KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ~ τι είναι η έμπνευση

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

έμπνευση

*είπαν για την έμπνευση*

Σιχαίνομαι που γράφω αυτές τις λέξεις εδώ πέρα, γιατί πολύ απλά δεν θα έπρεπε να είναι δικές μου. Σιχαίνομαι που γράφω αυτές τις λέξεις εδώ πέρα, διότι δεν θα έπρεπε καν να γράφω. Δεν έχω διάθεση, δεν έχω σκέψεις, δεν έχω έμπνευση.

Μα για μισό λεπτό: Τι είναι επιτέλους αυτή η έμπνευση; Σε μία αναδρομή της ιστορίας συναντάμε άπειρους καλλιτέχνες που άλλοτε έμειναν στην ιστορία για τις απόψεις τους, άλλοτε για τις δράσεις τους, την ζωή τους και τις σχέσεις τους κι άλλοτε για τα έργα τους. Είναι πολύ ενδιαφέρον να αναζητούσαμε τις πηγές έμπνευσης όλων αυτών των προσωπικοτήτων και ιδιόρρυθμων χαρακτήρων. Για κάποιους η πηγή της έμπνευσης είναι μία γυναίκα, ένα τοπίο, ένα συναίσθημα ή ένα βίωμα. Για κάποιους άλλους αρκεί η δημιουργικότητα, η φαντασία, τα όνειρα και οι σκέψεις. Κάποιοι κατακρίθηκαν για τις εμπνεύσεις τους κι άλλοι έτυχαν αντικείμενο θαυμασμού.

Τελικά ποια είναι αυτή η έμπνευση που ωθεί έναν καλλιτέχνη σε τόσο ακραίες αντιδράσεις, τόσο κυκλοθυμικές συμπεριφορές; Δεν τιθασεύεται; Δεν ελέγχεται; Και που μπορεί κανείς να την βρει; Κι όταν την βρει; Μπορεί να τελειώσει; Να ολοκληρωθεί; Ακόμα κι αν πιεστεί κανείς, ακόμα κι αν ζοριστεί να στραγγίσει τον σπόγγο της έμπνευσης, μπορεί κάποια στιγμή να στερέψει; Κι αν ναι, τότε τι γίνεται; Ο καλλιτέχνης σταματάει να είναι καλλιτέχνης; Αναζητά μία κοινή μοίρα, μία καθημερινότητα χωρίς έστω μία μικρή διέξοδο; Ρίχνει την ταφόπλακα με το σπρώξιμο μιας δικαιολογίας περί έμπνευσης;

Κι αν όλα αυτά συμβούν, τι μένει σε εμάς τους υπόλοιπους; Μία αναδρομή στις προηγούμενες δημιουργίες του και μία ανούσια αναπόληση σε αυτές; Χάνονται οι προοπτικές και οι ελπίδες; Μη! Μην αφήνετε να χαθεί η έμπνευση. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ANAZHTΩΝΤΑΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΜΠΝΕΥΣΗ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ~ αποχαιρετισμός;

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

αποχαιρετισμός;

Κυματίζω σκέψεις με μεγάλη δυσκολία κι αναρωτιέμαι πως έχασα την ικανότητα να αντιλαμβάνομαι και να περιγράφω τα βαθιά μου συναισθήματα, αυτά που με συγκλονίζουν, αυτά που αποτυπώνονται σαν σκαλιστά γράμματα στον πάπυρο της ψυχής. Συναισθήματα γεννιούνται μέσα από εντυπώσεις κι οι εντυπώσεις δεν χρειάζεται να είναι πάντα μεγάλες ή ασυνήθιστες. Ακόμα και η απαρατήρητη εισπνοή κι εκπνοή μπορεί να δημιουργήσει μια εντύπωση που θα βάλει σε κίνηση τη ρόδα των σκέψεων. Ήμουν τυχερός που σ’ ένα μικρό παράθυρο της ζωής μου μπόρεσα να κοιτάξω, ν’ ακούσω και να μυρίσω με την ψυχή κι όχι με τα μάτια, τ’ αυτιά και τη μύτη μου. Μπόρεσα ν’ ακούσω τα μυστικά που ψιθυρίζουν τα φύλλα όταν χορεύουν στο άγγιγμα του αγέρα. Μπόρεσα να δω το παιχνίδι μιας ηλιαχτίδας καθώς έλουζε απαλά τη γη. Μπόρεσα να μυρίσω το γλυκό άρωμα λεμονανθών πάνω σε μακριά ζαρτά μαλλιά.

Και τώρα σαν καλός κι υπάκουος στρατιώτης πήρα τη θέση μου στην παράταξη της ζωής, έγινα και πάλι το πιόνι του κατεστημένου και ανάλαβα το καθήκον που υπαγορεύει η άχρωμη καθημερινότητα. Γύρω μου τα πουλιά συνεχίζουν να κελαηδάνε, ο ήλιος συνεχίζει να διαγράφει την κοντινή χειμερινή τροχιά του και τ’ αστέρια συνεχίζουν να λάμπουν για κάποιαν που δεν το ξέρει πια. Όμως εγώ δεν τα βλέπω, δεν τ’ ακούω γιατί οι αισθήσεις της ψυχής μου έπαψαν να λειτουργούν, οι ευθύνες κι οι έννοιες κάλυψαν με το μαύρο τους πέπλο το ρομαντισμό και το λυρισμό της μούσας μου και μονάχη θρηνεί στην μοναξιά του βουβού κόσμου της. Είναι θλιβερό κι απάνθρωπο, μα αναπόφευκτο μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο που ασχολείται τυφλά με παροδικά κι ανούσια θέματα μαγνητισμένος από το αποτελεσματικότερο μέσο προπαγάνδας που εφευρέθηκε ποτέ, την βασίλισσα τηλεόραση. Μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο κλείστηκα κι αιχμαλώτισα τις σκέψεις μου ώστε να μην μπορούν να κυματίζουν πια…

Θέλω θερμά να ευχαριστήσω το yannidakis που με φιλοξένησε μα περισσότερο τον συντάκτη του, Γιάννη, που μου έδωσε την τιμή να είμαι ο πρώτος του συνεργάτης στην υπέροχη, πολύχρωμη και αξιοθαύμαστη ιστοσελίδα του. Ειλικρινά κλείνω με πίκρα αυτή την συνεργασία που αγάπησα πολύ αλλά νιώθω ανάξιος να συνεχίσω όταν δεν μπορώ πια να συνεισφέρω δημιουργικά και ποιοτικά. Θέλω να ευχαριστήσω εσάς που με διαβάσατε και να σας προτρέψω να συνεχίσετε να διαβάζετε και να προβληματίζεστε μέσα από ένα από τα πιο αξιόλογα μπλογκ στην Ελλάδα που λέγεται yannidakis. Καλή χρονιά σε όλους και μην ξεχνάτε να κυματίζετε τις σκέψεις σας όσο μπορείτε περισσότερο. +Niko Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ~ χωρίς εικόνες

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

χωρίς εικόνες

Μια ζωηρή κιτρινοκόκκινη φλόγα χόρευε πάνω σε πορφυρά ξύλα σχηματίζοντας γλώσσες που υψωνόντουσαν και χάνονταν πάλι φωτίζοντας αμυδρά το ζεστό δωμάτιο. Το φως από το τζάκι έκανε τις σκιές από τα διάφορα αντικείμενα μέσα στο δωμάτιο να χορεύουν κι αυτές στο ρυθμό της φλόγας. Έξω σφύριζε μανιασμένα ένας βόρειος παγερός άνεμος και οι πρώτες νιφάδες του χιονιού είχαν αρχίσει ήδη ν’ ασπρίζουν την παγωμένη γη. Καθισμένος πάνω στην αγαπημένη μου δερμάτινη πολυθρόνα που ο χρόνος είχε φθείρει το καφετί της δέρμα κάνοντάς το ακόμα πιο μαλακό κι αναπαυτικό, ένιωθα μια γαλήνη κι απέραντη ικανοποίηση. Για μια στιγμή κοίταξα τη φλόγα στο τζάκι αναδυόμενος από τα βάθη του άλλου κόσμου που το μυαλό μου ταξίδευε μ’ οδηγό το βιβλίο που κρατούσα στα χέρια μου. Χάιδεψα το εξώφυλλο με το δάχτυλό μου και περιεργάστηκα τις σελίδες που απέμεναν ακόμα με μια μικρή απογοήτευση που είχα φτάσει σχεδόν στο τέλος. Η μυρωδιά του μελανιού έφτασε και πάλι στα ρουθούνια μου και η αίσθηση της κολλαριστής σελίδας εύφρανε την αφή του αντίχειρά μου. Ανακάθισα στην πολυθρόνα, τράβηξα τα πόδια μου πάνω της και μ’ ένα αμυδρό χαμόγελο έκανα και πάλι τη βουτιά μέσα στην ασπρόμαυρη θάλασσα των γραμμάτων.

