον μπαμπά για να την φροντίζουν, όμως από την άλλη είναι και περισσότερο ανεξάρτητη. Θέλει να παίρνει μέρος σε συζητήσεις επαναλαμβάνοντας αυτά που λέμε. Της αρέσει να ταΐζει, να περιποιείται την μαμά και τον μπαμπά και είναι σε θέση να τους βοηθήσει, όπως να τους φέρει τα «παπά τους». Είναι σε θέση να εκφράζει την ενόχλησή της και να πει τι είναι αυτό που θέλει. Είναι σε θέση να εκφράσει τον πόνο της και να πει που πονάει. Είναι ουσιαστικά ένας μεγάλος άνθρωπος σε μικροσκοπικές διαστάσεις.

Αυτό που με τρελαίνει είναι όταν εκφράζει την αγάπη της. Πλέον όχι με το χαμόγελο ή κουνώντας έντονα τα χεράκια και τα ποδαράκια αλλά όταν μας αγκαλιάζει και μας σφίγγει έντονα φιλώντας μας ταυτόχρονα. Το πρώτο "σε αγαπάω" ακούστηκε σαν αρμονική ορχήστρα πριν μερικές ημέρες! Και το ταξίδι συνεχίζεται... Το μικρομέγαλο παιδάκι μας εξακολουθεί να εξερευνά το περιβάλλον σαν να βιάζεται να κατακτήσει από τώρα αυτόν τον πολύπλοκο μα όμορφο κόσμο.

Οι σκέψεις μου για το ταξίδι της ζωής της συνεχίζονται. Μπορώ να γράφω άπειρα λόγια για όσα η μικρή μου κορούλα, κάνει και μας κάνουν φοβερή εντύπωση. Δεν ξέρω ακόμα τι είναι αυτό που προτιμώ. Αν μου αρέσει περισσότερο το τότε ή το τώρα. Όμως αν πριν από δύο χρόνια μου έλεγε κάποιος ότι θα είμαι μαζί της 2 ώρες σε ένα κομμωτήριο και θα απολαμβάνει όσα εκεί εξελίσσονται δεν θα το πίστευα. Και εκεί είναι που πιστεύω ότι είναι καλύτερα το τώρα με το τότε. Τότε δε θα γινόταν να την πάρω μαζί μου τώρα όμως γίνεται να μας ακολουθήσει παντού και μάλιστα συμμετέχοντας με τον δικό της τρόπο. Και αυτό είναι που δένει ακόμα περισσότερο τον δεσμό μας. Νομίζω ότι μπορεί να μας βολεύει  να έχουμε κάπου να αφήσουμε τα  μωρά μας αλλά αντίστοιχα εκείνα τα «βολεύει» να είναι μαζί μας, γιατί πολύ απλά, τα παιδιά μας θέλουν εμάς τους γονείς τους. Περιμένω τις δικές σας εμπειρίες. Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού. +Ioanna Mpourdouvali 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

EK-ΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΙΟΥΛΙΟΥ ~ ταξιδεύοντας με το παιδί μου

μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα

Χαίρεται. Ένα τολμηρό εγχείρημα στο οποίο κάθε μητέρα και κάθε πατέρας καλούνται να ανταπεξέλθουν είναι να ταξιδέψουν με το παιδί τους. Φαντάζει εύκολο, φαντάζει δύσκολο αλλά μόνο όταν το βιώνει κάποιος μπορεί να καταλάβει πως πραγματικά είναι. Πρόσφατα ταξιδέψαμε μαζί με την κορούλα μας και είδαμε την "γλύκα".

Αρχικά αυτό που με φόβιζε ήταν τι πρέπει να κουβαλάω μαζί μου. Σκεφτόμουν ότι θα της λείπουν τα παιχνίδια της ότι θα χρειάζομαι ρούχα της που δεν θα έχω μαζί μου. Σκεφτόμουν ότι δεν θα προσαρμόζεται εύκολα σε αυτό το ξένο περιβάλλον που θα βρίσκεται, ότι θα φοβάται το αεροπλάνο ότι δεν θα κοιμάται εύκολα, ότι θα είναι πιο πολύ από τώρα κολλημένη πάνω μου. 

Αντί αυτού ζήσαμε αυτή την εμπειρία μοναδικά. Πριν καν αρχίσει να κινείται το αεροπλάνο την πήρε ο ύπνος άρα το κεφάλαιο "βουλώνουν τα αυτιά μου και κλαίω" ήταν παρελθόν. Στην διαδρομή με το αυτοκίνητο συνέχισε να κοιμάται. Η διαδρομή 5 ωρών την ζάλισε ευχάριστα με αποτέλεσμα να κοιμάται συνεχώς. Φτάσαμε στο χωριό της μαμάς και συναντήσαμε την πρώτη δυσκολία με τα καινούργια πρόσωπα τα οποία ήταν χαρακτήρες σε ένα εντελώς καινούριο περιβάλλον οπότε υπήρχε μία προκατάληψη που συχνά γινόταν άρνηση. Σχεδόν με όλα τα πρόσωπα όχι όμως και με αυτό του παππού. Ο ενθουσιασμός της ήταν τόσο μεγάλος που φάνταζε σαν ένα καλογραμμένο σενάριο. Σε αυτό βέβαια βοήθησε και η προετοιμασία που είχαμε κάνει για την συγκεκριμένη συνάντηση. Το χαμόγελο της και η θετική της διάθεση απέναντί του ήταν φανταστική. Το κεφάλαιο τρίτα πρόσωπα κατά το δυνατόν το είχαμε κατακτήσει. Αυτό βέβαια γινόταν καλύτερο μέρα με την μέρα, φορά με την φορά και με τα υπόλοιπα πρόσωπα του περιβάλλοντος. Προσπαθήσαμε να κρατήσουμε τις συνήθειές της όσο μπορούσαμε δεδομένων των καταστάσεων. Άλλοτε τα καταφέρναμε άλλοτε όχι. 

Το συμπέρασμά μου είναι ότι δύσκολα τα κάνουμε οι μεγάλοι στο δικό μας το μυαλό. Τα παιδιά αντλούν καλή διάθεση από εμάς. Όταν εμείς τα χάνουμε και εκείνα χάνονται και όταν εμείς εκνευριζόμαστε και εκείνα λειτουργούν αντίστοιχα. Κατέληξα πως τους αρέσουν τα ταξίδια όπως ακριβώς και σε εμάς, αν και ίσως για διαφορετικούς λόγους... Τους αρέσει όμως και όταν είμαστε οργανωμένοι και τα κάνουμε να αισθάνονται ασφάλεια παντού. Εμείς είμαστε εκείνοι που ουσιαστικά καθορίζουμε αν θα περάσουν όμορφα. Περιμένω τις δικές σας εμπειρίες. Καλή συνέχεια!!

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

EK-ΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΙΟΥΝΙΟΥ ~ έξω με το παιδί

μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα

Μετά τις σπουδές μου άρχισα κατευθείαν να εργάζομαι. Έκανα μια μικρή παύση λόγω της μικρής μου και εδώ και περίπου ένα χρόνο είμαι πάλι στην ενεργό δράση. Όπως καταλαβαίνετε οι ώρες για μένα είναι από απειροελάχιστες ως μηδαμινές. Και ενώ παλιά παρόλο που εργαζόμουν είχα την δυνατότητα και την "ησυχία" όταν βγαίνω έξω να διασκεδάζω, να συζητάω κ.ο.κ. τώρα κουβαλάω μαζί μου ότι μπορείτε να φανταστείτε για το παιδί. Και πρόσφατα διαπιστώσαμε ότι όταν βγαίνω έξω η διασκέδασή μου είναι πολύ διαφορετική  και αφορά κυρίως τον χρόνο που περνάω με το παιδί μου και όχι απαραίτητα την υπόλοιπη παρέα. 

Δεν είναι τυχαία η λέξη πρόσφατα που χρησιμοποίησα. Όταν ήταν πιο μικρή επειδή κοιμόταν περισσότερο κατά την διάρκεια της ημέρας, όταν βγαίναμε έξω ο χρόνος που το παιδί με χρειαζόταν ήταν λιγότερος και αυτό θα αφορούσε μια αγκαλιά ή ένα παιχνιδάκι που θα την ικανοποιούσε επαρκώς, ενώ παράλληλα εγώ θα είχα τον χρόνο να μιλήσω με τους φίλους κτλ. Πλέον είναι σε μια φάση που δεν μπορεί να καθίσει σε ένα μέρος. Τα άλλα παιδάκια που βλέπει την αποσπούν, οι κατάλληλα διαμορφωμένοι για παιδιά χώροι της κεντρίζουν το ενδιαφέρον και οι έξοδοι μας έχουν καταλήξει να είναι περισσότερος χρόνος με το παιδί παρά με την παρέα. 