Όσοι δεν μπόρεσαν ν’ αγαπήσουν ποτέ το διάβασμα ενός βιβλίου ίσως βρουν περίεργη την ευδαιμονία μου πάνω στην πολυθρόνα. Όσοι όμως κρατούν μέσα τους το πάθος και την άσβεστη δίψα για γνώση, περιπέτεια, ρομαντισμό και τον προβληματισμό που ένα βιβλίο μπορεί να σου χαρίσει, καταλαβαίνουν απόλυτα τι εννοώ. Όχι, όλα τα βιβλία δεν είναι τα ίδια και σίγουρα τα γούστα του κάθε αναγνώστη διαφέρουν όσο και τα μυριάδες θέματα που έχουν αναπτυχθεί μέσα σε λεπτούς ή πολυσέλιδους τόμους. Ένα όμως παραμένει σταθερό κι αυτό είναι πως η περιγραφή ενός βιβλίου δεν μπορεί ποτέ να συγκριθεί με οποιαδήποτε άλλο οπτικοακουστικό μέσο. Οι χαρακτήρες, τα τοπία, οι περιστάσεις είναι απόλυτα υποκειμενικά για τον κάθε αναγνώστη και αποτελούν τη σύνθεση ενός πίνακα ζωγραφικής καθαρά βγαλμένου από τα προσωπικά του βιώματα. Είναι κάπως και σαν τα όνειρα, που η φαντασία μας συνθέτει πρόσωπα και τοπία που αποτελούν κράματα της μνήμης μας. Χιλιάδες βιβλία έχουν μεταφερθεί σε κινηματογραφικές ταινίες, μα πόσες φορές ακούμε την απογοήτευση αυτών που είχαν αρχικά διαβάσει το βιβλίο για την απόδοσή του στη μεγάλη οθόνη; Κι αυτό κυρίως γιατί μια ταινία περιορίζεται από κάποιο χρονικό όριο ώστε να είναι εμπορικά εκμεταλλεύσιμη καθώς επίσης αποτελεί την προσωπική ερμηνεία του σκηνοθέτη που μπορεί να διαφέρει αρκετά από αυτή του καθενός αναγνώστη.  

Και τώρα βρισκόμαστε στον εικοστό πρώτο αιώνα με τα απίστευτα επιτεύγματα της ανθρώπινης νοημοσύνης που έχουν κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη(;). Σήμερα, που η άμεση επικοινωνία και η χωρίς καθυστέρηση, ικανοποίηση των επιθυμιών μας γίνονται πρώτες ανάγκες και δεν έχουμε πια την υπομονή για τις πρωτόγονες μεθόδους των περασμένων δεκαετιών. Σήμερα λοιπόν, οι προοδευτικοί υποστηρίζουν πως τα ηλεκτρονικά μέσα ψυχαγωγίας έχουν σημάνει την αρχή της εκλείψεως του τυπωμένου βιβλίου. Μάλιστα υποστηρίζουν πως κατ’ αυτό τον τρόπο συμβάλουν θετικά στη διάσωση των δέντρων και στην μείωση της μολύνσεως του περιβάλλοντος. Αγαπώ την τεχνολογία, την χρησιμοποιώ, εντυπωσιάζομαι κι ενθουσιάζομαι για κάθε νέο τεχνολογικό παιχνίδι που σαρώνει την αγορά, μα πάνω στο θέμα των βιβλίων δηλώνω πεισματικά οπισθοδρομικός, συντηρητικός και αμετάπειστος. Μια ψυχρή οθόνη με τις εικονικές σελίδες της δεν μπορεί να ικανοποιήσει την προσωπική μου σχέση με το χειροπιαστό βιβλίο που όχι μόνο μου μιλάει μέσα από τις λέξεις του μα και πλαισιώνει την συνολική εμπειρία της αφής και της όσφρησης. Περνώντας μπροστά από τα ράφια της βιβλιοθήκης μου αισθάνομαι μια διαφορετική θαλπωρή, καθώς καμαρώνω τους πολυάριθμους τόμους που στολίζουν το δωμάτιο με τους κρυμμένους θησαυρούς σφαλιγμένους μέσα στις κολλαριστές μυρωδάτες σελίδες τους (_)

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ~ κατάθλιψη

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

κατάθλιψη

Το πλήθος των απογοητεύσεων βαραίνει τους ώμους, τσακίζει τα γόνατα και λυγίζει τη θέληση για συνέχεια. Μέσα στον βαθύ και σκοτεινό λαβύρινθο των σκέψεων ο νους βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση χωρίς ποτέ να φτάνει κάποιον πάτο. Κοιτάζει ψηλά το φως του ατέλειωτου πηγαδιού που χάνεται κι όλο στενεύει το αρχικό στόμιο ως που να βρεθεί μέσα στο απόλυτο παγερό σκοτάδι. Κι όλο πέφτει, άλλοτε με ιλιγγιώδης ταχύτητα κι άλλοτε αργά, μεθοδικά, βασανιστικά χωρίς σκοπό και μ’ οδηγό την απόγνωση. Άλλοτε πάλι μια παροδική αφύπνιση κάνει τα πνευμόνια να σπαρταρούν για καθαρό αέρα, το σώμα τινάζεται και με μεγάλη δυσκολία ανασηκώνεται μέσα από τον ασφυκτικό βυθό του ωκεανού. Και παίρνοντας τη μεγάλη αναπνοή  στην επιφάνεια η ζωή επανέρχεται και το αίμα τρέχει ζεστό και πάλι μέσα στις φλέβες του.

Ήταν πρωί, ο ήλιος χάιδευε τα πράσινα φύλλα των δέντρων και τα λουλούδια βάραιναν τις άκρες των κλωνιών τους. Μέλισσες πετάριζαν παιχνιδιάρικα απ’ ανθό σ’ ανθό και τα πουλιά κελαηδούσαν ευτυχισμένα στον χλιαρό καλοκαιριάτικο αέρα. Στα πόδια του όλη η γη ήταν σε κίνηση, γεμάτη ζωή, γεμάτη σκοπό, αδιάφορη για το απλανές του βλέμμα. Κοίταξε γύρω του με περιέργεια, έτριψε τα μάτια του και πάσχισε να συνειδητοποιήσει πως ήταν εκεί ώρες ολόκληρες μα για πρώτη φορά τώρα έβλεπε το τοπίο γύρω του. Είχαν περάσει μήνες από τότε που η ζωή του άλλαξε ριζικά και όλα είχαν χαθεί στη ζωή του. Οι κόποι και οι θυσίες πολλαπλών χρόνων είχαν πέσει σαν χάρτινοι πύργοι στο φύσημα ενός ανέμου κι ο άνθρωπος που θεώρησε κομμάτι του εαυτού του, τον είχε τώρα αφήσει μισό, ένα ράκος  στη μέση της ερήμου, χωρίς νερό, χωρίς στοργή, χωρίς ένα χέρι να πιαστεί. Η ελπίδα είχε ξενιτευτεί στην άλλη άκρη της γης και μόνο καημός, πίκρα και αναπάντητα ερωτηματικά πλαισίωναν πια την ανούσια ύπαρξή του. Ο μόνος που δεν μπορούσε πια να τον τρομάξει ήταν ο θάνατος, αυτός που για πρώτη φορά ήταν ευπρόσδεκτος και ίσως με κάποια πικρή χαρά θα παραδινόταν κάτω από το μαύρο άλογό του με το κεφάλι σκυφτό για να το θερίσει σαν το στάχυ του αγρού. Είχε πια συνηθίσει τους πόνους στο σώμα του παρά την απραξία του κι η καρέκλα είχε γίνει ένα με το κορμί του. Ένα αγριοκούνελο πήδηξε επιφυλακτικά μπροστά του και για μια στιγμή τον κοίταξε ακίνητο με τα μεγάλα μαύρα του μάτια και τα μυτερά αυτιά του τεντωμένα ψηλά πάνω απ’ το κεφάλι του. Ένα χαμόγελο έσκασε στα ξερά του χείλη κι η συγκίνηση που τον κατέλαβε από την όψη του αθώου πλάσματος έκανε και πάλι τα δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια του. Το ζώο πήδηξε βιαστικά παραπέρα κι άρχισε να μασουλάει το χορτάρι, μα αυτός έμεινε με το βλέμμα καρφωμένο στο σημείο εκείνο. Σκέψεις διαπέρασαν το μυαλό του σα σφαίρες και μια μονομαχία άρχισε να εκτυλίσσεται στα πλατιά αλώνια του μυαλού του. Τι όμορφη που ήταν η ζωή… Τι δύσκολη που είναι η ζωή…

Κλεισμένος μήνες μέσα στη φυλακή του νου του, είχε ξεκόψει κάθε επαφή με φίλους και γνωστούς, το σκοτάδι και η απομόνωση ήταν τώρα οι μοναδικοί του φίλοι. Κι εκείνη, που τον κοιτούσε και του μιλούσε σαν φάντασμα που γύριζε κάθε μέρα για να το στοιχειώνει και να τον τυραννάει. Κι έπειτα σιωπή, και το επόμενο βήμα του θα τον ρίξει και πάλι στο άπατο πηγάδι…(_)

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ~ οκτώβρη μου

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

οκτώβρη μου

Φύσηξε ο Αίολος από τη Δύση κι η εκπνοή του έκανε τα ψηλά φύλλα των δέντρων να θροΐσουν με τον ήχο ενός κύματος που σκάει απαλά στην ακροθαλασσιά. Σαν κρυφή υποψία αιωρήθηκε μια ελαφριά ψύχρα στον καθαρό αέρα που προμηνούσε τον ερχομό του φθινοπώρου και σαν κάποιο μαγικό ραβδί  ακούμπησε κι άρχισε να χρυσώνει και να πορφυρίζει τα φύλλα που πάσχιζαν να κρατηθούν από την άκρη του κλωνιού.  Το δάσος άστραψε από τα ανεξίτηλα  χρώματα που ξεχύνονταν σα μια απέραντη θάλασσα, χάρμα οφθαλμών, ένα γλέντι των αισθήσεων, μια ζωγραφιά από το πινέλο του Θεού που πρόσταξε την  Ίριδα να φανερώσει όλες τις πτυχές του φουστανιού της. Ναι! Οκτώβρη μου, αγαπημένε μου, εννιά μήνες σε περίμενα και πρόβαλες από το σπλάχνο του χρόνου, κεφάτος, με ροδοκόκκινα μάγουλα κι ένα μελαγχολικό χαμόγελο και τώρα μ’ αγκαλιάζεις στοργικά σαν πατέρας. Οκτώβρη μου, κάποτε μου ‘δωσες ζωή, κι άνοιξες τα μάτια μου  πρώτη φορά για ν’ αντικρίσω την ομορφιά σου. Οκτώβρη μου, μόνο εσύ μπορείς να συνδυάσεις τη γλύκα του καλοκαιριού που μελαγχολικά με αποχαιρετά και το μουντό του ερχόμενου σκληρού χειμώνα. Καλωσόρισες Οκτώβρη μου!