Δεν ξέρω κατά πόσο περάσατε αυτό το στάδιο και πως αντιδρούσατε.  Για μένα είναι μια

διασκεδαστική εμπειρία ο χρόνος μου μαζί της όταν είμαστε έξω. Οι τσουλήθρες που κάνει, ο ενθουσιασμός της όταν καταφέρνει κάτι μόνη της και μου λέει "κοίτα-κοίτα" με ένα χαμόγελο απίστευτο, οι θόρυβοι που ανακαλύπτει και μου λέει "άκου-άκου", η περιέργειά της να "γευτεί" κάθε τι καινούριο και η θέλησή της να το μοιραστεί μαζί μου, η ανάγκη που αισθάνομαι ότι με έχει όχι μόνο βοηθάω αλλά και για να την επαινώ στα κατορθώματα της. Τρελαίνομαι με την αντίδρασή της με τα άλλα παιδάκια αλλά και με την τάξη που της αρέσει να επικρατεί με παιχνίδια που χρησιμοποιεί κοκ. Ο τρόπος που προσπαθεί να επικοινωνήσει με τους μικρούς και μεγάλους ανθρώπους. Οι απαντήσεις της σε ερωτήματα που της κάνουν όπως πώς σε λένε κ.ο.κ.

Παρατηρώ ότι αρκετοί γονείς είναι έτσι. Όμως βλέπω και γονείς να δυσανασχετούν, να καταπιέζουν τα παιδιά να κάθονται μαζί με τους μεγάλους. Εν μέρει θα μου άρεσε και θα με βόλευε κιόλας αν η κορούλα μου μπορούσε να κάτσει σε μια θέση για πάνω από δέκα λεπτά. Όμως αν καθόταν εγώ θα αισθανόμουν έτσι; Θα περνούσα το ίδιο όμορφα μαζί της έξω; Θα μπορούσα να ανακαλύψω αυτόν τον χρόνο ωραίου παιχνιδιού όταν θα ήμασταν σπίτι;  Νομίζω όχι. Περιμένω τις δικές σας εμπειρίες με τα παιδιά σας όταν είστε εκτός σπιτιού. Αισθάνεστε όμορφα ή καταπιεσμένοι; Μοιράζεστε κατά κάποιον τρόπο με τον σύζυγό σας αυτές τις όμορφες στιγμές ή εκείνος "μαγνητίζεται" από την παρέα σας; Εις το επανειδείν. +Ioanna Mpourdouvali 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

EK-ΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΜΑΙΟΥ ~ μια μέρα για το παιδί μου

μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα

Χριστος Ανέστη. Είναι 23:00 το βράδυ και μετά από μια γεμάτη εβδομάδα με τη κόρη μου λόγω της εορτής του Πάσχα αποφάσισα να μοιραστώ μερικές σκέψεις μαζί σας. Πραγματικά απορώ με το πως καταφέρνουμε εμείς οι γυναίκες να επιβιώνουμε.. Ξυπνάμε το πρωί  ετοιμαζόμαστε για δουλειά, ετοιμάζουμε το παιδί, τα τάπερ με τα φαγητά καθώς το παραδοσιακό μεσημεριανό τραπέζι δεν ισχύει και μετά από τουλάχιστον 8 ώρες μακριά από το σπίτι μας και το παιδί μας, επιστρέφουμε για να δούμε από που θα αρχίσουμε!

 

Η ρουτίνα της καθημερινότητας μας ταξιδεύει σε έναν κόσμο υποχρεώσεων και εργασιών όμως εγώ σήμερα θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια μέρα για το παιδί μου με το παιδί μου. Η αλήθεια είναι ότι η μικρούλα μου είναι ο κόσμος όλος και κάθε εργασία και διασκέδαση έχει πρώτα την σκέψη της για το αν βολεύει με το δικό της πρόγραμμά. Όμως αυτές τις πιο ήρεμες μέρες το παιδί ηρέμησε και αυτό μαζί με μένα. Ο ρυθμός άλλαξε και άλλαξε και εκείνο. Αυτές τις μέρες είδα ένα άλλο παιδί. Όχι γιατί άλλαξε συμπεριφορά αλλά επειδή η μαμά άλλαξε. Η "τρελή" μαμά που είναι όλο άγχος για να προλάβει δεν υπήρχε πια μέσα στο σπίτι. Υπήρχε η ήρεμη και υπομονετική μαμά που χαλάρωνε μαζί με το πιτσιρίκι της, που είχε όρεξη και πολύ διάθεση να παίξει μαζί του και πολύ όρεξη για τραγούδια και χορό. Και οι σκανταλιές που έκανε το παιδί για να τραβήξει ουσιαστικά την προσοχή της μαμάς ως τώρα, αντικαταστάθηκαν από γέλια και χαρά. 

Σκέφτομαι ότι το κάθε παιδί αυτό που θέλει είναι κάποιον να ασχολείται μαζί του. Το φυσιολογικό είναι να θέλει να μαθαίνει νέα πράγματα και κάποιον να του εξηγεί, τι βλέπει τι ακούει κλπ. Στην καθημερινότητα μου προσπαθώ μέσα από τις δουλειές να της μαθαίνω νέα πράγματα όπως τα χρώματα από κάτι που βλέπουμε ή που μαγειρεύω π.χ. το καρότο είναι πορτοκαλί κ.ο.κ. Όμως είναι προφανές πως θέλει και το κάτι παραπάνω. Θέλει την μαμά και τον μπαμπά να παίζουν μαζί της χωρίς να κοιτάνε το ρολόι  Να την πηγαίνουν βόλτα χωρίς άγχος για την ώρα της επιστροφής, Να είναι χαμογελαστοί και όχι αγχωμένοι γιατί κάτι δεν πήγε καλά στην δουλειά. Συζήτησα με πολλούς γονείς αυτές τις μέρες και όλοι μου έκαναν την ίδια ακριβώς συζήτηση με τις ίδιες παρατηρήσεις.

Αυτές τις μέρες είδα ένα άλλο παιδί. Με χάρηκε και το χάρηκα! Ελπίζω όλοι σας να είχατε όμορφες οικογενειακές στιγμές. Να χαρήκατε τα παιδιά σας και να σας χάρηκαν και εκείνα. Και ας μην ξεχνάμε: ανθρώπους φτιάχνουμε.. Εις το επανειδείν. +Ioanna Mpourdouvali 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 

 Διαβάστε περισσότερα.. »

EK-ΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΑΠΡΙΛΙΟΥ ~ θρησκεία και παιδί

μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα

Εν όψει των αγίων ημερών που θα βιώσει κάθε Ορθόδοξος ναός και κάθε ορθόδοξος Χριστιανός  λόγω της εορτής του Πάσχα σκέφτηκα να γράψω ένα άρθρο για την θρησκεία και το παιδί. Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω κάποια ιδιαίτερη εμπειρία με την κόρη μου όσον αφορά το κομμάτι των ερωτήσεων διότι δεν είναι ακόμη σε θέση να κάνει ερωτήσεις. Όμως αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι βλέποντας μία μέρα την εικόνα της Ανατάσεως του Κυρίου είδε τον Χριστό Σταυρωμένο είπε "μιμι" προσπαθώντας να με ρωτήσει τι ακριβώς βλέπει. Αναρωτιέμαι αν και πότε και κυρίως τι θα της απαντάω όταν θα αρχίσει να μου κάνει ερωτήσεις όπως τι γιορτάζουμε τώρα, γιατί σταύρωσαν τον Χριστούλη; 

Τα τελευταία χρόνια ακούμε πολλά γύρω από το μάθημα των θρησκευτικών στην χώρα μας όπως το να καταργηθεί, όπως το να συμμετέχουν μόνο όσα παιδιά είναι ορθόδοξοι χριστιανοί κλπ. Ακούμε πολλά γύρω από το κατέβασμα της εικόνας του Χριστού από τα σχολεία, περί πρωινής προσευχής. Σαν μητέρα Χριστιανή με λυπεί όλο αυτό διότι εγώ έχω όμορφες εμπειρίες όπως το πως λαχταρούσαμε να βγαίνουμε κάθε πρωί στο προαύλιο του σχολείου και να κάνουμε προσευχή, όπως το ότι μας πηγαίναν οι δάσκαλοι στην εκκλησία τις μεγάλες θρησκευτικές εορτές να κοινωνήσουμε κλπ. 