  

Στέκομαι μέσα στην κίτρινη λίμνη που τα φύλλα μιας χρυσής βελανιδιάς έχουν σχηματίσει στο έδαφος και μυρίζω το άρωμα που αναβλύζει, ένα μίγμα από φρεσκοκομμένο γρασίδι και ηλιοφιλιμένο στάχυ. Από πάνω μου η φυλλωσιά θαρρείς πως φλέγεται στο άγγιγμα του ήλιου και το δέντρο ζωντανό μου ψιθυρίζει το τραγούδι της μάνας γης. Περπατώ και νιώθω το έδαφος να ροκανίζει κάτω από την πατούσα μου λες κι αργοπεθαίνει, ένα ατέλειωτο κοιμητήρι της φύσης. Θέλω να πέσω και να κυλιστώ μέσα στα χρώματα να γίνω κι εγώ ένα μαζί τους και να χαθώ μέσα στην ομορφιά τους σαν το θεριό που χάνετε στο σκότος της πυκνής ζούγκλας. Οκτώβρη μου ευαίσθητε καθρεπτίζεις την ψυχή μου μέσα από τις αλλόκοτες ομορφιές σου. Μαζί σου ζω κι ανασταίνω το πάθος για ζωή, μαζί σου γιορτάζω την ευτυχία που ξετρυπώνει σαν κυκλάμινο από το βράχο της θλίψης του χωρισμού και της απόγνωσης. Και μέσα στα φύλλα περπατώ και χάνομαι σε κοκκινοπράσινα δρομάκια και μέσα στα χρυσάνθεμα του μπαξέ σου.

Μέσα όμως από την μελαγχολία της ύπαρξής σου βλέπω τους ανθρώπους να σε γιορτάζουν, να σε τιμούν και να γλεντάνε λες και εσύ σήμανες το τέλος του κόσμου και πως μετά το πέρασμά σου ο θάνατος θα βασιλέψει μέχρι την ανάσταση της Άνοιξης. Η μυρωδιά του καμένου ξύλου μου χαϊδεύει τα ρουθούνια, κι ακούω γέλια και το ρυθμό της λύρας να παίζει εκείνον τον ξεχωριστό ρυθμό παρέα με το γρατζούνισμα  των χορδών του λαούτου. Τα καζάνια στην αγαπημένη μου Κρήτη έχουν ξεκινήσει κι η πυρωμένη τσικουδιά στάζει ασταμάτητα δίπλα απ’ τη θράκα που οι πατάτες ψήνονται στα κόκκινα κάρβουνα. Όλοι σε τραγουδούν, όλοι πίνουν στην υγειά σου κι όλοι ποθούν, Οκτώβρη μου, να μην τελειώσεις.

Τ’ Οκτώβρη μήνα η τσικουδιά ρέει σα το νεράκι

Γουλιά γουλιά μού έλειωσε όλο μου το μεράκι

Βασιλεύει τώρα ο ήλιος και το τεράστιο ασημένιο φεγγάρι σου διαγράφει τη στρογγυλή σιλουέτα του πάνω στο φόντο τα’ ουρανού. Μια πυκνή ομίχλη κουκουλώνει τα πάντα γύρω της και κάνει τα φώτα να μοιάζουν τρομακτικά καθώς πασκίζουν να διαπεράσουν το πέπλο της. Μεγάλωσαν οι σκιές από τα δέντρα κι ανατριχιάζω ακούγοντας το θρήνο μιας αόρατης κουκουβάγιας που πληγώνει τη σιγαλιά της νύχτας. Είναι αυτές οι νύχτες σου Οκτώβρη μου που έπλασαν εκείνες τις τρομακτικές ιστορίες και που γέννησαν μυστήριο μα κι ομορφιά τις ανθρώπινες φαντασίες. Κι ο Οκτώβρης μου συνεχίζει να ξεδιπλώνεται με όλο του το μεγαλείο κι ο χρόνος κυλάει ακόμα πιο γρήγορα καθώς το σκότος καταβροχθίζει μεγαλύτερες μπουκιές από το φως της ημέρας. Και να που σύντομα θα γιορτάσουμε το Σαλονικιό Άγιο με σημαίες στα μπαλκόνια και στα προαύλια, με ποιήματα για την αντρειοσύνη και τα μεγάλα «ΟΧΙ» που μένουν θρυλικά αποτυπωμένα στις καρδιές μας.

Σε καλωσορίζω Οκτώβρη μου, αν και μισός τώρα, έχω τις θύμησές σου να με συντροφεύουν (_)

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ~ ο χριστός ξανασταυρώνεται

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

ο Χριστός ξανασταυρώνεται

Τελειώνοντας ένα αγαπημένο βιβλίο πρόσφατα, προσπάθησα να καθαρίσω τις σκέψεις μου από εξωτερικές κριτικές, παρατηρήσεις, θαυμαστικά και άλλα σχόλια που είχα διαβάσει σχετικά με αυτό. Ήθελα να αναλογιστώ τις δικές μου εντυπώσεις ανεπηρέαστες από τις γνώμες των «ειδικών» των διανοουμένων και των ακαδημαϊκών και να εκφράσω μια δική μου προσωπική άποψη για ένα βιβλίο που θα ομολογήσω για καθαρά προσωπικούς λόγους, με βασάνισε να τελειώσω. Λέγοντας αυτό πρέπει αυστηρά να σημειώσω πως ο λόγος που βασανίστηκα δεν ήταν επειδή το βιβλίο ήταν κουραστικό, πολυσέλιδο ή ακόμα, δύσκολο στη γλώσσα του. Αντιθέτως θα έλεγα πως ήταν ένα από τα ευκολότερα βιβλία που έχω διαβάσει, με μια ροή της ιστορίας που σε τραβάει να θέλεις να το διαβάσεις αυθημερόν. Πρόκειται για το πασίγνωστο βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται» το οποίο θα κατατάξω ως ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία όλων των εποχών. Από παλαιότερα γραπτά μου έχω εκφράσει τον θαυμασμό μου προς τον Κρητικό συγγραφέα που κατά τη γνώμη μου κρατάει τη θέση του καλύτερου λογοτέχνη των νεωτέρων χρόνων της Ελληνικής αλλά και παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Ξεκίνησα το βιβλίο κάποια χρόνια πριν, ξέροντας πάνω-κάτω την υπόθεση μια και που είχε τύχει να δω την ομώνυμη τηλεοπτική σειρά που είχε προβληθεί στην Ελληνική τηλεόραση στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Από τις πρώτες κιόλας λέξεις στο πρώτο κεφάλαιο καταλαβαίνει κανείς πως δεν διαβάζει κάποιο συγγραφέα μα έναν ζωγράφο που κυριολεκτικά, με δεξιότεχνες πινελιές, ζωγραφίζει την πρώτη σκηνή της ιστορίας του που εμφανίζεται ολοζώντανη μπροστά σου σαν σκηνικό θεάτρου ή σαν πρώτο πλάνο κινηματογραφικής ταινίας.  Μέσα στις πρώτες εκατό λέξεις, ο Καζαντζάκης δίνει τολμηρά το χαρακτήρα της ιστορίας, με τις θρησκευτικές και φιλοσοφικές κοσμοθεωρίες των γενικά αγράμματων ηρώων της. Διαβάζοντας το πρώτο κεφάλαιο, ένιωσα μια ανεξήγητη ικανοποίηση, μια σιγουριά πως οι λέξεις, οι εικόνες και τα νοήματα ήταν απόλυτα οικεία και διατυπωμένα με μια ακαταμάχητα πλούσια απλότητα. Οξύμωρων μεν αλλά απόλυτα λογικό για όποιον έχει διαβάσει Καζαντζάκη! Έκλεισα το βιβλίο και σταμάτησα  να απολαύσω την ικανοποίησή μου, ένα παράξενο συναίσθημα που σε πλημυρίζει λες και δε θέλεις να τελειώσεις το βιβλίο σύντομα για να μπορέσεις να το νιώσεις για περισσότερο χρόνο. Έτσι πολλές φορές οι ασχολίες μου δε με άφησαν να συνεχίσω με αποτέλεσμα να ξαναρχίζω από την αρχή. Διάβασα μόνος χρωματίζοντας τους χαρακτήρες στη σκέψη μου, διάβασα δυνατά σε αγαπημένο πρόσωπο, χρωματίζοντας τη φωνή μου ανάλογα με τον ήρωα που μιλούσε. Έπαιξα στο μυαλό μου τις διάφορες στιγμές, εικόνες, χρώματα, φαντάστηκα το ξυλόγλυπτο πρόσωπο του Χριστού που σκάλισε ο Μανολιός, ήμουν εκεί κάτω από τον τεράστιο κατάμεστο από άστρα ουρανό δίπλα από το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία. Όλα μέσα στο μυαλό μου τα έζησα λες κι ήταν στιγμές από τη ζωή μου, λες κι εγώ ήμουν κομπάρσος μέσα στο έργο που ξεδιπλωνόταν αρμονικά μέσα στη θύμησή μου.

Την καλύτερη ανάλυση που διάβασα ως τώρα, ως αναφορά το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν του Ακαδημαϊκού Παύλου Τζερμιά που πραγματικά αναλύει κάθε πτυχή και κάθε νόημα των 430 κάτι σελίδων. Δεν είναι μόνο τα απλά νοήματα της δικαιοσύνης, της ανθρωπιάς, του φιλότιμου, της κακίας, του μίσους, του αυταρχισμού, που αποδίδει τόσο απλά και ζωντανά ο Καζαντζάκης, το βιβλίο απεικονίζει πεντακάθαρα το φαρισαϊσμό και την υποκρισία για την οποία μίλησε ο Χριστός μέσα στο Ευαγγέλιο. Κανείς δεν θα μπορούσε να αποδώσει αυτά τα νοήματα καλύτερα από τον Κρητικό συγγραφέα και να τα δώσει με τόση ζωντάνια, εφαρμοσμένα μέσα στον σύγχρονο κόσμο. Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά πως αν ο Χριστός εμφανιζόταν για δεύτερη φορά σ’ αυτόν τον κόσμο, θα τον ξανασταυρώναμε! Λυπηρό κι επίκαιρο το μήνυμα, διαχρονικό, περιγράφει όχι μόνο τη συγκεκριμένη περίοδο μιας μικρής κοινωνίας, μα τον κόσμο ολόκληρο μέσα στο 2012. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Μιχελή απευθυνόμενου στον παπά Γρηγόρη: «Όπως τον καταντήσατε εσείς οι παπάδες, οι δεσποτάδες, οι νοικοκυραίοι, ο Χριστός έγινε ένας γερο-Λαδάς, τοκογλύφος, υποκριτής, παμπόνηρος, ψεύτης, δειλός, με τα σεντούκια γεμάτα τούρκικες κι εγγλέζικες λίρες… Και τα κάνει πλακάκια , ο Χριστός ο δικός σας, με όλους τους δυνατούς της γης, για να γλιτώσει το τομάρι του και το πουγγί του.» Είναι τόσο αληθινό και πιστό το μήνυμα όχι μόνο στην Ελλάδα μας αλλά και παγκοσμίως, που ο κάθε πολιτικός και κληρικός χρησιμοποιεί τη θρησκεία για να περάσει τα δικά του πολιτικά συμφέροντα.

Εκτός της θρησκείας όμως ο Καζαντζάκης διαλαλεί μια πανέμορφη Ελληνική περηφάνια, και το αθάνατο Ελληνικό πνεύμα που σχεδόν όλοι μας ξεχνάμε καθημερινά βουτηγμένοι στην απόγνωση της σημερινής κρίσης. Πάλι  με τα λόγια του Μιχελή: «…κάθε Έλληνας στον κόσμο τούτον, κι ο πιο ταπεινός ακόμα κι αγράμματος, είναι, χωρίς να το ξέρει, μεγάλος άρχοντας. Κι έχει μεγάλη ευθύνη. Κάθε Έλληνας που δεν παίρνει, ας είναι και μια φορά στη ζωή του, μια γενναία απόφαση, προδίνει τη ράτσα του» Δεν χρειάζεται να το δει κανείς ως εθνικιστικό μήνυμα, άλλωστε ποιος θα αποκαλούσε εθνικιστή τον Οδυσσέα Ελύτη που έψαλε την ομορφιά της πατρίδας του και την υπερηφάνειά του για τη «ράτσα» του με τόσο πάθος. Το ίδιο κι ο Καζαντζάκης μας υπενθυμίζει πως μέσα στην απόγνωση υπάρχει πάντα ελπίδα και η φλόγα των αθάνατων προγόνων ζει στις καρδιές όλων μας.

«Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται» δεν είναι ένα μυθιστόρημα, είναι ένα μάθημα ζωής, είναι ένας μικρός θησαυρός που κλείνει μέσα του τις αρετές της δικαιοσύνης, της ανθρωπιάς και του πόθου για ζωή! Όλα πλαισιωμένα με την ακαταμάχητη ζωηρή περιγραφή ενός κορυφαίου διηγειτή που συναρπάζει με την ομορφιά της απλότητας των περιγραφών του και το μεγαλείο της αθάνατης Ελληνικής γλώσσας (_)

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

κυματίζοvτας σκέψεις ~ μια νέα σελίδα

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις
μια νέα σελίδα

Πάει τώρα ένας σχεδόν χρόνος από τότε που άρχισα να γράφω μέσα στη σελίδα του yannidakis. Συναισθήματα, ιδέες, εντυπώσεις και προσωπικά μου πιστεύω αποτυπώθηκαν σε λέξεις και κάποιες φορές ξεχύθηκαν σαν χείμαρρος, άλλες πάλι με κάποια δυσκολία. Άλλαξε η ζωή μου ριζικά, μίκρυναν οι ώρες της ημέρας και η έμπνευση δυσκολεύτηκε να στριμωχθεί στα καινούρια δεδομένα. Μια νέα περίοδος αρχίζει κάνοντας αυτές τις αναρτήσεις μηνιαίες με το σκεφτικό πως περισσότερος χρόνος θα μπορέσει να κάνει τις σκέψεις μου να κυματίσουν πιο ελεύθερα.

Θέλω να ευχαριστήσω τον ιδιοκτήτη της σελίδας που με φιλοξενεί, για την ελευθερία που μου έδωσε να εκφραστώ ελεύθερα μέσα από τα γραπτά μου. Θέλω να ευχαριστήσω τους αναγνώστες μου που υπέφεραν μαζί μου μέσα στα σκαμπανεβάσματα του ψυχικού μου κόσμου. Εύχομαι πως από το Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου θα ξεκινήσω και πάλι να γράφω με πάθος και πως θα κάνω τα κύματα της θάλασσας να ζηλέψουν τον αδάμαστο κυματισμό των σκέψεών μου.

Καλωσορίζω τους νέους μας συνεργάτες και τους εύχομαι καλή επιτυχία και σας καλώ όλους να τους διαβάζετε. Είμαι σίγουρος πως το yannidakis δεν συνεργάζεται με συντάκτες που δεν καλλιεργούν τον ωραίο λόγο και που δεν προκαλούν τον προβληματισμό του αναγνώστη.

Εύχομαι καλό μήνα σε όλους και σας προκαλώ να αφήνετε τη σκέψη σας να κυματίζει πάνω από το γαλάζιο τ’ ουρανού πέρα από τρεμόσβημα των αστεριών και πίσω από τις κορυφογραμμές που χαράζουν τον ορίζοντα (_)

---

κυματίζοντας σκέψεις ξανά μαζί σας το επόμενο Σάββατο 08/09 και κάθε δεύτερο Σάββατο του μήνα στις 12:00

 Διαβάστε περισσότερα.. »

κυματίζοvτας σκέψεις ~ οι τσουκνίδες

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

οι τσουκνίδες

Μια ήσυχη Κυριακή ξημέρωσε,  βουβή σχεδόν από ανθρώπινους θορύβους, σκυθρωπή από την ελαφριά συννεφιά που πολεμούσε το πρώτο φως της ημέρας. Από μακριά ακουγόντουσαν κελαηδίσματα πουλιών κι ένα συνεχόμενο υπόκωφο γρύλισμα των νυσταγμένων γρύλων. Το ψυχρό αεράκι προμηνούσε τον ερχομό του Σεπτέμβρη και τη φθινοπωρινή αλλαγή του καιρού. Άλλο ένα καλοκαίρι έφευγε για πάντα κι ο άπονος χρόνος που δεν σταματά ποτέ προχωρούσε χωρίς να κοιτάζει πίσω του.  Έκανα ένα σύντομο αναλογισμό της ζωής μου και προσπάθησα να βρω την άκρη του νήματος της Αριάδνης μα το σκοτάδι του λαβύρινθου δεν με βοήθησε.  Πως έφτασα ως εδώ φορτωμένος με τόσα καλοκαίρια πάνω στους ώμους μου, με χαρές και λύπες και ατέλειωτες περιπέτειες, χαμένα όνειρα μα και γλυκές, μοναδικές στιγμές. Μπορεί η ύπαρξή μου να είναι ασήμαντη στο χάος των αιώνων αλλά τουλάχιστον ήξερα πως άφησα μια μικρή σφραγίδα να με αντιπροσωπεύει μέσα στα πρόσωπα των παιδιών μου. Σε μόνο λίγα χρόνια δισέγγονα και τρισέγγονα μπορεί καν να μην ξέρουν ποιος ήμουν εγώ αλλά το αίμα μου θα κυλάει μέσα στις φλέβες τους κι αυτό μου φτάνει.

Αμέτρητα τα πρόσωπα που πέρασαν από τη ζωή μας, μα μοιάζει πως η σφαίρα της ζωής περιστρέφεται γύρω από τα ίδια άτομα που όσο κι αν θέλουμε να ξεχάσουμε, να τα αποκλείσουμε από το δρόμο μας αυτά συνεχίζουν να εμφανίζονται σαν ενοχλητικές τσουκνίδες που φυτρώνουν ασταμάτητα μέσα στον κήπο μας.  Τα κεφάλαια του βιβλίου μπορεί να τελειώνουν, μα οι χαρακτήρες συνεχίζουν να εμφανίζονται, νεκροί ή όχι, μέχρι το τέλος του βιβλίου. Το φως της ημέρας δυνάμωσε τώρα μα η συννεφιά επέμενε να κρύβει των ήλιο κάνοντας την πρωινή ψύχρα να παγώνει τα ακροδάχτυλά μου. Ωραία η μοναξιά, η αυτοσυγκέντρωση, ο αναλογισμός μα συνάμα κάνει να πονάνε περισσότερο τα φαντάσματα που προσπαθώ να κλείσω στη ντουλάπα. Ξέρω πως όσο κι αν προσπαθήσω δεν θα μπορέσω ποτέ να εξαλείψω τον πόνο από τις παλιές πληγές, να αποσιωπήσω τη συνείδησή μου που με τυραννάει υπενθυμίζοντάς μου τα λάθη μου και τις εσφαλμένες  μου κινήσεις. Δυστυχώς η ζωή δεν έχει κουμπί επανεκκίνησης κι απλά μαζεύεις τα κομμάτια σου και προχωρείς με ότι σου έχει μείνει. Ναι, προχωρώ κι εγώ, προχωρώ συντονισμένος με τα «πρέπει» μου κι αναλαμβάνω τις ευθύνες μου για τις οποίες μόνο εγώ πρέπει να δώσω λόγο. Κι οι «τσουκνίδες» φυτρώνουν και πάλι για να σε φέρνουν πίσω, να σε τραβάνε στο παρελθόν και να σου λένε πως το βιβλίο δεν τέλειωσε ακόμα…