Θεωρώ ότι καλό θα είναι να αναθρέφουμε τα παιδιά μας με τις τόσες όμορφες αρχές που ο Χριστός δίδαξε μέσα από την δική Του ζωή. Να αγαπάμε, να συγχωρούμε, να δίνουμε στους άλλους χωρίς να περιμένουμε αντάλλαγμα, να προσφέρουμε ελεημοσύνη σε όσους το έχουν ανάγκη, να είμαστε ολιγαρκείς και θα αναφέρω ξανά στο θέμα της αγάπης γιατί χωρίς αγάπη ότι και αν κάνουμε δεν το κάνουμε καλά. Να τους μιλήσουμε με απλά λόγια για την ζωή Του και αν χρειαστεί να αγοράσουμε και παραμύθια που πλέον κυκλοφορούν αρκετά και είναι ιδιαίτερα ικανά να μας βοηθήσουν. Νομίζω ότι όλοι θα συμφωνήσετε ότι μέσα από τις χριστιανικές αρχές κάνουμε καλύτερους ανθρώπους μιας και όλοι μας θα θέλαμε τα παιδιά μας να είναι καλοί και σωστοί άνθρωποι στην κοινωνία.

Ας κάνουμε το χρέος μας και σε αυτό το κομμάτι ως γονείς, άσχετα από το τι πιστεύουμε εμείς. Είμαι σίγουρη ότι μεγαλώνοντας θα βρεθούν αρκετοί να τους πουν γιατί δεν πρέπει να πιστεύουν και να τους μιλήσουν για άλλες θρησκείες ή αιρέσεις. Ας τους πούμε για τα έθιμα της κάθε χριστιανικής εορτής και το τι συμβολίζουν. Ας τους μιλήσουμε για όλα όσα θα θέλαμε ενδεχομένως εμάς να μας είχαν μιλήσει καθώς και για δικές μας εμπειρίες από την παιδική μας ηλικία έως και σήμερα όσον αφορά την σχέση μας με τον Θεό.  Καλή Ανάσταση σε όλους μας και χρόνια καλά και πολλά. Εις το επανειδείν. +Ioanna Mpourdouvali

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

EK-ΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΜΑΡΤΙΟΥ ~ το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο;

μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα

Χαίρεται! Έντεκα το βράδυ και η αυλαία επιτέλους έπεσε. Η μικρή κοιμάται κι εγώ έχω στην διάθεση μου λίγη ώρα έως ότου έρθει ο Μορφέας να με παρασύρει... Σκέφτομαι πόσες φορές μέσα στην ημέρα δοκιμάστηκε η υπομονή μου. Και κάπως έτσι εμπνεύστηκα τούτο το άρθρο. Σκέφτομαι "το ξύλο βγήκε απ' τον παράδεισο";

Παλαιότερα οι γονείς χρησιμοποιούσαν το ξύλο ως μέσο διαπαιδαγώγησης. Το χρησιμοποιούσαν για να επιβληθούν στα παιδιά τους είτε γιατί δεν έτρωγαν το φαγητό τους, είτε γιατί δεν διάβαζαν είτε γιατί μάλωσαν με τα αδέρφια τους, είτε γιατί μιλούσαν άσχημα και θα μπορούσαμε να γράφαμε για ώρες, αιτίες του "παιδαγωγικού ξυλοδαρμού".

Οι παιδοψυχολόγοι αναφέρουν ότι η βία ως μέσο διαπαιδαγώγησης δεν είναι σωστή. Πιστεύουν ότι η βία φέρνει βία, αντιδράσεις έντονες από μέρος των παιδιών, χαμηλή αυτοπεποίθηση, την εντύπωση ότι τους αξίζει να τα δέρνουν και μεγαλώνοντας -ειδικά οι γυναίκες όταν οι άντρες τους ασκούν βία πάνω τους- παρουσιάζουν προβλήματα στην διάθεση τους, στην όρεξη, παρατηρούνται φαινόμενα βουλιμίας ή νευρικής ανορεξίας κλπ.

Μελετώντας πάντως το συγκεκριμένο θέμα, διάβασα πως οι αυστραλοί λένε "ναι" στο ξύλο! Για να είμαι ειλικρινής πάντως, δεν έχω φάει ξύλο ως παιδί. Όμως εγώ με το "κορασιδάκι" μου πολλές φορές χάνω την υπομονή μου. Δεν την έχω χτυπήσει ποτέ εάν το κάνω θα έχω αντίθετο αποτέλεσμα καθώς αντιδρά ακόμα κι όταν της υψώνω τον τόνο της φωνής μου, πόσο μάλλον αν την χτυπήσω.

Έχω ακούσει πολλούς γονείς να αναφέρουν πως όταν έδειραν το παιδί τους σταμάτησε να κάνει αταξίες ή άρχισε να τρώει το φαγητό του κλπ. Είμαι της άποψης να μην δέρνουμε τα παιδιά μας πάραυτα. Αν όμως κάποιοι δεν μπορούν να σταματήσουν, αρχίζουν να ξεφεύγουν όσο αφορά την άσκηση της βίας και πριν τα πράγματα φτάσουν σε υπερβολικούς ρυθμούς, καλό είναι να ζητήσουν βοήθεια από κάποιον ειδικό. Πολλοί γονείς λόγω της κούρασής τους από το πραγματικά δύσκολο πρόγραμμα τους δεν έχουν την απαιτούμενη υπομονή και καταφεύγουν στο ξύλο. Θα έπρεπε πρώτα να σκεφτούν πόσο κακό κάνουν στα παιδιά τους. Και φυσικά δεν εννοώ μόνο την ψυχολογική φθορά αλλά και την σωματική καταπόνηση σε περίπτωση που κατά λάθος ο γονέας χτυπήσει σε σημείο που ενδεχομένως θα προκαλέσει μεγάλο πόνο στο παιδί. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να εξαιρέσω εντελώς από τον προβληματισμό τούτο, τα περιστατικά βίας ως μέσω αντίδρασης και ξεσπάσματος. Θέλω να πιστεύω πως το ξύλο χρησιμοποιείται ως μέσο διαπαιδαγώγησης και οι εξαιρέσεις αφορούν ένα εντελώς διαφορετικό θέμα.

Μπορεί βία να ασκείται ακόμα και σήμερα -έστω σε μικρότερο βαθμό πάντως- από τους γονείς, είναι όμως σημαντικό να αναφέρουμε πως οι ψυχολόγοι αναφέρουν πως η σύγχρονη βία προς τα παιδιά μας είναι οι φωνές. Άλλωστε αν το σκεφτούμε καλύτερα η κοινωνία μας αποτελείται από ανθρώπους που κάποια στιγμή της ζωής τους, υπήρξαν θύματα βίας, ακόμα και για λόγους διαπαιδαγώγησης. Ενδεχομένως αυτός να είναι ένας από τους λόγους που συμπεριφέρονται έτσι. Ας φτιάξουμε μια πιο όμορφη Ελλάδα, μέσα από την σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας. Περιμένω τα δικά σας σχόλια πάνω στο πολύ σοβαρό ζήτημα της βίας ως μέσο διαπαιδαγώγησης των παιδιών μας. +Ioanna Mpourdouvali 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΒΙΑ ΩΣ ΜΕΣΟ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

EK-ΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ~ ένας θάνατος δύο διαφορετικές σκέψεις

μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα

Χαίρεται. Προβληματιζόμουν αρκετά τις τελευταίες ημέρες αναφορικά με το άρθρο μου. Ήμουν ανάμεσα σε διάφορα θέματα μέχρι που δύο γεγονότα με έκαναν να γράψω το παρόν. Είναι δύο λυπηρά γεγονότα που τις τελευταίες δύο εβδομάδες έχουν καρφωθεί μες στο μυαλό μου και την ψυχή μου. Το ένα αναφέρεται στον χαμό ενός μωρού λιγότερο από 2 βδομάδες εν ζωή και το άλλο στο χαμό μιας γιαγιάς σχεδόν 90 ετών. Μη με ρωτήσετε πως συνέδεσα αυτά τα δύο γεγονότα. Απλά είναι ο πόνος της μάνας και ο πόνος του παιδιού για την δεύτερή του μητέρα όπως συνήθιζε να αποκαλεί. 

Το όνειρο κάθε νέου ζευγαριού να αποκτήσει ένα μωρό να το φέρει στον κόσμο και εκείνο  να "χάνεται". Το όμορφο στολισμένο δωμάτιο να κατάλήγει σε ένα δωμάτιο λύπης γιατί όλα είναι εκεί εκτός όμως από το επιθυμητό. Από προσωπική μου εμπειρία και μόνο έχοντας μια αρκετά άσχημη εγκυμοσύνη δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα έχανα το μωρό μου. Και ο πόνος και η αγωνία γινόντουσαν δύναμη προκειμένου εκείνη, η "γιγαντούλα", όπως συνηθίζω να την αποκαλώ, να γεννηθεί. Ας γίνει ο πόνος τους και το κλάμα τους ένα τραγούδι που γλυκά κάθε βράδυ να νανουρίζουν τον άγγελό τους εκεί ψηλά. 

Δε θα αποκάλυπτα τόσο έντονα αυτές τις σκέψεις και ζητώ συγγνώμη για την συναισθηματική μου ένταση αλλά είναι ένας τρόπος εμείς οι γονείς που ο Θεός μας στέλνει γερά παιδιά, να τον ευχαριστούμε. Να συνεχίζουμε το δικό Του έργο μεγαλώνοντας γερά παιδιά τόσο ψυχικά όσο και σωματικά. Ας μην στεκόμαστε σε δικές μας στερήσεις μεγαλώνοντας και δικά μας απωθημένα τύπου "περπάτησε 10 μηνών ή μίλησε 12 μηνών" λες και δεν θα μιλήσει ή δε θα περπατήσει το παιδί μας. Ας είμαστε  ευγνώμονες και ας ρουφάμε το κάθε λεπτό μαζί τους όσο πιο ευχάριστα και διασκεδαστικά γίνεται. για εμάς τις μαμάδες που οι δουλειές του σπιτιού είναι μέρος της καθημερινότητας μας ας βρίσκουμε τρόπους να διασκεδάζουμε και να διδάσκουμε τα παιδιά μας. 

Θλίψη και πόνο μας προξενεί και ο χαμός της αγαπημένης μας γιαγιάς ή παππού. Γενικά όμως ο θάνατος είναι μέρος της ζωής μας και πρέπει να προετοιμάζουμε τα παιδιά μας για αυτόν. Κάποια στιγμή θα φύγουμε και εμείς. Οφείλουμε να μιλάμε στα παιδιά μας αληθινά για αυτό το γεγονός. Άλλωστε η λέξη θάνατος υπάρχει στα παραμύθια τους. Δε χρειάζεται να κρύβουμε στα παιδιά την αλήθεια. Η ειλικρίνεια είναι το μέσο επικοινωνίας με τα παιδιά μας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι και εκείνα θα θρηνήσουν και δεν είναι δύσκολο να το δούμε αυτό. Μερικές τέτοιες συμπεριφορές και αναλόγως την ηλικία που βρίσκεται το παιδί είναι αλλαγές στον ύπνο, στην διάθεση για τροφή, στη διάθεση για επικοινωνία και παιχνίδια κ.ο.κ. 

Ας σκεφτόμαστε ότι εμείς θρηνούμε αλλά εκείνα βλέποντας μας άσχημα δε μιλάνε και κατά συνέπεια δεν εκφράζουν λεκτικά τον πόνος του και δεν ζητούν βοήθεια από εμάς. Και σε αυτή την περίπτωση είναι χρέος μας να βοηθήσουμε και να νιώσουμε την ψυχολογία του παιδιού μας. Εις το επανειδείν. +Ioanna Mpourdouvali  

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΣΕ ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

EK-ΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ~ υπάρχουν και άλλα παιδάκια μαμά;

μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα

Καλή χρονιά και χρόνια πολλά. Είμαι παιδί μιας εξαμελούς οικογένειας και οφείλω να ομολογήσω ότι έχω μικρή διαφορά ηλικίας με τα αδέρφια μου με αποτέλεσμα πάντα να είναι για μένα φυσική συνέχεια της ζωής μου. Ουδέποτε αισθανθήκαμε ο ένας για τον άλλο ζήλια. Ρωτάω συχνά την μητέρα μου και απαντάει πάντα ότι κανένα από τα αδέρφια μου δε ζήλευε ο ένας τον άλλον. Και όμως μετά από επίσκεψη σε ένα φιλικό σπίτι με ένα άλλο παιδάκι άρχισα να βλέπω ότι όλα τα παιδάκια αναζητούν την αποκλειστικότητα.

Είμαστε λοιπόν σε ένα φιλικό σπίτι με ένα μωράκι μόλις 2 μηνών. Όταν ζήτησα από την μητέρα του μωρού να πάρω αγκαλίτσα το μωρό η κόρη μου 17 μηνών κατσούφιασε και άρχισε να επιζητά την αγκαλιά μου. Ήταν στα πόδια μου όπως στέκονται τα σκυλάκια και γρατζουνάνε τα πόδια του αφεντικού τους για να τα πάρουν μια αγκαλιά. Για να είμαι ειλικρινής δεν πιστεύω τόσο ότι είναι ζήλια αυτό που αισθάνθηκε η κόρη μου. Έχω την αίσθηση ότι κάθε παιδάκι θέλει την αποκλειστικότητα ειδικά τα παιδάκια που είναι τα πρώτα στην οικογένεια. Έχω ακούσει και πολλές ιστορίες για απίστευτες αντιδράσεις μεγαλύτερων παιδιών στα μικρότερα αδελφάκια τους. Άλλα ρίχνουν τα αδερφάκια τους από το ριλάξ, άλλα τα χτυπάνε, άλλα τους ετοιμάζουν βαλίτσες για να φύγουν από το σπίτι τους θεωρώντας ότι είναι επισκέπτες κοκ. 

Όταν γέννησα, μια μητέρα που είχε γεννήσει το δεύτερο μωρό της είχε πάρει ένα δώρο στο μεγαλύτερο παιδάκι της και θα του έλεγε ότι του το έφερε το αδερφάκι του. Οι ειδικοί αναφέρουν ότι δεν πρέπει να ενισχύουμε το συναίσθημα της ζήλιας άθελά μας αλλά αντιθέτως να ενισχύουμε την αγάπη και την φροντίδα προς τα μικρότερα αδέρφια. Καλό είναι να μην κάνουμε παρατηρήσεις του στύλ "ο αδερφός σου ποτέ δεν συμπεριφέρθηκε τόσο άσχημα" ή "ο αδερφός σου είναι πιο μελετηρός" διότι έτσι μπορεί η αθώα ζήλια να μετατραπεί σε μίσος. Να λέμε στο παιδί που ζηλεύει ότι το αγαπάμε πολύ και ότι αυτό δεν αλλάζει επειδή κάνει αταξίες. Να του δώσουμε το ρόλο του βοηθού μας και να επιβραβεύουμε κάθε καλή του πράξη τόσο απέναντί μας όσο και απέναντι στο αδερφάκι του. 

Άλλοι γονείς είναι έτοιμοι πολύ σύντομα να αποκτήσουν δεύτερο παιδάκι και άλλοι θέλουν να περάσει ένα εύλογο διάστημα προκειμένου  να ξαναμπούν σε αυτή την διαδικασία. Προσωπικά,  μη έχοντας βοήθεια από γιαγιάδες κτλ. είμαι υπέρ της άποψης ότι το πρώτο με το δεύτερο παιδάκι να έχουν τουλάχιστον τρία χρόνια διαφορά. Περιμένω σχόλια σας αλλά και προσωπικές σας εμπειρίες από τον ερχομό του δευτέρου παιδιού στο σπίτι αλλά και πως αντέδρασε το πρώτο. Εις το επανειδείν. +Ioanna Mpourdouvali 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

EK-ΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ~ χριστούγεννα και παιδί

μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα

Σε δύο εβδομάδες περίπου θα γιορτάσουμε την Γέννηση του Θεανθρώπου, τα Χριστούγεννα. Για τα παιδιά νομίζω ότι είναι η αγαπημένη τους γιορτή μιας και τα τελευταία χρόνια ιδιαίτερα τα καταστήματα φορούν τα γιορτινά τους πολύ νωρίτερα, η τηλεόραση διαφημίζει συνεχώς παιχνίδια και ταινίες με θέμα τα Χριστούγεννα και τον Άγιο Βασίλη και εκείνα περιμένουν πως και πως να έρθει ο Άγιος Βασίλης να τους φέρει το ποθητό τους δώρο.