Ένα κοράκι έκραξε τη βραχνή ενοχλητική του φωνή κι έκοψε σαν ξυράφι την πρωινή ηρεμία. Σήμερα είναι Κυριακή, αύριο η ρουτίνα συνεχίζεται κι οι σκέψεις θα μπουν στο ράφι μέχρι την επόμενη πάλι φορά. Αύριο καινούρια εβδομάδα, καιρός για νέα λάθη, ευκαιρία για θριάμβους και ήττες και ναι, ίσως και νέες τσουκνίδες να φυτρώσουν και πάλι. Όλα αλλάζουν μα στο τέλος όλα παραμένουν τα ίδια(_)

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας

 Διαβάστε περισσότερα.. »

κυματίζοvτας σκέψεις ~ το τελευταίο ποίημα του έρωτα

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

το τελευταίο ποίημα του έρωτα

Άρης Δικταίος

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Δός μου τὴν ἡδονὴ τῆς ἡδονῆς,
ζωὴ τῆς ζωῆς, τῆς μέθης νύχτα,
ὀδύνη.
Τὸ ἐρωτικὸν ἀπόσταγμα μοῦ ἡδύνει
τὴν ὑπερφίαλη σκέψη ποὺ πονεῖ.
Μόνο, τὴ γεύση ἀγάπησα μόνο, ὤ
πονῶ πέρ᾿ ἀπ᾿ τὴν αἴσθησή του
χώρου
τῆς γῆς, πέρ᾿ ἀπ᾿ τὰ μάκρη αὐτὰ
πονῶ!
Δὲ νιώθω, δὲν αἰσθάνομαι καθὼς
ἄνθρωπος, μὰ αἰσθάνομαι θεὸς
κι ὡς θεὸς ζοῦσα, μεθοῦσα, πλήρης
ἀπὸ ἔρωτα καὶ δόξα κι ὀμορφιά...
Πάνω στὰ σουβλερὰ καρφιά,
σὰν ἀσκητὴς ἔλα κι ἐσὺ νὰ γείρεις,
τὸν ἴλιγγο νὰ δεῖς, τὸ δέος νὰ δεῖς,
νὰ φτάσεις στὴ σιγὴ καὶ στὸ κενὸ
νὰ φτάσεις,
κι ὡς ἄνθος τὸν ἑαυτό σου νὰ μαδεῖς.
Κι ὅταν σταθεῖς στὸ τελευταῖο σκαλὶ
τοῦ ἔρωτα καὶ τοῦ πόνου, ἕνα φιλὶ
ἀπὸ τὴν πεῖρα τὴν τόση νὰ κρατεῖς:
φιλὶ ἄγριο καὶ ζεστὸ νὰ μὲ δαμάσεις.

Ο έρωτας είναι στ’ αλήθεια η ηδονή της ζωής...είναι αυτό το συναίσθημα πιο πάνω από τη μέθη του κρασιού, πιο πάνω από τις μικρές και μικροπρόθεσμες απολαύσεις. Είναι ένας γλυκός μαζοχισμός που πονάει τόσο μα τόσο όμορφα κι απολαμβάνεις τον πόνο γιατί μέσα του κρύβεται μια απίθανη χαρά, ένα συναίσθημα που σε ανεβάζει σε άλλους ουρανούς και σε κρατάει σφιχτά στην αγκαλιά του σαν πουπουλένιο σύννεφο. Ποιο είναι όμως το “άγριο και ζεστό” φιλί της πείρας; Είναι ο κρυφός πόνος που μένει μαζί σου για πάντα ή μήπως απλά είναι η εμπειρία που ξεθωριάζει με το πέρασμα του χρόνου;

Πολλές οι εκδοχές της τελευταίας στροφής αλλά εγώ το βλέπω μόνο με ένα τρόπο. Μόνο αυτός που ένιωσε το συναρπαστικό συναίσθημα του έρωτα και που πληγώθηκε βαθιά με το σουβλερό καρφί του πόνου του μπορεί να “δαμάσει” κάποιον με την ίδια εμπειρία. Ίσως οι δυο τους μπορέσουν να αναστήσουν το “θεϊκό” συναίσθημα του έρωτα και να γράψουν μαζί το τελευταίο του ποίημα(_)

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας

 Διαβάστε περισσότερα.. »

κυματίζοvτας σκέψεις ~ πιστεύω

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

πιστεύω

Μελισσάνθη

Πιστεύω
Ἡ Ἀγάπη, μόνο, βαστάζει ὅλα τὰ φορτία.
Μπορῶ νὰ βαστάζω ὅλα τὰ φορτία.
Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι τὸ μέγα φορτίο!
Ἡ Ἀγάπη σηκώνει τὸ βάρος τ᾿ οὐρανοῦ.
Μπορῶ νὰ σηκώνω τὸ βάρος τ᾿ οὐρανοῦ.
Ἡ Ἀγάπη ὑπομένει τὰ μαρτύρια τῆς πυρᾶς.
Μπορῶ νὰ ὑπομένω τὰ μαρτύρια τῆς πυρᾶς.
Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ πυρά!
Ἡ Ἀγάπη πιστεύει στὴ ζωὴ καὶ στὸ θάνατο.
ἡ Ἀγάπη πιστεύει στὸ θαῦμα.
Μπορῶ νὰ πιστεύω στὴ ζωὴ καὶ στὸ θάνατο.
μπορῶ νὰ πιστεύω στὸ θαῦμα.
Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος!
Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι τὸ θαῦμα!
Ἡ Ἀγάπη προσεύχεται κ᾿ ἐνεργεῖ.
ἡ Ἀγάπη ἀγρυπνεῖ.
Μπορῶ νὰ προσεύχωμαι καὶ νὰ ἐνεργῶ.
μπορῶ νὰ ἀγρυπνῶ.
Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι προσευχὴ καὶ πράξη!
Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ἡ μυστικὴ ἀγρυπνία!
Ἡ Ἀγάπη κρατάει ὅλα τὰ χαμόγελα καὶ ὅλα τὰ δάκρυα.
Μπορῶ νὰ χαμογελῶ καὶ νὰ κλαίω ὅλα τὰ δάκρυα -
γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ἡ χαρούμενη θλίψη!
Ἡ Ἀγάπη δίνει τὸν ἄρτο καὶ τὸν οἶνο
ἐγγύηση γιὰ τὴν αἰωνιότητα.
Μπορῶ νὰ μεταλάβω τὸν ἄρτο καὶ τὸν oίvo
ἐγγύηση γιὰ τὴν αἰωνιότητα.
Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ὁ Μυστικὸς Δεῖπνος!
Κ᾿ ἡ μεγάλη ὑπόσχεση!
Ἡ Ἀγάπη ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο.
ἡ Ἀγάπη ἐδώρησε τὸ φῶς.
Πιστεύω στὸν ἄνθρωπο.
πιστεύω στὴν Ἀγάπη.
Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι τὸ φῶς καὶ ἡ δωρεά!
Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ὁ Ἄνθρωπος!

Χωρίς λόγια...η αγάπη τα λέει όλα(_)

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας

 Διαβάστε περισσότερα.. »

κυματίζοvτας σκέψεις ~ η θεραπεία της εργασίας

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

η θεραπεία της εργασίας

Κάθε δουλειά είναι διαφορετική και κάθε ένας που έχει τη συγκεκριμένη δουλειά αντιδράει διαφορετικά. Τι θέλω να πω; Πολλές φορές ακούμε τη δυσχέρεια ανθρώπων για τις εργασίες τους, πως τις μισούν, πως δεν πληρώνονται αρκετά χρήματα, πως το αφεντικό τους είναι δύσκολο και τους κάνει τη ζωή μαύρη και ούτω καθεξής. Πόσες φορές ακούσαμε κάποιον  να λέει: Αγαπώ τη δουλειά μου, κάθε πρωί σηκώνομαι και ανυπομονώ να τρέξω εκεί… Ίσως να έχει ειπωθεί αλλά είμαι σίγουρος πως είναι σπάνιο. Αυτά τα δύσκολα χρόνια της κρίσης όχι μόνο για την Ελλάδα (ίσως περισσότερο όμως) αλλά και για όλο σχεδόν τον κόσμο εμείς οι τυχεροί που δουλεύουμε προς ανταμοιβή όσο μικρή ή άδικη κι αν είναι, αναρωτηθήκαμε ποτέ πως είναι να μην έχουμε καθόλου; Αναρωτηθήκαμε πως νιώθουν αυτοί που απεγνωσμένα ζητούν ένα μεροκάματο; Αναρωτηθήκαμε πως νιώθουν ακόμα κι αυτοί που ίσως να μην έχουν άμεση οικονομική ανάγκη αλλά και πάλι δεν μπορούν να δρουν εργασία;

Έχοντας όλες τις παραπάνω εμπειρίες, και τονίζω όλες ανεξαιρέτως, έχω βγάλει μερικά συμπεράσματα περί εργασίας. Η εργασία είναι ένα είδος θεραπείας που ακόμα και ο πιο καλός ψυχολόγος/ψυχίατρος δεν θα μπορούσε να προσφέρει! Ναι, θεραπεία ψυχής, θεραπεία πνευματικής υγείας, θεραπεία σώματος και ναι φυσικά θεραπεία οικονομική. Η αδράνεια, το συναίσθημα ότι δεν μπορείς να προσφέρεις κάτι, η ρουτίνα της αρρύθμιστης ζωής είναι όλα αρρώστιες πνευματικές. Η κατάθλιψη της ανεργίας μπορεί να σπρώξει κάποιον να χάνει την εμπιστοσύνη του στις δυνάμεις του, πνευματικές και μη, να χάνει την αυτοπεποίθησή του και σε τελική ανάλυση να έχει το συναίσθημα ότι έχει καταλήξει να είναι κάποιο κοινωνικό έκτρωμα, ή κάποιο οστρακισμένο τέρας! Μια δουλειά που το κατεστημένο μπορεί να λέει ότι καθορίζει μια βαρετή ρουτίνα, στο βάθος προσφέρει μία τάξη και ένα προορισμό στη ζωή. Βλέπουμε πως κανονίζουμε τη ζωή μας γύρω από την εργασία μας, μπορούμε να συνδέουμε τα υπόλοιπα κομμάτια του πάζλ γύρω από τον κεντρικό πυρήνα της εικόνας που λέγεται δουλειά. Ξέρω πως πολλοί ίσως το βρίσκουν ενοχλητικό, ένα εμπόδιο σ’ αυτά που θα ‘θελαν να κάνουν πραγματικά, όμως αν ψάξουν βαθιά θα καταλάβουν πως αυτό το «εμπόδιο» είναι το αλάτι που νοστιμεύει μια βαρετή ζωή. Όλοι θα θέλαμε να κάτσουμε στην παραλία του παραδείσου με τους φοίνικες πάνω από το κεφάλι μας αγναντεύοντας ατελείωτα γαλάζιους ορίζοντες στο βάθος της θάλασσας. Ως πότε όμως και για πόσο; Είμαστε ανήσυχα πλάσματα εμείς οι άνθρωποι και θέλουμε συνεχώς (είτε το καταλαβαίνουμε συνειδητά, είτε ασυνείδητα) να έχουμε κάτι που μας συναρπάζει, μας προκαλεί και που μας αντιστέκεται σαν εμπόδιο ώστε εμείς να μπορούμε με την ευφυΐα μας να το ξεπεράσουμε.