Νομίζω ότι τα φετινά Χριστούγεννα που η οικονομική κρίση έχει αγγίξει τον καθένα μας οφείλουμε τουλάχιστον αυτές τις μέρες αντί να σκεφτόμαστε την κρίση και σε ότι δεν μπορούμε να αποκτήσουμε αλλά να αρκεστούμε σε αυτά που μπορούμε να αποκτήσουμε. Να αρκεστούμε στον ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά μας και στο οικογενειακό στόλισμα του σπιτιού. Στο δέντρο που κάθε χρόνο στολίζουμε και ας μην έχει καινούργια στολίδια , στα νόστιμα γλυκά που κάθε μαμά, όσο κουρασμένη και αν είναι, πάντα βρίσκει χρόνο για να φτιάξει. Να δώσουμε έμφαση στον λίγο ελεύθερο χρόνο που έχουμε για να επικοινωνήσουμε με τα παιδιά μας, με τους συγγενείς μας, με τους παππούδες και τις γιαγιάδες. Να ακούσουμε τα παιδιά μας μιας και κάθε μέρα όλο τρέχουμε, ας τους πούμε πόσο τα αγαπάμε, ας προσπαθήσουμε να τους δώσουμε όμορφες οικογενειακές στιγμές  με όμορφες αναμνήσεις. Να είναι αναμνήσεις που θα αναπολούν σε κάθε δύσκολη στιγμή μεγαλώνοντας και να παίρνουν δύναμη μέσα από αυτές.

Αν τους καλλιεργήσουμε το αίσθημα της προσφοράς. Ας τους δώσουμε την ευκαιρία και την επιλογή να προσφέρουν. Επιλέγοντας ρούχα, παπούτσια και παιχνίδια που δεν χρησιμοποιούν. Ας τους δώσουμε την ευκαιρία να τα προσφέρουν σε ιδρύματα, στην Εκκλησία, σε παιδιά που βρίσκονται στο δρόμο, σε φίλους από το σχολείο που γνωρίζουν ότι δεν έχουν όσα εκείνα. Ας τα βοηθήσουμε να μην σκέφτονται όσα θα ήθελαν να αποκτήσουν και δεν μπορούν αλλά να είναι ευγνώμων για όσα έχουν. Ας τους μιλήσουμε για την δική μας καθημερινή προσφορά απέναντί τους και ας τους πούμε ότι για εμάς ο Άγιος Βασίλης μας έφερε εκείνα, μια κούκλα ή έναν κούκλο, και εμείς παίζουμε μαζί τους το πιο όμορφο παιχνίδι που ο Θεός έφτιαξε: διαμορφώνουμε έναν άνθρωπο. Ας τους πούμε ότι Χριστούγεννα είναι η αγάπη και όχι η καταναλωτική μανία. Χριστούγεννα είναι η οικογένεια, ο Χριστός και η αγάπη. Καλά Χριστούγεννα σε κάθε σπίτι σε κάθε καρδιά να φωλιάσει μέσα ο Θεάνθρωπος (Χ)

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

EK-ΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ~ οικονομική κρίση και παιδιά

μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα

Χαίρεται. Ένα μεσημέρι κοίμιζα την μικρούλα μας κάνοντας την βόλτα με το καρότσι της στους διαδρόμους της πολυκατοικίας και συνάντησα μια φίλη και γειτόνισσα η οποία με κοίταξε πολύ συμπονετικά και μου είπε "τι κάνει ένας γονιός για μια ανατροφή". Πολλά κάνουμε όλοι οι γονείς για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας και η αλήθεια είναι ότι δε θέλουμε να τους στερήσουμε το παραμικρό. Θέλουμε όσα δεν είχαμε εμείς να έχουν εκείνα και αν γίνεται και κάτι παραπάνω. Δεν το κάνουμε γιατί θέλουμε να τα κακομάθουμε απλά είναι στη φύση του γονέα να μη θέλει να βλέπει το παιδί του στεναχωρημένο και στερημένο σε σχέση με τα άλλα παιδιά. Στερούμαστε οι γονείς για να έχουν τα παιδιά μας τα καλύτερα, όμως τι συμβαίνει όταν οι γονείς δεν μπορούν πια να προσφέρουν στα παιδιά τους αυτά που επιθυμούν; Πως αισθάνονται και οι δύο πλευρές;

Έχω προβληματιστεί πάρα πολύ από συζητήσεις μεταξύ φίλων για το τι πλέον αδυνατούν να προσφέρουν την ποιότητα ζωής που ως τώρα προσέφεραν στα παιδιά τους. Παιδιά που οι γονείς τους έχασαν τις δουλειές τους  και εκείνα βρέθηκαν αντιμέτωπα με προβλήματα τύπου: "θα μπορέσει να ξαναεργαστεί ο μπαμπάς"; Παιδιά που αισθάνονται άσχημα διότι δεν μπορούν πλέον να αγοράσουν όσα μέχρι πριν από λίγο καιρό μπορούσαν. Και από την άλλη παιδιά που αισθάνονται τύψεις και ενοχές που πάνε φροντιστήρια, που έχουν palystation και πρώτης τεχνολογίας κινητά, παιδιά που πουλάνε πολλές φορές τα αγαπημένα τους αντικείμενα προκειμένου να βοηθήσουν τις οικογένειες τους. Κι ύστερα είναι οι γονείς που μαζί με τα παιδιά στρέφονται μέσα στην οικογένεια, προτιμούν το οικογενειακό περιβάλλον αντί τα καφέ και τις ταβέρνες, γονείς και παιδιά περνούν περισσότερο χρόνο μαζί κάτι που μέχρι πρότινος δε συνέβαινε. Και φτάσαμε στο σημείο να μιλάμε για οικονομική κρίση ενώ μέχρι πρότινος μιλούσαμε για κρίση ηθών.

Είναι γεγονός πως μαζί με μας, η κρίση μας αναγκάζει να αλλάξουμε συνήθειες και να επαναπροσδιορίσουμε ανάγκες και προτεραιότητες. Η διαδικασία αυτή όμως για τα παιδιά που δεν χαρακτηρίζονται από ρεαλισμό είναι διαφορετική και ποικίλει ανάλογα με την ηλικία τους. Τα μικρά παιδιά ίσως επωφεληθούν από μια πιο οικογενειακή ατμόσφαιρα μέσα στο σπίτι, ίσως όμως τους είναι πιο δύσκολο να κατανοήσουν πως δεν μπορούν να αποκτήσουν κάποιο παιχνίδι. Αντίθετα τα παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας ίσως αντιδράσουν βλέποντας πως δεν μπορούν να εντυπωσιάσουν την κοπέλα τους, πως δεν μπορούν να ακολουθήσουν σε δραστηριότητες την υπόλοιπη παρέα και πως έχουν δύο γονείς που είτε κάθονται σπίτι (λόγω ανεργίας) είτε εργάζονται χωρίς να πληρώνονται. Παράλληλα όμως σε αυτήν την ηλικία ο νέος έχει περισσότερη κατανόηση και καλύτερη αντίληψη της διαχείρισης των οικονομικών πόρων. Σε αυτό πρέπει να συνδράμετε κι εσείς. Μην τα αφήνετε εκτός. Βάλτε τα στον κόσμο της κρίσης, των δυσκολιών και των απλήρωτων λογαριασμών. Θα τα κάνετε περισσότερο υπεύθυνα. 

Μιλήστε με τα παιδιά σας αν προτιμούν το τώρα ή το πριν. Αν αυτή η οικονομική περιπέτεια θεωρούν ότι τα ωρίμασε και τα διαπαιδαγώγησε. Ρωτήστε τα πως αισθανόντουσαν όταν οι τράπζες σας ενοχλούσαν για ανεξόφλητα δάνεια ή ακόμα και όταν δυσκολευτήκατε να μαγειρέψετε κάτι προκειμένου να καθίσετε να φάτε στο μεσημεριανό σας τραπέζι. Ας μάθουμε τα παιδιά μας να αγωνίζονται για να επιβιώνουν σε αυτή τη ζωή και ότι τα αγαπάμε πολύ και να μην αισθάνονται άσχημα υπό τις τρέχουσες συνθήκες. Ότι εκείνα είναι για μας η ελπίδα μας και ο λόγος που αγωνιζόμαστε και πάλι. Περιμένω προσωπικές σας εμπειρίες. Εις το επανιδείν (Χ)

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

EK-ΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ~ προστατεύω τον εαυτό μου

μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα

Συνηθίζω να μιλάω πάντα και να ενημερώνομαι για το τι οφείλουν να κάνουν οι γονείς ώστε να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά. Συζητώντας με άλλους γονείς αντιλαμβάνομαι τη διαφορετικότητα ως προς τον τρόπο ανατροφής των παιδιών. Άλλοι τους συμπεριφέρονται από μωρά σαν να είναι μεγάλα παιδιά, άλλοι τα υπερπροστατεύουν και με το παραμικρό τρέχουν σε παιδοψυχολόγους για να πάρουν την γνώμη τους και δυστυχώς δεν έχουν στο μυαλό τους την μοναδικότητα του κάθε παιδιού, άλλοι συγκρίνουν συνεχώς τα παιδιά τους με τα παιδιά φίλων ή με μεγαλύτερα αδελφάκια κ.ο.κ. Αυτόν τον μήνα θα ήθελα να μιλήσουμε στα παιδιά μας για το πως να προστατεύουν τα ίδια τον εαυτό τους σε πολλά επίπεδα. Από τον τρόπο υγιεινής τους έως και σωματικής προφύλαξης από τρίτους.