Η εργασία μας δίνει αυτό το εμπόδιο, όσο κι αν την βρίσκουμε βαρετή, βλακώδεις ή επαναληπτική. Η εργασία μας θεραπεύει συνειδητά μα και ασυνείδητα και προσφέρει ένα νόημα κι ένα προορισμό στη ζωή μας. Το πώς θα χειριστούμε το δώρο της εργασίας και πόσα μπορεί να μας προσφέρει, τα φρούτα που μπορούμε να αποκομίσουμε είναι καθαρά προσωπικό. Ας μην ξεχνάμε ότι θα λάβουμε ανάλογα με αυτά που θα συνεισφέρουμε…(_) 

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας

 Διαβάστε περισσότερα.. »

κυματίζοvτας σκέψεις ~ σημασία στην λεπτομέρεια

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

σημασία στην λεπτομέρεια

Κυματίζοντας τις σκέψεις μου πρόσφατα θυμήθηκα ένα ρητό Αμερικάνικο, ή τουλάχιστον εγώ εδώ μόνο το έχω ακούσει. Λέει: “God is in the details”, δηλαδή ο Θεός βρίσκεται στις λεπτομέρειες. Το σκέφτηκα λιγάκι και προσπαθώντας να το αναλύσω κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το ρητό δεν μιλάει καθόλου για το Θεό αλλά περισσότερο για το νόημα που κρύβεται σε αντικείμενα ή σε θεωρίες και που δεν είναι απόλυτα φανερό με την πρώτη ματιά. Πολλές φορές θαυμάζουμε ένα έργο τέχνης χωρίς πραγματικά να εξετάζουμε τις μικρές λεπτομέρειες που αποτελούν το σύνολο αυτού του έργου. Αν όμως εξετάσουμε προσεκτικά τα μικρά κομμάτια και τις ανεπαίσθητες παρουσίες του συνόλου, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι το νόημα είναι τελείως διαφορετικό από την απεικόνιση που αυτόματα αρχικά χτυπάει το μάτι. Αν ποτέ επισκεφτείτε μια εκκλησία και κοιτάξετε το τέμπλο του ιερού, μπορεί να θαυμάσετε το ξυλόγλυπτο ή μάρμαρο, ανάλογα με τον τρόπο που έχει κατασκευαστεί, αλλά αν προσέξετε ακόμα περισσότερο θα ανακαλύψετε πως μέσα στα ανάγλυφα θα βρείτε έννοιες και σύμβολα που κρύβουν πολλά ή που λένε πολλά. Το ίδιο μπορεί να ισχύει με τη θεωρία κάποιου φιλόσοφου, δηλαδή επιφανειακά να ακούγεται δογματικός, ή το αντίθετο, πράος και ήπιος αλλά αν εξετάσουμε τις λέξεις και τον τρόπο με τον οποίο είναι γραμμένες μπορούμε να βγάλουμε ένα εντελώς αντίθετο συμπέρασμα από το αρχικό μας.

Που τελικά θέλω να καταλήξω με την δικιά μου φλυαρία; Οι λεπτομέρειες που πολλές φορές αγνοούνται είναι τελικά το κύριο θέμα όχι μόνο ενός αντικειμένου αλλά κι ενός πνευματικού θέματος. Ο Καλός ο μάστορας θα προσέξει να φτιάξει και την τελευταία λεπτομέρεια της επισκευής του γιατί ξέρει η παράληψη αυτής θα είναι ο συντελεστής μεγαλύτερων κατοπινών προβλημάτων. Ο ξυλουργός που δημιουργεί ένα έπιπλο χωρίς μεράκι δεν θα μπορέσει να παρουσιάσει μια αξιοθαύμαστη δουλειά. Ο παρουσιαστής ενός θέματος χωρίς τον κατάλληλο χρωματισμό της φωνής ή την σωστή γλώσσα του σώματός του, ίσως τελικά να μην παραδώσει το σωστό νόημα της ομιλίας του. Μα οι λεπτομέρειες είναι σημαντικές και στις καθημερινές μας συναλλαγές κι επαφές με τους άλλους ανθρώπους. Στις συζητήσεις μας, στον τρόπο με τον οποίο δείχνουμε ενδιαφέρον, κατανόηση, φροντίδα και ακόμα και αγάπη. Πολλά παντρεμένα ζευγάρια πάσχουν από την έλλειψη της λεπτομέρειας στις καθημερινές τους σχέσεις, τα μικροπράγματα που είναι τόσο ασήμαντα μα καταλήγουν να είναι τόσο σημαντικά στο να εκφράζουν αγάπη, φροντίδα κι ενδιαφέρον.  

Όλοι μας χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε πως πρέπει να αρχίσουμε να δίνουμε μεγάλη σημασία στην λεπτομέρεια. Η λεπτομέρεια είναι αυτή που κάνει τον πίνακα ζωγραφικής αξιοθαύμαστο. Η λεπτομέρεια είναι αυτή που δίνει την απίστευτη ομορφιά στην φύση. Η λεπτομέρεια είναι τελικά το κύτταρο από το οποίο συντελείται ολόκληρο το σώμα, υλικό ή μη. Κι αν πιστεύετε, ναι ο Θεός είναι πραγματικά κρυμμένος στις λεπτομέρειες… κοιτάξτε με πόση αφοσίωση φρόντισε κάθε λεπτομέρεια του κόσμου που μέσα του ζούμε(_) 

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας

 Διαβάστε περισσότερα.. »

κυματίζοvτας σκέψεις ~ η πρώτη συνάντηση

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

η πρώτη συνάντηση

Με κοίταξε διστακτικά, ντροπαλά και μετά έκρυψε απότομα το πρόσωπό της στην αγκαλιά της μάνας της σαν το πουλάκι που κρύβεται κάτω από τη μητρική φτερούγα. Μα η περιέργεια ήταν πιο δυνατή απ’ την ντροπή κι αμέσως γύρισε και πάλι να με κοιτάξει μ’ εκείνα τα μεγάλα γαλάζια μάτια που κρύβαν ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο. Οι μορφασμοί μου την έκαναν να μην μπορεί πια να κρατήσει το λαμπερό της χαμόγελο και καθώς το πρόσωπό της άλλαζε, τα ρόδινα λεπτά της χείλη άνοιξαν και δυο μικρά μαργαριταρένια δοντάκια έκαναν την εμφάνισή τους. Τα παχουλά της ροδοκόκκινα μάγουλα υψώθηκαν κοντά στα κάτω βλέφαρά της και το μικρό κουμπάκι της μυτούλας της φάνηκε να σουφρώνει ελαφρά. Ήταν η πρώτη συνάντησή μας, σχεδόν ένα χρόνο μετά τη γέννησή της κι επιτέλους είχα την ευκαιρία να τη δω μπροστά μου κι όχι από τις άψυχες φωτογραφίες που στόλιζαν τον υπολογιστή μου. Ήταν πιο όμορφη και πιο γλυκιά απ’ ότι φανταζόμουν και δεν μπορούσα να χορταίνω εκείνα τα πελώρια μπλε μάτια.

Πέρασαν οι πρώτες στιγμές της ντροπής και ξαφνικά βρέθηκε στην αγκαλιά μου. Αφράτες καμπύλες ξεδιπλωνόντουσαν μέχρι το τρυφερό της ποδαράκι με τα μικροσκοπικά δάχτυλα. Αναμνήσεις άρχισαν να πλημυρίζουν το μυαλό μου σαν σκονισμένες κόλες ενός παλιού βιβλίου. Οι αναμνήσεις όταν κάποτε κι εγώ κρατούσα στην αγκαλιά μου τα δικά μου αγγελούδια. Δεν υπάρχει πιο όμορφο κι ειρηνικό συναίσθημα στον κόσμο από το τρυφερό άγγιγμα ενός μωρού. Μια απόλυτη ηρεμία απλώνεται σε όλο σου το σώμα και ένα συναίσθημα προστασίας να προσέξεις τον εύθραυστο θησαυρό που φωλιάζει μέσα στην αγκαλιά σου. Θυμάμαι αμέτρητες φορές να κοιμάμαι με τα παιδιά μου ξαπλωμένα πάνω στο στήθος μου, είναι ένας ανάλαφρος ύπνος, όχι βαρύς. Δεν θέλεις να χάσεις εντελώς τις αισθήσεις σου γιατί δεν θες να χάσεις ούτε ένα δευτερόλεπτο αυτής της απόλυτης ευτυχίας και ικανοποίησης.  Τα λεπτά μικρά δάχτυλα του χεριού της άγγιξαν ερευνητικά το πρόσωπό μου και διέκοψαν τις σκέψεις μου. Της φίλησα απαλά το μικρό της χέρι και μου χάρισε και πάλι εκείνο το ακαταμάχητο χαμόγελό της. Οι μεγάλες γυριστές βλεφαρίδες της άγγιζαν τα λεπτά της φρύδια και τα κατσαρά ξανθιά μαλλιά της ήταν ανάκατα πάνω στο κεφάλι της. Σηκώθηκα κι άρχισα να περπατάω κρατώντας την στην αγκαλιά μου. Της μίλησα και της έδειξα κάτι δήθεν ενδιαφέρον μα περισσότερο προσπαθούσα να δώσω παράταση στην επαφή μας πριν βαρεθεί και ζητήσει να γυρίσει στη μητέρα της που καθόταν απολαμβάνοντας για λίγο την ηρεμία της. Με τα χέρια της απλωμένα εκφράζοντας απορία κοιτούσε όλα όσα της έδειχνα και τα μάτια της μεγάλωναν ακόμα πιο πολύ λες και κοιτούσε τον κόσμο γύρω της για πρώτη φορά. Αφέθηκα στον υπνωτισμό του μωρού να κοιτάζω κι εγώ ανέμελος και να ερευνάω τον κόσμο λες κι εγώ τον έβλεπα μέσα απ’ τα δικά της μάτια.

Αν μπορούσαμε ποτέ να διατηρήσουμε μέσα μας αυτό το συναίσθημα είμαι σίγουρος πως η ομορφιά του θα ζωγράφιζε τη ζωή μας με τα πιο ανεξίτηλα χρώματα και κάθε μέρα ίσως να ήταν μια μέρα ελπίδας, μια μέρα που σίγουρα θα βλέπαμε και πάλι κάτι που δεν είχαμε ποτέ ξαναδεί. Κι ο κόσμος θα ήταν και πάλι νέος λαμπερός και γεμάτος εκπλήξεις κι ανεκπλήρωτα όνειρα που περιμένουν να γίνουν πραγματικότητα.  Ας είσαι για πάντα καλά μικρό μου αγγελούδι και να ξέρεις δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που σε γνώρισα.(_)

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας

 Διαβάστε περισσότερα.. »

κυματίζοvτας σκέψεις ~ κισσέ που απάνω σέρνεσαι

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

κισσέ που απάνω σέρνεσαι

Κωνσταντίνος Χατζόπουλος

Κισσὲ ποὺ ἀπάνω σέρνεσαι

Κισσὲ ποὺ ἀπάνω σέρνεσαι στὸ σπίτι καὶ τὸ ζώνεις
μὲ τ᾿ ἄνανθα, τὰ σκοτεινὰ κι ἀνεύωδα κλαδιὰ
κι ὁλόγυρα στὴ θύρα του πένθιμο θόλο ἁπλώνεις,
σὰ νἄχῃ στὸ κατώφλι της καθίσει ἡ ὠχρὴ βραδιά.

Κι οὔτε πουλὶ δὲν ἔρχεται, μήτε τοῦ ἡλιοῦ τὸ χάδι,
καὶ μήτε ἕνα ψιθύρισμα δὲ σοῦ ξυπνᾶ ἡ πνοή·
ἄχαρα πάντα ἀπάνω σου περνοῦν αὐγὴ καὶ βράδυ,
λὲς ἴδια ζοῦμε θλιβερὴ κι ἐσὺ κι ἐγὼ ζωή.

Καὶ τώρα, τὸ φθινόπωρο πού, δές, ἔχει μαδήσει
τὴ λεύκα καὶ τὸ ἁγιόκλημα, ποὺ φαίδρυνε κι ἐσέ,
πλάι σου τὸ Μάη σὰν ἄνθιζε, ἀμάδητα ἔχει ἀφήσει
σὲ μόνο καὶ τὴ θλίψη μου, χλομόμαυρε κισσέ.

Καὶ πεταλούδα, σκοτεινὴ ὡσὰν ἐσὲ κι ἐκείνη,
σὰ μίαν ἀκτίνα ἀπὸ κρυφὴ ν᾿ ἀποζητᾶ ὀμορφιά,
στ᾿ ἄχαρα φύλλα σου πετᾶ κι ἐκεῖ τὴ θλίψη πίνει
ποὺ τῆς σταλάζει ἀπ᾿ τὴν ὑγρὴ καὶ στείρα συννεφιά.

Καὶ μοῦ εἶναι ὡσὰν ἀπάνω μου τοὺς κλώνους νἄχῃς ρίξει,
ὅπως μία μέρα θ᾿ ἁπλωθῆς σὲ ἀξύπνητη σιγή,
ὅταν στὰ μάτια τὰ κλειστὰ λευκὸ μπροστὰ θ᾿ ἀνοίξη
τὸ φῶς της ἡ ἀσυννέφιαστη ποὺ θὰ χαράξη αὐγή.

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας

 Διαβάστε περισσότερα.. »

κυματίζοvτας σκέψεις ~ στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή
την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή
ενώ χάνουμε εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται
κι επιβάλλονται πάνω σ’ αυτό που πρώτο λιώνει:
το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνω κι ας είμαι
σε κοντινή μακρινή απόσταση
απ’ ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει…
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙
να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό τού τίποτα
με ελάχιστα.


Η ζωή κερδίζει κι εμείς χάνουμε, κερδίζουμε αλλά συνεχίζουμε να ζούμε με την αναμονή της επόμενης ευκαιρίας. Είναι ο φόβος σοφία; Είναι ο φόβος αυτό που μας κρατάει ζωντανούς; Στον ουρανό του τίποτα ας πετάξουμε κι ας αφήσουμε τη ζωή να μας οδηγήσει στο πουθενά (_)

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας

 Διαβάστε περισσότερα.. »

κυματίζοvτας σκέψεις ~ ας

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

ας

Μελισσάνθη
Ἄς...
Σὲ τοῦτο τὸ μεταξύ,
ἂς παίζουμε μὲ τὶς λέξεις,
ἂς παίζουμε τῆς ὁμιλίας τὸ θεῖο παιγνίδι
ἀνύποπτοι ποιητὲς
ποὺ κλέψανε τὸ μυστικὸ
νὰ βλέπουνε καὶ ν᾿ ἀκοῦνε,
ν᾿ ἀγγίζουνε καὶ νὰ γνωρίζουνε τὰ πράγματα,
τὴν εἰκόνα τοῦ Κόσμου ξαναπλάθοντας
μ᾿ ἀστραφτερὲς λέξεις ἂς παίζουμε
καθὼς παιδιὰ μ᾿ ἀθώα χοχλάδια
ποῦ ξεβράστηκαν στ᾿ ἀκροθαλάσσι
μόλις ἀγγίζοντας τὴ μυστικὴ φωτιὰ
μόλις μαντεύοντας
τὸν κρύφιο κεραυνό,
μὲ χῶμα ἂς σκεπάζουμε καὶ στάχτη
τὴ φλόγα ποὺ οἱ θνητοὶ ν᾿ ἀγγίσουν δὲν τολμοῦν
δέσμιοι στὸ θάνατο
ἂς ξανοίγουμε τὶς χάρτινες βαρκοῦλες μας
μὲς στὸν ἀστραποβόλο ὠκεανό...

Με το χέρι του νου που κρατά το πινέλο, ας ζωγραφίσουμε τον κόσμο έτσι όπως τον πλάσαμε μέσα στη φαντασία μας. Όχι ότι ο κόσμος δεν είναι όμορφος έτσι που είναι αλλά όπως τ’ αλάτι νοστιμεύει το φαΐ έτσι κι ο ποιητής, ο πεζογράφος, ο σεναριογράφος μπορούν να νοστιμέψουν ακόμα πιο πολύ κι αυτόν τον όμορφο κόσμο. Ας παίξουμε με τις λέξεις που θα δώσουν την παράσταση σα καρικατούρες σε θέατρο σκιών. Αθάνατοι αρχαίοι προγόνοι, εσείς που δώσατε μιλιά στο νου, εσείς που ταιριάξετε τα σύμβολα να γίνουν λέξεις, εσείς που μας χαρίσατε αυτόν τον αθάνατο θησαυρό, ευλογημένοι κι αθάνατοι να μείνετε. Κι εμείς ας την κρατήσουμε αυτήν την ομορφιά, ας της δώσουμε τα φτερά που της αξίζουν κι ας συνεχίσουμε να παίζουμε να ζωγραφίζουμε και μαγεύουμε με τις λέξεις, τις μυριάδες τις λέξεις τις αληθινές κι ανεπανάληπτες λέξεις της Ελληνικής μας γλώσσας. Ας αφήσουμε τις λέξεις να μας οδηγήσουν εκεί που οι θνητοί δε μπόρεσαν να φτάσουν ποτέ, κι ας κυνηγήσουμε το άπιαστο όνειρο με την απόχη της λογοτεχνίας. Αθάνατη Ελληνική γλώσσα ΑΣ μείνεις για πάντα μαζί μας(_)

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας

 Διαβάστε περισσότερα.. »

κυματίζοvτας σκέψεις ~ αποχαιρετιστήριο

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

αποχαιρετιστήριο

Ναπολέων Λαπαθιώτης
Ἀποχαιρετιστήριο
Ι
Τὸ γράμμα σου τ᾿ ἀποψινὸ μὲ βρῆκε λυπημένο.
-Μὴ λὲς πὼς ἦταν ἀφορμὴ τ᾿ ὀργίλο σου γραφτό-.
Λὲς κι ἀπὸ πρίν, κάποια φωνή, μοῦ τό ῾χεν εἰπωμένο.
Δὲ θλίβομαι γι᾿ αὐτό.


Ἔτυχεν ὅμως ἡ βραδιὰ τόσο βουβὰ νὰ σβήσει
κι ὁ ἥλιος μακριά, τόσο θλιβὰ νὰ χάνεται μαζί...
Τέτοιες βραδιές, ἡ σκέψη μου, ποὺ νοσταλγεῖ κι ἐκείνη,
δὲ θά ῾θελε νὰ ζεῖ!