Δυστυχώς οι αρρώστιες δεν λείπουν από τη ζωή μας και ιδιαίτερα σε χώρους κλειστούς με πολλά παιδάκια όπως είναι τα σχολεία, συνεχώς αναπτύσσονται μικρόβια και ιώσεις με αποτέλεσμα γονείς και παιδιά να ταλαιπωρούνται. Μερικά απλά βήματα που μπορούμε να μάθουμε στα παιδιά μας να ακολουθούν, ίσως αποβούν σωτήρια για την υγεία τους. Ας τα μάθουμε να πλένουν πάντα τα χεράκια τους όταν πάνε στην τουαλέτα και ας παροτρύνουν τους φίλους τους να κάνουν το ίδιο. Ας τα μάθουμε από μικρά όταν φτερνίζονται να βάζουν μπροστά στο στοματάκι τους τα χεράκια τους για να μην πετάγονται σταγονίδια με αποτέλεσμα να αρρωστήσουν τα άλλα παιδάκια. Ας τους πούμε ότι υπάρχουν μικρόβια που μολύνουν τον οργανισμό και ότι αν έχουμε μια πληγή ανοιχτή είναι δυνατόν, αν δεν περιποιηθούν σωστά την πληγή τους και την ενοχλούν συνεχώς, να μολυνθούν. Ας τους εξηγήσουμε με απλά λόγια ότι μπορεί να έχουν πυρετό ή πονοκέφαλο αν αρρωστήσουν από κάποιο παιδάκι που μπορεί να φτερνίστηκε κοντά τους και δεν έβαλε μπροστά στο στοματάκι του τα χεράκια του και αν έχει ξανασυμβεί να του θυμίσουμε πως αισθανόταν εκείνο εκείνη τη φορά. Ας τους δείξουμε ένα σφράγισμα που έχουμε εμείς και ας τους πούμε ότι συνέβη επειδή δεν πλέναμε σωστά τα δόντια μας όταν ήμασταν μικροί και ας τους πούμε την εμπειρία μας σχετικά με αυτό το δόντι, όπως πόσο πονέσαμε κ.ο.κ. Ας τα μάθουμε πως να πλένει σωστά τα χεράκια του και να πετάει το χαρτομάντιλο που χρησιμοποίησε διότι έτσι προστατεύει τους συμμαθητές του σε περίπτωση που το ίδιο είναι άρρωστο. Ας το μάθουμε να μην ανεβαίνει με τα παπούτσια πάνω στο κρεβάτι και στους καναπέδες τους σπιτιού διότι με τα παπούτσια μας περπατάμε έξω στους δρόμους που είναι βρώμικα. Ας τα μάθουμε να είναι υπεύθυνα σε αυτό το κομμάτι όχι μόνο για τα ίδια αλλά και για τους φίλους τους. 

Όσον αφορά την προστασία τους από τρίτα πρόσωπα καλό θα είναι να τους μάθουμε να ζητήσουν βοήθεια και να φωνάξουν αν παρατηρήσουν ένα πρόσωπο να τα ακολουθεί σε όλη τους τη διαδρομή. Αν πάει να τα βάλει μέσα στο αυτοκίνητό τους με τη βία να φωνάξουν όσο πιο δυνατά μπορούν. Ας βεβαιωθούμε ότι γνωρίζουν όλα τα τηλέφωνα μας από έξω σε περίπτωση που χαθούν και δε γνωρίζουν που βρίσκονται. Ας τα μάθουμε από πολύ μικρά να είναι παρατηρητικά και να μην πανικοβάλλονται. Ας τα μάθουμε να μας μιλούν για οποιαδήποτε συμπεριφορά θεωρούν ότι τα προσβάλλει, είτε στην μαμά είτε στον μπαμπά ή και στους δύο μαζί είτε από μεγαλύτερα παιδάκια είτε από συγγενικά πρόσωπα είτε και από τους δασκάλους τους. Σε επόμενο άρθρο μου θα ήθελα να αναφερθώ για τη βία μέσα στα σχολεία. Περιμένω σχόλια σας αλλά και εμπειρίες παιδιών σας κατά πόσο θεωρείτε ότι σκέφτονται τους συμμαθητές τους και θέλουν να τους προφυλάξουν ή τους φοβούνται και σιωπούν. Εις το επανειδείν (Χ)

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

EK-ΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ~ πίσω στα θρανία

  

μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα

Μια τυπική ημέρα ξεκίνησε. Ετοιμαστήκαμε για τη δουλειά αφού προηγουμένως κάναμε μια στάση στην μαμά μου για να αφήσουμε το μωρό. Και όμως στους δρόμους κάτι συνέβαινε. Μια κίνηση πολύ έντονη που θύμιζε τις χειμωνιάτικες βροχερές ημέρες. Κατευθύνομαι προς τη δουλειά μου και περνάω έξω από ένα νηπιαγωγείο και βλέπω ένα θλιμμένο αγοράκι να έχει κολλημένο το προσωπάκι του στο παράθυρο του νηπιαγωγείου και να κλαίει. Εκεί συνειδητοποίησα τι συνέβαινε. Τα σχολεία είχαν ανοίξει! Στο κέντρο της πόλης οι πιο μεγάλοι μαθητές ζούσαν με τον δικό τους τρόπο την έναρξη των σχολείων. Χαμόγελα και προσδοκίες ή απλά χαρά γιατί ξανάσμιγαν με τις παρέες τους; 

Δε ξέρω που να πρωτοσταθώ και τι να αναφέρω σχετικά με την πρώτη μέρα στο σχολείο όποιο και αν είναι αυτό. Είτε είναι παιδικός σταθμός, είτε νηπιαγωγείο, είτε δημοτικό, είτε γυμνάσιο είτε λύκειο. Σίγουρα το κάθε ένα στάδιο τόσο για τους γονείς όσο και για το παιδί έχει τις δικές του δυσκολίες και ανησυχίες. Είχα σκοπό να γράψω κάτι για τα μεγάλα παιδιά αλλά εκείνη η φατσούλα με γέμισε πολλά συναισθήματα αλλά και ανησυχίες. Σκεφτόμουν το πως αισθανόταν το παιδί αλλά και η μαμά ή ο μπαμπάς όταν το έβλεπαν έτσι. Έσπευσα να ενημερωθώ για το πως πρέπει να αντιδράσουμε όταν αφήνοντας το παιδάκι μας στο σχολείο εκείνο αρχίσει να κλαίει. 

Οι ειδικοί αναφέρουν ότι η όλη διαδικασία δεν πρέπει να καθυστερεί διότι όσο διάστημα παραμένουμε στον παιδικό σταθμό εκείνο θα αρχίσει να κλαίει γνωρίζοντας ότι θα το αφήσουμε εκεί και ότι θα επιστρέψουμε μετά από κάποιο χρονικό διάστημα να το πάρουμε. Συμβουλεύουν τους γονείς να είναι τυπικοί στο χρόνο προσέλευσης αλλά και αποχώρησης από το σχολείο διότι αν αργήσουν δε θα έχουν το πρωϊνό καλωσόρισμα που τα άλλα παιδάκια είχαν από τη δασκάλα τους, δε θα είναι εκεί όταν θα τους ενημερώσει εκείνη για τις δραστηριότητες της ημέρας και έτσι θα αρχίσουν να αισθάνονται εκτός ομάδας. Καλό είναι επίσης τα όποια άγχη και ανησυχίες των γονέων όσον αφορά την ένταξη του παιδιού τους στο νέο περιβάλλον να μην τα δείχνουν διότι το παιδί τα νιώθει και το επιβαρύνουν. 'Ενα τηλεφώνημα στο σχολείο για το πως είναι το παιδί μας θα λύσει τις ανησυχίες μας. Καλό είναι επίσης να αποφεύγουμε συγκρίσεις τύπου "είδες ότι ο Γιωργάκης δεν κλαίει"; διότι βάζουμε το παιδί μας στη διαδικασία να σκεφτεί αρνητικά για τον εαυτό του και γιατί εκείνο δεν προσαρμόζεται εύκολα κτλ. 

Αντιθέτως καλό είναι να προσπαθήσουμε να χτίσουμε μια σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ δασκάλας και παιδιού. Να του πούμε ότι για όση ώρα είναι στο σχολείο, ότι θέλει μπορεί να ρωτάει τη δασκάλα του και ότι εκείνη θα το βοηθήσει στις ανάγκες που δεν μπορεί μόνο του να κάνει και εμείς το βοηθούσαμε όλο αυτόν τον καιρό. Επίσης να το χαιρετήσουμε και να του πούμε ότι θα περάσουμε να το πάρουμε π.χ. στις 12 και να τηρήσουμε τον λόγο μας. Να του πούμε ότι μετά θα του έχουμε μαγειρέψει το αγαπημένο του φαγητό και ότι θα παίξουμε μαζί το απόγευμα. Να το παροτρύνουμε να μιλάει και να αναπτύσσει σχέσεις με τα υπόλοιπα παιδάκια της τάξης του και να του δίνουμε ιδέες για τυχόν συζητήσεις που μπορεί να κάνουν όπως ποιο είναι το αγαπημένο τους παιχνίδι, το αγαπημένο τους τραγούδι, ο αγαπημένος του χορός κτλ. Να του δώσουμε να καταλάβει αν επιμένει ότι η τάξη έχει μια δασκάλα και πολλά παιδάκια και ότι εμείς δεν έχουμε θέση μέσα στην τάξη καθώς και ότι η δασκάλα του είναι εκεί χωρίς την δική της μαμά.

Και κάτι για να νιώσουμε όλοι οι γονείς καλύτερα: οι ειδικοί αναφέρουν πως το γεγονός ότι τα παιδιά μας κλαίνε και δε θέλουν να μας αποχωριστούν είναι σημάδι μιας καλής και δυνατής σχέσης που έχουμε αναπτύξει. Και κάτι για να γελάσουμε: μια μαμά ρώτησε το παιδί της πως πέρασε στο σχολείο, αν γνώρισε κάποιο παιδάκι και τι έλεγαν και η απάντησή του ήταν ότι έκλαιγαν όλη μέρα! Υπομονή λοιπόν σε γονείς, παιδιά και φυσικά στους νηπιαγωγούς και παιδαγωγούς. Καλή και ευλογημένη χρονιά μέσα από όλες τις δυσκολίες. Περιμένω σχόλια σας και φυσικά δικές σας εμπειρίες (Χ)

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

εκ-παιδεύovτας το αύριο ~ επιλέγοντας το σωστό ντύσιμο

μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα

Χαίρεται! Κάτι που δεν με απασχολούσε ποτέ ιδιαιτέρα,από τότε που γεννήθηκε η Δέσποινα και πολύ περισσότερο μεγαλώνοντας είναι το ντύσιμο της, ουσιαστικά η σωστή επιλογή ρούχων. Από το αν θα είναι ζεστό ή αέρινο αυτό που φοράει, αναλόγως την εποχή, από το αν θα έχω μαζί μου ένα ζακετάκι για την βραδινή δροσούλα όταν είμαστε εκτός, ένα δεύτερο ρούχο σε περίπτωση που έχουμε κάποιο ατύχημα ταΐζοντάς την ή και ένα κουβερτάκι ή σεντονάκι σε περίπτωση που θέλει να κοιμηθεί.

Συζητώντας με μητέρες που έχουν μεγαλύτερα παιδιά μου λένε ότι μεγαλώνοντας το πρόβλημα γίνεται εντονότερο. Ότι πρέπει να αγοράζουμε ρούχα που το παιδί θα αισθάνεται άνετα παίζοντας, ουσιαστικά να μπορεί να κινείται εύκολα και να μην είναι στενά ή πολύ ζεστά ειδικά αν είναι μέσα στον χώρο του σχολείου που κινούνται πολύ. Επίσης να είμαστε προσεκτικοί για να μην γίνει κάποιο ατύχημα σε σχέση με τα ρούχα που φοράει. Τις προάλλες φορούσα ένα μπλουζάκι στην μικρή που είχε κουμπιά και εκείνη παίζοντας τα έβγαλε και την έπιασα να πάει να τα βάλει στο στόμα της. Και όλα αυτά μέχρι να έχει τη δική του άποψη το παιδί για το ντύσιμό του. Αν αρχίσει να λέει τι θέλει να φοράει οι ειδικοί προτείνουν η επιλογή ρούχων να γίνεται από το βράδυ για να αποφευχθούν τυχόν πρωινά προβλήματα και εντάσεις. Καλό θα είναι να δίνουμε επιλογές στο παιδί μας μεταξύ δύο ή τριών ρούχων και να επιλέγει μεταξύ των τριών. Αν ωστόσο επιμένει κατά τη διάρκεια της αγοράς των δικών του ρούχων καλό είναι να το αφήνουμε να επιλέγει μεταξύ κάποιων ρούχων για να αισθάνεται ότι συμμετέχει και εκείνο σε κάτι που το αφορά.

Για να είμαι ειλικρινής θεωρώ ότι μεγαλώνοντας “επιβάλλουν” το γούστο τους και εμείς πρέπει να του δείχνουμε το σωστό δρόμο για σωστές επιλογές χρωμάτων. Ε, όπως και να το κάνουμε να του δίνουμε επιλογές αλλά για κάτι που συνδυάζεται. Καλή υπομονή με τα μικρά σας αγγελούδια και με τα πιο μεγάλα που θέλουν να έχουν την άποψή τους και σε αυτό το θέμα. Περιμένω σχόλια σας και εμπειρίες σας ως παθούσες και μαθούσες επί του θέματος.

---

εκ-παιδεύοντας το αύριο ξανά μαζί σας την Παρασκευή
14 Σεπτεμβρίου και κάθε δεύτερη Παρασκευή του μήνα στις 12:00

 Διαβάστε περισσότερα.. »

εκ-παιδεύovτας το αύριο ~ βαπτίστηκε η δούλη του θεού

μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα

Μεγάλη χαρά σε ουρανό και γη όταν ένα παιδί γεννιέται πόσο μάλλον όταν ένα παιδί βαπτίζεται. Μεγάλη χαρά σε όλη την οικογένεια που ανήμερα της Παναγίας το μικροσκοπικό μας αγγελούδι έγινε χριστιανή ορθόδοξη παρουσία Θεού και ανθρώπων.

Δε ξέρω αν αυτό που θέλω να σας περιγράψω είναι το όμορφο της φόρεμα, τα όμορφα της παπούτσια, τους χορούς και τα τραγούδια και την ωραία δεξίωση όσο αυτό που θέλω είναι να σας περιγράψω τη διαφορά που είδα στο παιδί αφού βαπτίστηκε. Μετά από μια βδομάδα που το παιδί ήταν μέσα σε υπερένταση, εκνευρισμό και μουρμούρα ακόμα και την ημέρα της βάφτισης της αφότου έγινε το μυστήριο το παιδί άλλαξε. Η μουρμούρα και η γκρίνια καλύφθηκε από ένα γλυκό και ήρεμο χαμόγελο και από μια αγκαλιά που ευχαρίστως ήθελε να χαρίσει σε όλο τον κόσμο. Μια γλυκιά αρμονία υπήρχε στις κινήσεις της και στο πρόσωπό της και η διάθεσή της απόλυτα ευχάριστη. Το νανούρισμα της ήταν τα τραγούδια ή ο άγγελος που εκείνη την μέρα ήρθε κοντά της και την αγκάλιασε; Άραγε τι ήταν αυτό που για πάνω από 5 ώρες την έκανε να κοιμηθεί χωρίς να ενοχληθεί από κανέναν θορυβώδη παράγοντα;

Εβαπτίσθη, εφωτίσθη έλαβε πνεύμα άγιο και φάνηκε αμέσως; Από εκείνη την μέρα μας φαίνεται διαφορετική. Βλέπουμε το διαπεραστικό της βλέμμα και ένα πρόσωπο να φεγγοβολά και ένα πιο μεγάλο παιδάκι να συμβιώνει μαζί μας. Ο μπαμπάς της λέει ότι ομόρφυνε. Ότι και αν συνέβη με συγκινεί το μικρό μου Δεσποινάκι. Περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία να μου πείτε πως βιώσατε την βάπτιση του παιδιού σας. Εις το επανειδείν.