Ἐξάλλου, λὲς γιὰ πράματα ποὺ ῾γὼ δὲ βρίσκω βάση.
Λόγια γραμμένα βιαστικά, μὲ πεῖσμα καὶ χολή.
Ἐκεῖνος ποὺ τὰ λόγια σου τὰ πρίν, ἔχει διαβάσει,
θὰ ξαφνιαστεῖ πολύ...


Μοῦ λὲς πὼς «κυλιστήκαμε στὸ βόρβορο», φαντάσου!
Κι ἐγὼ ποὺ τό ῾χα καύχημα κρυφό, τόσο καιρό,
πὼς ἡ καρδιά μου στάθηκε στὰ πλάνα βήματά σου,
σὰν ἄστρο φεγγερό!


Τὸ γράμμα σου τ᾿ ἀποψινό, μὲ βρῆκε λυπημένο,
λὲς κι ἡ καρδιά μου, σὰν ἀνθός, γιὰ πάντα ἔχει σαπεῖ.
Κι ὅσο γιὰ ῾κεῖνο ποὺ μοῦ λές: «Μιὰ ἄγνωστη θὰ μένω»,
δὲ ξέρω τί θὰ πεῖ...
ΙΙ
Τὸ βράδυ ποὺ σ᾿ ἀγάπησα δὲν ἦταν καλοκαίρι.
Τὰ φύλλα μόλις πρόβαλλαν ἐπάνω στὰ κλαριὰ
κι οὔτε θυμᾶμαι νὰ σοῦ πῶ, τί μ᾿ εἶχε τότε φέρει,
σὲ ῾κείνη τὴ μεριά.


Θυμᾶμαι μόνο πού ῾σερνα τὸ βῆμα τὸ νωθρό μου
καὶ τὸ μυαλό μου γύριζε σὲ πράματα παλιά,
τὴν ὥρα ποὺ σ᾿ ἀπάντησα νὰ στέκεσαι στοῦ δρόμου
τὰ πέτρινα σκαλιά.


Τὴ νύχτα ῾κείνη τὴ τρελή, τὴ νύχτα τὴ μεγάλη,
νὰ στὴ θυμήσω τώρα ῾δῶ, τὸ βρίσκω περιττό.
«Τὰ περασμένα πέρασαν, μὴ τὰ θυμᾶσαι πάλι»,
μᾶς λέει τὸ ρητό...


Κι ὅμως κι ἐσὺ μ᾿ ἀγάπησες βαθύτατα, τὸ νιώθω
καὶ ξέρω ἀκόμα πὼς συχνὰ μοῦ τό ῾χες ὁρκιστεῖ,
πὼς ὅσο κι ἂν μαραίναμε τὸ πρῶτο μας τὸ πόθο,
θὰ μέναμε πιστοί!


Μιᾶς καὶ δὲν ἦταν νὰ σταθεῖς σὲ ῾κεῖνα πού ῾χες τάξει,
τότε γιατὶ τὸ λόγο αὐτὸ μ᾿ ἀνάγκασες νὰ πῶ;
Τὸν ὅρκο σου τὸν πάτησες, μὰ ῾γὼ δὲν ἔχω ἀλλάξει:
Ἀκόμα σ᾿ ἀγαπῶ!

Οι πληγωμένες καρδιές έχουν πάντα τον ίδιο τρόπο να εκφράζονται. Και οι χωρισμοί σχεδόν πάντα μοιάζουν ίδιοι...(_)

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας

 Διαβάστε περισσότερα.. »

κυματίζοvτας σκέψεις ~ ακούραστο μυαλό

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

ακούραστο μυαλό

Φωτογραφίες σκορπισμένες στις γωνιές του νου μοιάζουν οι θύμισές μου, λες και κάποιος άνοιξε το άλμπουμ των αναμνήσεων και πέταξε τις εικόνες πάνω στο τραπέζι εδώ κι εκεί. Ένας φοίνικας στέκει λυγερός πάνω από κάποιο μνημείο με τα μυτερά του φύλλα να γέρνουν λυγιστά και παιχνιδιάρικα ν’ αλλάζουν τις πτυχές των σκιών πάνω στο γρανίτη. Ένα ψάθινο καπέλο πέταξε μέσα στην εκπνοή τ’ ανέμου και βούτηξε μέσα σε διάφανα νερά στην άκρη της βραχώδης ακτής εκεί που οι αχινοί κι οι πεταλίδες φωλιάζουν ανέμελα ρουφώντας το φως του ήλιου. Ένας ήλιος χάθηκε στα βάθη της απέραντης θάλασσας παίρνοντας μαζί του όλες τις αποχρώσεις της ίριδος. Μια αράχνη εξέτασε προσεκτικά με τα μυτερά της πόδια την ανθεκτικότητα του ιστού της καθώς έλαμπε μέσα στο φως της μέρας. Δυο καστανά μάτια κοιτούσαν θλιμμένα μέσα από ένα μεγάλο πλήθος απρόσωπων μορφών που περνούσαν βιαστικά από μπροστά τους. Ένας περίπατος ανάμεσα σε ψηλές βελανιδιές καθώς η βροχή πέφτει ασταμάτητα κάνοντας το τοπίο να μοιάζει με ασπρόμαυρη φωτογραφία.

Ακούραστο το μυαλό του ανθρώπου δε σταματάει στιγμή να σκέφτεται, να υπολογίζει, να αφομοιώνει και να θυμάται. Ακόμα και μέσα στον ύπνο μας συνεχίζει να ταιριάζει τις αμέτρητες εικόνες από την ατέλειωτη βιβλιοθήκη του και να πλέκει καινούρια σενάρια καινούριες εικόνες σαν σκηνοθέτης με αστέρευτη φαντασία. Μας τυραννάει, μας διασκεδάζει, μας καθοδηγεί, κρατάει τα πιο σκοτεινά μυστικά μας μα πάνω απ’ όλα απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο σε μας. Κι εμένα το δικό μου σταματάει και δε με αφήνει να ολοκληρώσω τη σκέψη μου...

Ακούραστο το μυαλό του ανθρώπου, ακούραστο μα ακόμα και το ίδιο δεν μπορεί να καταλάβει την ίδια του τη λειτουργία(_)

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας

 Διαβάστε περισσότερα.. »

κυματίζοvτας σκέψεις ~ πρώτη μου και μοναδική μου αγάπη

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

πρώτη μου και μοναδική μου αγάπη

Στη σιγαλιά της ερημιάς, μέσα σε ένα γλυκό σούρουπο, όταν ο καυτός αέρας του Ιούλη μένει ακόμα χρωματισμένος κόκκινος και μοβ από το άγγιγμα του ξενιτεμένου ήλιου, νιώθω τη ζεστή ακόμα άμμο να τραβιέται σα βελούδο ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών μου. Ένα απαλό κύμα κάνει έρωτα στα γκριζόμαυρα βότσαλα της μοναχικής ακρογιαλιάς που αναστενάζουν ηδονικά στο άγγιγμά του. Κάποιο περαστικό θαλασσοπούλι κράζει ένα μακρινό θρήνο αποχαιρετισμού στη μέρα που χάνεται μέσα στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας. Όλες μου οι αισθήσεις ρουφάνε αχόρταγα μια ατέλειωτη ικανοποίηση, σαν αυτή που νιώθεις κρατώντας αγκαλιά την αγαπημένη σου. Μια απόλυτη ηρεμία κυριεύει το κορμί μου, κι η μοναξιά μου με τις κρυφές της ανασφάλειες είναι ερεθιστική, μεθυστική, συναρπαστική. Αναρωτιέμαι αν το τέλος της ζωής μοιάζει κάπως έτσι, ένα ακαταμάχητο συναίσθημα ηρεμίας και αγωνίας συνάμα...

Σκύβω και φιλάω την άμμο, τη νιώθω να με χαϊδεύει τρυφερά στο μάγουλό μου σαν άγγιγμα παιδικού χεριού. Νιώθω και πάλι ερωτευμένος μ’ αυτή τη γη που τόσο αγαπάω και δεν σταμάτησα ποτέ να την εξυψώνω να την λαχταράω μέσα στο όνειρα και στις θύμησές μου. Μοναδική γη του Οδυσσέα, είσαι η μόνη αγάπη που δεν με πλήγωσες ποτέ. Είσαι η μόνη αγάπη που μένεις πιστή στον πόθο μου για ‘σένα. Θάνατε δε σε φοβάμαι, αλήθεια σου λέω, ακόμα και τώρα αν θες πάρε με καθώς η αρμύρα της θαλασσινής αύρας αναμιγνύεται με το γλυκό άρωμα του θυμαριού και της ρίγανης. Πάρε με τώρα που η μοναδική μου αγάπη με κρατάει σφιχτά μέσα στην αγκαλιά της και με λαγνέυει με την απέραντη ομορφιά της. 

Το φως τώρα είναι πια αμυδρό και ο ουρανός στολίζεται σαν νύφη με μυριάδες άστρα που απλώνονται και λαμποκοπούν σαν δροσοσταλίδες πάνω στον ιστό μιας αράχνης. Τα κοιτώ και χάνομαι μέσα στο απέραντο σύμπαν. Δεν πατώ πια στη γης μα αιωρούμαι ανάμεσά τους, κάτω μια μαύρη πια θάλασσα, πάνω ένας πίνακας ζωγράφου με μαύρο φόντο και ατέλειωτες λευκές πιτσιλιές. Λιώνει η σκέψη μου σαν το κερί κι ο νους μου χάνεται στ’ απέραντα βάθη εκεί που η κορυφογραμμή πασκίζει ν’ αγγίξει την άκρη τ’ ουρανού. Πρώτη μου και μοναδική μου αγάπη ας με σκεπάσουν για πάντα μόνο τα δικά σου χώματα(_)

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας

 Διαβάστε περισσότερα.. »