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας

 Διαβάστε περισσότερα.. »

εκ-παιδεύovτας το αύριο ~ πολύ νωρίς για το μέλλον

μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα

Πλησιάζοντας τα πρώτα γενέθλια του μωρού μου σε μόλις δύο ημέρες, αναρωτιέμαι πως πέρασε κιόλας ένας χρόνος! Πιστέψτε με, το ταξίδι δεν ήταν σύντομο, είχε και έχει πολλές δυσκολίες, πολλές εκπλήξεις, πολύ κούραση και ελάχιστο ύπνο. Φυσικά τίποτα δεν συγκρίνεται με την ικανοποίηση που παίρνω κάθε φορά που την βλέπω να μου γελάει, να με φιλάει και να αισθάνομαι πως με έχει ανάγκη όντας ακόμα τόσο εξαρτημένη από εμένα.

Ένας χρόνος λοιπόν πέρασε, όμως εννοείται πως είμαστε ακόμα στην αρχή. Τι μπορεί να σκέφτεται ή να προσδοκά ένας γονιός για το μέλλον ενός παιδιού που μεθαύριο θα σβήσει το πρώτο του κεράκι; Και ειδικά στις μέρες μας; Προφανώς θα ήμουν εκτός τόπου και χρόνου αν άρχιζα να αραδιάζω ελπίδες για μια γιατρό ή δικηγόρο όπως ως τώρα έκαναν οι γονείς. Οι καιροί είναι δύσκολοι οικονομικά και κοινωνικά. Τα παιδιά σήμερα είναι εκτεθειμένα σε ένα σωρό υλικούς, ψηφιακούς κινδύνους και εθισμούς. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ (ως τώρα) είναι πολύ εύκολο ο... “σωστός δρόμος” να λυγίσει καθώς η παραπληροφόρηση και η υπερπληροφόρηση έρχονται στα παιδιά μας τόσο εύκολα και προσιτά!

Κρίνοντας από τις εποχές που ζούμε, θα έλεγα πως θα έπρεπε να μου αρκεί να δω το παιδί μου να μεγαλώνει με υγεία, μακριά από εθισμούς που βλέπουμε σήμερα σε νεαρά παιδιά (κάπνισμα, αλκοόλ, παραμέληση μαθημάτων, ναρκωτικά κλπ.) Νομίζω πως με βάση τα δεδομένα θα πρέπει να ελπίζω σε πράγματα που το παιδί μου πρέπει να αποφύγει, πολύ περισσότερο απ’ ότι να πετύχει. Άλλωστε είμαι βέβαιη πως αν το παιδί μου παραμένει μακριά από τις σειρήνες της διαφθοράς, μπορεί και θα πετύχει πολλά πράγματα. Το ποια θα είναι αυτά, το αφήνω σε εκείνη και Τον Θεό.

Εσείς τι προσδοκίες έχετε από τα παιδιά σας;

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας

 Διαβάστε περισσότερα.. »

εκ-παιδεύovτας το αύριο ~ τρεχάτε ποδαράκια μου

μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα

Οι περισσότεροι γονείς αισθάνονται μοναδικά όταν βλέπουν για πρώτη φορά το παιδί τους να περπατά και νιώθουν ότι σιγά-σιγά το παιδί ελευθερώνεται και μπορεί και μόνο του να πιάσει το αντικείμενο που έριξε ή να πάει κάπου που εκείνο θέλει. Από την άλλη αισθάνονται και φόβο ή ανασφάλεια μήπως χτυπήσει, μήπως πιάσει κάτι που δεν πρέπει κτλ. Και σε αυτό το στάδιο η ζωή των γονιών επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό.

Από τότε που άρχισε η μικρή μας να περπατάει η ζωή μας όταν βγαίνουμε έξω έχει αλλάξει. Από ένα μικρό “τσουβαλάκι” που κρατούσαμε αγκαλίτσα ή καθόταν στο καροτσάκι της, τώρα τρέχουμε από πίσω της. Θέλει να αγγίζει τα πάντα, να χτυπάει παλαμάκια και να χορεύει όταν πάμε σε κέντρο που έχει μουσική και φυσικά εμείς είμαστε από πίσω της ως άγρυπνοι φρουροί. Σπάνια καθόμαστε με τον άντρα μου στο τραπέζι και οι δύο όταν βγαίνουμε έξω γιατί ο ένας ξεκουράζει τον άλλον, ο ένας ταΐζει τον άλλον και κάπου-κάπου της δίνουμε να κρατάει κάτι με τα χεράκια της για να απασχολείται και να καθόμαστε και οι δυο μας. Οι περισσότερες μητέρες σπάνια αφήνουν τα παιδιά τους ελεύθερα σε δημόσιους χώρους γιατί φοβούνται όχι μόνο μήπως χτυπήσουν αλλά και για άλλους παράγοντες όπως μήπως κάποιος τα απαγάγει ή τα παρενοχλήσει είτε σεξουαλικά είτε ψυχολογικά.

Οι ειδικοί λένε ότι πρέπει να αφήνουμε τα παιδιά μας ελεύθερα και να τα παροτρύνουμε να απομακρύνονται από κοντά μας σε μια απόσταση ασφαλείας φυσικά, να συγκρούονται με άλλα παιδάκια γιατί έτσι μαθαίνουν τον κίνδυνο και ωριμάζουν γρηγορότερα. Εύχομαι να μπορείτε να ευχαριστηθείτε αυτή την όμορφη αλλά και συνάμα δύσκολη και κουραστική περίοδο της ζωής του παιδιού σας. Και να έχετε δύναμη να τρέχετε και να τα κυνηγάτε. Καλό απόγευμα!!!

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας

 Διαβάστε περισσότερα.. »

εκ-παιδεύovτας το αύριο ~ πρώτα γενέθλια

μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα

Την προηγούμενη Πέμπτη γιορτάσαμε τα πρώτα γενέθλια της μικρής μας και γέμισα με όλα εκείνα τα συναισθήματα που μπορεί να έχει ένας γονιός. Την κοιτούσα και σκεφτόμουν πόσο πολύ μεγάλωσε, πότε πέρασε ένας χρόνος που η ζωή μας άλλαξε εντελώς.
 

Που τα ξενύχτια για να βγούμε με την παρέα μας αντικαταστάθηκαν με τα ξενύχτια του κλάματος, του ταΐσματος κτλ.  Που πλέον σημασία δεν έχει πως είμαστε εμείς αλλά πως είναι εκείνη, αν εκείνη περνάει καλά και αν εκείνη έχει φάει. Αν εκείνη ξεκουράστηκε και αν εκείνη έχει ανάγκη από κάτι. Και όλα τα παραπάνω όχι γιατί παραμελούμε τους εαυτούς μας αλλά γιατί εμείς πρέπει να σκεφτούμε για εκείνη. Γιατί εκείνη δεν μπορεί να ζητάει απόλυτα όλα όσα χρειάζεται και όλα όσα έχει ανάγκη.

Σκέφτομαι αν όλα τα παραπάνω αλλάζουν μεγαλώνοντας το παιδί μας, με τη λογική ότι εκείνη μπορεί απόλυτα να εκφραστεί ή αντιθέτως μεγαλώνουν. Αν πλέον οι ανάγκες επιβίωσης αντικαθίστανται με άλλες πιο βαθιές ανάγκες που έχουν να κάνουν με τη ψυχοσύνθεση του παιδιού μας ή εν τέλει γινόμαστε σαν τις μαμάδες μας που σχεδόν η πρώτη τους ερώτηση είναι “έφαγες σήμερα”;

Πράγματι η ζωή άλλαξε, σίγουρα κουραζόμαστε περισσότερο και αγωνιούμε περισσότερο όμως υπάρχει μέσα στην μέρα αυτή η μαγική στιγμή που σου χαμογελάει, που σε αγκαλιάζει, που σε φιλάει, που σε εκπλήσσει και προσπαθεί να σε κατακτήσει, που δεν αντικαθίστανται με τίποτα. Που η ματιά της είναι γεμάτη αγάπη και στοργή νιώθοντας απόλυτα το πόσο πολύ μας αγαπάει χωρίς δεύτερες σκέψεις, κάτι απόλυτα μοναδικό. Εύχομαι η κάθε μέρα με τα παιδιά μας να είναι απόλυτα μοναδική και όμορφη όπως και εκείνα. Να τα χαιρόμαστε και να μας χαίρονται και να δημιουργήσουμε όσο το δυνατόν πιο όμορφο κόσμο  μπορούμε για να τα μεγαλώσουμε.

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας

 Διαβάστε περισσότερα.. »